Auteur: martin&miriam

8 + 9 Februari 2025: Bragança

/ martin&miriam / 4 reacties

We worden wakker in onze camper in berekoud Verdiago. In de bergen vriest het minus 5 graden en snort ons kacheltje inmiddels op volle toeren. Vandaag gaan we richting Portugal, maar eerst hier nog even lekker gebruik maken van alle sanitaire faciliteiten om daarna fris op pad te gaan. De warmtebron in de sanitaire ruimte van de camperplaats is minstens hetzelfde als de buitentemperatuur. Je voeten vriezen vast aan de tegelvloer en de ijspegels hangen aan je tepels als je onder de douche uitkomt. De badkamer ziet er overigens top uit op deze camperplaats en we laten hem dan ook achter zoals we hem aangetroffen hebben; brandschoon!

Voor vertrek nog even het chemisch toilet klaar maken voor een nieuwe dag en de schoon water tank vullen. Er hangt een slang op de kraan, dus ik hoef niet met gieters te lopen om te vullen. Dacht ik…. Bevroren waterslang en kraan. Er is buiten nog 1 kraan te gebruiken, dus dan maar met de gieter een paar keer lopen om onze tank te vullen. We kijken nog even of we alles netjes achterlaten op de camperplaats, als we een sneeuwschuiver met strooizout voorbij zien rijden. De wegen zien er glinsterend uit, maar we gaan toch dan maar gewoon rijden. Het valt allemaal erg mee en al slingerend dalen we de berg af en zien de voor die dag de laatste berguitzichten en bebossing om ons heen. Daarna wordt de rit erg saai over de eerste ruim honderd kilometers. Vlak en kaal, zoals je door Flevoland rijdt. We komen ook door een erg armoedig en vervallen regio waar je je kunt voorstellen dat er qua werkgelegenheid niet veel te doen is. We zien uit de jaren 70 verlaten fabrieken, met dito reclame-uitingen op de vervallen gevels.

Wat ons ook opvalt zijn de spookdorpen hier. Niemand op straat, alle luiken dicht van de oude huisjes en geen winkels of maar iets van dien aard te ontdekken. Vrij lastig, want we hebben brandstof nodig en tevens moeten we boodschappen doen voor de komende dagen aangezien de muizen dood voor onze koelkast liggen in de camper. Niets meer te verorberen. Dan weet je 1 ding; mijn humeur wordt er dan niet beter op. We zeggen tegen elkaar dat we dit geen mooie rit vinden en besluiten om dan toch maar even via een snelweg te gaan rijden om spoedig in een andere omgeving te komen. En dat lukt.

We komen steeds meer in bergachtig gebied en groene bossen. Weggetjes met rood grind en raar begroeide bomen. We denken allebei hetzelfde. Het zou zo ook Afrika kunnen zijn waar je door de binnenlanden rijdt. De wegen worden bochtiger en we krijgen weer veel meer mooie uitzichten te zien. Op een bepaald moment komen we bij een prachtige brug en meertje uit en besluiten om hier maar even met Joep te gaan lopen.

Maar net als we een kleine honderd meter van de camper weg zijn, zien we een gezin bij onze camper kijken en er ook aan zitten. Als ze zien dat ik het zie en terug ben gelopen ontstaat er eerst een wat ongemakkelijke situatie. Ze staan bij de deur van de camper en ik dacht aan soort van inbraakpoging als ik ze niet zou hebben gezien. Al onze spullen liggen binnen en eigenlijk ook wel voor het grijpen omdat we maar “even” zijn gaan wandelen in de buurt van de camper. Echter; na een voorzichtige introductie blijkt het een gezin te zijn met een jonge dochter die blind is en haar geen beeld van een camper kon voorstellen. Ze vonden onze camper heel mooi en om hun dochter de contouren van onze camper letterlijk te laten voelen, met uitleg erbij wat ze voelde, hoopten ze hun dochter weer een stukje te hebben bijgebracht. Ik liet ze hun gang gaan en ze bleken hele vriendelijke mensen te zijn. Met het voltallige gezin liepen ze, inclusief broer en zus en betastten ze de camper. Toen ik ze uitnodigde om ook binnen te kijken en hun dochter ook de beleving van binnen te laten voelen, vonden ze dat te ver gaan en was dat nooit hun bedoeling om dit zo te laten ontstaan. We praatten nog even met elkaar en met 1000x dank namen ze afscheid en konden wij ook weer verder met onze reis. Soms betrap je je er zelf op dat je meteen aan erge dingen denkt als inbraak, terwijl het feitelijk om iets heel anders gaat. Een stukje educatie aan hun blinde dochter geven.

We vervolgen onze weg en rijden dicht bij de portugese grens en steken deze over om de laatste 20 kilometers naar Bragança te rijden. We rijden door fraaie Parque Natural de Montesinho.

Als je je rustig en vredig wil voelen is dit natuurpark de perfecte bestemming. Het is er stil, nagenoeg geen verkeer, prachtige natuur en het is 1 van de grootste beschermde natuurgebieden van Portugal. De afgeronde heuvels, de ingesloten valleien van de rivieren Sabor, Maçãs en Baceiro, de moerassen en steeneikenbossen en een uniek rotsachtig gebied maken het mogelijk om vanaf de top van een rots de horizon te verbreden en het landschap te overzien. Het is fotogeniek gebied met een enorme biodiversiteit aan flora en fauna. We rijden er doorheen en zetten verder koers naar Bragança.

Daar willen we in het centrum op een camperplaats gaan staan. Zonder elektra-aansluiting, maar gezien de reviews van de camperplaats, gaan er er toch heen voor 1 nachtje. Daar aangekomen viel het ons vies tegen. Op een zeer druk kruispunt gesitueerd , campers op een parkeerplaats op een rijtje staan en elkaar recht in de gezichten aankijken als je in de camper zit, zien wij niet zitten. We zoeken wat anders uit en zien net buiten Bragança een camping aan een rivier die ook nog eens open is. Sobre Aguas Camping, liggend aan de rivier Rio Sabor. We gaan erheen en er is nog plek voldoende om zelf iets uit te zoeken waar je wilt staan, midden in de natuur.. Dit proces heeft 4 plaatsen gekost om te ontdekken waar we het beste konden staan. Na 3 plekken gaan staan en weer ander plekje zoeken, werd de sfeer er even niet beter op. Bij mij tenminste….ik was het zat op dat moment. De camper zakte een paar keer in de modder en kwam niet weg van de plek toen we zagen dat de camper ook niet waterpas te stellen was. Op plek 4 op het hoogste terras met bestrating stonden we top! Niks meer aan doen. Ook besluiten we om 2 nachten te blijven om zo ook een beetje bij te tanken van de afgelopen dagen. Even rust in de tijd en ergens even te zijn. Om te lezen, luieren, dutjes overdag te doen en niks te plannen. Hier zijn we dan ook nu mee bezig. Miriam is als Truus de Mier weer alles laboratoria-waardig clean te maken, terwijl ik even de afwas doe en aan het blog werk. Buiten draait de wasmachine met het beddengoed en wat kleding, zodat we morgen echt kunnen beginnen met datgene dat we bedacht hadden. We gaan de N2 van Portugal rijden. Vanaf Chaves in het noorden, naar Faro in het zuiden van Portugal. Deze weg noemen ze ook de Route 66 van Portugal. We doorkruizen 4 nationale parken, 8 rivieren en passeren vele verschillende regio’s. De N2 is de ader die ook de mogelijkheid biedt om af te buigen naar de kust om daar ook wat mooie dorpen mee te pakken. Steden slaan we over. Daar zijn wij niet zo van. Maar eerst vandaag even chillmodus. Morgen gaan we weer op pad.

7 Februari 2025: Picos de Europa

/ martin&miriam / 7 reacties

Soms heb je geen woorden nodig om de schoonheid van vandaag te beschrijven. Daarom vandaag alleen beelden van foto’s van Miriam en korte clip van rijdende beelden van vandaag. We startten vanmorgen bij vertrek met een zonnige 16 graden en eindigden met 1 graad in de sneeuw.

En tevens de clip van onze tocht. Intens genoten, maar soms ook spannend! Nu weer veilig aangekomen op camperplaats en gezellig samen maaltijd nuttigen.

5 en 6 februari 2025: El Puente naar Santillana Del Mar

/ martin&miriam / 9 reacties

Gisterochtend werden we in alle rust wakker nog in Zarautz en konden daar nog even lekker douchen en de tijd nemen om alles in de camper aan kant te maken voordat we op pad gingen. We hebben hier 2 heerlijke dagen gehad op een prachtige plek. We waren onderweg vergeten om onze Go Pro camera op de voorruit te plakken om zodoende onderweg mooie beelden te maken van alles wat we tegen komen. Vandaag dus maar gedaan en konden we op pad, nu met beeld en geluid.

We kiezen ervoor om zoveel mogelijk binnendoor te rijden om het echte Catalonië te zien. De eerste kilometers reden we langs de kust en zagen we de golven op de kade beuken. Er stond veel wind, maar een heerlijke zon erbij. Na een tijdje de kustlijn van de Golf van Biskaje te hebben gevolgd, buigen we meer af naar het binnenland. We hebben veel moois gezien en leuke dorpjes doorheen gekomen, maar het straatbeeld hier is eigenlijk niet veel anders dan bij ons. Dezelfde winkelketens, dezelfde garagebedrijven, net zoveel horeca, alleen dan met veel mooier weer en bergen op de achtergrond. Wel mooi!

We hebben niet zo’n lange tocht voor de boeg, hooguit 3,5 uur rijden en in alle rust om ons heen. Bijna geen verkeer en daarom super relaxt rijden. We hebben El Puente als bestemming voor alleen maar een middag, avond en nacht door te brengen. Meer een tussenstop richting Santillana del Mar. De camperplaats die we uitgekozen hebben bleek een goede keuze te zijn. Camperplaats Bidaivan Camperpark in El Puente. Een mooie afsluitbare camperplaats op verharde grind plekken. Bij de camperplaats zit een leuk terrasje met picknickplaatsen, soort huiskamer waar ook maaltijden worden bereidt voor gasten, een zwembadje en mooi en schoon sanitair.

Na het installeren eerst weer een wandeling met de kleine man om vervolgens daarna in het zonnetje een dutje te doen en later een borreltje samen. Deze plek nodigt niet uit om een all-inclusive vakantie te boeken of deze moet 1 dag behelsen. Er is geen ruk te beleven. Relax-stand met e-reader en de zon op je lijf voelen. Rustig avondje ook en uiteindelijk bedtijd die past bij gepensioneerden…22.15 gingen we naar bed om nog lekker te lezen….tot 22.18 uur. Totaal beiden in comateuze toestand geraakt tot de volgende ochtend. Berglucht en vrije tijd gaan goed samen voor lekkere nachtrust.

Vanmorgen eigenlijk hetzelfde ritueel als gisteren. Spannender kunnen we het niet maken. Maarrrrr…we gaan op pad richting Santillana Del Mar. Deze tip kregen wij van een oud stadsgenoot, schoolgenoot, voetbalgenoot en lid van de Clijnk Dynasty in het Lelystadse voetbalwereldje van weleer. Ronald Clijnk welteverstaan. Hij woont in Spanje en via instagram hebben wij af en toenog contact. Zoals ik ook nog contact heb met zijn broer Vincent en zussen Brigit en Jolanda. Broer Evert was net zoals ik ook keeper en ik moest hem ooit als bijna 15 jarige (B1 toen) vervangen in de A1 toen Evert langdurig geblesseerd was, als ook de andere oudere goede jeugdkeepers van de club. Johan Meijer en Frank Vermeulen waren ook langdurig geblesseerd.

De ouders van deze Clijnk kroost waren enorme betrokken vrijwilligers van de voetbalclub en hebben echt heel veel voor iedereen gedaan destijds. Vader Clijnk was scheidsrechter waar je het niet in je hoofd haalde om er ook maar iets tegen in te brengen. Groot, streng maar rechtvaardig. Moeder Clijnk was mijn heldin! Daar is het met mij mis gegaan. Moeder Clijnk stond namelijk altijd in de kantine, achter de bar en in de keuken. Een mix van activiteiten waar ik niet tegen bestand was en ben. Tot zover een moment door memorylane….terug naar Spanje. Maar Ronald, bedankt voor de tip om dit dorpje te gaan bezoeken! Zoals de beelden laten zien, is het echt een parel voor Calabrië.

De rit ernaar toe was wederom via binnendoor wegen en niet zo bijzonder als gisteren. Na aankomst werden we weer geconfronteerd met een prachtige camperplaats, aan de rand van het middeleeuws dorpje. Je moest wel academisch niveau hebben om de incheckzuil te begrijpen, maar uiteindelijk is het ons gelukt om binnen te komen. Camper neergezet, even broodje gegeten en vervolgens met Joep op pad om het dorp te bekijken.

Santillana del Mar is een gemeente de spaanse provincie Canabrië en heeft ongeveer 4200 inwoners.

Het dorpscentrum van Santillana del Mar telt veel historische gebouwen. De geschiedenis van het benedictijnenabdij Colegiata Santa Juliana gaat terug tot de 12e eeuw en heeft nog veel van zijn oorspronkelijke karakter behouden. Op het plein staat de Torre de don Borja uit de 15e eeuw vernoemd naar Don Borja Barreda. Verder zijn er veel mooi versierde herenhuizen met op de gevel de wapens van oude Spaanse adellijke families. Het dorp ademt nog steeds een middeleeuwse sfeer, wegverkeer is nauwelijks toegestaan waardoor het veel op een openluchtmuseum lijkt. 

Het is natuurlijk geen toeristisch seizoen, maar desondanks lopen er toch nog een aantal toeristen rond in het dorp. Miriam maakt op haar gemak weer de foto’s en ik loop met Joep een rondje door het dorp.

We vinden het prachtig om het te zien, maar weinig sfeer door de stilte. Veel restaurants en winkeltjes die toch nog open zijn. Het nodigt niet echt uit, maar we gaan toch even een drankje en tapasje doen samen op een terras. Medium biertje, groot glas witte wijn en 2 hapjes a 6 euro. Niks van te zeggen.

We slenteren nog een beetje door de straatjes voordat we naar de camper lopen en daar heerlijk in het zonnetje buiten zitten en doen een siëstaatje.

Alleen Joep denkt daar anders over. Die zie je denken; tjesus…ik zit al 2300 kilometer in een pokke-auto en nu zullen jullie doen wat ik wil! Spelen en vervelend zijn. Hij blaft naar alles wat beweegt op 250 meter. Om gek van te worden. Maar na een tijdje overvalt hem ook de vermoeidheid en ligt op een schapenvachtje buiten bij ons, terwijl wij op stoelen zonder kussens zitten. Het kan raar verdeeld zijn in de wereld…

Morgen vertrekken we hier en gaan richting Picos de Europa. Ik zie er als een berg tegenop!

3 en 4 Februari 2025: Zarautz

/ martin&miriam / 7 reacties

Nadat we alles weer een plekje in de camper hadden gegeven, gingen we weer met goede zin verder met onze volgende rit. Hossegor was een super leuke plek in een mooie omgeving. Enorm genoten samen. De navigatie hebben we ingesteld op “tolwegen en snelwegen vermijden” en als bestemming Zarautz. Gelegen in een baai aan de Golf van Biskaje. Maar net onderweg werden we geconfronteerd met een wegomleiding en kregen we als bonus nog veel meer mooie huizen te zien. Uiteindelijk kwamen we toch weer uit bij de snelweg en hebben daar maar meteen boodschappen gedaan bij de Lidl. Ik loop een rondje met Joep, terwijl Miriam het culinaire verwennen inslaat. Wel blijf ik dicht bij de camper en hou hem in het zicht. We horen toch soms nare verhalen over inbraken in campers en aangezien ons hele hebben en houden in dat hok ligt, alert blijven.

Nadat alles weer in de kasten en koelkast is opgeborgen gaan we weer op pad. We nemen alleen maar binnendoor weggetjes en komen steeds meer in bergachtig gebied. We rijden dwars door Biarritz, Bayonne en gaan de grens over bij Irun. Vervolgens dwars door San Sebastian met de camper. Dat was wel even weer wennen met dat 7,5 meter lengte voertuig. Smalle rijstroken en een ruime uitslaande kont (die van de camper dan he…) maakt dat je soms ogen tekort komt om uit te kijken of je geen lantaarnpaal langs de straat of auto naast je raakt met je kont. En communiceren in de baskische taal is een enorme uitdaging kan ik je zeggen. Er is niks van te maken en engels spreken doen ze hier nagenoeg niet aan. En als ze het proberen, dan is door het dialect er ook niets van te maken. Maar goed; we komen veilig San Sebastian door en gaan richting de bergen en houden Zarautz aan als bestemming. We genieten enorm om alleen al door de dorpen heen te rijden. We zien het dagelijks leven zoals het hier gaat. Wij zitten met korte mouwen en overwegen korte broek aan te trekken met een zonnige temperatuur van 15 graden, maar hier lijkt het of iedereen onderweg is naar Antartica. We passeren leuke kleine dorpjes en slingeren naar boven om uiteindelijk bij Gran Camping Zarautz aan te komen. We willen hier een paar dagen blijven omdat Mir de was wil doen en het weer hier de komende dagen heel aangenaam is. Bijzonder voor de Golf van Biskaje, waar het altijd nogal tekeer kan gaan. We checken in en krijgen het laatste plekje dat ze beschikbaar hebben met uitzicht over de baai van Zarautz. We kunnen hier wel aan wennen.

In de middag een wandeling langs de kliffen gemaakt met prachtige vergezichten langs de kust en einde middag gezellig hapje/drankje gedaan. We kijken echt prachtig uit over de baai en het dorp Zarautz. Dit is een gemeente in de spaanse provincie Gipuzkoa in het baskenland. Het ligt tussen San Sebastian en Bilbao en heeft ongeveer 25.000 inwoners. Ook in de avond met alle lichtjes van de stad is een fraai uitzicht.

Zarautz by night

Na het avondeten is het mijn taak om de afwas te doen. Ook een genot om dit weer te doen op een camping in plaats van in je eigen camper. Ook lekker om weer lang en fijn te kunnen douchen en riant het record paalzitten (kakken) te verbreken. Want mijn eigen oppervlakte van bijna 2 m3 is wat meer ruimte toch wel een traktatie als je al 5 dagen alles in de camper moet doen. Overigens duurt het altijd wel even voor mij om mij over te geven om “alles” in de camper te doen. Maar als ik eenmaal zover ben…!?

Ik kom ook nog tijdens de afwas aan de praat met een engels stelletje. Zien er niet uit als een echtpaar, maar echt wel een stelletje. Heel leuk praatje over hun reis en onze reis. Beetje hippie achtige types, dus ik denk dat ze hier komen voor het surfen op dit prachtige strand. Bijna goed! Ze waren hier ge-strand met de camper. Storingen en reparaties maakten dat ze al 13 dagen hier moesten blijven voordat de camper gerepareerd kon worden. Blijkt hij een hele bekende musical-director en componist te zijn in de UK. Heeft gespeeld on tour met Take That als bass gitarist destijds. Ook andere muzieksterren schrijft hij muziek voor. Toen ik hem vertelde over mijn neef Sjors die net een nieuw album Waves of Life had uitgegeven met zijn Lövestad (instagram: @Lövestadlive) was hij direct geïnteresseerd en zou hij een paar clips luisteren van Sjors. Ik denk dat hij deze vibes wel okay vindt.

Samen een heerlijk avondje gehad en plannen gemaakt voor vandaag, dinsdag 4 februari. Het is stil op de camping, die redelijk vol staat met allemaal campers. Met het ruisen van de zee op de achtergrond vallen we in slaap.

Deze ochtend loop ik eerst met Joep de camping rond en zie de zon al weer winnen aan kracht. Miriam doet de was en ik schrijf het blog tot zover. We gaan zometeen wandelend naar Zarautz vanaf de camping, wat een uitdagende wandeling lijkt te worden langs smalle paadjes. We gaan het dorp bekijken.

Met water op zak voor Joep en ons beginnen we aan de wandeling naar het dorp vanaf de camping. Via een steile weg langs de kliffen lopen we naar beneden via een trap met 965 treden. Joep kan deze trap niet helemaal gaan lopen wegens zijn hernia van eerder, dus tillen we de kleine veldheer op en dalen we af tot beneden aan het strand.

Geweldig om te zien hoe enthousiast Joep is om over het strand te darren en kwispelend loopt hij met ons mee. Mir zegt tegen mij dat de terugweg we niet die trap op lopen maar een taxi nemen. Ik kan wel in verweer gaan, maar dat heeft toch geen zin. Ik stem in om terug een taxi te nemen. De camping heeft een shuttle bus en deze brengt om 14.30 uur de mensen weer terug naar de camping. En dat alles voor 3 euro….met zijn tweeen, enkele reis. Als ik dat had geweten had ik een retourtje genomen! Nee, hoor! De wandeling naar beneden was prachtig door alle vergezichten en een blije vrouw en teckel.

Beneden aangekomen op de promenade, lopen we een stukje het dorp in en belanden we op een terrasje om een koffie te nuttigen. Daar komen we in gesprek met een echtpaar uit Nederland met 2 kleine kinderen bij zich. Twee maanden zijn ze aan het reizen met een grote camper. Kinderen geven zij zelf onderwijs en als ZZP-ers kunnen zij zelf de tijd plannen. Leuke mensen, maar andere DNA zal ik maar zeggen. Beetje woke, schatten we zo in. Niks mis mee, maar niet ons cup of tea.

We lopen weer door en helemaal aan het einde van het enorme strand besluiten om maar ergens op een terras een kleine lunch te nuttigen. Een paar pinxtos / tapas samen delen en een lekkere kouwe kletser erbij. Mir een roseetje en in de zon samen een hapje eten aan een prachtig strand waar surfers hun kunstje doen. We kijken elkaar aan en zeggen tegen elkaar hoe lekker we het hebben door nu te doen wat we doen. Februari in de zon en voelt 16 graden als 22 graden daar waar wij nu zitten.

De pinxtos / tapas waren heerlijk; we hadden een schaaltje met lekkere gekruide champignons, een stukje kabeljauw met een groentesalsa achtig iets en ham/kaas kroket. We merkten niet eens dat het al tijd was om de shuttle bus te halen en moesten nog even een stukje lopen naar het treinstation. De shuttle stond al op ons te wachten en bij terugkomst op camping alles afgerekend van de afgelopen nachten verblijf en besluiten we om morgen toch weer onderweg te gaan naar onze volgende stop. We weten nog niet wat we gaan doen, gezien het mindere weer wat er aankomt, maar zelfs met minder weer is het hier aan de baskische kust prachtig om te reizen. We zien wel! Vanavond nog lekkere avond en rustige nacht en morgenochtend weer even de camper vullen met schoon water, legen van vuile water en de composthoop weer legen. Jullie horen van ons binnenkort!

Joep zit 1e rij!

2 februari 2025: Zon en korte mouwen vlakbij de Spaanse grens!

/ martin&miriam / 5 reacties

Gisteren was een heerlijk relax dagje aan de kust bij Fouras. In de ochtend was het lekker wakker worden zonder concreet plan voor die dag. Daarom eerst maar even met onze Joep een ochtendwandeling gemaakt en vervolgens even een paar uur gelezen. Mir en ik besluiten om tussen de middag een wandeling naar het dorp te maken en dat maar eens rustig te bekijken. We kunnen er constateren dat het een topdorp was qua ambiance, winkels, horeca en activiteiten. We stonden even te praten met een frans echtpaar die hier in de winter wonen en in de zomer in de buurt van Parijs. Zomers kun je hier over de koppen lopen, zo druk zeggen ze. We kunnen het ons goed voorstellen!

Fouras in wintertijd

Ook is hier tussen de middag alles dicht en doen ze of een slaapje of laven ze aan 9 liter tafelwijn. Mooie winkels, leuke barretjes en terrasjes, maar alles dicht! Wel waren en nog een boulangerie en patisserie open en dus daar maar wat lekkers voor bij de koffie meegenomen voor bij de camper. Zonnetje erbij, maar nog wel heel fris.

Aan het einde van de middag was de zon er weer en zijn we met Joep nog even op het strand gegaan om hem daar te laten darren. Wat is het ventje toch altijd blij en enthousiast. Hij was niet te houden en sleepte het ene stuk wrakhout met zich mee of nog een ander stuk hout wat er te vinden was. Afpakken laat ie niet toe en dat is het spel. Geweldig om hem zo uit zijn plaat te zien gaan. Na een uurtje trok de lucht weer dicht en werd het echt koud. Daarom maar naar binnen voor de laatste avond hier. Morgen weer door. We slapen heerlijk in onze Knaus en merken dat we steeds meer in de fossielen-stand komen, zo relaxt zijn we inmiddels.

Vanmorgen na wakker worden en alles klaar maken voor vertrek, gaan we omstreeks 09.30 uur weer op pad. We twijfelen of we nu direct Spanje/Baskenland intrekken of toch nog een nachtje in de buurt van Bayonne plannen. We hebben geen haast en we zien wel hoe de dag verloopt. Deze dag verandert met de minuut als we steeds in dichtere mist rijden en maximaal 100 mtr zicht hebben. Op de tolweg is het rustig dus we rijden met een lekkere snelheid van 100 km/u totdat onze tank weer leeg is en stoppen bij een tankstation. Daar werkt het allemaal wat anders dan in Nederland. Je moet eerst naar binnen om te zeggen voor hoeveel je wilt tanken, om vervolgens dat bedrag te pinnen. Dan ga je tanken en stopt de pomp exact bij het genoemde bedrag. Mocht je minder hebben getankt dan dat je betaald hebt, dan storten ze het verschil weer terug op je rekening waarmee je betaald hebt. Lijkt omslachtig, maar gestolen wordt er niet tenminste op deze manier. Aangezien ik na tanken ook nog LPG moest tanken moest ik 2x naar binnen om aan te geven hoeveel ik wilde tanken. Dat betekent 2x blootgesteld worden aan impulsaankopen…

Nadat we nog ruim een uur hadden doorgereden, besloten om een plek te gaan zoeken voor de nacht. Dat lukte wederom goed op de Camping Car Park App.

Camperplaats in Soorts – Hossegur

Tijdens de rit door het dorp Soorts-Hossegor, waar de camperplaats was, werden we al blij. Prachtig zonnig weer van 14 graden, schoon en net dorp met hele mooie huizen. Alles netjes op en rondom de straten en onze camperplaats zat direct naast een zeg maar ruim boven modaal woonwijkje. Super moderne strakke huizen en om ons heen bossen, pijnbomen en Mimosa.

We maken ons plekje naar ons zin na het inchecken en besluiten om naar Lac du Hossegor te wandelen. Het meer zit ongeveer een kilometer achter onze camperplaats en om er te komen moesten we door een soort Aerdenhout lopen om bij het meer te komen. Ook rondom het meer stonden alleen maar paleizen. Oud geld en nieuw geld. Zien en gezien worden. Daar liepen wij dan met ons adidas joggingbroekje en t-shirt. Een terrasje kom je zo niet op.

Familie Clochard.

Dan maar een kartonnen strook met “please help us with food” maken en op de grond voor het terras gaan zitten. Of we gaan gewoon weer naar ons huiske op wielen gaan daar maar laven. Dat is het geworden! We zitten nu nog in het zonnetje een borreltje te doen terwijl ik het blog schrijf. Vanavond lekker TV kijken. Oh ja…over TV gesproken. We zijn nu 4 nachten onderweg en het is ons nog niet gelukt om via de satelliet TV te kijken. Bomen staan meestal in de weg. Daarom zo blij dat ik via een spaanse telecom bedrijf een datacard met abonnement heb aangeschaft met een Mifi router. Via deze datacard kan ik in heel europa data gebruiken om TV te kijken, foto’s te uploaden van Miriam zonder enige problemen. Met de satelliet konden we sowieso in zuid Spanje en Zuid Portugal niet meer kijken ivm beperkt bereik. Met deze datacard, met maandelijks 400 GB aan beschikbare data, moet het volgens ons goed lukken. Na deze reis besluiten we of we de satelliet laten verwijderen of toch laten zitten. Scheelt ook weer gewicht.

Morgen gaan we echt Spanje in richting het Baskenland. Ook weer heel veel zin in, maar het lijkt ons daar moeilijker om campings en camperplaatsen te vinden die open zijn in deze tijd. Jullie gaan het zien!

31 januari 2025: Van Roggele naar La Rochelle..

/ martin&miriam / 8 reacties

Donderdagochtend werden wij wakker in Herbeumont en stond de gehele camperplaats vol met water. Tjonge wat was het nat op alle grasgedeelten van de camperplaats. De ochtendrituelen zijn zoals ze vroeger waren bij onze vorige campers. Ik doe alles aan de buitenkant van de camper en Miriam maakt alles in de camper aan kant om te kunnen vertrekken. De camperplaats heeft prima faciliteiten om de camper te vullen met water en alles te legen wat leeg moet. We hebben redelijk goed geslapen, maar zijn beiden nog steeds verkouden met niezen en r…gelen aan toe. Dat is dus het begin van dit blog.

Na vertrek zijn we eerst onderweg naar een tankstation om te tanken voor de deze dag. We willen ongeveer 400 km rijden en het liefst tussendoor en niet over snelwegen. We schieten goed op en zien een hoop rotondes aan ons voorbij gaan. Rotonde zal vast een frans woord zijn, denk ik zo. Onderweg maken we niet veel mee, totdat we opeens geconfronteerd worden op een rotonde met een luid gebarende en toeterende truckchauffeur. Hij wijst naar onze camper op een manier dat wij denken dat er brand is of zo. Wij direct stoppen bij eerste gelegenheid en wat zien we? Onze serviceluik van de camper, waarachter de water aan- en afvoer afsluiters zitten als ook de elektra-aansluiting, staat wagenwijd open en men kijkt dus tegen een open luik aan. We vragen ons af hoe dit toch kon gebeuren, aangezien ik zeker weten de luiken had afgesloten voordat we gingen rijden vanmorgen. Miriam wist het opeens en ze had gelijk. Vanmorgen stonden we even langs een autoweg op een kleine parkeerplaats waar de auto’s gewoon vlak achter je voorbij razen. Joep, onze leisure-directeur moest dringend zijn behoefte doen en dat maakte hij op zijn Joeps aan ons duidelijk. Veel lawaai, veel beweging, maar vooral heel veel drama. We worden er onrustig van en zijn daarom maar meteen op deze parkeerplaats gestopt om zodoende onze campervloer niet krom te zien trekken van Joep zijn urinezuren. Miriam liep achter de parkeerplaats met Joep, toen er een vrachtauto vlak naast ons voorbij kwam. Door de luchtzuiging tussen beide voertuigen, kwam er dusdanig druk op het luik waardoor hij openklapte. Achteraf hebben we wel dat geluid gehoord. Het slot en sluiting was ontzet en we konden het luik niet meer dicht krijgen. Hoe nu verder? Met onze laatste nano-tape stukjes hebben het luik dichtgeplakt en zijn we weer doorgegaan.

Bij aankomst van onze volgende overnachtingsplaats, zou ik wel op zoek gaan naar of nog meer tape, of het juiste gereedschap om het slotje open te kunnen maken. Hiervoor hebben we tork-schroevendraaiers nodig enne…..die had ik net niet meegenomen. Nu is gereedschap meenemen voor mij net zoals sportkleding meenemen; ik gebruik ze niet! Maar goed; ik had een missie om na aankomst in Beaune La Rolande (iets voor Orleans) op de camperplaats van wederom Camping Car Park organisatie, op zoek te gaan naar deze attributen. Tape of tork schroevendraaiers. Ik aan de wandel richting het dorp. Leuk dorpje met mooi centraal pleintje. Bij een soort schildersbedrijf met winkel naar binnen gelopen met mijn maatje Google Translate. Ze begrepen mij volledig, maar konden mij niet helpen. Ik moest naar een grote supermarkt op zo’n 10 minuten rijden buiten het dorp. Dat doen we dan maar de volgende ochtend als we vertrekken naar onze volgende bestemming.

Miriam had weer lekker gekookt in de camper en na een rustig avondje lekker vroeg naar bed gegaan en zowaar werden we vanmorgen beter en fitter wakker dan de dagen daarvoor. Alles weer ingepakt en geladen wat nodig was om hopelijk het luik te kunnen repareren. We besluiten om vandaag maar kilometers te maken op de tolwegen. Dat scheelt op een dag toch zeker 1500 rotondes, die Joep nogal onrustig maken tijdens het rijden. Elke keer als ik afrem denkt de veldheer; waar zijn we, wat gaan we doen en mag ik er al uit? Nou, het was een gouden besluit om via de tolwegen te gaan. Enorm opgeschoten op nagenoeg lege tolwegen en een hond die 6 uur in coma heeft gelegen op een schapenvachtje op de grond.

Omstreeks 14.14 uur reden we bij afslag La Rochelle. Allebei dachten we hetzelfde. Het weer is lekker, en deze plek wilden wij al tijden eens bezoeken. Zullen we 2 dagen hier blijven en even een rustdagje inplannen? Prima, nu we weten dat de komende dagen het heel zonnig wordt daar. Wederom een camperplaats van Camping Car Park. Wat zijn we supertevreden over deze europese organisatie. Alles is top geregeld. We komen aan in Fouras, net naast La Rochelle en staan letterlijk 25 meter van het strand en op loopafstand van het dorpje. We kennen het dorpje misschien van jaren geleden op TV. Fort Boyard is hier vlakbij opgenomen. In het dorp staat ook een fort. Dit fort heet Fort Vauban. Na het neerzetten en aansluiten van de camper, besluiten we om meteen met Joep een strandwandeling te doen richting het dorpje.

Joep is niet te houden en het is aandoenlijk om iedereen te zien lachen als deze teckel bijna opstijgt van het kwispelen en guitig loopt rond te springen door en langs het water. Hij blij, wij blij.

We maken een wandeling over het strand en promenade om na ook het Fort te hebben bekeken, te belanden in een cafe met buitenterras. Je verwacht het niet… Aangezien we onderweg nog niet veel hadden gegeten, hadden we na de wandeling ook een beetje trek en bestelden ook wat kleine hapje erbij. Was top en super gezellig. Bij elkaar afgestemd hoe het nu voelt om nu echt onderweg te zijn en ook te beseffen dat er voorlopig geen werk op ons staat te wachten als we niet willen. Het voelt goed zeggen we tegen elkaar.

Na terugkomst in de camper viel het doek voor onze terrorteckel. Met enige bravour wilde hij nog met een bot spelen, maar nadat hij op een stoel belandde, was er weer die comateuze toestand van onze Joep. Hij was doodop! Lekker rustig.

Mir is nu aan het koken en ik schrijf het blog van de afgelopen dagen. Beter kunnen we het niet hebben met elkaar. Vredig, rustig en super goede vibes. We blijven hier tenminste nog een volle dag staan en misschien nog een dagje extra. Fijne plek dit!

29 januari 2025: Na veel pech, nu eindelijk onderweg!

/ martin&miriam / 15 reacties

De kop boven dit bericht zegt eigenlijk alles. De afgelopen weken stonden vooral in het teken van een beetje pech hebben. Nadat onze woning in Lelystad leeg was gemaakt en wij voor de laatste keer onze voordeur achter ons hadden gesloten, waren we snel al weer op orde in Drenthe. Mijn Duracell-konijn (Miriam voor intimi) was niet te stoppen en beiden hadden we hard gewerkt om alles op orde te krijgen. Hierdoor konden we een paar weken echt relaxen en besloten we om ruim een week eerder weg te gaan richting het Zuiden van Europa. Maar tussen besluiten en werkelijk weg kunnen zat dus wat tegenslag.

Eerst werd Mirreke sinds jaren dusdanig geraakt door een virus, waardoor ze werkelijk ruim anderhalve week zo beroerd was, dat ze alleen maar of in bed of op de bank heeft gelegen. Toen zij nagenoeg was opgeknapt, was ik aan de beurt met dezelfde klachten. Het was zelfs erger dan een “mannengriep”. Dat was afgelopen weekend en deze week.

Ook zou eindelijk onze problemen met onze nieuwe CV ketel in ons chalet opgelost worden. Het was eigenlijk heel triest hoe dit dossier is verlopen, maar in het kort komt het erop neer dat wij inmiddels 3 nieuwe CV ketels geplaatst hebben gekregen, welke allemaal terminaal gesneuveld zijn door onvermogen van de onervaren monteurs van het betreffende Installatiebedrijf. Eerste nieuwe CV ketel werd geplaatst zonder expansievat en zelfs nadat dezelfde monteur voor het oplossen van een storing zijn eigen werk kwam controleren, kwam hij er nog niet achter wat er mis zou zijn met de ketel. Hij ging deze storing doorspelen aan de fabrikant van de ketel, Intergas. Het probleem zat in de ketel en omdat er garantie op de ketel zat, moest Intergas het maar zelf oplossen. Okay, regel het maar. Nou, toen de productspecialist van Intergas dag later langs kwam, schrok hij zich rot. Geen expansievat gemonteerd, de luchtinlaat op de rookafvoer aangesloten en de rookafvoer op de luchtinlaat. Beugels niet geborgd. Tja, dat dan een ketel dan in storing gaat, is niet zo gek. Water op de vloer, ketel kapot en deze ketel voorzien van een expansievat in een kleine Ketelkast in chalet kan helemaal niet. Wat een prutsers…was de repliek van Intergast.

Maar goed; met onze leverancier gebeld en Intergas had aangegeven dat er een nieuwe ketel moest komen. Maar ja, hoe snel kan dat in deze tijd? Eerlijk is eerlijk. De leverancier deed er echt alles aan om snel iets te regelen. Ook omdat wij hadden aangegeven om met de camper weg te willen in het weekend. Er moest een Remeha ketel komen met een interne expansievat in de ketel zelf. Monteur zou komen en het allemaal snel fixen. Nee, dus! Net toen al het water in de ketel zat en de nieuwe 2e ketel op 2.1 bar druk stond schoten koppelingen los en spoot al het water uit de ketel. Water op en onder de vloer, wanden zeiknat, plinten onder water gespoten en door al het water brandde de printplaat in ketel door en was de ketel total loss. Dit was gisteren!

De hel brak toen bij ons los, aangezien dit de korte versie van dit dossier is. Monteur op staande voet ontslagen na 1e ketel, deze monteur van de 2e ketel zag de bui al hangen en stond op het punt om zijn spullen te pakken en weg te rijden. Toen ben ik maar op hem gaan zitten. Hij kon geen kant meer op en liep blauw aan binnen een minuut. Hij kwam weer bij zinnen en onder druk van mij en zijn werkgever moest hij blijven tot nader order. Wij natuurlijk een zeer onprettig gesprek met onze leverancier en onder het mom van: vandaag komt er een nieuwe ketel in, al word het middernacht! Tevens formeel de partijen aansprakelijk gesteld voor alle schade, vervolgschade en alles wat erbij komt. De boodschap was duidelijk. Gistermiddag om 15.00 uur kwam er een andere installateur uit Friesland met nieuwe ketel en deze ging de beide jonge andere monteurs begeleiden om het goed te doen, zodat zij er ook van konden leren. De ketel hangt er inmiddels in en wij zitten er weer warmpjes bij.

Dat maakt dat wij vanmorgen eindelijk op pad konden met onze Lambortinki 3.0 en zijn we na een voorspoedige rit inmiddels aangekomen in de Belgische Ardennen.

Voor het eerst gebruik gemaakt van een volledig geautomatiseerde camperplaats in Herbeumont. Deze camperplaats is onderdeel van een keten van ongeveer 600 camperplaatsen in europa. Camping Car Park is de naam van deze organisatie. Hoofdzakelijk Belgie en Frankrijk. Het inchecken via de app was nog wel even een dingetje, maar ik ben nu goed ingelicht en direct een incheck-pasje voor alle camperplaatsen gekregen. Je moet je account eerst vullen met saldo waarvan afgeschreven wordt als je incheckt bij welke camperplaats dan ook. Mooie plek ook! Je hebt hier een verharde plek voor je camper met grasstrook voor je deur. Je kunt de camper legen en vullen met water, je kunt het chemisch toilet verzorgen en je hebt elektra. Voor de rest is er niks behalve vuilnisbakken en picknick bankje. We moeten dus douchen en naar toilet in onze eigen camper. Prima te doen!

Na aankomst vanmiddag hebben we eerst een drankje gedaan en daarna met Joep een lekkere wandeling gemaakt door de bossen van de ardennen. Joep is top in de camper en heeft het super naar zijn zin. Ook wel lekker. Morgen gaan we weer door richting Chalon du Champagne, Reims en door richting Vierzon. Denken we….we ziet het wel! Maar wat voelt het lekker om onderweg te zijn en we hebben er dan ook vreselijk veel zin in! We volgen nu al een tijdje andere camperaars en op hun youtube kanaal beginnen ze elke vlog met een liedje met de volgende tekst: Today and not tomorrow, There’s no time to borrow, Today is a good time to live!

Zeker nu we deze week weer werden geconfronteerd met slecht en zorgelijk gezondheidsnieuws voor een dierbare (voetbal)vriend en vriend van onze schoonzus en zwager. Pluk de dag als het kan! We denken aan hem en aan zijn gezin en wensen ze sterkte de komende tijd!

Jullie gaan vast lezen hoe en waar we overal komen. Miriam is ook nog te volgen via haar polarsteps en doet een korte opsomming van de dag. Jullie kennen me….ik doe de uitgebreide versie hier op Camperjoy.

20 januari 2025: Vertrek uitgesteld?

/ martin&miriam / 14 reacties

Vorige week maandag zijn we definitief vertrokken uit ons huis en hebben wij het pand overgedragen aan onze makelaar. Hij zal de laatste weken van ons onroerend bezit beheren en de sleuteloverdracht namens ons doen aan de nieuwe bewoners. Wij hebben het hoofdstuk Waterland afgesloten en hebben daar ruim 24 jaar met heel veel plezier gewoond. Maar soms moet je iets afsluiten om iets nieuws te beginnen.

Nadat we ons huis verlaten hadden, zijn we met de laatste spullen richting Drenthe vertrokken en had Miriam aangegeven dat allemaal in alle rust uit te gaan zoeken en een plaatsje vinden. “Het hoeft niet allemaal niet in 1 dag klaar te zijn” zei ze. We hebben nu alle tijd! Yeah, right! Dan ken je ons Mirreke niet! Op het moment dat we de auto leeg hadden is onze wervelwind tekeer gegaan in ons Drents verblijf totdat ze klaar was. Doodmoe, maar voldaan sloot ze de dag af met de mededeling dat alles op zijn plek lag en dat we konden beginnen aan het relaxen en voorbereiden van ons vertrek met de camper.

Omdat we dus veel eerder klaar waren in ons chalet en het feit dat we nog maar een paar afspraken hadden de komende week (ivm bezoek huisarts, bezoek dierenarts met Joep) en Mir nog paar afspraken op cosmetisch vlak, kwamen we erachter dat we wel een week eerder konden vertrekken dan de oorspronkelijke geplande datum van 1 februari. Maar ja, dan heb je wel je camper nodig om te kunnen vertrekken. En laat die nou net al een week bij de dealer in de garage staan wegens de problemen met onze kachel. De kachel die we juist nog wel nodig hebben onderweg richting het zuiden. Want als we alle camper vloggers op YouTube mogen geloven is het in de avonden en nachten nog wel ijskoud en is enige vorm van verwarming toch echt wenselijk.

Na een telefoongesprek met de garage van onze camper, werden we al wat ongeruster of er een spoedige oplossing voor onze kachel in het verschiet zou zijn. De beste man had diverse testen gedaan met de kachel en erkende de problemen die wij ook hadden ervaren. Echter gaven die testen niet een duidelijke oplossingsrichting en kort gezegd; hij kwam er niet uit wat er aan de hand was en wat hij eraan moest doen. Inmiddels had hij ook al contact gehad met Truma, de fabrikant en leverancier van deze technische installatie. Tijdens ons telefoongesprek vertelde de garage dat hij een speciaal voor Truma ontwikkeld meetapparaat moest gebruiken en dat hij dat apparaat niet had. Aanschaf kostte hem 1000 euro en dat ging hij niet investeren als garage. Ja, okay…..maar hoe ga je dan wel mijn probleem oplossen? Het was dan ook een duidelijk statement vanuit hem, maar waar ik verder niets mee kan. Ik koop een camper voor tientallen duizenden euro’s en hij stopt zijn dienstverlening omwille van het ontbreken van het juiste gereedschap om mijn camper weer deugdelijk te kunnen laten functioneren. Overmacht zei hij. Punt. Wat er nu wel moest gebeuren, daar hoorde ik hem niet over. Maar dan begin ik toch ook wat minder blij te worden en geef hem aan dat dan de camper maar naar een specialist moest die wel dat apparaat had en ook Truma deskundige was om wel het probleem op te lossen. Maar daar moest de dealer dan maar zelf een uitspraak over doen, aangezien hij alleen maar was ingehuurd als garage. Uiteindelijk zijn we nu, na contacten met onze dealer, zover dat onze camper begin deze week naar een bedrijf in Leek gaat om daar in orde gemaakt te worden. Maar aangezien dit bedrijf met een volle planning te maken heeft, kunnen ze geen garantie geven dat het ook in de komende week cq weken gaat lukken om de camper te repareren. Mede ook afhankelijk van wat er aan moet gebeuren. Eerst doormeten en diagnose stellen om daarna te weten wat er moet gebeuren. Niks aan te doen, dus onze planning dan ook maar wat aanpassen. We hopen in ieder geval om volgens de oorspronkelijke planning van 1 februari op pad te gaan.

Tot die tijd zijn we dus aan het acclimatiseren in ons chalet na een drukke, hectische periode van medio december mbt de kerst en van ons huis leeghalen in Lelystad. Met nadruk op “in” ons chalet. Miriam heeft inmiddels de griep onder de leden en is bedlegerig voor haar doen. Ook zelf ben ik al dagen niet fris en dus hangen we beiden dus energieloos op de nieuwe bank, terwijl onze nieuwe CV ketel heerlijk zorgt voor een aangename temperatuur in huis. Lang geleden dat Miriam echt ziek was, dus die is niet in goede doen. En net nu ze afgelopen zaterdag jarig was, als een vaatdoek op de bank liggen. Balen. Nu doen we nooit wat aan onze verjaardagen qua feesten, maar we kregen toch nog bezoek die avond van Ton en Do en was supergezellig samen. Ik had Miriam beloofd dat ik zowel op zaterdag als zondag lekker zou koken voor ons, dus superrelaxt de boodschappen in huis gehaald en 2x een Jamie Oliver maaltijd bereidt. En goed gelukt ook, al zeg ik het zelf.

Overdag lopen we met Joep onze bossen in en is de wereld heel klein om ons heen. Letterlijk en figuurlijk. We komen niet verder met onze camper nu en de mist maakt dat we ook niet ver weg kunnen kijken. Ondanks dat vermaken we ons prima in de natuur om ons heen en zijn we beiden in huis aan het freubelen om verder te gaan met voorbereidingen voor ons vertrek. Boeken aan het uitzoeken, kleding al beetje sorteren, laatste spulletjes bestellen voor in de camper en lekker samen relaxt op de bank serie kijken of blog schrijven. We komen de dagen goed door en zien wel uit naar onze reis richting het zuiden. Het volgende blog zal pas gemaakt worden als we onderweg zijn, dus benieuwd waar we overal terecht komen en wat we mee gaan maken onderweg.

2 januari 2025: Verplaatsen is niet ver…

/ martin&miriam / 7 reacties

Vanmorgen weer vroeg wakker in het stiltegebied. Tractoren en autos, glasbak en afval-pers container. Het is de laatste volledige dag op Hoeve Springendal en we hebben er weer zin in. Na wakker worden en knuffelsessie met een erg vrolijke Joep. Hij is helemaal in zijn sas. De eerste wandeling doe ik meestal en nu dus ook samen op pad. De ochtend ontwaakt en de zon begint op te komen. Joep en ik lopen een ronde rondom het bosgebied rondom de Hoeve. Halverwege komen we een loslopende zwarte herdershond tegen en Joep veranderde in een stilleven op het pad, aangezien hij het niet zo heeft op herdershonden. Hij is vorig jaar flink te grazen genomen door een herdershond, maar deze zag er ook niet zo vriendelijk uit. Uiteindelijk lopen we weer door nadat de herdershond uit beeld liep. Heerlijke wandeling gehad met onze veldheer.

Na onze ontbijt en eerste bakkies koffie begint bij Miriam het schuim op haar mond aan te wassen en is ze niet te houden om weer met Joep op pad te gaan voor een lange wandeling. Joep had er ook zin in. Probleem was alleen dat Joep al wist dat ie ging wandelen en Miriam tot slot eerst nog wat anders moest doen en vervolgens 10 minuten uit beeld verdween richting sanitairgebouw. Tja, dan is vervolgens in de camper ook die 10 minuten een kleine teckel te horen waarbij de vele voorbijgangers denken; het lijkt wel een abattoir daarbinnen. Zooo janken dat kleine dwingend schepsel dat Joep heet. Ik ga niet mee met de wandeling aangezien ik met mijn moeilijk voeten pijnlijke tenen heb na onze laatste wandelingen. Mijn wandelschoenen zijn wat gekrompen lijkt het en daardoor zitten mijn tenen nogal klem en voelen gekneusd aan. Ik sla over dus en ga nog wat andere zaken doen mbt onze verhuizing en het stopzetten van onze ondernemingen. Want uiteindelijk komt er toch veel op je af en is het ook het afsluiten van het boekjaar en moet de boekhouding ook aangeleverd worden aan ons cijferwonder Marcel de B te L.

Maar al beginnende met de werkzaamheden, begint er weer een mannetje met hogedrukspuit om zich heen te zwaaien alsof bij Zorro himself is en is het weer een enorme herrie in het stiltegebied voor de 4e dag. Ik besluit om nu toch maar naar de receptie te gaan om mijn ongenoegen uit te spreken en te vragen of er inmiddels weer een toegankelijke andere plek is die onze camper kan hebben, zonder tot aan de assen in de modder te verdwijnen. De eigenaar van de Hoeve hoorde mijn gesprek bij de receptie en wilde in gesprek met mij omdat hij de afspraken met mij had gemaakt bij het boeken. Hij baalde er ook van dat het met ons zo was gelopen en gaf toe dat het niet de schoonheidsprijs verdiende zoals de plek bij de kapschuur had uitgepakt.

Niet dat we boos waren, want we snapten ook wel dat door de nattigheid op het terrein er alternatieven moesten worden gevonden. Maar de plek die we uiteindelijk paar weken hadden afgesproken was namelijk al een goed alternatief, maar bij aankomst weken ze er vanaf en gaven onze plek weer weg aan een ander kampeerder. Maar op basis van die plek besloten wij om deze dagen te komen, anders waren we naar andere camping gegaan. Nu hij ons bij de kapschuur had neergezet viel alles een beetje tegen voor ons, zoals hierboven en in eerder blog al was beschreven. Maar als je wel het volle pond betaalt voor de camping, maar je zit op kloteplek, met al het ongenoegen van dien, mag je er wel in alle redelijkheid iets van zeggen toch? Ook een gedeeld teruggave van het stageld is dan redelijk? Dat vonden wij niet nodig, want we genieten enorm hier en de omgeving is prachtig en we staan pas na 4 dagen bij de receptie om er iets van te zeggen. En dan? Is het dan 10% of 30% waarover je restitutie moet bieden? Waar gaat het over…? Nee, voor de rest is alles heerlijk zoals eerder ervaren en wat een vriendelijkheid in de gesprekken. Was top!

Maar goed; Miriam was dus lekker aan het lopen en in de tussentijd en ik dus de camper loskoppelen van elektra en verplaatsen naar een uiteinde van een doodlopend weggetje aan een kampeerveld dat gesloten is. Prima rustig plekje en nu maar wachten tot Miriam weer terug is van het lopen. En die belde vervolgens waar ik was gebleven met de camper. Ze begreep het meteen, want ook zij was al in gesprek gegaan met Zorro om hem duidelijk te maken dat van een stiltegebied geen sprake was. Ze stond onder hoge druk….

Maar nu de rust is wedergekeerd zitten we nu lekker aan de borrel, gaan gezellig yahtzee-en en gaan er nog een leuke avond van maken. Morgenochtend na ontbijt pakken we de boel weer in en rijden we terug naar Drenthe. Denk dat ik wel de camper moet wassen….tjonge wat ziet die eruit met alle modder en nattigheid op de weg en die hogedruk-sessies… De volgende reis gaat richting Portugal eind januari, maar eerst moet de camper ook nog even naar de dealer om de problemen met de kachel/boiler op te lossen. Goed dat we dit in deze dagen hebben kunnen ervaren om het hopelijk tijdig op te laten lossen.

30 december 2024: Een nieuw boek starten we hier! Hoeve Springendal!

/ martin&miriam / 6 reacties

De afgelopen dagen waren hectisch in verband met de spullen die we uit Lelystad meenamen naar ons chalet in Drenthe om deze aldaar weer te ordenen. De eerste nacht totaal in coma gelegen allebei door alle drukke activiteiten in en rondom ons huis in Lelystad. De volgende ochtend vervolgens onze camper opgehaald en naast ons chalet geparkeerd om alle spullen in te laden om voor het eerst met onze nieuwe camper, de Lambortinki 3.0 op pad te gaan. De kerstdagen hebben we in gepaste sfeer nog in Lelystad doorgebracht en nu gaan de dus het oude en nieuwe jaar doorbrengen in het prachtige Springendal in mijn geliefde Twente. We doen dit met name voor het ontvluchten van het vuurwerk en alle ellende die erbij komt kijken. Onze teckel Joep is als de dood voor het vuurwerk en dit is geen pretje als baasjes om dit leed aan te zien. Daarom dus op pad naar een vuurwerkvrije omgeving in een stiltegebied in het Springendal.

We zijn hier met onze vorige camper Lambortinki 2.0 in december 2018 ook geweest en toen op de camping Hoeve Springendal gestaan. Deze camping maakt er met de feestdagen echt een mooie ambiance van door middel van vuurkorven, kerststal, midwinterhoorn-concerten, verlichte bomen en enorme kerstbomen uitgelicht op verschillende plekken in het park. Geweldig om hier te zijn. Het blijkt ook een vluchtoord voor vele hondeneigenaren te zijn die om dezelfde reden vuurwerkvrij de jaarwisseling willen doorkomen.

Om maar meteen met een politiek statement te beginnen; wij vinden het ongelofelijk dat in deze tijden met stikstof-doelstellingen, emissiezones, milieubelasting etc. er nog steeds geen landelijk vuurwerkverbod is ingesteld. Volgens mij is oudejaarsnacht verantwoordelijk voor 7-10% van de luchtvervuiling in Nederland. Je mag nog geen scheet laten onder je eigen lakens of je krijgt al een toeslag op de milieubelasting wegens schadelijke gassen! (In mijn geval snap ik dat trouwens….) Wij zouden direct tekenen voor een landelijk vuurwerverbod!

Nadat we afgelopen zondag 29 december tegen het middaguur in een grijze, natte wereld om ons heen op pad zijn gegaan, kwamen we omstreeks om 14.00 uur aan op de camping. De camper reed super lekker en ook alles weer aansluiten bij aankomst liep ook gesmeerd, volgens een jarenlange taakverdeling onderling. We waren vooraf al geïnformeerd over het feit dat we niet op het gras konden staan, maar op een verharde plek ergens op de parkeerplaats. Niet optimaal qua beleving, maar omdat de omgeving zo mooi is, hebben we besloten om toch maar te gaan. Aangekomen liep er een dame van de receptie met ons mee mee om onze plek aan te wijzen. We kregen een mooie plek direct naast de kapschuur. Haar letterlijke woorden waren: “hier sta je mooi rustig en heb je van niemand last”. Nou….die woorden zullen voor altijd in ons geheugen staan! We kunnen ons stageld terugverdienen als we voor iedere auto langs onze camper 1 euro vragen als tol. Ze rijden de bocht om en rijden vervolgens op een afstand van 1,5 meter langs onze camper. Trekkers ook, busjes ook, maar vooral veeeel auto’s! Overdag is dit niet zo’n ramp, maar laat op de avond wel. Daarnaast dacht Miriam dat ze een nieuwe ringtone op haar telefoon had van rinkelende flessen die in een bak gegooid worden. Op 10 meter van ons staat de glasbak en overige vuilcontainers. Dus qua hoeveelheid wandelaars lijkt onze plek wel op Via Gladiola met de vierdaagse. Maarrrr…..het kan nog erger; vandaag staan er trekkers met ploegen op de wasplaats om schoongemaakt te worden met een hogedrukspuit. De waterdampen dwarrelen om onze camper heen en de beste man doet vreselijk zijn best om de machines schoon te krijgen…..en onze camper smerig! Maar door het natte weer was de camper ook al vuil geworden, dus no problem!

Tot slot van deze relatieve misére is ook nog dat het water bij de camperplaats is afgesloten en we nu per keer 200 meter moeten lopen om een 10ltr gietertje te halen om onze watertank te vullen. Kort samengevat kunnen we stellen dat de algehele beleving hier wat anders is geworden dan gehoopt, maar desondanks hebben we het nog erg naar onze zin. Het is werkelijk prachtig hier.

Na het ochtendwaken vanmorgen, maandag 30 december, zegt Miriam opeens tegen mij; heb jij je medicijnen wel bij je? Ahum….niet dus. En om nu 5 dagen te overbruggen zonder medicijnen is ook niet handig. Dus via huisarts recept laten doorsturen naar apotheek in Ootmarsum en kon ik daar vanmorgen mijn medicijnen ophalen. Wat een vriendelijkheid hier overal. Het valt gewoon op! Triest eigenlijk…dat je vriendelijkheid opvalt.

Maar goed; ik dus voor het eerst op pad met mijn nieuwe elektrische vouwfiets, de ENGWE L20 SE. De fiets achter uit de camper gehaald en accu erin. Gaan met die banaan. Nou dat ging ie…een tros bananen! Een mooie rit door de bossen en over glooiend landschap richting Ootmarsum. Een ritje van 4.5 kilometer en weer terug. Ook even een boodschapje gedaan bij de plaatselijke AH en weer terug naar camping. Mijn liefde voor deze fiets was snel gewonnen bij de eerste heuvel. Het motortje duwde zelfs mij met enige voorspoed gewoon naar boven. Was echt blij met de eerste indrukken. We gaan het in Spanje en Portugal zeker waarderen.

Na terugkomst zat Mirreke al met smart te wachten op mij om een lekkere wandeling te gaan maken met Joep. Nadat we ons goed aangekleed hadden, zijn we de groene route gaan lopen. Een route van ongeveer 4,5 kilometer door glooiende landschappen, beekjes en vennetjes.

Joep had er ook zin in en liep als een dolle door alle paadjes en deed pogingen om dicht bij het water te komen om te drinken. We genieten enorm van deze wandeling door de prachtige natuur om ons heen. We zien dat het overal zo nat en blubberig is door de vele regenval (dat was ook de reden dat we niet op normale plek op camping konden staan) en hebben echt af en toe tot onze enkels in de blubber moeten lopen om het pad te kunnen vervolgen. Maar was erg leuke wandeling.

De natuur in het Springendal

Nu zitten we in de camper lekker een boekje te lezen en ben ik bezig om mijn eerste blog met weer eigen camper op pad te schrijven. Deze week is juist fijn om de camper te ervaren en te kijken of er nog zaken zijn die aandacht nodig hebben en of we nog zaken missen, voordat we eind volgende maan voor een langere tijd onderweg zijn richting Portugal en Spanje. As we speaks komt er nu toevallig een storing in het display van de kachel en boiler die aandacht vraagt. Zal vast een kleinigheidje zijn, aangezien we hier heerlijk warm naast elkaar zitten ons eigen ding te doen. Morgen weer een nieuwe dag!

Down and Out!