Voorjaar ‘25 Spanje en Portugal

20 februari 2025: 5e dag in Serro da Bica

/ martin&miriam / 5 reacties

Mochten mensen dit blog lezen met de verwachting dat er veel is gebeurd; hou maar op met lezen! Wil je wel gewoon weten hoe onze dagen eruit zien en hoe we e.e.a. beleven, dan meer dan welkom! De laatste dagen gaan namelijk voorbij in totale ontspanning hier op Camping Serro da Bica. Het is een prachtige plek om te vertoeven met mooie wandelingen binnen het terrein van de camping. Dit doen we dan ook een aantal keren per dag. Er valt dan ook niet veel meer te melden dan dit en het lekker luieren voor de camper, met op zijn tijd het natje en droogje. We lezen enorm veel en verbazen ons zelf dat we zo goed de rust kunnen bewaren na alweer een paar dagen op deze camping.

Het feit dat we ver buitenaf van de bewoonde wereld staan en dat we in dit gebied niet echt lekker kunnen fietsen, maakt ook dat we ons echt richten op rust en wandelen met Joep hier op het terrein.

De ochtenden beginnen altijd met de broodjes ophalen bij de receptie en de broodjes voor de volgende dag bestellen. Dan even een praatje met dees of geen, voordat we echt met de dag beginnen. We vinden het een hele fijne camping, ondanks dat het papierloos toilet niet ons ding is en dat je niet met slippers/schoenen in het sanitairgebouw mag komen. Schimmelkaas vinden we allebei lekker, maar schimmelvoeten dat is wat minder. Maar voor de rest is dit wel een hele fijne plek om te zijn.

Daarnaast keuvelen we een beetje met klusjes in en rondom de camper. De camper ziet eruit! Zoveel modder en zand op de camper door de natte ritten door Belgie, Frankrijk en Spanje. Daarom maar alle luiken, deuren en buitenwanden zo goed als kwaad het kon schoongemaakt. De camper wassen mag hier niet, maar al soppend met een emmertje kon ik in ieder geval alle deuren en luiken goed afnemen. Ook hebben we onze zuignappen van de luifel eens uitgeprobeerd. ideaal! Veel meer leefruimte onder de luifel doordat de stokken niet op de grond staan, maar in de zuignappen op de buitenwand van de camper. Olie gepeild, bandenspanning gecontroleerd en bijgevuld en chemisch toilet en watertanks verzorgd. Nou….ik was op!! Direct weer in relaxstand, want het moet niet op werken lijken.

Een ander ding is wel, zo ervaren wij dat tenminste, is dat de meute die hier echt al maanden overwintert een kliek is geworden waar je niet makkelijk als passant tussen valt. Iedereen is aardig, maar is toch op eigen inner-circle gericht. Wij vinden het prima zo, aangezien wij eigenlijk altijd wel op ons zelf zijn en het liefst ergens buitenaf staan. Ook omdat Joep nogal waaks is, is veel roering om je heen vaak ongemakkelijk omdat ie dan toch wat vaker blaft. Maar dat maakt hier ook niet veel uit, aangezien 80% hier een hond heeft.

In de blokhut heb ik samen met een aantal mannen het voetbal kunnen aanschouwen tussen Feyenoord en AC Milan en dat was natuurlijk een topavond. Gisteravond heb ik op mijn bed naar PSV tegen Juventus gekeken en dat was ook een waanzinnige wedstrijd en goed voor het nederlandse voetbal. Miriam wilde graag Emma Kinderziekenhuis kijken en dus ken ik mijn plaats; de slaapkamer als je wat anders wilt kijken.

Tja…wat doen we nog meer zo deze dagen op de camping? Miriam kookt lekker in het kleine keukentje en ik doe de afwas. Vind ik altijd leuk om te doen omdat je altijd met een paar kerels staat af te wassen en slap te ouwehoeren. Ook inspiratie waar je heen kunt of waar het mooi is.

Morgen, vrijdag de 21e, moeten we van deze camping af omdat onze plek al eerder gereserveerd was. We hadden best nog wel een paar dagen willen blijven als het kon, maar we hebben ook wel weer zin om meer richting de kust van de Algarve te gaan. Eerst gaan we morgen nog boodschappen doen in Ourique en daarna ergens tanken. Diesel en LPG moeten weer bijgevuld worden. We willen op onze volgende camping ook wel weer een aantal dagen blijven staan als deze een leuke gezellige is. Camping Quinta de Odolouca in Sao Marcos da Serra. Ook met nederlandse eigenaren en moet ook een hele mooie plek zijn. We gaan het zien. Als het niks is dan vertrekken we weer na 2 dagen en gaan we mogelijk nog Leo en Jose Rikken bezoeken met onze camper. Zij staan op een Municipal in Monte Gordo en het lijkt ons wel leuk om met hun een avondje of zoiets door te brengen. Leo is een oud-opdrachtgever van mij en met hem heb ik een aantal jaar mogen samenwerken aan een grote opdracht. Het samenvoegen van 2 organisaties, verhuizen naar een totaal nieuw op te zetten distributiecentrum voor hulpmiddelen en deze beide organisaties daarin te huisvesten. Pittige tijden, maar met veel voldoening kijk ik terug op deze klus, als de samenwerking met Leo. Altijd contact blijven houden en ook onze meiden kunnen elkaar goed verdragen….Leo en ik hebben het zwaar dan…

We zitten nu heerlijk voor de camper in zo’n 23 graden met de zon boven ons bolletje. We houden het goed vol in het zuiden! Gisteravond had ik op LinkedIn een post geplaatst hoe mijn data vanuit mijn Garmin horloge inzichtelijk maakt hoe relaxed ik ben. Statistisch ben ik hersendood, maar mijn maag rommelt nog op zijn tijd….hahaha, nee hoor! Maar een stressloos leven bevalt ons tot op dit moment goed. Mijn schoonzusjes zeggen altijd; “jullie komen altijd eerder terug van vakantie, dus eind april zal wel niet haalbaar zijn…”. Nou, ik denk dat ze er nu echt naast zitten. 25 april is de datum waarop we ons richten.

16 + 17 februari 2025: Montargil – Ourique

/ martin&miriam / 8 reacties

Na het afscheid van de kleine, knusse camperplaats Quinta Lima bij Sylvia, Sander, Linde en Mara zijn we weer op onze normale tijd vertrokken richting het zuiden van Portugal. Onderweg volgen we gewoon weer de N2, die ons de afgelopen week vele gezichten van dit prachtige Portugal heeft laten zien. Verschillende natuurparken, bergkammen, heuvellandschappen, rijke en arme dorpen, goed en slechte wegen, uitdagingen met de camper soms als je door de hele smalle straatjes moet rijden, terwijl het een doorgaande secondaire weg is. We genieten intens en naarmate de zonnestralen verder doorkomen, hoe beter ons humeur wordt. We hebben toch nog minstens een tussenstop voor de komende avond/nacht nodig om echt in het noorden van de Alvarve aan te komen.

We gaan echter over deze stop niets meer vermelden dat er niets over te melden was. Het was een ACSI camping in Montargil. Deze camping is onderdeel van een portugese versie van Droomparken en heeft een hoog Peter Gillis gehalte. Aangezien er verder niets in de buurt zit, besluiten we toch maar hier 1 nacht te boeken. Op zich zag de camping er best aardig uit. Restaurantje, zwembad en direct aan een groot meer. De mensen maken zich hier op voor het nieuwe seizoen en is bezig om te snoeien, maaien, schilderen, dus een hoop lawaai. Tegenover ons staan 2 nederlandse gezinnen uit Nederland, ook goed voor een hoop kabaal en racende fietsen voor onze deur. Niks mis mee, maar Joep wordt er niet rustiger op en daardoor wij weer niet om Joep steeds tot kalmte te manen. Daarnaast is hun hond ook nog loops en ja….denk zelf nog maar eens na toen we vroeger jong waren en gingen stappen hoe gruizig we waren. Niet te houden! Joep dus ook niet. Morgen met gierende banden weg hier! Prima rustige nacht gehad en op tijd weer op pad.

Voordat we gaan rijden willen we nog een camping voor een aantal nachten vinden, maar in het binnenland is het wat dunner gezaaid dan aan de kust met campings. We vinden een camping waar we beiden enthousiast over zijn. Een oase van rust op een kleine camping met maar 20 plekken. We bellen, maar ze zitten bomvol en geen plek dus voor ons. Dan besluiten we maar dan maar te zien waar we terecht komen. Ons schrikbeeld is op een grote parkeerplaats te staan met 100 campers deur aan deur op een rijtje. Maar we stellen daar ons op in en ook prima als er geen alternatief is. We spreken de afgelopen dagen meerdere campereigenaren en deze spreken allemaal hetzelfde uit over de hoeveelheid campers en drukte in deze tijd van het jaar op alle camperplekken en campings. Mijn schoonzus Sylvia was in het najaar in het zuiden en die verbaasde zich er ook al over. Zij willen niets reserveren vooraf, maar daar ontkom je al bijna niet aan tegenwoordig.

We rijden in een prachtige omgeving door mooie natuur en stoppen bij een parkeerplaats met park eraan vast midden langs de N2. Picknickbanken, BBQ’s, prieeltjes en alles supernetjes. Als je dan weer andere parkeerplaatsen ziet met de hoeveelheid zwerfafval, dan denk je; waarom kan het hier wel en ergens anders niet zo netjes blijven. Dan worden we gebeld door de camping die we zelf graag hadden willen boeken. Onverwacht is er een camper vertrokken en ze bieden ons een plaats aan voor maximaal 5 a 6 nachten. Daar hebben we wel zin in en dus bevestigen we onze komst. Ons humeur is nog beter dan het al was. Wij die kant op. Ourique is de bestemming en we hebben er zin aan.

We komen aan op de camping en het staat ons al direct aan wat we zien. Goede vibes en alles ogenschijnlijk prima voor elkaar. We maken een praatje met de nederlandse eigenaar die ons ook even de huisregels toelicht. Poepen zonder papier…..om maar meteen met de deur in huis te vallen! Tja, daar moet je mindset wel even op ingesteld worden. Ook papiergebruik in chemisch toilet in camper mag ook niet. Droog fohnen? Met ijskrabber de randen schrapen? In de zon met kont omhoog droogkleien? Hahahaha….ja dit doet wat met een mens. Kortom; ik slik mijn drol wel door! Ik bedoel overigens niet letterlijk! Alhoewel Miriam wel heel lekker gekookt heeft de afgelopen dagen. Maar ik moet er doorheen en hersens op nul. Nou dat lukt ook wel met deze stressloze periode. We staan allebei heerlijk op uit inmiddels. Top!

Maar goed; je mag dus wel papier gebruiken, maar je mag het niet doorspoelen in het toilet. Papier na gebruik in containertje naast je gooien. We noemen het afvalbakje holle bolle gijs…papier hier!!

Het is hier wel een nederlandse enclave met veel mensen die hier echt overwinteren en dus allemaal elkaar inmiddels goed kennen. Passanten vallen dus misschien hier een beetje moeilijk in de groep denken we. Maar ze hebben iedere dag om 17.00 uur happy hour in de Blokhut, waar ze ook voetbal kijken als er iets te kijken valt. Nou….dat komt goed met de gezelligheid.

Ook het wandelen op het campingterrein is prachtig. Het landgoed is direct gelegen aan een riviertje en we lopen rondom de camping door mooie natuur. Hier volgen een paar impressies van deze camping.

Op de eerste avond kreeg Miriam al een klein akkefietje met een wat zuur ouder echtpaar toen ze met Joep haar laatste ronde liep. Een echtpaar riep wat naar Miriam, maar Mir had eerst niet in de gaten dat ze het tegen haar hadden. Wat bleek; de mensen stoorde zich eraan dat er een hondje op de camping liep en die kon toch maar overal “poepen en pissen“. Ze moest buiten het hek van de camping maar die hond uitlaten. Moet je dan je hond optillen en dragen naar de buitenkant van de hekken zodat hij totaal niet kan plassen tot die tijd? Dat doet/lukt toch niemand? Je zal maar een Deense Dog hebben. Voor alle duidelijkheid is dit een camping die honden verwelkomt. De huisregels die we expliciet mee hebben gekregen van de eigenaar van de camping was dan ook alleen maar als de grote boodschap gedaan is binnen de muren van het park; opruimen! En aangezien we dit altijd doen en zakjes bij ons hebben, voelen we ons niet aangesproken. Oh ja, de eigenaar zei ook nog dat alle poepzakjes in specifieke emmer moesten worden gegooid. Iedereen doet dat. En aangezien ik bij aanvang van grote wandeling meteen Joep buiten het hek zijn kunstje zie doen, loop ik dus 4 kilometer met zijn poepzakje in mijn hand voordat ik het in de emmer kon doen, doe ik dat vanzelfsprekend dan ook altijd. Als je niet van honden houdt (en dat kan/mag), ga dan niet op een camping staan waar honden meer dan welkom zijn.

Maar dan tot slot iets anders…als je dan ziet hoe mensen hier de toiletten achter laten na de grote behoefte. Ongelofelijk! Ze kijken niet achterom als ze deur uitgaan en hoe ze het achterlaten. De damestoiletten zagen eruit, Miriam sloeg steil achterover en met het akkefietje van gisteravond in het achterhoofd, is dit dan toch schrijnend. Volwassen mensen, 40 personen bij elkaar, die dus niet in staat zijn om het netjes te houden. “We betalen toch om het schoon te laten houden” was een repliek van een eerdere gast hier, toen we onze verbazing deelden met onze buren naast ons. Verbeter de wereld en begin bij jezelf is ons motto.

We gaan zo lekker een wandeling maken met Joep en zitten de komende dagen in relaxmodus, in de zon. Net even de bandenspanning gecontroleerd, de luiken van de camper schoonmaken en Mir is lekker de binnenkant aan het kuisen. Fietsen hebben wij nog niet gebruikt, maar dat is hier ook niet mogelijk gezien de bergen. Wij willen niet dat onze tongen tussen de spaken komen, dus wachten we maar af totdat we in een gebied komen waar het wat vlakker is.

Oh ja….we zien dat er steeds meer nieuwe abonnees aanmelden op onze site voor onze blogs. Dat vinden we super leuk allemaal! Dank je wel! Mocht je willen reageren op onze blogs (nog leuker), zet dan even je naam onder de reactie. Wat is namelijk het geval; WordPress maakt van de jullie emailadressen een fictief emailadres ivm privacybescherming. Maar met alleen je voornaam/naam is het voor ons makkelijker te achterhalen wie ons mailt. Want inmiddels komen er steeds meer reacties binnen. Leuk!

13 en 14 Februari 2025: Het Roer Om….Alleen maar bekenden om ons heen

/ martin&miriam / 4 reacties

Gisterochtend verlaten wij op onze “normale” tijd de prachtige camperplaats School Motorhome Parking, Campercontact-code 106976. Normale tijd in de zin van dat wij nogal een vast tijdritme hebben in de ochtend. Er kan eens 2 minuten verschil in zitten, maar meer niet! Ongelofelijk zoals wij in een structuur wakker worden, bakkie koffie, toilet en douche, camper verzorgen om weer vol/leeg op pad te gaan. We rijden tot de poort van de camperplaats en komen niet verder. De volledig geautomatiseerde parking is offline…computer says no…stonden we daar. Na op een knop gedrukt te hebben, was er binnen 3 minuten een soort van beheerder die de poort opende voor ons en off we go.

We rijden de eerste kilometers over een slecht begaanbaar pad, wat later bleek gewoon de N2 te zijn. Op een bepaald moment moesten we rechts af en was de hellingshoek te groot voor onze camper. Maar daar kwamen we pas achter toen we rechtsaf sloegen. Een slepend schrapend geluid en we dachten meteen; de achterbumper slaat eraf. Maar dat bleek niet het geval. Een ijzeren beugel onder de bumper ving de klap op en wat krasjes en dat was dan ook alles. Opgelucht wij weer verder.

De reis van vandaag was wederom prachtig en ons valt het naar verloop op dat de wegen, de huizen, de dorpjes, de tuintjes, de algemene faciliteiten binnen de dorpen er steeds strakker en netter uitzien. Het bevalt ons wel. We rijden door valleien, over bergen met prachtige vergezichten nu het weer ook wat beter en zonniger is. De bergen worden heuvels en worden lieflijker, maar tevens groener van kleur. Het zijn nu overwegend naaldbomen ipv loofbomen. Totaal andere omgeving.

Onderweg besluiten we om nog even voor een paar dagen boodschappen te doen. We stoppen in een wat groter dorp, maar daar kan ik de camper niet kwijt op de parkeerplaats. Alle parkeerplaatsen hebben een zonnedak die lager is dan 3 meter, dus de camper past er niet op. De enige optie is dan naast de supermarkt staan, waar ook de laad- en losplaats was van de supermarkt. Het zag er rustig en leeg uit, dus voor de 20 minuten die Miriam nodig heeft om voor de komende dagen boodschappen in te slaan, neem ik het risico. Echter toen ik er stond zag ik ook dat ik er niet zo makkelijk uit kon als het onverhoopt nodig zou zijn. Ik zie namelijk niets water achter de kont van de camper van links of rechts aankomt. Nou…nog geen 10 minuten verder had ik al woorden met allerlei leveranciers van de supermarkt die wat kwamen brengen of halen. Vooral de vrachtauto met dranken daarvan was de chauffeur nogal boos op mij. De man was al over de 75 jaar oud en moest nu ipv 25 meter lopen, nu 50 meter lopen met steekwagens. Goed dat ik geen portugees versta, want dit arsenaal aan onvriendelijke woorden wil ik eigenlijk niet weten. De man had gelijk en ik besloot toch maar om de camper weg te halen daar en ergens in het dorp een plek vinden, vlakbij de winkel. Met de nodige voorzichtigheid lukte het mij om er weg te komen en een straat verder te parkeren. Miriam kwam direct daarna de winkel uitlopen en konden we snel daarna op pad.

De komende 2 a 3 dagen willen we op een plek in de natuur staan. Vooral om Joep dan ook de gelegenheid heeft om lekker in de bossen te darren. De laatste dagen stonden we op, voor hem, saaie beton/grindplaatsen zonder de natuur dichtbij. Daarom; een paar dagen Joep-time. Onderweg bekijken waar we ongeveer terecht willen komen en zoeken daar een camperplaats in de buurt van Pedrõgão Pequeno. We komen uit bij camperplaats Quinta Lima. Een kleine camperplaats voor maar 3 a 4 campers aan de rand van een natuurgebied en bos. De eigenaren zijn nederlands en komen direct op ons af als de we camper uitkomen. Mooie plek gekregen met uitzicht op sinaasappelbomen en olijfbomen met heuvels op de achtergrond. Topplek met klein, superschoon sanitairgebouw. Alles is er en voor ons prima plek voor de komende dagen.

Nadat we gesetteld waren en met stoel lekker in de zon zaten, zeiden we tegen elkaar; we kennen deze mensen, maar waarvan. Mir meteen googelen en ja hoor; Sylvia en Sander en hun dochtertjes hebben meegedaan met Het Roer Om in 2023 en hun uitzending hebben wij destijds gezien. Erg leuke mensen en zijn druk om hun plek in Portugal helemaal op te knappen tot verhuur van camperplekken, verhuurappartementen maken van een ruïne en het huis waarin ze wonen verder te verbouwen. Ze verbouwen hun eigen groente en Miriam koopt ook een fles olijfolie van hun eigen olijfboomgaard. Mooi om te zien hoe dit gezin hier iets moois aan het opbouwen is en hoe zij naar het leven kijken en de toekomst voor hun meiden. De dochters Linde en Mara komen net terug van de portugese basisschool en zijn al helemaal ingeburgerd in dit dorp. Mara, de jongste dochter komt een mooie tekening voor Joep brengen die ze heeft gemaakt op school. Linde kijkt de kat (hond in dit geval) wat meer uit de boom en blijft wat op afstand.

Grappig ook om te horen dat dit dorp/regio qua populariteit bij de eerste 3 zoektermen komt als je als Nederlander op Google zoekt om huis te kopen of te recreëren in Portugal. Er wonen dat ook veel nationaliteiten in deze omgeving en dus ook een Nederlandse enclave die hier weer van alles onderneemt. Wij waren ons hier niet bewust van en hebben helemaal niets van deze regio in verdiept, behalve dat het aan de N2 ligt. De meeste plaatsnamen vergeten wij de dag nadat we er geweest zijn. Het zijn dan ook geen makkelijke plaatsnamen hier.

Maar goed, wij gisteren heerlijk in de relaxstand in de avond. Komt er nog een buscamper het terrein oprijden en krijgt het plekje tegenover ons. Aangezien ik een kenteken-tik heb (waar ik maar niet vanaf kom…), herken ik deze camper van een paar dagen geleden in Lamego, De camperplaats bij de wijngaard bovenop een berg met uitzicht op de stad. De dame, die alleen reist, sprak ik toen heel kort bij de afwasplaats. Toen ze uit de camperbus kwam, herkend ik haar dan ook. Maar eerst het kenteken… Kortom; we staan hier op een plek waar we iedereen “kennen”. Dat schept een band en zo brengen de deze dagen ook door. Gezellig af en toe een praatje en delen van plannen waar we heen gaan of willen.

Dit gebied is ook bekend van de mooie wandelingen die hier gedaan kunnen worden en we lopen direct van de camperplaats met Joep het bos in. Het bos ligt bomvol met WC-papier. Ongelofelijk! Daar schrikken jullie van he? Wat blijkt; hier groeien Eucalyptus-bomen…hele wouden! Miriam vroeg aan Sander de camperplaats-eigenaar waarom zoveel van dit soort bomen in deze regio staan. Dit is dus geen plopsa-land maar Popla land. Van deze bomen wordt toiletpapier gemaakt. Deze regio staat dus bekend op de grootste producent van wc-papier.

We komen de dagen hier prima door en overwegen wat te doen. Morgen zouden we eigenlijk nog wel een dagje willen blijven staan als het weer zo blijft. Maar de verwachting is dat morgen een regendag wordt. Als dat zo is, dan gaan we weer op pad en trekken meer naar het zuiden.

11 Februari 2025: Calamiteiten doen het humeur splijten!

/ martin&miriam / 4 reacties

Zoals de kop van dit bericht al doet vermoeden, zijn de laatste dagen niet onze dagen qua gemoedstoestand. De afgelopen dagen leven we in een kleine wereld, die ook nog eens regenachtig te noemen is. De afgelopen dagen hebben we dan ook veel in de camper geleefd in plaats van buiten. De camping in Bragança was ondanks de mooie ligging een liefdeloos, verwilderd en onhygienisch qua sanitair en door het weer konden we eigenlijk niet veel doen, aangezien deze camping afgelegen lag. We hebben heerlijk zitten lezen en gezellig gehad samen.

Maar de camper baart ons zorgen door een aantal vervelende technische onvolkomenheden. Het is nu de tweede reis die we met onze camper maken en nu eigenlijk pas kom je zaken tegen die na terugkomst in Nederland wel wat aandacht nodig hebben vanuit de garantie die de dealer heeft toegezegd. De eerste reis naar Twente in december bleek op de eerste dag al onze verwarming en boiler het te hebben begeven en deze is dan ook inmiddels al vervangen en functioneert prima. Hebben we een hoop plezier van. Maar nu komen er allerlei vervelende storingen naar voren die het gebruiksgemak nogal beperken. Laten we beginnen met de minst urgente plobleempjes: gaspit die het niet meer doet, dakluiken die knellen en niet meer open gaan, Slot van serviceluik is kapot en wordt met ductape dichtgehouden. De overige sloten van de garagedeuren zijn ook inferieur en moeten ook nagezien worden. Ze sluiten nog wel, maar het voelt niet lekker allemaal. Het electronisch hoofdpaneel valt regelmatig uit met een pieptoon en start vervolgens zelf weer op. Allemaal zaken die verholpen kunnen worden, dus hierover maken we ons niet zo druk.

Maar waar we ons wel druk over maken was het feit dat de brand-, gas- en koolmonoxide-alarm een aantal keren afging. Overdag gelukkig en niets aan de hand. Dachten we….

Ik besluit de gasinstallatie te checken en schrik als ik het luik open doe. De LPG drukregelaar hangt los en iets naar beneden. Ik ruik gas en hoor ook sissen. In alle schrik meteen Miriam en Joep uit de camper geroepen en buiten laten wachten totdat ik wist wat er aan de hand was en hoe erg het was. De hoofdkranen direct dichtgedraaid en geconstateerd dat de beugel van de LPG drukregelaar van de wand was losgebroken en daardoor door alle verkeerdrempels en slechte wegen die regelaar is gaan rammelen en er een bout is losgedraaid, soort van. De bout weer vastgedraaid en weer de LPG installatie in gebruik genomen. Probleem opgelost, maar de volgende ochtend na vertrek van de camping op zoek naar een bouwmarkt om nieuwe beugels te kopen.

Nadat we gisterochtend op pad gingen, viel het multimediasysteem van onze camper uit. Het navigatiesysteem gaf een hardware storing en vervolgens konden we niets meer. Geen paniek, maar wel vervelend aangezien in het systeem de afmetingen en gewicht van onze camper zijn geprogrammeerd om zodoende smalle weggetjes en lage bruggen te ontlopen. Google Maps en Apple Kaarten hebben die toepassing niet en dat maakt ons wel wat bezorgd aangezien de bergdorpjes waar we doorheen moeten vaak smalle weggetjes hebben enzo. Maar goed; wij beroepen ons op Google Maps, maar deze functioneerde ook niet goed in de bergen. De cursor blijft soms minuten hangen op 1 plek en de kaart heeft steeds een andere weergave; dan weer rijrichting, dan weer positie op het noorden. We werden er heel kriegelachtig van. Miriam begon meteen over Trump en Elon Musk. Die zouden erachter zitten. Miriam meteen 2 pilletjes gegeven en gezegd dat alles wel goed komt.

Toen we door Chaves reden moesten we tanken en konden we ook weer onze LPG vullen. Ook kregen we van tankmedewerkster te horen dat vlak bij ons een bouwmarkt was. Wij daarheen en werd ik supervriendelijk geholpen met de benodigde beugels en schroefjes. Miriam en ik zouden die beugels monteren als we bij onze volgende camping zouden aankomen. We zijn weer wat relaxter dat we alles gedaan hebben wat we wilden vandaag; tanken, boodschappen en beugels kopen. We besluiten om vlak na Chaves een natuurcamping te bezoeken voor 1 nacht.

Eerlijk is eerlijk; het is hier wel prachtig in deze omgeving! Door de bergen rondom ons heen hangt een sluierbewolking en de ene bocht volgt de andere bocht op en met hele mooie uitzichten. Vergezichten gaat met de mist niet echt lukken. We passeren vele dorpjes met echt portugese uitstraling, Veel mozaik tegels, mooie huisjes met veranda’s, veel mensen buiten op het land werken en het bevalt ons wel.

Maar na 4 uur bochtjes draaien, schakelen en oppassen dat je geen rotswand raakt of in een greppel belandt, ben je er wel weer klaar mee. Nu dus op zoek naar de camping die we na Chaves willen bezoeken. Aangekomen op Parcue de Campismo Quinta do Rebentaõ werden wij hartelijk ontvangen en kregen we een mooi plekje direct waar het sanitairgebouw was. Prima plek, maar door de vele regen was het wel een natte zooi rondom de camper. De camper ziet er trouwens uit of dat hij Parijs-Dakar heeft gereden. Een wasstraat zou wenselijk zijn de komende dagen. Maar de komende dagen blijft het regenen, dus doen we later wel. De camping was in de basis een hele mooie, maar heeft jarenlang geen onderhoud gehad. Alles is verouderd, maar brandschoon qua sanitair. Deze reis hebben we op deze camping de lekkerste douches gehad. Met deze waterstraal kun je zelfs de Extension Rebellion belhamels van de snelweg bij Den Haag spuiten. Wel met warm water…zo zijn we dan ook wel weer!

De avond is superchill. Lekker TV kijken, lezen en gezellig de komende dagen uitstippelen samen. Het is erg rustig op de camping, ondanks dat hier een hoog gehalte sneue mannen op de camping leven. Gescheiden, aan de drank, werkeloos, uitzichtloze toekomst. Het komt allemaal een beetje triest over. Naast ons een man die waarschijnlijk gisteren door zijn vrouw uit huis is getrapt; 1 persoons koepeltentje met daarnaast een lease-auto van het bedrijf waar hij werkt. Geen voortent, geen kooktoestel, geen verlichting….Ik besluit vanavond toch maar weer met alles eens te zijn met Miriam. Voor de goede vrede. De goede vrede kwam ook voor de beste “buurman”. Hij mocht weer thuiskomen. Om 20.30 uur pakte hij zijn boeltje weer in en ging met gierende banden naar huis..denken we!

Vanmorgen op tijd weer op pad om de Douro vallei te doorkruizen met de vele wijnhuizen. Miriam-territorium!

De Douro vallei is genoemd naar de rivier die vanuit Spanje door het binnenland van Portugal naar de stad Porto loopt. De Douro regio is een regio met glooiende bergen rondom een slingerende blauwe rivier. Sinds de 18e eeuw is de Douro vallei een belangrijke regio voor wijn- en portproductie. Maar op deze plek wordt al meer dan 2000 jaar wijn geproduceerd. Door de tijd hebben wijnboeren eindeloos veel wijnterrassen aangelegd, vaak omzoomd met stenen muurtjes. De muurtjes beschermen de vruchtbare aarde op de hellingen tegen wegspoelen. Het lijnenspel van de wijnterassen tegen de steile berghellingen vormt een uniek landschap. De UNESCO heeft het in 2001 uitgeroepen dan ook tot werelderfgoed.

Zelfs met dit mindere weer is het een prachtige omgeving en zien we hoeveel wijnhuizen er hier gevestigd zijn. Uiteindelijk belanden we na weer een 3,5 uur rijden vanaf vanmorgen op een wijn-estate met een hele mooie camping met dito uitzicht over Lamego. We installeren ons op Camping Lamego, onderdeel van Estalgem de Lamego. Het wijnhuis. We installeren ons op een prachtige plek met uitzicht over de stad en blijven hier 1 nachtje.

De regen blijft maar doorgaan en Miriam besluit om toch vanaf de berg naar het stadje te lopen, aangezien daar veel te zien is. Het is een historisch stadje met veel gebouwen nog uit de 11e eeuw. Het is weer een wandeling met veel trappen en daar maak je Joep (en mij) niet blij mee. Ik besluit dan ook bij Joep te blijven en weer het blog te schrijven van de laatste dagen.

Miriam ging aan de wandel en op bedevaart naar Santuário de Nossa Senhora dos Remédios

Vanaf de centrale laan van Lamego (Avenida Dr. Alfredo de Sousa) loopt een imponerend trappenwerk met 686 treden omhoog, dat eindigt in een rocaille heiligdom. Het Santuário is halverwege de 18e eeuw gebouwd, maar was pas in 1905 af, en is toegewijd aan Nossa Senhora dos Remédios. De steile ondergrond benadrukt nog meer dit grandioze bouwwerk, dat omgeven wordt door het mysterieuze dichtbegroeide woud van het park Parque de Santo Estevão en een heel aangename locatie is.

De graftombe van de stichter, de kanunnik José Teixeira Pinto, overleden in 1784, ligt bij het begin van het schip van deze tempel.

Nicolau Nasoni, de maker van de schilderingen op de gewelven van de kathedraal van Lamego, ontwierp enkele van de barokke werken die het sanctuarium versieren, in het bijzonder de prachtige granieten fontein, die naast dit heiligdom ligt. Verschillende terrassen verrijken op verschillende niveaus de monumentale trappen en zijn met interessante beeldhouwwerken versierd. Deze verlichten de lange klim naar boven; onder andere de fontein van de pelikaan (Fonte do Pelicano) en een kleine achthoekige kapel uit de 16e eeuw gebouwd ter ere van de Heilige Maagd in opdracht van bisschop D. Manuel de Noronha zijn bijzonder. Op één van de terrassen staan 18 standbeelden, die de koningen en patriarchen van Judea verbeelden. In het midden staat een monumentale waterschaal waar een obelisk van 22 meter hoogte op rust, die versierd en ondersteund wordt door mythische atlanten (of telamonen). Tenslotte komt men bij het heiligdom, het epitome van het geheel, toegewijd aan zijn patrones.

Na terugkomst in de camper moest Miriam aan de zuurstof…rijke wijn! Die vrouw van mij, van middelbare leeftijd heeft 1422 treden gelopen van en naar deze basiliek en was superblij dat ze dit had gedaan vanmiddag. Topper is het!

Vanavond laten we lekker makkelijk de maaltijd bezorgen. We bestellen bij de camping 2 pizza’s voor vanavond. Morgen weer een nieuwe etappe op de N2 richting het zuiden. Maar ook daar is het weer niet om over naar huis te schrijven. Aangezien wij geen huis meer hebben….geen probleem!

8 + 9 Februari 2025: Bragança

/ martin&miriam / 4 reacties

We worden wakker in onze camper in berekoud Verdiago. In de bergen vriest het minus 5 graden en snort ons kacheltje inmiddels op volle toeren. Vandaag gaan we richting Portugal, maar eerst hier nog even lekker gebruik maken van alle sanitaire faciliteiten om daarna fris op pad te gaan. De warmtebron in de sanitaire ruimte van de camperplaats is minstens hetzelfde als de buitentemperatuur. Je voeten vriezen vast aan de tegelvloer en de ijspegels hangen aan je tepels als je onder de douche uitkomt. De badkamer ziet er overigens top uit op deze camperplaats en we laten hem dan ook achter zoals we hem aangetroffen hebben; brandschoon!

Voor vertrek nog even het chemisch toilet klaar maken voor een nieuwe dag en de schoon water tank vullen. Er hangt een slang op de kraan, dus ik hoef niet met gieters te lopen om te vullen. Dacht ik…. Bevroren waterslang en kraan. Er is buiten nog 1 kraan te gebruiken, dus dan maar met de gieter een paar keer lopen om onze tank te vullen. We kijken nog even of we alles netjes achterlaten op de camperplaats, als we een sneeuwschuiver met strooizout voorbij zien rijden. De wegen zien er glinsterend uit, maar we gaan toch dan maar gewoon rijden. Het valt allemaal erg mee en al slingerend dalen we de berg af en zien de voor die dag de laatste berguitzichten en bebossing om ons heen. Daarna wordt de rit erg saai over de eerste ruim honderd kilometers. Vlak en kaal, zoals je door Flevoland rijdt. We komen ook door een erg armoedig en vervallen regio waar je je kunt voorstellen dat er qua werkgelegenheid niet veel te doen is. We zien uit de jaren 70 verlaten fabrieken, met dito reclame-uitingen op de vervallen gevels.

Wat ons ook opvalt zijn de spookdorpen hier. Niemand op straat, alle luiken dicht van de oude huisjes en geen winkels of maar iets van dien aard te ontdekken. Vrij lastig, want we hebben brandstof nodig en tevens moeten we boodschappen doen voor de komende dagen aangezien de muizen dood voor onze koelkast liggen in de camper. Niets meer te verorberen. Dan weet je 1 ding; mijn humeur wordt er dan niet beter op. We zeggen tegen elkaar dat we dit geen mooie rit vinden en besluiten om dan toch maar even via een snelweg te gaan rijden om spoedig in een andere omgeving te komen. En dat lukt.

We komen steeds meer in bergachtig gebied en groene bossen. Weggetjes met rood grind en raar begroeide bomen. We denken allebei hetzelfde. Het zou zo ook Afrika kunnen zijn waar je door de binnenlanden rijdt. De wegen worden bochtiger en we krijgen weer veel meer mooie uitzichten te zien. Op een bepaald moment komen we bij een prachtige brug en meertje uit en besluiten om hier maar even met Joep te gaan lopen.

Maar net als we een kleine honderd meter van de camper weg zijn, zien we een gezin bij onze camper kijken en er ook aan zitten. Als ze zien dat ik het zie en terug ben gelopen ontstaat er eerst een wat ongemakkelijke situatie. Ze staan bij de deur van de camper en ik dacht aan soort van inbraakpoging als ik ze niet zou hebben gezien. Al onze spullen liggen binnen en eigenlijk ook wel voor het grijpen omdat we maar “even” zijn gaan wandelen in de buurt van de camper. Echter; na een voorzichtige introductie blijkt het een gezin te zijn met een jonge dochter die blind is en haar geen beeld van een camper kon voorstellen. Ze vonden onze camper heel mooi en om hun dochter de contouren van onze camper letterlijk te laten voelen, met uitleg erbij wat ze voelde, hoopten ze hun dochter weer een stukje te hebben bijgebracht. Ik liet ze hun gang gaan en ze bleken hele vriendelijke mensen te zijn. Met het voltallige gezin liepen ze, inclusief broer en zus en betastten ze de camper. Toen ik ze uitnodigde om ook binnen te kijken en hun dochter ook de beleving van binnen te laten voelen, vonden ze dat te ver gaan en was dat nooit hun bedoeling om dit zo te laten ontstaan. We praatten nog even met elkaar en met 1000x dank namen ze afscheid en konden wij ook weer verder met onze reis. Soms betrap je je er zelf op dat je meteen aan erge dingen denkt als inbraak, terwijl het feitelijk om iets heel anders gaat. Een stukje educatie aan hun blinde dochter geven.

We vervolgen onze weg en rijden dicht bij de portugese grens en steken deze over om de laatste 20 kilometers naar Bragança te rijden. We rijden door fraaie Parque Natural de Montesinho.

Als je je rustig en vredig wil voelen is dit natuurpark de perfecte bestemming. Het is er stil, nagenoeg geen verkeer, prachtige natuur en het is 1 van de grootste beschermde natuurgebieden van Portugal. De afgeronde heuvels, de ingesloten valleien van de rivieren Sabor, Maçãs en Baceiro, de moerassen en steeneikenbossen en een uniek rotsachtig gebied maken het mogelijk om vanaf de top van een rots de horizon te verbreden en het landschap te overzien. Het is fotogeniek gebied met een enorme biodiversiteit aan flora en fauna. We rijden er doorheen en zetten verder koers naar Bragança.

Daar willen we in het centrum op een camperplaats gaan staan. Zonder elektra-aansluiting, maar gezien de reviews van de camperplaats, gaan er er toch heen voor 1 nachtje. Daar aangekomen viel het ons vies tegen. Op een zeer druk kruispunt gesitueerd , campers op een parkeerplaats op een rijtje staan en elkaar recht in de gezichten aankijken als je in de camper zit, zien wij niet zitten. We zoeken wat anders uit en zien net buiten Bragança een camping aan een rivier die ook nog eens open is. Sobre Aguas Camping, liggend aan de rivier Rio Sabor. We gaan erheen en er is nog plek voldoende om zelf iets uit te zoeken waar je wilt staan, midden in de natuur.. Dit proces heeft 4 plaatsen gekost om te ontdekken waar we het beste konden staan. Na 3 plekken gaan staan en weer ander plekje zoeken, werd de sfeer er even niet beter op. Bij mij tenminste….ik was het zat op dat moment. De camper zakte een paar keer in de modder en kwam niet weg van de plek toen we zagen dat de camper ook niet waterpas te stellen was. Op plek 4 op het hoogste terras met bestrating stonden we top! Niks meer aan doen. Ook besluiten we om 2 nachten te blijven om zo ook een beetje bij te tanken van de afgelopen dagen. Even rust in de tijd en ergens even te zijn. Om te lezen, luieren, dutjes overdag te doen en niks te plannen. Hier zijn we dan ook nu mee bezig. Miriam is als Truus de Mier weer alles laboratoria-waardig clean te maken, terwijl ik even de afwas doe en aan het blog werk. Buiten draait de wasmachine met het beddengoed en wat kleding, zodat we morgen echt kunnen beginnen met datgene dat we bedacht hadden. We gaan de N2 van Portugal rijden. Vanaf Chaves in het noorden, naar Faro in het zuiden van Portugal. Deze weg noemen ze ook de Route 66 van Portugal. We doorkruizen 4 nationale parken, 8 rivieren en passeren vele verschillende regio’s. De N2 is de ader die ook de mogelijkheid biedt om af te buigen naar de kust om daar ook wat mooie dorpen mee te pakken. Steden slaan we over. Daar zijn wij niet zo van. Maar eerst vandaag even chillmodus. Morgen gaan we weer op pad.

7 Februari 2025: Picos de Europa

/ martin&miriam / 7 reacties

Soms heb je geen woorden nodig om de schoonheid van vandaag te beschrijven. Daarom vandaag alleen beelden van foto’s van Miriam en korte clip van rijdende beelden van vandaag. We startten vanmorgen bij vertrek met een zonnige 16 graden en eindigden met 1 graad in de sneeuw.

En tevens de clip van onze tocht. Intens genoten, maar soms ook spannend! Nu weer veilig aangekomen op camperplaats en gezellig samen maaltijd nuttigen.

5 en 6 februari 2025: El Puente naar Santillana Del Mar

/ martin&miriam / 9 reacties

Gisterochtend werden we in alle rust wakker nog in Zarautz en konden daar nog even lekker douchen en de tijd nemen om alles in de camper aan kant te maken voordat we op pad gingen. We hebben hier 2 heerlijke dagen gehad op een prachtige plek. We waren onderweg vergeten om onze Go Pro camera op de voorruit te plakken om zodoende onderweg mooie beelden te maken van alles wat we tegen komen. Vandaag dus maar gedaan en konden we op pad, nu met beeld en geluid.

We kiezen ervoor om zoveel mogelijk binnendoor te rijden om het echte Catalonië te zien. De eerste kilometers reden we langs de kust en zagen we de golven op de kade beuken. Er stond veel wind, maar een heerlijke zon erbij. Na een tijdje de kustlijn van de Golf van Biskaje te hebben gevolgd, buigen we meer af naar het binnenland. We hebben veel moois gezien en leuke dorpjes doorheen gekomen, maar het straatbeeld hier is eigenlijk niet veel anders dan bij ons. Dezelfde winkelketens, dezelfde garagebedrijven, net zoveel horeca, alleen dan met veel mooier weer en bergen op de achtergrond. Wel mooi!

We hebben niet zo’n lange tocht voor de boeg, hooguit 3,5 uur rijden en in alle rust om ons heen. Bijna geen verkeer en daarom super relaxt rijden. We hebben El Puente als bestemming voor alleen maar een middag, avond en nacht door te brengen. Meer een tussenstop richting Santillana del Mar. De camperplaats die we uitgekozen hebben bleek een goede keuze te zijn. Camperplaats Bidaivan Camperpark in El Puente. Een mooie afsluitbare camperplaats op verharde grind plekken. Bij de camperplaats zit een leuk terrasje met picknickplaatsen, soort huiskamer waar ook maaltijden worden bereidt voor gasten, een zwembadje en mooi en schoon sanitair.

Na het installeren eerst weer een wandeling met de kleine man om vervolgens daarna in het zonnetje een dutje te doen en later een borreltje samen. Deze plek nodigt niet uit om een all-inclusive vakantie te boeken of deze moet 1 dag behelsen. Er is geen ruk te beleven. Relax-stand met e-reader en de zon op je lijf voelen. Rustig avondje ook en uiteindelijk bedtijd die past bij gepensioneerden…22.15 gingen we naar bed om nog lekker te lezen….tot 22.18 uur. Totaal beiden in comateuze toestand geraakt tot de volgende ochtend. Berglucht en vrije tijd gaan goed samen voor lekkere nachtrust.

Vanmorgen eigenlijk hetzelfde ritueel als gisteren. Spannender kunnen we het niet maken. Maarrrrr…we gaan op pad richting Santillana Del Mar. Deze tip kregen wij van een oud stadsgenoot, schoolgenoot, voetbalgenoot en lid van de Clijnk Dynasty in het Lelystadse voetbalwereldje van weleer. Ronald Clijnk welteverstaan. Hij woont in Spanje en via instagram hebben wij af en toenog contact. Zoals ik ook nog contact heb met zijn broer Vincent en zussen Brigit en Jolanda. Broer Evert was net zoals ik ook keeper en ik moest hem ooit als bijna 15 jarige (B1 toen) vervangen in de A1 toen Evert langdurig geblesseerd was, als ook de andere oudere goede jeugdkeepers van de club. Johan Meijer en Frank Vermeulen waren ook langdurig geblesseerd.

De ouders van deze Clijnk kroost waren enorme betrokken vrijwilligers van de voetbalclub en hebben echt heel veel voor iedereen gedaan destijds. Vader Clijnk was scheidsrechter waar je het niet in je hoofd haalde om er ook maar iets tegen in te brengen. Groot, streng maar rechtvaardig. Moeder Clijnk was mijn heldin! Daar is het met mij mis gegaan. Moeder Clijnk stond namelijk altijd in de kantine, achter de bar en in de keuken. Een mix van activiteiten waar ik niet tegen bestand was en ben. Tot zover een moment door memorylane….terug naar Spanje. Maar Ronald, bedankt voor de tip om dit dorpje te gaan bezoeken! Zoals de beelden laten zien, is het echt een parel voor Calabrië.

De rit ernaar toe was wederom via binnendoor wegen en niet zo bijzonder als gisteren. Na aankomst werden we weer geconfronteerd met een prachtige camperplaats, aan de rand van het middeleeuws dorpje. Je moest wel academisch niveau hebben om de incheckzuil te begrijpen, maar uiteindelijk is het ons gelukt om binnen te komen. Camper neergezet, even broodje gegeten en vervolgens met Joep op pad om het dorp te bekijken.

Santillana del Mar is een gemeente de spaanse provincie Canabrië en heeft ongeveer 4200 inwoners.

Het dorpscentrum van Santillana del Mar telt veel historische gebouwen. De geschiedenis van het benedictijnenabdij Colegiata Santa Juliana gaat terug tot de 12e eeuw en heeft nog veel van zijn oorspronkelijke karakter behouden. Op het plein staat de Torre de don Borja uit de 15e eeuw vernoemd naar Don Borja Barreda. Verder zijn er veel mooi versierde herenhuizen met op de gevel de wapens van oude Spaanse adellijke families. Het dorp ademt nog steeds een middeleeuwse sfeer, wegverkeer is nauwelijks toegestaan waardoor het veel op een openluchtmuseum lijkt. 

Het is natuurlijk geen toeristisch seizoen, maar desondanks lopen er toch nog een aantal toeristen rond in het dorp. Miriam maakt op haar gemak weer de foto’s en ik loop met Joep een rondje door het dorp.

We vinden het prachtig om het te zien, maar weinig sfeer door de stilte. Veel restaurants en winkeltjes die toch nog open zijn. Het nodigt niet echt uit, maar we gaan toch even een drankje en tapasje doen samen op een terras. Medium biertje, groot glas witte wijn en 2 hapjes a 6 euro. Niks van te zeggen.

We slenteren nog een beetje door de straatjes voordat we naar de camper lopen en daar heerlijk in het zonnetje buiten zitten en doen een siëstaatje.

Alleen Joep denkt daar anders over. Die zie je denken; tjesus…ik zit al 2300 kilometer in een pokke-auto en nu zullen jullie doen wat ik wil! Spelen en vervelend zijn. Hij blaft naar alles wat beweegt op 250 meter. Om gek van te worden. Maar na een tijdje overvalt hem ook de vermoeidheid en ligt op een schapenvachtje buiten bij ons, terwijl wij op stoelen zonder kussens zitten. Het kan raar verdeeld zijn in de wereld…

Morgen vertrekken we hier en gaan richting Picos de Europa. Ik zie er als een berg tegenop!

3 en 4 Februari 2025: Zarautz

/ martin&miriam / 7 reacties

Nadat we alles weer een plekje in de camper hadden gegeven, gingen we weer met goede zin verder met onze volgende rit. Hossegor was een super leuke plek in een mooie omgeving. Enorm genoten samen. De navigatie hebben we ingesteld op “tolwegen en snelwegen vermijden” en als bestemming Zarautz. Gelegen in een baai aan de Golf van Biskaje. Maar net onderweg werden we geconfronteerd met een wegomleiding en kregen we als bonus nog veel meer mooie huizen te zien. Uiteindelijk kwamen we toch weer uit bij de snelweg en hebben daar maar meteen boodschappen gedaan bij de Lidl. Ik loop een rondje met Joep, terwijl Miriam het culinaire verwennen inslaat. Wel blijf ik dicht bij de camper en hou hem in het zicht. We horen toch soms nare verhalen over inbraken in campers en aangezien ons hele hebben en houden in dat hok ligt, alert blijven.

Nadat alles weer in de kasten en koelkast is opgeborgen gaan we weer op pad. We nemen alleen maar binnendoor weggetjes en komen steeds meer in bergachtig gebied. We rijden dwars door Biarritz, Bayonne en gaan de grens over bij Irun. Vervolgens dwars door San Sebastian met de camper. Dat was wel even weer wennen met dat 7,5 meter lengte voertuig. Smalle rijstroken en een ruime uitslaande kont (die van de camper dan he…) maakt dat je soms ogen tekort komt om uit te kijken of je geen lantaarnpaal langs de straat of auto naast je raakt met je kont. En communiceren in de baskische taal is een enorme uitdaging kan ik je zeggen. Er is niks van te maken en engels spreken doen ze hier nagenoeg niet aan. En als ze het proberen, dan is door het dialect er ook niets van te maken. Maar goed; we komen veilig San Sebastian door en gaan richting de bergen en houden Zarautz aan als bestemming. We genieten enorm om alleen al door de dorpen heen te rijden. We zien het dagelijks leven zoals het hier gaat. Wij zitten met korte mouwen en overwegen korte broek aan te trekken met een zonnige temperatuur van 15 graden, maar hier lijkt het of iedereen onderweg is naar Antartica. We passeren leuke kleine dorpjes en slingeren naar boven om uiteindelijk bij Gran Camping Zarautz aan te komen. We willen hier een paar dagen blijven omdat Mir de was wil doen en het weer hier de komende dagen heel aangenaam is. Bijzonder voor de Golf van Biskaje, waar het altijd nogal tekeer kan gaan. We checken in en krijgen het laatste plekje dat ze beschikbaar hebben met uitzicht over de baai van Zarautz. We kunnen hier wel aan wennen.

In de middag een wandeling langs de kliffen gemaakt met prachtige vergezichten langs de kust en einde middag gezellig hapje/drankje gedaan. We kijken echt prachtig uit over de baai en het dorp Zarautz. Dit is een gemeente in de spaanse provincie Gipuzkoa in het baskenland. Het ligt tussen San Sebastian en Bilbao en heeft ongeveer 25.000 inwoners. Ook in de avond met alle lichtjes van de stad is een fraai uitzicht.

Zarautz by night

Na het avondeten is het mijn taak om de afwas te doen. Ook een genot om dit weer te doen op een camping in plaats van in je eigen camper. Ook lekker om weer lang en fijn te kunnen douchen en riant het record paalzitten (kakken) te verbreken. Want mijn eigen oppervlakte van bijna 2 m3 is wat meer ruimte toch wel een traktatie als je al 5 dagen alles in de camper moet doen. Overigens duurt het altijd wel even voor mij om mij over te geven om “alles” in de camper te doen. Maar als ik eenmaal zover ben…!?

Ik kom ook nog tijdens de afwas aan de praat met een engels stelletje. Zien er niet uit als een echtpaar, maar echt wel een stelletje. Heel leuk praatje over hun reis en onze reis. Beetje hippie achtige types, dus ik denk dat ze hier komen voor het surfen op dit prachtige strand. Bijna goed! Ze waren hier ge-strand met de camper. Storingen en reparaties maakten dat ze al 13 dagen hier moesten blijven voordat de camper gerepareerd kon worden. Blijkt hij een hele bekende musical-director en componist te zijn in de UK. Heeft gespeeld on tour met Take That als bass gitarist destijds. Ook andere muzieksterren schrijft hij muziek voor. Toen ik hem vertelde over mijn neef Sjors die net een nieuw album Waves of Life had uitgegeven met zijn Lövestad (instagram: @Lövestadlive) was hij direct geïnteresseerd en zou hij een paar clips luisteren van Sjors. Ik denk dat hij deze vibes wel okay vindt.

Samen een heerlijk avondje gehad en plannen gemaakt voor vandaag, dinsdag 4 februari. Het is stil op de camping, die redelijk vol staat met allemaal campers. Met het ruisen van de zee op de achtergrond vallen we in slaap.

Deze ochtend loop ik eerst met Joep de camping rond en zie de zon al weer winnen aan kracht. Miriam doet de was en ik schrijf het blog tot zover. We gaan zometeen wandelend naar Zarautz vanaf de camping, wat een uitdagende wandeling lijkt te worden langs smalle paadjes. We gaan het dorp bekijken.

Met water op zak voor Joep en ons beginnen we aan de wandeling naar het dorp vanaf de camping. Via een steile weg langs de kliffen lopen we naar beneden via een trap met 965 treden. Joep kan deze trap niet helemaal gaan lopen wegens zijn hernia van eerder, dus tillen we de kleine veldheer op en dalen we af tot beneden aan het strand.

Geweldig om te zien hoe enthousiast Joep is om over het strand te darren en kwispelend loopt hij met ons mee. Mir zegt tegen mij dat de terugweg we niet die trap op lopen maar een taxi nemen. Ik kan wel in verweer gaan, maar dat heeft toch geen zin. Ik stem in om terug een taxi te nemen. De camping heeft een shuttle bus en deze brengt om 14.30 uur de mensen weer terug naar de camping. En dat alles voor 3 euro….met zijn tweeen, enkele reis. Als ik dat had geweten had ik een retourtje genomen! Nee, hoor! De wandeling naar beneden was prachtig door alle vergezichten en een blije vrouw en teckel.

Beneden aangekomen op de promenade, lopen we een stukje het dorp in en belanden we op een terrasje om een koffie te nuttigen. Daar komen we in gesprek met een echtpaar uit Nederland met 2 kleine kinderen bij zich. Twee maanden zijn ze aan het reizen met een grote camper. Kinderen geven zij zelf onderwijs en als ZZP-ers kunnen zij zelf de tijd plannen. Leuke mensen, maar andere DNA zal ik maar zeggen. Beetje woke, schatten we zo in. Niks mis mee, maar niet ons cup of tea.

We lopen weer door en helemaal aan het einde van het enorme strand besluiten om maar ergens op een terras een kleine lunch te nuttigen. Een paar pinxtos / tapas samen delen en een lekkere kouwe kletser erbij. Mir een roseetje en in de zon samen een hapje eten aan een prachtig strand waar surfers hun kunstje doen. We kijken elkaar aan en zeggen tegen elkaar hoe lekker we het hebben door nu te doen wat we doen. Februari in de zon en voelt 16 graden als 22 graden daar waar wij nu zitten.

De pinxtos / tapas waren heerlijk; we hadden een schaaltje met lekkere gekruide champignons, een stukje kabeljauw met een groentesalsa achtig iets en ham/kaas kroket. We merkten niet eens dat het al tijd was om de shuttle bus te halen en moesten nog even een stukje lopen naar het treinstation. De shuttle stond al op ons te wachten en bij terugkomst op camping alles afgerekend van de afgelopen nachten verblijf en besluiten we om morgen toch weer onderweg te gaan naar onze volgende stop. We weten nog niet wat we gaan doen, gezien het mindere weer wat er aankomt, maar zelfs met minder weer is het hier aan de baskische kust prachtig om te reizen. We zien wel! Vanavond nog lekkere avond en rustige nacht en morgenochtend weer even de camper vullen met schoon water, legen van vuile water en de composthoop weer legen. Jullie horen van ons binnenkort!

Joep zit 1e rij!

2 februari 2025: Zon en korte mouwen vlakbij de Spaanse grens!

/ martin&miriam / 5 reacties

Gisteren was een heerlijk relax dagje aan de kust bij Fouras. In de ochtend was het lekker wakker worden zonder concreet plan voor die dag. Daarom eerst maar even met onze Joep een ochtendwandeling gemaakt en vervolgens even een paar uur gelezen. Mir en ik besluiten om tussen de middag een wandeling naar het dorp te maken en dat maar eens rustig te bekijken. We kunnen er constateren dat het een topdorp was qua ambiance, winkels, horeca en activiteiten. We stonden even te praten met een frans echtpaar die hier in de winter wonen en in de zomer in de buurt van Parijs. Zomers kun je hier over de koppen lopen, zo druk zeggen ze. We kunnen het ons goed voorstellen!

Fouras in wintertijd

Ook is hier tussen de middag alles dicht en doen ze of een slaapje of laven ze aan 9 liter tafelwijn. Mooie winkels, leuke barretjes en terrasjes, maar alles dicht! Wel waren en nog een boulangerie en patisserie open en dus daar maar wat lekkers voor bij de koffie meegenomen voor bij de camper. Zonnetje erbij, maar nog wel heel fris.

Aan het einde van de middag was de zon er weer en zijn we met Joep nog even op het strand gegaan om hem daar te laten darren. Wat is het ventje toch altijd blij en enthousiast. Hij was niet te houden en sleepte het ene stuk wrakhout met zich mee of nog een ander stuk hout wat er te vinden was. Afpakken laat ie niet toe en dat is het spel. Geweldig om hem zo uit zijn plaat te zien gaan. Na een uurtje trok de lucht weer dicht en werd het echt koud. Daarom maar naar binnen voor de laatste avond hier. Morgen weer door. We slapen heerlijk in onze Knaus en merken dat we steeds meer in de fossielen-stand komen, zo relaxt zijn we inmiddels.

Vanmorgen na wakker worden en alles klaar maken voor vertrek, gaan we omstreeks 09.30 uur weer op pad. We twijfelen of we nu direct Spanje/Baskenland intrekken of toch nog een nachtje in de buurt van Bayonne plannen. We hebben geen haast en we zien wel hoe de dag verloopt. Deze dag verandert met de minuut als we steeds in dichtere mist rijden en maximaal 100 mtr zicht hebben. Op de tolweg is het rustig dus we rijden met een lekkere snelheid van 100 km/u totdat onze tank weer leeg is en stoppen bij een tankstation. Daar werkt het allemaal wat anders dan in Nederland. Je moet eerst naar binnen om te zeggen voor hoeveel je wilt tanken, om vervolgens dat bedrag te pinnen. Dan ga je tanken en stopt de pomp exact bij het genoemde bedrag. Mocht je minder hebben getankt dan dat je betaald hebt, dan storten ze het verschil weer terug op je rekening waarmee je betaald hebt. Lijkt omslachtig, maar gestolen wordt er niet tenminste op deze manier. Aangezien ik na tanken ook nog LPG moest tanken moest ik 2x naar binnen om aan te geven hoeveel ik wilde tanken. Dat betekent 2x blootgesteld worden aan impulsaankopen…

Nadat we nog ruim een uur hadden doorgereden, besloten om een plek te gaan zoeken voor de nacht. Dat lukte wederom goed op de Camping Car Park App.

Camperplaats in Soorts – Hossegur

Tijdens de rit door het dorp Soorts-Hossegor, waar de camperplaats was, werden we al blij. Prachtig zonnig weer van 14 graden, schoon en net dorp met hele mooie huizen. Alles netjes op en rondom de straten en onze camperplaats zat direct naast een zeg maar ruim boven modaal woonwijkje. Super moderne strakke huizen en om ons heen bossen, pijnbomen en Mimosa.

We maken ons plekje naar ons zin na het inchecken en besluiten om naar Lac du Hossegor te wandelen. Het meer zit ongeveer een kilometer achter onze camperplaats en om er te komen moesten we door een soort Aerdenhout lopen om bij het meer te komen. Ook rondom het meer stonden alleen maar paleizen. Oud geld en nieuw geld. Zien en gezien worden. Daar liepen wij dan met ons adidas joggingbroekje en t-shirt. Een terrasje kom je zo niet op.

Familie Clochard.

Dan maar een kartonnen strook met “please help us with food” maken en op de grond voor het terras gaan zitten. Of we gaan gewoon weer naar ons huiske op wielen gaan daar maar laven. Dat is het geworden! We zitten nu nog in het zonnetje een borreltje te doen terwijl ik het blog schrijf. Vanavond lekker TV kijken. Oh ja…over TV gesproken. We zijn nu 4 nachten onderweg en het is ons nog niet gelukt om via de satelliet TV te kijken. Bomen staan meestal in de weg. Daarom zo blij dat ik via een spaanse telecom bedrijf een datacard met abonnement heb aangeschaft met een Mifi router. Via deze datacard kan ik in heel europa data gebruiken om TV te kijken, foto’s te uploaden van Miriam zonder enige problemen. Met de satelliet konden we sowieso in zuid Spanje en Zuid Portugal niet meer kijken ivm beperkt bereik. Met deze datacard, met maandelijks 400 GB aan beschikbare data, moet het volgens ons goed lukken. Na deze reis besluiten we of we de satelliet laten verwijderen of toch laten zitten. Scheelt ook weer gewicht.

Morgen gaan we echt Spanje in richting het Baskenland. Ook weer heel veel zin in, maar het lijkt ons daar moeilijker om campings en camperplaatsen te vinden die open zijn in deze tijd. Jullie gaan het zien!

31 januari 2025: Van Roggele naar La Rochelle..

/ martin&miriam / 8 reacties

Donderdagochtend werden wij wakker in Herbeumont en stond de gehele camperplaats vol met water. Tjonge wat was het nat op alle grasgedeelten van de camperplaats. De ochtendrituelen zijn zoals ze vroeger waren bij onze vorige campers. Ik doe alles aan de buitenkant van de camper en Miriam maakt alles in de camper aan kant om te kunnen vertrekken. De camperplaats heeft prima faciliteiten om de camper te vullen met water en alles te legen wat leeg moet. We hebben redelijk goed geslapen, maar zijn beiden nog steeds verkouden met niezen en r…gelen aan toe. Dat is dus het begin van dit blog.

Na vertrek zijn we eerst onderweg naar een tankstation om te tanken voor de deze dag. We willen ongeveer 400 km rijden en het liefst tussendoor en niet over snelwegen. We schieten goed op en zien een hoop rotondes aan ons voorbij gaan. Rotonde zal vast een frans woord zijn, denk ik zo. Onderweg maken we niet veel mee, totdat we opeens geconfronteerd worden op een rotonde met een luid gebarende en toeterende truckchauffeur. Hij wijst naar onze camper op een manier dat wij denken dat er brand is of zo. Wij direct stoppen bij eerste gelegenheid en wat zien we? Onze serviceluik van de camper, waarachter de water aan- en afvoer afsluiters zitten als ook de elektra-aansluiting, staat wagenwijd open en men kijkt dus tegen een open luik aan. We vragen ons af hoe dit toch kon gebeuren, aangezien ik zeker weten de luiken had afgesloten voordat we gingen rijden vanmorgen. Miriam wist het opeens en ze had gelijk. Vanmorgen stonden we even langs een autoweg op een kleine parkeerplaats waar de auto’s gewoon vlak achter je voorbij razen. Joep, onze leisure-directeur moest dringend zijn behoefte doen en dat maakte hij op zijn Joeps aan ons duidelijk. Veel lawaai, veel beweging, maar vooral heel veel drama. We worden er onrustig van en zijn daarom maar meteen op deze parkeerplaats gestopt om zodoende onze campervloer niet krom te zien trekken van Joep zijn urinezuren. Miriam liep achter de parkeerplaats met Joep, toen er een vrachtauto vlak naast ons voorbij kwam. Door de luchtzuiging tussen beide voertuigen, kwam er dusdanig druk op het luik waardoor hij openklapte. Achteraf hebben we wel dat geluid gehoord. Het slot en sluiting was ontzet en we konden het luik niet meer dicht krijgen. Hoe nu verder? Met onze laatste nano-tape stukjes hebben het luik dichtgeplakt en zijn we weer doorgegaan.

Bij aankomst van onze volgende overnachtingsplaats, zou ik wel op zoek gaan naar of nog meer tape, of het juiste gereedschap om het slotje open te kunnen maken. Hiervoor hebben we tork-schroevendraaiers nodig enne…..die had ik net niet meegenomen. Nu is gereedschap meenemen voor mij net zoals sportkleding meenemen; ik gebruik ze niet! Maar goed; ik had een missie om na aankomst in Beaune La Rolande (iets voor Orleans) op de camperplaats van wederom Camping Car Park organisatie, op zoek te gaan naar deze attributen. Tape of tork schroevendraaiers. Ik aan de wandel richting het dorp. Leuk dorpje met mooi centraal pleintje. Bij een soort schildersbedrijf met winkel naar binnen gelopen met mijn maatje Google Translate. Ze begrepen mij volledig, maar konden mij niet helpen. Ik moest naar een grote supermarkt op zo’n 10 minuten rijden buiten het dorp. Dat doen we dan maar de volgende ochtend als we vertrekken naar onze volgende bestemming.

Miriam had weer lekker gekookt in de camper en na een rustig avondje lekker vroeg naar bed gegaan en zowaar werden we vanmorgen beter en fitter wakker dan de dagen daarvoor. Alles weer ingepakt en geladen wat nodig was om hopelijk het luik te kunnen repareren. We besluiten om vandaag maar kilometers te maken op de tolwegen. Dat scheelt op een dag toch zeker 1500 rotondes, die Joep nogal onrustig maken tijdens het rijden. Elke keer als ik afrem denkt de veldheer; waar zijn we, wat gaan we doen en mag ik er al uit? Nou, het was een gouden besluit om via de tolwegen te gaan. Enorm opgeschoten op nagenoeg lege tolwegen en een hond die 6 uur in coma heeft gelegen op een schapenvachtje op de grond.

Omstreeks 14.14 uur reden we bij afslag La Rochelle. Allebei dachten we hetzelfde. Het weer is lekker, en deze plek wilden wij al tijden eens bezoeken. Zullen we 2 dagen hier blijven en even een rustdagje inplannen? Prima, nu we weten dat de komende dagen het heel zonnig wordt daar. Wederom een camperplaats van Camping Car Park. Wat zijn we supertevreden over deze europese organisatie. Alles is top geregeld. We komen aan in Fouras, net naast La Rochelle en staan letterlijk 25 meter van het strand en op loopafstand van het dorpje. We kennen het dorpje misschien van jaren geleden op TV. Fort Boyard is hier vlakbij opgenomen. In het dorp staat ook een fort. Dit fort heet Fort Vauban. Na het neerzetten en aansluiten van de camper, besluiten we om meteen met Joep een strandwandeling te doen richting het dorpje.

Joep is niet te houden en het is aandoenlijk om iedereen te zien lachen als deze teckel bijna opstijgt van het kwispelen en guitig loopt rond te springen door en langs het water. Hij blij, wij blij.

We maken een wandeling over het strand en promenade om na ook het Fort te hebben bekeken, te belanden in een cafe met buitenterras. Je verwacht het niet… Aangezien we onderweg nog niet veel hadden gegeten, hadden we na de wandeling ook een beetje trek en bestelden ook wat kleine hapje erbij. Was top en super gezellig. Bij elkaar afgestemd hoe het nu voelt om nu echt onderweg te zijn en ook te beseffen dat er voorlopig geen werk op ons staat te wachten als we niet willen. Het voelt goed zeggen we tegen elkaar.

Na terugkomst in de camper viel het doek voor onze terrorteckel. Met enige bravour wilde hij nog met een bot spelen, maar nadat hij op een stoel belandde, was er weer die comateuze toestand van onze Joep. Hij was doodop! Lekker rustig.

Mir is nu aan het koken en ik schrijf het blog van de afgelopen dagen. Beter kunnen we het niet hebben met elkaar. Vredig, rustig en super goede vibes. We blijven hier tenminste nog een volle dag staan en misschien nog een dagje extra. Fijne plek dit!