Spanje

13 + 14 december 2025: Rio Tinto, Niebla en Almada D’Ouro Club, Odeleite in Portugal

/ martin&miriam / 2 reacties

We maken na het wakker worden in Berrocal alles weer in orde en gaan beginnen aan een volgende bergrit, die aangeraden werd door Rick en Do van Tip De Bruine Labrador, ons favoriete YouTube-kanaal onder de camperaars. De camperplaats waar we vannacht hebben gestaan is gratis ter beschikking gesteld door de gemeente en alles wat je nodig bent is aanwezig. De nacht was muisstil en we hebben prima geslapen. We drinken ons bakkie koffie na het ontwaken en rijden in alle rust het charmante dorpje Berrocal uit om vervolgens de HU-4103 te gaan rijden.

Het valt ons op dat het overal zo verrekte groen eruit ziet. Het landschap lijkt op die van een modeltrein-landschap. Alles ziet er in verhouding op elkaar afgestemd uit. Te groene weilanden, te groene bomen, mooie evenredige glooiende wegen en door de heldere blauwe onbewolkte lucht is het kleurenpalet prachtig.

We rijden rustig en klimmen naar de hoogste toppen van de bergen en komen uit bij de Rio Tinto, de rivier met rood ijzerhoudend water. Ooit ontstaan uit mijnbouw, 5000 jaar geleden begonnen door Phoeniciers, Grieken, Romeinen, Visigoten en de Moren. Meer recent door een Mining Group die in de zestiger jaren van de vorige eeuw de activiteiten hebben gestaakt. Ze delfden naar Goud, zilver, koper en andere metalen. De rode kleur van het water (Ph waarde van 2!) komt door de zware vervuiling en de anaerobe bacterien die leven van de onopgeloste metalen. Daarom de Rio Tinto dus. We komen hem tijdens de bergrit diverse malen tegen en het ziet er zo raar uit, die kleur van het water.

Rio Tinto

We stoppen onderweg nog even om te genieten van de uitzichten vanaf een parkeerplaats en besluiten door te rijden naar Niebla, een gemeente in het zuidelijke gedeelte van Andalusië, met ongeveer 4300 inwoners. De mooiste bezienswaardigheid van Niebla is het kasteel Castillo de los Guzmanes en de stadsmuren van de stad. Beide zijn helemaal in elkaar verbonden. Ook zien we een prachtige kerk, De Nuestra Señora la Granada, waar eens in de 10e en 11e eeuw de belangrijkste moskee van de moren in Niebla stond. Vandaag is er een huwelijksvoltrekking die we mogen gadeslaan. We kunnen het bruidspaar niet ontwaren, aangezien iedereen die er te gast was er zo mooi gekleed uitzag, dat je het verschil niet kon zien. Miriam zei tegen een aantal vrouwen dat ze er prachtig uitzagen en dat werd gewaardeerd door de dames.

Niebla was onverwacht leuk om te bezoeken en eigenlijk bedoeld om even samen te bepalen welke kant we op gaan. Blijven we nog een paar dagen in Spanje of trekken we de grens met Portugal over en gaan we een leuke plek daar zoeken. Het laatste is het geval en dus gaan we weer verder.

Niebla

Na nog een uurtje rijden passeren we de portugese grens en rijden in een heuvelachtig gebied de Algarve in. Ook hier vinden we het mooi en zeggen tegen elkaar hoeveel mooie gebieden we al gezien hebben de afgelopen 55 dagen. We vonden Spanje fantastisch, maar zijn meteen ook weer enthousiast wat we hier zien in de Algarve. Ook begin dit jaar met de reis naar de Algarve voelen we ons ook hier erg prettig qua landschap en vriendelijkheid van de mensen.

We hebben een camperplaats uitgezocht in Odeleite en rijden de snelweg af om het laatste stukje binnendoor te rijden naar dit kleine dorpje en zijn camperplaats op de top van een heuvel. Uitkijkend vanuit de camper over de omliggende heuvels en dorpjes. Bij binnenkomst op de camperplaats zien we hoe druk het toch nog is zo in het binnenland. Want ook hier zoeken we niet de kust op, maar het binnenland. Er zijn nog een paar plekken en we kiezen een plek uit, aan de buitenkant van de camperplaats, uitkijkend over de heuvels. Veel duitse en franse camperaars, maar geen Nederlanders. Prima!

Ongelofelijk hoe snel je voor jezelf hebt bepaald dat dit een hele fijne plek is. De camperplaats doet ons een beetje denken aan onze favoriete camping in de Algarve waar we direct na de feestdagen een paar weken verblijven. We kunnen direct de natuur inlopen met Joep en geen drukte en verkeer in de buurt. We wandelen een paar keer met de kleine man en ook bij hem merk je direct dat ie het heerlijk vindt. Zijn gedrag was de afgelopen dagen niet om te harden, maar hij is nu ouderwets gezellig en aanhankelijk.

Vanmorgen stond in het teken van allerlei huishoudelijke taken. Eerst in alle vroegte met Joep een grotere wandeling gemaakt door de heuvels rondom ons heen. Portugal heeft geen wintertijd en daar hadden we ons een beetje in vergist. We liepen om 8 uur al gepakt en gezakt door de landerijen en toen ook maar even heerlijk bakkie koffie buiten gedaan.

Mirreke in alle vroegte met Joep

Het weer ziet er goed uit en met een 19 graden vandaag kan ook de was goed buiten drogen. Daarom de huishoudelijke taken maar allemaal meteen gedaan. Mir heeft het beddengoed en al onze kleding gewassen, de camper gekuist, vloer gedweild en ik heb de tanks weer afgevuld, geleegd en toiletcassette geleegd. Toen maar weer met Joep gewandeld om Mir even de ruimte te bieden om in alle rust alles te doen, want Joep loopt constant in de schaduw van Miriam.

Joep wilde geen lange wandeling maken en toen de hondenriem onderweg ook nog eens kapot ging, zijn we maar weer naar de camper gelopen. Samen even ontbeten en vervolgens zit ik nu klaar om de voetbalklassieker te gaan bekijken. Ajax-Feyenoord. Dat de beste maar moge winnen, zolang het maar een team uit Rotterdam is…. 😉

De komende dagen blijven we hier nog wel, is de verwachting. Morgen op het fietsie even naar het dorp op een paar bergkilometers van ons af en voor de rest even vakantie vieren. Meestal in horizontale positie, met gezellige hapjes en drankjes samen. Even niets, geen autorijden, geen gedoe….ook wel weer even lekker!

Fijne zondag iedereen!

12 december 2025: Prachtige bergrit naar Berrocal. Wat een rit!!

/ martin&miriam / 6 reacties

Voordat we op het verhaal komen van vandaag, die verwijst naar de kop van dit artikel, eerst nog wat te melden over de dag van gisteren. Een dag met 2 gezichten, een dag van 2 zielen, 2 gedachten! Het gezegde gaat anders, maar in ons geval was dit gisteren wel het onderlinge thema van de dag.

Nadat we 4 heerlijke dagen op de camping Municipal Conejeras in Parauta hebben vertoefd, gingen we na alles te hebben ingepakt en opgeruimd, fris en fruitig weer op pad met de camper. De tanks en toilet weer op orde voor de komende dagen en wij op pad. De planning is om Ronda te bezoeken. Dit op uitdrukkelijk verzoek van Mirreke, want die wil graag die speciale kloof en brug zien van Ronda, De Puente Nuevo. Wij dus op pad naar Ronda en rijden zo’n 10 kilometer door bergachtig gebied totdat we bij Ronda aankomen.

Glimp van Ronda

Meteen als je binnenkomt in Ronda, zit de Lidl Supermercado, dus meteen even weer wat boodschappen inladen voor de komende dagen. We gaan een paar dagen op plekken staan waar geen faciliteiten zijn, dus volle koelkast en brandstof aan boord is prettig. De tip van vrouwlief was om de camper op de parkeerplaats van de Lidl te laten staan en per voet naar het oude centrum lopen. Ik voel mij niet prettig om de camper op de parkeerplaats te laten staan, want er staat er nog eentje, maar samen nemen wij zo’n 7 plekken in. Ik besluit dus de camper net buiten de parkeerplaats te stallen en we gaan lopend op weg. De wandeling zal ongeveer een 30 minuten duren en Google Maps begeleidt ons zeer beroerd richting Puente Nuevo….We moeten door een bouwterrein, braakliggend stuk grond met veel blubber lopen. Hier worden we niet blij van en we besluiten om terug naar de camper te gaan en eerst boodschappen te doen in plaats van na de wandeling in Ronda. Dan zien we dat de weg achter de Lidl helemaal nog een 1500 meter doorloopt in de goede richting en we rijden met de camper die kant op. Daar wil ik de camper parkeren, maar er ontstaat dan een levendige discussie, zeg rustig maar een springlevendige discussie tussen de echtelieden aan boord, aangevuld met een jengelend verwend viervoetertje die ook weer eens mee moet bemoeien. Zo gevoelig die teckel van ons…

Wat is het geval; ik ben hondsmoe en hoef niet persé die brug te zien en heb zeker geen zin om met een stierlijk vervelende teckel de stad in te gaan met de drukte die er is. Miriam zucht een keer diep en begint mij een schuldgevoel aan te praten waardoor ik bijna suïcidale gedachten begin te krijgen. Ik ben een blok aan het been en ben de meest ultieme cultuurbarbaar die hier op het westelijke halfrond rondloopt. Dat klopt in die zin, dat ik niet graag in steden vertoef en niet nieuwsgierig ben naar die brug met een nogal overdreven hoge doorrijhoogte, gesitueerd over een kloof die lijkt op een kloof van mijn linkervoet, zo diep. (Ja, sorry…de pedicure had geen tijd voor ons vertrek vanuit Nederland!). En toen heb ik de barbaarse woorden gebruikt: “Ik heb die brug al tientallen keren gezien op youtube filmpjes en foto’s op instagram….weet wel hoe die eruit ziet”. Totaal onbegrip bij vrouwlief(waszenuevenniet). Nu ontnam ik haar iets waar ze zich zo op verheugd had om te zien. Aangezien ik, als ik mee ga, steevast met Joep loop te slenteren, omdat Miriam met haar foto’s het gevoel aan Google Maps moet geven dat heel het gebied tot in detail goed in kaart is gebracht, stel ik voor dat ze dan alleen kan gaan en ik met Joep in de camper blijf. Hoeft zij zich niet opgejaagd te voelen en kan alle tijd nemen, en de boys ontspannen in de camper. Iedereen blij, dacht ik zo.

Nou….toen kwamen de tekstballonnen met van die enorme ijspegels eraan: “we gaan! Zo heb ik er geen zin meer in!!” en “Ga maar!! Nu, Het hoeft niet meer van mij!!”. De gedachte wie er voor de rest geen zin in had, is niet geheel relevant. Maar dan komen er vervolgens de komende 100 kilometers de “silent treat”-behandeling. Totdat ik op een bepaald moment met mijn poezelige verbroedende Florence Nightingdale-toonsoort de zalvende woorden vraag “is alles weer goed met je”. We moeten allebei weer lachen.

In alle redelijkheid benoemen we naar elkaar toe wat de ene heel leuk vind om te doen en de ander niet. Vervolgens komen er een aantal karakteristieke eigenschappen van mij boven tafel, waarvan ik weet dat ze gelijk heeft, maar die ik dan toch nog een keertje moet horen. Ik wil eigenlijk het liefst geen drukke stad in, rijd het liefst van camping tot camping en kijk daar wel wat we gaan doen. Miriam is meer de zigeuner onder ons en is het liefst aan het zwerven en veel avontuurlijker als ik. Ik ben meer de vakantieganger en wil weten waar die terecht komt en is daar dan het liefst op een fijne plek een paar dagen om te landen en er te zijn. Bij voorkeur lavend aan een hapje en drankje, beetje wandelen, beetje fietsen en weer door naar de volgende locatie. Miriam zit gewoon anders in elkaar. Niks mis mee, maar zoals ik al eerder zei: 2 zielen, 2 gedachten!

Maar dan zijn we er nog niet in alle onvolkomenheden van mijzelf die op tafel komen. Ik ben meer van het wat vaker, maar korter weg en heb al weken Miriam’s woorden “we hebben de tijd aan onszelf en we focussen ons op ergens 3e week maart terug zijn” in mijn hoofd. Ik merk dat ik nu na 2 maanden al soms aan het vooruit plannen ben, wanneer we naar huis gaan, hoe we rijden en op welke datum dat ongeveer zal zijn. Maar eerder dan eind maart in ieder geval. Oeps….ook hierop komt Miriam met haar confronterende analyse: “Jij ben altijd met morgen bezig en nooit met nu”, aangevuld met de subtiele conclusie “ jij krijgt pas rust in je hoofd als je dood bent, eerder niet”. En zo ging het nog even door. Maar we komen allebei toch wel tot de conclusie dat we nog steeds erg gelukkig met elkaar zijn en nog niet eraan toe zijn om richting huis te gaan. Ik beschrijf deze echtelijke sores ook in dit blog omdat het natuurlijk niet altijd peace and vree is tijdens zo’n langere reis. Als je zegt op je eigen website dat je het leven onderweg met de camper beschrijft, moet je niet alleen de hallelujah-verhalen vertellen maar ook de oelalah-verhalen.

Nadat de lucht wat geklaard is tussen ons, gaan we verder op pad naar de komende overnachtingsplek. Deze plek hadden wij gezien bij een paar vloggers die wij volgen; Rick en Do van Tip de Bruine Labrador (aanrader en onze favoriet!) en Camperreizen van Wubbe en Marloes (ook erg leuk!). We gaan richting de Rio Tinto, maar daarover later meer. De overnachtingsplaats heet Parking de la Antiqua Estacion in Puerto Serrano. Vanuit deze plek kun je prima wandelen en is er een fietsroute Camino de la Via Verde die over een oude spoorlijn is gecreëerd door middel van asfalteren en door mooie natuur loopt.

Als we aankomen op de plek zien we dat er veel regen is gevallen en parkeren we onze camper. Het is een prima plek voor een nacht en er is zelfs een restaurantje en parkje met picknicktafeltjes, zitjes, sporttoestellen en afvalcontainers. We gaan meteen met Joep wandelen en lopen door het park richting de natuuromgeving. Het is blubberig, nat en lopen niet echt een route, maar eigenlijk een tijdje van de camperplaats weg om vervolgens weer terug te lopen. Joep is niet in goede doen en stierlijk vervelend. Terug naar de camper en gezellig bij het restaurantje een drankje en wat tapas doen. Prima avond en super lekker geslapen allebei. Voor de rest was het een prima locatie voor een nachtje, maar na het wakker worden vanmorgen, maken we ons direct weer klaar voor vertrek.

De rit van vandaag zal er eentje worden om nooit te vergeten. Het eerste stuk tot aan Sevilla was erg saai, vlak en dor langs de wegen. We passeren zonder problemen SEvilla en houden de borden Portugal aan, richting Huelva. We moeten op een bepaald moment van de snelweg af en gaan een klein weggetje in, om vervolgens via prachtige berglandschappen, vergezichten, mooie en minder mooie dorpjes, uiteindelijk in het charmante Berrocal terecht te komen. Dit plaatsje bezoeken wij om morgen via de HU4103 de Rio Tinto te gaan bekijken.

Als resultaat van de vele mijnbouwactiviteiten rond de rivier is de rivier zwaar vervuild en zeer zuur (met een pH van 2). In het water leven anaerobe bacteriën die leven van de opgeloste metalen (zoals ijzer en koper) in het water. Deze bezorgen de rivier een dieprode kleur, vandaar de naam Rio Tinto. Deze rivier begint in Sierra Morena in het zuid-westen van Spanje (Andalusië) en loopt zo’n 100 kilometer slingerend door tot Huelva. Wij willen op een paar locaties deze rivier bekijken, langs de genoemde HU4103.

Maar de rit van vandaag heeft ons over indrukwekkende bergkammen en vergezichten gebracht. Soms wel spannend, maar altijd erg mooi. Ook door de grijze luchten, regenachtig weer en mist die tussen de bergen hangt heeft de rit iets magisch, vinden wij. Via de A66 na Sevilla, de N433, draaien we bij Valdeflores de SE6404 op en zien we de wegen smaller, steiler en krapper worden. Vervolgens via Minas del Castillo de las Guardas slaan we af op A476 en deze weg geeft ons even weer meer ruimte en ontspanning. Maar na La Aulala slaan we weer een uitdagende weg in, de SE6402 en volgen deze tot aan El Madroño, waar we de SE9002 gaan volgen. Tot slot nog een klein stukje via de HU-6107 naar Berrocal, waar we vannacht blijven slapen.

Bij het binnenrijden van dit dorp, zien we al dat dit een charme heeft, dat ons wel aanstaat. We vinden de camperplaats aan de rand van het dorp. We kunnen daar toilet legen, schoon water tappen, maar niet grijs water afstorten. De plek heeft een mooi uitzicht over het berglandschap en het dorp geeft ons een prettig gevoel qua sfeer.

We besluiten dan ook na aankomst een rondje door het dorp te gaan wandelen en zijn aangenaam verrast hoe mooi het dorp is. Alle mensen die we tegenkomen en bezig zijn om de kerstverlichting op te hangen zijn erg vriendelijk. Ook wil Miriam de kerk van de binnenzijde zien en ook dat mag van de man die in de kerk bezig is. Mir vraagt heel vriendelijk of ze de kerk mag bezoeken en ook of ze een foto mocht maken. De beste man knikte van ja en deed vervolgens alle verlichting in de kerk aan om de beste impressie te geven. Miriam maakte foto’s en ik stond buiten met Joep weer te wachten. Toen Miriam klaar was met de foto’s wilde ik nog even naar binnen, maar de beste man draait voor mijn neus de deur op slot…..wilde ik even niet barbaar zijn, heb je dit!

Berrocal, downtown

Nou ja…maakt niet uit. We lopen terug naar de camper en Miriam loopt nog even een extra rondje met Joep omdat deze dwarskikker nog niet klaar was met zijn energie verbruiken. Zelf begin ik met dit blog te schrijven en doen we voor de rest niets meer vandaag. We zijn inmiddels beiden aan het fanatiek lezen geslagen. Iets wat wij in ons werkbare leven nooit deden, maar nu volop aan het lezen. We vermaken ons prima hier en gaan morgen dus op weg naar de Rio Tinto, weer over een mooie route en waarschijnlijk slapen we op een plek niet ver van hier, maar die we nu weer gevonden hebben op Park4Night.

10 december 2025: Tussenstand kosten na 53 dagen onderweg.

/ martin&miriam / 4 reacties

De afgelopen weken heb ik via de verschillende social media platforms en onze eigen camperjoy.com website een aantal keren de vraag gekregen of wij inzichtelijk konden maken wat zo’n ongeveer een winterreis van een aantal maanden kost. Verschillende mensen overwegen een soort van sabbatical te nemen voor een aantal maanden en te willen reizen met een eigen of gehuurde camper.

Wij zijn inmiddels nu 53 dagen onderweg en op basis daarvan zal ik hierbij in deze blog inzicht geven in onze kosten tot nu toe.

Maar eerst wel een aantal uitgangspunten benoemen waaraan wij ons deze reis aan hebben geconformeerd:

  1. We reizen in onze eigen camper, maar hebben deze kosten niet meegenomen in de kosten. Dus geen wegenbelasting, verzekering, onderhoud, afschrijving. Wel hebben we de brandstofkosten meegenomen. Wel goed om op te merken is het feit dat de dieselkosten in Frankrijk en Spanje beduidend lager liggen dan in Nederland.
  2. Ook reizen wij niet over de tolwegen tot nu toe. Alles vanaf Drenthe tot nu toe hebben wij hoofdzakelijk over secondaire wegen gereden. En de snelwegen die wij wel gereden hebben waren tolvrij.
  3. Wij overnachten hoofdzakelijk op camperplaatsen en Park4Night plekken. Vaak tegen betaling, soms helemaal los/vrij, zonder kosten. Ook hebben wij nu 4 nachten bij familie overnacht op gratis parkeerplekken (niet onze voorkeur, maar in het kader van het familiebezoek was dit helemaal prima. Beter dan verwacht eigenlijk, zolang het maar veilig voelt en is. In alle gevallen was dit het geval.) Bij onze vorige reis in januari 2025 hadden wij de overnachtingskosten begroot op € 20,00 per nacht. Hier kwamen wij toen mee uit. Nu staan we wat vaker los op gratis plekken.
  4. Wij stoken in onze camper op LPG en dus niet op gasflessen. De kosten van LPG liggen in gebruik iets hoger als de standaard campinggasflessen. De kosten LPG hebben wij ook meegenomen in de kosten, mede ook omdat op sommige afgelegen camperplaatsen de stroom niet stabiel is qua afgifte en de koelkast dan in storing valt. We hebben veel de koelkast via LPG laten functioneren. Die kosten zijn dus iets hoger dan eigenlijk strikt noodzakelijk waren geacht.
  5. Boodschappen zijn ook meegenomen in dit overzicht, ondanks dat je thuis ook gewoon moet eten en drinken, vinden wij dat wij deze kosten ook inzichtelijk moeten maken. Dit, omdat wij zeer weinig gebruik maken van horeca, bezuinigen wij niet op de boodschappen. Sterker nog; we vinden het dan gezellig om wat luxer thuis te eten en te happen bij de borrel. Liflafjes zijn er dus voldoende en Miriam kan fantastisch koken. Met Joep naar een restaurant wordt niemand blij van, dus doen we dat niet.

Tot zover de uitgangspunten. Hieronder de opgave van kosten tot en met de 53e dag. Achter de kosten zet ik ook nog de daggemiddelde per dag per kostensoort. Zo kun je grofweg bekijken hoe jouw reis er qua kosten gemiddeld uit kan komen te zien, afhankelijk welke bestemming je kiest.

Overzicht / inzicht:

Totaal aantal kilometers gereden: 4135 km met een gemiddeld verbruik van 1:10,3 maakt dit ongeveer 402 liter Diesel.

Brandstofkosten: € 650,58 (gemiddelde prijs p/ltr € 1,61) = € 12,28 p/dg

LPG Kosten: € 113,04 = € 2,13 p/dg

Overnachtingskosten: € 673,10 = € 12,70 p/dg

Boodschappen: € 1103,75 = € 20,83 p/dg

Wasserijkosten campings: € 42,00 = € 0,79 p/dg (grote wasmachines, kleine wasmachine hebben wij in camper)

Alles bij elkaar kost onze reis dus per dag, op basis van 2 personen en 1 hondje per dag € 48,73

Doordat wij meer op gratis camperplaatsen staan als in het verleden, drukt dat wel het gemiddelde per dag. Begin dit jaar waren we € 19,00 per nacht kwijt aan overnachtingen. Nu dus beduidend lager. De verhoudingen van betaalde en gratis camperplekken liggen ongeveer op 70-30%.

Hopelijk hebben jullie hiermee een beetje richtlijn waar je op moet rekenen. Mochten jullie nog vragen hebben of opmerkingen, dan horen wij het graag in de reacties of op onze reactieformulier op onze website.

7-8 December 2025: Parque Nacional Sierra de Las Nieves

/ martin&miriam / 3 reacties

We worden wakker in onze camper aan de boulevard van Fuengirola, na wederom een beregezellige dag met de familie. Gisteren zijn de meiden gaan winkelen in Miramar, een mega winkelcentrum waar je helemaal los kan gaan. Harry en ik zijn niet van het winkelen en blijven met plezier thuis. Lekker rustig! Die meiden maken lawaai voor 10 en dus kunnen we een beetje lezen en praten we wat. Totdat ook Harry de onrust in zijn lijf voelt en voorstelt om met de auto de busroute te gaan doen. Die gaat helemaal de bergen in en krijg je prachtig uitzicht over de stad, de kust en de bergen. Ik wilde wel mee, maar twijfelde eerlijk gezegd of dit met Joep een goed idee is. Joep laat ik niet alleen achter in huis, dus die moet mee in de auto. Zelf heb ik Joep nog nooit op schoot gehad in de auto, dus zowel voor hem als mij zeer onwennig. Nou…dat hebben we geweten. Joep begreep er niks van en was nerveus, begon te hijgen, kwijlen en werd misselijk van de rondjes die we reden. Eigenlijk reden we een hele lange kurketrekker naar boven. Ook ik zat megagespannen op de stoel omdat ik bang was dat Joep moest braken in de auto. Dat wil je Harry ook niet aandoen. We blazen de tour af en ik laat mij bij de camper afzetten om vandaar uit een stuk te gaan wandelen met de kleine veldheer. Het weer was erg lekker zonnig en met een 21 graden hebben we lekker langs het riviertje en het park gewandeld totdat we weer bij het appartement waren. De meiden bleven lang weg, dus via de pinbetalingen op de rekening kon ik zien wanneer de laatste pinbetaling was….ze komen er zo aan, was mijn conclusie. Er was namelijk al een half uur niets gepind. In de avond samen met Lenneke, Mark, Harry en Diny lekker gegeten. We laten aziatisch eten bezorgen en nadien nemen wij afscheid van iedereen om weer terug naar de camper te gaan voor de laatste nacht in Fuengirola. Waren een paar topdagen met de familie!

We gaan weer vertrekken naar een volgende bestemming, maar dan weer landinwaarts. Miriam en ik zijn er wel achter dat met een redelijk grote camper en Joep in een grote stad het niet fijn is. Mocht Joep er over een aantal jaren niet meer zijn, dan zien we wel of het dan wat is voor ons. Maar vooralsnog heeft onze voorkeur om in de natuur te verblijven. Niks ten nadele van iedereen die de kust geweldig vind en de plaatsen aan de costa’s mooi vinden. Wij hebben nu een andere bestemming voor vandaag.

De nieuwe Garmin campernavigatie helemaal ingesteld en de camping ingevoerd die we willen gaan bezoeken. We rijden vanuit Fuengirola naar Ronda, om 10 kilometer voor Ronda het Parque Nacional Sierra de Las Nieves te gaan bezoeken. Uitvalsbasis is voor de komende dagen de camping Municipal Conejeras in Parauta. Hier blijven we een paar dagen om het park te bezoeken. De route ernaartoe brengt ons langs de kust over de snelweg A7 bij Marbella om vervolgens dan de bergen in te gaan over de A-397 richting Ronda. We hebben bij Marbella nog even contact met onze vrienden Rob en Odeke, die we zouden gaan bezoeken in hun huis in Marbella, maar zij zijn inmiddels voor de feestdagen weer naar Nederland vertrokken. Mir en ik besluiten om ze een keer te bezoeken met het vliegtuig in de nabije toekomst in plaats van met de camper.

De route door de bergen was werkelijk fantastisch. We rijden slingerend door de bergen en zien mooie uitzichtpunten en door het heldere zonnige weer zien we op een bepaald moment vanuit de bergen Gibraltar liggen.

Het is beredruk op de weg en ik sluit uiteindelijk met de camper achteraan bij een langere rij met auto’s die de bergen op rijden. Allemaal richting Ronda vermoeden wij, aangezien deze dagen Spanje een paar feestdagen viert en dus de mensen een lang weekend hebben. Opvallend dat ik meteen mij wat meer ontspannen voel rijden dan toen ik aan kop reed de berg op en alleen maar auto’s achter mij. Ik probeer mij nooit op laten jagen, maar onbewust zoek je toch een makkelijk punt om de auto’s voorbij te laten gaan. Die kom ik niet tegen, dus blij dat ik opeens midden in een rij terecht kom en ik dus niet “die langzame” aan de voorkant ben. Dat was nu een zeer bejaarde bestuurder, die hoogtevrees had, denk ik.

We komen in een stralende zon aan op de camping en worden meteen blij wat we zien. De camping ligt in het park tussen de bomen en overig groen. Het is er druk en tot onze spijt kunnen we niet meteen onze plek krijgen omdat er eerst nog campers uit moeten checken voordat wij erin kunnen. Ongelofelijk om te zien; december en de camping bomvol, met mensen met korte mouwen/broeken en buiten eten. Geweldig om te zien. Het lijkt wel hoogzomer zoals in Nederland. Ook lopen er Spanjaarden bij die onderweg naar Antartica lijken te zijn, zoals ze in skipakken, mutsen en handschoenen rondlopen. Die denken; winter is winter!!

Nadat we onze plek gevonden hebben, installeren we ons en nemen geen aansluiting voor elektra. Deze kost per dag € 7,90 en dat is 2x zo duur als normaal. Maar aangezien we onder bomen staan, zullen onze zonnepanelen niet veel laden aan stroom, dus we zien wel hoe lang we het volhouden op de accu. Met kaarslicht lezen is ook wel even leuk en romantisch houden we ons voor.

Na de lunch staat er een wandeling op de planning vanuit de camping door het natuurpark.

Het Parque Nacional de la Sierra de las Nieves is een nationaal park in de provincie Málága in Andalusië. Het gebied werd in 1989 al door het parlement van Andalusië tot natuurpark (parque natural) verklaard. In 1995 werd het toegevoegd aan de lijst van biosfeerreservaten van de Unesco. Het bevindt zich tussen de gemeenten Ronda, El Burgo, Yunquera, Tolox en Parauta. De hoogste bergtop is de Torrecilla (1919 m). In 2019 zou het gebied uitgeroepen worden tot zestiende nationaal park van Spanje, maar de erkenning als nationaal park heeft vertraging opgelopen. Op 1 juli 2021 werd het gebied definitief tot nationaal park verklaard. Het nationaal park beslaat 23000 hectare (en is dus kleiner dan het vroegere natuurpark) in de gemeentes Benahavis, El Burgo, Istán, Monda, Parauta, Ronda, Tolox en Yunquera.

Het park is vooral bekend om de bossen van de Spaanse zilverspar; 65 procent van de totale zilversparbossenoppervlakte in Spanje komt in de Sierra de Las Nieves voor. Verder zijn er heel wat grotten (Hoyos del Pilar, Hoyos de Lifa, Cuevas del Moro). In het nationaal park leven onder andere de steenarend en de havikarend. Deze zien wij dan ook boven ons rondcirkelen. Een prachtig gezicht en Miriam staat gefascineerd te kijken naar deze mooie imponerende vogels. Hoewel het park enkele tientallen kilometers verwijderd is van de Costa del Sol, is er door de hoge ligging kans op sneeuw. Het park wordt ontsloten door onverharde wegen. Er zijn goede wandelmogelijkheden overal en deze middag beginnen we aan een mooie wandeling die begint op 750 meter van onze camping vandaan.

We lopen naar het startpunt van de wandeling en deze is ongeveer 3 kilometer lang. Nou…eigenlijk niet lang, maar vooral omhoog. Het blijkt een pittige wandeling te gaan worden, maar we zijn er aan begonnen en dus maken we hem af. Waar we vooraf dachten dat ik zou puffen en zuchten op de weg omhoog, bleek mijn duracell konijntje Mirreke nogal te worstelen met haar ademhaling en loopvermogen bergopwaarts. Ik liep als een hinde (wel een oude hinde weliswaar..) naar boven en coachte Miriam op haar ademhaling. We lopen uiteindelijk de route niet helemaal zoals die hoort en in plaats van de wandeling te volgen, besluiten we om naar de top te gaan lopen. Nogal ambitieus als we zien hoe steil het omhoog gaat. Ook Joep zijn tong hangt inmiddels op zijn enkels. Maar we worden beloond als we aankomen op de top van de berg. Deze berg had een hoogte van 1265 meter en was dus niet de hoogste die er in dit park zijn, maar wij voelden ons als beklimmers van de Mount Everest. Okay…we zijn gauw tevreden….jaja!

Bij terugkomst op de camping, moe maar voldaan, komen we in relaxstand en genieten van alle Spaanse gezinnen die hier deze feestdagen doorbrengen. We zijn de enige toeristen en vooral Joep heeft een hoop aanbidders die hem zien lopen en relaxed zien liggen in zijn hemels bedje.

Om ons heen zien we iedereen in het midden van de middag al beginnen met koken en BBQ-en. Ze eten hier altijd om 15.00 uur warm en later op de dag/avond pas tapas. De camper naast ons heeft een heel gezelschap om hun heen met een hoop lawaai en gezelligheid. Italianen kunnen er wat van, maar sluit deze Spanjaarden ook niet uit. De buurman staat met een enorme grote paella-pan zijn gerecht te bereiden en Miriam loopt op een bepaald moment voorbij en laat merken dat het erg lekker ruikt allemaal. Een uur later, als iedereen gaat eten, komt de buurman een bordje met paella met kip, garnalen en fongole brengen voor ons. Zo leuk, maar vooral ook zoooo vreselijk lekker was deze! Nadat wij het bordje op hadden even op Google Translate een zin laten maken; Het was verrukkelijk en erg bedankt voor de vriendelijkheid. Als dank willen wij jullie deze fles Limoncello aanbieden voor als het straks koud wordt buiten”. De zin in het Spaans zal ongetwijfeld niet geklonken hebben, maar hilarisch vonden ze het wel. Was gezellig op de hele camping. De sfeer onderling was erg gemoedelijk en veel vrolijkheid onderling.

De avond brengen wij lekker knus in de camper door en de volgende ochtend is er heuse exodus op gang gekomen. Alle Spanjaarden vertrekken vandaag en daarom mogen wij straks een betere plek zoeken van de campingbeheerder. We staan echt onder de bomen en we wekken geen stroom op. De accu is te leeg om nog volledig bij te voeden en aangezien wij nog wel een paar dagen willen blijven, maar geen 7,90 per dag voor elektra willen betalen, moeten we wel verkassen. Want ja…er komt geen geld meer binnen en zo komen wij de winter door….met 20 graden overdag!

Straks weer wandeling maken door het park en voor de rest de komende dagen in ruststand. Beetje vegeteren, lezen, wandelen en oh ja…we gaan ook nog proberen te fietsen hier….maar ja..accu’s leeg! Wat rot…..

3-6 december 2025: Torrox, Rancho Pancho en Fuengirola

/ martin&miriam / 4 reacties

We vertrekken woensdag 3 december bij Casa Mimi, na een aantal heerlijke dagen bij deze hele fijne camperplaats. Weer leuke mensen ontmoet en mooie en verdrietige gesprekken gehad met de eigenaren van de 3 campers die er de afgelopen dagen nog hebben gestaan. Een dame op de camperplaats wilde desperaat graag geknipt worden en zocht een kapster in het dorp. Maddy, gaf bij haar aan dat er een dame op de plek stond die kapster was en voila..het contact was gelegd. Tijdens het knippen ontstond er weer een mooi gesprek tussen de beide dames en de partner van de “klant” van Miriam kwam bij mij zitten en had een zwaar jaar achter de rug. De openheid van zijn gesprek en alles wat daarbij ter sprake kwam was top. Dus bij vertrek op deze ochtend stond iedereen klaar om ons uit te zwaaien. We komen terug volgende winter, zeker weten! Maar bij het vertrek ging het nogal mis met het uit manouvreren van de camper. De olijfbomen rondom onze camper hadden wij goed vooraf bekeken en aan 1 kant had ik ruimte genoeg, de andere kant daarentegen stond ik te dichtbij om mijn stuur uit te slaan om de voorwielen in de goede richting te krijgen. Ik wil niet over de keien rijden aangezien achter de voorwielen de beide uitlaten zitten van de watertanks. De buurman heeft dit inmiddels ook al gehad en zijn watertanks waren direct lek geknapt. Dus focus op de keien, maar uiteindelijk door een paar keer te moeten steken met de camper, was ik dichter op de olijfboom aan de andere kant terecht gekomen. De zijkant van de camper aan achterzijde raakt een afgestompte tak die uitstak en ik kras de zijkant nogal fors, zodat de buitenbeplating beschadigt. Vreselijk balen en ik was er ziek van! Maar goed, uiteindelijk was mijn ego het meest beschadigd…

We vertrekken en gaan richting Torrox-Costa. Ja, de kust dus. Daar zijn we inmiddels wel achter dat we dat echt helemaal niks vinden zo druk en krap het daar is om met de camper te rijden. We gaan naar Tante Francien en Ome Hans, familie van Miriam. Ze zijn onlangs definitief geemigreerd naar Spanje en we willen ze graag ontmoeten om te kijken hoe het bevalt en hoe hun prachtige penthouse daar ook is verbouwd en verfraaid. Leuk om ze te zien en op aanraden van Hans was het beste om de camper bij hun in de straat te parkeren. Verkeersluw en geen risico op inbraak. We besluiten zijn advies op te volgen en hebben na het bekijken van hun wooncomplex een supergezellige dag met ze samen gehad. Lekker bijgepraat, een drankje gedaan en ‘s avonds samen gegeten, totdat we weer naar de camper gaan om daar een nachtje te slapen. De volgende ochtend vertrekken we weer op weg naar ons volgende familiebezoek in Fuengirola. Maar we zijn een dagje te vroeg, ivm andere afspraken van de familie, dus moeten we onderweg nog ergens een nachtje overbruggen voordat we bij hun terecht kunnen.

Maar deze dag waren we niet in ons goede doen. Eigenlijk voor het eerst sinds ons vertrek liep het niet lekker qua overnachtingsmogelijkheden en was het een dag vol met stress. Bij elke camping of camperplaats is het mutjevol en schrikt ons het beeld op die campings/camperplaatsen enorm af. Je kunt bijna niet met de camper op de plek komen zo op elkaar geplakt zit elke camper. Rommelig, stampvol en chagrijnige mensen zoals we iedereen op de terreinen zien rondlopen. “Waarom doen we dit?” zeggen we tegen elkaar. Nergens plek dus verder zoeken. Maar dan doen onze Google Maps en de campernavigatie niet wat ze moeten doen en sturen ons de kleinste, krappe straatjes in en we rijden ons eigenlijk vast in de kern van een klein dorpje. De camper maar ergens neerzetten en op zicht op de GPS maar kijken of we eruit kunnen komen. De sfeer wordt er bij ons niet beter op. Dan maar naar de volgende camperplaats rijden die we op het oog hebben. We komen aan bij deze camperplaats en melden ons bij de receptie bij een niet vriendelijke dame die ons aankijkt en zegt dat ze nog een plekje heeft. Ik krijg 10 minuten om te kijken of die plek goed is, anders moet ik zo snel van het terrein af. Snap ik, want ook daar is het krap en blokkeer ik de ingang. Mir en ik lopen wat rond en we worden niet blij…met gierende banden weg van de kust en weer 30 kilometer landinwaarts maar kijken.

Daar komen we terecht op een ranch met paarden. Wederom van Nederlanders die daar 12 jaar geleden zijn gesetteld. Annemiek en Raymond. Super aardige mensen en ze hadden direct aan de paardenbak nog een mooi plekje voor ons beschikbaar. Prima ons vermaakt en natuurlijk beetje gewandeld en relaxt voor de camper gezeten. Naast ons nog een leuk gesprek met een nederlands echtpaar dat in Valencia woonde en een huisje hadden gekocht op het Portugese platteland en aan het opknappen waren. Ze hadden ook een erg leuke hond, een podenco, spaans ras. Joep had het erg naar zijn zin met haar….5 minuten! De Podenco was wat enthousiast en Joep duidelijk niet. Maar grappig hoeveel overeenkomsten deze mensen hadden met het hebben van een hond en hoe dat ook vaak beperkt in wat je kunt doen als je onderweg bent. Wij zijn daar net zo zeikerig in als zij, dat werd wel duidelijk. We laten Joep niet alleen in de camper, we nemen hem niet mee naar een terras of restaurant. Dit, omdat ie dan overal tussendoor loopt, blaft als iemand langs ons tafeltje loopt, etc. Dit willen we niet als overlast voor de andere mensen en dat maakt dat wij altijd in de natuur zijn en dus altijd in de camper of op de BBQ buiten koken. Als het beestje het maar naar de zin heeft, hebben wij dat ook! Klinkt erg soft allemaal, weten we….maar als Joep er over 8 jaar bijvoorbeeld niet meer is, dan komen er wel weer andere tijden. Na Joep komt er niks meer…once in a lifetime experience, die we voorlopig nog niet willen missen, maar we zijn wel full-time staff van deze kleine rakker. De mensen naast ons, lachten zich rot, want onze lezing was precies zoals zij erover dachten. Was een erg leuk gesprek met deze mensen. Ze gaven nog door waar ze woonden in Portugal en dat we daar maar eens moesten gaan kijken, zo mooi! Monsanto. Het blijkt inderdaad wel op de route te liggen op termijn, en het ziet er prima uit daar. Een nieuwe optie dus! Op de volgende ochtend nemen Mir en ik een douche op de camperplaats en tot mijn schrik sloop ik de mengkraan van de douche en bleef het water uit het binnenhuis van de mengkraan enorm lekken. Raymond was niet blij en verzocht mij met een knipoog om ze snel mogelijk zijn terrein te verlaten. Ik was niet zijn favoriete klant; voor 20 euro overnachten en voor 100 euro slopen….

We rijden de volgende ochtend naar Fuengirola, onze laatste familiestop deze reis. Harry en Diny, oom en tante van Miriam zijn ook Fuengirola om hun dochter, schoonzoon en kleinkinderen te zien. Nichtje en achternichtjes van Miriam. De planning is om begin van de middag daar te zijn en een leuke middag en avond met elkaar doorbrengen. Bij binnenrijden in Fuengirola rijden we ons al direct vast op kleine, smalle, steile weggetjes omdat de navigatie ons weer niet goed begeleidt naar de afgesproken locatie waar we onze camper parkeren. Mijn god, wat ben ik blij dat mijn nieuwe Garmin campernavigatie bij Lenneke, nicht van Miriam, is afgeleverd. Uiteindelijk komen we aan en begroeten we Harry en Dinie bij de camper op de boulevard. Ik vond vooraf het wel een dingetje om de camper daar achter te laten als we de hele dag onderweg zijn in Fuengirola. Maar hij staat er prima en we staan met meerdere campers bij elkaar, dus we hebben er wat meer vertrouwen in dat het goed komt.

We gaan vervolgens naar het huis van Lenneke en Mark om daar even hun gezin weer te ontmoeten na jaren elkaar niet meer te hebben gezien. Wat was het gezellig en wat zijn de beide dochters Amaya en Norah een paar topmeiden zeg! Enorm genoten van hun energie, verhalen en grappen. Topmiddag met elkaar gehad en ook nog een topnieuws te horen gehad; Amaya wil gaan studeren in Nederland omdat daar het onderwijs voor haar beter is, dan in Spanje. Het is nogal een slimme meid zeg maar…Maar goed; als 1 schaap over de dam is, komen er meer en bleek dat eigenlijk het hele gezin wel het moment vond om terug te keren naar het kleine, kneuterige Nederland. Nou, je kan wel voorstellen dat opa en oma erg blij waren. Samen met Lenneke en Mark volledig proberen te overtuigen om in Flevoland te gaan vestigen. Maar zo’n leuke avond gehad, met heerlijke gerechten die Harry en Diny hadden gemaakt. En dat viel niet mee met mij als carnivoor, aangevuld met nog een paar vegetariërs en veganisten onder ons. Maar was weer superlekker en gezellig met elkaar.dat we besloten hebben om er nog maar een dagje aan te plakken en nog een dag samen door te brengen.

Deze ochtend wakker worden aan de boulevard en in verhouding redelijk geslapen. We beginnen met een heerlijke strandwandeling in een stralende zon en om 8.30 uur al zo’n lekkere 18 graden. We lopen terug langs de bakker om wat lekkers bij de koffie te halen. De ervaringen een dag eerder van deze bakker hebben de Lammertink-criteria ruimschoots overtroffen, toen Diny een assortiment van deze koekenbakker had meegenomen.

De rest van de dag gaan we in de stroom van de routines van beide families mee en eten we vanavond weer samen om deze dagen af te sluiten.

Morgen gaan we weer door en vertrekken we weer richting de binnenlanden. Ook hebben we onze favoriete camping weer gereserveerd in Portugal en gaan we in etappes die kant op.

1 december 2025: Casa Mimi in Vélez Blanco

/ martin&miriam / 5 reacties

We zijn inmiddels alweer een paar dagen verder na onze laatste stop in Casas Nuevas. We vertrokken redelijk vroeg in de ochtend op de 28e en reden weer binnendoor naar onze volgende bestemming Lorca. We komen prima door de kleine kronkelende straatjes van Casas Nuevas en rijden de kleinere RM-15 weg slingerend door wederom mooie groene natuur richting een stukje snelweg richting Lorca.

Onderweg naar Lorca en Vélez Blanco

Deze plaats stond niet op de planning om daar te verblijven, maar daar gingen we naartoe om boodschappen te doen bij de Carrefour Supermarkt en de daarnaast gelegen MediaMarkt. Dit, om een nieuwe smartphone te kopen voor Miriam. Haar Samsung S-23 Ultra heeft het begeven en het scherm is lang niet zo helder meer als de helderblauwe luchten om ons heen. Ook willen we een nieuwe drone kopen, de DJI Neo 2, die net is uitgekomen en ons is gedemonstreerd door de poolse buurman van enkele dagen geleden. Onze eigen drone die we in het najaar hadden gekocht is ook prima, maar nogal gedoe aan procedures om hem in de lucht te krijgen. Ook is deze drone voorzien van teveel toeters en bellen, wat we voor onze doeleinden helemaal niet nodig hebben. De simpelheid van de DJI Neo 2 lijkt ons wel wat. Ook de prijs van dit ding is zeer redelijk voor wat je er allemaal voor krijgt.

We zijn redelijk vroeg in Lorca en zien een enorm groot winkelcentrum met meerdere grote winkelbedrijven zoals we deze in Nederland ook kennen. Je weet wel: mega grote Carrefour Supermarkt, grote MediaMarkt, grote Leroy Merlin de Spaanse variant van de Gamma, dan ook nog een grote Ali-Express Chinese Action winkel, Jysk en nog wat andere retailers. De parkeerplaats was grotendeels leeg en we parkeren onze camper ruim van een aantal andere auto’s af en staan met alle ruimte om ons heen geparkeerd. Miriam gaat de boodschappen doen bij de Carrefour. Dat is beter. Want als ik dat ga doen, kom ik met alles lekkers thuis en heb ik 2 karren nodig. Miriam is wat economischer; komt maar met 1 kar! “Dat is wel eten voor meerdere dagen hoor!” Relativeert ze enigszins om ook mild te benadrukken dat je voor de goedkopigheid ook niet naar Spanje hoeft qua boodschappen. Maar aangezien we van plan zijn om op de volgende camperplaats hopelijk meerdere dagen te kunnen verblijven, is veel boodschappen doen gerechtvaardigd. Alleen voor onze terror-teckel had ze al voor ruim 35 euro aan voer, brokken, bijtbotjes, snoepjes etc.

Het was beredruk in de supermarkt en inmiddels duurde het al een tijd voordat Mir terug kwam bij de camper. Inmiddels liep de parkeerplaats dusdanig vol met hele gezinnen die boodschappen kwamen doen, cadeau’s kopen voor kerst en voor de Black Friday die ook doorliep tot de Very Black Saturday…..jeee, wat was het druk opeens! Ook stom van ons dat we daar helemaal niet bij hadden nagedacht. Sowieso ook de gedachte dat we een paar weken voor kerst zitten. Dat bedenk je toch niet als je je dagelijks insmeert met factor 30 en in de korte broek en T-shirt buiten loopt overdag?

Maar nu werd het geparkeerd staan toch wel ongemakkelijk; we zijn compleet ingesloten door de autos die, naast, voor en achter ons staan. Ik kan met de camper nooit meer wegkomen op deze manier. Onze camper heeft nogal een lange uitslaande kont van achteren, dus met de zeer geringe ruimte naast ons kan ik nooit de bocht maken om weg te komen. Ik moest zelfs ons buitentrapje bij de deur snel inklappen zodat een oudere dame niet achteruit bij het inparkeren dat trapje eraf of krom zou rijden. Dat ging net goed! Maar als blikken konden doden vanuit die dame? Dan was ik er niet meer geweest. Ik maakte een gebaar naar haar dat dit niet handig was en dat wij de deur niet meer open/dicht konden doen op deze manier. Een kannonade aan woorden kwam op mij af en geirriteerd liep deze dame met kleindochter weg met een gebaar; zoek het maar lekker uit met je k.tcamper!

Oeps….

Miriam kwam na verloop van tijd terug met haar kar met boodschappen die we niet eens bij de deur van de camper konden krijgen. Nadat alles binnen was, ben ik naar de MediaMarkt gegaan om voor Mir de smartphone te kopen en de DJI Neo 2. Ik schrok mij rot toen ik de Media Markt binnen kwam. Niet normaal hoeveel mensen er binnen waren. De smartphone had ik snel gevonden, maar de drone was uitverkocht. Toen maar snel naar de kassa om af te rekenen. Ik in de rij staan, totdat iemand zei dat ik een nummertje moest trekken. Stond ik daar dus al een paar minuten voor Pedro Rochella (spaans voor Piet Snot). Maar na 25 mensen nog voor mij te hebben gehad, kon ik eindelijk weg uit deze madhouse.

Maar nu nog wegkomen van de parkeerplaats. Kom ik bij de camper zie ik Miriam als Louis de Funes allemaal parkeervakken vrij houden op het moment dat een auto naast ons vertrekt. Nu heeft Miriam nogal lange armen en benen dus die liep daar gebaren te maken naar iedereen alsof ze èèn van de molens nadeed die we gezien hadden op de Don Quichote route een paar weken geleden. Miriam maakte niet veel vrienden daar op de parkeerplaats want ze gooide zichzelf gewoon op de motorkap van een auto die een plekkie naast ons wilde pakken. Maar deze pitbull lukte het om een paar vakken vrij te houden en met moeite konden we weg van de parkeerplek. Alleen bleek dit te kunnen door even tegen de richting weg te rijden. Ook toen even niet veel vrienden gemaakt, maar we komen hier toch niet meer, dus met gierende banden weg van hier.

We hoeven nog maar een ruim uur te rijden totdat we bij onze nieuwe overnachtingsplek Casa Mimi in Vélez Blanca aan zouden komen. Maddy, de Vlaamse eigenaresse van deze prachtige camperplaats, had ons verzocht om voor 14.00 uur aan te komen bij hun, aangezien zij precies deze dag de officiële feestelijke opening hadden gepland en er dus veel visite kwam op het terrein. In de ochtend hadden we al laten weten dat dat kiele-kiele zou worden of we dat tijdstip konden halen. We snapten heel goed dat zij er niet op zaten te wachten dat wij al binnenrijdend het lint zouden doorrijden, terwijl de koning van Spanje dit ceremonieel zou doen…Daar komt stress van! Dat willen wij niet, maar zij zeker niet!

Ruimschoots voor die tijd van de opening komen wij aan bij de camperplaats via een nogal smal steil weggetje, maar prima te doen en de nadrukkelijke routebeschrijving die Maddy ons had laten weten, was prima beschreven en voorkwam dat wij de navigatie zouden volgen. Die route hadden wij ons op klemgereden. Fijn dat dit vooraf al duidelijk was gemaakt door de eigenaren van Casa Mimi. Maar daarover meer…

We komen aanrijden en zijn direct enthousiast! Wat een prachtige, ruime en nette camperplaats was dit zeg! Er zijn 4 camperplekken van ruim 100 m2 met op de eigen plek elektra en wateraansluiting. Veel privacy door de enorme afstanden tussen de campers. Mark, de eveneens Vlaamse echtgenoot en mede-eigenaar van de camperplaats liep ons hartelijk tegemoet en vanaf het eerste moment voelden we ons zeer welkom. Snel onze camper op de mooiste plek neergezet en konden we voordat de visite kwam nog even de rondleiding en uitleg krijgen over waar je wat kunt vinden en wat basis regels doornemen. Ook zo vriendelijk was dat ze ons meteen uitnodigden om aanwezig te zijn bij de feestmiddag van de opening. Er komen met name vrienden en de aannemers die geholpen hebben bij de aanleg van deze spiksplinternieuwe camperplaats. Ongeveer 40 personen.

Casa Mimi – prachtige camperplaats!

Wij bedanken vriendelijk voor de uitnodiging, maar voelen ons niet okay om aan te sluiten, ondanks dat we niet vies zijn van gezelligheid en een drankje. Het is hun feestje met alle betrokkenen en daar horen wij niet thuis, vinden wij. Wij vermaken ons prima en hebben genoten van de sfeer die er was onderling. Ook met Maddy en Mark nog in de middag een paar erg leuke gesprekken gehad en we zien elkaar de komende dagen zeker nog om te kletsen. Want we besluiten dat we hier wel een paar dagen willen blijven. De camperplaats is top, de buitenkeuken is werkelijk geweldig en met de BBQ en leuke zitjes bij de buitenkeuken is het goed vertoeven. Het sanitair gebouw is nieuw en brandschoon.Ook de koeling met drankjes en hapjes op basis van de Honesty-box is bewijs dat deze mensen zeer gastvrij en goed van vertrouwen zijn. Je hebt mensen die doen vriendelijk, maar deze mensen zijn vriendelijk, dat voel je aan alles. Oprechte interesse, openheid in de gesprekken, alert op of je het naar je zin hebt, zonder dat het gespeeld is. Maddy en Mark hebben hun leven in België vaarwel gezegd op een moment dat ze op een kruispunt stonden van wat ze nog wilden in de toekomst. toen verder gaan zoals de “ratrace” dat van je vraagt geen voldoening meer geeft. Een leven in Spanje opbouwen, waarbij Maddy de camperplaats beheert en Mark bij zijn werkgever een nieuwe rol kreeg, maar dan op een remote basis. Dit gaf ze toch de doorslag om het te doen. Doordat ze zelf jarenlang camperaars waren, hebben ze heel goed begrepen hoe de camperplaats eruit moest komen te zien. Wij vinden het een topplek en gaan zeker terug komen hier.

Ook aangezien je hier vanaf de camperplaats erg mooi uitzicht hebt op de omringende bergen en vallei en tevens hele fijne wandelingen kan maken in deze omgeving. Maddy en Mark hebben olijfbomen en deze moeten geplukt worden voor einde van deze maand. Miriam biedt aan om te helpen met plukken en we hebben zelfs al geopperd om volgend najaar weer te komen om echt te helpen met plukken. Maddy en Mark overwegen om een soort arrangement te maken in ruil voor helpen plukken of iets dergelijks, een aangepast tarief voor de camper voor een week of zo. We hadden het er samen over dat wij dit al bij meerdere camperplaatsen hadden gehoord dat dit hun echt hielp bij de werkzaamheden op zo’n groot terrein.

Gisteren, zondag, worden we wakker en vinden 2 verse eieren bij de camper als leuke geste voor de gasten. De kippen in de tuin zorgen elke dag voor een over-productie voor eigen gebruik en Maddy deelt de eieren met de gasten. Ze waren heerlijk! Einde van de ochtend hebben we met Joep een mooie wandeling gemaakt door de heuvelachtige vallei en lopen we langs boerderijen met olijfboomgaarden en komen we uiteindelijk weer in een lus terug bij de camperplaats. Ook hier zijn de mensen die we onderweg tegenkomen zo vriendelijk. Alleen als we zeggen dat we geen Spaans praten en hun niet verstaan, gaan ze gewoon volgas dialect Spaans tegen je verder te praten. Erg leuk!

Wandeling vanaf camperplaats

De rest van de dag in en rondom de camper aan de gang geweest met wat dingetjes die gedaan moesten worden. Maddy komt ons even halen voor een stukje rondleiding die we nog gemist hadden bij dag van aankomst door alle drukte. We zien achter de camperplaats nog een stuk tuin waar je als gast gebruik van mag maken, zoals ook het erg mooie zwembad met fantastisch uitzicht op de bergen. We raken aan de praat en er ontstaat weer een mooi gesprek met elkaar. Het is opvallend en herkenbaar hoeveel overeenkomsten we hebben over redenen waarom we ons leven anders ingericht hebben. En dat ieder mens op onze leeftijd littekens met zich meedraagt, wat maakt dat je anders naar het leven gaat kijken. Het zal wel bij het ouder worden horen. Logisch ook, maar fijn dat je je het nog meer bewust maakt door gesprekken zoals vanmiddag.

Deuren tijdens onze wandelingen…

We vermaken ons hier prima en besluiten vandaag, maandag 1 december, dat we nog een dagje extra blijven. Alles voelt lekker hier en we zijn relaxt onze wandelingen aan het doen, lezen wat en luisteren muziek op ons koptelefoontje. Miriam haar nieuwe smartphone is inmiddels weer ingericht en alle inlogs en wachtwoorden weer geüpdatet.

Relaxt wandelen en chillen

Totdat vanmiddag opeens ophef op de camperplaats. Een andere camperaar, een nederlands echtpaar, wil vanaf de verkeerde kant de camperplaats oprijden. De verkeerde kant heeft te maken met maar 1 toegankelijke aanrijroute die camperplaats heeft. Deze hebben zij per abuis dus niet genomen. Ondanks dat de routebeschrijving expliciet zegt niet Google Maps te volgen, heeft deze camperaar dat dus over het hoofd gezien en is dus verkeerd aan komen rijden. Hij denkt de bocht toch te kunnen maken, maar rijdt zich klem tussen de achterzijde rotsblokken en voorzijde een muurtje. Alleen met een hellingsproef durvend zou je nog kunnen proberen een meter achteruit te rijden bergopwaarts. Maar met 10 centimeter ruimte aan de voorzijde weet ik niet of ik het ook zou durven. De camper staat best met de kont omhoog en dus de volledige massa op de vooras. Niemand durft het probleem aan te pakken en duwen heeft ook geen zin. Maddy belt een buurman met een trekker, en die komt na een half uurtje eraan. Maar het bevestigen van een ketting aan de camper is nog even spannend omdat door al het plastic van de camper we het risico niet willen lopen dat de ketting de bekapping beschadigt van deze fraaie camper. Na een hoop brandend rubber en wat zenuwen bij de eigenaren van de camper, komt het helemaal goed uiteindelijk. De camper staat op zijn plek, maar de fietsen waren ze vergeten bovenaan de ingang. Deze fietsen waren van het fietsenrek afgehaald omdat we dachten dat de ketting aan het fietsenrek zou worden bevestigd. Toen ik beneden met de fiets aankwam zei de eigenaar: aah wat fijn, je hebt de fietsen meegenomen. Ja…ik ben van Duitse afkomst en ik kon ze niet laten staan, was mijn antwoord. Toch nog de middag met een lach samen afgesloten! Kortom; Je maakt wat mee als camperaar…

27 november 2025: Casa Nuevas en gratis overnachten!

/ martin&miriam / 1 reactie

We hadden nog een extra dagje bijgeboekt op onze Camping Sierra Espuña in El Berro, omdat het zo’n heerlijk plek was om te vertoeven. Het dorpje was vredig en erg vriendelijk voor hun gasten. Ondanks dat er een frisse wind waaide, was de lucht strakblauw en scheen de zon volop. Alle ingrediënten om er nog even een dagje aan te plakken. De schoonmaak van de camper was weer verfrissend, en de wandeling minstens zo! We lopen een ronde rondom het dorp met fraaie uitzichten en midden in de natuur en bergen. We blijven maar zeggen dat deze omgeving ons het beste past en besluiten dan maar ook om in deze regio sowieso nog een paar dagen te verblijven. We zijn trots op ons zelf; we zouden rustig aan doen om naar Zuid Spanje te rijden en onze tijd nemen. Nou…om na 5 weken nog steeds niet in Zuid Spanje te zijn is toch wel het bewijs dat we onze tijd nemen. We vermaken ons prima, het weer werkt mee, de camper is in topconditie en ook het leven in de camper met alles wat daarbij hoort gaat ons steeds beter af.

Aan het einde van de wandeling komen we aan bij de camping en besluiten we even op het terras bij het restaurantje / kroeg dat bij de camping hoort. Prima koud biertje gedronken samen en zien we ook dat ze pizza’s bakken om mee te nemen. Dat doen we dan ook de volgende dag, als we inmiddels een soortgelijke dag als de dag ervoor hadden gehad. Gewandeld wederom en voor de rest een beetje bij de camper in de zon gezeten. Omstreeks 18.30 uur loop ik naar het restaurant om pizza’s te bestellen en doe ik daar nog even een biertje tijdens het wachten op de pizza’s. Ik raak aan de praat met een paar Engelse koppels die in het dorp wonen. Even lekker gekletst over het leven daar en hoe ze er terecht waren gekomen. We komen erachter dat de problemen in Engeland hetzelfde zijn als in Nederland. Migratieproblemen, woningproblemen, economische problemen ivm vertrek uit de EU en tot slot gewoon het land zat zijn door milieu-activisten, woke-ellende en generatiekloof-shit op het werk. Herkenbaar sommige zaken en zo zie je maar; er is overal wel wat.

Toen kwam opeens een bekende binnen lopen en groette iedereen. Deze man hadden wij tijdens onze wandeling door het dorp gezien en op zijn huis was een portret van zijn gezicht geschilderd. En treffend ook, want we herkenden hem meteen. We wezen op zijn gevel en maakten duidelijk dat we hem herkenden. Blijkt hij de kunstenaar van het dorp te zijn die inmiddels meerdere panden voorzien heeft van zijn muurschilderingen. Hij moest lachen vanavond in de kroeg toen ik duidelijk maakte dat we “zijn hand” herkenden. De Picasso van El Berro…

Maar voor alle duidelijkheid mbt de culinaire uitspatting: mijn pizza was werkelijk de lekkerste die ik in tijden gegeten had: De Pizza Tex-Mex; met BBQ-saus, pulled pork en rode- en witte uien en mozzarella. Mir had 5 kazen pizza, ook erg lekker. Bij afscheid vanmorgen beloofden wij dat wij volgend jaar zeker weer deze plek aan gaan doen op weg naar het zuiden. Was werkelijk een heerlijke plek. Zeker toen we ook nog toevallig zagen dat Arjan en Alma, kennissen van ons, hier op dezelfde plek hadden gestaan afgelopen zomer en het ook zo’n lekkere plek vonden.

Vanmorgen op tijd wakker en rijden we weg van de camping en moesten we weer door het dorp heen om de route naar onze volgende plek te bereiken. Het was weer billen knijpen en door de smalle straatjes te komen van het dorp. Zelfs nog even een tegenliggertje gehad, maar deze dame ging vriendelijk weer achteruit om mij de ruimte te geven om door te gaan. Twee haakse bochten moeten nemen met beide zijden maar 10 centimeter ruimte en ook nog even langs 2 geparkeerde auto’s door aan beide zijden van de straat, ook lekker…..5 centimeter ruimte aan beide zijden. Miriam zit dan altijd wat gespannen op de stoel en moet er niet aan denken dat zij dit moet doen als chauffeur. Eerlijk gezegd vind ik het ook soms wel spannend aangezien er altijd voor mijn rechter spiegel een statige, nieuwsgierige, teckel op schoot zit, precies voor mijn beeld. Maar tot nu toe gaat het altijd nog goed.

De rit van vandaag is maar een korte van een kleine 30 kilometer, maar dan wel door de bergen en dus ruim een uur durend. Maar ook deze rit is prachtig en steil slingerend tussen bergen en zelfs nog door een mooie kloof. We komen dan ook al om 11 uur aan op de nieuwe bestemming in Casas Nuevas. Een klein dorpje waar werkelijk niks te doen is, maar wel nog net met een paar essentiële basisvoorzieningen als een bakker en een kroeg. In willekeurige volgorde….

Onderweg

De camperplaats gelegen aan het einde van dit dorp is de plek waar we van plan zijn om 2 nachten te verblijven. Het is een prachtig gelegen camperplaats die door de gemeente gratis ter beschikking is gesteld aan camperaard. Alles is er wat je nodig hebt, behalve stroom. We staan dus los de komende dagen. De tanks zijn gevuld, de accu’s zijn vol en de zonnepanelen wekken volop om de accu’s overdag weer te vullen. Dus met vertrouwen staan we hier de komende 48 uur. De maximale tijd die je hier mag staan. Alles is echt keurig hier. Als je zou denken dat het een commerciële camperplaats zou zijn, zou je het geloven ook!

Camperplaats Casas Nuevas

We zoeken een plekje en die zijn er nog genoeg te vinden aangezien deze plek in het binnenland ligt en het hier nou niet bepaald hoogseizoen is ten opzichte van de costa‘s en ook niet op de meest voor de hand liggende route die kant op. Er staan er toch nog 5 campers als we aankomen en maken even eerst de lunch klaar voordat we een wandeling gaan maken met onze ongeduldige viervoeter.

Mirreke in haar nopjes!

We lopen vanaf de camperplaats links de heuvel op en lopen meteen door een natuurgebied en komen uiteindelijk uit op een kruispunt bij een pand en slaan links af het bos in en zien na een tijdje een schaapsherder met ongeveer 200 schapen onder zijn hoede. De jonge schaapsherder groet ons allerhartelijkst en de schapen zijn totaal niet onder de indruk in de drukte makende teckel van ons. Miriam doet haar best om via Google Translate een gesprek te maken, aangezien de beste man geen woord engels spreekt. Het enige dat hij in het engels kan antwoorden op onze vraag of hij ook engels spreekt was “no”. Waarschijnlijk omdat dit woord ook zo op de spaanse versie leek…. Ongelofelijk dat zelfs jonge mensen hier geen Engels praten. We blijven ons erover verbazen met al die TikTok, Instgram en YouTube kanalen die mensen bekijken.

Wandeling Casas Nuevas

Maar met moeite vroegen we hem of we over zijn land mochten lopen om weer in het dorp uit te komen waar onze camper staat. Met handen en voeten maakte hij duidelijk dat het mocht en hoe we moesten lopen. Ook deze man was weer supervriendelijk met dito hoofd! We lopen door de landerijen en komen weer uit in het dorp en maken de laatste meters naar de camper.

We lopen nog langs een boerderijtje en zien daar toch een beestje in zijn kooi zitten waarvan je weet dat dit de laatste maand van zijn leven is. Kerst komt eraan en ook dat is een rare gewaarwording als je in je korte broek en trainingsjack hier rond loopt. Totaal geen kerstgevoel, terwijl je in de dorpen al kerstverlichting ziet opgehangen worden. Dit beestje zal kerst een worst zijn….wat hij nog niet weet is dat ie waarschijnlijk een worst is! Of hij ligt onder een stolp…

Kalkoen…daar kun je ook niks aan doen…

Er zijn weer een paar campers erbij gekomen en de rest van deze middag is Mirreke lekker aan het lezen en ben ik bezig met dit blog en moest ik nog wat bankzaken regelen voor mijn inmiddels ruim anderhalf jaar geleden overleden vader. De Rekeningen waren al begin dit jaar opgezegd en opgeheven, maar de Erven Lammertink kregen nog een brief dat er saldotekort op de rekening verrekend moest worden. Best raar van een rekening die al ruim een half jaar geleden bevestigd was als opgeheven en ik daar ook alle documenten nog van had. Oei… de bankmedewerkster die ik aan de lijn had moest bekennen dat er iets was misgegaan bij hun, maar “ om mij tegemoet te komen zouden zij de rood-stand kwijtschelden”. Huh?? Ik kon het niet laten om even duidelijk te maken dat er geen sprake is van mij tegemoet komen als zij zelf de fout hebben gemaakt om te willen incasseren van een rekening die al tijden niet meer bestaat. Daar had ik dan wel weer gelijk in, zei ze wat weifelend. Opgelost dus.

Ook nog gebeld door oude opdrachtgever van anderhalf jaar geleden om nog even wat te bespreken. Er was weer de pleuris uitgebroken op een afdeling waar tijdens mijn interim periode ook al zoveel te doen was. Of ik even mijn geheugen wilde delen met de opdrachtgever, aanvullend wat er allemaal nog in dossier stond. Tjonge..mijn hartslag ging weer omhoog met al dat gedoe. Wat ben ik blij dat “in ruste” ben.

Vervolgens moest ik weer in de wachttijd bij de klantenservice om bij een satelliet TV bedrijf een verkeerd en onjuiste incasso op onze rekening te laten corrigeren…..Teveel stress op een dag als deze voor mij en ben vervolgens meteen maar weer op een boterhamzakje gaan blazen om weer rustig te worden…..Na precies een jaar niet meer werkzaam te zijn, kan ik dit soort stresscurves niet meer aan…..moet meteen weer in ruststand hiero…..en dat lukt prima, met mijn lief aan mijn zijde. Heerlijke dag is het weer!

Vanavond weer lekker knus gordijntjes dicht en avondje voetbal kijken binnen. Miriam het Perfecte Plaatje kijken en ik mijn Perfecte clubje aanschouwen tegen Celtic! Ook enorm genoten van PSV gisteren trouwens…

24 November 2025: Finca Tranquila niet onze stila, dus nu in Parc Regional Sierra Espuña

/ martin&miriam / 4 reacties

Zoals de kop van dit blogbericht al doet vermoeden kwamen onze verwachtingen die we vooraf hadden van de Finca Tranquila niet helemaal uit en zijn we vanmorgen vertrokken.

Onze hoop en verwachtingen die we hadden was dat we mogelijk op een plek zouden komen waar we wat langer zouden willen blijven en waar je ook met Joep lekker weg van kan lopen de natuur in. Wel, dit kwam dus totaal niet uit. Toen we eergisteren aankwamen reden we een woonwijk in met allemaal huizen die in quadranten waren ingedeeld met kruislingse straten. Daar zaten wij dus midden in en het barstte daar van de honden die dag en nacht aan het blaffen waren. Toen we binnenkwamen kregen we tevens wat huisregels mee waaraan we ons moesten houden. Geen probleem, want regels moeten er zijn, maar uiteindelijk kwam het er voor ons op neer dat we Joep het liefst op moesten pakken en op de arm buiten de poort pas op de grond mochten zetten als we hem uit gingen laten. Zowel blaffen werd niet op prijs gesteld en eveneens kleine plasjes onderweg naar de poort was ook niet wenselijk. Wel liepen er katten rond op het terrein en onze buren, op hun laatste benen lopend in een huwelijk dat zijn langste tijd had gehad, hadden ook 2 katten bij hun. De hartelijkheid kwam dus ook niet van hun af! Met nadruk op “ook”, want ondanks dat de eigenaresse er een prachtige finca van had gemaakt, met oog voor gezellige details, deed ze vriendelijk, maar was ze niet warm en gastvrij. En dat zit hem bij ons dan toch in dit soort opmerkingen over honden, als ook als je wat vraagt, antwoord krijgen maar niets meer dan dat. Geen wedervraag, geen vraag over hoe het bevalt, waar kom je vandaan…echt helemaal niks. En dat terwijl we vanaf 5 uur in de ochtend tot laat in de avond rondom in de hondenkennels zat met al dat geblaf om ons heen. Ook haar echtgenoot, loopt rondom het zwembad wat klusjes te doen terwijl Miriam met haar goddelijke lichaam (ze doet een beetje denken aan Halle Barry die uit het water komt aan zee in de James Bond film Die Another Day… ;-)) aan het zwembad zit, kijkt hij haar aan en zegt helemaal niks. Geen groet, geen vraag, geen interactie. Dan is er ook nog een “vriendin” van de eigenaresse aanwezig op de Finca, maar ook deze heeft het profiel van iemand die de weg kwijt is. Dit, terwijl de finca toch heel overzichtelijk is. Apatisch geschuifel over het terrein, je aankijkend maar niet groeten op de ochtend. Kortom; het was het niet voor ons; we voelden niet de gastvrijheid en welkom, de locatie sprak ons niet aan en het feit dat we de avond voor vertrek toch wel in detail moesten aangeven hoe laat we weg gingen. Nu is voor ons het begrip vrije tijd op vakantie juist iets om je niet vast te pinnen op tijden. Maar vanmorgen op de afgesproken tijd de prachtige sfeervolle (dat wel!!!) finca verlaten en binnen 2 minuten reden we op de snelweg richting Cartagena om onze volgende bestemming te gaan bezoeken. Als ze ons had gevraagd hoe we het gehad hadden, zouden we zeggen wat we hier zeggen; Mooie sfeervolle Finca, maar niet qua vriendelijkheid en warmte!

We hadden een route gemaakt eerst via een tankstation die ook LPG verkoopt, om vervolgens dan nog ongeveer 70 kilometer te rijden voordat we het Parc Regional Sierra Espuña betreden. De laatste 8 dagen hebben we in de avonden veel de verwarming aan gehad en ook de koelkast die op LPG aan het koelen was. De stroom valt regelmatig weg in de avonden op de laatste bezochte plekken en daarom maar standaard op gas zetten als einde van de middag nadert. Een kapotte printplaat van de koelkast is een dure grap. Maar nog veel erger: al het lekkere eten voor de komende dagen verpietert dan…zonde!

We verrijden ons op de snelweg en balen dat we nu ons tankstation gaan missen, maar na 3 kilometer komt er ander tankstation waar ze godzijdank ook LPG verkopen dus geluk bij een ongeluk. We rijden heerlijk door op een rustige provinciale weg totdat we het natuurpark inrijden. We draaien meteen een paar scherpe bochten en we klimmen weer naar boven. Het is weer een prachtige route door de bergen naar onze volgende camping. Zowel Miriam als ik genieten weer en soms zijn we ook beetje gespannen als de wegen nogal uitdagend zijn om goed en makkelijk door de krappe bochten te komen. Hopen op geen tegenliggers en dat lukt boven wonder. We komen onze bestemming El Berro binnenrijden en zien een klein dorpje met een paar kroegjes, restaurant, bakker en minisupermarktje. Het dorp ademt Birkenstock, wandelstokken en leren binnenbroekjes en bidons in het hoogseizoen, maar nu vredig, bijna in winterslaap. Zo hebben we het graag. Tussen de authentieke spanjaarden.

We rijden door een paar hele krappe straatjes en komen aan bij Camping Sierra Espuña. Een sobere, maar nette camping waar nog een aantal andere campers staan. Prima plekken, sober sanitair maar wel reteschoon. Niet letterlijk van reten, maar gewoon heel schoon, voor alle duidelijkheid.

Nadat we alles hadden geinstalleerd eerst even een lunch in de camper. Het is een bewolkte dag, met ongeveer een 14 graden. Wel mooie uitzichten over de vallei en dus besluiten we direct na de lunch met Joep het dorp te verkennen en te gaan wandelen met zijn drieën. We lopen door de straatjes en een paar oude mennekes proberen een praatje te maken met ons. De oude baas deed het in 4 talen; engels, duits, frans en italiaans. Maar toen ie in de gaten hadden dat wij ook al deze talen een beetje beheersen, deed ie de bekennende verklaring dat ie alleen maar indruk probeerde te maken, en volledig in het Spaans los ging op ons. Wat een vriendelijkheid ook hier weer! En wat een prachtig land. De vlakten rondom Murcia vinden we niet zo mooi, maar zodra je in de bergen bent, is het genieten.

De wandeling brengt ons via verschillende Miradors (uitzichtpunten) aan het einde van het dorp als we op een bepaalde hoogte een Jezus beeld zien staan op een berg. We lopen er heen en hebben een fantastisch uitzicht over de bergen en vallei. Joep is weer helemaal in zijn doen en stuitert erover. Ook dat vinden wij weer fijn!

Daarna komen we langs een Spaans kerkhof en bezoeken we ook deze. Prachtig hoe respectvol hier de plaatsen onderhouden worden. Ook nu is er een dametje alle raampjes van de graven aan het wassen en oude verlepte bloemen aan het weggooien. Ze vraagt in het spaans aan mij of ik hier familie heb liggen aangezien ik niet Spaans ben. Na even wat woorden te hebben gewisseld stopt onze dialoog en zegt ze dat ze weer verder gaan met bloemen verversen. Bon Dia, Senor, was haar groet en schuifelt weer weg.

Dan laatste stukje wandelen naar de camping en zetten een pot thee. We hebben nu hier 2 nachten geboekt, maar allebei voelen we hier ons erg prettig op de camping. We hebben een volle koelkast, volle watertank en lege toiletcassette, dus het zou zo maar kunnen dat we hier nog wat langer blijven. Eerst gaan we nog even einde van de middag hier in de kroeg eens kijken of het tapbier hier ook goed te hachelen is….

22 November 2025: Room with a view bij Campisto Hollanda in Ojós

/ martin&miriam / 3 reacties

In de ochtend rustig aan alles voorbereiden voor de volgende etappe. We zegen Orihuela gedag en gaan op pad naar onze volgende bestemming. We gaan logeren bij Steven en Judith, de eigenaren van Campisto Hollanda in Ojós. Deze beide jonge ondernemers hadden in het verleden ook een camping / recreatiepark in Noord Brabant, hebben deze verkocht en zijn ongeveer 3 jaar geleden naar Spanje vertrokken om daar een nieuw avontuur aan te gaan. Via de app hebben we al contact over hoe we aan moeten rijden bij hun camperplaats. Aanraden om hun routebeschrijving te volgen is nogal “dwingend” aangezien het anders niet goed komt. Okay, we gaan dat dus doen en zijn erg nieuwsgierig waar we terecht komen. De foto’s op Campercontact zien er veelbelovend uit.

Maar eerst de rit er naar toe eens goed vanaf brengen. We kiezen ervoor om dit keer wel even snelweg te pakken en rijden gestaag richting Ojós. Tijdens de rit weer mooie vergezichten en bergketens gezien. Niet zo spectaculair als eerder, maar het lijkt hier meer een soort maanlandschap als je om je heen kijkt. Kale dorre bergen met veel keien, gesteente en laaggroei heideachtige planten. Wel mooi, maar niet om op elke hoek te gaan stoppen voor weer een foto.

We komen in de buurt van de camperplaats Campisto Hollanda en Miriam leest voor hoe we moeten rijden. Dat verloopt allemaal erg prima en net voordat we bij de camperplaats aankomen, moeten we nog even een heel steil weggetje naar boven rijden om op een soort megagroot plateau uit te komen. Via een hobbel de bobbel weggetje komen we bij de enorme boerderij van Steven en Judith. We rijden met de camper de poort binnen en Steven loopt al enthousiast op ons af. Een allerhartelijkst welkom en even later net zo enthousiast komt Judith ons even welkom heten. We krijgen een korte rondleiding door de camperplaats en krijgen onze plek te zien. Wat een plek!! Een room with a view, kun je wel zeggen. De camperplaats staat op een plateau en kijkt uit over bergen en Archena, het stadje zo’n 7 kilometer verder.

Vervolgens krijgen we te horen dat ook al het nieuwe sanitair klaar is en dat ze dus 4 toiletten en 3 douches hebben kunnen realiseren in de stal. Werkelijk prachtig geworden en ik zou de look and feel van de badkamers zo wel mee willen nemen naar ons eigen huis. Alhoewel; die ziet er ook top uit trouwens…

Na alles te hebben geinstalleerd en aangesloten stellen we ons even voor aan de buren die op de camperplaats staan. Erg vriendelijke mensen allemaal en aangezien de camperplaats tot nu toe maar 5 a 6 plekken heeft is het allemaal erg rustig, overzichtelijk en vredig. Iedereen doet zijn ding en zit lekker in de zon voor de camper. Voor mij staat er iets anders op de planning. We hebben dringend boodschappen nodig, want als je de koelkast open doet, dan denk je meteen aan één van de songs van Marco Borsato: Wit Licht!

Miriam gaat alles in en rondom de camper voor de rest gezellig maken, je kent het wel; vloerkleedje, stoeltjes en tafel buiten, Joep zijn bedje, prullaria en hapje/drankje voor straks met borrelplankje klaar maken. Maar zonder inspanning geen feest, dus deze jongen haalt de fiets van de camper en gaat met een heerlijk knullig AH tasje op het stuur naar de supermarkt in Alchena. Een rit van 7 kilometer. Appeltje Eitje was mijn gedachte. Nou, die bubbel spatte ineens uit elkaar toen ik gewaarschuwd werd door Steven dat ik beter een andere route kon nemen dan Google Maps zou aangeven. Die zou betekenen dat je met een fiets tegen een muur omhoog zou moeten fietsen, zo steil. Van die muur af, dat trok mij wel, maar tegen de muur op fietsen wat minder. Ik dus op advies van Steven een andere route gedaan die beter te doen was. Die was op sommige stukken nog steeds wel stevig, maar goed te doen. Er zaten 2 stukken in van 900 meter stijgend fietsen met zo’n 8 a 9% stijging. Was goed te doen. Wel schrok ik toen ik opeens moest afdalen en de snelheid nogal toenam tot een 38 kilometer per uur. En als je dan mij als Bob de Rooy op een chinese vouwfiets ziet zitten en de remschijfjes net zo dik zijn als een plak oude kaas, dan besef je opeens: oei, als dit fout gaat dat gaat het goed fout! ? Uiteindelijk snelheid verminderd en al slingerend door de bochten van de smalle straatjes zo de hoofdstraat van Alchena binnen gereden. Al snel kwam ik bij de Supermarkt terecht en even heerlijk boodschappen gedaan. Maar ja, die taalbarriere….Wat zullen alle mensen gedacht hebben toen een nogal koddige dikkerd van ver over middelbare leeftijd via hints probeert uit te leggen dat ie kipfilet wil en geen kippepootjes….hilarisch! De slagersvrouw moest er hartelijk om lachen maar wist wel wat ik wilde. De lieverd pakte een soort van stuk kippenvlees, waarvan ik de criteria “kipfilet” nog niet herkende. De dame was waarschijnlijk zo onder de indruk van mijn spelletje hints, dat ze helemaal met de hand alles ging versnijden totdat ik eigenlijk kippenhaasjes had, flinterdun gesneden. Topwijf! Ik zou er zo een ei mee leggen!

Teruggekomen op de camperplaats boodschappen opgeruimd en toen samen met Joep en Miriam een stuk wezen wandelen rondom de camperplaats. Wat een prachtig gebied en wat een uitzichten.

We komen aan de praat met iedereen op de camperplaats. Wat een leuke mensen allemaal. Mooie gesprekken met diepgang zowaar ook nog! Ook willen we nog een ronde met de drone vliegen om wat luchtshots te maken. Het is nu windstil in de middag en de zon schijnt boven een strakblauwe lucht. Even aan iedereen gevraagd of ze het goed vonden dat we van de plek even een dronevlucht mochten maken. Geen probleem, “leuk zelfs” zei iedereen. Mooie beelden gemaakt en daarna even gezellig een drankje gedaan met elkaar. Einde van de middag koelt het enorm af en met een opstekende wind, gaan we naar binnen om te eten en de avond door te brengen.

Tijdens de afwassessies bij de afwasplaats buiten raak ik aan de praat met Steven en we hebben gesprekstof voor wel 4 weken volgens mij. Wat zijn het vriendelijke en hartelijke mensen en wat hebben ze er nu al iets prachtigs van gemaakt, van deze plek. Steven vertelt over de verdere plannen van de camperplaats en laat het grondstuk zien wat van hun is en hoe ze in de toekomst 49 camperplaatsen willen creeren op hun terrein. Die 49 plekken komt niet uit de lucht vallen, maar heeft te maken met het soort vergunning dat je moet hebben om groter te mogen. Ook vertelt ie over de bureaucratie van Spanje en dat het echt niet het idealistische walhalla is dat veel mensen denken over Spanje. Het is in veel gevallen nog erger dan in Nederland en dat maakt dat ze niet volle bak door kunnen met hun plannen. Maar 1 ding weet ik zeker; het wordt een waanzinnig mooie fijne plek voor camperaars. Dat komt door de visie die ze hebben (ze zijn zelf camperaars en weten wat ze willen) en de persoonlijkheden die ze zijn. Wij gaan er zeker weer naar terug en dan wat langer waarschijnlijk!

Maar dat heeft dan weer te maken met het feit dat ze daar 2x per week friet en hollandse frikandellen serveren voor de gasten. Prima friet, heerlijke frikandellen, maar de kers op de taart is wel de satehsaus van Judith! Dat is zonder te overdrijven de lekkerste die ik in jaren heb gegeten. En ik kan jullie vertellen; ik heb wat gegeten van dat spul!! Nu niet meer en dat heeft waarschijnlijk ook meegespeeld met het feit dat ik veel ben afgevallen het afgelepen jaar en mijn leven heb gebeterd. Ik wil niet meer zo zwaar worden als voorheen. Maar nu even wel genieten van dit geluksmomentje.

Maar zo’n geluksmomentje is ook zo weer weg als blijkt dat je Satelliet schotel en TV met Canal Digitaal opeens niet meer werkt. De schotel bleef maar zoeken naar satellieten en tv kanalen. Gek, want we staan op precies dezelfde plek als gisteren, toen alles nog gewoon nog deed. Op Social Media nog raad en daad gevraagd, met klantenservice contact gehad, maar die waren gesloten in de avonden. Wel gek als je bedenkt dat in de avonden de meeste mensen TV kijken, dat je dan niet bereikbaar bent. Maar goed; Canal Digitaal bleef de volgende ochtend volhouden dat alles bij hun goed functioneerde en dat het probleem bij mijn Oyster Schotel lag. Ik moest die leverancier maar bellen voor support. Uiteindelijk was dat niet nodig toen ik op hun website zag dat er voor de Oyster schotel een app was waarmee je updates zelf kon installeren, de satellieten opnieuw kon configureren en dat het dan hopelijk opgelost was. Ik moest 2 updates doen op mijn schotel en de satellieten opnieuw laten zoeken en voila….we hadden weer beeld en geluid.

De laatste dag bij Campisto Hollandia hebben we heel rustig aan gedaan en zijn we niet gaan fietsen, wat het plan was. Gisteren en vannacht was er op ons bergplateau een nogal stevige storm van kracht en hebben we dus gezellig binnen gezeten. Nog een aantal leuke gesprekken gehad met onze buren en Miriam heeft ook nog even Judith geknipt. Zowel Judith als Miriam zijn beide kapsters van beroep geweest en zodoende konden ze elkaar knippen. Miriam haar haar hoefde nog niet, maar Mir heeft Judith dus nog even kunnen knippen. Vond ze superleuk om te doen en ook dankbaarheid van Judith werd geuit door nog even een zak met Satehsaus af te geven voor in de vriezer. Hoezo vriezer? In plaats van Brinta vanmorgen maar de satehsaus opgelepeld…..hahaha….nee hoor! De saus zit in de vriezer en ik kan me er nu al op verheugen binnenkort!

Vanmorgen alles weer ingepakt en zijn we weer op pad gegaan naar de volgende bestemming. Maar niet eerder dan dat we getankt hadden en boodschappen gedaan. We blijven 2 a 3 nachten staan op de volgende bestemming. Finca Tranquila in Gea y Truyols, een dorpje in de Valle de Sol (vallei van de zon) in de regio Murcia. Toevallig ook weer een nederlands echtpaar die deze camperplaats onlangs zijn begonnen. Bij binnenkomst met de camper op deze plek, viel de enorme liefde die erin is gestoken op. Overal gezellige zitjes, doeken, licht-snoeren gedrapeerd door bomen, een gemeenschappelijke BBQ-plek, een grote houten tafel voor gezamenlijk borrelen mocht daar animo voor zijn. Super schoon en fraai sanitair en ook hier vriendelijke eigenaresse. Met maar 4 camperplekken op deze finca is het ook weer gemoedelijk rustig onder elkaar. De komende dagen zien we wel wat we allemaal kunnen doen hier in de buurt. Eerst maar weer even settelen hier.

18 November 2025: Benigembla, Benidorm en Orihuela

/ martin&miriam / 9 reacties

We hebben een paar lekkere relaxte dagen hier in Benigembla, op deze mooie camperplaats, maar voor ons te groot en te druk. Prima dat we de was konden doen en camper wassen. Het leuke was dat onze medebewoners van De Eeke, ons recreatiepark in Drenthe, Ed en Tineke ook in een huis in Benigembla de wintermaanden doorbrengen en hadden gelezen dat wij daar nu ook waren met de camper. In de middag kwamen ze even een bakkie halen bij ons en dat was erg gezellig. Wat ons betreft mogen ze vaker komen, want ze dronken uitsluitend water. Niks voor Ed, maar deze was niet in de allerbeste conditie en koos voor water. Hebben we wel even een foto van gemaakt. En van ons samen natuurlijk! Of je elkaar in de plaatselijke supermarkt tegenkomt of in het zuiden van Spanje; is toch een andere setting. Was erg leuk om even bijgepraat te hebben met elkaar.

Als we in de ochtend wakker worden op de mooie, maar zo niet onze camperplaats in Benigembla, maken we ons op voor een prachtige rit door de bergen. We zetten koers richting Benidorm om daar zeker niet te verblijven, maar moeten daar wat inkopen doen bij een kampeerwinkel. Zo mooi hoe het netwerk binnen ons blog Camperjoy en Facebook ons met verschillende voorstellen komt waar je kampeeruitrusting kunt kopen. Een aantal zijn er dicht in deze periode, maar er zijn er 2 die open zijn; in Denia en Benidorm. We kiezen ervoor om die in Benidorm te gaan bezoeken, aangezien dit meer op de route ligt dan weer de wat noordelijke liggende Denia. En aan het noorden moeten we nog niet denken, dus op koers richting het zuiden, naar Benidorm. Dit is echt zo’n plaats waar wij niet aan moeten denken om daar te verblijven. Niks ten nadele van de mensen die het prachtig vinden, maar wij vinden het gewoon te druk, teveel hoogbouw en straten vol met uitsluitend mega-campings.

Maar voordat we er zijn moeten we nog een 50-tal kilometers rijden, hoofdzakelijk door de bergen. Deze rit van 50 kilometer duurt uiteindelijk ruim 2 uur. Maar wat een prachtige rit hebben wij gereden! De mooie vergezichten wisselen zich af met aangespannen bilspieren en een heeeeel stille Miriam naast mij. Diepe afgronden (meestal naast Miriam) en steile wegen, krappe haarspeldbochten en overhangende rotsen boven de weg, waardoor je ook nog eens goed moet uitkijken of je dak en wanden van de campers niet de rotsen raken. Ook passeren we mooie, maar sobere bergdorpjes, waarvan je denkt; hoe moet het hier zijn in de winter en wat doen die mensen allemaal hier. Geen werkgelegenheid lijkt het, maar we hopen dat we het mis hebben voor deze mensen.

We rijden vanaf de camperplaats in Benigembla de CV-720 richting Parcent en toen begon de prachtige slingerweg CV-715, richting Tarbena, Bolulla, Callosa d’ en Sarria, Polop, La Nucia en tot slot de CV-70 laatste stukje naar Benidorm. Wat een mega-mooie rit was dit, maar wel inspannend rijden met alle krappe bochten. Godzijdank was het erg rustig qua verkeer in de bergen. Je kon af en toe wel ingehaald worden door een wielrenner, maar uitsluitend bij afdalingen. Berg op waren we weer in staat om wielrenners in te halen. Man o man, wat gaan die gasten hard de bergen af. John, onze zwager heeft dezelfde weg gereden, horen we van Sylvia, zus van Miriam.

Aangekomen in Benidorm komen we aan bij de kampeerwinkel zoals was voorgesteld. Daar even alles gekocht wat we nodig hebben: ecologische toiletvloeistof en de normale vloeistof, toiletpapier en we kijken nog even naar een nieuwe Dometic toiletcassette. De onze heeft kuren en opent en sluit niet zo makkelijk meer. Dat is een understatement, aangezien ik met mijn nog steeds aanzienlijke gewicht aan de schuif moet hangen om hem open te krijgen. Dicht krijgen lukt alleen met vuistslagen tegen de schuif. Maar om nu in de nacht steeds een bokswedstrijd met een toiletcassette aan te gaan, vinden de buren vast niet leuk. Dagelijks de schuif en rubberen pakkingen inspuiten met WD40 is ook niet het gewenste effect. Maar toen ik eenmaal bij een nieuwe cassette in de winkel stond te kijken, schrok ik van wat deze kost: ruim 230 euro. Weet je wel hoeveel busjes WD40 ik daar van kan kopen? Nou…ik laat het voorbij gaan en koop dus alleen de toiletartikelen en ga weer naar de camper, waar Miriam op mij wacht. Zij doet vervolgens meteen boodschappen bij de Aldi, daar waar wij konden parkeren tegenover de kampeerwinkel. Ik blijf bij Joep en ga met hem een stuk wandelen door de straat om hem uit te laten. De eigenwijze gabber heeft veel bijkijks en wordt door vooral veel vrouwen begeerd. Had ik vroeger ook, maar nu lopen ze allemaal hard weg….

De boodschappen binnen en weer op pad. Om nu niet weer uren te slingeren door de bergen, besluiten we op de navigatie snelwegen “aan” in te stellen en gaan we op pad naar onze volgende overnachtingsplek. Wat was het ook even lekker om op cruise-control te kunnen rijden en vlot verliep daardoor deze laatste etappe voor vandaag. We hadden een leuke camperplaats uitgekozen voor 2 nachten. Bon Bini in Orihuela. Een kleine camperplaats met 5 camperplekken, inclusief douche, toilet, storten, water innemen. Daarnaast nog de grootste bonus: culinair tafelen in je eigen camper! Dave en Marjolein, een Nederlands echtpaar, is eigenaar van deze plek en Dave was in Nederland chef-kok bij gerenommeerde restaurants. De menukaart werd ons direct toegestuurd via de app en dat zag er allemaal retegoed uit. Nu is uit eten gaan voor ons niet meer makkelijk om te doen, aangezien we Joep hebben. Joep laten wij niet in de camper achter en meenemen naar een restaurant is altijd maar afwachten hoe zijn kop er naar staat, deze kleine ietwat dominante, eigenwijze, dwingende, maar o zo lieve ruwharige dwergteckel. En het ligt ook aan ons. We willen gewoon niet dat andere mensen in het restaurant last hebben van een blaffende of op onderzoek uitgaande teckel. Daarom vinden wij de optie nu om in de camper restaurantwaardig te tafelen een prima alternatief. We schrijven ons in voor de komende 2 dagen. Menu van de dag ziet er prima uit!

We komen omstreeks om 14.00 uur aan bij de camperplaats, die midden in de vallei ligt tussen duizenden citroenbomen. Al hobbelend en bobbelend met onze Knaus komen we aan en Dave ontvangt ons direct bij de afgesloten poort die toegang geeft tot het culinaire walhalla dat Bon Bini heet. Wat een hartelijke mensen en een prima welkom ook tussen de andere camperaars die er staan. 5 campers, 4 nationaliteiten op het terrein. Duitsers, Belgen, Britten en 2 Nederlandse campers. Wij en nog een echtpaar met een hele fraaie Hymer camper. We raken aan de praat en komen we erachter dat we allebei trotse Flevolanders zijn. Wij uit Lelystad en zij uit Zeewolde. Het zijn bekende in de paardenwereld en wat is het weer leuk om te ontdekken dat we een aantal wederzijdse bekenden benoemen. Ze kennen Marielle en Corné Hermus vanuit de paarden en ze kennen de familie Vendrig uit de agrarische ondernemers. Nu kennen wij deze mensen ook allemaal redelijk goed en dus een erg leuk gesprek met deze mensen op deze camperplaats. We wandelen door de citrusvelden met Joep en doen een drankje voor de camper voordat we einde van de middag naar binnen gaan. Overdag is het een lekkere temperatuur van 22 graden, maar na 16.30 uur koelt het snel af. We lezen wat in de camper totdat Dave omstreeks 19.15 uur met de eerste gang van het driegangendiner komt binnen brengen in onze camper. We beginnen met een ruime tapasplank voor 2 personen met lekkere hapjes, vervolgens komt er gebakken gambastaartjes met friet en salade en als toetje een Dame Blanche. Het was superlekker en ook nog eens geen afwas, want ze nemen alles mee terug. En dat voor 15 euro per persoon. Complimenten voor Dave en maar meteen weer besteld voor het Aziatische menu van morgen (vandaag dus). We starten dan met een Aziatisch plankje, huisgemaakte loempia, volgend door een soort van Babi Pangang met groentemelange en omelet, met als dessert wederom een Dame Blanche (laat dat nu mijn favoriet zijn!).

De avond is verder gewoon zoals alle anderen. Heel rustig samen ons ding doen; ik kijk voetbal van het Nederlands Elftal en Miriam kijkt haar programma’s en leest een beetje. Heerlijke nacht gehad en vanmorgen weer op tijd wakker.

Na het ontbijt pakken we onze fietsen en gaan we op de fiets naar het plaatsje Orihuela. Een rit van 9 kilometer door heuvelachtig gebied en met rondom ons heen helder uitzicht op de bergen rondom deze vallei. Joep zit weer op zijn eigen troon op de fiets en komt als Napoleon het stadje Orihuela binnen rijden. Julius Ceasar is er niks bij. Mensen vinden het prachtig om hem zo te zien zitten in zijn mand voorop en stoten elkaar aan als ze Keizer Joep zien zitten. We parkeren onze fietsen bij de Universidad Historica de Orihuela, een fraai monumentaal pand en lopen zo de stad in. Al slingerend door de stad zien we mooie panden, maar vooral zoals in vele steden, straatjes als normaal. Wat ons opvalt is dat we veel moslims zien in deze stad. Vanuit de Moorse geschiedenis zijn hier nog veel moslims woonachtig en zie je ook in het winkelaanbod arabische reclameborden bij de winkels. Maar waar we tot nu toe ook zijn geweest, valt het op hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Miriam loopt fotos te schieten en ik sta op een pleintje met Joep te wachten totdat Mir klaar is, komt er een jonge non naar mij toe lopen met de vraag waar ik vandaan kom en wat voor hond Joep is. Ze praat erg goed engels en we raken aan de praat. Ze komt uit Peru en ik vertelde dat ik daar in een verleden een dag ben geweest toen ik voor mijn werk naar Bolivia een paar weken toe moest. Haar gemoedstoestand werd nog beter toen ik vertelde dat ik ook van katholieke afkomst ben en zelfs een kortstondige carrière als misdienaar had in de kerk. Maar al snel kwam ik er toen achter dat dat bloed van christus gewoon rode wijn van de Albert Heijn was en ik een keer dronken van “het bloed van Christus” was geworden. Dit heb ik haar allemaal maar niet verteld…. Maar zuster Cathy ging voor Miriam en mij bidden voor een voorspoedige reis en dankte ons voor een fijn gesprek. Ons kan niets meer gebeuren dachten we nog….en 25 meter later struikelde Miriam al bijna weer over een stoeptegel….

Na een tijdje te hebben doorgebracht in de stad, liepen we in alle rust terug naar onze fietsen. We zeggen nog tegen elkaar dat Joep zo lekker gaat deze reis en dat ie zo op zijn gemak door de stad loopt, al kwispelend. Dat is wel eens anders geweest. Miriam haar overtuiging is dat hij ook voelt dat we beiden super relaxt zijn en goed in ons vel zitten. Het zal allemaal wel en het klopt ook wel, maar voorlopig doet de kleine vent het super goed. Het reizen en leven in de camper, de drukte soms op de camperplaats met mensen en dieren om hem heen. Hij geeft geen enkel probleem en hij rolt een paar keer per uur op zijn rug te krioelen van geluk, dus we maken ons maar geen zorgen. Zeker niet nu we de zegen van Zuster Cathy hebben gekregen!

De rest van deze dag verblijven we bij de camper en gaan morgen weer verder. Toevallig weer bij een nederlands gezin met een camperplaats. Stukje bij beetje zakken we steeds zuidelijker af. Zolang het weer hier nog zo lekker is overdag, blijven we in deze regio nog maar een beetje rondhangen. We hebben de tijd….