Vandaag begon de dag zo veelbelovend. Bij de zonsopgang waren we al wakker en aangezien Joep zich al meldde voor een wandeling, waren wij al vroeg in de natuur om ons heen aan het wandelen. Tot zover helemaal alles prima. Joep was aan het dartelen en had goede zin. We zeiden nog tegen elkaar dat ie zo lekker in zijn vel zat de laatste dagen dat we hier op deze plek staan.

Maar toen…direct bij het zien van een bouvier en zijn baas, die bij ons op de camperplaats stond, vroeg Miriam aan de baas of hij te vertrouwen was. Het is lullig misschien, maar het imago van zo’n grote hond met die kracht, maakt toch dat je voorzichtig bent. Joep is een goedzak 1e klas en heeft nooit problemen met honden en is niet bang. Ook niet voor grotere honden.

Maar deze hond, na het horen van Miriam haar vraag, viel meteen Joep in volle vaart aan en had direct Joep bij zijn keel en sloeg hem met zijn kop heen we weer. Het geluid van angst, pijn en paniek bij Joep ging bij ons door merg en been. Mijn herbeleving van een jaar geleden toen Joep ook al vanuit het niets aangevallen door een duitse herder stond weer helder op mijn netvlies. Miriam en ik doken meteen op de bouvier en ik pakte hem bij zijn stalen (Wurg)halsketting en trok hem terug. Miriam krijste luid en schopte de bouvier tussen zijn achterpoten. Hier schrok hij van en liet los. Joep viel op de grond en wij dachten dat ie dood was. Maar meteen viel de bouvier weer aan en kon Miriam Joep snel omhoog wegtrekken. De bouvier bijt Joep nog aan de achterkant van zijn lijf, maar Miriam was op tijd om hem geen grip te laten hebben op Joep zijn lijf.

Joep was even buiten bewustzijn, maar toen Mir hem snel oppakte, ontwaakte Joep en in alle paniek en adrenaline beet hij Miriam een paar keer in het gezicht. Ze liep meteen de andere kant op, weg van de bouvier. En vervolgens kreeg de baas van de bouvier weer grip op zijn hond. De beste man was omver getrokken door zijn eigen hond en lag kansloos in een greppel.

Maar Joep lag meer dood dan levend in Miriam haar armen en wij snel naar de camper om dokter te bellen en naar de dierenarts te gaan. De beheerder van de camperplaats was zo klasse, dat hij alles liet voor wat het was en reed voor ons aan richting Villa Real San Antonio, de dichtstbijzijnde grotere plaats waar dierenarts zat. Maar met een camper de stad in en niet weten waar je terecht komt, met een pijnlijke teckel en een constant bloedende echtgenote, was niet fijn.

Maar aangekomen bij de dierenarts gebeurde wat voor ons het ergste was van deze dag. Miriam en ik mochten niet mee naar binnen door het bloedende gezicht van Mir. We moesten eerst naar het ziekenhuis om 1e hulp te laten bezoeken. Joep werd door dierenarts onder zijn hoede genomen en meteen mee naar achteren genomen. Het afgeven van Joep en niet weten of ze hem gaan behandelen, opereren of in het ergste geval in laten slapen als we er niet bij zijn, maakte ons gek in de kop. Miriam rijdt niet in de camper, de beheerder moest terug naar de camperplaats en dus samen naar ziekenhuis op een paar kilometer afstand. Daar aangekomen Miriam meteen naar binnen en ik de camper parkeren op het ziekenhuisterrein. ERgens anders was er geen parkeerplaats. Maar na een paar minuten werd ik gesommeerd om de camper weg te halen op laste van weg laten slepen en boete. Ik dus toch maar de camper ergens anders neergezet waar je ook niet mocht staan, maar die hadden tenminste geen beveiligers. Nadat Miriam haar wonden waren bekeken op de mond, lip, neus en ook de beide voortanden die wat los voelden, heeft ze een tetanusinjectie gekregen en wij meteen terug naar de dierenkliniek. We hadden in het ruime anderhalve uur niets meer gehoord en Miriam was overtuigd dat Joep zou overlijden door inwendige bloedingen. Want man, wat ging die bouvier tekeer!

Bij aankomst bij de dierenkliniek moesten we nog een tijdje wachten voordat we Joep mochten zien. De kleine zielepeut was onder de medicatie en reageerde niet of nauwelijks toen ie ons weer zag. De dierenarts legde uit wat ze heeft gezien en gerepareerd. Ook had ze de luchtpijp gecheckt of daar nog rare geluiden te horen waren, maar dat leek in orde.

Wat ze had gedaan was het volgende: ze heeft Joep onder zeil gebracht met medicatie, zijn kin en hals geschoren en de diepe nekwond bekeken. Een beschadigde nekspier die hopelijk gaat herstellen door medicatie en een aderlijke bloeding, waarvan ze de ader heeft gehecht. Lekbloedingen zijn wel het risico en dus moeten we de komende dagen afwachten. Morgen moeten we terug komen bij de dierenkliniek om alles nog eens te checken en moet Miriam beginnen met het toedienen van verschillende medicijnen, paar keer per dag. Wat een vriendelijke en behulpzame mensen in de kliniek. De dierenarts was onder de indruk van hoe zacht hondje Joep was. Ze had er goed voor gezorgd was haar garantie en dat voelde ook zo.

We rijden naar de camperplaats en zijn de hele dag helemaal van slag door alle stress, drukte, zorgen en regelen van alle zaken. Joep ligt in het uiterste hoekje van de camper en zien we de eerste uren niet meer. Hij begint halverwege de middag met wat te drinken en laat zich soms zien. Na het avondeten doet Miriam met hem even de laatste plasjes en hij ligt nu weer in zijn mandje. Morgen maar weer verder kijken of het herstel zich goed inzet.

De eigenaar van de bouvier was schuldbewust en gaf toe dat zijn bouvier de aggressor was en ook geschrokken van het gedrag van zijn hond. De schade- en persoonlijke gegevens nog uitgewisseld en samen nog wat gedronken van de schrik met de beste man. Ik gaf hem nog mee wat de dierenarts had gezegd was dat als zijn hond dit gedrag vertoond heeft en bloed geproefd heeft, dat dit gedrag risicovol gaat worden voor de toekomst. Niet meer loslopen en muilkorven wat het advies. Maar of hij dat gaat doen, weten we niet.

Hopelijk slapen we vanavond goed en pakt Joep ook zijn rust goed. Jullie gaan het horen binnenkort.

Deze dag was voor ons een zwarte zware dag!