We zijn inmiddels weer een paar dagen terug na onze Portugal-reis. Afgelopen zondag kwamen we omstreeks 14.00 uur aan in ons buitenverblijf in Drenthe na een heerlijke reis, waarbij alleen het gewenste winterklimaat niet aan onze verwachtingen deed. Het was de slechtste winter van de afgelopen 26 jaar. Ook blijkt dat specifiek de maand Maart de laatste jaren zeer nat zijn. De komende winter maar heroverwegen of we een zelfde periode aanhouden of toch voor een andere planning kiezen.
Ook zijn we inmiddels met onze camper langs geweest bij de dealer voor allerlei garantie-afwikkelingen. Er zijn tijdens de vakantie een aantal technische problemen naar voren gekomen en met de verwachting dat er gekibbel zou komen over de oorzaak en de oplossing van deze problemen. Maar niets van dat alles. Onze dealer Oosterwolde Campers was werkelijk super constructief en inlevend over de frustraties die we hadden opgelopen. Wel bleken een aantal euvels te komen door mijn eigen onvermogen. Het ging dan met name over ons ongenoegen over de sloten van de camper, maar met een goede uitleg en duidelijke behandeling van de sloten met behulp van silliconenspray. Ook de toelichting over de technische installatie mbt de koelkast en verwarming en de werking daarvan hebben we toch weer nieuwe dingen gehoord en zijn de meeste problemen eigenlijk vandaag al opgelost. Wel blijven er nog een paar problemen aan de orde die door de werkplaats moeten worden verholpen. Dus dat komt allemaal goed.
Om nog en paar laatste aanpassingen aan de camper te doen hebben we de opdracht gegeven om aan de achterzijde van de camper 2 mechanische stelpoten te laten monteren. Een duur hydraulisch systeem laten monteren hebben we overwogen, maar de investering van ruim 6 duizend euro om de camper waterpas te zetten vinden we toch niet belangrijk genoeg. De steunpoten van de camper zullen de deining als Miriam en ik aan het dansen zijn in de camper tegengaan en zal comfort verhogend werken. Ook laten we nog een Truma Duo Control en Crashsensor voor de LPG installatie monteren. Hierdoor is het mogelijk om de gasinstallatie te kunnen blijven gebruiken tijdens de ritten.
Ons huisje in Drenthe is inmiddels ook weer gewend dat we er zijn. De nieuwe verwarming snort vredig, Miriam is weer in de tuin aan de gang en ik werk alle administratie bij na de verhuizing en de zaken die nog geregeld moeten worden.
We hebben tijdens onze winterttrip onze kosten bijgehouden en we kunnen stellen dat we tevreden zijn over hoe we ons aan de soort van begroting zijn gebleven. Kijk; eten en drinken moet je thuis ook, dus feitelijk telt dit niet mee met deze reis, maar we hadden wel een soort van begroting en die blijkt dus heel erg goed te zijn geweest. Ook de gemiddelde kosten voor een overnachting op een camping, camperplaats of een gratis losse plek is volgens verwachting uitgekomen over de 54 dagen die we weg geweest zijn. De camper blijkt ook een zuinige slurper te zijn (in tegenstelling van ons zelf; die gegevens hebben we maar niet in kaart gebracht), dus ook dat viel mee!
Hier een aantal feiten over deze reis:
Aantal gereden kilometers: 6403
Gemiddeld brandstofverbruik: 1:10,8
Totaal aantal liters Diesel: 592,87
Gemiddelde dagelijkse kosten overnachting: 19,44
Gemiddelde kosten Boodschappen per dag: 19,82 (dit is inclusief drank! Dus: of de drank is heel goedkoop of dat drinken van ons valt wel mee…. 😉 )
We maken alweer nieuwe plannen om als het weer er zonniger en warmer uitzien weer op pad te gaan als de camper weer voor de deur staat. Dat kan Zweden zijn, of Scotland/Wales of Griekenland of…..we zien wel! Het kan ook gewoon Teutoburger Wald zijn als het daar fijn is. We kunnen wel wennen aan dit leventje….
Weg gaan is lekker, maar elke keer De Kiel halen is ook heeel fijn!
“Wat nu dan?” Zie ik jullie denken! Nou in een aantal gevallen gaat deze blog-kop wel op. Ik zal dat later toelichten in deze blog, maar het heeft ons wel veel duidelijk gemaakt.
Nadat we hadden besloten om weer richting het noorden te gaan vertrekken door de aanhoudende slechte weersinvloeden, verandert ook je eigen mindset. Overal om ons heen is het weer slecht en de ene zonnige dag die we in Urrugne (Frans Baskenland, grens Spanje/Frankrijk) hebben gehad, was de volgende dag wederom regenachtig, heel veel wind en dus niet om over naar huis te schrijven. Daarom maar naar huis gaan is het motto.
We rijden via de tolwegen richting Bordeaux om vervolgens vandaar uit Parijs aan te houden en onderweg nog eventueel langs kennissen te gaan die een 2e huis bezitten in het Loire-gebied. Helaas zijn ze momenteel in Nederland en dus niet in staat om samen met ons een wijntje/biertje te doen. Dit maakt dat we gewoon kunnen stoppen waar we willen en besluiten om omstreeks 14.00 uur een Camping Car Park te bezoeken in Brioux sur Boutonne. Een erg mooi, maar simpel oude camping Municipal aan de rand van het centrum in dezelfde plaats. Mooi cirkelvormig grasveld met mooie grind-parkeerhavens om je camper te parkeren. Water naast je, elektra naast je en ook je toilet te kunnen verversen. Prima plek wederom. Ook het gebruik van je pasje van deze organisatie is top! Gewoon je pasje tegen de kaartlezer houden bij binnenkomst en wederom aan andere paslezer als je weggaat. Je betaalt de zuivere parkeertijd en 24 uur is dus 24 uur. Geen gedoe met inschrijven en betalen, maar gewoon alles automatisch.
Na het installeren gaan we wandelen door het dorp en zien zowaar mensen lopen en er zijn winkels. Meer lege dan gevulde, maar het was ooit een bruisend dorp. Ook hier zien we weer veel lege huizen en panden. We willen ergens een biertje op het terras drinken maar de lokale uitbater van het enige horeca-etablissement slaapt uit deze middag. Dan maar gezellig een borrelplankje en drankje voor de camper en zien we nog gezellig een aantal andere camperaars het terrein op rijden. We zijn blij dat we steeds omstreeks 14.00 uur al stoppen, want later op de middag komen er meerdere campers binnen rijden en heb je soms pech dat er net geen plek is. Zo vroeg arriveren betekent ook dat je dan nog even de plaats zelf kan bekijken of er wat te beleven is. Miriam vindt dat altijd erg leuk, maar soms na een paar uur te hebben gereden, vind ik het wel even fijn om niks te doen. Ook hierin sluiten we soms compromissen vanzelfsprekend. Het is prettig om te vernemen dat we na ruim 7 weken het nog erg fijn hebben met elkaar. Geen gedoe door op elkaars lip te zitten elke dag, maar iedere dag plezier en gezelligheid samen op 15 m2 camperhuis.
Heerlijk geslapen en vanochtend weer heel op tijd wakker. We hoeven eigenlijk niks aan de camper te doen en kunnen snel al weer wegrijden van de camperplaats. De rit naar de snelweg duurde langer dan we dachten en door smalle weggetjes door vooral agrarisch gebied komen we na ruim een half uur rijden bij de snelweg. Maar dan kunnen we ook een paar uur doorcruisen en schieten we mooi op. Nogmaals; het vooruitzicht om naar huis te gaan maakt dat we willen opschieten, terwijl we nergens voor op hoeven te schieten. Mindfuck voor prepensionada’s….We snappen nu waarom er cursussen zijn hiervoor.
We rijden lekker door en passeren zonder problemen de regio Parijs en ondanks de drukte op de periferique van Parijs komen we zonder kleerscheuren de drukte door. We zetten koers richting Soissons en besluiten omstreeks 14.30 uur om naar een camperplaats te zoeken. Via Campercontact ziet Miriam er eentje in een klein dorpje. Longpont, bekend van de abdij van Longpont. Werkelijk een cadeautje van de dag om dit dorpje in te rijden en uit te komen bij de gratis camperplek van dit dorpje. Vlak naast de Abdij en maar 3 plaatsen beschikbaar. We zijn weer de eersten en installeren het witte billboard op de beste plek. Er is niks qua faciliteiten maar dan maakt ons niet uit.
We installeren ons na een wandeling met Joep bij de picknicktafel en Mir maakt weer een heeeeerlijk borrelplankje met worstjes, kaasjes en natuurlijk een drankje erbij. Wat een fijne plek is dit zeg! Vogels die om ons heen fluiten, mooie vijverpartijen en mooie traditionele huizen om ons heen. Voor de rest is hier niks te doen….
Morgen rijden we nog een etappe tot aan ergens in Belgie of Noord Brabant, om zondag de laatste etappe naar huis te gaan doen. Niks spannends, dus dit is mijn laatste blog voor deze reis. We zijn gezegende mensen door de wetenschap dat we over ruim 7 weken alweer weg gaan voor weer een wat langere periode. Waarschijnlijk Richting Griekenland, want de zon weer een keer zien is ook wel fijn. Kans is best groot in Mei dat we die meer gaan zien dan de afgelopen 7 weken.
Toch beseffen we ons steeds meer dat we nog moeten wennen aan het idee dat we maandag niet hoeven te werken. Als we straks thuis zijn, is het normaal dat we in de agenda kijken wat de afspraken zijn die eerste maandag na de vakantie. Dat hebben we dus niet meer…dat voelt zo raar, maar ook zo fijn. We maken daarom maar plannen wat we gaan doen de komende week in ons buitenverblijf in Drenthe. Camper moet naar dealer, tuin weer in orde maken, “de stacaravan” weer kuisen, de motor ophalen uit winterstalling en nog veel meer…..
Welke illusie’s zijn we armer en welke ervaringen rijker vanuit deze reis?
Het is ons nu duidelijk dat het overwinteren niet betekent dat het ook zonnig zal zijn.
Het is ons duidelijk dat 5-6 maanden overwinteren niet ons ding gaat zijn. We gaan liever 2 a 3 keer 2 maanden op pad of tussendoor even weekje weg als het mooi weer is.
Het is ons duidelijk dat we ons plekje in Drenthe ook erg fijn vinden om te zijn.
Het is ons duidelijk geworden dat ook niet op een camping staan en los zonder iets ook erg leuk en mooi kan zijn.
Het is ons duidelijk dat onze camper heel goed is bevallen, maar het blijft een stukje techniek en dat kan soms kapot. De illusie armer is dat ik echt zelf niks kan…..maar dat wisten jullie al!
Het is ons duidelijk dat het begrip vakantie voor ons niet meer bestaat, maar alleen nog de tijd die ons rest….
En dan te bedenken dat we over 7 weken alweer op pad gaan. Daartussen zit nog Miriam met haar zussen weekje op vakantie in Griekenland (kan ze mooi al voorwerk doen!) en ik nog met Robert, motormaatje van het eerste uur, een paar dagen op motor naar Sauerland. We beseffen ons hoe dankbaar we zijn voor de mogelijkheden en keuzes die we voor 2025 gemaakt hebben. Door het missen van dierbaren, die graag deze dingen zouden willen doen, maar ons vroegtijdig zijn ontvallen. Wij leven ook hun droom!
Tijdens bovenstaande borrelplank-sessie werd het gezelschap aangevuld door medecamperaars Ruud en Wilma Dekker uit Warmerhuizen die ook net aankwamen. Het werd nog een bonte namiddag vol met gezelligheid samen! Wat een leuke mensen!
De afgelopen 2 dagen waren reisdagen. Vanwege de storm- en regenwaarschuwingen in Portugal en Spanje, besluiten we om snel te verplaatsen richting Frankrijk. Het weer ziet er daar wat stabieler uit en er schijnt in het zuiden van Spanje waanzinnig veel regen te worden verwacht. Inmiddels zijn we er wel een beetje klaar mee en is voor het eerst overwinteren voor ons qua weer en zon enorm tegengevallen. Voor de rest vermaken wij ons prima, maar elke keer nat worden als je de deur uitgaat en ook met Joep in de camper is het voor Miriam steeds wel extra schoonhouden van de camper. We willen geen natte hond ruiken en geen zandbed in de camper. Mir slaagt er prima in allemaal, maar die is het inmiddels ook zat om veel in de camper te zitten in plaats van lekker buiten zitten en wat te kunnen doen met mooi weer.
Daarom gisterochtend op tijd vertrokken en zijn we binnendoor vanuit de laatste camping in Portugal maar richting de snelweg gegaan om snel veel kilometers te kunnen maken. Het weer is onderweg erg slecht en weinig zicht door de mist en regen. Cruisecontrol erop en gaan met die banaan. Onderweg zien we best nog wel mooie natuur, maar we stoppen eigenlijk alleen maar om te tanken en Joep even uit te laten.
We besluiten ook om tot maximaal 14.00 uur te rijden en dan te kijken naar een camperplaats. We komen uiteindelijk aan in een klein dorpje, Morille genaamd. Het lijkt wel een spookstadje/dorp waar heel veel huizen onbewoond lijken en als we binnenkomen rijden lijkt het wel of we een western-movie binnen komen rijden. Dubieuze figuren met een minstens zo mysterieus verleden lopen hier rond. Vrouwen zien we hier helemaal niet en er is voor de rest niets te doen. Wij zijn de buitenstaanders hier en zo worden we ook bekeken.
Eerst gaan we de camperplaats via Park4Night maar eens zoeken die Miriam gevonden heeft onderweg. Het vinden van de plek was nog wel een dingetje, aangezien je niet verwacht dat de camperplaats is gesitueerd in een afgesloten stukje gras tussen de huizen en naast een weilandje (formaat tuin 50×25 meter). Een stalen hek sluit het weiland…uuuh camperplaats af en je moet een code van het sleutelkluisje (type thuiszorg-kluisje) opvragen bij de eigenaar zodat je het terrein op kan.
De camperplaats zou geschikt zijn voor 6 campers, maar met passen en meten mag je al blij zijn met 4 campers. We openen het hek en rijden het terrein op. We zetten de camper neer op een plek zodat er eventueel ook nog andere campers bij kunnen staan op deze kant en installeren ons. Deze camperplaats kreeg 5 sterren op Park4 Night, maar wij vragen ons af of die reviews wel zuiver zijn. Het ziet er niet uit! In een elektrahaspel hangen allerlei stekkers ergens in, het toilet- en douchegebouw heeft een afmeting van 1,25 x 1,25 mtr en in de douchecabine staat een wc pot en hangt eenwastafeltje. Alleen koud water te verkrijgen. Ook de afwasplaats die vermeld was als service op deze plek, was onwerkbaar om aan te werken. Op het veld lagen allemaal hondedrollen van de hond van de eigenaar en waarschijnlijk de gasten die eerder waren geweest. Maar goed; de eigenaar was een erg vriendelijke jonge man die aangaf dat hij alles nog moest verbeteren. Er staat inderdaad een nieuw sanitairgebouwtje, wat net geschilderd is. Hoopgevend voor de toekomst. Via Park4Night verwacht je regelmatig dat je op een plek komt zonder faciliteiten. Maar als ze vermelden dat alles aanwezig is, dan verwacht je wel dat het er is en het functioneert. Wel een heerlijke rustige nacht gehad met nog een andere franse camper naast ons. We wilden nog even een praatje met ze maken, maar ze spreken alleen maar frans. En wij niet, dus heel kort praatje was dat.
Na het installeren maken we een langere wandeling met Joep door het dorp. Dit dorp heeft iets met kunstenaars want overal staan kunstwerken in het bijna lege dorp. We wilden nog ergens wat gaan drinken, maar om in Western termen te spreken; De Saloon aldaar was niet uitnodigend om binnenOok ligt er buiten het dorp een Cemetary of Art. Op dit terrein is het 1 grote expositie van verschillende kunstwerken. Maar zoals het echte cultuurbarbaren betaamt, kon het ons niet bekoren en waren we zo weer weg daar.
De hele nacht regen op ons dak gehad en ook de volgende ochtend bleef het maar regenen en we vroegen ons af of we wel weg konden komen. De franse buren kwamen net voor ons met heel veel moeite weg van de plek, maar deze stonden dan ook in een rechtere lijn van de poort en konden daardoor voldoende vaart maken om de boel rollende te houden. Wij dus niet! Wat een ellende! We kwamen niet weg en we willen ook niet het hele grasveld vernielen, dus voorzichtig in zijn 2e versnelling optrekken en kijken of we de bocht konden maken. Dat ging niet. Kon niet verder, maar wel stukje achteruit laten zakken en opnieuw proberen. Na een paar keer niet lukken, zei ik tegen Miriam dat ik helemaal naar achteren zou rijden, om meer tijd te krijgen om vaart te maken om zodoende bij het hek te komen waar weer de bestrating begon en dus meer grip. Lukte niet. Toen maar de eigenaar gebeld dat hij ons eruit moest trekken met een tractor of zo. Hij zou eraan komen, maar duurde wel een kwartiertje. Nou, dan weet je het wel met die Spanjaarden….. nog 1x proberen en dan met iets meer risico een aanloopje nemen en goed mikken om door de smalle poort te rollen. Met een hoop geblubber, gespetter en geglij kom ik door de poort. Met als resultaat dat de camper er vreselijk vies uitziet en zijn grasveld niet meer geschikt is om welke bal dan ook rollend te houden.
Onderweg vanmorgen weer via de snelweg richting Salamanca, Vallodolid en Burgos voorbij geraasd. Bij een tankstation volgetankt en de camper met hogedruk zo goed mogelijk afgespoeld. Deze krijg je echter niet meer schoon met alleen hogedrukreiniger. Deze moet echt onder handen worden genomen na al dat slechte weer en modderpartijen. Sowieso moeten we met de camper weer terug naar de dealer. Gedurende de afgelopen weken zijn we wel tegen een aantal garantiezaken aangelopen, waar we er vanuit gaan dat deze opgelost worden. We hebben gewoon pech met allerlei kleine euvels die wel ervoor zorgen dat we soms wel balen. Naast de eerder genoemde perikelen met de verwarming/boiler en het slot van het serviceluik, komen er toch wel weer een paar euvels naar voren. Nu is de keukenkraan weer kapot. Er zit geen waterdruk meer op, terwijl de andere kranen het wel gewoon doen en ook de waterpomp in werking zetten. Ook kon het grote dakluik kon vanmorgen niet goed dicht en kwamen we pas achter tijdens het rijden op de snelweg. Er zat speling op de spanlijnen van het dakluik en daarom iets open, terwijl we zeker wisten dat we het luik goed hadden gesloten. Ook iets raars met de USB aansluiting boven de zithoek. Weken lang doen we er dagelijks de oplaadkabel voor onze telefoons erin en uit zonder problemen, maar vanmorgen was met geen mogelijkheid de stekker er weer uit te krijgen. Bang om de aansluiting te slopen, durven we niet verder te gaan met trekken. Het USB binnenwerkje is ook losgekomen, dus zit nu speling op. Zo zijn er nog een paar kleine dingen die ongemakkelijk zijn, maar goed op te lossen door de dealer. Alleen we balen wel dat er zoveel kleine dingetjes zijn. Met onze 2 eerdere campers hebben we nog geen fractie meegemaakt van wat we nu aan gedoe hebben met deze camper. We gaan wel zien hoe het opgelost wordt na onze vakantie bij onze dealer. We hebben er alle vertrouwen in.
Maar even voor alle duidelijkheid; het rijgedeelte van de camper is echt super en ook het leven in de camper qua indeling, ruimte en comfort is de camper top! We zijn er superblij mee voor de rest, maar alles moet het wel doen dan.
Na vandaag ook weer een aardig stukje te hebben gereden besluiten we om de snelweg af te gaan nu de natuur rondom Burgos opeens mooier blijkt te zijn dan dat we vandaag voor de rest hebben gezien. Man, dat stuk Salamanca richting Burgos is niet echt het walhalla om de vakantie door te brengen. Langs de snelweg en autoweg zoveel troep, bouwafval, ruines van oude bedrijfspanden en tankstations wat ze gewoon laten wegrotten. Het ziet er niet uit. Armoedige huizen en spookdorpjes ook hier. Maar nu na Burgos ziet het er al wat mooier uit.
We vinden weer een Park4Night plek in het dorpje Pancorbo. Een gratis plek aan de rand van het dorp op een verhard parkeerplaatsje met mooi uitzicht. Er staat nog een andere camper en we besluiten om hier de nacht door te brengen. We staan los, zonder faciliteiten zoals water, stroom en toiletafvoer. Ging vorige week prima, dus we kiezen er nu voor om hier te blijven. Miriam gaat met Joep een rondje lopen door het dorp om te kijken of er wat te doen is.
Ik blijf in de camper om het blog te schrijven en eventueel ook naar dorp te lopen als het de moeite waard is om ergens te laven en hapje te doen. Maar ondanks dat het een mooi dorpje is, is er niks te doen. De regen slaat weer op het dak en de storm giert om onze camper heen. Geen dakluik open vannacht zeggen we, maar eerlijk gezegd is het qua temperatuur ook erg fris met 7 graden hier.
We merken dat we dit weer echt zat zijn en gaan morgen Frankrijk in via de westkant bij Bayonne-Bordeaux. De komende dagen zien daar er beter uit dan hier in Spanje. Als we weer in hondenweer terecht komen, dan gaan we mogelijk eerder terug naar Nederland om dan later in voorjaar maar weer wat langer weg te gaan. Want overwinteren anno 2025 was de beroerdste in minstens 20 jaar zeggen ze hier. Hebben wij weer! We verdrinken in ons verdriet en schenken maar een biertje in en een hapje erbij.
De afgelopen 2 nachten waren wij te gast op Camperplaats Monte Novo in Ferreira de Capalins bij Rob en Sam en hun 4 honden Onion, Longo, Lucas en Scampy en geit Lennell. Joep was helemaal in zijn nopjes en heeft er een aantal dierenvrienden bij. Joep kon gewoon loslopen op het terrein en speelde met de nieuwe kameraadjes. De camperplaats was nog maar net een paar maanden open en Rob deed zijn uiterste best om er een hele fijne camperplaats van te maken. Er waren nog zaken die niet optimaal waren, maar wij stonden op een fijne vlakke plek. De 8 camperplekken waren gesitueerd in een voormalige paarden buitenbak en omheind. We hebben er echt een hele prettige tijd gehad. Ook met de andere M&M (Mick en Margareth) hebben we erg leuke gesprekken gehad. Gisteren een heerlijke wandeling met zijn drieën gedaan met fantastische vergezichten over het gehele gebied. We konden zo ver kijken met het heldere weer.
Maar voordat we gingen wandelen was er nog een klus te klaren. De camper van de camperplaats eigenaar was vastgelopen in het natte gras en hij moest daar weg. Rob, Mick en ik gingen de klus wel even klaren. Dit viel nogal tegen uiteindelijk, maar met behulp van planken, gravel en mijn massa duwend ter ondersteuning van de trekkende auto moest de klus klaren. Nee. Touw knapte af en toen maar de camper van Mick voor de andere camper gezet en nu lukte het om de camper los te krijgen. We hadden wel een biertje verdiend vonden de heren. Maar toen gebeurde iets onverwachts; bij het achteruitrijden van de camper, bleef bovengrondse elektrakabel voor geheel het dorp achter de antenne op het dak van Mick zijn camper hangen en trok de hele paal uit de voegen. Hier was Rob niet blij mee, want de kabel hing nu op 2 meter hoogte boven het maaiveld. En hier moeten onze campers morgen langs als we de camper plaats verlaten. We hebben enorm gelachen met elkaar tijdens het klaren van deze klus en uiteindelijk is het gelukt om de boel weer op de gewenste hoogte van 3,80 hoogte in de palen te krijgen. Biertje verdiend!
Vanmorgen afscheid genomen van de engelse enclave op Monte Novo en op pad richting het volgende natuurpark Parque Natural de S. Memede. Eerst rijden we een prachtige weg weer richting Portalegre, alwaar we boodschappen doen voor de komende dagen en ook de LPG flessen moeten weer gevuld worden. We gaan alleen maar de stad in om de dingen te doen die we willen doen en vertrekken richting Camping Asseiceira in St. Antonio das Areias.
Voordat we daar aankomen rijden we door Portagem en parkeren we onze camper op 3 parkeervakken langs de weg. Er zijn geen andere parkeerders voor de overige 35 andere parkeerplaatsen, maar toen we terug kwamen na een aantal fotos te hebben gemaakt van een romeinse brug en kasteeltjes, stond de portuges politie rondom onze camper te bekijken of wij er waren. Ik liep er maar meteen heen, maar op een niet al te vriendelijke toon werd ik gewezen op het benutten van 3 parkeerplekken en dat dit niet mocht. Waarom deed ik dit? Ik gaf aan dat ik niet in de parkeervakken pas en dat we alleen maar een fotootje wilden maken van de brug en kasteel en dat wij binnen 2 minuten weg waren. Dat was goed en zonder te groeten stapte hij in de pliesie-auto en reed weg. Nou…ook weer meegemaakt deze dag.
De laatste kilometers naar de camping was tegen de berg op en weer een mooie natuur om ons heen. We vinden Portugal werkelijk een heerlijk land om te vertoeven. Wat een natuur en wat is het overal netjes in de dorpen en rondom de huizen.
We zien ook leuke plekjes te koop staan en hebben al wat huizen bekeken online. Het is hier niet goedkoop en wat wel betaalbaar is, moet heel veel aan gebeuren.
We komen omstreeks 13.00 uur aan op de camping en deze heeft hele goede recensies en dat snappen we als we binnen rijden. Hele knusse, kleine camping met maar 15 plekken met veel privacy. We kiezen het verste plekje op de camping met direct naast ons een schapenweide en olijfboomgaard.
We stellen alles weer keurig op zijn plaats en blijven hier wel weer een paar dagen hangen is onze verwachting. Superschoon sanitair, hele vriendelijke Oostenrijkse eigenaren en goed te wandelen hier. Morgen willen we naar Marvâo wandelen. Een wandeling met steile stukken die ongeveer 1,5 uur duurt en dan ook nog eens terug. Nu is Miriam een lekkere maaltijd weer uit het kleine keukentje aan het toveren en vanavond gezellig TV kijken. Het weer is nog steeds niet om buiten te zitten, alhoewel we vanmiddag wel even buiten hebben gezeten. Maar regen, hagel en een temperatuur van 13 graden maakt dat we de kachel aan hebben en knus binnen zitten. Morgen weer een nieuwe dag.
Gisterochtend zijn we vertrokken van Quinta de Odolouca en hebben een aantal buren daar gedag gezegd. Het mooie is dat ze allemaal zeiden; Tot volgend jaar! Grappig, want inderdaad hebben wij wel voor volgende winter een aantal weken weer geboekt, hopelijk met beter weer.
Afin…wij op pad met het voornemen om niets te plannen, niet door te jakkeren tot laat in de middag en ook te stoppen in dorpjes om daar eens de boel te verkennen. Alle afgelopen dagen waren voornamelijk in de natuur en ver buiten bebouwde kommen. De rit van vandaag verloopt prima en wat een waanzinnig mooie rit was dit. We willen de komende dagen wel een paar natuurparken doorkruisen, maar onderweg blijkt wel dat heel Portugal aan deze zijde prachtig is. We rijden door wijngebieden, glooiende landschappen en ondanks dat het weer wederom niet al te best is, valt het enorm mee ten opzichte van wat ze voorspeld hadden.
We koersen richting Mértola en doorkruisen Parque Natural de Vale Guadiana.
Het natuurpark ligt in de vallei van de rivier de Guadiana, die soms stroomt tussen smalle oevers waar nog eeuwenoude getijdenmolens staan, en soms genesteld tussen steile kliffen bedekt met mediterraan struikgewas, wat prachtige natuurlijke landschappen oplevert. Het gebied omvat steden die een oud en goed bewaard erfgoed herbergen, zoals Serpa en Mértola.
Aan de noordrand van het park, op een plek waar de schoonheid van het landschap ongeëvenaard is, ligt het belangrijkste kenmerk van de Guadiana-route: de waterval Pulo do Lobo. Deze waterval is zo genoemd omdat de rotsen aan beide oevers zo dicht bij elkaar liggen dat het lijkt alsof je de rivier in één keer kunt oversteken. Maar probeer het niet, want het is niet zo eenvoudig als het op het eerste gezicht lijkt. Wij hebben deze waterval niet bezocht en rijden door als bewonderaar van dit gebied. We passeren ook agrarisch landschap waar zowel granen worden verbouwd en weilanden met divers soort vee, koeien, schapen en paarden. Maar ook wijngaarden. En alles glooit prachtig groen door elkaar door, valleien en heuvels, hoofdzakelijk in een heldere groene kleur.
In Mértola heeft Miriam in een klein buurtwinkeltje wat boodschappen gedaan en hebben we bepaald waar we de nacht willen doorbrengen. Nou…het gaat volgens ons helemaal goed komen met de plek die we gevonden hebben via Park4Night. We komen eraan en staan op een parkeer-plateau direct aan een heel groot waterreservoir Albufeira de Alqueva.
Stuwdam
Wij stonden vlakbij de stuwdam en hebben deze immense betonnen muur ook bekeken. Maar onze eerste avond los staan zonder faciliteiten was een feit. De hele avond tv gekeken, verlichting aan en de accu-indicatie was nog steeds groen, wat betekent dat de accu voldoende stroom nog levert. Dat was anders toen we vanmorgen via de omvormer een kopje Nespresso wilden zetten. Oeps…..Dit apparaat trok de hele accu in paar seconden leeg en allemaal loeiende sirenes en knipperende lampjes. Accu-led stond op dieprood, wat betekent dat de accu teveel leeg getrokken is. We weten nu 1 ding: avond TV Kijken en vervolgens ook nog Nespresso drinken kan niet als de accu tussentijds niet opgeladen is. Eerder was het met volle accu geen probleem om Nespressootje te maken. Maar goed, ook deze vakantie komen we toch zaken tegen in de camper die we anders willen in de toekomst. Een crash-sensor met duo-control voor de gasinstallatie en als blijkt dat de huishoudaccu bijna over zijn levensduur is, een lithium-accu. De crashsensor en duo control geeft altijd volledig inzicht in capaciteit gasflessen en deze mag je de kranen van de flessen openhouden tijdens het rijden. Dat is fijn! De duocontrol regelt automatisch overschakelen naar de nieuwe fles als de eerste fles leeg is. De lithium-accu weegt de helft minder dan de huidiger gel-accu en heeft een langere levensduur en hogere capaciteit. Tot zover de huishoudelijke mededelingen…
De plek was erg fraai, de omgeving was een soort strandpark wat nog in ontwikkeling was. We hebben er prima gestaan, super rustig met nog 2 andere campers. Het enige dat niet super-rustig was, was het weer! Slag-regens niet normaal. Maar toen we wakker werden zagen we dat we gewoon van de plek af konden komen, dus geen probleem!
Vanmorgen reden wij omstreeks 10.00 uur probleemloos van de plek af en koersen richting Reguengos de Monsaraz, waar we boodschappen willen gaan doen en tevens ook het stadje te bekijken als het er in ieder geval een beetje uitnodigend uitziet. Dit stadje ligt in de regio Alentejo, een wijngebied dat vlakbij de hele mooie hoofdstad van deze regio ligt, Évora. Weer een hele mooie rit!
Omdat na de middag regen wordt verwacht besluiten we eerst om langs een camper service te rijden om toilet en grijs water af te storten en schoon water weer bij te vullen. Het is hier allemaal erg goed gefaciliteerd in Portugal. Daarna het dorpje in om het te bekijken. De straatjes zijn smal maar het 7,5 meter lange billboard op wielen past overal doorheen en we vinden een parkeerplaats bij de Brandweerkazerne, aan een gezellig parkje. We slenteren door de straten en Joep heeft het ook naar zijn zin.
Dan komen we langs een kookwinkel en zeg ik tegen Mir dat we nog een koffieperculator moeten kopen als we geen nespresso kunnen maken. Ja, want we gaan vaker los staan zeggen we. Deze hebben we gekocht en vervolgens lopen we weer terug naar de camper om daarna boodschappen te doen bij een Continente Supermarkt hier aan de rand van de stad. Miriam vindt het inmiddels een fijne supermarkt. Vooral door de eigen merk koekjes….en de chocolademousse.
Dan beginnen we aan ons laatste stukje rijden deze dag. We besluiten om op een camperplaats te gaan staan van een engels koppel. Wij zijn gek op engelse koppels! 😉 Deze camperplaats ligt in Ferreira de Capelins, op 20 minuten rijden van de supermarkt. Daar aangekomen zijn we blij van wat we zien. Op de hoek van de straat een cafe met snackbar en we staan op een mooie plek bij erg vriendelijke mensen op het terrein.
Wij zijn de eerste gasten deze dag en even later komt er nog een andere camper met engelse mensen het terrein oprijden. Nadat zij de camper hadden neergezet kwamen ze samen met de eigenaresse van de camperplaats zichzelf voorstellen. Micky en Margareth stellen zich voor aan Miriam en Martin. Beide M&M’s. Afgesproken dat wij de gele zijn en zij de bruine!
Zojuist nog even een wandeling gemaakt met z’n drieën, vlak voor de regen weer met bakken uit de hemel kwam.
We geven het op hier! We pakken onze spullen bij elkaar en gaan morgen weer verder met onze natte reis! Want nat, dat blijft het hier nog wel de komende dagen. We kunnen inmiddels niet meer zonder modderpoten de camper inkomen, gezien de geheel ondergelopen campingplek die we hebben. Op je teenslippers zak je tot net onder de lies in de blubber (ietwat overdreven…maar tot aan de enkel zeker!) en dat is niet prettig na inmiddels 5 dagen ellende hier op deze prachtige plek.
Maar omdat vandaag de enige mooie dag is in deze week, besluiten we om woensdag hier te vertrekken. “Wat er ook gebeurt, ik zit de hele dag buiten voor de camper” zegt mijn lieftallige echtgenote deze ochtend. Een paar minuten later heb ik buiten haar haren ingeshampoot en lekker haar haren gewassen….in de regen! Maar op die lieverd van mij zit wel een kop op! Ze bleef gewoon zitten en zit nu nog steeds met Joep buiten op een zeiknatte stoel. Elke keer als ik wat negatiefs over het weer zeg, dan zegt ze dat ik op moet houden met al dat negatieve gelul over het weer…”nu weten we het wel!” Komt vanuit haar tenen (in de modder!) Even een korte opsomming van de zomaar uit de lucht vallende kreten van mijn lief: “ wat een tyfusweer….goed dat die meteologen geen dokter zijn geworden…ze weten er geen zak van!” En “tjesus, dit is toch niet normaal…wat een zeikweer de godganse dag”.
Jaaaaa….het leven van een camperaar in de winter in Portugal valt niet mee dit jaar. Het is werkelijk het slechtste jaar ooit wat regen betreft hier in het zuiden. Maar de sfeer onder elkaar is top te noemen. We lachen om de situatie, ondanks dat het allemaal wel een beetje balen is op onze eerste wintertrip.
Natte voetjes…
Maar wat gaan we dan anders doen? Waar gaan we heen? Overal om ons heen is het gewoon regen, regen en nog eens regen. We zien andere camperaars richting huiswaarts gaan of in de Cote d’ Azur nog een paar weken hangen. Dat lijkt mij ook wel wat, maar nu blijkt daar ook weer de komende week veel regen te vallen. We besluiten om gewoon onze reis die we van plan waren verder te gaan doen. Weer of geen weer. We gaan wel richting het noorden van Portugal om onderweg nog een aantal natuurparken te bezoeken en vervolgens landinwaarts door Spanje richting Frankrijk te rijden. We hebben nog tijd zat en dit jaar zien we ook echt nog als oriëntatiejaar om te ervaren waar en wat we leuk vinden. Deze plek waar we nu staan hebben wij wel voor de komende winter weer gereserveerd omdat deze plek alles heeft wat wij fijn vinden.
Ook zijn er veel camperaars die in het binnenland stonden, naar de costa’s vertrokken omdat daar het weer inmiddels wat beter is geworden. Maar dit maakt dat je nergens meer terecht kan aangezien alles vol is, horen we. Ons trekt dit totaal niet en daarom kiezen wij om de andere kant op te gaan. Vrienden van ons en familie van Miriam hebben huizen aan de spaanse kust en zouden we, mocht dit zo uitkomen, bij hun langs komen voor een bezoekje. Hier zien we nu toch vanaf aangezien we richting het noorden weer vertrekken. Volgende winter opnieuw bekijken, want het lijkt ons wel leuk om te zien waar ze zitten en bij te praten met ze. Hoe lief was het dan ook dat Miriam haar nichtje Lenneke, die in Firenguola woont, aanbood om haar verhuur-appartement beschikbaar te stellen voor een paar dagen om uit de camper te kunnen na al die natte tijden. Was echt heel lief! Maar we gaan verder met onze reis in de camper en slaan de costa’s over dit jaar.
Zelfs de geiten mekkeren over het weer…
Wat we anders gaan doen is het volgende. We gaan minder vaak campings zoeken en meer vrij staan zonder voorzieningen om ons heen. De app Park4Night hebben wij nog nooit gebruikt en gaan we nu toch vaker gebruik van maken. Zeker wetende dat in Portugal wildkamperen is toegestaan op veel plekken. De app Park4Night geeft allemaal locaties weer waar je prima een nachtje kan overnachten. Dat kan midden in de natuur zijn, maar ook op de parkeerplaats van een supermarkt die een paar plekken gereserveerd heeft voor campers.
Door het slechte weer de komende dagen gaan we toch maar aan het reizen en op doortocht maakt het ons niet uit waar we staan voor 1 nachtje. Rijden tijdens de regen vinden wij het meest effectief om veel te zien en onderweg op mooie plekjes of schattige dorpjes te stoppen en ergens de camper te parkeren. Waar we dan uiteindelijk uitkomen of heen gaan, maakt niet uit. Ook dat deden we in het verleden te weinig. Altijd onderweg naar die camping die we gepland hadden en geen tijd gunnen om ergens gewoon de camper te parkeren en dorpje te bekijken of marktje te bezoeken. Heeft ook te maken met de aanwezigheid van onze koninklijke hoogheid Joep, waardoor je niet graag met hem door de drukke straatjes loopt. Uit eten gaan met Joep op een terras is ook geen optie, is onze ervaring. Dat maakt dat je dat soort uitstapjes nagenoeg nooit maakte. Maar we hebben het er vanmorgen met Joep over gehad; Hij is ook akkoord dat we dit nu anders gaan doen. We gaan het zien.
In overleg met Joep over de plannen…
Om los te staan zonder faciliteiten heeft de camper voldoende stroom, water en toiletcapaciteit voor een paar dagen op een plek zonder stroom. En als de zon overdag schijnt, dan wekken de zonnepanelen weer voldoende stroom op om de accu’s weer te vullen.
Portugal voelt heel veilig aan en iedereen is hier enorm vriendelijk en dienstverlenend. We vinden Portugal een heel fijn land om te verblijven, maar zijn ook wel benieuwd hoe het in binnenlanden van Spanje zal bevallen. Miriam heeft toch wel een soort van route gemaakt om wel de nationale parken en natuurgebieden te passeren die we graag willen zien.
Of we morgen hier werkelijk wegkomen moeten we nog maar zien. Ik denk dat we wel een spoor van vernieling achterlaten op onze plek om weg te komen van onze plek, los van het feit hoe de weg bergafwaarts gaat om bij de openbare weg te komen. Deze rit is nogal steil en blubberig en Blij dat ik Glij vond ik vroeger al niks aan op TV, dus nu al helemaal niet. Morgen gaan we het meemaken!
De afgelopen week stond vooral in het teken van het slechte weer waar we momenteel mee te maken hebben. Eigenlijk zitten we een beetje vast op de locatie waar we staan. De afgelopen dagen wisselen een beetje zon zich af met regen en in de nacht werkelijk moesson-regenbuien. We worden er wakker van en vragen ons elke ochtend af hoe drassig het nu weer om ons heen is en hoe wild de rivier is in de vallei. Joep is al bijna een keer weggespoeld door de stroming toen hij even wat water ging drinken. Beetje paniek bij ons, maar we hadden hem net op tijd. Want ja, Joep blijft een waterrat, ook in de regen.
We overwegen om weg te gaan met de camper naar een volgende plek, ondanks dat we het hier enorm naar onze zin hebben. Maar welke optie in de nabijheid we ook bekijken; het is overal slecht (behalve in Nederland…). Dan besluiten we maar gewoon verder te gaan met het naar onze zin hebben op deze plek. Sowieso is wegrijden met de camper hier nu wel een dingetje. De toegangsweg is werkelijk spekglad door de modder en waterstroompjes die over de weg lopen. Er is onlangs nog een camper van de weg af gegleden en total loss verklaard. We zitten dus eigenlijk een beetje vast hier en wachten op beter weer.
Wel zijn we al aan het kijken wat we hierna gaan doen. We oriënteren ons om via de spaans-portugese grens weer een beetje richting het noorden te gaan om daar weer een aantal natuurparken te bezoeken en zien daar ook mooie kampeerplekken die nog plek hebben. We horen van de mensen hier dat iedereen die vertrokken is, allemaal naar de kust in Spanje en Portugal zijn vertrokken. Druk daar dus. Wij slaan deze over en zoeken weer de natuur binnenkort. Maar eerlijk gezegd hebben wij voor volgend jaar deze plek op Quinta de Odolouca weer geboekt voor een aantal weken. We zijn beide helemaal Zen hier.
Eergisteren was dan wel het moment dat we met de camper op pad moesten om onze proviand weer op volle oorlogssterkte te krijgen. Zeg maar een overlevingspakket, maar dan wat uitgebreider. We hadden ons voorgenomen om via een hele mooie route naar Silves te rijden door de bergen ipv de autoweg. Door het slecht functioneren van Google Maps en niet functioneren van onze campernavigatie, konden we de weg niet vinden en reden we opeens door de smalle straatjes van Sao Marco de Serra. We reden ons nog net niet klem en klaar was ik ermee en opperde dan toch maar eerst via autoweg naar de supermarkt in Silves te rijden, om vervolgens via terugweg de mooie route te rijden.
Met fikse regenbui bij de supermarkt op ons kop, begonnen we aan de terugreis via de prachtige route via de M502. Door het slechte weer konden we niet zover over de bergen en dalen kijken als met mooi weer, maar nu was deze weg zelfs prachtig om te rijden. Alleen de regen werd erger en we moeten straks nog over de toegangsweg naar de camping. Miriam was echt een beetje zenuwachtig daarover, maar toen we bijna weer bij de camping waren, had het daar nagenoeg niet geregend en was de weg nog goed begaanbaar. Meevaller dus.
Na de middag nemen we bij de camper nog een gezellig drankje want vanaf vandaag is ons huis in Lelystad niet meer van ons en is de overdracht bij de notaris geweest. Ondanks het slechte weer, zitten we er warmpjes bij en kunnen we nu andere zaken regelen om het naar ons zin te maken.
Niet naar onze zin hadden we het gisteren met de Vriendenloterij en de Postcodeloterij. Meedoen aan deze staatsloterijen is met een sms-je al voldoende om je op te geven of een mailtje. Maar opzeggen is een heel ander verhaal. Werkelijk asociaal en treiterend moet je allerlei processen door om het op te kunnen zeggen. En dat terwijl we alleen de vriendenloterij wilde opzeggen, hadden ze per abuis ook de postcodeloterij opgezegd. Toen we hierover reclameerden dat dit niet de bedoeling was en nooit met hun besproken hadden tijdens het telefoongesprek (we belden namelijk met de vriendenloterij), gaven ze toe dat de medewerker een fout te hebben gemaakt. We konden opnieuw lid worden, maar dan als nieuw lid. Huh….? We zijn al ruim 30 jaar lid/deelnemer met alle eventuele voordelen, dus dit was niet akkoord voor ons. Wel; een heel onvriendelijk gedoe, dus nu maar beide loterijen opgezegd. Vreselijk die niet functionerende afdelingen! Overigens; dit was de korte versie van het verhaal….
Wel naar onze zin hebben we het met onze nieuwe aangeschafte BBQ / kookstel voor op gas. Gisteren was een droge dag met veel zonnige perioden, dus mooi om voor het eerst onze BBQ te proberen met een lekkere steak op de grill. Aangesloten op de buitenaansluiting Gas van de camper, deed ie het prima en makkelijk in gebruik. Echt weer iets voor mij was om op de camping te vragen wie er lucifers of gasaansteker bij hun hadden. Wij namelijk niet. Onze buren hadden lucifers dus bakken maar! Even later kwam ik erachter dat de bbq een zelfontsteker had….
Tijdens gesprek met onze buurvrouw Anita eerder, gaf ze aan dat ze ook nog familie had wonen in Lelystad, maar dat ik die wel niet zou kennen. Nou…dan heb je me! Dan is het bijna een uitdaging om te weten wie dan. Jaaa, zegt ze…hij heet Prins van zijn achternaam, maar dat verwacht je niet, want hij is van indonesische achtergrond. Ik schiet in de lach en roep direct: aaah, Lex! Lex Prins! buurvrouw schrikt ervan en als blozend: ken je die??? Ja Lex is mijn neef! Tuurlijk ken ik die. Regelmatig biertje mee gedronken en heel vroeger nog mee gevoetbald bij de plaatselijke voetbalclub SV Lelystad ‘67. Zo grappig om dit soort situaties mee te maken. Even een fotootje van ons samen gemaakt en opgestuurd naar Lex. Lex vond het leuk en deed de groeten. Kleine wereld!
Voor de rest lopen we hier onze wandelingen door de vallei en lezen we veel overdag.
We komen net terug van een wandeling door de vallei en heuvels en hilariteit alom met Joep. We waren bijna bij de geiten- en schapenvallei van Manuel, toen Joep de geur van de dieren opsnoof. We waren Joep direct kwijt en de kleine terrorteckel rende op de kudde schapen af. Alle schapen in paniek en rennen naar de binnenplaats van de boerderij. Manuel wilde net zijn boterhammetje eten, toen ie opeens 85 schapen voor zijn keukendeur had staan. Joep liep vervolgens als een Schwarzenegger luchtig weer van het terrein af en vervoegde zich bij ons. Wij dachten, nou die is klaar voor vandaag. Maar nee…bij de volgende rivierbedding besloot hij over te steken en ons achterlatend. Toen bij ons paniek, want de stroming nam hem bijna mee naar de wildere kant van de rivier. Mir kon hem niet pakken en net op tijd sprong Joep naar de overkant…waar wij niet waren, zeg maar. Wij lopen door en weten dat Joep de weg wel weet om bij de camper te komen. Uiteindelijk gaat ie toch weer terug over de rivier en volgt ons. Hoe mooi is het dan om te zien dat hij ons beide dankt voor de wandeling. Hij bleef tegen ons aan springen, kwispelend en likkend als Lassie in zijn beste tijd (Porky’s Pretpark, 1979)…
We vermaken ons prima nog, maar vandaag blijven we binnen aangezien het nu hier stormt. Als ik uitstap en de camper alleen laat, waait ie weg!
Vandaag is het niet zo’n uitgebreid blog, maar zijn er toch wel zaken de revue gepasseerd die we in dit feuilleton willen vastleggen.
Afgelopen nacht was er sprake van een moesson regenbui van een aantal uren. Het ging flink tekeer in de vallei en hield ons dus wakker. Er valt enorm veel regen en we houden ons hart vast hoe onze nieuwe plek er morgenochtend uitziet. We zijn namelijk verplaatst op de camping, nu de “aso-buren” inmiddels vertrokken zijn. Wij zouden hun plekkie krijgen, maar na het vertrek bleek wat voor enorme puinhoop ze van de plek hadden gemaakt. Modder, stank, gaten en kuilen en gladheid op de plek, waardoor de camper er beter niet op kon gaan staan. Geen grip, verzakkingen en nog meer schade berokkenen wil de campingeigenaar ook niet. Dus zijn we nog 1 plek verder verplaatst, naast onze nieuwe gezellige en prettige buren Anita en Frank. Al veel praatjes gemaakt en klikt goed tussen ons.
Nadat we de camper hadden neergezet weer direct terug in normale routine. Fijne avond gehad en deze morgen fris en fruitig de nieuwe dag in. Miriam belt eerst nog even met haar vader die onverwachts in het ziekenhuis is belandt. Naar omstandigheden gaat het goed, dus dat stemt ons ook gunstig.
Aangezien er nog veel meer regen vandaag zou vallen, besluiten we om al om 11.00 uur de middag wandeling met Joep te gaan doen. We besluiten nu om ipv om de bergen heen te lopen, nu erover heen te gaan wandelen. De vallei is zeiknat en op verschillende plekken ondergelopen met de hoeveelheid regenwater die gevallen is.
We lopen een stukje de vallei door, totdat er een pad naar boven loopt. We besluiten om dat pad te nemen, maar zien al snel dat het een behoorlijke klim moet gaan worden. Bij elke bocht denken we dat de stijging nu wel zo’n beetje achter de rug is. We zijn er vreselijk druk mee en nu komt het echt aan op conditie en doorzettingsvermogen. We zeggen tegen elkaar dat we goed bezig zijn en dat het met name mij meevalt dat ik zonder teveel hijgen en puffen boven kom. De vlakke wandelingen in Drenthe maken dat er sprake is van een behoorlijke basisconditie. We stijgen door tot aan de top van de berg en zijn apetrots op ons zelf dat we elke dag toch dit soort wandelingen maken. Miriam is lekker aan het fotograferen en we zien van alles om ons heen. Prachtige vergezichten, bergkammen, en mooie flora en fauna. Met name de hoeveelheid wilde bloemen en kruidenplanten vallen ons op. Als je met je handen over de kruiden heen gaat, ruik je de tym, rozemarijn en nog meer.
De afdaling vraagt toch ook weer focus, want alles is nat, glibberig en stenen liggen los waar we lopen overal. Druk om mijn rechterknie is vervelend, aangezien daar geen meniscus en kruisbanden meer zitten. Uiteindelijk komen we heelhuids nog terug in de vallei en lopen we het laatste stuk door de natte toendra naar de camping.
De aankomst op de Top of the World wil ik jullie niet onthouden. Zeldzaam zangtalent van Mir:
We waren superblij met deze wandeling. Nu eventjes in chillmodus en samen even lunchen. Het weer blijft beter dan verwacht en we kunnen zelfs in T-shirt buiten zitten.
Na de lunch moet er een al wekenlang probleem opgelost worden; ons vloerluik in de camper krijgen we niet meer los. Wat we ook doen, we krijgen er geen beweging in. Aangezien in dit luik de beide accu’s liggen voor onze electrische vouwfietsen, hebben we deze dus nog steeds niet kunnen gebruiken. Ik heb zelfs al beschuldigingen gehad van het feit dat men mij beticht van het met secondenlijm dicht plakken van het vloerluik. Zo jammer dit; ik was er stuk van!
Maar het probleem van het vloerluik had ik even gedeeld op het camperforum.nl en binnen no time kreeg ik tips hoe ik het kon oplossen. De meest rigoreuze oplossing was 2 grote schroeven door het luik heen boren en met 2 tangen dan evenredig trekken aan beide schroeven. Aangezien ons luik een houten dekvloer is, lijkt ons dat niet estetisch de beste oplossing. Maar er kwamen verschillende oplossingen voorbij. Toen ik het probleem deelde met mijn buurman Frank, wist hij wel wat te doen en dat werkte. Met een spin-elastiek het trekoog omhoog trekken, dan heb je meer grip en kun je meer kracht zetten, terwijl Frank dan met rubberen hamer op de hoeken van het luik zou slaan. En ja hoor; binnen no-time was het luik losgetrokken. Oorzaak was hoeveelheid zand en stof op de binnenranden van het luik. Miriam veegt zeer regelmatig de vloer met zachte bezem en stofzuigt ook de camper, maar door het vegen is er dus zand in de naden gezakt. Opgelost. Maar nu heb ik er weer een nieuw probleem bij: nu moet ik fietsen!
Nee, hoor! Vind ik ook leuk om onze nieuwe fietsen te gaan gebruiken. Morgen even naar dorp om groente en fruit te halen als het droog is. Wij zijn erg blij met deze plek. Miriam is aan het voorbereiden om op afstand met haar camera en statief via de afstandbediening (haar smartphone) fotos te gaan maken van een nest met steenuilen. Deze hoor je elke avond en op afstand zie je steeds spullen naar het nest gebracht worden door moeder steenuil. Ook het gekraai van haar kroost hoor je. Dus Mir gaat bij schemering de camera op respectvolle afstand van het nest haar camera positioneren om hopelijk mooie beelden te schieten. Maar daar zie je hopelijk bij volgende blog wel iets van terug.
Voor de volledigheid hieronder een collage van alle prachtige wilde bloemen die we tijdens de bergwandeling tegen zijn gekomen:
Het is nu tijd voor het gezamenlijke borreluurtje met de medegasten op de camping. Erg gezellig!
We hebben gisteren iets gedaan wat we nog nooit gedaan hebben in alle jaren dat we een camper hebben. We zijn gisteren met de camper boodschappen gaan doen om vervolgens weer terug te gaan waar we al een aantal dagen staan.
Normaliter doen we altijd boodschappen voor 2 a 3 dagen omdat we nooit ergens langer willen blijven staan. Als we dan doorrijden naar een volgende plaats, dan doen we onderweg weer boodschappen voor 2 a 3 dagen. Maar ja; deze plek is voor ons zo super lekker, dat we besluiten om nog een week hier te blijven voordat we verder gaan. De plek waar we staan is echt geweldig qua locatie en uitzicht. Ook lopen we direct vanaf de camper meteen de vallei in om te gaan wandelen met Joep. De sfeer is hier heel gemoedelijk onder elkaar, het is hier supernetjes op de camping, mede door de strenge regels en de naleving daarvan van de meeste mensen. Maar daarover later iets meer…..nadruk op de meeste mensen, maar niet allemaal.
Gisteren gingen we dus loskoppelen van de aansluitingen op de camping, lieten ons meubilair buiten staan en maakten het schapennet los van de camper. Zelfs Joep keek al raar op van deze afwijkende werkwijze. Het besluit om gisteren boodschappen te doen was enerzijds het feit dat de koelkast nagenoeg leeg was (ik krijg dat beeld niet meer uit mijn hoofd..trauma!), maar eveneens omdat er regen werd verwacht deze dag. En met een natte onverharde weg van en naar de camping is dat geen pretje kan ik jullie dat melden. In het verleden zijn er campers van de weg afgegleden in een greppel of erger..
Naast dat we boodschappen moeten doen, willen we ook nog langs een kampeerwinkel in Silves om daar toiletvloeistof en papier te kopen en een sunblocker van Thule om voor de luifel langs te spannen voor een beetje schaduw. Ik wil jullie in Nederland niet irriteren hoor, maar hier is het ruim 20 graden en de zon vol op de camper. Via de website van de winkel gekeken of zij deze ook verkopen en jawel hoor! Dus ook die winkel even bezoeken en tot slot moet er nog LPG getankt worden op de terugweg.
Eerst naar de kampeerwinkel, maar daar aangekomen bleek dat zij het assortiment op de website laten zien, maar dit niet op voorraad allemaal hebben. Nee, dat begreep ik toen ik binnenkwam. Een gemiddelde schoenmakerij is groter dan deze winkel. Dus geen sunblocker helaas, aangezien bestellen en leveren een paar weken tussen zit. Mirreke is vervolgens de boodschappen gaan halen bij mooie supermarkt in Silves en daar de missie volbracht voor de komende 5-7 dagen om door te kunnen komen. LPG getankt bij de BP en ongelofelijk hoe vriendelijk iedereen hier is. Voelt top!
Het had in de ochtend wel wat geregend, maar de aanrijroute naar de camping was prima te doen uiteindelijk.
Bij terugkomst op de camping binnen 10 minuten alles weer als vanouds aangesloten en opgebouwd om vervolgens heerlijk te wandelen met onze enthousiaste kleine viervoeter. Man, wat kun je hier heerlijk wandelen in de directe omgeving. Langs schapenherders, hoeves, klim- en klauterpaadjes, waterpartijen, bossen en valleien. Helemaal ons ding.
Gistermiddag waagde ik mij aan een gezamenlijk borreluurtje met medegasten op het terras bij de receptie en veranda. Normaal doe ik dit eigenlijk nooit, maar ik dacht; ik ga maar even horen wat iedereen te melden heeft. Was een gezellig gezelschap waar we veel tips en inspiratie opdeden waar we de komende jaren heen kunnen. Ook hier zit een groot gedeelte van de gasten al langere tijd en ook al meerdere jaren achtereen. Dus ook hier ben je als passant niet echt onderdeel van, maar hier betrok iedereen de nieuwelingen prima en was het oprecht heel gezellig. Totdat ik thuiskwam bij de camper. Miriam met een verhit gezicht en de pupillen enigszins opgeblazen. Wat was het geval; onze buurvrouw rechts naast ons, kwam verhaal halen of wij haden geklaagd bij de eigenaar van de camping. Want ze moesten weg van de camping en kregen daar een paar dagen de tijd voor, maar voor vrijdagmiddag moeten ze weg van deze camping wegens ongewenst gedrag. Navraag achteraf bleek dat eigenlijk alle directe buren van deze mensen hadden geklaagd. Wij niet, maar hadden wel om een andere plek gevraagd .Wat is namelijk de situatie; we staan eigenlijk met 3 campers op een plek voor 2 campers. De duitse buren links naast ons, baalde enorm dat wij erbij kwamen staan. Dit kwam omdat nadat wij gereserveerd hadden er tussentijds een paar campers langer bleven staan door technische problemen. Ons wegsturen wilde de eigenaar niet en heeft ons dat plekje gegeven, met de wetenschap dat over een paar dagen er meer plek zou zijn. Het duitse echtpaar is super netjes richting ons en geen probleem voor de rest.
Echter, onze buren aan de rechterzijde is een ander verhaal en is inmiddels geescaleerd. Toen ik vroeg of ik een andere plek kon krijgen vroeg de eigenaar: “ heeft dit te maken in verband met je nabije buren?” Ik wist in eerste instantie niet wat ie bedoelde, maar toen ik aangaf dat de duitsers mij liever ergens anders zagen staan en de andere buren nogal veel lawaai maken, wilde ik verzoeken om een andere plek. Had wel aangegeven dat ik zelf al 35 jaar in een zeer harmonieus huwelijk zit en dat ik nu inmiddels al 2 dagen een echtpaar onderling ruzie hoor maken met de nodige verwensingen naar elkaar. Daar zit ik in mijn vrije tijd op een camping niet op te wachten. Ook omdat je alles hoort. Luid en duidelijk zal ik maar zeggen.Maar er waren al eerdere klachten gedaan van andere gasten, die wij eveneens konden onderschrijven; buiten bellen met de speaker aan en luid praten, grijs water gewoon laten lopen over de plek en niet netjes afstorten, de airconditioning aan hebben, terwijl dat op bepaalde uren niet meer mag. De eigenaar was er klaar mee en besloot ze om een 2-tal dagen te geven om van de camping te verdwijnen en nooit meer terug te laten komen.
Toen ik thuiskwam ben ik maar naar de boze buren toegelopen en nogmaals aangegeven dat wij niet geklaagd hadden maar een andere plek wilden omdat we op elkaar stonden en teveel horen en zien van elkaar. En dat ik daar niet vrolijk van werd, 2 ruziënde echtlieden. Ik zal jullie besparen wat ik allemaal terug kreeg van de dame die waarschijnlijk ook van vis houdt… Maar goed; wij krijgen hun plaats als ze vertrekken morgen en dan zitten we ruim en rustiger en is iedereen weer blij.
Ook blij werden we vanmorgen toen we met Joep langs een camper liepen en er een heer op ons afliep en naar ons wees. “Kennen jullie Kees en Erna?” Jazeker was ons stellige antwoord. Bleken vrienden te zijn van Kees en Erna, die hun geattenteerd hadden op onze aanwezigheid op deze camping. Toevallig had ik gisteren heel aangenaam met de vrouw van deze heer een borrel gedronken en het heel gezellig gehad. Kees en Erna zijn de kopers van onze eerdere camper, de Lambortinki 2.0. Onze Burstner Nexxo 728G. Een hele fijne camper en ook na de verkoop van deze camper contact blijven houden met Kees en Erna. Ook zij zijn blij met de camper en dat is als verkopende partij altijd fijn om te vernemen. Een prima klik met elkaar en zijn ook nog bij ons geweest in Drenthe om ons te bezoeken. Kleine wereld en schept een band nu ook met elkaar hier op de camping met hun vrienden.
Wij blijven hier nog wel even een paar dagen staan, aangezien de komende 2 a 3 dagen veel regen wordt verwacht. En dan die weg vanaf de camping naar de openbare weg te rijden is suïcidaal.
Miriam is nu bezig met Joep zijn haren weer in model te krijgen. Ze mist haar werk, denk ik….Het is Miriam haar eerste keer dat zij Joep met tondeuse onder handen neemt. Het kereltje is helemaal in zijn nopjes en laat alles gewillig toe. Het ventje is wat luchtiger gekleedt nu ook de temperaturen hier wat verder oplopen.
De komende dagen zal ik niet bloggen aangezien we hier dagelijks hetzelfde doen als eerder. Of er moet nog wat te melden zijn. Miriam is volledig gestort op het lezen en met haar korte concentratieboog en AOIHL-infectie is dat een genot om te zien. Voordat jullie je zorgen maken, AOIHL staat voor Altijd Onrust In Haar Lijf. Niks ernstigs, maar voor mij soms wat lastig….Tot later, iedereen!
Leuk om ook te vernemen dat er de laatste weken veel nieuwe abonnees erbij zijn gekomen. Welkom iedereen!
We zijn gisteren hier aangekomen en vanaf het moment dat we hier binnenrijden op de camping, valt ons de netheid, rust en de prachtige natuur ons op. Bij de vorige camping zeiden bepaalde gasten daar al dat het hier mooier is, maar dat vooral de hoeveelheid regels op deze camping mensen afhoudt van er te komen. Wij dachten; laten we maar eens beginnen met de minimale verblijfsperiode van 2 nachten en dan zien we wel.
Nadat we de camper bij de receptie hadden neergezet, melden we ons bij het nederlandse echtpaar die eigenaar is van deze camping. Zeer netjes ontvangen en het feit dat ik een tukker ben en afkomstig ben uit het oosten van Nederland, schepte al direct een band en leuk gesprek. Na het inchecken kregen wij onze plek toegewezen en werden ons de flyers met alle regels op de camping toegelicht. Wij schrikken hier niet van en zijn er juist van overtuigd dat duidelijke regels ervoor zorgen dat met een hoop mensen op een kluitje er een betere leefomgeving ontstaat. Want wij zijn er inmiddels wel achter dat er altijd een paar mensen rondlopen die de regels aan de laars lappen of gewoon asociaal gedrag vertonen. Deze eigenaar is daar heel stellig in; als je de regels niet naleeft, dan vertrek je per direct. Klinkt dat gastvrij? Misschien niet, maar het is wel duidelijk. Gastvrij is deze man wel! Prachtige camping heeft hij geschapen en aan alles is nagedacht en vooral netjes en schoon. Dat zijn dan ook de mensen die hier staan. Met alle respect voor de vorige camping waar wij waren, maar er hangt hier een veel prettiger en socialere sfeer dan bij de vorige. Het sanitair is hier om door een ringetje te halen, de wasbakken en afwasplaatsen zien er top uit. Maar de eyecatcher is hier toch wel de omgeving.
Sommige zouden liever naar de costa’s en drukke plaatsen gaan om daar in de drukte veel gezelligheid te treffen. Ons kan dat niet boeien. De natuur en er in leven, dat vinden wij het prettigst. Wil niet zeggen dat wij nooit zin hebben om een terrasje te pakken of een restaurantje te bezoeken, maar in de natuur heb je dat aanbod veel minder en schikken wij daar ons met plezier in.
Na het installeren van de camper en de stoelen en tafel buiten zetten, nemen wij een biertje en kijken even om ons heen. Wat een uitzicht en wat een plek! De Vale Grande..de Grote Vallei kijken wij op uit. Voor ons loop je zo de natuur in en kun je kilometers lopen. We beginnen dan ook in de middag eerst met een wandeling door de vallei en gaan niet de bergen in. In de vallei lopen beekjes en riviertjes, moet je over keien springen om over een beekje te komen. We lopen langs richels direct naast het water, wanneer je verkeerd stapt ook meteen het beekje inkukkelt. Miriam kan soms wat lomp struikelen over takjes of stenen op het pad, dus zij is extra alert. Ook met mij gaat het prima. Waar het opperbest mee gaat is onze Joep. Die is helemaal door het dolle heen en doet meer de eer aan als zeehond dan als Dachshund. Hij zwemt, hapt achter watervliegjes aan en de staart is een propeller die in staat zou zijn om een boot vooruit te stuwen, zo kwispelt die kleine man.
De avond begint met een behoorlijke tijd met regen, dus wij naar binnen. Overdag is het een heerlijke 18-20 graden, maar als de regen komt, dan koelt het toch af naar 12 graden en gaan we naar binnen. Heerlijk de avond binnen doorgebracht en al lezend in bed de avond afgesloten. De buitenlucht maakt ons slaperig en we slapen hier dan ook als marmotten in de winter.
Vanmorgen na het ontbijt maken we ons op om weer door de vallei te trekken, maar dan meer ook de heuvels in te lopen en eigenlijk een ronde te maken rondom de grote heuvel/berg direct tegenover onze plek. Ik reageer maar enthousiast over deze suggestie, terwijl ik bang ben dat ik de langere wandeling niet kan volbrengen of niet weet wat ik qua klimmen en bergop lopen kan verwachten. We beginnen met goede moed met de wandeling en genieten enorm van alles om ons heen. Miriam wil even met haar vader bellen om hem een hart onder de riem te steken, aangezien vandaag de verjaardag zou zijn van Miriam haar moeder, die ons 2,5 jaar geleden is ontvallen. Hoe leuk was het om via beeldbellen ook meteen Sylvia en Denise te zien. De zus van Miriam en haar nichtje. De verbinding was slecht dus de kwaliteit van het gesprek ook. Elkaar maar even gesproken maar fijn om elkaar weer even gezien en gehoord te hebben. Maar 22 februari is voor ons altijd moederdag: verjaardag van Miriam haar moeder (✝️ 2022) en sterfdag van mijn moeder (✝️ 2012).
We lopen door en lopen dwars door de bossen tegen de heuvel op. De wandeling is langer dan we gedacht hadden en doet ons denken aan de natuur in Afrika waar we een aantal malen geweest zijn. Rode onverharde wegen, dorre plekken met struiken en in de zon ruikt het ook naar Afrika. Na elke bocht denken we te weten dat dit het laatste stukje is, voordat we links af moeten slaan naar de camping. We lopen stukken steil naar boven en dat is het voordeel van naar boven lopen; je loopt ook weer naar beneden. Nu loopt dat ook niet altijd lekker, maar we babbelen lekker met elkaar verder over de onverwachte toenadering van onze engelse vrienden Neil en Yvonne. We zien elkaar al weer een paar jaar niet meer en dat blijft een gevoelig onderwerp, blijkt. Neil en Yvonne zitten vanaf zondag nog geen 20 kilometer van ons af en het lijkt hun leuk om weer af te spreken om biertje te doen. We zijn er druk mee in ons hoofd en het voelt niet goed om hier gehoor aan te geven, zonder daarover in details te treden wat er ooit wel/niet is gebeurd. Zowel Miriam als ik hebben in de WhatsApp conversatie met hun aangegeven hoe we erin staan en Miriam stelt een paar vragen waarop we geen antwoord krijgen. Maar gewoon verder gaan alsof er niets is gebeurd zien we beiden niet zitten. En Engelsen praten niet uit wat hun dwars zit en willen gewoon verder gaan. Dat gaat bij ons dus niet en daarom bedanken voor dit moment op een weerzien. Wellicht ooit in de toekomst.
De wandeling glooit prachtig verder en we komen uiteindelijk na ruim 5 kilometer terug op de camping. Nu zeggen jullie waarschijnlijk; 5 kilometer….waar heb je het over! Klopt! De afstand was niet zo het dingetje, maar meer de hoogteverschillen. Vals plat kan ik nog wel hebben, maar steil omhoog is een ander verhaal. Alhoewel het ons beiden niet tegenviel hoe goed het ging. Als een hinde ging ik naar boven….En als een rollende rotsblok naar beneden…..
Het voordeel van deze inspanning was dat wij alle drie down and out waren voor de komende uren en dat we dus met goed gevoel kunnen gaan zitten lezen voor de camper. Vanmiddag nog even afwasje gedaan, nadat Mirreke weer heerlijke lunch had gemaakt vanuit ons oventje. Daarna lekker gedoucht en hebben we gesproken over hoe het tot nu toe gaat en wat we de komende dagen willen doen. We kunnen tot volgende week woensdag hier blijven en dan richting de kust van de Algarve rijden. Het bevalt ons prima hier tot die tijd, maar woensdag moeten we ook weer boodschappen doen, want dan is de koelkast ook echt weer leeg. Morgen ga ik wel proberen om met de vouwfiets toch de berg op te komen om naar een dorpje te rijden om wat boodschappen te doen. Kunnen we misschien nog langer hier blijven. Miriam is helemaal happy met deze plek! En je weet….Happy Wife, Happy Life!
