We vertrekken woensdag 3 december bij Casa Mimi, na een aantal heerlijke dagen bij deze hele fijne camperplaats. Weer leuke mensen ontmoet en mooie en verdrietige gesprekken gehad met de eigenaren van de 3 campers die er de afgelopen dagen nog hebben gestaan. Een dame op de camperplaats wilde desperaat graag geknipt worden en zocht een kapster in het dorp. Maddy, gaf bij haar aan dat er een dame op de plek stond die kapster was en voila..het contact was gelegd. Tijdens het knippen ontstond er weer een mooi gesprek tussen de beide dames en de partner van de “klant” van Miriam kwam bij mij zitten en had een zwaar jaar achter de rug. De openheid van zijn gesprek en alles wat daarbij ter sprake kwam was top. Dus bij vertrek op deze ochtend stond iedereen klaar om ons uit te zwaaien. We komen terug volgende winter, zeker weten! Maar bij het vertrek ging het nogal mis met het uit manouvreren van de camper. De olijfbomen rondom onze camper hadden wij goed vooraf bekeken en aan 1 kant had ik ruimte genoeg, de andere kant daarentegen stond ik te dichtbij om mijn stuur uit te slaan om de voorwielen in de goede richting te krijgen. Ik wil niet over de keien rijden aangezien achter de voorwielen de beide uitlaten zitten van de watertanks. De buurman heeft dit inmiddels ook al gehad en zijn watertanks waren direct lek geknapt. Dus focus op de keien, maar uiteindelijk door een paar keer te moeten steken met de camper, was ik dichter op de olijfboom aan de andere kant terecht gekomen. De zijkant van de camper aan achterzijde raakt een afgestompte tak die uitstak en ik kras de zijkant nogal fors, zodat de buitenbeplating beschadigt. Vreselijk balen en ik was er ziek van! Maar goed, uiteindelijk was mijn ego het meest beschadigd…

We vertrekken en gaan richting Torrox-Costa. Ja, de kust dus. Daar zijn we inmiddels wel achter dat we dat echt helemaal niks vinden zo druk en krap het daar is om met de camper te rijden. We gaan naar Tante Francien en Ome Hans, familie van Miriam. Ze zijn onlangs definitief geemigreerd naar Spanje en we willen ze graag ontmoeten om te kijken hoe het bevalt en hoe hun prachtige penthouse daar ook is verbouwd en verfraaid. Leuk om ze te zien en op aanraden van Hans was het beste om de camper bij hun in de straat te parkeren. Verkeersluw en geen risico op inbraak. We besluiten zijn advies op te volgen en hebben na het bekijken van hun wooncomplex een supergezellige dag met ze samen gehad. Lekker bijgepraat, een drankje gedaan en ‘s avonds samen gegeten, totdat we weer naar de camper gaan om daar een nachtje te slapen. De volgende ochtend vertrekken we weer op weg naar ons volgende familiebezoek in Fuengirola. Maar we zijn een dagje te vroeg, ivm andere afspraken van de familie, dus moeten we onderweg nog ergens een nachtje overbruggen voordat we bij hun terecht kunnen.

Maar deze dag waren we niet in ons goede doen. Eigenlijk voor het eerst sinds ons vertrek liep het niet lekker qua overnachtingsmogelijkheden en was het een dag vol met stress. Bij elke camping of camperplaats is het mutjevol en schrikt ons het beeld op die campings/camperplaatsen enorm af. Je kunt bijna niet met de camper op de plek komen zo op elkaar geplakt zit elke camper. Rommelig, stampvol en chagrijnige mensen zoals we iedereen op de terreinen zien rondlopen. “Waarom doen we dit?” zeggen we tegen elkaar. Nergens plek dus verder zoeken. Maar dan doen onze Google Maps en de campernavigatie niet wat ze moeten doen en sturen ons de kleinste, krappe straatjes in en we rijden ons eigenlijk vast in de kern van een klein dorpje. De camper maar ergens neerzetten en op zicht op de GPS maar kijken of we eruit kunnen komen. De sfeer wordt er bij ons niet beter op. Dan maar naar de volgende camperplaats rijden die we op het oog hebben. We komen aan bij deze camperplaats en melden ons bij de receptie bij een niet vriendelijke dame die ons aankijkt en zegt dat ze nog een plekje heeft. Ik krijg 10 minuten om te kijken of die plek goed is, anders moet ik zo snel van het terrein af. Snap ik, want ook daar is het krap en blokkeer ik de ingang. Mir en ik lopen wat rond en we worden niet blij…met gierende banden weg van de kust en weer 30 kilometer landinwaarts maar kijken.

Daar komen we terecht op een ranch met paarden. Wederom van Nederlanders die daar 12 jaar geleden zijn gesetteld. Annemiek en Raymond. Super aardige mensen en ze hadden direct aan de paardenbak nog een mooi plekje voor ons beschikbaar. Prima ons vermaakt en natuurlijk beetje gewandeld en relaxt voor de camper gezeten. Naast ons nog een leuk gesprek met een nederlands echtpaar dat in Valencia woonde en een huisje hadden gekocht op het Portugese platteland en aan het opknappen waren. Ze hadden ook een erg leuke hond, een podenco, spaans ras. Joep had het erg naar zijn zin met haar….5 minuten! De Podenco was wat enthousiast en Joep duidelijk niet. Maar grappig hoeveel overeenkomsten deze mensen hadden met het hebben van een hond en hoe dat ook vaak beperkt in wat je kunt doen als je onderweg bent. Wij zijn daar net zo zeikerig in als zij, dat werd wel duidelijk. We laten Joep niet alleen in de camper, we nemen hem niet mee naar een terras of restaurant. Dit, omdat ie dan overal tussendoor loopt, blaft als iemand langs ons tafeltje loopt, etc. Dit willen we niet als overlast voor de andere mensen en dat maakt dat wij altijd in de natuur zijn en dus altijd in de camper of op de BBQ buiten koken. Als het beestje het maar naar de zin heeft, hebben wij dat ook! Klinkt erg soft allemaal, weten we….maar als Joep er over 8 jaar bijvoorbeeld niet meer is, dan komen er wel weer andere tijden. Na Joep komt er niks meer…once in a lifetime experience, die we voorlopig nog niet willen missen, maar we zijn wel full-time staff van deze kleine rakker. De mensen naast ons, lachten zich rot, want onze lezing was precies zoals zij erover dachten. Was een erg leuk gesprek met deze mensen. Ze gaven nog door waar ze woonden in Portugal en dat we daar maar eens moesten gaan kijken, zo mooi! Monsanto. Het blijkt inderdaad wel op de route te liggen op termijn, en het ziet er prima uit daar. Een nieuwe optie dus! Op de volgende ochtend nemen Mir en ik een douche op de camperplaats en tot mijn schrik sloop ik de mengkraan van de douche en bleef het water uit het binnenhuis van de mengkraan enorm lekken. Raymond was niet blij en verzocht mij met een knipoog om ze snel mogelijk zijn terrein te verlaten. Ik was niet zijn favoriete klant; voor 20 euro overnachten en voor 100 euro slopen….

We rijden de volgende ochtend naar Fuengirola, onze laatste familiestop deze reis. Harry en Diny, oom en tante van Miriam zijn ook Fuengirola om hun dochter, schoonzoon en kleinkinderen te zien. Nichtje en achternichtjes van Miriam. De planning is om begin van de middag daar te zijn en een leuke middag en avond met elkaar doorbrengen. Bij binnenrijden in Fuengirola rijden we ons al direct vast op kleine, smalle, steile weggetjes omdat de navigatie ons weer niet goed begeleidt naar de afgesproken locatie waar we onze camper parkeren. Mijn god, wat ben ik blij dat mijn nieuwe Garmin campernavigatie bij Lenneke, nicht van Miriam, is afgeleverd. Uiteindelijk komen we aan en begroeten we Harry en Dinie bij de camper op de boulevard. Ik vond vooraf het wel een dingetje om de camper daar achter te laten als we de hele dag onderweg zijn in Fuengirola. Maar hij staat er prima en we staan met meerdere campers bij elkaar, dus we hebben er wat meer vertrouwen in dat het goed komt.

We gaan vervolgens naar het huis van Lenneke en Mark om daar even hun gezin weer te ontmoeten na jaren elkaar niet meer te hebben gezien. Wat was het gezellig en wat zijn de beide dochters Amaya en Norah een paar topmeiden zeg! Enorm genoten van hun energie, verhalen en grappen. Topmiddag met elkaar gehad en ook nog een topnieuws te horen gehad; Amaya wil gaan studeren in Nederland omdat daar het onderwijs voor haar beter is, dan in Spanje. Het is nogal een slimme meid zeg maar…Maar goed; als 1 schaap over de dam is, komen er meer en bleek dat eigenlijk het hele gezin wel het moment vond om terug te keren naar het kleine, kneuterige Nederland. Nou, je kan wel voorstellen dat opa en oma erg blij waren. Samen met Lenneke en Mark volledig proberen te overtuigen om in Flevoland te gaan vestigen. Maar zo’n leuke avond gehad, met heerlijke gerechten die Harry en Diny hadden gemaakt. En dat viel niet mee met mij als carnivoor, aangevuld met nog een paar vegetariërs en veganisten onder ons. Maar was weer superlekker en gezellig met elkaar.dat we besloten hebben om er nog maar een dagje aan te plakken en nog een dag samen door te brengen.

Deze ochtend wakker worden aan de boulevard en in verhouding redelijk geslapen. We beginnen met een heerlijke strandwandeling in een stralende zon en om 8.30 uur al zo’n lekkere 18 graden. We lopen terug langs de bakker om wat lekkers bij de koffie te halen. De ervaringen een dag eerder van deze bakker hebben de Lammertink-criteria ruimschoots overtroffen, toen Diny een assortiment van deze koekenbakker had meegenomen.

De rest van de dag gaan we in de stroom van de routines van beide families mee en eten we vanavond weer samen om deze dagen af te sluiten.

Morgen gaan we weer door en vertrekken we weer richting de binnenlanden. Ook hebben we onze favoriete camping weer gereserveerd in Portugal en gaan we in etappes die kant op.