Het begin van de vakantie is niet geworden wat we ervan gehoopt hadden. Nadat we zaterdagochtend rustig wakker waren geworden na een supergezellig familie-etentje tijdens de botter-dagen in Elburg met mijn schoonfamilie, even nog de laatste boodschappen in huis gehaald door Miriam. De camper nog even afvullen met water en onze fietsen laden en toen omstreeks 10 uur op pad richting Zuid Limburg. Onderweg verliep alles voorspoedig en ook lekker rustig aan gedaan, waardoor we omstreeks 13.30 uur aankwamen op de Camping Oosterberg in Epen. We hadden via onze NKC app Campercontact en de ANWB camping-app deze camping uitgezocht om de komende eerste dagen van onze vakantie rustig aan te beginnen. De spullen uitstallen, de voortent gezellig maken en in de middag nog een fietstochtje beginnen in het prachtige heuvellandschap van Zuid Limburg.
Tijdens het inchecken duurde het allemaal wat langer dan wenselijk was, door de zeer uitvoerige uitleg van de receptie-medewerkster. Erg vriendelijk allemaal, maar de rij werd langer en langer buiten de receptie. Eindelijk na een kwartier buiten te hebben gewacht, was ik aan de beurt en klaar voor het afgeven van mijn persoonlijke gegevens en een plek te krijgen. Wat is echter de mededeling van de “zachte g” dame? Ik moest eerst op het terrein een plek zoeken die beschikbaar was en dan terugkomen om deze plek door te geven en dan pas alle formaliteiten te regelen. Lekker dan! Dit had ook vooraf via een bordje bij de receptie gecommuniceerd kunnen worden. Maar goed…we hebben vakantie, dus haast is geen issue deze weken.
Na het oprijden van de camper op de juiste plek, met prachtig uitzicht en direct aan het bos gelegen, alles in gereedheid brengen en lekker een broodje eten als lunch, onder luifel van de camper. We waren er helemaal klaar voor.
Totdat ik buiten achter mij, een enorme klap hoor en opeens Miriam onder aan de trap van de camper zie liggen. Kermend van de pijn en meteen roepend; “het is gebroken, het is gebroken. Ik hoorde een luide knak!”
Ik hoorde die knak ook, dus ik was er ook van overtuigd dat ze iets had gebroken. Wat ze gebroken had, dat was direct goed te zien. Haar enkel werd dik in no time en Miriam geholpen overeind te komen en huppend naar een stoel te begeleiden. Godzijdank zijn we geoefende likeurdrinkers, dus we hadden ijsklontjes in de vriezer. Zo snel mogelijk koelen en met poot omhoog. Ik wilde de dokter of ambulance bellen, maar dacht eerst om te gaan kijken hoe het was gekomen dat mijn o zo geliefde Mirreke ter aarde was gestort. Na advies van onze vrienden Kees en Jose, waarmee we een paar weken geleden op pad waren geweest met onze campers, waren er betere opstapjes beschikbaar met grote schijven onderaan de poten van het opstapje om zodoende de druk op de pootjes van het opstapje te verdelen naar die grotere schijven en daarmee dus stabieler om neer te zetten. Dat vonden wij wel een goed idee, en ons kennende was het beste opstapje binnen 24 uur binnen via een online bestelling. Wat kan ons nu nog gebeuren…..
Nou, dat bewuste trapje stond dus behoorlijk scheef op oneffen staplek van camper en door de druk van Miriam op het trapje, braken 2 van de schijven af. Dat waren de “knakken” die we beiden hoorden. Na bestudering van het trapje, bleek ook dat je deze schijven weer op de rvs kogeltjes kon drukken om de schijven weer vast te zetten.
Bij Miriam werd de enkel dikker en dikker en bleven we de komende 1,5 uur koelen met eerst ijsklontjes, maar deze smelten natuurlijk. Wij nadenken wat we nu konden doen? Even in de vriezer van de camping kijken of mensen daar coolpacks hadden opgeslagen en deze even lenen? Maar ik had een beter idee. Zoals gemeld zijn we geoefende likeurdrinkers, maar Miriam heeft daarnaast nog de gave om ook nog eens veel van wijn te weten en te houden. Daardoor ligt er standaard een wijnkoeler-pack in de vriezer van de camper. Aangezien Miriam smal van lijf en leden is, konden we de wijn-ijsmuts zo over haar ranke enkeltje drukken en werd ze prima gekoeld.
Wel verschrikkelijk balen zo op deze manier en we zien onze vakantie wel met argusogen op ons af komen. Terwijl de schrik inmiddels wat weg was, ben ik met Joep gaan lopen en heeft Miriam contact gehad met de huisartsenpost in Heerlen. Op basis van de vragen en testjes kwamen we erachter dat de enkel niet gebroken kon zijn, maar zwaar gekneusd. Dat is een meevaller; geen gips of zo.
Door de pijn van Mir zijn we erg vroeg naar bed gegaan en proberen we de nacht een beetje te slapen. Mir kan niks en ik zit inmiddels zwaar in de bediening.
De volgende ochtend op zondag kom ik in gesprek met een man, die met haar dochter een weekje aan het kamperen is en deze dochter is fysiotherapeut. Zij komt in de ochtend nog eens naar de enkel kijken en wat fysieke testjes. Ook haar conclusie is dat er geen breuk is, maar zware kneusing.
Dat is een flinke domper voor wat wij altijd in de vakanties doen, namelijk wandelen met Joep en fietsen tegenwoordig. We zijn aan huis gekluisterd. Het humeur wordt er dan niet beter op, aangezien Miriam altijd de witte tornado in huis is en niet stil kan zitten. Nu heb ik pas een probleem, want wat ze in haar hoofd heeft en normaal zelf doet, wordt nu subtiel en soms minder subtiel nu gedelegeerd aan haar lieftallige echtgenoot, die nu denkbeeldig in een witte blouse, met zwarte rok en wit schortje rond loopt bevelen op te volgen en daarnaast ook verantwoordelijk is voor het wel en wee van Joep. Kortom; het is tot nu toe nog niet aan vakantie toegekomen.
We besluiten om morgen verder te reizen naar een andere camping in Zuid Limburg, want ondanks dat deze camping prima is, hebben we hier niet het prettige gevoel. We kunnen het niet uitleggen, maar waarschijnlijk omdat we beiden nogal rechtlijnig in het leven staan, kunnen we niet zo goed tegen een camping waar je mag gaan staan, waar je maar wilt. Dat geeft een dusdanig rommelig beeld op de velden en ook het feit dat overal auto’s her en der staan, maakt dit nog rommeliger. Tja…beiden zitten op dat gebied in het autistisch spectrum denken we. Maar goed, morgen rijden we weer naar een andere locatie om de komende dagen nog te genieten van het mooie weer. Eind van de week is overal in de buurt regen voorspelt, dus wat het in onze 2e week vakantie wordt, weten we nog niet. Misschien gaan we wel naar huis als Miriam na een paar dagen nog niets kan. Ze zegt net; ik meld mij morgen wel ziek bij mijn werkgever, dan blijven mijn verlofdagen tenminste staan….aangezien we elkaars werkgever zijn, geef ik haar weinig kans….
Camperjoy 
Plaats een reactie