Wat een geweldige plek is Camping Murier! Onze camper staat op plek 17 en kijkt uit over de omliggende bergen. Bij helder weer zien we zelf nog bergen met besneeuwde toppen. Ongelofelijk! Ook het formaat van de plek is ongelofelijk; namelijk 350 m2 per kampeerplek. We zouden gewoon hier onze groenten kunnen verbouwen voor de deur en ook nog een Toro grasmaaier nodig hebben om alles strak te houden. Ook de sfeer op de camping is zeer gemoedelijk en rustig. Dat rustige komt denk ik door de gemiddeld leeftijd van een ieder hier. We zitten echt midden in de doelgroep 50+ en zelfs 70+ op deze camping.
We vinden vooral de rust door veel te lezen en te dommelen. We zijn druk met niks doen eigenlijk. De vorige dagen trouwens ook niet. Ook Miriam kan de rust heel goed vinden en wil haar lichaam ook even een paar weken goed rust geven. Ze is altijd erg druk in de kapsalon en dit resulteert in last van haar armen en nekspieren. Wat we wel gedaan hebben is een poging gewaagd om weer een fietsritje te maken. Echter; door de bergen en de hellingen vinden we het allebei helemaal niks om tegen die bergen op te fietsen. Ook het feit dat het drukke verkeer gewoon op 20 cm langs je heen dendert, omdat je op de gewone weg moet rijden is niet prettig. Vooral voor onze viervoetige opperkoning niet! Die kijkt elke keer weer schichtig als er een vrachtauto langs ons heen raast.
We rijden nog wel met de fiets naar Die en lopen daar door het dorp om het een en ander te bekijken. Ook zijn we allebei niet zo happig om hele middagen in dorpen rond te struinen. Maar nu was er een goede reden voor om Die in te gaan. De lokale specialiteit van Die is de Clairette du Die. Een soort van champagne-achtige wijnsoort, maar in tegenstelling tot champagne, is de bubbel die in de Clairette du Die zit een natuurlijke reactie op de specifieke druif die gebruikt is. In de champagne wordt koolzuur toegevoegd. Ze zijn er trots op hier en we hebben hem dan ook met alle plezier gedronken. Was erg lekker, maar wel iets zoeter dan de reguliere champagne.
Nadat we door Die waren gelopen, reden we met de fiets weer terug naar de camping om onze flessen Clairette veilig op te bergen. Deze moeten genuttigd worden met onze overburen Raymond en Miranda, aangezien we het regelmatig hebben over wijnsoorten en zelfs ook gezamenlijk nu wijn inkopen. Menig wekelijkse palletactie van wijnleveranciers doen we aan mee…
De dagen lopen hier gewoon lekker door zonder al te veel activiteiten. Ook samen lekker aan de Drome gezeten, die direct achter onze camper loopt, met onze voeten in het water en biertje/wijntje erbij. Was topmiddag.
De laatste avond hier op de camping Murier besluiten we om gebruik te maken van de Chambre d’hote mogelijkheden. We geven ons op om gezamenlijk met het campingeigenaars-gezin te gaan dineren. Thierry en zijn gezin hebben echt een topcamping hier en koken zelf de maaltijden voor de gasten. We blijken hier deze avond met zo’n 14 andere gasten aan 1 lange tafel te zitten om Kip Normandie te nuttigen en als dessert een lekkere aardbeienvlaai. Tot slot afgeblust met een digistive. Het was gewoon een heel gezellige avond met een aantal stelletjes die we alleen groetten als we in de ochtend of avond elkaar tegenkwamen bij het voorbij gaan van de camper of zo, maar nooit een conversatie mee hadden gehad. Maar zet ze gezamenlijk aan 1 lange tafel en er ontstaat een geweldige avond met fijne mensen, met allemaal hun eigen verhaal!
Veel gelachen met elkaar en ook prachtig om te zien hoe het eigenaarsgezin voltallig meehelpt met de verzorging van de gasten. Waar kom je een ober tegen van 1,20 mtr lang en nog geen 7 jaar oud? Of 2 dochters van 12 en 18 die lachend en enthousiast en warm papa en mama helpen met het runnen van het diner. Was echt weer een hele fijne avond en heerlijk gegeten! We besluiten wel om de volgende ochtend hier de boel op te breken en weer verder te reizen.
De volgende ochtend van iedereen afscheid genomen in het centrum van Die de camper gevuld met water, de vuilwatertank geleegd en het chemisch toilet afgestort en toen op pad.
Gezien het feit dat het om ons heen niet echt mooi weer blijft, besluiten we om maar meer zuidelijk te gaan rijden. Waarnaartoe weten we nog niet, maar dat zien we de volgende dag wel. Eerst maar even naar Claps de Die voordat we echt zuidelijker gaan.
Vlak bij Luc-en-Diois kom je een natuurwonder tegen ‘Les Claps’. Les Claps is ontstaan doordat een rotsgedeelte, genaamd le rocher du grand papa, dat van de berg Pic-de-Luc in 1442 losliet en naar beneden stortte. Het water van de rivier de Drôme wordt door de brokstukken volledig geblokkeerd en er vormden zich twee meren, het grote met een diepte van wel 70m en het kleine meer.
In 1804 werd de blokkade uiteindelijk opgegeven zodat de rivier zijn koers weer kon vervolgen en er een weg kon worden aangelegd naar het verder op gelegen La-Bâtie-des-Fonds.
Het grote meer is veranderd in een grote vlakte met landbouw en het kleine meer bestaat nog steeds. Het is inmiddels een officieel beschermd gebied. In de zomer kan je hier heerlijk zwemmen en dompelen in het water. Verder is er para-gliding vanaf de omliggende bergen en vind je hier veel rotsklimmers. We parkeren de camper daar en lopen samen met Joep daar een rondje. Prachtig om te zien, maar meer kunnen we er ook niet van maken.
We gaan weer op pad en besluiten om richting Carpentras en Mazon te gaan rijden. Daar is het weer prachtig en ook de rit ernaar toe is weer eentje om in te lijsten. We gaan verschillende cols over en ons valt het op dat de route die wij rijden zo rustig is dat we bijna niemand tegen komen. Dat maakt ons wel relaxter om met de camper tussendoor te stoppen en even rustig wat foto’s te maken. Dat doe je niet als er een sliert auto’s achter je zitten te drukken.
De rit verloopt voorspoedig en onderweg doen we nog wat boodschappen voor de komende dagen. Dan komen we aan op de door ons uitgezochte camping en melden we ons aan voor een plekje. Het is gewoon knap hoe men op een website een zo vertekende indruk kunnen geven van de werkelijkheid. Tjonge, tjonge, wat een rommelige bende hier en wat zijn de plekken klein hier. Elke caravan / camper staat lijnrecht tegenover elkaar op 5-7 meter afstand. Je zit dus letterlijk met de overburen gezamenlijk onder de beide luifels elkaar aan te kijken. We vinden het niks en gaan verder.
Door de hitte en de toch wel intensieve rit worden we wat geirriteerd op elkaar en prikken we gewoon maar een camping die dichtstbij zit. Ook dit is een erbarmelijke camping met oude autowrakken voor de deur en het ziet er dus niet zo uitnodigend uit allemaal. De sfeer wordt er daardoor weer niet beter op en zelfs Joep begint zicht te bemoeien met het feit dat ie het zat is. Hij piept nooit in de auto, maar nu was zelfs hij het zat. Toen de volgende camping bezocht en dit leek ons wel wat. Wat grotere plekken, veel schaduw en ook restaurantje en zwembad aanwezig. Het zag er allemaal niet erg bedrijfsklaar uit, maar het had potentie. Toen we dan ook een plek hadden gevonden en ons geinstalleerd hadden, wisten we nog niet of dit wel een goede keus was geweest om deze camping te pikken. Een paar uur later zaten we te laven op het terras aan het zwembad en liep de camping een beetje vol met mensen die elkaar elk jaar op deze camping zagen.
De sfeer zat er meteen in en we raakten aan de praat met een heel leuk stel van 80 en 82 jaar die nog gewoon met caravannetje op pad waren. Ook hielden ze het inneem-tempo van geestverruimende drankjes vol deze feestbeesten! We hebben erg lekker gegeten en veel gelachen met elkaar. Ook het personeel van de camping is erg vriendelijk en na het avondeten hebben we met elkaar naar het Nederlands Elftal gekeken tegen Engeland voor de Nations Cup. We zijn ingeburgerd in dit gezelschap en het voelt ook beter. Het enige nadeel was dat Joep op onze plek helemaal onder komt te zitten met tientallen klitteballetjes die van de bomen rondom ons staan. De kleine generaal heeft er erg veel last van en we moeten steeds alles uit zijn vacht halen. Het ziet er niet uit en hij kijkt erg ongelukkig.
Wat nog wel even leuk en toevallig was, dat we in gesprek kwamen met een echtpaar die vertelde dat ze met hun 100-jarige moeder bezig waren om haar te laten verhuizen naar een heel mooi nieuw en innovatief woonzorgcentrum in Hoogeveen, namelijk de Kloosterstaete aldaar. Ik schiet in de lach en vertel haar dat ik betrokken ben geweest met de ontwikkeling van dat zorgcentrum en vooral dan de innovatieve componenten van het woonconcept. Wat kan de wereld toch klein zijn….
Nu is het vrijdagmiddag en zitten we lekker onder luifel te lezen en dit blog te schrijven. We overwegen om morgen weer andere bestemming te zoeken omdat Joep echt doodongelukkig is met al die bolletjes in zijn vacht. Waarheen is nog wel een groot vraagteken, aangezien overal in Europa richting huis het slecht weer is. We zien wel weer….
Camperjoy 
Geef een reactie op martin&miriam Reactie annuleren