Auteur: martin&miriam

24 November 2025: Finca Tranquila niet onze stila, dus nu in Parc Regional Sierra Espuña

/ martin&miriam / 4 reacties

Zoals de kop van dit blogbericht al doet vermoeden kwamen onze verwachtingen die we vooraf hadden van de Finca Tranquila niet helemaal uit en zijn we vanmorgen vertrokken.

Onze hoop en verwachtingen die we hadden was dat we mogelijk op een plek zouden komen waar we wat langer zouden willen blijven en waar je ook met Joep lekker weg van kan lopen de natuur in. Wel, dit kwam dus totaal niet uit. Toen we eergisteren aankwamen reden we een woonwijk in met allemaal huizen die in quadranten waren ingedeeld met kruislingse straten. Daar zaten wij dus midden in en het barstte daar van de honden die dag en nacht aan het blaffen waren. Toen we binnenkwamen kregen we tevens wat huisregels mee waaraan we ons moesten houden. Geen probleem, want regels moeten er zijn, maar uiteindelijk kwam het er voor ons op neer dat we Joep het liefst op moesten pakken en op de arm buiten de poort pas op de grond mochten zetten als we hem uit gingen laten. Zowel blaffen werd niet op prijs gesteld en eveneens kleine plasjes onderweg naar de poort was ook niet wenselijk. Wel liepen er katten rond op het terrein en onze buren, op hun laatste benen lopend in een huwelijk dat zijn langste tijd had gehad, hadden ook 2 katten bij hun. De hartelijkheid kwam dus ook niet van hun af! Met nadruk op “ook”, want ondanks dat de eigenaresse er een prachtige finca van had gemaakt, met oog voor gezellige details, deed ze vriendelijk, maar was ze niet warm en gastvrij. En dat zit hem bij ons dan toch in dit soort opmerkingen over honden, als ook als je wat vraagt, antwoord krijgen maar niets meer dan dat. Geen wedervraag, geen vraag over hoe het bevalt, waar kom je vandaan…echt helemaal niks. En dat terwijl we vanaf 5 uur in de ochtend tot laat in de avond rondom in de hondenkennels zat met al dat geblaf om ons heen. Ook haar echtgenoot, loopt rondom het zwembad wat klusjes te doen terwijl Miriam met haar goddelijke lichaam (ze doet een beetje denken aan Halle Barry die uit het water komt aan zee in de James Bond film Die Another Day… ;-)) aan het zwembad zit, kijkt hij haar aan en zegt helemaal niks. Geen groet, geen vraag, geen interactie. Dan is er ook nog een “vriendin” van de eigenaresse aanwezig op de Finca, maar ook deze heeft het profiel van iemand die de weg kwijt is. Dit, terwijl de finca toch heel overzichtelijk is. Apatisch geschuifel over het terrein, je aankijkend maar niet groeten op de ochtend. Kortom; het was het niet voor ons; we voelden niet de gastvrijheid en welkom, de locatie sprak ons niet aan en het feit dat we de avond voor vertrek toch wel in detail moesten aangeven hoe laat we weg gingen. Nu is voor ons het begrip vrije tijd op vakantie juist iets om je niet vast te pinnen op tijden. Maar vanmorgen op de afgesproken tijd de prachtige sfeervolle (dat wel!!!) finca verlaten en binnen 2 minuten reden we op de snelweg richting Cartagena om onze volgende bestemming te gaan bezoeken. Als ze ons had gevraagd hoe we het gehad hadden, zouden we zeggen wat we hier zeggen; Mooie sfeervolle Finca, maar niet qua vriendelijkheid en warmte!

We hadden een route gemaakt eerst via een tankstation die ook LPG verkoopt, om vervolgens dan nog ongeveer 70 kilometer te rijden voordat we het Parc Regional Sierra Espuña betreden. De laatste 8 dagen hebben we in de avonden veel de verwarming aan gehad en ook de koelkast die op LPG aan het koelen was. De stroom valt regelmatig weg in de avonden op de laatste bezochte plekken en daarom maar standaard op gas zetten als einde van de middag nadert. Een kapotte printplaat van de koelkast is een dure grap. Maar nog veel erger: al het lekkere eten voor de komende dagen verpietert dan…zonde!

We verrijden ons op de snelweg en balen dat we nu ons tankstation gaan missen, maar na 3 kilometer komt er ander tankstation waar ze godzijdank ook LPG verkopen dus geluk bij een ongeluk. We rijden heerlijk door op een rustige provinciale weg totdat we het natuurpark inrijden. We draaien meteen een paar scherpe bochten en we klimmen weer naar boven. Het is weer een prachtige route door de bergen naar onze volgende camping. Zowel Miriam als ik genieten weer en soms zijn we ook beetje gespannen als de wegen nogal uitdagend zijn om goed en makkelijk door de krappe bochten te komen. Hopen op geen tegenliggers en dat lukt boven wonder. We komen onze bestemming El Berro binnenrijden en zien een klein dorpje met een paar kroegjes, restaurant, bakker en minisupermarktje. Het dorp ademt Birkenstock, wandelstokken en leren binnenbroekjes en bidons in het hoogseizoen, maar nu vredig, bijna in winterslaap. Zo hebben we het graag. Tussen de authentieke spanjaarden.

We rijden door een paar hele krappe straatjes en komen aan bij Camping Sierra Espuña. Een sobere, maar nette camping waar nog een aantal andere campers staan. Prima plekken, sober sanitair maar wel reteschoon. Niet letterlijk van reten, maar gewoon heel schoon, voor alle duidelijkheid.

Nadat we alles hadden geinstalleerd eerst even een lunch in de camper. Het is een bewolkte dag, met ongeveer een 14 graden. Wel mooie uitzichten over de vallei en dus besluiten we direct na de lunch met Joep het dorp te verkennen en te gaan wandelen met zijn drieën. We lopen door de straatjes en een paar oude mennekes proberen een praatje te maken met ons. De oude baas deed het in 4 talen; engels, duits, frans en italiaans. Maar toen ie in de gaten hadden dat wij ook al deze talen een beetje beheersen, deed ie de bekennende verklaring dat ie alleen maar indruk probeerde te maken, en volledig in het Spaans los ging op ons. Wat een vriendelijkheid ook hier weer! En wat een prachtig land. De vlakten rondom Murcia vinden we niet zo mooi, maar zodra je in de bergen bent, is het genieten.

De wandeling brengt ons via verschillende Miradors (uitzichtpunten) aan het einde van het dorp als we op een bepaalde hoogte een Jezus beeld zien staan op een berg. We lopen er heen en hebben een fantastisch uitzicht over de bergen en vallei. Joep is weer helemaal in zijn doen en stuitert erover. Ook dat vinden wij weer fijn!

Daarna komen we langs een Spaans kerkhof en bezoeken we ook deze. Prachtig hoe respectvol hier de plaatsen onderhouden worden. Ook nu is er een dametje alle raampjes van de graven aan het wassen en oude verlepte bloemen aan het weggooien. Ze vraagt in het spaans aan mij of ik hier familie heb liggen aangezien ik niet Spaans ben. Na even wat woorden te hebben gewisseld stopt onze dialoog en zegt ze dat ze weer verder gaan met bloemen verversen. Bon Dia, Senor, was haar groet en schuifelt weer weg.

Dan laatste stukje wandelen naar de camping en zetten een pot thee. We hebben nu hier 2 nachten geboekt, maar allebei voelen we hier ons erg prettig op de camping. We hebben een volle koelkast, volle watertank en lege toiletcassette, dus het zou zo maar kunnen dat we hier nog wat langer blijven. Eerst gaan we nog even einde van de middag hier in de kroeg eens kijken of het tapbier hier ook goed te hachelen is….

22 November 2025: Room with a view bij Campisto Hollanda in Ojós

/ martin&miriam / 3 reacties

In de ochtend rustig aan alles voorbereiden voor de volgende etappe. We zegen Orihuela gedag en gaan op pad naar onze volgende bestemming. We gaan logeren bij Steven en Judith, de eigenaren van Campisto Hollanda in Ojós. Deze beide jonge ondernemers hadden in het verleden ook een camping / recreatiepark in Noord Brabant, hebben deze verkocht en zijn ongeveer 3 jaar geleden naar Spanje vertrokken om daar een nieuw avontuur aan te gaan. Via de app hebben we al contact over hoe we aan moeten rijden bij hun camperplaats. Aanraden om hun routebeschrijving te volgen is nogal “dwingend” aangezien het anders niet goed komt. Okay, we gaan dat dus doen en zijn erg nieuwsgierig waar we terecht komen. De foto’s op Campercontact zien er veelbelovend uit.

Maar eerst de rit er naar toe eens goed vanaf brengen. We kiezen ervoor om dit keer wel even snelweg te pakken en rijden gestaag richting Ojós. Tijdens de rit weer mooie vergezichten en bergketens gezien. Niet zo spectaculair als eerder, maar het lijkt hier meer een soort maanlandschap als je om je heen kijkt. Kale dorre bergen met veel keien, gesteente en laaggroei heideachtige planten. Wel mooi, maar niet om op elke hoek te gaan stoppen voor weer een foto.

We komen in de buurt van de camperplaats Campisto Hollanda en Miriam leest voor hoe we moeten rijden. Dat verloopt allemaal erg prima en net voordat we bij de camperplaats aankomen, moeten we nog even een heel steil weggetje naar boven rijden om op een soort megagroot plateau uit te komen. Via een hobbel de bobbel weggetje komen we bij de enorme boerderij van Steven en Judith. We rijden met de camper de poort binnen en Steven loopt al enthousiast op ons af. Een allerhartelijkst welkom en even later net zo enthousiast komt Judith ons even welkom heten. We krijgen een korte rondleiding door de camperplaats en krijgen onze plek te zien. Wat een plek!! Een room with a view, kun je wel zeggen. De camperplaats staat op een plateau en kijkt uit over bergen en Archena, het stadje zo’n 7 kilometer verder.

Vervolgens krijgen we te horen dat ook al het nieuwe sanitair klaar is en dat ze dus 4 toiletten en 3 douches hebben kunnen realiseren in de stal. Werkelijk prachtig geworden en ik zou de look and feel van de badkamers zo wel mee willen nemen naar ons eigen huis. Alhoewel; die ziet er ook top uit trouwens…

Na alles te hebben geinstalleerd en aangesloten stellen we ons even voor aan de buren die op de camperplaats staan. Erg vriendelijke mensen allemaal en aangezien de camperplaats tot nu toe maar 5 a 6 plekken heeft is het allemaal erg rustig, overzichtelijk en vredig. Iedereen doet zijn ding en zit lekker in de zon voor de camper. Voor mij staat er iets anders op de planning. We hebben dringend boodschappen nodig, want als je de koelkast open doet, dan denk je meteen aan één van de songs van Marco Borsato: Wit Licht!

Miriam gaat alles in en rondom de camper voor de rest gezellig maken, je kent het wel; vloerkleedje, stoeltjes en tafel buiten, Joep zijn bedje, prullaria en hapje/drankje voor straks met borrelplankje klaar maken. Maar zonder inspanning geen feest, dus deze jongen haalt de fiets van de camper en gaat met een heerlijk knullig AH tasje op het stuur naar de supermarkt in Alchena. Een rit van 7 kilometer. Appeltje Eitje was mijn gedachte. Nou, die bubbel spatte ineens uit elkaar toen ik gewaarschuwd werd door Steven dat ik beter een andere route kon nemen dan Google Maps zou aangeven. Die zou betekenen dat je met een fiets tegen een muur omhoog zou moeten fietsen, zo steil. Van die muur af, dat trok mij wel, maar tegen de muur op fietsen wat minder. Ik dus op advies van Steven een andere route gedaan die beter te doen was. Die was op sommige stukken nog steeds wel stevig, maar goed te doen. Er zaten 2 stukken in van 900 meter stijgend fietsen met zo’n 8 a 9% stijging. Was goed te doen. Wel schrok ik toen ik opeens moest afdalen en de snelheid nogal toenam tot een 38 kilometer per uur. En als je dan mij als Bob de Rooy op een chinese vouwfiets ziet zitten en de remschijfjes net zo dik zijn als een plak oude kaas, dan besef je opeens: oei, als dit fout gaat dat gaat het goed fout! ? Uiteindelijk snelheid verminderd en al slingerend door de bochten van de smalle straatjes zo de hoofdstraat van Alchena binnen gereden. Al snel kwam ik bij de Supermarkt terecht en even heerlijk boodschappen gedaan. Maar ja, die taalbarriere….Wat zullen alle mensen gedacht hebben toen een nogal koddige dikkerd van ver over middelbare leeftijd via hints probeert uit te leggen dat ie kipfilet wil en geen kippepootjes….hilarisch! De slagersvrouw moest er hartelijk om lachen maar wist wel wat ik wilde. De lieverd pakte een soort van stuk kippenvlees, waarvan ik de criteria “kipfilet” nog niet herkende. De dame was waarschijnlijk zo onder de indruk van mijn spelletje hints, dat ze helemaal met de hand alles ging versnijden totdat ik eigenlijk kippenhaasjes had, flinterdun gesneden. Topwijf! Ik zou er zo een ei mee leggen!

Teruggekomen op de camperplaats boodschappen opgeruimd en toen samen met Joep en Miriam een stuk wezen wandelen rondom de camperplaats. Wat een prachtig gebied en wat een uitzichten.

We komen aan de praat met iedereen op de camperplaats. Wat een leuke mensen allemaal. Mooie gesprekken met diepgang zowaar ook nog! Ook willen we nog een ronde met de drone vliegen om wat luchtshots te maken. Het is nu windstil in de middag en de zon schijnt boven een strakblauwe lucht. Even aan iedereen gevraagd of ze het goed vonden dat we van de plek even een dronevlucht mochten maken. Geen probleem, “leuk zelfs” zei iedereen. Mooie beelden gemaakt en daarna even gezellig een drankje gedaan met elkaar. Einde van de middag koelt het enorm af en met een opstekende wind, gaan we naar binnen om te eten en de avond door te brengen.

Tijdens de afwassessies bij de afwasplaats buiten raak ik aan de praat met Steven en we hebben gesprekstof voor wel 4 weken volgens mij. Wat zijn het vriendelijke en hartelijke mensen en wat hebben ze er nu al iets prachtigs van gemaakt, van deze plek. Steven vertelt over de verdere plannen van de camperplaats en laat het grondstuk zien wat van hun is en hoe ze in de toekomst 49 camperplaatsen willen creeren op hun terrein. Die 49 plekken komt niet uit de lucht vallen, maar heeft te maken met het soort vergunning dat je moet hebben om groter te mogen. Ook vertelt ie over de bureaucratie van Spanje en dat het echt niet het idealistische walhalla is dat veel mensen denken over Spanje. Het is in veel gevallen nog erger dan in Nederland en dat maakt dat ze niet volle bak door kunnen met hun plannen. Maar 1 ding weet ik zeker; het wordt een waanzinnig mooie fijne plek voor camperaars. Dat komt door de visie die ze hebben (ze zijn zelf camperaars en weten wat ze willen) en de persoonlijkheden die ze zijn. Wij gaan er zeker weer naar terug en dan wat langer waarschijnlijk!

Maar dat heeft dan weer te maken met het feit dat ze daar 2x per week friet en hollandse frikandellen serveren voor de gasten. Prima friet, heerlijke frikandellen, maar de kers op de taart is wel de satehsaus van Judith! Dat is zonder te overdrijven de lekkerste die ik in jaren heb gegeten. En ik kan jullie vertellen; ik heb wat gegeten van dat spul!! Nu niet meer en dat heeft waarschijnlijk ook meegespeeld met het feit dat ik veel ben afgevallen het afgelepen jaar en mijn leven heb gebeterd. Ik wil niet meer zo zwaar worden als voorheen. Maar nu even wel genieten van dit geluksmomentje.

Maar zo’n geluksmomentje is ook zo weer weg als blijkt dat je Satelliet schotel en TV met Canal Digitaal opeens niet meer werkt. De schotel bleef maar zoeken naar satellieten en tv kanalen. Gek, want we staan op precies dezelfde plek als gisteren, toen alles nog gewoon nog deed. Op Social Media nog raad en daad gevraagd, met klantenservice contact gehad, maar die waren gesloten in de avonden. Wel gek als je bedenkt dat in de avonden de meeste mensen TV kijken, dat je dan niet bereikbaar bent. Maar goed; Canal Digitaal bleef de volgende ochtend volhouden dat alles bij hun goed functioneerde en dat het probleem bij mijn Oyster Schotel lag. Ik moest die leverancier maar bellen voor support. Uiteindelijk was dat niet nodig toen ik op hun website zag dat er voor de Oyster schotel een app was waarmee je updates zelf kon installeren, de satellieten opnieuw kon configureren en dat het dan hopelijk opgelost was. Ik moest 2 updates doen op mijn schotel en de satellieten opnieuw laten zoeken en voila….we hadden weer beeld en geluid.

De laatste dag bij Campisto Hollandia hebben we heel rustig aan gedaan en zijn we niet gaan fietsen, wat het plan was. Gisteren en vannacht was er op ons bergplateau een nogal stevige storm van kracht en hebben we dus gezellig binnen gezeten. Nog een aantal leuke gesprekken gehad met onze buren en Miriam heeft ook nog even Judith geknipt. Zowel Judith als Miriam zijn beide kapsters van beroep geweest en zodoende konden ze elkaar knippen. Miriam haar haar hoefde nog niet, maar Mir heeft Judith dus nog even kunnen knippen. Vond ze superleuk om te doen en ook dankbaarheid van Judith werd geuit door nog even een zak met Satehsaus af te geven voor in de vriezer. Hoezo vriezer? In plaats van Brinta vanmorgen maar de satehsaus opgelepeld…..hahaha….nee hoor! De saus zit in de vriezer en ik kan me er nu al op verheugen binnenkort!

Vanmorgen alles weer ingepakt en zijn we weer op pad gegaan naar de volgende bestemming. Maar niet eerder dan dat we getankt hadden en boodschappen gedaan. We blijven 2 a 3 nachten staan op de volgende bestemming. Finca Tranquila in Gea y Truyols, een dorpje in de Valle de Sol (vallei van de zon) in de regio Murcia. Toevallig ook weer een nederlands echtpaar die deze camperplaats onlangs zijn begonnen. Bij binnenkomst met de camper op deze plek, viel de enorme liefde die erin is gestoken op. Overal gezellige zitjes, doeken, licht-snoeren gedrapeerd door bomen, een gemeenschappelijke BBQ-plek, een grote houten tafel voor gezamenlijk borrelen mocht daar animo voor zijn. Super schoon en fraai sanitair en ook hier vriendelijke eigenaresse. Met maar 4 camperplekken op deze finca is het ook weer gemoedelijk rustig onder elkaar. De komende dagen zien we wel wat we allemaal kunnen doen hier in de buurt. Eerst maar weer even settelen hier.

18 November 2025: Benigembla, Benidorm en Orihuela

/ martin&miriam / 9 reacties

We hebben een paar lekkere relaxte dagen hier in Benigembla, op deze mooie camperplaats, maar voor ons te groot en te druk. Prima dat we de was konden doen en camper wassen. Het leuke was dat onze medebewoners van De Eeke, ons recreatiepark in Drenthe, Ed en Tineke ook in een huis in Benigembla de wintermaanden doorbrengen en hadden gelezen dat wij daar nu ook waren met de camper. In de middag kwamen ze even een bakkie halen bij ons en dat was erg gezellig. Wat ons betreft mogen ze vaker komen, want ze dronken uitsluitend water. Niks voor Ed, maar deze was niet in de allerbeste conditie en koos voor water. Hebben we wel even een foto van gemaakt. En van ons samen natuurlijk! Of je elkaar in de plaatselijke supermarkt tegenkomt of in het zuiden van Spanje; is toch een andere setting. Was erg leuk om even bijgepraat te hebben met elkaar.

Als we in de ochtend wakker worden op de mooie, maar zo niet onze camperplaats in Benigembla, maken we ons op voor een prachtige rit door de bergen. We zetten koers richting Benidorm om daar zeker niet te verblijven, maar moeten daar wat inkopen doen bij een kampeerwinkel. Zo mooi hoe het netwerk binnen ons blog Camperjoy en Facebook ons met verschillende voorstellen komt waar je kampeeruitrusting kunt kopen. Een aantal zijn er dicht in deze periode, maar er zijn er 2 die open zijn; in Denia en Benidorm. We kiezen ervoor om die in Benidorm te gaan bezoeken, aangezien dit meer op de route ligt dan weer de wat noordelijke liggende Denia. En aan het noorden moeten we nog niet denken, dus op koers richting het zuiden, naar Benidorm. Dit is echt zo’n plaats waar wij niet aan moeten denken om daar te verblijven. Niks ten nadele van de mensen die het prachtig vinden, maar wij vinden het gewoon te druk, teveel hoogbouw en straten vol met uitsluitend mega-campings.

Maar voordat we er zijn moeten we nog een 50-tal kilometers rijden, hoofdzakelijk door de bergen. Deze rit van 50 kilometer duurt uiteindelijk ruim 2 uur. Maar wat een prachtige rit hebben wij gereden! De mooie vergezichten wisselen zich af met aangespannen bilspieren en een heeeeel stille Miriam naast mij. Diepe afgronden (meestal naast Miriam) en steile wegen, krappe haarspeldbochten en overhangende rotsen boven de weg, waardoor je ook nog eens goed moet uitkijken of je dak en wanden van de campers niet de rotsen raken. Ook passeren we mooie, maar sobere bergdorpjes, waarvan je denkt; hoe moet het hier zijn in de winter en wat doen die mensen allemaal hier. Geen werkgelegenheid lijkt het, maar we hopen dat we het mis hebben voor deze mensen.

We rijden vanaf de camperplaats in Benigembla de CV-720 richting Parcent en toen begon de prachtige slingerweg CV-715, richting Tarbena, Bolulla, Callosa d’ en Sarria, Polop, La Nucia en tot slot de CV-70 laatste stukje naar Benidorm. Wat een mega-mooie rit was dit, maar wel inspannend rijden met alle krappe bochten. Godzijdank was het erg rustig qua verkeer in de bergen. Je kon af en toe wel ingehaald worden door een wielrenner, maar uitsluitend bij afdalingen. Berg op waren we weer in staat om wielrenners in te halen. Man o man, wat gaan die gasten hard de bergen af. John, onze zwager heeft dezelfde weg gereden, horen we van Sylvia, zus van Miriam.

Aangekomen in Benidorm komen we aan bij de kampeerwinkel zoals was voorgesteld. Daar even alles gekocht wat we nodig hebben: ecologische toiletvloeistof en de normale vloeistof, toiletpapier en we kijken nog even naar een nieuwe Dometic toiletcassette. De onze heeft kuren en opent en sluit niet zo makkelijk meer. Dat is een understatement, aangezien ik met mijn nog steeds aanzienlijke gewicht aan de schuif moet hangen om hem open te krijgen. Dicht krijgen lukt alleen met vuistslagen tegen de schuif. Maar om nu in de nacht steeds een bokswedstrijd met een toiletcassette aan te gaan, vinden de buren vast niet leuk. Dagelijks de schuif en rubberen pakkingen inspuiten met WD40 is ook niet het gewenste effect. Maar toen ik eenmaal bij een nieuwe cassette in de winkel stond te kijken, schrok ik van wat deze kost: ruim 230 euro. Weet je wel hoeveel busjes WD40 ik daar van kan kopen? Nou…ik laat het voorbij gaan en koop dus alleen de toiletartikelen en ga weer naar de camper, waar Miriam op mij wacht. Zij doet vervolgens meteen boodschappen bij de Aldi, daar waar wij konden parkeren tegenover de kampeerwinkel. Ik blijf bij Joep en ga met hem een stuk wandelen door de straat om hem uit te laten. De eigenwijze gabber heeft veel bijkijks en wordt door vooral veel vrouwen begeerd. Had ik vroeger ook, maar nu lopen ze allemaal hard weg….

De boodschappen binnen en weer op pad. Om nu niet weer uren te slingeren door de bergen, besluiten we op de navigatie snelwegen “aan” in te stellen en gaan we op pad naar onze volgende overnachtingsplek. Wat was het ook even lekker om op cruise-control te kunnen rijden en vlot verliep daardoor deze laatste etappe voor vandaag. We hadden een leuke camperplaats uitgekozen voor 2 nachten. Bon Bini in Orihuela. Een kleine camperplaats met 5 camperplekken, inclusief douche, toilet, storten, water innemen. Daarnaast nog de grootste bonus: culinair tafelen in je eigen camper! Dave en Marjolein, een Nederlands echtpaar, is eigenaar van deze plek en Dave was in Nederland chef-kok bij gerenommeerde restaurants. De menukaart werd ons direct toegestuurd via de app en dat zag er allemaal retegoed uit. Nu is uit eten gaan voor ons niet meer makkelijk om te doen, aangezien we Joep hebben. Joep laten wij niet in de camper achter en meenemen naar een restaurant is altijd maar afwachten hoe zijn kop er naar staat, deze kleine ietwat dominante, eigenwijze, dwingende, maar o zo lieve ruwharige dwergteckel. En het ligt ook aan ons. We willen gewoon niet dat andere mensen in het restaurant last hebben van een blaffende of op onderzoek uitgaande teckel. Daarom vinden wij de optie nu om in de camper restaurantwaardig te tafelen een prima alternatief. We schrijven ons in voor de komende 2 dagen. Menu van de dag ziet er prima uit!

We komen omstreeks om 14.00 uur aan bij de camperplaats, die midden in de vallei ligt tussen duizenden citroenbomen. Al hobbelend en bobbelend met onze Knaus komen we aan en Dave ontvangt ons direct bij de afgesloten poort die toegang geeft tot het culinaire walhalla dat Bon Bini heet. Wat een hartelijke mensen en een prima welkom ook tussen de andere camperaars die er staan. 5 campers, 4 nationaliteiten op het terrein. Duitsers, Belgen, Britten en 2 Nederlandse campers. Wij en nog een echtpaar met een hele fraaie Hymer camper. We raken aan de praat en komen we erachter dat we allebei trotse Flevolanders zijn. Wij uit Lelystad en zij uit Zeewolde. Het zijn bekende in de paardenwereld en wat is het weer leuk om te ontdekken dat we een aantal wederzijdse bekenden benoemen. Ze kennen Marielle en Corné Hermus vanuit de paarden en ze kennen de familie Vendrig uit de agrarische ondernemers. Nu kennen wij deze mensen ook allemaal redelijk goed en dus een erg leuk gesprek met deze mensen op deze camperplaats. We wandelen door de citrusvelden met Joep en doen een drankje voor de camper voordat we einde van de middag naar binnen gaan. Overdag is het een lekkere temperatuur van 22 graden, maar na 16.30 uur koelt het snel af. We lezen wat in de camper totdat Dave omstreeks 19.15 uur met de eerste gang van het driegangendiner komt binnen brengen in onze camper. We beginnen met een ruime tapasplank voor 2 personen met lekkere hapjes, vervolgens komt er gebakken gambastaartjes met friet en salade en als toetje een Dame Blanche. Het was superlekker en ook nog eens geen afwas, want ze nemen alles mee terug. En dat voor 15 euro per persoon. Complimenten voor Dave en maar meteen weer besteld voor het Aziatische menu van morgen (vandaag dus). We starten dan met een Aziatisch plankje, huisgemaakte loempia, volgend door een soort van Babi Pangang met groentemelange en omelet, met als dessert wederom een Dame Blanche (laat dat nu mijn favoriet zijn!).

De avond is verder gewoon zoals alle anderen. Heel rustig samen ons ding doen; ik kijk voetbal van het Nederlands Elftal en Miriam kijkt haar programma’s en leest een beetje. Heerlijke nacht gehad en vanmorgen weer op tijd wakker.

Na het ontbijt pakken we onze fietsen en gaan we op de fiets naar het plaatsje Orihuela. Een rit van 9 kilometer door heuvelachtig gebied en met rondom ons heen helder uitzicht op de bergen rondom deze vallei. Joep zit weer op zijn eigen troon op de fiets en komt als Napoleon het stadje Orihuela binnen rijden. Julius Ceasar is er niks bij. Mensen vinden het prachtig om hem zo te zien zitten in zijn mand voorop en stoten elkaar aan als ze Keizer Joep zien zitten. We parkeren onze fietsen bij de Universidad Historica de Orihuela, een fraai monumentaal pand en lopen zo de stad in. Al slingerend door de stad zien we mooie panden, maar vooral zoals in vele steden, straatjes als normaal. Wat ons opvalt is dat we veel moslims zien in deze stad. Vanuit de Moorse geschiedenis zijn hier nog veel moslims woonachtig en zie je ook in het winkelaanbod arabische reclameborden bij de winkels. Maar waar we tot nu toe ook zijn geweest, valt het op hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Miriam loopt fotos te schieten en ik sta op een pleintje met Joep te wachten totdat Mir klaar is, komt er een jonge non naar mij toe lopen met de vraag waar ik vandaan kom en wat voor hond Joep is. Ze praat erg goed engels en we raken aan de praat. Ze komt uit Peru en ik vertelde dat ik daar in een verleden een dag ben geweest toen ik voor mijn werk naar Bolivia een paar weken toe moest. Haar gemoedstoestand werd nog beter toen ik vertelde dat ik ook van katholieke afkomst ben en zelfs een kortstondige carrière als misdienaar had in de kerk. Maar al snel kwam ik er toen achter dat dat bloed van christus gewoon rode wijn van de Albert Heijn was en ik een keer dronken van “het bloed van Christus” was geworden. Dit heb ik haar allemaal maar niet verteld…. Maar zuster Cathy ging voor Miriam en mij bidden voor een voorspoedige reis en dankte ons voor een fijn gesprek. Ons kan niets meer gebeuren dachten we nog….en 25 meter later struikelde Miriam al bijna weer over een stoeptegel….

Na een tijdje te hebben doorgebracht in de stad, liepen we in alle rust terug naar onze fietsen. We zeggen nog tegen elkaar dat Joep zo lekker gaat deze reis en dat ie zo op zijn gemak door de stad loopt, al kwispelend. Dat is wel eens anders geweest. Miriam haar overtuiging is dat hij ook voelt dat we beiden super relaxt zijn en goed in ons vel zitten. Het zal allemaal wel en het klopt ook wel, maar voorlopig doet de kleine vent het super goed. Het reizen en leven in de camper, de drukte soms op de camperplaats met mensen en dieren om hem heen. Hij geeft geen enkel probleem en hij rolt een paar keer per uur op zijn rug te krioelen van geluk, dus we maken ons maar geen zorgen. Zeker niet nu we de zegen van Zuster Cathy hebben gekregen!

De rest van deze dag verblijven we bij de camper en gaan morgen weer verder. Toevallig weer bij een nederlands gezin met een camperplaats. Stukje bij beetje zakken we steeds zuidelijker af. Zolang het weer hier nog zo lekker is overdag, blijven we in deze regio nog maar een beetje rondhangen. We hebben de tijd….

15 November 2025: Familiebezoek in Ontinyent en door naar Benigembla

/ martin&miriam

Na ons vertrek van de heerlijke camperplaats van Pauline en Maxim in Jarafuel stond ons een relatief korte rit te verwachten, richting Miriam haar nicht Jeanette en haar man Herbert. Zij zijn sinds kort definitief verhuisd naar Ontinyent, alwaar ze al een paar jaar een huis in bezit hebben. Maar daarover straks meer.

De weg vanaf de camperplaats terug naar de openbare weg was een soortgelijke uitdaging als de rit naar Quinta de Odolouca in Portugal. Aangespannen bilspieren, langzaam rijden en niet teveel door takken en struiken rijden, want anders moeten we in voorjaar al die krassen weer eruit poetsen. En laat dat nou geen hobby van mij zijn. Een poets bakken ben ik wel van, maar zelf poetsen…nee!

We halen zonder al teveel krassen de openbare weg en rijden door Jarafuel en vervolgens op zoek naar een afstortplaats voor het chemisch toilet. Het grijze water lozen was gelukt bij de camperplaats en schoon water pakken ook, maar het chemisch toilet niet. Tenminste; niet als je de blauwe vloeistof gebruikt. De groene toiletvloeistof was wel te lozen daar op deze ecologische boerderij. Moet je wel even weten van te voren, maar dat wisten wij dus niet en het stond ook nergens vermeldt op de apps CamperContact en Park4Night. We zeggen tegen elkaar dat het misschien toch verstandig is om ook een groene vloeistof bij ons te hebben als we op pad gaan. We staan toch het liefst in de afgelegen natuur en daar zal toch steeds vaker dit soort eisen worden gesteld. Niks mis mee. Wat er wel mis mee is, met de groene vloeistof (milieuvriendelijk) is dat deze dus minder afbreekt en meer stank opbouwt. Tenminste; dat vind ik! En aangezien ik chef toilet ben in onze camperwereld kom ik steeds letterlijk deze obstakels tegen, terwijl met blauwe vloeistof dit minder het geval is. We gaan ons leven beteren en bij eerste gelegenheid kopen we ook de groene variant. Mochten we de groene vloeistof bij ons hebben gehad, hadden we zeer waarschijnlijk nog een tijdje bij Pauline en Maxim blijven logeren. Al was het alleen al voor Drago, hun hond. Wat een waanzinnig lieve dibbes was dat zeg. Genieten om hem samen met Joep over het terrein te zien banjeren.

De laatste dag van ons verblijf bij hun, hebben we nog een paar uurtjes geholpen met de olijfoogst te plukken van hun bomen. Ook dat was super gezellig en mooie gesprekken met deze hard werkende eigenaren. Later kwam Miriam ook nog een paar uur helpen en stonden we met zijn vieren en de beide honden heerlijk olijven te plukken. Was bijna therapeutisch welke mooie diepe gesprekken we hadden over “het leven en de keuzes die het vraagt”. Bedankt voor deze paar heerlijke dagen. We komen zeker nog een keer terug op deze plek en dan wat langer misschien.

Maar na 4 dagen moest dus het chemisch toilet leeg en een dorp verder, in Ayora kon dit dus bij gemeentelijke stortplek. Prima…en weer door! We rijden weer door een prachtige natuur en we sturen tussen vlakke wegen, naar bergwegen en voordat we in Ontinyent aankomen, willen we voor die tijd nog even tanken, de camper met hogedruk afspoelen en ook nog even LPG bijtanken. Alles gelukt en toen naar onze afgesproken plek te rijden in Ontinyent bij de supermarkt Family Cash, waar Jeannette en Herbert ons met de auto komen oppikken. Dit, om vooraf eerst even samen te bekijken of onze camper wel naar boven kan komen om bij hun huis te stallen. De buurman van hun had al aangeboden om onze camper bij hem op het terrein te zetten, zodat we ook daar de nacht in onze camper konden doorbrengen.

De begroeting tussen de nichtjes Miriam en Jeannette en ons was allerhartelijkst en was ook meteen weer gezellig zoals het een aantal jaren geleden ook gezellig was als we elkaar zagen. Herbert ook altijd veel te vertellen en ik ben ook niet het toonbeeld van introvertheid. Eigenlijk kunnen we kort samenvatten; De nichtjes zijn echt familie van elkaar en dus drukte genoeg qua gesprekken en gebaren. Herbert en ik leunen achterover en babbelen gezellig over alles en nog wat rondom hun verhuizing en het waarom ze voor deze omgeving hadden gekozen om te wonen. Al rijdende naar boven naar hun huis zien we al snel dat met onze camper niet gaat lukken om boven te komen op hun domein of dat van de buurman. Erg smalle steile weggetjes, hellingshoeken waarop mijn achterbumper het asfalt raakt en een stijgende haarspeldbocht waar ik hem in meerdere keren in moet steken om de bocht te halen. Gaan we niet doen en laten dus de camper staan op de parkeerplaats van de Family Cash. Overdag lijkt het mij een prima plek om hem daar te laten staan.

Vervolgens komen we aan bij het huis van Jeannette en Herbert en delen volledig hun enthousiasme over het huis. Wat een uitzicht en wat een kavel om al je wensen in te kunnen vervullen. Ze laten ons hun wensen zien en vertellen wat ze allemaal gaan doen. We zien het huis in onze gedachten helemaal transformeren en zien het uiteindelijke restultaat denkbeeldig. Maar wat is het al mooi en wat fantastisch zal het worden als het af is.

Nou is hun voordeel dat alles wat ik met mijn handen in het links heb, heeft Herbert in het rechts. Met andere woorden; de beste man is rete-handig en ik sluit niet uit dat Jeannette uit het zelfde laken het pak als Miriam is, dus die gaat ook tekeer als een pacman, maar dan met gereedschap. De dames komen tot de conclusie dat ze beiden ADHD symptomen hebben. Het verbaast niemand….

We krijgen een rondleiding in hun huis en gaan aan de pimpel met lekkere hapjes en raken aan de praat over alles wat we hebben meegemaakt de laatste jaren en waarom we de keuzes hebben gemaakt. Eigenlijk raken we niet uitgepraat en komen we er om 21.30 achter dat we nog niet eens aan het avondeten zijn toegekomen. Ik was inmiddels in staat van ontbinding, maar toen het eten eenmaal op tafel kwam hebben we heerlijk gegeten. Bleek het een recept te zijn die Jeanette ooit van Miriam haar vader had gekregen en dat ze dat vaak maakt als ze visite krijgt.

Maar voordat we gingen eten, werd ik toch wat onrustig omdat onze camper nog steeds stond op die parkeerplaats bij de supermarkt. En aangezien het inmiddels gesloten was en er veel kermis in de stad was, vond ik het niet prettig dat de camper er nog stond. Ik had inmiddels op Park 4 Night een andere plek gevonden in de stad, maar daar werd ik ook niet vrolijk van. Herbert kwam opeens op het idee om de camper toch zover mogelijk op “hun” berg te rijden en bedacht dat er nog wel een soort van onverharde parkeerplaats was, waar de camper wel kon staan. Durven we het aan, zegt ie? We gaan ervoor!

De camper stond er nog onberispelijk bij en Herbert vertelde dat Ontinyent een van de veiligste steden was in heel Spanje. Ik geloofde hem, want de stad ziet er waanzinnig schoon en netjes uit. Het blijkt van origine een textielstad te zijn en prachtige gebouwen te zien, naast gewone gebouwen en huizen. Geen Grafiti op panden, geen rommel op straat, alles netjes geparkeerd, mooie winkels, leuke restaurantjes en tapas barretjes. We begrijpen hun keuze om hier te settelen. We vinden het ook gewoon heel stoer dat ze de stap gemaakt hebben om uiteindelijk ook te doen wat ze al jaren riepen en wilde; wonen in Spanje. Hoeveel mensen zeggen het, maar durven het niet of kunnen de keuze niet maken. Of overzien de consequenties niet. Zij genieten van het leven hier en we hebben samen een topdag met ze.

We zetten de camper op de prima plek die Herbert had bedacht en slapen in onze camper op die plek. Na het avondeten gaan we ook direct weer terug naar de camper en we spreken af dat we morgenochtend (vandaag) nog even samen door de stad rijden en willen ze ons nog iets moois laten zien. Ze pikken ons op in de ochtend bij onze camper en we gaan op pad. De stad rijden we door en stoppen bij een aantal panden met hele mooie muurschilderingen.

Prachtige plaatjes op grote muren en overal vriendelijke mensen in de stad. Dat valt ons ook op. De prettige sfeer in de stad. Iedereen groet ons en lacht ons tegemoet. Nu kan dat aan mijn olijke hoofd liggen, maar het valt wel op.

Tot slot rijden we nog even de stad uit omdat we samen het park Pou Clar gaan bekijken. We zagen dit natuurpark al liggen toen we gisteren de stad benaderden, maar we gaan het nu bezoeken op aanraden van Jeannette en Herbert.

Pou Clar is werkelijk een betoverende plek die ligt in de regio van Ontinyent. Het is een ruige natuurlijke omgeving voor liefhebbers die willen zwemmen in de natuurlijke rivieromgeving Sierra de l’Ombria. De rivier verwelkomt je met kristalhelder water en weelderige groene omgeving. Je waant je echt in een oase van rust, je wandelt over prachtige rotspaden, boven de rivier en ziet grote vissen zwemmen alsof ze in een aquarium zitten. Een openlucht aquarium is echt het beste woord hiervoor. Joep vermaakt zich kostelijk en de zwemrat zit alweer in het water wortels van bomen aan te vallen met zijn tanden. Het is er vandaag erg rustig en we hebben bijna de vallei alleen voor onszelf. Prachtig!

Bij terugkomst bij de camper, nemen we afscheid van elkaar en zeggen elkaar toe dat we volgend winterseizoen zeker weer voorbij komen, want deze omgeving heeft ons echt verrast en het contact met de familie was weer beregezellig.

We rijden de stad weer door en uiteindelijk uit en hebben de navigatie ingesteld op onze volgende slaapplaats voor 2 nachten; Camping Benigembla in de gelijknamige plaats. De plaatjes zien er veelbelovend uit en we gaan daar dagen vertoeven om weer de was te kunnen doen en lekker te relaxen op dit supermoderne camperpark. De nemen weer geen snelwegen en geen tolwegen en gaan over de bergen binnendoor. Hoofdzakelijk richten we ons op de CV-720 en zien op de kaart heel veel slingerweggetjes, bochten en hoogteverschillen. We durven het aan om deze rit te maken, ondanks dat we weten dat de wegen overal niet even breed zijn. Nou, ik kan jullie zeggen dat de rit fantastisch was om te rijden vanuit natuur en vergezichten, maar dat de rit nogal een uitdaging was. Zeker gezien het feit dat we een aantal omleidingen hadden en omgeleid werden over nog kleinere wegen.

Miriam werd stiller en stiller en ik vroeg of ze op haar gemak zat. Dat was niet 100% het geval, gezien de wegen waarover we aan het rijden waren. Het pas prachtig al die kleine bergdorpen waarlangs we reden: Penella, Benilloba, Gorga, Benimassot, Facheca, Famorca, Castell de Castells om uiteindelijk in Benigembla aan te komen. Het was mooi, maar inspannende rit en blij dat we er zijn.

Het camperpark ziet er erg netjes en fraai uit bij binnenkomst en we krijgen onze plek toegewezen. Mooie plek van 100 m2, gescheiden door hoge hagen. Miriam en ik kijken elkaar aan en we denken hetzelfde, blijkt later, maar zeggen niks tegen elkaar. We plaatsen onze camper, sluiten alles aan…tenminste; dat waren we van plan. Het loopt wat anders. Het park is vol met landgenoten die er al 4-8 weken zitten en zijn ogenschijnlijk blij en heel nieuwsgierig naar nieuwe bezoekers. We stonden dus meteen met allemaal mensen om ons heen die van alles vroegen, van alles vonden en dit wilden delen, etc.

Neem nou van mij aan dat wanneer je ergens onbekend aankomt, dat je even moet wennen aan de nieuwe omgeving, je wilt settelen en even weer op gemak komen. Dus niet meteen met 6 mensen het hele hebben en houwen wil vertellen over “we gaan een huis kopen”, “daar moet je heen”, “je moet je camper anders zetten”, en andere gespreksonderwerpen waarover we het maar niet gaan hebben. Vreselijk! Nadat we even drankje deden en naast elkaar buiten zaten, keken we elkaar aan en zeiden: “2 nachten en met gierende banden weg hier”.

Nu moet ik dit wel wat relativeren: wij komen nu na 4 weken in de serene rust (op Jeannette na….heerlijk die druktemaker….) aan op een voor ons, hele drukke camperplaats van 65 plekken, wetende dat dit eigenlijk niks voor ons is.

We raken na een tijdje wel aan de praat met onze overburen en dat was een heel gezellig onderonsje en gaan ons klaar maken voor de avond. Mir komt net onder de douche vandaan en ik ben dit blog aan het schrijven. We bestellen een pizzaatje en laten deze bezorgen. We doen lekker rustig aan na een paar hele fijne en gezellige dagen. Morgen nog een beetje zeugen en vegeteren hier, wat wasjes doen en weer doorrrrrr!!

11 November 2025: Jarafuel, El Arco Ranch

/ martin&miriam / 2 reacties

Gisteren vertrokken uit Consuegra en moesten we weer een stuk terug over dezelfde weg om weer naar de Carrefour te gaan om de camper klaar te maken voor de komende dagen. Superfaciliteiten voor campers bij deze grote supermarkt en op het moment dat ik daar met de camper bezig ben, haalt Mir nog even een paar boodschappen en kunnen we weer op pad. We rijden richting de kust, richting Valencia om ergens daartussen nog een paar nachten ergens te verblijven om even niks te doen, niks te zien en even de was doen en de camper schoonmaken. Het wassen van de camper is wederom niet gelukt bij de Carrefour.

We rijden door een stuk landschap waar wij niet erg enthousiast van worden. Sowieso vinden wij het gebied rondom Madrid en ook eigenlijk alles om de plekken waar de molens staan van Don Quichote niet mooi qua natuur en omgeving. Enorme vlakten met kleine dorpen waar nou niet echt architectonische hoogstandjes te zien zijn. Ook lijkt hier ook niet echt een afdeling Bouw- en woningtoezicht en Welstandscommissie te bestaan. De verschillende steensoorten van huizen, vormen van huizen, hekwerken of wat er voor door moet gaan, verbazen ons enorm. Ook in de dorpen nagenoeg geen leven te bekennen. Maar rijdende verlaten we het gebied en komt er zo langzamerhand weer wat kleur groen in de natuur te bekennen. We rijden echt in een wijngebied van Castillo-La Mancha en het ziet er weer wat lieflijker uit allemaal. Maar dan opeens rijden we een bocht door en zien we opeens een enorm dal naast ons. En niet een klein dalletje, maar echt een dal van honderden meters diep. Huh? Waar komt dit vandaan opeens? Blijken we al tijden op een hoogvlakte te rijden en rijden we zo opeens weer in bergachtig gebied. Hier worden we accuut weer vrolijk van! Dat waren we natuurlijk al, maar nu zo ineens verrast worden door deze nieuwe omgeving, werden we wel blij van.

Tussendoor stoppen we ergens om een broodje te eten aan de rand van een dorp en willen we gaan bekijken waar we gaan overnachten. Miriam ziet een camperplaats in Jarafuel die uitsluitend erg goede reviews krijgt. De foto’s zien er goed uit en we besluiten om erheen te gaan omdat in deze omgeving in verhouding niet veel beschikbaar is. Wel parkeerplaatsen, maar aangezien we nu al 4 nachten zonder faciliteiten staan, willen we nu toch even iets zoeken waar we dagen achtereen kunnen staan om vooral even rust in de tent te krijgen na de eerste 3 weken onderweg te zijn. We besluiten om toch even te vragen of er plek is, omdat de rit er naar toe nog ruim 150 kilometer rijden is. En dat met de 200 kilometer die we al gedaan hadden, was dat weer een lange dag rijden. Te lang vinden wij, maar Joep zeker. Het gaat super goed met de kleine veldheer in de camper, maar 6 a 7 uur onderweg zijn vindt ie minder leuk en dan wordt ie ook minder leuk.

Ze hebben nog plek en dus wij die kant op. Omstreeks 4 uur in de middag komen we aan nadat we een routebeschrijving ontvingen hoe we er moesten komen. Via GPS zouden we verkeerd worden gestuurd en zelfs onszelf vastrijden door de smalle straatjes van Jarafuel. We volgen keurig de beschrijving die prima tot in het kleinste detail is beschreven en dus komen we aan op de plek. Via smalle weggetjes, soms wat krap, komen we door mooie natuur en zien we een paar campers staan. Het is een erg mooi gelegen paardenranch, met olijfboomgaard en gerund door een erg leuk Nederlands echtpaar. Zij hebben een ruime 2 jaar geleden de stap gemaakt om te emigreren naar dit Spanje en hebben deze boerderij/finca/ranch gekocht om met hun paarden activiteiten aan te bieden, retraites te geven en een kleine camperplaats met 3-5 plekken.

We worden hartelijk ontvangen en installeren ons op het laatste beschikbare plaatsje. Elektra aansluiten en stoelen buiten. Het is prachtig weer, 20 graden en zon strak aan de hemel. Lekker hoor! Mooie bijkomstigheid is dat de honden er los mogen lopen op het gehele terrein. Deze is hermetisch afgesloten en de honden kunnen niet van het terrein af. Super! Het schapennet rondom de camper plaatsen, kon toch al niet door de rotsgrond en beton die gestort was op en rondom de camperplaatsen. Het loslopen van Joep was in eerste instantie van korte duur. Bij het verkennen van de camperplaats werd hij binnen 1 minuut gegrepen door de buurhond. Joep lag weer op zijn rug te kermen toen er een border collie nogal dominant zijn tanden liet zien en laten voelen. Geen verwondingen, maar de schrik zat er weer in bij de kleine veldheer, die in geen velden en wegen meer te bekennen was. Dat is wel jammer dat zo’n hond van de buren het plezier er weer meteen uit haalt. De eigenaresse van de hond vond het ook vervelend en zou erop toezien dat het niet meer gebeurt, aangezien haar hond vaker dit soort kamikaze aanvallen hield op andere honden. Nadien ging het beter tussen de beide viervoeters.

En dan hebben we nog Drago, de enorme hond van de eigenaren. Die heeft bij binnenkomst ons hart gestolen. De vriendelijke lobbes is vanaf aankomst tot nu niet meer van onze zijde geweken. Hij waakt over Joep en samen liggen ze heerlijk te slapen naast elkaar. Ze kijken af en toe op en storten met hun wang weer ter aarde om in een zorgeloze diepe coma te raken.

De namiddag was heerlijk en avond super stil op deze plek. Vooral donker ook. De avond en nacht waren rustgevend en lekker tv gekeken in de camper. Joep was down and out na een lange reisdag en alle indrukken die we gehad hebben.

Pauline en Maxim, de beide eigenaren van deze prachtige ranch, zijn druk bezig om de plek nog mooier te maken dan hij al is, maar investeringen worden gefinancierd vanuit de opbrengsten vanuit de activiteiten die op het terrein plaatsvinden. Maar dat gaat dus in etappes. Wij vinden het een topplek om te staan, met waanzinnig mooi uitzicht over het dorp en de vallei. Pauline kwam einde van de middag nog even kennis maken en ons de sleutel van het toegangshek overhandigen, zodat we altijd erin en eruit kunnen. Het terrein blijft hermetisch gesloten de hele dag, zodat de honden echt vrij over terrein kunnen banjeren en niet weg kunnen lopen. We doen een drankje samen en vertellen wat over onze plannen en hun plannen met deze plek. Was erg gezellig en veel gedeeld over het ontstaan van de wederzijdse keuzes in de afgelopen jaren. We komen tot de conclusie dat alles in het leven een keuze is om ergens mee door te gaan of te stoppen. Wat het ook is. Alle keuzes hebben consequenties

Vanmorgen na het wakker worden na dagen te hebben gedoucht in eigen camper, nu een heerlijke douche genomen op de camperplaats. Ondanks dat we super fijn kunnen douchen in eigen camper, is wat meer ruimte en iets langer kunnen douchen toch dan weer extra bonus. Oh ja…ook nog even een bolus. Niet in de douche overigens…

Maar dat brengt ons wel op het punt dat we ook wat moeten benoemen wat ons niet zo goed bevalt op deze camperplaats. Voor camperaars is het echt een superplek om te staan en ook de eigenaren zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Niks op aan te merken, het beperkt ons niet in het plezier om hier een paar dagen te staan, maar het afstorten van het grijze water is hier problematisch en het legen van het chemisch toilet kan hier niet als je de normale chemisch toiletvloeistof gebruikt die denk ik 75% van de camperaars gebruikt. Je mag hier alleen milieuvriendelijke toiletvloeistof gebruiken. Of liever helemaal geen toiletvloeistof. Nou, de kenners onder ons weten dat wanneer je alles in de camper doet op toiletgebied, dat de geuren en dampen die vrijkomen met de milieuvriendelijke toiletvloeistof nou niet uitnodigen om een borrelplank te nuttigen in de camper. Je vlucht naar buiten…zeker weten. Maar dit betekent voor ons dat we hier een paar dagen kunnen blijven en niet 3 of meer dagen. Het is jammer, want eigenlijk zijn deze 2 minpunten eigenlijk het enige waardoor we hier niet een week of zo kunnen blijven vegeteren hier. Het dorpje schijnt ook gezellig te zijn met winkeltjes, terrasjes, dus dat gaan we morgen doen.

Vandaag stond in het teken van de camper weer helemaal schoon maken van binnen, het beddengoed verschonen en een aantal wasjes draaien. Ook de garage van de camper weer opnieuw leeg halen en weer netjes inrichten. Alle luiken schoonmaken van de binnenzijde en in teiltjes het grijs water van 1 dag afstorten.

Aangezien we ook op deze ranch in een hippische omgeving zitten en sierlijke paarden zien staan, vonden we ook dat we Joep moesten gaan trainen in dressuur. Niet dat we de illusie hebben dat onze eigenwijze teckel Joep uberhaupt te trainen is, maar we zijn toch tevreden over het eerste resultaat en overwegen hem op te geven voor de Ankie van Grunsven Academie. Kijk m gaan die kleine!

Vanmiddag nog een paar vluchten gemaakt met de drone om van bovenaf een indruk te krijgen van de omgeving. We blijven oefenen met de drone, maar op deze hoogte is er toch nog best wat wind, dus af en toe schokt het beeld. Ik was blij dat ik van de eigenaren mocht dronen aangezien we precies op de rand zitten van waar je mag dronen. Pauline en ik spreken af dat Miriam een videoclip maakt van de vluchten, zodat Maxim en Pauline ook beelden van hun eigen koninkrijk ter beschikking hebben, mochten ze ooit nog een website voor hun domein gaan maken. Miriam is daar veel handiger in om clips te maken.

Ook samen tussen de middag nog een lekkere wandeling gemaakt, maar godzijdank liep die weg dood na een kleine kilometer. Het stijgingspercentage van het wandelpad was tong-op-de-knieen-gehalte, maar dat zegt ook iets over ons eigen conditie-niveau. Maar de uitzichten over de vallei en bergen is prachtig. Ook Joep zijn tong hangt op zijn enkels (heeft kortere pootjes..) en zien we na de wandeling lekker op zijn bedje buiten aan het rusten. Dat doen wij dan maar ook.

Gisteren hadden we van Pauline gehoord dat ze olijven moesten plukken omdat er wel een soort van deadline op zat, tot wanneer ze hun eigen olijven mochten aanleveren bij de lokale olijfpersmachine van het dorp. Ze gaan hier zelf hun eigen olijfolie produceren en ook dat geeft weer opbrengsten. Doen ze goed! Wij hadden de gedachte om vandaag nog een paar uur te helpen met plukken, maar nadat we de camper hadden gekuist en met Joep gelopen, was de pijp even leeg. Morgen doen we een nieuwe poging om na elkaar een paar uurtjes te helpen. Lijkt ons oprecht leuk om in de boomgaard even het te voelen hoe het is om daar te plukken. Leuke verhalen zien we ook voorbij komen bij Quinta Lima in Portugal, waar wij begin van dit jaar hebben gestaan met de camper (bij het Nederlandse “Het Roer Om” echtpaar). Zij bieden een week gratis staan bij hun met je camper, in ruil om in die week dagelijks 4 uur te helpen met allerlei specifieke werkzaamheden die gedaan moeten worden. Metselaars, elektricien, timmerlieden, etc. Om te helpen om de “ruïne” weer te laten opbouwen tot representatieve verhuuraccommodatie, met een paar appartementen. Ons lijkt dit ook een locatie waar een soortgelijke deal goed van pas kan komen. Wie weet….. 1 ding weet ik zeker: Maxim gaat mij niet vragen als hij ziet hoe pijnlijk onhandig ik ben…

Het is nu einde van de middag en het koelt inmiddels behoorlijk af en drinken we ons eerste drankje binnen. Miriam bekijkt haar foto’s en gaat aan de gang met de drone-beelden. Morgen blijven we tenminste nog een dag en willen we naar het dorp lopen om daar eens te zien of er nog wat te beleven valt.

09 November 2025: Goodbye, route Don Quichote

/ martin&miriam / 6 reacties

Nadat we zijn weggereden vanuit onze laatste plek bij het kasteel met de zwerfkatten, rijden we richting onze volgende bestemming. De route gaat over vlakke en soms heuvelachtige gebieden en hebben zeker minder de wauw factor dan de weken hiervoor. Maar dit is ook Spanje en we moeten deze weg wel volgen om uiteindelijk te komen bij het gedeelte binnen de Don Quichote route die Miriam zo graag wil bezoeken. We willen de komende dagen richting Mota del Cuervo, Campo de Criptana en Consuegra om daar de zo typische molens te bekijken waar de Don tegen heeft gevochten eeuwen geleden.

Onderweg horen we in de camper steeds iets trillen en we komen er niet achter wat het is. Om gek van te worden. Allebei kunnen we slecht tegen rammeltjes, trillingen en klapperende attributen. Na steeds maar bedenken wat het kan zijn, pakken we een bakje achter mijn stoel waar wat snoertjes in liggen, onze e-readers en wat los spul. We komen er opeens achter wat het getril is; het zijn de stripjes medicijnen van Miriam. Dat die trillingen veroorzaken dat is eigenlijk wel logisch. Het zijn namelijk de medicijnen tegen het hevige boezemfibrileren. Tja…logisch: liggen in relatie van elkaar. We komen niet meer bij van het lachen en zijn blij dat we de oorzaak hebben gevonden.

Al heel vroeg in de ochtend, omstreeks 9.45 uur, komen we aan bij het eerste molen-locatie. Het is nog rustig op de parkeerplaats bij Mota del Cuervo. Sterker nog; op een paar joggers na, is er nog niemand. Prima omstandigheden om foto’s te maken. We wandelen door de locatie heen en na een uurtje hebben we het wel gezien en komen we weer terug bij de camper.

De Molens van Mota del Cuervo

We vinden het prachtig hier en het weer werkt ook perfect mee. Het is koud, maar de zon staat strak aan de hemel. We pakken de camper en rijden door naar Campo de Criptana. Daar hebben we ook besloten om te blijven slapen, aangezien daar de parkeerplaats bij de fraaie molentjes tevens ook de camperplaats is. Zonder faciliteiten weliswaar, maar je kan er prima staan, met een fantastisch uitzicht over de molens.

De molens van Campo del Criptana

Deze locatie ligt boven op een berg en al slingerend door het dorpje zelf, valt het ons op hoe groot deze plaats eigenlijk nog is. De parkeerplaats bij de molens is best groot en we kunnen meteen op een super-plaats onze camper neerzetten. We staan 1e rij aan de rand van de parkeerplaats met zicht op de molens. Vooral de zonsondergang en de verlichting in de avond op de molens is prachtig. Het is werkelijk een schilderij qua uitzicht.

Maar toen we geïnstalleerd waren, direct een ronde gelopen met Joep en vervolgens zijn we meteen doorgelopen weer het stadje in om daar eens te kijken of daar nog wat te beleven is. Het is best nog wel een levendig stadje met veel winkeltjes, restaurantjes en leuke pleintjes. We lopen langs een brico (doe het zelf zaak) en opeens bedenk ik mij dat mijn tie-rips op zijn om het verkeersbord voor de fietsen op het fietsenrek mee vast te zetten. Leg dat maar eens uit in het spaans! Ripio del tiejo? Nee, daar reageerde de beste man niet op. Dan maar uit proberen te beelden wat ik bedoel. Nou…als het TV programma “Hints” nog zou bestaan, zou ik mijzelf opgeven. Ik doe alsof ik een stropdas om doe en strak aantrek. Vervolgens doe ik alsof ik hem los wil trekken, maar dat dat niet lukt. Ik pak zijn computerkabels die op de toonbank liggen en duid weer de stropdas. Aaaaaaah……klaro!! De beste man begreep mij meteen en liep naar het rek waar een assortiment aan tie-rips hangen waarmee je een echte rip-deal mee kan maken. Wat een keuzes.

Vervolgens op een volgende missie in het stadje. Geld pinnen! Er waren meer banken dan zwerfkatten gisteren op de vorige overnachtingsplaats. Op elke hoek van de straat was er wel eentje. Wij pinnen. Niet te doen! Wat is het geval? Wij hebben geen fysieke bankpassen meer en hebben uitsluitend digitale contactloze bankpassen op onze smartphones zitten. Zover waren ze hier nog niet met de innovatie. Oeps…wat nu. Toen kwamen we toch uiteindelijk een pinautomaat tegen die wel contactloos pinnen kon, maar werd onze bankpas niet geaccepteerd. Dan maar zonder contant geld verder en kijken we later wel wat we kunnen doen. Toen we al eenmaal weg waren uit het stadje, kwamen we erachter dat we nog wel een fysieke creditcard hadden met pincode. Deze gebruiken we nooit, en is alleen voor noodgevallen ooit besteld. Morgen is het een noodgeval en gaan we wel met de creditcard pinnen.

We zitten in de middag gezellig naar de drukte op en om de parkeerplaats te kijken vanuit de camper en lezen wat en zien zoveel stelletjes poseren voor de molens met selfiestick. Prachtig om te zien hoe iedereen er werk van maakt. Zelfs jongedames die met wintermutsen, dikke jassen en sjaals aan komen lopen en als ze gaan poseren voor een foto voor een molen, alle winterkleding en attributen van hun af gooien en in strak leren mantelpakje, glimmende lieslaarzen en Louis Vuitton tasje op de foto gaan. We leven in een gekke wereld…

Na een paar uur in relaxstand staat er weer een nogal dwingende viervoeter naast ons die weer klaar is voor een volgend rondje. Joep heeft inmiddels een vriendje hier en dit grappige hondje loopt met ons mee waar we ook gaan. Dat deed hij in de stad en dat doet ie hier bij de molens.

We lopen een rondje en besluiten om weer eens te proberen om met Joep op een horeca-terras te gaan zitten om een biertje-wijntje te scoren. Dat lukt bovenwonder en Joep is redelijk rustig als hij onder de stoel gaat zitten bij ons. Het vriendje van Joep wil spelen, maar Joep ziet ons borrelhapje aankomen en denkt; no way dat ik nu ga spelen. We drinken even wat en het koelt vervolgens dusdanig af, dat we weer terug naar de camper gaan en daar klaar maken voor de avond. Miriam wacht totdat de zon ondergaat en maakt nog een paar foto’s van de molens in dit magische licht. We genieten enorm van ons plekkie!

Zonsondergang bij de molens van Campo del Criptana

We hebben op deze plek een gezellige avond gehad en prima rustige nacht doorgebracht. Ondanks verschillende feestjes die bij de restaurants en cafe’s waren, was het pikkedonker en reterustig op de parkeerplaats omstreeks middernacht.

Vanmorgen rustig wakker geworden en op pad richting Consuegra. Onderweg willen we nog even stoppen bij een grote Carrefour in Alcazar del San Juan. Daar kunnen we bij een gratis camperplaats en camperservicepunt van Carrefour ons chemisch toilet lozen, grijs water dumpen en nieuw water innemen. Tevens is er een auto-wasplaats, ook voor campers. Deze heeft een trap-galerij om de camper ook makkelijk boven op het dak te kunnen wassen. De camper ziet er nogal adventure-achtig uit met alle modder en spetters uit de eerste natte weken in Frankrijk en Noord Spanje. Mir kan dan ook nog even bij Carrefour boodschappen doen, zodat we de eerste dagen weer door kunnen komen. We komen aan en zien dat alle denkbare supermarkten op deze boodschappen-avenue dicht zijn op zondag. We kunnen ons dat niet meer voorstellen in deze 24/7 economie, dus enigszins verbaasd zijn we wel in zo’n grote plaats. Ook het camper-servicepunt kunnen we niet snel vinden, maar uiteindelijk ligt deze pal tussen 2 geparkeerde campers in en kunnen we doen wat we moeten doen. Ook vanavond staan we weer op een camperplaats zonder faciliteiten.

Aangekomen in Consuegra volgen we de borden naar “Castillo e Molinos”. Ook daar een grote onverharde parkeerplaats en zoeken we meteen ons plekje op waar we de hele dag hopelijk kunnen blijven staan en kunnen overnachten.

Er staan omstreeks 11.00 uur al een zestal campers. Het is inmiddels drukker aan het worden met campers voor de overwintering. Als je aan de costa’s hoort hoe druk het daar is, dan valt het hier nog wel mee. Nadat we ons wederom geïnstalleerd hadden en even een bakkie koffie gedronken, beginnen we aan de wandeling langs alle molens en het kasteel. Het is zondag, dus het is best druk met families die aan de wandel zijn. De wandeling naar boven op de berg is soms best pittig, maar goed te doen. We raken nog even aan de praat met een Amerikaans gezin, dat pas als Expat voor 3 jaar naar Spanje is verhuisd. We raken aan de praat over sport, politiek, economie en we kunnen nog wel even een tijdje aan de praat blijven, totdat zijn kinderen zijn aandacht opeisten. Conclusie is wel dat in beide landen, zowel USA als Nederland, dezelfde problematiek zich afspeelt.

De molens van Consuegra

We lopen met Joep helemaal naar boven en maken prachtige foto’s van weer een memorabele locatie hier in de binnenlanden van Spanje. Het kasteel was gesloten en zijn we dus niet naar binnen geweest. Maar met een beetje fantasie kunnen we ons inbeelden hoe het eruit ziet. Want; heb je 1 kasteel gezien, dan heb je ze allemaal gezien is ons credo! Rode lopers, mohonie meubilair, grote kelken op de tafels (waarschijnlijk vanuit een brocante of misschien wel de Action), grote zware lijsten om de schilderijen met dubieuze jonkheren/vrouwen met hoepelrokken of ander kostuum…oh ja….fakkels, schuin vanuit de muren tegen de wanden, heb je ook nog….en ijskoud binnen! Jaaah….ik ben een cultuurbarbaar, maar het is ook allemaal zo overgewaardeerd.

Eenmaal boven gekomen hebben we een mooi uitzicht over het dal en over het stadje. We gaan even op terrasje zitten en drinken wat, met een klein tapas rondje. Er flaneren honderden families voorbij en we besluiten nu het echt drukker begint te worden weer af te dalen naar onze camper, beneden op de camperplaats.

Beneden gekomen maakt Miriam een heerlijke Champignonsoep en schrijf ik mijn blog. Miriam is op dit moment bezig met een razzia in de camper. We hebben een zestal hardnekkige zoemende vliegen binnen zitten en die moeten of eruit of geëlimineerd (lees: kill!) worden. In haar GI Jane outfit tijgert en springt ze door de camper om ze te pakken, want we worden er allebei chagrijnig van! Maar missie geslaagd en nu weer rust in de tent voor de rest van de dag.

Morgen rijden we weer terug naar de Carrefour in Alcazar de San Juan om wederom alles kwijt te kunnen wat we willen, boodschappen doen en de camper wassen. Daarna gaan we richting een familielid, nicht van Miriam, die we willen gaan bezoeken in de buurt van Allicante. Ze zijn onlangs geemigreerd en het lijkt ons leuk om te zien waar ze nu wonen en bij te praten met elkaar. De laatste keer dat we een avondje bij elkaar waren, was erg gezellig, dus dat gaat helemaal goed komen. Maar voordat we aankomen duurt het nog wel even een paar dagen, want op de kaart is het een stukje van 5 centimeter, maar in werkelijkheid ruim 400 kilometer. Dat gaan we niet in 1 dag doen natuurlijk, want we gaan weer binnendoor.

7 November 2025: Uña naar Castillo de Garcimuñoz

/ martin&miriam / 2 reacties

De afgelopen 3 nachten hebben we op de camperplaats gestaan in Uña en daar, gezien de weersomstandigheden, ons prima vermaakt. Zoals in ons eerdere blog hebben we op de zonnige dag hier, een mooie fietsroute gemaakt. Maar de laatste dag kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en maakten we ons een beetje zorgen of de camperplaats niet onbegaanbaar zal worden. De plaats is onverhard en is van kleigrond. We zien op de reviews dat campers daar bij regen nagenoeg niet wegkomen. De regen gaat de hele nacht door en overdag een paar buien. Het valt alles mee en ook de dag dat we in de camper bivakkeren vermaken we ons kostelijk. Mir doet allemaal vrouwendingetjes, zoals alleen vrouwen die doen. Wij mannen hebben eigenlijk maar 1 ritueel overdag; laven, hersenloos naar een beeldscherm kijken en af en toe (strikt noodzakelijk) een sanitaire stop. In de avond ben ik heerlijk vroeg naar bed gegaan om in bed de wedstrijd te kijken van mijn favoriete voetbalclub. Ik zal geen namen noemen, maar ze staan bovenaan….

Vanmorgen weer klaar voor vertrek en betalen we voor ons verblijf via een bankopdracht. Deze camperplaats heeft geen aanwezigheid van een beheerder, maar wel een honesty-box om je geld in te doen na verblijf. Maar ja…geld! Wat was dat ook alweer? We hebben eigenlijk nooit meer veel contant geld bij ons en we moesten dringend wat pinnen. Maar in heel het dorp geen pinapparaat te vinden. Via whats-app contact met de eigenaar van de camperplaats werd er niet moeilijk gedaan. De bankrekening werd opgegeven en wij direct ons geld overgemaakt. Was een prima plek met een fantastisch uitzicht.

Dan nog even het chemisch toilet lozen, water lozen en nieuw water innemen. De plek hiervoor was niet de meest makkelijke plek om er te komen, maar zonder schade verlaten we het terrein.

Na een aantal kilometers komen we onderweg langs een prachtig uitzichtspunt. Miriam wist dat dit punt er was en zei dat ze daar heel graag wil stoppen om te kijken. Nou, dan doen we dat! Het uitkijkpunt was prachtig om te zien hoe ruig de natuur hier om ons heen kan zijn.

Ventano del Diablo (of: Devil’s Window) is een natuurlijk uitkijkpunt in het natuurpark Serranía de Cuenca in de buurt van Cuenca, Spanje, met een spectaculair uitzicht op de Júcar-kloof. De rotsformatie is een gewelfde holte uitgehouwen door karsterosie, en het lokale bijschrift zegt dat de duivel daar bijeenkomsten heeft gehouden. Het uitkijkpunt biedt ook een uitstekend uitzicht op de Júcar River beneden en wordt vaak bezocht naast andere lokale attracties zoals Ciudad Encantada (Enchanted City).

Nadat we hier het uitkijkpunt samen bekeken hebben, ga ik nog even proberen om het slot van de water- en elektra luik weer goed te krijgen. Net zoals vorig jaar in Portugal sluit het slot niet lekker en kleppert het luik half open. Uiteindelijk moet ik weer met ductape aan de gang om de zekerheid te hebben dat het luik niet open kleppert als ik aan het rijden ben. Moet dan toch maar een nieuw slot in, terwijl ik niets kapot zie of niet deugdelijk. Mag de pret niet drukken!

We rijden door en zeggen dat we het volgende zeker vandaag moeten doen: LPG tanken en boodschappen. Er lagen vanmorgen allemaal muizen dood voor de koelkast, dus van binnen niks meer te halen. Boodschappen dus! En aangezien de afgelopen weken in de bergen de temperaturen einde van de middag ernstig omlaag gaan, hebben we veel de kachel aangehad. Ook in de nacht. Dat doen we omdat dan ook de garage enigszins verwarmd blijven en de watertanks niet bevriezen. Na een 30 tal kilometers komen we een Repsol tankstation tegen aan de rand van Cuenca die ook LPG verkoopt. De aansluiting van de nippel loopt niet helemaal lekker en via de rubberen pakking van de verloopnippel loopt gas langs. We doen in totaal 3 pogingen om de LPG tank volg te krijgen en dat lukt uiteindelijk. De Pompbediende keek wat geïrriteerd toen ik binnenkwam. Hij moest 3x de pomp vrijgeven voor deze buitenlandse kluns. Ook weten we nu dat we ruim 1 fles LPG verbruiken in 1,5 week met eigenlijk de hele avond en nacht stoken en koken op gas. Dus nu straks de temperaturen warmer worden als we uit de bergen zijn, kunnen we met 2 flessen waarschijnlijk wel 3 a 4 weken verder, voordat we weer moeten tanken.

Miriam zoekt nog even een grote supermarkt in Cuenca en rijden we naar een mega grote Carrefour Supermercado. Aangekomen daar, gaat Miriam de boodschappen doen. Ze blijkt honger cq een vreetbui te hebben want ze komt met een kar aanzetten na ruim een uur te hebben gewinkeld!! Op de kar zat een kop op, de toppen waren nog net onder de sneeuwgrens….Voor 180 euro aan boodschappen, maar we hadden dan ook echt niks meer in huis en dus ook veel nodig voor de komende dagen. Ook hondenvoer voor Joep en flessen water weer aangevuld. We durven namelijk nergens Spaans “drinkwater” te drinken. De kasten liggen weer vol en weer verder met de reis van vandaag.

Een glimp van de stad Cuenca

Het is bizar hoe je opeens druk bent met rijden in de bergen, totdat je een bocht doorkomt en opeens een heel kaal, vlak gebied binnen komt rijden. Een totaal andere omgeving. Van bergen naar vlakte, van vlakte naar heuvels om vervolgens weer een beetje in de bergen te rijden.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik na al deze dagen in de bergen rijden het wel een beetje gehad heb met het schakelen, remmen, optrekken, haarspeldbochten en slecht wegdek soms. Niet zozeer om het rijden in de bergen zelf, want dat vind ik prachtig. Zeker met al die mooie uitzichten, vergezichten en natuur om ons heen. Het gaat meer om het rijden zelf. Ondanks dat ik weet hoe je in de bergen moet rijden, betrap ik mij erop dat ik soms de snelheid te hoog heb naar beneden en dat ik dan behoorlijk moet afremmen. Kleine korte remstootjes in een lagere versnelling is het beste, en dat doe ik dan ook. Maar soms lukt dat niet en ruik je opeens de remschoenen, schijven en remvloeistof. Daar baal ik dan van. Al met al gaat het prima, ook wetende dat er net voor ons vertrek uit Nederland nieuwe remschijven en remschoenen onder zijn gekomen.

Na een tijdje komen we een nieuw gebied inrijden in de Castillië-La Mancha regio. Een regio waarin de volgende steden zijn gesitueerd; Albacete, Toledo, Cuenca, Guadalajara, Cuidad Real. Wij zijn op weg naar La Almarcha, aldaar waar het Castillo de Garcimuñoz is gesitueerd.

Nu is La Almarcha niet echt een uitnodigend dorp om daar je all-inclusive vakantie door te brengen. We komen aan op vrijdagmiddag 14.00 uur en zien in het gehele dorp geen teken van leven, geen mens, geen fiets, geen auto, geen luik open. Het is een spookdorp. We rijden langzaam het dorp binnen en het voelt als een oude western, waarin twee outlaws het dorp komen binnenrijen en iedereen zich verschuilt in zijn huis. We kijken op de daken of we daar geweerlopen of spiedende ogen op ons gericht voelen.

We komen aan bij het Castillo de Garcimuñoz en zetten daar onze camper neer op de gratis camperplaats direct naast het kasteel. Het sterft er van de zwerfkatten en die komen meteen onze camper omsingelen als we de camper neergezet hebben. Joep wordt direct aangevallen door een moeder-poes, als Joep te dicht bij een kitten in de buurt komt. Een ordinaire vechtpartij midden op straat en Joep krijgt echt wat uithalen over zijn koppie en stoer net zoals zijn baasje, kermt ie het uit of ie naar de slachtbank wordt afgevoerd. Daarom noemen we hem soms Oscar, zo acteren kan de dwarse viervoeter van ons.

Het kasteel is gesloten, maar we lopen een beetje door het dorpje voordat we weer gezellig naar binnen gaan in onze camper. Het is koud, het dreigt te gaan regenen en er is werkelijk niks te beleven hier. Ja, wij kiezen onze bestemmingen wel uit, hoor! Het is maar een doorreis-adresje, dus het maakt niet uit. We vermaken ons hier wel een nachtje. Morgen weer door!

05 November 2025: Op de fiets door NP Serrania de Cuenca

/ martin&miriam / 4 reacties

Allereerst wil ik benadrukken dat wij dit blog in eerste instantie schrijven en bijhouden als een soort dagboek voor onszelf, wat we graag willen delen met de lezers. Meestal bloggen mensen 1x per week of zo, maar aangezien wij dus nu op pad zijn, is het bijna dagelijks dat we iets schrijven. Als sommigen dat inmiddels als spam zien, dan is dat niet anders.. 😉 Je hoeft het niet te lezen als je oren er niet naar hangen. Voor vandaag zou dat zonde zijn om dit blog niet te lezen, of in ieder geval te bekijken. Miriam heeft werkelijk weer mooie foto’s gemaakt van dit natuurpark waar we nu zitten; Serranía de Cuenca. En dat slappe geouwehoer van mij, moet je dan maar voor lief nemen. Alhoewel; vandaag kom ik toch weer met een beetje meer informatie over dit park en de oorsprong daarvan.

Maar eerst was het vanmorgen erg fraai wakker worden. We staan nog met 1 andere camper op deze camperplaats en dus ruimte zat om ons heen goed van ons af te kijken. Miriam doet vanmorgen na de koffie het eerste rondje met Joep en maakt van de zonsopkomst een prachtig plaatje. Dat begint de dag al goed!

Het weer ziet er in de ochtend nog prima uit en in de middag verwachten ze wat regen. Daarom kiezen we ervoor om ons meteen aan te kleden voor een fietsrit door het park en een bezoekje aan de inie minie supermarktje in Uña. Vanmiddag doen we dan wel onze huishoudelijke werken, zoals afwassen, water vullen en chemisch toilet verschonen. De fietsen moeten eerst nog even uit de camper worden gehaald en dan kunnen we eindelijk op pad. Joep in zijn troonzetel op de fiets is er ook helemaal foxwild van geworden en is niet te houden.

We fietsen eerst door het dorp om de Laguna de Uña te bekijken. Deze waterpartij ligt direct achter het dorp, voordat je weer de natuur inrijdt met onze stalen rossen. Laguna de Uña is een rijk ecosysteem van flora en fauna, gelegen op een hoogte van 1150 meter, op 34 km van de stad Cuenca. Het beslaat een oppervlakte van ongeveer 15 hectare en ligt aan de samenvloeiing van de Rincón-rivier en de Júcar-rivier. Momenteel dient de lagune als waterreservoir, wat heeft geleid tot een aanzienlijke groei. Ondanks de duidelijk kunstmatige aard van de lagune, bezit de plek een unieke charme die de nieuwsgierige reiziger zal waarderen. Watersporten en andere activiteiten zijn niet toegestaan op het water, omdat de lagune ondanks het kunstmatige gebruik zijn wilde karakter behoudt.

Het natuurpark Serranía de Cuenca is een Spaans natuurpark gelegen in het noordoosten van de provincie Cuenca , in het gelijknamige gebergte . Het ligt aan de noordwestelijke kant van het natuurpark Alto Tajo . Het beslaat een oppervlakte van ongeveer 73.000 hectare, verdeeld over 10 gemeenten, en werd opgericht bij Wet 5/2007 van de autonome regio Castilië-La Mancha . Het bevat enkele van de mooiste bosgebieden van het centrale Iberisch Schiereiland dankzij de gemengde bossen en uitgestrekte dennenbossen. Verschillende bezienswaardigheden in het gebergte zijn aangewezen als natuurgebieden van nationaal belang of natuurmonumenten. We stoppen er even en bekijken de laguna.

Na een tijdje over al onze zonden te hebben nagedacht stappen we weer op de fiets en rijden het National Parque in.

De topografie van het gebied wordt gedomineerd door hoogvlakten of “muelas” (plateaus) waar de effecten van de karsttopografie duidelijk zichtbaar zijn, waaronder kloven en canyons, evenals kalksteenplaveisel en ruïneachtige formaties die plaatselijk bekend staan als tormagales of betoverde steden, met uitstekende voorbeelden zoals de betoverde stad Valdecabras en Los Callejones de Las Majadas.

We kijken onze ogen uit en stoppen een aantal keren om even met Joep te lopen. Het jammerlijke is, dat ik vergeten ben om de fietssloten mee te nemen en dus kunnen we niet te ver van de fietsen weglopen. Morgen maar weer eens proberen om de wandeling die we wilden doen, ook echt te gaan doen. Nu rest ons om een sneak preview te doen, maar er is genoeg te zien hier. We passeren onder anderen diverse zitplekken om mooie vergezichten te bekijken, we komen langs een visladder met rivierzalm en kwekerij, en voor mijn eigen Maria een kapelletje om even tot bezinning te komen.

We stoppen bij het kapelletje en ik wacht met Joep beneden bij de fietsen, zodat Miriam, mijn Maria dus, haar dingetje kan doen in het kapelletje. Even in gedachten bij dierbaren en zij is niet de enige die daar stopt om af en toe voor de innerlijke rust te komen. Of moet ik mij zorgen maken over het feit dat ze even alleen wil zijn? Nu al na 2 weken onderweg? Nou…dan duren 5 maanden lang voor haar…! Nee, hoor! We genieten enorm tot nu toe van deze reis.

De ritten zijn prachtig, de natuur om ons heen indrukwekkend, de mensen waanzinnig vriendelijk hier. Nu is Joep wel een publiekstrekker in zijn zetel op de fiets. We kwamen een dame tegen die dacht op afstand dat Joep ons kind was. Had gekund! Korte kromme pootjes en de vraatzucht van mij, de pittige neus en zijn energie van Mir. We raken aan de praat en de dame heeft zelf een teckel gehad. Google Translate was er weer druk mee, maar we begrepen elkaar.

We komen weer door het dorp en stoppen bij de supermarkt met 1 kassa’s….erg klein dus en met een zeer beperkt assortiment. Ook daar aan de praat met de dame van de winkel. Ze raaskalde als een malle zo ongeveer 396 zinnen achter elkaar om uit te leggen dat we niet naar binnen mochten. Tenminste; dat dachten we! We vroegen haar om nog een keer haar boodschap op Google Translate in te spreken. Na wederom 567 zinnen in het Spaans, kwam er rook uit de app Google Translate. Oververhit en Google kon de tzunami aan informatie met moeite vertalen. Miriam leest alles even door en komt met een nogal kernachtige conclusie in 2 woorden: No Electricity! All these words from you and conclusion in english is 2 words!! Ze begrijpt het en begint luid te schateren van het lachen. Op dat moment komt haar echtgenoot eraan lopen met een mobiel pinapparaat en kunnen we toch de winkel in om wat boodschappen te doen. Maar op de prijzen kijken of vergelijken was niet mogelijk bij gebrek aan licht in deze kleine, winkel. Best duur allemaal! Als we ze morgen in een nieuwe auto zien rijden, dan weten we genoeg…

We rijden het laatste stukje naar de camper en starten met onze werkzaamheden om direct na de middag volledig in rust te komen. Er komt een regenbuitje aan en we gaan knus weer naar binnen om te lezen. De rest van de dag zal er niet veel meer gebeuren. Wij vinden het heerlijk zo. In de ochtend de activiteiten en in de middag de rust. Morgen blijven we hier ook nog en dan zien we wel wat op ons pad komt.

04 november 2025: Drone, Guardia Civil en Uña…..wat een dag!!

/ martin&miriam

Mooi op tijd in de ochtend gaan we weer op pad, na een paar dagen in relax stand te hebben gezeten op deze camping in Albarracin. Prima plek en prachtig stadje om te bezoeken. Maar nu weer door naar onze volgende bestemming. Miriam heeft weer een mooie plek gevonden midden in de natuur. Joep kan daar lekker wandelen, want in de steden en dorpen loop je toch over straten en is er weinig groen voorhanden.

We draaien met de camper de weg op en gaan richting Parc Natural de La Serrania de Cuenca. Miriam had deze route al in haar gedachten om te overwegen, maar we kregen ook de tip om richting Cuenca te gaan vanuit een lezer van ons blog en lid van onze motortoerclub de Windvangers. Lida Muller zei dat we ook Cuenca in moesten gaan en dat de natuur om deze plaats ook fantastisch is. Nou, Lida…dat is een understatement! Wat een rit hebben wij vandaag gemaakt. Niet normaal zo genoten van de route van Albarracin naar het Parc Natural La Serrania de Cuenca. Maar eerst moeten we van de camping af en door het dorp Albarracin heen en slaan we af, meteen de bergen in op een nieuw wegdek. Verkeer is er niet en zeer relaxt rijden we door de bergen en is het meteen genieten onderweg. Het is echt ongelofelijk dat na elke bocht er een nieuw schilderij zich ontvouwt. Na een 30-tal kilometers rijden we langs een parkeerplaats waar we goed de camper kwijt kunnen, midden in de natuur. We besluiten om even een wandeling te maken met Joep, zodat hij in plaats van tegels, nu grond, gras en bomen om hem heen heeft. Nou, dat weet deze dictator van de camper wel goed te waarderen. We lopen naar een paar uitkijkpunten en zijn nu al blij. Dat het allemaal nog mooier en beter wordt, dat hadden we toen nog niet in de gaten.

Doorrijden gaan we. We rijden vanaf Albarracin over de A-1512, A-1703, A-1704 rijden we richting Frias de Albarracin en komen uit bij Nacimiento del Rio Tajo. Een picknick park met een aantal grote prachtige bijzondere monumenten.

De letterlijke vertaling van is “De bron van de Taag”.  Dit park ligt in het hart van de Montes Universales, een bergketen die tot meer dan 1800 meter hoog is. Een stroompje water dat uit de Fuente García-fontein ontspringt en naar het monument stroomt, waarbij het water uit vele andere bronnen langs de rivier wordt verzameld, vertegenwoordigt de eerste stappen van onze rivier op haar meedogenloze reis naar de zee.

Het Monument aan de bron van de Taag, ontworpen in 1974 door José Gonzalo Vives, geboren in Rubielos de Mora, is een eerbetoon aan de drie provincies waar de rivier ontspringt: Teruel, Cuenca en Guadalajara, die de loop ervan bepalen. Teruel wordt vertegenwoordigd door zijn symbolische “kleine stier”, terwijl de ster en de kelk Cuenca vertegenwoordigen en de ridder Guadalajara. De gehele beeldengroep wordt geleid door Pater Taag, een allegorie van de rivier, vormgegeven door een grote titaan met een eigen, unieke geschiedenis.

De figuur van de Titaan, die uit een grote berg oprijst, is rijk aan symboliek. Zijn zwaard, ingebed in de voet van het beeld, stelt de grote kloof voor die de rivier in het schiereiland heeft uitgesleten, en de spleet die zijn lichaam doorsnijdt, is de rivierbedding die het schiereiland van west naar oost doorkruist. Zijn baard symboliseert het smelten van het bergwater na het smelten van de sneeuw, en de ster die hem kroont, vertelt ons dat hij geboren is uit de wintersneeuw van de bergen.

Het monument voor Vader Tagus bestaat uit monolieten en een recreatiegebied met een barbecue (alleen in de winter geopend), picknicktafels en bankjes om te ontspannen en te genieten van de frisse lucht. Er is ook een fontein met water dat zo koud is dat het voelt alsof het net uit de koelkast komt – het puurste bergwater dat er is. Joep haalde zijn neus ervoor op en besloot water uit het kreekje te drinken.

We raken even aan de praat met een aantal oudere spanjaarden en een jongere dame. Ze vragen waar we vandaan komen en ze geven aan dat ze al 40 jaar in Duitsland wonen en nu weer terug zijn met hun dochter om Spanje te bezoeken. We nemen afscheid en rijden door over de wegen die ons doen denken aan onze reis met de camper in Amerika. De vormen van de rotsachtige gigantische bergen, de naaldbomen, rode grindpaden en de “snake river” die we naast ons hebben. Na een aantal kilometers verder te hebben geslingerd door de bergen, hoor ik Miriam in extase roepen: hier wil ik stoppen, stop, stop, stop!

We zien een afslag naar een groot plateau boven de, zoals wij hem noemen, de Snake river. Opaal kleurig water, slingerende rivier en omringd met rotsachtige bergen. We stoppen daar op het plateau en zien opeens dezelfde spaanse mensen staan en ze herkennen ons direct en enthousiast beginnen ze weer een praatje met ons. Godzijdank spreekt de dochter goed Engels en raken we echt aan de praat. Ze vragen ons waar we precies wonen en vertellen over hun leven in Duitsland als buitenlanders. Ze geven ons nog wat tips over de omgeving en wensen ons een heel fijn verblijf in Spanje. Ze waren trots op ons dat we op onze leeftijd nu de keuze hebben gemaakt om te reizen en niet meer te werken. Doen we goed, zegt de oude baas! Prachtig.

Sowieso zijn de mensen hier zo verschrikkelijk vriendelijk en attent! Even ter voorbeeld: Eergisteren wilden we voordat we naar de camping in Albarracin gingen, eerst nog boodschappen doen in Teruel. Op een zondag. Via Google vonden we een Supermercado en wij er dus op af. Toen we aankwamen daar op de desbetreffende plek, bleek het een supermercado te zijn voor huisraad, een soort Action. We moesten dus iets anders zoeken en geparkeerd even met de camper om op google een alternatief te zoeken. Tot opeens op onze deur werd getikt. Een wat oudere dame die in een nogal rap tempo, in het spaans, als een mitrailleur klinkende stortvloed aan woorden tegen ons aan het roeptoeteren waren. We dachten eerst dat ze boos was, maar ondanks dat we zeiden dat we geen spaans spreken, bleef ze maar door praten. Google Translate erbij gepakt en aangegeven dat ze tegen de smarthpone moest praten. De krasse dame deed dat zonder enig voorbehoude en hield een betoog dat ook Google Translate even moest verwerken. Maar wat bleek; de dame dacht dat wij boodschappen moesten hebben en dat we nu op verkeerde plek stonden. “Volg ons maar dan brengen wij jullie naar een goede supermarkt, waar je ook kan tanken” zei ze. We waren perplex, zoveel vriendelijkheid en bereidheid om vreemden te helpen. Fantastisch! Ze reden ons naar een prima supermarkt en met tankstation voor de deur. De dame ging zo ver, dat ze nog uitstapte en ons een parkeerplaats vasthield waar we de camper konden zetten. Ze wuifde nog even en stapt in haar eigen auto. This made our day!

Maar goed…nu weer terug naar de dag van vandaag. We staan de Spaanse dochter en haar ouders nog even uit te zwaaien bij de prachtige uitkijkplaats terwijl de zon straalt tegen een strak blauwe lucht. Nagenoeg geen wind en om ons heen geen mensen en geen verkeer. Ik stel voor aan Mir om met de drone te gaan vliegen in deze mooie kloof met dat opaalblauwe water op de achtergrond. Jaaa, zegt Mir; goed idee, we hebben geen haast. We pakken de drone en zijn nog wat onwennig om alles vliegklaar te maken en heel erg onwennig om ermee te vliegen. We gaan het gewoon proberen en de drone gaat prima omhoog en op onze scherm zien we al mooie beelden binnenkomen. Rondom in de bergen en boven ons vliegen een tiental enorme roofvogels; gieren! Prachtig hoe sierlijk zij dansen op de thermiek, zoekend naar een prooi! En ook komt er een adelaar overvliegen en we hebben ze op beeld! Miriam gaat helemaal uit haar plaat!

We willen net wat wat meer foto’s en video’s van boven gaan maken als opeens een auto van de Guardia Civil het plateau op komen rijden en ons aankijkt en heel langzaam langs onze camper rijdt. Nou, we schrikken allebei en denken meteen dat dit een dure dag gaat worden. Drone inleveren en boete van 2500 euro! Dit is wat we horen via een andere camperaar die het is overkomen. Toevallig een mede bewoner van ons recreatiepark in Drenthe. Gerald en Leoni raakten hun drone kwijt toen ze betrapt waren. Wij waren vergeten om te checken of wij uberhaupt wel mochten vliegen in dit gebied, maar aangezien we niemand tot last zijn, geen gebouwen zien en op goede hoogte vliegen, moest dit volgens mij wel mogen. De Guardia Civil rijdt langs ons en zien volgens mij niet dat we met een drone aan het vliegen waren, aangezien we in de schaduw staan en we strak naar boven keken. Hierdoor dachten ze misschien dat we op onze smartphone zaten te kijken en zagen zij niet de afstandbediening van de drone. Die gasten denken natuurlijk dat we zitten te genieten van de gieren en de adelaar boven de bergen. Ze rijden door en wij maakten dat we de drone zo snel mogelijk op konden bergen.

Nadat we begonnen waren aan de laatste etappe van vandaag, kwamen we ongeveer om 13.00 uur aan op onze geplande camperplaats in Uñu. Area Caravanas Uñu (Cuenca). Het is een adventure terrein voor met name (school)kinderen die op schoolkamp gaan of in de weekenden padvinders ontvangen om leuke dingen te doen. Het ziet er prima uit en we zijn blij dat we zo midden in de natuur staan. De koelkast zit nog voldoende vol voor een paar dagen hier te verblijven en het dorp ligt op nog geen 700 meter. Daar is een mini-supermarkt aanwezig, dus als we nog langer willen blijven lukt dat ook. De eigenaar van de camperplaats was supervriendelijk en goedlachs. Hij spreekt een paar woorden engels en ik inmiddels een paar woorden Spaans. Na een enerverend gesprek over het reilen en zeilen op deze camperplaats, met handen en voeten en onze taalbarriere, zegt de beste man: maar ik begrijp je goed, duidelijk! Waarop ik zeg: nou..dan moeten we maar gaan trouwen, want mijn vrouw begrijpt mij na 35 jaar nog steeds niet. De man kijkt mij aan en begin te schaterlachen en slaat mij op de rug met de mededeling; ik heb er ook zo eentje thuis!! Zo’n gesprek schept toch een band!

We staan hier heerlijk, we hebben vanmiddag nog even gewandeld door de bergen met Joep en vervolgens hebben we nog een paar proefsessies gedaan met onze drone om er wat meer bedreven in te worden. Hopelijk kunnen we dan wat mooie beelden met jullie delen. Nu lekker in een warme camper, TV aan en gezellig avondje aan blog werken en route maken voor over een paar dagen. We genieten!

02 November 2025: Albarracin in de regio Aragôn

/ martin&miriam / 7 reacties

Vanmorgen waren we heel vroeg wakker. Dat is niet zo raar, want we lagen er gisteravond om 21.00 uur in bed voor een goede nachtrust. Miriam had al 2 dagen migraine en was er zelfs misselijk van. Die ging dus al iets eerder naar bed. Aangezien ik er in mijn eentje geen feestje van maak, ben ik haar wel gevolgd en lag vervolgens als eerste in coma.

Was wel jammer, want we werden ‘s avonds spontaan uitgenodigd door Carol en Tom om een biertje/wijntje samen te drinken. Miriam had dit Nederlandse echtpaar, wonend in Zwitserland, in de middag gesproken en kwam super-enthousiast weer terug in de camper dat ze zo vreselijk leuk, maar vooral bijzonder gesprek had gehad met Carol en Tom. Ik was het blog van gisteren aan het schrijven en dus niet aanwezig bij dat gesprek. Jammer van dat missen van dat biertje samen drinken, maar mogelijk komt dat vast nog eens in de toekomst aangezien zij ook reislustig zijn en zwerven door Spanje. Vanmorgen afscheid van ze genomen en mijzelf nog even voorgesteld aan beiden. Dan hebben ze er ook (breed)beeld bij…. We spreken af dat we hun reisbelevingen gaan volgen via de app FindPenquins, een vergelijkbaar iets als Polarsteps. Zij gaan ons via ons blog volgen, dus we houden contact. Erg leuke, authentieke mensen.

Wat Carol en Tom ons ook nog meegaven als tip is om, als we toch geen vaste plannen hebben, het middeleeuws vestingstadje Albarracin te gaan bezoeken. Schijnt erg mooi te zijn, maar de weg er naar toe des te mooier! We volgen hun advies op en gaan na het klaarmaken van de camper op pad.

Nu waren de afgelopen weken al prachtig met onze routes die we gereden hebben, maar vandaag was werkelijk een hoogtepunt van onze reis tot nu toe. Zowel de reis als het bezoek aan Albarracin waren indrukwekkend zoals de fotos hieronder hopelijk voldoende kunnen overbrengen aan jullie!

Maar ook op aanraden van Carol en Tom was een bezoek aan de plaatselijke camping Cuidad de Albarracin de moeite waard. Plek 103 moest de mooiste plek zijn die over de stad heen kijkt en in de avond prachtig verlicht wordt. Bij aankomst bleek plek 103 al bezet te zijn, dus zetten wij onze camper een terras hoger op de camping, zodat we toch nog een beetje zien van de uitzichten over de stad.

Maar vandaag valt er weinig te vertellen voor de rest, want de foto’s die in dit blog worden geplaatst moeten een goed beeld geven over wat wij vandaag gezien hebben. We besluiten om 2 nachten te blijven en morgen een relaxdag in te lassen. Geen blog of reisverslag dus morgen. Hebben jullie ook een rustig dagje…

Hier een impressie van onze rit van vandaag en het bezoek aan Albarracin:

Alle foto’s van onderweg tussen Morella naar Albarracin

En in de middag ons bezoek aan het middeleeuws vestingstadje Albarracin: