Portugal

20 februari 2025: 5e dag in Serro da Bica

/ martin&miriam / 5 reacties

Mochten mensen dit blog lezen met de verwachting dat er veel is gebeurd; hou maar op met lezen! Wil je wel gewoon weten hoe onze dagen eruit zien en hoe we e.e.a. beleven, dan meer dan welkom! De laatste dagen gaan namelijk voorbij in totale ontspanning hier op Camping Serro da Bica. Het is een prachtige plek om te vertoeven met mooie wandelingen binnen het terrein van de camping. Dit doen we dan ook een aantal keren per dag. Er valt dan ook niet veel meer te melden dan dit en het lekker luieren voor de camper, met op zijn tijd het natje en droogje. We lezen enorm veel en verbazen ons zelf dat we zo goed de rust kunnen bewaren na alweer een paar dagen op deze camping.

Het feit dat we ver buitenaf van de bewoonde wereld staan en dat we in dit gebied niet echt lekker kunnen fietsen, maakt ook dat we ons echt richten op rust en wandelen met Joep hier op het terrein.

De ochtenden beginnen altijd met de broodjes ophalen bij de receptie en de broodjes voor de volgende dag bestellen. Dan even een praatje met dees of geen, voordat we echt met de dag beginnen. We vinden het een hele fijne camping, ondanks dat het papierloos toilet niet ons ding is en dat je niet met slippers/schoenen in het sanitairgebouw mag komen. Schimmelkaas vinden we allebei lekker, maar schimmelvoeten dat is wat minder. Maar voor de rest is dit wel een hele fijne plek om te zijn.

Daarnaast keuvelen we een beetje met klusjes in en rondom de camper. De camper ziet eruit! Zoveel modder en zand op de camper door de natte ritten door Belgie, Frankrijk en Spanje. Daarom maar alle luiken, deuren en buitenwanden zo goed als kwaad het kon schoongemaakt. De camper wassen mag hier niet, maar al soppend met een emmertje kon ik in ieder geval alle deuren en luiken goed afnemen. Ook hebben we onze zuignappen van de luifel eens uitgeprobeerd. ideaal! Veel meer leefruimte onder de luifel doordat de stokken niet op de grond staan, maar in de zuignappen op de buitenwand van de camper. Olie gepeild, bandenspanning gecontroleerd en bijgevuld en chemisch toilet en watertanks verzorgd. Nou….ik was op!! Direct weer in relaxstand, want het moet niet op werken lijken.

Een ander ding is wel, zo ervaren wij dat tenminste, is dat de meute die hier echt al maanden overwintert een kliek is geworden waar je niet makkelijk als passant tussen valt. Iedereen is aardig, maar is toch op eigen inner-circle gericht. Wij vinden het prima zo, aangezien wij eigenlijk altijd wel op ons zelf zijn en het liefst ergens buitenaf staan. Ook omdat Joep nogal waaks is, is veel roering om je heen vaak ongemakkelijk omdat ie dan toch wat vaker blaft. Maar dat maakt hier ook niet veel uit, aangezien 80% hier een hond heeft.

In de blokhut heb ik samen met een aantal mannen het voetbal kunnen aanschouwen tussen Feyenoord en AC Milan en dat was natuurlijk een topavond. Gisteravond heb ik op mijn bed naar PSV tegen Juventus gekeken en dat was ook een waanzinnige wedstrijd en goed voor het nederlandse voetbal. Miriam wilde graag Emma Kinderziekenhuis kijken en dus ken ik mijn plaats; de slaapkamer als je wat anders wilt kijken.

Tja…wat doen we nog meer zo deze dagen op de camping? Miriam kookt lekker in het kleine keukentje en ik doe de afwas. Vind ik altijd leuk om te doen omdat je altijd met een paar kerels staat af te wassen en slap te ouwehoeren. Ook inspiratie waar je heen kunt of waar het mooi is.

Morgen, vrijdag de 21e, moeten we van deze camping af omdat onze plek al eerder gereserveerd was. We hadden best nog wel een paar dagen willen blijven als het kon, maar we hebben ook wel weer zin om meer richting de kust van de Algarve te gaan. Eerst gaan we morgen nog boodschappen doen in Ourique en daarna ergens tanken. Diesel en LPG moeten weer bijgevuld worden. We willen op onze volgende camping ook wel weer een aantal dagen blijven staan als deze een leuke gezellige is. Camping Quinta de Odolouca in Sao Marcos da Serra. Ook met nederlandse eigenaren en moet ook een hele mooie plek zijn. We gaan het zien. Als het niks is dan vertrekken we weer na 2 dagen en gaan we mogelijk nog Leo en Jose Rikken bezoeken met onze camper. Zij staan op een Municipal in Monte Gordo en het lijkt ons wel leuk om met hun een avondje of zoiets door te brengen. Leo is een oud-opdrachtgever van mij en met hem heb ik een aantal jaar mogen samenwerken aan een grote opdracht. Het samenvoegen van 2 organisaties, verhuizen naar een totaal nieuw op te zetten distributiecentrum voor hulpmiddelen en deze beide organisaties daarin te huisvesten. Pittige tijden, maar met veel voldoening kijk ik terug op deze klus, als de samenwerking met Leo. Altijd contact blijven houden en ook onze meiden kunnen elkaar goed verdragen….Leo en ik hebben het zwaar dan…

We zitten nu heerlijk voor de camper in zo’n 23 graden met de zon boven ons bolletje. We houden het goed vol in het zuiden! Gisteravond had ik op LinkedIn een post geplaatst hoe mijn data vanuit mijn Garmin horloge inzichtelijk maakt hoe relaxed ik ben. Statistisch ben ik hersendood, maar mijn maag rommelt nog op zijn tijd….hahaha, nee hoor! Maar een stressloos leven bevalt ons tot op dit moment goed. Mijn schoonzusjes zeggen altijd; “jullie komen altijd eerder terug van vakantie, dus eind april zal wel niet haalbaar zijn…”. Nou, ik denk dat ze er nu echt naast zitten. 25 april is de datum waarop we ons richten.

16 + 17 februari 2025: Montargil – Ourique

/ martin&miriam / 8 reacties

Na het afscheid van de kleine, knusse camperplaats Quinta Lima bij Sylvia, Sander, Linde en Mara zijn we weer op onze normale tijd vertrokken richting het zuiden van Portugal. Onderweg volgen we gewoon weer de N2, die ons de afgelopen week vele gezichten van dit prachtige Portugal heeft laten zien. Verschillende natuurparken, bergkammen, heuvellandschappen, rijke en arme dorpen, goed en slechte wegen, uitdagingen met de camper soms als je door de hele smalle straatjes moet rijden, terwijl het een doorgaande secondaire weg is. We genieten intens en naarmate de zonnestralen verder doorkomen, hoe beter ons humeur wordt. We hebben toch nog minstens een tussenstop voor de komende avond/nacht nodig om echt in het noorden van de Alvarve aan te komen.

We gaan echter over deze stop niets meer vermelden dat er niets over te melden was. Het was een ACSI camping in Montargil. Deze camping is onderdeel van een portugese versie van Droomparken en heeft een hoog Peter Gillis gehalte. Aangezien er verder niets in de buurt zit, besluiten we toch maar hier 1 nacht te boeken. Op zich zag de camping er best aardig uit. Restaurantje, zwembad en direct aan een groot meer. De mensen maken zich hier op voor het nieuwe seizoen en is bezig om te snoeien, maaien, schilderen, dus een hoop lawaai. Tegenover ons staan 2 nederlandse gezinnen uit Nederland, ook goed voor een hoop kabaal en racende fietsen voor onze deur. Niks mis mee, maar Joep wordt er niet rustiger op en daardoor wij weer niet om Joep steeds tot kalmte te manen. Daarnaast is hun hond ook nog loops en ja….denk zelf nog maar eens na toen we vroeger jong waren en gingen stappen hoe gruizig we waren. Niet te houden! Joep dus ook niet. Morgen met gierende banden weg hier! Prima rustige nacht gehad en op tijd weer op pad.

Voordat we gaan rijden willen we nog een camping voor een aantal nachten vinden, maar in het binnenland is het wat dunner gezaaid dan aan de kust met campings. We vinden een camping waar we beiden enthousiast over zijn. Een oase van rust op een kleine camping met maar 20 plekken. We bellen, maar ze zitten bomvol en geen plek dus voor ons. Dan besluiten we maar dan maar te zien waar we terecht komen. Ons schrikbeeld is op een grote parkeerplaats te staan met 100 campers deur aan deur op een rijtje. Maar we stellen daar ons op in en ook prima als er geen alternatief is. We spreken de afgelopen dagen meerdere campereigenaren en deze spreken allemaal hetzelfde uit over de hoeveelheid campers en drukte in deze tijd van het jaar op alle camperplekken en campings. Mijn schoonzus Sylvia was in het najaar in het zuiden en die verbaasde zich er ook al over. Zij willen niets reserveren vooraf, maar daar ontkom je al bijna niet aan tegenwoordig.

We rijden in een prachtige omgeving door mooie natuur en stoppen bij een parkeerplaats met park eraan vast midden langs de N2. Picknickbanken, BBQ’s, prieeltjes en alles supernetjes. Als je dan weer andere parkeerplaatsen ziet met de hoeveelheid zwerfafval, dan denk je; waarom kan het hier wel en ergens anders niet zo netjes blijven. Dan worden we gebeld door de camping die we zelf graag hadden willen boeken. Onverwacht is er een camper vertrokken en ze bieden ons een plaats aan voor maximaal 5 a 6 nachten. Daar hebben we wel zin in en dus bevestigen we onze komst. Ons humeur is nog beter dan het al was. Wij die kant op. Ourique is de bestemming en we hebben er zin aan.

We komen aan op de camping en het staat ons al direct aan wat we zien. Goede vibes en alles ogenschijnlijk prima voor elkaar. We maken een praatje met de nederlandse eigenaar die ons ook even de huisregels toelicht. Poepen zonder papier…..om maar meteen met de deur in huis te vallen! Tja, daar moet je mindset wel even op ingesteld worden. Ook papiergebruik in chemisch toilet in camper mag ook niet. Droog fohnen? Met ijskrabber de randen schrapen? In de zon met kont omhoog droogkleien? Hahahaha….ja dit doet wat met een mens. Kortom; ik slik mijn drol wel door! Ik bedoel overigens niet letterlijk! Alhoewel Miriam wel heel lekker gekookt heeft de afgelopen dagen. Maar ik moet er doorheen en hersens op nul. Nou dat lukt ook wel met deze stressloze periode. We staan allebei heerlijk op uit inmiddels. Top!

Maar goed; je mag dus wel papier gebruiken, maar je mag het niet doorspoelen in het toilet. Papier na gebruik in containertje naast je gooien. We noemen het afvalbakje holle bolle gijs…papier hier!!

Het is hier wel een nederlandse enclave met veel mensen die hier echt overwinteren en dus allemaal elkaar inmiddels goed kennen. Passanten vallen dus misschien hier een beetje moeilijk in de groep denken we. Maar ze hebben iedere dag om 17.00 uur happy hour in de Blokhut, waar ze ook voetbal kijken als er iets te kijken valt. Nou….dat komt goed met de gezelligheid.

Ook het wandelen op het campingterrein is prachtig. Het landgoed is direct gelegen aan een riviertje en we lopen rondom de camping door mooie natuur. Hier volgen een paar impressies van deze camping.

Op de eerste avond kreeg Miriam al een klein akkefietje met een wat zuur ouder echtpaar toen ze met Joep haar laatste ronde liep. Een echtpaar riep wat naar Miriam, maar Mir had eerst niet in de gaten dat ze het tegen haar hadden. Wat bleek; de mensen stoorde zich eraan dat er een hondje op de camping liep en die kon toch maar overal “poepen en pissen“. Ze moest buiten het hek van de camping maar die hond uitlaten. Moet je dan je hond optillen en dragen naar de buitenkant van de hekken zodat hij totaal niet kan plassen tot die tijd? Dat doet/lukt toch niemand? Je zal maar een Deense Dog hebben. Voor alle duidelijkheid is dit een camping die honden verwelkomt. De huisregels die we expliciet mee hebben gekregen van de eigenaar van de camping was dan ook alleen maar als de grote boodschap gedaan is binnen de muren van het park; opruimen! En aangezien we dit altijd doen en zakjes bij ons hebben, voelen we ons niet aangesproken. Oh ja, de eigenaar zei ook nog dat alle poepzakjes in specifieke emmer moesten worden gegooid. Iedereen doet dat. En aangezien ik bij aanvang van grote wandeling meteen Joep buiten het hek zijn kunstje zie doen, loop ik dus 4 kilometer met zijn poepzakje in mijn hand voordat ik het in de emmer kon doen, doe ik dat vanzelfsprekend dan ook altijd. Als je niet van honden houdt (en dat kan/mag), ga dan niet op een camping staan waar honden meer dan welkom zijn.

Maar dan tot slot iets anders…als je dan ziet hoe mensen hier de toiletten achter laten na de grote behoefte. Ongelofelijk! Ze kijken niet achterom als ze deur uitgaan en hoe ze het achterlaten. De damestoiletten zagen eruit, Miriam sloeg steil achterover en met het akkefietje van gisteravond in het achterhoofd, is dit dan toch schrijnend. Volwassen mensen, 40 personen bij elkaar, die dus niet in staat zijn om het netjes te houden. “We betalen toch om het schoon te laten houden” was een repliek van een eerdere gast hier, toen we onze verbazing deelden met onze buren naast ons. Verbeter de wereld en begin bij jezelf is ons motto.

We gaan zo lekker een wandeling maken met Joep en zitten de komende dagen in relaxmodus, in de zon. Net even de bandenspanning gecontroleerd, de luiken van de camper schoonmaken en Mir is lekker de binnenkant aan het kuisen. Fietsen hebben wij nog niet gebruikt, maar dat is hier ook niet mogelijk gezien de bergen. Wij willen niet dat onze tongen tussen de spaken komen, dus wachten we maar af totdat we in een gebied komen waar het wat vlakker is.

Oh ja….we zien dat er steeds meer nieuwe abonnees aanmelden op onze site voor onze blogs. Dat vinden we super leuk allemaal! Dank je wel! Mocht je willen reageren op onze blogs (nog leuker), zet dan even je naam onder de reactie. Wat is namelijk het geval; WordPress maakt van de jullie emailadressen een fictief emailadres ivm privacybescherming. Maar met alleen je voornaam/naam is het voor ons makkelijker te achterhalen wie ons mailt. Want inmiddels komen er steeds meer reacties binnen. Leuk!

13 en 14 Februari 2025: Het Roer Om….Alleen maar bekenden om ons heen

/ martin&miriam / 4 reacties

Gisterochtend verlaten wij op onze “normale” tijd de prachtige camperplaats School Motorhome Parking, Campercontact-code 106976. Normale tijd in de zin van dat wij nogal een vast tijdritme hebben in de ochtend. Er kan eens 2 minuten verschil in zitten, maar meer niet! Ongelofelijk zoals wij in een structuur wakker worden, bakkie koffie, toilet en douche, camper verzorgen om weer vol/leeg op pad te gaan. We rijden tot de poort van de camperplaats en komen niet verder. De volledig geautomatiseerde parking is offline…computer says no…stonden we daar. Na op een knop gedrukt te hebben, was er binnen 3 minuten een soort van beheerder die de poort opende voor ons en off we go.

We rijden de eerste kilometers over een slecht begaanbaar pad, wat later bleek gewoon de N2 te zijn. Op een bepaald moment moesten we rechts af en was de hellingshoek te groot voor onze camper. Maar daar kwamen we pas achter toen we rechtsaf sloegen. Een slepend schrapend geluid en we dachten meteen; de achterbumper slaat eraf. Maar dat bleek niet het geval. Een ijzeren beugel onder de bumper ving de klap op en wat krasjes en dat was dan ook alles. Opgelucht wij weer verder.

De reis van vandaag was wederom prachtig en ons valt het naar verloop op dat de wegen, de huizen, de dorpjes, de tuintjes, de algemene faciliteiten binnen de dorpen er steeds strakker en netter uitzien. Het bevalt ons wel. We rijden door valleien, over bergen met prachtige vergezichten nu het weer ook wat beter en zonniger is. De bergen worden heuvels en worden lieflijker, maar tevens groener van kleur. Het zijn nu overwegend naaldbomen ipv loofbomen. Totaal andere omgeving.

Onderweg besluiten we om nog even voor een paar dagen boodschappen te doen. We stoppen in een wat groter dorp, maar daar kan ik de camper niet kwijt op de parkeerplaats. Alle parkeerplaatsen hebben een zonnedak die lager is dan 3 meter, dus de camper past er niet op. De enige optie is dan naast de supermarkt staan, waar ook de laad- en losplaats was van de supermarkt. Het zag er rustig en leeg uit, dus voor de 20 minuten die Miriam nodig heeft om voor de komende dagen boodschappen in te slaan, neem ik het risico. Echter toen ik er stond zag ik ook dat ik er niet zo makkelijk uit kon als het onverhoopt nodig zou zijn. Ik zie namelijk niets water achter de kont van de camper van links of rechts aankomt. Nou…nog geen 10 minuten verder had ik al woorden met allerlei leveranciers van de supermarkt die wat kwamen brengen of halen. Vooral de vrachtauto met dranken daarvan was de chauffeur nogal boos op mij. De man was al over de 75 jaar oud en moest nu ipv 25 meter lopen, nu 50 meter lopen met steekwagens. Goed dat ik geen portugees versta, want dit arsenaal aan onvriendelijke woorden wil ik eigenlijk niet weten. De man had gelijk en ik besloot toch maar om de camper weg te halen daar en ergens in het dorp een plek vinden, vlakbij de winkel. Met de nodige voorzichtigheid lukte het mij om er weg te komen en een straat verder te parkeren. Miriam kwam direct daarna de winkel uitlopen en konden we snel daarna op pad.

De komende 2 a 3 dagen willen we op een plek in de natuur staan. Vooral om Joep dan ook de gelegenheid heeft om lekker in de bossen te darren. De laatste dagen stonden we op, voor hem, saaie beton/grindplaatsen zonder de natuur dichtbij. Daarom; een paar dagen Joep-time. Onderweg bekijken waar we ongeveer terecht willen komen en zoeken daar een camperplaats in de buurt van Pedrõgão Pequeno. We komen uit bij camperplaats Quinta Lima. Een kleine camperplaats voor maar 3 a 4 campers aan de rand van een natuurgebied en bos. De eigenaren zijn nederlands en komen direct op ons af als de we camper uitkomen. Mooie plek gekregen met uitzicht op sinaasappelbomen en olijfbomen met heuvels op de achtergrond. Topplek met klein, superschoon sanitairgebouw. Alles is er en voor ons prima plek voor de komende dagen.

Nadat we gesetteld waren en met stoel lekker in de zon zaten, zeiden we tegen elkaar; we kennen deze mensen, maar waarvan. Mir meteen googelen en ja hoor; Sylvia en Sander en hun dochtertjes hebben meegedaan met Het Roer Om in 2023 en hun uitzending hebben wij destijds gezien. Erg leuke mensen en zijn druk om hun plek in Portugal helemaal op te knappen tot verhuur van camperplekken, verhuurappartementen maken van een ruïne en het huis waarin ze wonen verder te verbouwen. Ze verbouwen hun eigen groente en Miriam koopt ook een fles olijfolie van hun eigen olijfboomgaard. Mooi om te zien hoe dit gezin hier iets moois aan het opbouwen is en hoe zij naar het leven kijken en de toekomst voor hun meiden. De dochters Linde en Mara komen net terug van de portugese basisschool en zijn al helemaal ingeburgerd in dit dorp. Mara, de jongste dochter komt een mooie tekening voor Joep brengen die ze heeft gemaakt op school. Linde kijkt de kat (hond in dit geval) wat meer uit de boom en blijft wat op afstand.

Grappig ook om te horen dat dit dorp/regio qua populariteit bij de eerste 3 zoektermen komt als je als Nederlander op Google zoekt om huis te kopen of te recreëren in Portugal. Er wonen dat ook veel nationaliteiten in deze omgeving en dus ook een Nederlandse enclave die hier weer van alles onderneemt. Wij waren ons hier niet bewust van en hebben helemaal niets van deze regio in verdiept, behalve dat het aan de N2 ligt. De meeste plaatsnamen vergeten wij de dag nadat we er geweest zijn. Het zijn dan ook geen makkelijke plaatsnamen hier.

Maar goed, wij gisteren heerlijk in de relaxstand in de avond. Komt er nog een buscamper het terrein oprijden en krijgt het plekje tegenover ons. Aangezien ik een kenteken-tik heb (waar ik maar niet vanaf kom…), herken ik deze camper van een paar dagen geleden in Lamego, De camperplaats bij de wijngaard bovenop een berg met uitzicht op de stad. De dame, die alleen reist, sprak ik toen heel kort bij de afwasplaats. Toen ze uit de camperbus kwam, herkend ik haar dan ook. Maar eerst het kenteken… Kortom; we staan hier op een plek waar we iedereen “kennen”. Dat schept een band en zo brengen de deze dagen ook door. Gezellig af en toe een praatje en delen van plannen waar we heen gaan of willen.

Dit gebied is ook bekend van de mooie wandelingen die hier gedaan kunnen worden en we lopen direct van de camperplaats met Joep het bos in. Het bos ligt bomvol met WC-papier. Ongelofelijk! Daar schrikken jullie van he? Wat blijkt; hier groeien Eucalyptus-bomen…hele wouden! Miriam vroeg aan Sander de camperplaats-eigenaar waarom zoveel van dit soort bomen in deze regio staan. Dit is dus geen plopsa-land maar Popla land. Van deze bomen wordt toiletpapier gemaakt. Deze regio staat dus bekend op de grootste producent van wc-papier.

We komen de dagen hier prima door en overwegen wat te doen. Morgen zouden we eigenlijk nog wel een dagje willen blijven staan als het weer zo blijft. Maar de verwachting is dat morgen een regendag wordt. Als dat zo is, dan gaan we weer op pad en trekken meer naar het zuiden.

11 Februari 2025: Calamiteiten doen het humeur splijten!

/ martin&miriam / 4 reacties

Zoals de kop van dit bericht al doet vermoeden, zijn de laatste dagen niet onze dagen qua gemoedstoestand. De afgelopen dagen leven we in een kleine wereld, die ook nog eens regenachtig te noemen is. De afgelopen dagen hebben we dan ook veel in de camper geleefd in plaats van buiten. De camping in Bragança was ondanks de mooie ligging een liefdeloos, verwilderd en onhygienisch qua sanitair en door het weer konden we eigenlijk niet veel doen, aangezien deze camping afgelegen lag. We hebben heerlijk zitten lezen en gezellig gehad samen.

Maar de camper baart ons zorgen door een aantal vervelende technische onvolkomenheden. Het is nu de tweede reis die we met onze camper maken en nu eigenlijk pas kom je zaken tegen die na terugkomst in Nederland wel wat aandacht nodig hebben vanuit de garantie die de dealer heeft toegezegd. De eerste reis naar Twente in december bleek op de eerste dag al onze verwarming en boiler het te hebben begeven en deze is dan ook inmiddels al vervangen en functioneert prima. Hebben we een hoop plezier van. Maar nu komen er allerlei vervelende storingen naar voren die het gebruiksgemak nogal beperken. Laten we beginnen met de minst urgente plobleempjes: gaspit die het niet meer doet, dakluiken die knellen en niet meer open gaan, Slot van serviceluik is kapot en wordt met ductape dichtgehouden. De overige sloten van de garagedeuren zijn ook inferieur en moeten ook nagezien worden. Ze sluiten nog wel, maar het voelt niet lekker allemaal. Het electronisch hoofdpaneel valt regelmatig uit met een pieptoon en start vervolgens zelf weer op. Allemaal zaken die verholpen kunnen worden, dus hierover maken we ons niet zo druk.

Maar waar we ons wel druk over maken was het feit dat de brand-, gas- en koolmonoxide-alarm een aantal keren afging. Overdag gelukkig en niets aan de hand. Dachten we….

Ik besluit de gasinstallatie te checken en schrik als ik het luik open doe. De LPG drukregelaar hangt los en iets naar beneden. Ik ruik gas en hoor ook sissen. In alle schrik meteen Miriam en Joep uit de camper geroepen en buiten laten wachten totdat ik wist wat er aan de hand was en hoe erg het was. De hoofdkranen direct dichtgedraaid en geconstateerd dat de beugel van de LPG drukregelaar van de wand was losgebroken en daardoor door alle verkeerdrempels en slechte wegen die regelaar is gaan rammelen en er een bout is losgedraaid, soort van. De bout weer vastgedraaid en weer de LPG installatie in gebruik genomen. Probleem opgelost, maar de volgende ochtend na vertrek van de camping op zoek naar een bouwmarkt om nieuwe beugels te kopen.

Nadat we gisterochtend op pad gingen, viel het multimediasysteem van onze camper uit. Het navigatiesysteem gaf een hardware storing en vervolgens konden we niets meer. Geen paniek, maar wel vervelend aangezien in het systeem de afmetingen en gewicht van onze camper zijn geprogrammeerd om zodoende smalle weggetjes en lage bruggen te ontlopen. Google Maps en Apple Kaarten hebben die toepassing niet en dat maakt ons wel wat bezorgd aangezien de bergdorpjes waar we doorheen moeten vaak smalle weggetjes hebben enzo. Maar goed; wij beroepen ons op Google Maps, maar deze functioneerde ook niet goed in de bergen. De cursor blijft soms minuten hangen op 1 plek en de kaart heeft steeds een andere weergave; dan weer rijrichting, dan weer positie op het noorden. We werden er heel kriegelachtig van. Miriam begon meteen over Trump en Elon Musk. Die zouden erachter zitten. Miriam meteen 2 pilletjes gegeven en gezegd dat alles wel goed komt.

Toen we door Chaves reden moesten we tanken en konden we ook weer onze LPG vullen. Ook kregen we van tankmedewerkster te horen dat vlak bij ons een bouwmarkt was. Wij daarheen en werd ik supervriendelijk geholpen met de benodigde beugels en schroefjes. Miriam en ik zouden die beugels monteren als we bij onze volgende camping zouden aankomen. We zijn weer wat relaxter dat we alles gedaan hebben wat we wilden vandaag; tanken, boodschappen en beugels kopen. We besluiten om vlak na Chaves een natuurcamping te bezoeken voor 1 nacht.

Eerlijk is eerlijk; het is hier wel prachtig in deze omgeving! Door de bergen rondom ons heen hangt een sluierbewolking en de ene bocht volgt de andere bocht op en met hele mooie uitzichten. Vergezichten gaat met de mist niet echt lukken. We passeren vele dorpjes met echt portugese uitstraling, Veel mozaik tegels, mooie huisjes met veranda’s, veel mensen buiten op het land werken en het bevalt ons wel.

Maar na 4 uur bochtjes draaien, schakelen en oppassen dat je geen rotswand raakt of in een greppel belandt, ben je er wel weer klaar mee. Nu dus op zoek naar de camping die we na Chaves willen bezoeken. Aangekomen op Parcue de Campismo Quinta do Rebentaõ werden wij hartelijk ontvangen en kregen we een mooi plekje direct waar het sanitairgebouw was. Prima plek, maar door de vele regen was het wel een natte zooi rondom de camper. De camper ziet er trouwens uit of dat hij Parijs-Dakar heeft gereden. Een wasstraat zou wenselijk zijn de komende dagen. Maar de komende dagen blijft het regenen, dus doen we later wel. De camping was in de basis een hele mooie, maar heeft jarenlang geen onderhoud gehad. Alles is verouderd, maar brandschoon qua sanitair. Deze reis hebben we op deze camping de lekkerste douches gehad. Met deze waterstraal kun je zelfs de Extension Rebellion belhamels van de snelweg bij Den Haag spuiten. Wel met warm water…zo zijn we dan ook wel weer!

De avond is superchill. Lekker TV kijken, lezen en gezellig de komende dagen uitstippelen samen. Het is erg rustig op de camping, ondanks dat hier een hoog gehalte sneue mannen op de camping leven. Gescheiden, aan de drank, werkeloos, uitzichtloze toekomst. Het komt allemaal een beetje triest over. Naast ons een man die waarschijnlijk gisteren door zijn vrouw uit huis is getrapt; 1 persoons koepeltentje met daarnaast een lease-auto van het bedrijf waar hij werkt. Geen voortent, geen kooktoestel, geen verlichting….Ik besluit vanavond toch maar weer met alles eens te zijn met Miriam. Voor de goede vrede. De goede vrede kwam ook voor de beste “buurman”. Hij mocht weer thuiskomen. Om 20.30 uur pakte hij zijn boeltje weer in en ging met gierende banden naar huis..denken we!

Vanmorgen op tijd weer op pad om de Douro vallei te doorkruizen met de vele wijnhuizen. Miriam-territorium!

De Douro vallei is genoemd naar de rivier die vanuit Spanje door het binnenland van Portugal naar de stad Porto loopt. De Douro regio is een regio met glooiende bergen rondom een slingerende blauwe rivier. Sinds de 18e eeuw is de Douro vallei een belangrijke regio voor wijn- en portproductie. Maar op deze plek wordt al meer dan 2000 jaar wijn geproduceerd. Door de tijd hebben wijnboeren eindeloos veel wijnterrassen aangelegd, vaak omzoomd met stenen muurtjes. De muurtjes beschermen de vruchtbare aarde op de hellingen tegen wegspoelen. Het lijnenspel van de wijnterassen tegen de steile berghellingen vormt een uniek landschap. De UNESCO heeft het in 2001 uitgeroepen dan ook tot werelderfgoed.

Zelfs met dit mindere weer is het een prachtige omgeving en zien we hoeveel wijnhuizen er hier gevestigd zijn. Uiteindelijk belanden we na weer een 3,5 uur rijden vanaf vanmorgen op een wijn-estate met een hele mooie camping met dito uitzicht over Lamego. We installeren ons op Camping Lamego, onderdeel van Estalgem de Lamego. Het wijnhuis. We installeren ons op een prachtige plek met uitzicht over de stad en blijven hier 1 nachtje.

De regen blijft maar doorgaan en Miriam besluit om toch vanaf de berg naar het stadje te lopen, aangezien daar veel te zien is. Het is een historisch stadje met veel gebouwen nog uit de 11e eeuw. Het is weer een wandeling met veel trappen en daar maak je Joep (en mij) niet blij mee. Ik besluit dan ook bij Joep te blijven en weer het blog te schrijven van de laatste dagen.

Miriam ging aan de wandel en op bedevaart naar Santuário de Nossa Senhora dos Remédios

Vanaf de centrale laan van Lamego (Avenida Dr. Alfredo de Sousa) loopt een imponerend trappenwerk met 686 treden omhoog, dat eindigt in een rocaille heiligdom. Het Santuário is halverwege de 18e eeuw gebouwd, maar was pas in 1905 af, en is toegewijd aan Nossa Senhora dos Remédios. De steile ondergrond benadrukt nog meer dit grandioze bouwwerk, dat omgeven wordt door het mysterieuze dichtbegroeide woud van het park Parque de Santo Estevão en een heel aangename locatie is.

De graftombe van de stichter, de kanunnik José Teixeira Pinto, overleden in 1784, ligt bij het begin van het schip van deze tempel.

Nicolau Nasoni, de maker van de schilderingen op de gewelven van de kathedraal van Lamego, ontwierp enkele van de barokke werken die het sanctuarium versieren, in het bijzonder de prachtige granieten fontein, die naast dit heiligdom ligt. Verschillende terrassen verrijken op verschillende niveaus de monumentale trappen en zijn met interessante beeldhouwwerken versierd. Deze verlichten de lange klim naar boven; onder andere de fontein van de pelikaan (Fonte do Pelicano) en een kleine achthoekige kapel uit de 16e eeuw gebouwd ter ere van de Heilige Maagd in opdracht van bisschop D. Manuel de Noronha zijn bijzonder. Op één van de terrassen staan 18 standbeelden, die de koningen en patriarchen van Judea verbeelden. In het midden staat een monumentale waterschaal waar een obelisk van 22 meter hoogte op rust, die versierd en ondersteund wordt door mythische atlanten (of telamonen). Tenslotte komt men bij het heiligdom, het epitome van het geheel, toegewijd aan zijn patrones.

Na terugkomst in de camper moest Miriam aan de zuurstof…rijke wijn! Die vrouw van mij, van middelbare leeftijd heeft 1422 treden gelopen van en naar deze basiliek en was superblij dat ze dit had gedaan vanmiddag. Topper is het!

Vanavond laten we lekker makkelijk de maaltijd bezorgen. We bestellen bij de camping 2 pizza’s voor vanavond. Morgen weer een nieuwe etappe op de N2 richting het zuiden. Maar ook daar is het weer niet om over naar huis te schrijven. Aangezien wij geen huis meer hebben….geen probleem!

8 + 9 Februari 2025: Bragança

/ martin&miriam / 4 reacties

We worden wakker in onze camper in berekoud Verdiago. In de bergen vriest het minus 5 graden en snort ons kacheltje inmiddels op volle toeren. Vandaag gaan we richting Portugal, maar eerst hier nog even lekker gebruik maken van alle sanitaire faciliteiten om daarna fris op pad te gaan. De warmtebron in de sanitaire ruimte van de camperplaats is minstens hetzelfde als de buitentemperatuur. Je voeten vriezen vast aan de tegelvloer en de ijspegels hangen aan je tepels als je onder de douche uitkomt. De badkamer ziet er overigens top uit op deze camperplaats en we laten hem dan ook achter zoals we hem aangetroffen hebben; brandschoon!

Voor vertrek nog even het chemisch toilet klaar maken voor een nieuwe dag en de schoon water tank vullen. Er hangt een slang op de kraan, dus ik hoef niet met gieters te lopen om te vullen. Dacht ik…. Bevroren waterslang en kraan. Er is buiten nog 1 kraan te gebruiken, dus dan maar met de gieter een paar keer lopen om onze tank te vullen. We kijken nog even of we alles netjes achterlaten op de camperplaats, als we een sneeuwschuiver met strooizout voorbij zien rijden. De wegen zien er glinsterend uit, maar we gaan toch dan maar gewoon rijden. Het valt allemaal erg mee en al slingerend dalen we de berg af en zien de voor die dag de laatste berguitzichten en bebossing om ons heen. Daarna wordt de rit erg saai over de eerste ruim honderd kilometers. Vlak en kaal, zoals je door Flevoland rijdt. We komen ook door een erg armoedig en vervallen regio waar je je kunt voorstellen dat er qua werkgelegenheid niet veel te doen is. We zien uit de jaren 70 verlaten fabrieken, met dito reclame-uitingen op de vervallen gevels.

Wat ons ook opvalt zijn de spookdorpen hier. Niemand op straat, alle luiken dicht van de oude huisjes en geen winkels of maar iets van dien aard te ontdekken. Vrij lastig, want we hebben brandstof nodig en tevens moeten we boodschappen doen voor de komende dagen aangezien de muizen dood voor onze koelkast liggen in de camper. Niets meer te verorberen. Dan weet je 1 ding; mijn humeur wordt er dan niet beter op. We zeggen tegen elkaar dat we dit geen mooie rit vinden en besluiten om dan toch maar even via een snelweg te gaan rijden om spoedig in een andere omgeving te komen. En dat lukt.

We komen steeds meer in bergachtig gebied en groene bossen. Weggetjes met rood grind en raar begroeide bomen. We denken allebei hetzelfde. Het zou zo ook Afrika kunnen zijn waar je door de binnenlanden rijdt. De wegen worden bochtiger en we krijgen weer veel meer mooie uitzichten te zien. Op een bepaald moment komen we bij een prachtige brug en meertje uit en besluiten om hier maar even met Joep te gaan lopen.

Maar net als we een kleine honderd meter van de camper weg zijn, zien we een gezin bij onze camper kijken en er ook aan zitten. Als ze zien dat ik het zie en terug ben gelopen ontstaat er eerst een wat ongemakkelijke situatie. Ze staan bij de deur van de camper en ik dacht aan soort van inbraakpoging als ik ze niet zou hebben gezien. Al onze spullen liggen binnen en eigenlijk ook wel voor het grijpen omdat we maar “even” zijn gaan wandelen in de buurt van de camper. Echter; na een voorzichtige introductie blijkt het een gezin te zijn met een jonge dochter die blind is en haar geen beeld van een camper kon voorstellen. Ze vonden onze camper heel mooi en om hun dochter de contouren van onze camper letterlijk te laten voelen, met uitleg erbij wat ze voelde, hoopten ze hun dochter weer een stukje te hebben bijgebracht. Ik liet ze hun gang gaan en ze bleken hele vriendelijke mensen te zijn. Met het voltallige gezin liepen ze, inclusief broer en zus en betastten ze de camper. Toen ik ze uitnodigde om ook binnen te kijken en hun dochter ook de beleving van binnen te laten voelen, vonden ze dat te ver gaan en was dat nooit hun bedoeling om dit zo te laten ontstaan. We praatten nog even met elkaar en met 1000x dank namen ze afscheid en konden wij ook weer verder met onze reis. Soms betrap je je er zelf op dat je meteen aan erge dingen denkt als inbraak, terwijl het feitelijk om iets heel anders gaat. Een stukje educatie aan hun blinde dochter geven.

We vervolgen onze weg en rijden dicht bij de portugese grens en steken deze over om de laatste 20 kilometers naar Bragança te rijden. We rijden door fraaie Parque Natural de Montesinho.

Als je je rustig en vredig wil voelen is dit natuurpark de perfecte bestemming. Het is er stil, nagenoeg geen verkeer, prachtige natuur en het is 1 van de grootste beschermde natuurgebieden van Portugal. De afgeronde heuvels, de ingesloten valleien van de rivieren Sabor, Maçãs en Baceiro, de moerassen en steeneikenbossen en een uniek rotsachtig gebied maken het mogelijk om vanaf de top van een rots de horizon te verbreden en het landschap te overzien. Het is fotogeniek gebied met een enorme biodiversiteit aan flora en fauna. We rijden er doorheen en zetten verder koers naar Bragança.

Daar willen we in het centrum op een camperplaats gaan staan. Zonder elektra-aansluiting, maar gezien de reviews van de camperplaats, gaan er er toch heen voor 1 nachtje. Daar aangekomen viel het ons vies tegen. Op een zeer druk kruispunt gesitueerd , campers op een parkeerplaats op een rijtje staan en elkaar recht in de gezichten aankijken als je in de camper zit, zien wij niet zitten. We zoeken wat anders uit en zien net buiten Bragança een camping aan een rivier die ook nog eens open is. Sobre Aguas Camping, liggend aan de rivier Rio Sabor. We gaan erheen en er is nog plek voldoende om zelf iets uit te zoeken waar je wilt staan, midden in de natuur.. Dit proces heeft 4 plaatsen gekost om te ontdekken waar we het beste konden staan. Na 3 plekken gaan staan en weer ander plekje zoeken, werd de sfeer er even niet beter op. Bij mij tenminste….ik was het zat op dat moment. De camper zakte een paar keer in de modder en kwam niet weg van de plek toen we zagen dat de camper ook niet waterpas te stellen was. Op plek 4 op het hoogste terras met bestrating stonden we top! Niks meer aan doen. Ook besluiten we om 2 nachten te blijven om zo ook een beetje bij te tanken van de afgelopen dagen. Even rust in de tijd en ergens even te zijn. Om te lezen, luieren, dutjes overdag te doen en niks te plannen. Hier zijn we dan ook nu mee bezig. Miriam is als Truus de Mier weer alles laboratoria-waardig clean te maken, terwijl ik even de afwas doe en aan het blog werk. Buiten draait de wasmachine met het beddengoed en wat kleding, zodat we morgen echt kunnen beginnen met datgene dat we bedacht hadden. We gaan de N2 van Portugal rijden. Vanaf Chaves in het noorden, naar Faro in het zuiden van Portugal. Deze weg noemen ze ook de Route 66 van Portugal. We doorkruizen 4 nationale parken, 8 rivieren en passeren vele verschillende regio’s. De N2 is de ader die ook de mogelijkheid biedt om af te buigen naar de kust om daar ook wat mooie dorpen mee te pakken. Steden slaan we over. Daar zijn wij niet zo van. Maar eerst vandaag even chillmodus. Morgen gaan we weer op pad.