Spanje

15 November 2025: Familiebezoek in Ontinyent en door naar Benigembla

/ martin&miriam

Na ons vertrek van de heerlijke camperplaats van Pauline en Maxim in Jarafuel stond ons een relatief korte rit te verwachten, richting Miriam haar nicht Jeanette en haar man Herbert. Zij zijn sinds kort definitief verhuisd naar Ontinyent, alwaar ze al een paar jaar een huis in bezit hebben. Maar daarover straks meer.

De weg vanaf de camperplaats terug naar de openbare weg was een soortgelijke uitdaging als de rit naar Quinta de Odolouca in Portugal. Aangespannen bilspieren, langzaam rijden en niet teveel door takken en struiken rijden, want anders moeten we in voorjaar al die krassen weer eruit poetsen. En laat dat nou geen hobby van mij zijn. Een poets bakken ben ik wel van, maar zelf poetsen…nee!

We halen zonder al teveel krassen de openbare weg en rijden door Jarafuel en vervolgens op zoek naar een afstortplaats voor het chemisch toilet. Het grijze water lozen was gelukt bij de camperplaats en schoon water pakken ook, maar het chemisch toilet niet. Tenminste; niet als je de blauwe vloeistof gebruikt. De groene toiletvloeistof was wel te lozen daar op deze ecologische boerderij. Moet je wel even weten van te voren, maar dat wisten wij dus niet en het stond ook nergens vermeldt op de apps CamperContact en Park4Night. We zeggen tegen elkaar dat het misschien toch verstandig is om ook een groene vloeistof bij ons te hebben als we op pad gaan. We staan toch het liefst in de afgelegen natuur en daar zal toch steeds vaker dit soort eisen worden gesteld. Niks mis mee. Wat er wel mis mee is, met de groene vloeistof (milieuvriendelijk) is dat deze dus minder afbreekt en meer stank opbouwt. Tenminste; dat vind ik! En aangezien ik chef toilet ben in onze camperwereld kom ik steeds letterlijk deze obstakels tegen, terwijl met blauwe vloeistof dit minder het geval is. We gaan ons leven beteren en bij eerste gelegenheid kopen we ook de groene variant. Mochten we de groene vloeistof bij ons hebben gehad, hadden we zeer waarschijnlijk nog een tijdje bij Pauline en Maxim blijven logeren. Al was het alleen al voor Drago, hun hond. Wat een waanzinnig lieve dibbes was dat zeg. Genieten om hem samen met Joep over het terrein te zien banjeren.

De laatste dag van ons verblijf bij hun, hebben we nog een paar uurtjes geholpen met de olijfoogst te plukken van hun bomen. Ook dat was super gezellig en mooie gesprekken met deze hard werkende eigenaren. Later kwam Miriam ook nog een paar uur helpen en stonden we met zijn vieren en de beide honden heerlijk olijven te plukken. Was bijna therapeutisch welke mooie diepe gesprekken we hadden over “het leven en de keuzes die het vraagt”. Bedankt voor deze paar heerlijke dagen. We komen zeker nog een keer terug op deze plek en dan wat langer misschien.

Maar na 4 dagen moest dus het chemisch toilet leeg en een dorp verder, in Ayora kon dit dus bij gemeentelijke stortplek. Prima…en weer door! We rijden weer door een prachtige natuur en we sturen tussen vlakke wegen, naar bergwegen en voordat we in Ontinyent aankomen, willen we voor die tijd nog even tanken, de camper met hogedruk afspoelen en ook nog even LPG bijtanken. Alles gelukt en toen naar onze afgesproken plek te rijden in Ontinyent bij de supermarkt Family Cash, waar Jeannette en Herbert ons met de auto komen oppikken. Dit, om vooraf eerst even samen te bekijken of onze camper wel naar boven kan komen om bij hun huis te stallen. De buurman van hun had al aangeboden om onze camper bij hem op het terrein te zetten, zodat we ook daar de nacht in onze camper konden doorbrengen.

De begroeting tussen de nichtjes Miriam en Jeannette en ons was allerhartelijkst en was ook meteen weer gezellig zoals het een aantal jaren geleden ook gezellig was als we elkaar zagen. Herbert ook altijd veel te vertellen en ik ben ook niet het toonbeeld van introvertheid. Eigenlijk kunnen we kort samenvatten; De nichtjes zijn echt familie van elkaar en dus drukte genoeg qua gesprekken en gebaren. Herbert en ik leunen achterover en babbelen gezellig over alles en nog wat rondom hun verhuizing en het waarom ze voor deze omgeving hadden gekozen om te wonen. Al rijdende naar boven naar hun huis zien we al snel dat met onze camper niet gaat lukken om boven te komen op hun domein of dat van de buurman. Erg smalle steile weggetjes, hellingshoeken waarop mijn achterbumper het asfalt raakt en een stijgende haarspeldbocht waar ik hem in meerdere keren in moet steken om de bocht te halen. Gaan we niet doen en laten dus de camper staan op de parkeerplaats van de Family Cash. Overdag lijkt het mij een prima plek om hem daar te laten staan.

Vervolgens komen we aan bij het huis van Jeannette en Herbert en delen volledig hun enthousiasme over het huis. Wat een uitzicht en wat een kavel om al je wensen in te kunnen vervullen. Ze laten ons hun wensen zien en vertellen wat ze allemaal gaan doen. We zien het huis in onze gedachten helemaal transformeren en zien het uiteindelijke restultaat denkbeeldig. Maar wat is het al mooi en wat fantastisch zal het worden als het af is.

Nou is hun voordeel dat alles wat ik met mijn handen in het links heb, heeft Herbert in het rechts. Met andere woorden; de beste man is rete-handig en ik sluit niet uit dat Jeannette uit het zelfde laken het pak als Miriam is, dus die gaat ook tekeer als een pacman, maar dan met gereedschap. De dames komen tot de conclusie dat ze beiden ADHD symptomen hebben. Het verbaast niemand….

We krijgen een rondleiding in hun huis en gaan aan de pimpel met lekkere hapjes en raken aan de praat over alles wat we hebben meegemaakt de laatste jaren en waarom we de keuzes hebben gemaakt. Eigenlijk raken we niet uitgepraat en komen we er om 21.30 achter dat we nog niet eens aan het avondeten zijn toegekomen. Ik was inmiddels in staat van ontbinding, maar toen het eten eenmaal op tafel kwam hebben we heerlijk gegeten. Bleek het een recept te zijn die Jeanette ooit van Miriam haar vader had gekregen en dat ze dat vaak maakt als ze visite krijgt.

Maar voordat we gingen eten, werd ik toch wat onrustig omdat onze camper nog steeds stond op die parkeerplaats bij de supermarkt. En aangezien het inmiddels gesloten was en er veel kermis in de stad was, vond ik het niet prettig dat de camper er nog stond. Ik had inmiddels op Park 4 Night een andere plek gevonden in de stad, maar daar werd ik ook niet vrolijk van. Herbert kwam opeens op het idee om de camper toch zover mogelijk op “hun” berg te rijden en bedacht dat er nog wel een soort van onverharde parkeerplaats was, waar de camper wel kon staan. Durven we het aan, zegt ie? We gaan ervoor!

De camper stond er nog onberispelijk bij en Herbert vertelde dat Ontinyent een van de veiligste steden was in heel Spanje. Ik geloofde hem, want de stad ziet er waanzinnig schoon en netjes uit. Het blijkt van origine een textielstad te zijn en prachtige gebouwen te zien, naast gewone gebouwen en huizen. Geen Grafiti op panden, geen rommel op straat, alles netjes geparkeerd, mooie winkels, leuke restaurantjes en tapas barretjes. We begrijpen hun keuze om hier te settelen. We vinden het ook gewoon heel stoer dat ze de stap gemaakt hebben om uiteindelijk ook te doen wat ze al jaren riepen en wilde; wonen in Spanje. Hoeveel mensen zeggen het, maar durven het niet of kunnen de keuze niet maken. Of overzien de consequenties niet. Zij genieten van het leven hier en we hebben samen een topdag met ze.

We zetten de camper op de prima plek die Herbert had bedacht en slapen in onze camper op die plek. Na het avondeten gaan we ook direct weer terug naar de camper en we spreken af dat we morgenochtend (vandaag) nog even samen door de stad rijden en willen ze ons nog iets moois laten zien. Ze pikken ons op in de ochtend bij onze camper en we gaan op pad. De stad rijden we door en stoppen bij een aantal panden met hele mooie muurschilderingen.

Prachtige plaatjes op grote muren en overal vriendelijke mensen in de stad. Dat valt ons ook op. De prettige sfeer in de stad. Iedereen groet ons en lacht ons tegemoet. Nu kan dat aan mijn olijke hoofd liggen, maar het valt wel op.

Tot slot rijden we nog even de stad uit omdat we samen het park Pou Clar gaan bekijken. We zagen dit natuurpark al liggen toen we gisteren de stad benaderden, maar we gaan het nu bezoeken op aanraden van Jeannette en Herbert.

Pou Clar is werkelijk een betoverende plek die ligt in de regio van Ontinyent. Het is een ruige natuurlijke omgeving voor liefhebbers die willen zwemmen in de natuurlijke rivieromgeving Sierra de l’Ombria. De rivier verwelkomt je met kristalhelder water en weelderige groene omgeving. Je waant je echt in een oase van rust, je wandelt over prachtige rotspaden, boven de rivier en ziet grote vissen zwemmen alsof ze in een aquarium zitten. Een openlucht aquarium is echt het beste woord hiervoor. Joep vermaakt zich kostelijk en de zwemrat zit alweer in het water wortels van bomen aan te vallen met zijn tanden. Het is er vandaag erg rustig en we hebben bijna de vallei alleen voor onszelf. Prachtig!

Bij terugkomst bij de camper, nemen we afscheid van elkaar en zeggen elkaar toe dat we volgend winterseizoen zeker weer voorbij komen, want deze omgeving heeft ons echt verrast en het contact met de familie was weer beregezellig.

We rijden de stad weer door en uiteindelijk uit en hebben de navigatie ingesteld op onze volgende slaapplaats voor 2 nachten; Camping Benigembla in de gelijknamige plaats. De plaatjes zien er veelbelovend uit en we gaan daar dagen vertoeven om weer de was te kunnen doen en lekker te relaxen op dit supermoderne camperpark. De nemen weer geen snelwegen en geen tolwegen en gaan over de bergen binnendoor. Hoofdzakelijk richten we ons op de CV-720 en zien op de kaart heel veel slingerweggetjes, bochten en hoogteverschillen. We durven het aan om deze rit te maken, ondanks dat we weten dat de wegen overal niet even breed zijn. Nou, ik kan jullie zeggen dat de rit fantastisch was om te rijden vanuit natuur en vergezichten, maar dat de rit nogal een uitdaging was. Zeker gezien het feit dat we een aantal omleidingen hadden en omgeleid werden over nog kleinere wegen.

Miriam werd stiller en stiller en ik vroeg of ze op haar gemak zat. Dat was niet 100% het geval, gezien de wegen waarover we aan het rijden waren. Het pas prachtig al die kleine bergdorpen waarlangs we reden: Penella, Benilloba, Gorga, Benimassot, Facheca, Famorca, Castell de Castells om uiteindelijk in Benigembla aan te komen. Het was mooi, maar inspannende rit en blij dat we er zijn.

Het camperpark ziet er erg netjes en fraai uit bij binnenkomst en we krijgen onze plek toegewezen. Mooie plek van 100 m2, gescheiden door hoge hagen. Miriam en ik kijken elkaar aan en we denken hetzelfde, blijkt later, maar zeggen niks tegen elkaar. We plaatsen onze camper, sluiten alles aan…tenminste; dat waren we van plan. Het loopt wat anders. Het park is vol met landgenoten die er al 4-8 weken zitten en zijn ogenschijnlijk blij en heel nieuwsgierig naar nieuwe bezoekers. We stonden dus meteen met allemaal mensen om ons heen die van alles vroegen, van alles vonden en dit wilden delen, etc.

Neem nou van mij aan dat wanneer je ergens onbekend aankomt, dat je even moet wennen aan de nieuwe omgeving, je wilt settelen en even weer op gemak komen. Dus niet meteen met 6 mensen het hele hebben en houwen wil vertellen over “we gaan een huis kopen”, “daar moet je heen”, “je moet je camper anders zetten”, en andere gespreksonderwerpen waarover we het maar niet gaan hebben. Vreselijk! Nadat we even drankje deden en naast elkaar buiten zaten, keken we elkaar aan en zeiden: “2 nachten en met gierende banden weg hier”.

Nu moet ik dit wel wat relativeren: wij komen nu na 4 weken in de serene rust (op Jeannette na….heerlijk die druktemaker….) aan op een voor ons, hele drukke camperplaats van 65 plekken, wetende dat dit eigenlijk niks voor ons is.

We raken na een tijdje wel aan de praat met onze overburen en dat was een heel gezellig onderonsje en gaan ons klaar maken voor de avond. Mir komt net onder de douche vandaan en ik ben dit blog aan het schrijven. We bestellen een pizzaatje en laten deze bezorgen. We doen lekker rustig aan na een paar hele fijne en gezellige dagen. Morgen nog een beetje zeugen en vegeteren hier, wat wasjes doen en weer doorrrrrr!!

11 November 2025: Jarafuel, El Arco Ranch

/ martin&miriam / 2 reacties

Gisteren vertrokken uit Consuegra en moesten we weer een stuk terug over dezelfde weg om weer naar de Carrefour te gaan om de camper klaar te maken voor de komende dagen. Superfaciliteiten voor campers bij deze grote supermarkt en op het moment dat ik daar met de camper bezig ben, haalt Mir nog even een paar boodschappen en kunnen we weer op pad. We rijden richting de kust, richting Valencia om ergens daartussen nog een paar nachten ergens te verblijven om even niks te doen, niks te zien en even de was doen en de camper schoonmaken. Het wassen van de camper is wederom niet gelukt bij de Carrefour.

We rijden door een stuk landschap waar wij niet erg enthousiast van worden. Sowieso vinden wij het gebied rondom Madrid en ook eigenlijk alles om de plekken waar de molens staan van Don Quichote niet mooi qua natuur en omgeving. Enorme vlakten met kleine dorpen waar nou niet echt architectonische hoogstandjes te zien zijn. Ook lijkt hier ook niet echt een afdeling Bouw- en woningtoezicht en Welstandscommissie te bestaan. De verschillende steensoorten van huizen, vormen van huizen, hekwerken of wat er voor door moet gaan, verbazen ons enorm. Ook in de dorpen nagenoeg geen leven te bekennen. Maar rijdende verlaten we het gebied en komt er zo langzamerhand weer wat kleur groen in de natuur te bekennen. We rijden echt in een wijngebied van Castillo-La Mancha en het ziet er weer wat lieflijker uit allemaal. Maar dan opeens rijden we een bocht door en zien we opeens een enorm dal naast ons. En niet een klein dalletje, maar echt een dal van honderden meters diep. Huh? Waar komt dit vandaan opeens? Blijken we al tijden op een hoogvlakte te rijden en rijden we zo opeens weer in bergachtig gebied. Hier worden we accuut weer vrolijk van! Dat waren we natuurlijk al, maar nu zo ineens verrast worden door deze nieuwe omgeving, werden we wel blij van.

Tussendoor stoppen we ergens om een broodje te eten aan de rand van een dorp en willen we gaan bekijken waar we gaan overnachten. Miriam ziet een camperplaats in Jarafuel die uitsluitend erg goede reviews krijgt. De foto’s zien er goed uit en we besluiten om erheen te gaan omdat in deze omgeving in verhouding niet veel beschikbaar is. Wel parkeerplaatsen, maar aangezien we nu al 4 nachten zonder faciliteiten staan, willen we nu toch even iets zoeken waar we dagen achtereen kunnen staan om vooral even rust in de tent te krijgen na de eerste 3 weken onderweg te zijn. We besluiten om toch even te vragen of er plek is, omdat de rit er naar toe nog ruim 150 kilometer rijden is. En dat met de 200 kilometer die we al gedaan hadden, was dat weer een lange dag rijden. Te lang vinden wij, maar Joep zeker. Het gaat super goed met de kleine veldheer in de camper, maar 6 a 7 uur onderweg zijn vindt ie minder leuk en dan wordt ie ook minder leuk.

Ze hebben nog plek en dus wij die kant op. Omstreeks 4 uur in de middag komen we aan nadat we een routebeschrijving ontvingen hoe we er moesten komen. Via GPS zouden we verkeerd worden gestuurd en zelfs onszelf vastrijden door de smalle straatjes van Jarafuel. We volgen keurig de beschrijving die prima tot in het kleinste detail is beschreven en dus komen we aan op de plek. Via smalle weggetjes, soms wat krap, komen we door mooie natuur en zien we een paar campers staan. Het is een erg mooi gelegen paardenranch, met olijfboomgaard en gerund door een erg leuk Nederlands echtpaar. Zij hebben een ruime 2 jaar geleden de stap gemaakt om te emigreren naar dit Spanje en hebben deze boerderij/finca/ranch gekocht om met hun paarden activiteiten aan te bieden, retraites te geven en een kleine camperplaats met 3-5 plekken.

We worden hartelijk ontvangen en installeren ons op het laatste beschikbare plaatsje. Elektra aansluiten en stoelen buiten. Het is prachtig weer, 20 graden en zon strak aan de hemel. Lekker hoor! Mooie bijkomstigheid is dat de honden er los mogen lopen op het gehele terrein. Deze is hermetisch afgesloten en de honden kunnen niet van het terrein af. Super! Het schapennet rondom de camper plaatsen, kon toch al niet door de rotsgrond en beton die gestort was op en rondom de camperplaatsen. Het loslopen van Joep was in eerste instantie van korte duur. Bij het verkennen van de camperplaats werd hij binnen 1 minuut gegrepen door de buurhond. Joep lag weer op zijn rug te kermen toen er een border collie nogal dominant zijn tanden liet zien en laten voelen. Geen verwondingen, maar de schrik zat er weer in bij de kleine veldheer, die in geen velden en wegen meer te bekennen was. Dat is wel jammer dat zo’n hond van de buren het plezier er weer meteen uit haalt. De eigenaresse van de hond vond het ook vervelend en zou erop toezien dat het niet meer gebeurt, aangezien haar hond vaker dit soort kamikaze aanvallen hield op andere honden. Nadien ging het beter tussen de beide viervoeters.

En dan hebben we nog Drago, de enorme hond van de eigenaren. Die heeft bij binnenkomst ons hart gestolen. De vriendelijke lobbes is vanaf aankomst tot nu niet meer van onze zijde geweken. Hij waakt over Joep en samen liggen ze heerlijk te slapen naast elkaar. Ze kijken af en toe op en storten met hun wang weer ter aarde om in een zorgeloze diepe coma te raken.

De namiddag was heerlijk en avond super stil op deze plek. Vooral donker ook. De avond en nacht waren rustgevend en lekker tv gekeken in de camper. Joep was down and out na een lange reisdag en alle indrukken die we gehad hebben.

Pauline en Maxim, de beide eigenaren van deze prachtige ranch, zijn druk bezig om de plek nog mooier te maken dan hij al is, maar investeringen worden gefinancierd vanuit de opbrengsten vanuit de activiteiten die op het terrein plaatsvinden. Maar dat gaat dus in etappes. Wij vinden het een topplek om te staan, met waanzinnig mooi uitzicht over het dorp en de vallei. Pauline kwam einde van de middag nog even kennis maken en ons de sleutel van het toegangshek overhandigen, zodat we altijd erin en eruit kunnen. Het terrein blijft hermetisch gesloten de hele dag, zodat de honden echt vrij over terrein kunnen banjeren en niet weg kunnen lopen. We doen een drankje samen en vertellen wat over onze plannen en hun plannen met deze plek. Was erg gezellig en veel gedeeld over het ontstaan van de wederzijdse keuzes in de afgelopen jaren. We komen tot de conclusie dat alles in het leven een keuze is om ergens mee door te gaan of te stoppen. Wat het ook is. Alle keuzes hebben consequenties

Vanmorgen na het wakker worden na dagen te hebben gedoucht in eigen camper, nu een heerlijke douche genomen op de camperplaats. Ondanks dat we super fijn kunnen douchen in eigen camper, is wat meer ruimte en iets langer kunnen douchen toch dan weer extra bonus. Oh ja…ook nog even een bolus. Niet in de douche overigens…

Maar dat brengt ons wel op het punt dat we ook wat moeten benoemen wat ons niet zo goed bevalt op deze camperplaats. Voor camperaars is het echt een superplek om te staan en ook de eigenaren zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Niks op aan te merken, het beperkt ons niet in het plezier om hier een paar dagen te staan, maar het afstorten van het grijze water is hier problematisch en het legen van het chemisch toilet kan hier niet als je de normale chemisch toiletvloeistof gebruikt die denk ik 75% van de camperaars gebruikt. Je mag hier alleen milieuvriendelijke toiletvloeistof gebruiken. Of liever helemaal geen toiletvloeistof. Nou, de kenners onder ons weten dat wanneer je alles in de camper doet op toiletgebied, dat de geuren en dampen die vrijkomen met de milieuvriendelijke toiletvloeistof nou niet uitnodigen om een borrelplank te nuttigen in de camper. Je vlucht naar buiten…zeker weten. Maar dit betekent voor ons dat we hier een paar dagen kunnen blijven en niet 3 of meer dagen. Het is jammer, want eigenlijk zijn deze 2 minpunten eigenlijk het enige waardoor we hier niet een week of zo kunnen blijven vegeteren hier. Het dorpje schijnt ook gezellig te zijn met winkeltjes, terrasjes, dus dat gaan we morgen doen.

Vandaag stond in het teken van de camper weer helemaal schoon maken van binnen, het beddengoed verschonen en een aantal wasjes draaien. Ook de garage van de camper weer opnieuw leeg halen en weer netjes inrichten. Alle luiken schoonmaken van de binnenzijde en in teiltjes het grijs water van 1 dag afstorten.

Aangezien we ook op deze ranch in een hippische omgeving zitten en sierlijke paarden zien staan, vonden we ook dat we Joep moesten gaan trainen in dressuur. Niet dat we de illusie hebben dat onze eigenwijze teckel Joep uberhaupt te trainen is, maar we zijn toch tevreden over het eerste resultaat en overwegen hem op te geven voor de Ankie van Grunsven Academie. Kijk m gaan die kleine!

Vanmiddag nog een paar vluchten gemaakt met de drone om van bovenaf een indruk te krijgen van de omgeving. We blijven oefenen met de drone, maar op deze hoogte is er toch nog best wat wind, dus af en toe schokt het beeld. Ik was blij dat ik van de eigenaren mocht dronen aangezien we precies op de rand zitten van waar je mag dronen. Pauline en ik spreken af dat Miriam een videoclip maakt van de vluchten, zodat Maxim en Pauline ook beelden van hun eigen koninkrijk ter beschikking hebben, mochten ze ooit nog een website voor hun domein gaan maken. Miriam is daar veel handiger in om clips te maken.

Ook samen tussen de middag nog een lekkere wandeling gemaakt, maar godzijdank liep die weg dood na een kleine kilometer. Het stijgingspercentage van het wandelpad was tong-op-de-knieen-gehalte, maar dat zegt ook iets over ons eigen conditie-niveau. Maar de uitzichten over de vallei en bergen is prachtig. Ook Joep zijn tong hangt op zijn enkels (heeft kortere pootjes..) en zien we na de wandeling lekker op zijn bedje buiten aan het rusten. Dat doen wij dan maar ook.

Gisteren hadden we van Pauline gehoord dat ze olijven moesten plukken omdat er wel een soort van deadline op zat, tot wanneer ze hun eigen olijven mochten aanleveren bij de lokale olijfpersmachine van het dorp. Ze gaan hier zelf hun eigen olijfolie produceren en ook dat geeft weer opbrengsten. Doen ze goed! Wij hadden de gedachte om vandaag nog een paar uur te helpen met plukken, maar nadat we de camper hadden gekuist en met Joep gelopen, was de pijp even leeg. Morgen doen we een nieuwe poging om na elkaar een paar uurtjes te helpen. Lijkt ons oprecht leuk om in de boomgaard even het te voelen hoe het is om daar te plukken. Leuke verhalen zien we ook voorbij komen bij Quinta Lima in Portugal, waar wij begin van dit jaar hebben gestaan met de camper (bij het Nederlandse “Het Roer Om” echtpaar). Zij bieden een week gratis staan bij hun met je camper, in ruil om in die week dagelijks 4 uur te helpen met allerlei specifieke werkzaamheden die gedaan moeten worden. Metselaars, elektricien, timmerlieden, etc. Om te helpen om de “ruïne” weer te laten opbouwen tot representatieve verhuuraccommodatie, met een paar appartementen. Ons lijkt dit ook een locatie waar een soortgelijke deal goed van pas kan komen. Wie weet….. 1 ding weet ik zeker: Maxim gaat mij niet vragen als hij ziet hoe pijnlijk onhandig ik ben…

Het is nu einde van de middag en het koelt inmiddels behoorlijk af en drinken we ons eerste drankje binnen. Miriam bekijkt haar foto’s en gaat aan de gang met de drone-beelden. Morgen blijven we tenminste nog een dag en willen we naar het dorp lopen om daar eens te zien of er nog wat te beleven valt.

09 November 2025: Goodbye, route Don Quichote

/ martin&miriam / 6 reacties

Nadat we zijn weggereden vanuit onze laatste plek bij het kasteel met de zwerfkatten, rijden we richting onze volgende bestemming. De route gaat over vlakke en soms heuvelachtige gebieden en hebben zeker minder de wauw factor dan de weken hiervoor. Maar dit is ook Spanje en we moeten deze weg wel volgen om uiteindelijk te komen bij het gedeelte binnen de Don Quichote route die Miriam zo graag wil bezoeken. We willen de komende dagen richting Mota del Cuervo, Campo de Criptana en Consuegra om daar de zo typische molens te bekijken waar de Don tegen heeft gevochten eeuwen geleden.

Onderweg horen we in de camper steeds iets trillen en we komen er niet achter wat het is. Om gek van te worden. Allebei kunnen we slecht tegen rammeltjes, trillingen en klapperende attributen. Na steeds maar bedenken wat het kan zijn, pakken we een bakje achter mijn stoel waar wat snoertjes in liggen, onze e-readers en wat los spul. We komen er opeens achter wat het getril is; het zijn de stripjes medicijnen van Miriam. Dat die trillingen veroorzaken dat is eigenlijk wel logisch. Het zijn namelijk de medicijnen tegen het hevige boezemfibrileren. Tja…logisch: liggen in relatie van elkaar. We komen niet meer bij van het lachen en zijn blij dat we de oorzaak hebben gevonden.

Al heel vroeg in de ochtend, omstreeks 9.45 uur, komen we aan bij het eerste molen-locatie. Het is nog rustig op de parkeerplaats bij Mota del Cuervo. Sterker nog; op een paar joggers na, is er nog niemand. Prima omstandigheden om foto’s te maken. We wandelen door de locatie heen en na een uurtje hebben we het wel gezien en komen we weer terug bij de camper.

De Molens van Mota del Cuervo

We vinden het prachtig hier en het weer werkt ook perfect mee. Het is koud, maar de zon staat strak aan de hemel. We pakken de camper en rijden door naar Campo de Criptana. Daar hebben we ook besloten om te blijven slapen, aangezien daar de parkeerplaats bij de fraaie molentjes tevens ook de camperplaats is. Zonder faciliteiten weliswaar, maar je kan er prima staan, met een fantastisch uitzicht over de molens.

De molens van Campo del Criptana

Deze locatie ligt boven op een berg en al slingerend door het dorpje zelf, valt het ons op hoe groot deze plaats eigenlijk nog is. De parkeerplaats bij de molens is best groot en we kunnen meteen op een super-plaats onze camper neerzetten. We staan 1e rij aan de rand van de parkeerplaats met zicht op de molens. Vooral de zonsondergang en de verlichting in de avond op de molens is prachtig. Het is werkelijk een schilderij qua uitzicht.

Maar toen we geïnstalleerd waren, direct een ronde gelopen met Joep en vervolgens zijn we meteen doorgelopen weer het stadje in om daar eens te kijken of daar nog wat te beleven is. Het is best nog wel een levendig stadje met veel winkeltjes, restaurantjes en leuke pleintjes. We lopen langs een brico (doe het zelf zaak) en opeens bedenk ik mij dat mijn tie-rips op zijn om het verkeersbord voor de fietsen op het fietsenrek mee vast te zetten. Leg dat maar eens uit in het spaans! Ripio del tiejo? Nee, daar reageerde de beste man niet op. Dan maar uit proberen te beelden wat ik bedoel. Nou…als het TV programma “Hints” nog zou bestaan, zou ik mijzelf opgeven. Ik doe alsof ik een stropdas om doe en strak aantrek. Vervolgens doe ik alsof ik hem los wil trekken, maar dat dat niet lukt. Ik pak zijn computerkabels die op de toonbank liggen en duid weer de stropdas. Aaaaaaah……klaro!! De beste man begreep mij meteen en liep naar het rek waar een assortiment aan tie-rips hangen waarmee je een echte rip-deal mee kan maken. Wat een keuzes.

Vervolgens op een volgende missie in het stadje. Geld pinnen! Er waren meer banken dan zwerfkatten gisteren op de vorige overnachtingsplaats. Op elke hoek van de straat was er wel eentje. Wij pinnen. Niet te doen! Wat is het geval? Wij hebben geen fysieke bankpassen meer en hebben uitsluitend digitale contactloze bankpassen op onze smartphones zitten. Zover waren ze hier nog niet met de innovatie. Oeps…wat nu. Toen kwamen we toch uiteindelijk een pinautomaat tegen die wel contactloos pinnen kon, maar werd onze bankpas niet geaccepteerd. Dan maar zonder contant geld verder en kijken we later wel wat we kunnen doen. Toen we al eenmaal weg waren uit het stadje, kwamen we erachter dat we nog wel een fysieke creditcard hadden met pincode. Deze gebruiken we nooit, en is alleen voor noodgevallen ooit besteld. Morgen is het een noodgeval en gaan we wel met de creditcard pinnen.

We zitten in de middag gezellig naar de drukte op en om de parkeerplaats te kijken vanuit de camper en lezen wat en zien zoveel stelletjes poseren voor de molens met selfiestick. Prachtig om te zien hoe iedereen er werk van maakt. Zelfs jongedames die met wintermutsen, dikke jassen en sjaals aan komen lopen en als ze gaan poseren voor een foto voor een molen, alle winterkleding en attributen van hun af gooien en in strak leren mantelpakje, glimmende lieslaarzen en Louis Vuitton tasje op de foto gaan. We leven in een gekke wereld…

Na een paar uur in relaxstand staat er weer een nogal dwingende viervoeter naast ons die weer klaar is voor een volgend rondje. Joep heeft inmiddels een vriendje hier en dit grappige hondje loopt met ons mee waar we ook gaan. Dat deed hij in de stad en dat doet ie hier bij de molens.

We lopen een rondje en besluiten om weer eens te proberen om met Joep op een horeca-terras te gaan zitten om een biertje-wijntje te scoren. Dat lukt bovenwonder en Joep is redelijk rustig als hij onder de stoel gaat zitten bij ons. Het vriendje van Joep wil spelen, maar Joep ziet ons borrelhapje aankomen en denkt; no way dat ik nu ga spelen. We drinken even wat en het koelt vervolgens dusdanig af, dat we weer terug naar de camper gaan en daar klaar maken voor de avond. Miriam wacht totdat de zon ondergaat en maakt nog een paar foto’s van de molens in dit magische licht. We genieten enorm van ons plekkie!

Zonsondergang bij de molens van Campo del Criptana

We hebben op deze plek een gezellige avond gehad en prima rustige nacht doorgebracht. Ondanks verschillende feestjes die bij de restaurants en cafe’s waren, was het pikkedonker en reterustig op de parkeerplaats omstreeks middernacht.

Vanmorgen rustig wakker geworden en op pad richting Consuegra. Onderweg willen we nog even stoppen bij een grote Carrefour in Alcazar del San Juan. Daar kunnen we bij een gratis camperplaats en camperservicepunt van Carrefour ons chemisch toilet lozen, grijs water dumpen en nieuw water innemen. Tevens is er een auto-wasplaats, ook voor campers. Deze heeft een trap-galerij om de camper ook makkelijk boven op het dak te kunnen wassen. De camper ziet er nogal adventure-achtig uit met alle modder en spetters uit de eerste natte weken in Frankrijk en Noord Spanje. Mir kan dan ook nog even bij Carrefour boodschappen doen, zodat we de eerste dagen weer door kunnen komen. We komen aan en zien dat alle denkbare supermarkten op deze boodschappen-avenue dicht zijn op zondag. We kunnen ons dat niet meer voorstellen in deze 24/7 economie, dus enigszins verbaasd zijn we wel in zo’n grote plaats. Ook het camper-servicepunt kunnen we niet snel vinden, maar uiteindelijk ligt deze pal tussen 2 geparkeerde campers in en kunnen we doen wat we moeten doen. Ook vanavond staan we weer op een camperplaats zonder faciliteiten.

Aangekomen in Consuegra volgen we de borden naar “Castillo e Molinos”. Ook daar een grote onverharde parkeerplaats en zoeken we meteen ons plekje op waar we de hele dag hopelijk kunnen blijven staan en kunnen overnachten.

Er staan omstreeks 11.00 uur al een zestal campers. Het is inmiddels drukker aan het worden met campers voor de overwintering. Als je aan de costa’s hoort hoe druk het daar is, dan valt het hier nog wel mee. Nadat we ons wederom geïnstalleerd hadden en even een bakkie koffie gedronken, beginnen we aan de wandeling langs alle molens en het kasteel. Het is zondag, dus het is best druk met families die aan de wandel zijn. De wandeling naar boven op de berg is soms best pittig, maar goed te doen. We raken nog even aan de praat met een Amerikaans gezin, dat pas als Expat voor 3 jaar naar Spanje is verhuisd. We raken aan de praat over sport, politiek, economie en we kunnen nog wel even een tijdje aan de praat blijven, totdat zijn kinderen zijn aandacht opeisten. Conclusie is wel dat in beide landen, zowel USA als Nederland, dezelfde problematiek zich afspeelt.

De molens van Consuegra

We lopen met Joep helemaal naar boven en maken prachtige foto’s van weer een memorabele locatie hier in de binnenlanden van Spanje. Het kasteel was gesloten en zijn we dus niet naar binnen geweest. Maar met een beetje fantasie kunnen we ons inbeelden hoe het eruit ziet. Want; heb je 1 kasteel gezien, dan heb je ze allemaal gezien is ons credo! Rode lopers, mohonie meubilair, grote kelken op de tafels (waarschijnlijk vanuit een brocante of misschien wel de Action), grote zware lijsten om de schilderijen met dubieuze jonkheren/vrouwen met hoepelrokken of ander kostuum…oh ja….fakkels, schuin vanuit de muren tegen de wanden, heb je ook nog….en ijskoud binnen! Jaaah….ik ben een cultuurbarbaar, maar het is ook allemaal zo overgewaardeerd.

Eenmaal boven gekomen hebben we een mooi uitzicht over het dal en over het stadje. We gaan even op terrasje zitten en drinken wat, met een klein tapas rondje. Er flaneren honderden families voorbij en we besluiten nu het echt drukker begint te worden weer af te dalen naar onze camper, beneden op de camperplaats.

Beneden gekomen maakt Miriam een heerlijke Champignonsoep en schrijf ik mijn blog. Miriam is op dit moment bezig met een razzia in de camper. We hebben een zestal hardnekkige zoemende vliegen binnen zitten en die moeten of eruit of geëlimineerd (lees: kill!) worden. In haar GI Jane outfit tijgert en springt ze door de camper om ze te pakken, want we worden er allebei chagrijnig van! Maar missie geslaagd en nu weer rust in de tent voor de rest van de dag.

Morgen rijden we weer terug naar de Carrefour in Alcazar de San Juan om wederom alles kwijt te kunnen wat we willen, boodschappen doen en de camper wassen. Daarna gaan we richting een familielid, nicht van Miriam, die we willen gaan bezoeken in de buurt van Allicante. Ze zijn onlangs geemigreerd en het lijkt ons leuk om te zien waar ze nu wonen en bij te praten met elkaar. De laatste keer dat we een avondje bij elkaar waren, was erg gezellig, dus dat gaat helemaal goed komen. Maar voordat we aankomen duurt het nog wel even een paar dagen, want op de kaart is het een stukje van 5 centimeter, maar in werkelijkheid ruim 400 kilometer. Dat gaan we niet in 1 dag doen natuurlijk, want we gaan weer binnendoor.

7 November 2025: Uña naar Castillo de Garcimuñoz

/ martin&miriam / 2 reacties

De afgelopen 3 nachten hebben we op de camperplaats gestaan in Uña en daar, gezien de weersomstandigheden, ons prima vermaakt. Zoals in ons eerdere blog hebben we op de zonnige dag hier, een mooie fietsroute gemaakt. Maar de laatste dag kwam de regen met bakken uit de lucht vallen en maakten we ons een beetje zorgen of de camperplaats niet onbegaanbaar zal worden. De plaats is onverhard en is van kleigrond. We zien op de reviews dat campers daar bij regen nagenoeg niet wegkomen. De regen gaat de hele nacht door en overdag een paar buien. Het valt alles mee en ook de dag dat we in de camper bivakkeren vermaken we ons kostelijk. Mir doet allemaal vrouwendingetjes, zoals alleen vrouwen die doen. Wij mannen hebben eigenlijk maar 1 ritueel overdag; laven, hersenloos naar een beeldscherm kijken en af en toe (strikt noodzakelijk) een sanitaire stop. In de avond ben ik heerlijk vroeg naar bed gegaan om in bed de wedstrijd te kijken van mijn favoriete voetbalclub. Ik zal geen namen noemen, maar ze staan bovenaan….

Vanmorgen weer klaar voor vertrek en betalen we voor ons verblijf via een bankopdracht. Deze camperplaats heeft geen aanwezigheid van een beheerder, maar wel een honesty-box om je geld in te doen na verblijf. Maar ja…geld! Wat was dat ook alweer? We hebben eigenlijk nooit meer veel contant geld bij ons en we moesten dringend wat pinnen. Maar in heel het dorp geen pinapparaat te vinden. Via whats-app contact met de eigenaar van de camperplaats werd er niet moeilijk gedaan. De bankrekening werd opgegeven en wij direct ons geld overgemaakt. Was een prima plek met een fantastisch uitzicht.

Dan nog even het chemisch toilet lozen, water lozen en nieuw water innemen. De plek hiervoor was niet de meest makkelijke plek om er te komen, maar zonder schade verlaten we het terrein.

Na een aantal kilometers komen we onderweg langs een prachtig uitzichtspunt. Miriam wist dat dit punt er was en zei dat ze daar heel graag wil stoppen om te kijken. Nou, dan doen we dat! Het uitkijkpunt was prachtig om te zien hoe ruig de natuur hier om ons heen kan zijn.

Ventano del Diablo (of: Devil’s Window) is een natuurlijk uitkijkpunt in het natuurpark Serranía de Cuenca in de buurt van Cuenca, Spanje, met een spectaculair uitzicht op de Júcar-kloof. De rotsformatie is een gewelfde holte uitgehouwen door karsterosie, en het lokale bijschrift zegt dat de duivel daar bijeenkomsten heeft gehouden. Het uitkijkpunt biedt ook een uitstekend uitzicht op de Júcar River beneden en wordt vaak bezocht naast andere lokale attracties zoals Ciudad Encantada (Enchanted City).

Nadat we hier het uitkijkpunt samen bekeken hebben, ga ik nog even proberen om het slot van de water- en elektra luik weer goed te krijgen. Net zoals vorig jaar in Portugal sluit het slot niet lekker en kleppert het luik half open. Uiteindelijk moet ik weer met ductape aan de gang om de zekerheid te hebben dat het luik niet open kleppert als ik aan het rijden ben. Moet dan toch maar een nieuw slot in, terwijl ik niets kapot zie of niet deugdelijk. Mag de pret niet drukken!

We rijden door en zeggen dat we het volgende zeker vandaag moeten doen: LPG tanken en boodschappen. Er lagen vanmorgen allemaal muizen dood voor de koelkast, dus van binnen niks meer te halen. Boodschappen dus! En aangezien de afgelopen weken in de bergen de temperaturen einde van de middag ernstig omlaag gaan, hebben we veel de kachel aangehad. Ook in de nacht. Dat doen we omdat dan ook de garage enigszins verwarmd blijven en de watertanks niet bevriezen. Na een 30 tal kilometers komen we een Repsol tankstation tegen aan de rand van Cuenca die ook LPG verkoopt. De aansluiting van de nippel loopt niet helemaal lekker en via de rubberen pakking van de verloopnippel loopt gas langs. We doen in totaal 3 pogingen om de LPG tank volg te krijgen en dat lukt uiteindelijk. De Pompbediende keek wat geïrriteerd toen ik binnenkwam. Hij moest 3x de pomp vrijgeven voor deze buitenlandse kluns. Ook weten we nu dat we ruim 1 fles LPG verbruiken in 1,5 week met eigenlijk de hele avond en nacht stoken en koken op gas. Dus nu straks de temperaturen warmer worden als we uit de bergen zijn, kunnen we met 2 flessen waarschijnlijk wel 3 a 4 weken verder, voordat we weer moeten tanken.

Miriam zoekt nog even een grote supermarkt in Cuenca en rijden we naar een mega grote Carrefour Supermercado. Aangekomen daar, gaat Miriam de boodschappen doen. Ze blijkt honger cq een vreetbui te hebben want ze komt met een kar aanzetten na ruim een uur te hebben gewinkeld!! Op de kar zat een kop op, de toppen waren nog net onder de sneeuwgrens….Voor 180 euro aan boodschappen, maar we hadden dan ook echt niks meer in huis en dus ook veel nodig voor de komende dagen. Ook hondenvoer voor Joep en flessen water weer aangevuld. We durven namelijk nergens Spaans “drinkwater” te drinken. De kasten liggen weer vol en weer verder met de reis van vandaag.

Een glimp van de stad Cuenca

Het is bizar hoe je opeens druk bent met rijden in de bergen, totdat je een bocht doorkomt en opeens een heel kaal, vlak gebied binnen komt rijden. Een totaal andere omgeving. Van bergen naar vlakte, van vlakte naar heuvels om vervolgens weer een beetje in de bergen te rijden.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik na al deze dagen in de bergen rijden het wel een beetje gehad heb met het schakelen, remmen, optrekken, haarspeldbochten en slecht wegdek soms. Niet zozeer om het rijden in de bergen zelf, want dat vind ik prachtig. Zeker met al die mooie uitzichten, vergezichten en natuur om ons heen. Het gaat meer om het rijden zelf. Ondanks dat ik weet hoe je in de bergen moet rijden, betrap ik mij erop dat ik soms de snelheid te hoog heb naar beneden en dat ik dan behoorlijk moet afremmen. Kleine korte remstootjes in een lagere versnelling is het beste, en dat doe ik dan ook. Maar soms lukt dat niet en ruik je opeens de remschoenen, schijven en remvloeistof. Daar baal ik dan van. Al met al gaat het prima, ook wetende dat er net voor ons vertrek uit Nederland nieuwe remschijven en remschoenen onder zijn gekomen.

Na een tijdje komen we een nieuw gebied inrijden in de Castillië-La Mancha regio. Een regio waarin de volgende steden zijn gesitueerd; Albacete, Toledo, Cuenca, Guadalajara, Cuidad Real. Wij zijn op weg naar La Almarcha, aldaar waar het Castillo de Garcimuñoz is gesitueerd.

Nu is La Almarcha niet echt een uitnodigend dorp om daar je all-inclusive vakantie door te brengen. We komen aan op vrijdagmiddag 14.00 uur en zien in het gehele dorp geen teken van leven, geen mens, geen fiets, geen auto, geen luik open. Het is een spookdorp. We rijden langzaam het dorp binnen en het voelt als een oude western, waarin twee outlaws het dorp komen binnenrijen en iedereen zich verschuilt in zijn huis. We kijken op de daken of we daar geweerlopen of spiedende ogen op ons gericht voelen.

We komen aan bij het Castillo de Garcimuñoz en zetten daar onze camper neer op de gratis camperplaats direct naast het kasteel. Het sterft er van de zwerfkatten en die komen meteen onze camper omsingelen als we de camper neergezet hebben. Joep wordt direct aangevallen door een moeder-poes, als Joep te dicht bij een kitten in de buurt komt. Een ordinaire vechtpartij midden op straat en Joep krijgt echt wat uithalen over zijn koppie en stoer net zoals zijn baasje, kermt ie het uit of ie naar de slachtbank wordt afgevoerd. Daarom noemen we hem soms Oscar, zo acteren kan de dwarse viervoeter van ons.

Het kasteel is gesloten, maar we lopen een beetje door het dorpje voordat we weer gezellig naar binnen gaan in onze camper. Het is koud, het dreigt te gaan regenen en er is werkelijk niks te beleven hier. Ja, wij kiezen onze bestemmingen wel uit, hoor! Het is maar een doorreis-adresje, dus het maakt niet uit. We vermaken ons hier wel een nachtje. Morgen weer door!

05 November 2025: Op de fiets door NP Serrania de Cuenca

/ martin&miriam / 4 reacties

Allereerst wil ik benadrukken dat wij dit blog in eerste instantie schrijven en bijhouden als een soort dagboek voor onszelf, wat we graag willen delen met de lezers. Meestal bloggen mensen 1x per week of zo, maar aangezien wij dus nu op pad zijn, is het bijna dagelijks dat we iets schrijven. Als sommigen dat inmiddels als spam zien, dan is dat niet anders.. 😉 Je hoeft het niet te lezen als je oren er niet naar hangen. Voor vandaag zou dat zonde zijn om dit blog niet te lezen, of in ieder geval te bekijken. Miriam heeft werkelijk weer mooie foto’s gemaakt van dit natuurpark waar we nu zitten; Serranía de Cuenca. En dat slappe geouwehoer van mij, moet je dan maar voor lief nemen. Alhoewel; vandaag kom ik toch weer met een beetje meer informatie over dit park en de oorsprong daarvan.

Maar eerst was het vanmorgen erg fraai wakker worden. We staan nog met 1 andere camper op deze camperplaats en dus ruimte zat om ons heen goed van ons af te kijken. Miriam doet vanmorgen na de koffie het eerste rondje met Joep en maakt van de zonsopkomst een prachtig plaatje. Dat begint de dag al goed!

Het weer ziet er in de ochtend nog prima uit en in de middag verwachten ze wat regen. Daarom kiezen we ervoor om ons meteen aan te kleden voor een fietsrit door het park en een bezoekje aan de inie minie supermarktje in Uña. Vanmiddag doen we dan wel onze huishoudelijke werken, zoals afwassen, water vullen en chemisch toilet verschonen. De fietsen moeten eerst nog even uit de camper worden gehaald en dan kunnen we eindelijk op pad. Joep in zijn troonzetel op de fiets is er ook helemaal foxwild van geworden en is niet te houden.

We fietsen eerst door het dorp om de Laguna de Uña te bekijken. Deze waterpartij ligt direct achter het dorp, voordat je weer de natuur inrijdt met onze stalen rossen. Laguna de Uña is een rijk ecosysteem van flora en fauna, gelegen op een hoogte van 1150 meter, op 34 km van de stad Cuenca. Het beslaat een oppervlakte van ongeveer 15 hectare en ligt aan de samenvloeiing van de Rincón-rivier en de Júcar-rivier. Momenteel dient de lagune als waterreservoir, wat heeft geleid tot een aanzienlijke groei. Ondanks de duidelijk kunstmatige aard van de lagune, bezit de plek een unieke charme die de nieuwsgierige reiziger zal waarderen. Watersporten en andere activiteiten zijn niet toegestaan op het water, omdat de lagune ondanks het kunstmatige gebruik zijn wilde karakter behoudt.

Het natuurpark Serranía de Cuenca is een Spaans natuurpark gelegen in het noordoosten van de provincie Cuenca , in het gelijknamige gebergte . Het ligt aan de noordwestelijke kant van het natuurpark Alto Tajo . Het beslaat een oppervlakte van ongeveer 73.000 hectare, verdeeld over 10 gemeenten, en werd opgericht bij Wet 5/2007 van de autonome regio Castilië-La Mancha . Het bevat enkele van de mooiste bosgebieden van het centrale Iberisch Schiereiland dankzij de gemengde bossen en uitgestrekte dennenbossen. Verschillende bezienswaardigheden in het gebergte zijn aangewezen als natuurgebieden van nationaal belang of natuurmonumenten. We stoppen er even en bekijken de laguna.

Na een tijdje over al onze zonden te hebben nagedacht stappen we weer op de fiets en rijden het National Parque in.

De topografie van het gebied wordt gedomineerd door hoogvlakten of “muelas” (plateaus) waar de effecten van de karsttopografie duidelijk zichtbaar zijn, waaronder kloven en canyons, evenals kalksteenplaveisel en ruïneachtige formaties die plaatselijk bekend staan als tormagales of betoverde steden, met uitstekende voorbeelden zoals de betoverde stad Valdecabras en Los Callejones de Las Majadas.

We kijken onze ogen uit en stoppen een aantal keren om even met Joep te lopen. Het jammerlijke is, dat ik vergeten ben om de fietssloten mee te nemen en dus kunnen we niet te ver van de fietsen weglopen. Morgen maar weer eens proberen om de wandeling die we wilden doen, ook echt te gaan doen. Nu rest ons om een sneak preview te doen, maar er is genoeg te zien hier. We passeren onder anderen diverse zitplekken om mooie vergezichten te bekijken, we komen langs een visladder met rivierzalm en kwekerij, en voor mijn eigen Maria een kapelletje om even tot bezinning te komen.

We stoppen bij het kapelletje en ik wacht met Joep beneden bij de fietsen, zodat Miriam, mijn Maria dus, haar dingetje kan doen in het kapelletje. Even in gedachten bij dierbaren en zij is niet de enige die daar stopt om af en toe voor de innerlijke rust te komen. Of moet ik mij zorgen maken over het feit dat ze even alleen wil zijn? Nu al na 2 weken onderweg? Nou…dan duren 5 maanden lang voor haar…! Nee, hoor! We genieten enorm tot nu toe van deze reis.

De ritten zijn prachtig, de natuur om ons heen indrukwekkend, de mensen waanzinnig vriendelijk hier. Nu is Joep wel een publiekstrekker in zijn zetel op de fiets. We kwamen een dame tegen die dacht op afstand dat Joep ons kind was. Had gekund! Korte kromme pootjes en de vraatzucht van mij, de pittige neus en zijn energie van Mir. We raken aan de praat en de dame heeft zelf een teckel gehad. Google Translate was er weer druk mee, maar we begrepen elkaar.

We komen weer door het dorp en stoppen bij de supermarkt met 1 kassa’s….erg klein dus en met een zeer beperkt assortiment. Ook daar aan de praat met de dame van de winkel. Ze raaskalde als een malle zo ongeveer 396 zinnen achter elkaar om uit te leggen dat we niet naar binnen mochten. Tenminste; dat dachten we! We vroegen haar om nog een keer haar boodschap op Google Translate in te spreken. Na wederom 567 zinnen in het Spaans, kwam er rook uit de app Google Translate. Oververhit en Google kon de tzunami aan informatie met moeite vertalen. Miriam leest alles even door en komt met een nogal kernachtige conclusie in 2 woorden: No Electricity! All these words from you and conclusion in english is 2 words!! Ze begrijpt het en begint luid te schateren van het lachen. Op dat moment komt haar echtgenoot eraan lopen met een mobiel pinapparaat en kunnen we toch de winkel in om wat boodschappen te doen. Maar op de prijzen kijken of vergelijken was niet mogelijk bij gebrek aan licht in deze kleine, winkel. Best duur allemaal! Als we ze morgen in een nieuwe auto zien rijden, dan weten we genoeg…

We rijden het laatste stukje naar de camper en starten met onze werkzaamheden om direct na de middag volledig in rust te komen. Er komt een regenbuitje aan en we gaan knus weer naar binnen om te lezen. De rest van de dag zal er niet veel meer gebeuren. Wij vinden het heerlijk zo. In de ochtend de activiteiten en in de middag de rust. Morgen blijven we hier ook nog en dan zien we wel wat op ons pad komt.

04 november 2025: Drone, Guardia Civil en Uña…..wat een dag!!

/ martin&miriam

Mooi op tijd in de ochtend gaan we weer op pad, na een paar dagen in relax stand te hebben gezeten op deze camping in Albarracin. Prima plek en prachtig stadje om te bezoeken. Maar nu weer door naar onze volgende bestemming. Miriam heeft weer een mooie plek gevonden midden in de natuur. Joep kan daar lekker wandelen, want in de steden en dorpen loop je toch over straten en is er weinig groen voorhanden.

We draaien met de camper de weg op en gaan richting Parc Natural de La Serrania de Cuenca. Miriam had deze route al in haar gedachten om te overwegen, maar we kregen ook de tip om richting Cuenca te gaan vanuit een lezer van ons blog en lid van onze motortoerclub de Windvangers. Lida Muller zei dat we ook Cuenca in moesten gaan en dat de natuur om deze plaats ook fantastisch is. Nou, Lida…dat is een understatement! Wat een rit hebben wij vandaag gemaakt. Niet normaal zo genoten van de route van Albarracin naar het Parc Natural La Serrania de Cuenca. Maar eerst moeten we van de camping af en door het dorp Albarracin heen en slaan we af, meteen de bergen in op een nieuw wegdek. Verkeer is er niet en zeer relaxt rijden we door de bergen en is het meteen genieten onderweg. Het is echt ongelofelijk dat na elke bocht er een nieuw schilderij zich ontvouwt. Na een 30-tal kilometers rijden we langs een parkeerplaats waar we goed de camper kwijt kunnen, midden in de natuur. We besluiten om even een wandeling te maken met Joep, zodat hij in plaats van tegels, nu grond, gras en bomen om hem heen heeft. Nou, dat weet deze dictator van de camper wel goed te waarderen. We lopen naar een paar uitkijkpunten en zijn nu al blij. Dat het allemaal nog mooier en beter wordt, dat hadden we toen nog niet in de gaten.

Doorrijden gaan we. We rijden vanaf Albarracin over de A-1512, A-1703, A-1704 rijden we richting Frias de Albarracin en komen uit bij Nacimiento del Rio Tajo. Een picknick park met een aantal grote prachtige bijzondere monumenten.

De letterlijke vertaling van is “De bron van de Taag”.  Dit park ligt in het hart van de Montes Universales, een bergketen die tot meer dan 1800 meter hoog is. Een stroompje water dat uit de Fuente García-fontein ontspringt en naar het monument stroomt, waarbij het water uit vele andere bronnen langs de rivier wordt verzameld, vertegenwoordigt de eerste stappen van onze rivier op haar meedogenloze reis naar de zee.

Het Monument aan de bron van de Taag, ontworpen in 1974 door José Gonzalo Vives, geboren in Rubielos de Mora, is een eerbetoon aan de drie provincies waar de rivier ontspringt: Teruel, Cuenca en Guadalajara, die de loop ervan bepalen. Teruel wordt vertegenwoordigd door zijn symbolische “kleine stier”, terwijl de ster en de kelk Cuenca vertegenwoordigen en de ridder Guadalajara. De gehele beeldengroep wordt geleid door Pater Taag, een allegorie van de rivier, vormgegeven door een grote titaan met een eigen, unieke geschiedenis.

De figuur van de Titaan, die uit een grote berg oprijst, is rijk aan symboliek. Zijn zwaard, ingebed in de voet van het beeld, stelt de grote kloof voor die de rivier in het schiereiland heeft uitgesleten, en de spleet die zijn lichaam doorsnijdt, is de rivierbedding die het schiereiland van west naar oost doorkruist. Zijn baard symboliseert het smelten van het bergwater na het smelten van de sneeuw, en de ster die hem kroont, vertelt ons dat hij geboren is uit de wintersneeuw van de bergen.

Het monument voor Vader Tagus bestaat uit monolieten en een recreatiegebied met een barbecue (alleen in de winter geopend), picknicktafels en bankjes om te ontspannen en te genieten van de frisse lucht. Er is ook een fontein met water dat zo koud is dat het voelt alsof het net uit de koelkast komt – het puurste bergwater dat er is. Joep haalde zijn neus ervoor op en besloot water uit het kreekje te drinken.

We raken even aan de praat met een aantal oudere spanjaarden en een jongere dame. Ze vragen waar we vandaan komen en ze geven aan dat ze al 40 jaar in Duitsland wonen en nu weer terug zijn met hun dochter om Spanje te bezoeken. We nemen afscheid en rijden door over de wegen die ons doen denken aan onze reis met de camper in Amerika. De vormen van de rotsachtige gigantische bergen, de naaldbomen, rode grindpaden en de “snake river” die we naast ons hebben. Na een aantal kilometers verder te hebben geslingerd door de bergen, hoor ik Miriam in extase roepen: hier wil ik stoppen, stop, stop, stop!

We zien een afslag naar een groot plateau boven de, zoals wij hem noemen, de Snake river. Opaal kleurig water, slingerende rivier en omringd met rotsachtige bergen. We stoppen daar op het plateau en zien opeens dezelfde spaanse mensen staan en ze herkennen ons direct en enthousiast beginnen ze weer een praatje met ons. Godzijdank spreekt de dochter goed Engels en raken we echt aan de praat. Ze vragen ons waar we precies wonen en vertellen over hun leven in Duitsland als buitenlanders. Ze geven ons nog wat tips over de omgeving en wensen ons een heel fijn verblijf in Spanje. Ze waren trots op ons dat we op onze leeftijd nu de keuze hebben gemaakt om te reizen en niet meer te werken. Doen we goed, zegt de oude baas! Prachtig.

Sowieso zijn de mensen hier zo verschrikkelijk vriendelijk en attent! Even ter voorbeeld: Eergisteren wilden we voordat we naar de camping in Albarracin gingen, eerst nog boodschappen doen in Teruel. Op een zondag. Via Google vonden we een Supermercado en wij er dus op af. Toen we aankwamen daar op de desbetreffende plek, bleek het een supermercado te zijn voor huisraad, een soort Action. We moesten dus iets anders zoeken en geparkeerd even met de camper om op google een alternatief te zoeken. Tot opeens op onze deur werd getikt. Een wat oudere dame die in een nogal rap tempo, in het spaans, als een mitrailleur klinkende stortvloed aan woorden tegen ons aan het roeptoeteren waren. We dachten eerst dat ze boos was, maar ondanks dat we zeiden dat we geen spaans spreken, bleef ze maar door praten. Google Translate erbij gepakt en aangegeven dat ze tegen de smarthpone moest praten. De krasse dame deed dat zonder enig voorbehoude en hield een betoog dat ook Google Translate even moest verwerken. Maar wat bleek; de dame dacht dat wij boodschappen moesten hebben en dat we nu op verkeerde plek stonden. “Volg ons maar dan brengen wij jullie naar een goede supermarkt, waar je ook kan tanken” zei ze. We waren perplex, zoveel vriendelijkheid en bereidheid om vreemden te helpen. Fantastisch! Ze reden ons naar een prima supermarkt en met tankstation voor de deur. De dame ging zo ver, dat ze nog uitstapte en ons een parkeerplaats vasthield waar we de camper konden zetten. Ze wuifde nog even en stapt in haar eigen auto. This made our day!

Maar goed…nu weer terug naar de dag van vandaag. We staan de Spaanse dochter en haar ouders nog even uit te zwaaien bij de prachtige uitkijkplaats terwijl de zon straalt tegen een strak blauwe lucht. Nagenoeg geen wind en om ons heen geen mensen en geen verkeer. Ik stel voor aan Mir om met de drone te gaan vliegen in deze mooie kloof met dat opaalblauwe water op de achtergrond. Jaaa, zegt Mir; goed idee, we hebben geen haast. We pakken de drone en zijn nog wat onwennig om alles vliegklaar te maken en heel erg onwennig om ermee te vliegen. We gaan het gewoon proberen en de drone gaat prima omhoog en op onze scherm zien we al mooie beelden binnenkomen. Rondom in de bergen en boven ons vliegen een tiental enorme roofvogels; gieren! Prachtig hoe sierlijk zij dansen op de thermiek, zoekend naar een prooi! En ook komt er een adelaar overvliegen en we hebben ze op beeld! Miriam gaat helemaal uit haar plaat!

We willen net wat wat meer foto’s en video’s van boven gaan maken als opeens een auto van de Guardia Civil het plateau op komen rijden en ons aankijkt en heel langzaam langs onze camper rijdt. Nou, we schrikken allebei en denken meteen dat dit een dure dag gaat worden. Drone inleveren en boete van 2500 euro! Dit is wat we horen via een andere camperaar die het is overkomen. Toevallig een mede bewoner van ons recreatiepark in Drenthe. Gerald en Leoni raakten hun drone kwijt toen ze betrapt waren. Wij waren vergeten om te checken of wij uberhaupt wel mochten vliegen in dit gebied, maar aangezien we niemand tot last zijn, geen gebouwen zien en op goede hoogte vliegen, moest dit volgens mij wel mogen. De Guardia Civil rijdt langs ons en zien volgens mij niet dat we met een drone aan het vliegen waren, aangezien we in de schaduw staan en we strak naar boven keken. Hierdoor dachten ze misschien dat we op onze smartphone zaten te kijken en zagen zij niet de afstandbediening van de drone. Die gasten denken natuurlijk dat we zitten te genieten van de gieren en de adelaar boven de bergen. Ze rijden door en wij maakten dat we de drone zo snel mogelijk op konden bergen.

Nadat we begonnen waren aan de laatste etappe van vandaag, kwamen we ongeveer om 13.00 uur aan op onze geplande camperplaats in Uñu. Area Caravanas Uñu (Cuenca). Het is een adventure terrein voor met name (school)kinderen die op schoolkamp gaan of in de weekenden padvinders ontvangen om leuke dingen te doen. Het ziet er prima uit en we zijn blij dat we zo midden in de natuur staan. De koelkast zit nog voldoende vol voor een paar dagen hier te verblijven en het dorp ligt op nog geen 700 meter. Daar is een mini-supermarkt aanwezig, dus als we nog langer willen blijven lukt dat ook. De eigenaar van de camperplaats was supervriendelijk en goedlachs. Hij spreekt een paar woorden engels en ik inmiddels een paar woorden Spaans. Na een enerverend gesprek over het reilen en zeilen op deze camperplaats, met handen en voeten en onze taalbarriere, zegt de beste man: maar ik begrijp je goed, duidelijk! Waarop ik zeg: nou..dan moeten we maar gaan trouwen, want mijn vrouw begrijpt mij na 35 jaar nog steeds niet. De man kijkt mij aan en begin te schaterlachen en slaat mij op de rug met de mededeling; ik heb er ook zo eentje thuis!! Zo’n gesprek schept toch een band!

We staan hier heerlijk, we hebben vanmiddag nog even gewandeld door de bergen met Joep en vervolgens hebben we nog een paar proefsessies gedaan met onze drone om er wat meer bedreven in te worden. Hopelijk kunnen we dan wat mooie beelden met jullie delen. Nu lekker in een warme camper, TV aan en gezellig avondje aan blog werken en route maken voor over een paar dagen. We genieten!

02 November 2025: Albarracin in de regio Aragôn

/ martin&miriam / 7 reacties

Vanmorgen waren we heel vroeg wakker. Dat is niet zo raar, want we lagen er gisteravond om 21.00 uur in bed voor een goede nachtrust. Miriam had al 2 dagen migraine en was er zelfs misselijk van. Die ging dus al iets eerder naar bed. Aangezien ik er in mijn eentje geen feestje van maak, ben ik haar wel gevolgd en lag vervolgens als eerste in coma.

Was wel jammer, want we werden ‘s avonds spontaan uitgenodigd door Carol en Tom om een biertje/wijntje samen te drinken. Miriam had dit Nederlandse echtpaar, wonend in Zwitserland, in de middag gesproken en kwam super-enthousiast weer terug in de camper dat ze zo vreselijk leuk, maar vooral bijzonder gesprek had gehad met Carol en Tom. Ik was het blog van gisteren aan het schrijven en dus niet aanwezig bij dat gesprek. Jammer van dat missen van dat biertje samen drinken, maar mogelijk komt dat vast nog eens in de toekomst aangezien zij ook reislustig zijn en zwerven door Spanje. Vanmorgen afscheid van ze genomen en mijzelf nog even voorgesteld aan beiden. Dan hebben ze er ook (breed)beeld bij…. We spreken af dat we hun reisbelevingen gaan volgen via de app FindPenquins, een vergelijkbaar iets als Polarsteps. Zij gaan ons via ons blog volgen, dus we houden contact. Erg leuke, authentieke mensen.

Wat Carol en Tom ons ook nog meegaven als tip is om, als we toch geen vaste plannen hebben, het middeleeuws vestingstadje Albarracin te gaan bezoeken. Schijnt erg mooi te zijn, maar de weg er naar toe des te mooier! We volgen hun advies op en gaan na het klaarmaken van de camper op pad.

Nu waren de afgelopen weken al prachtig met onze routes die we gereden hebben, maar vandaag was werkelijk een hoogtepunt van onze reis tot nu toe. Zowel de reis als het bezoek aan Albarracin waren indrukwekkend zoals de fotos hieronder hopelijk voldoende kunnen overbrengen aan jullie!

Maar ook op aanraden van Carol en Tom was een bezoek aan de plaatselijke camping Cuidad de Albarracin de moeite waard. Plek 103 moest de mooiste plek zijn die over de stad heen kijkt en in de avond prachtig verlicht wordt. Bij aankomst bleek plek 103 al bezet te zijn, dus zetten wij onze camper een terras hoger op de camping, zodat we toch nog een beetje zien van de uitzichten over de stad.

Maar vandaag valt er weinig te vertellen voor de rest, want de foto’s die in dit blog worden geplaatst moeten een goed beeld geven over wat wij vandaag gezien hebben. We besluiten om 2 nachten te blijven en morgen een relaxdag in te lassen. Geen blog of reisverslag dus morgen. Hebben jullie ook een rustig dagje…

Hier een impressie van onze rit van vandaag en het bezoek aan Albarracin:

Alle foto’s van onderweg tussen Morella naar Albarracin

En in de middag ons bezoek aan het middeleeuws vestingstadje Albarracin:

31 oktober en 1 november 2025: Mont Blanc en Morella

/ martin&miriam / 1 reactie

Gisteren na het ontwaken meteen checken of de camper wil starten. Dat lukte natuurlijk, dus wij op pad. Vanaf La Seu d’ Urgell richting Oliana over een prachtige weg door de bergen en ruige natuur. Maar we willen vandaag niet ver rijden en zien een mooie camperplaats in Organya, een redelijk groot dorp op ongeveer 25 kilometer afstand van waar we vertrokken zijn. De camperplaats ligt op de rand van het dorp en is gratis, met voorzieningen om water te nemen, te storten en toilet te lozen. We zijn er redelijk vroeg. Omstreeks 10.30 uur waren we er. Het voornemen was om daar de hele dag te vertoeven en te overnachten. Bij aankomst stonden er al een paar campers en was het uitzicht van de camperplaats formidabel. Rondom in de bergen, glooiende weilanden en van die mooie grofstenen huisjes in het landschap. Wel staan er een paar campers met jonge gezinnen met huilende baby’s. Veel lawaai, dus we besluiten om met Joep het dorp te verkennen en hopelijk te verzanden in een mooie wandeling. Die komt er uiteindelijk gedeeltelijk omdat we naar het centrum van het dorp lopen en besluiten om er wat boodschappen te doen, nu we er toch zijn. Leuk dorpje en bij de bakker brood gehaald en wat patisserie-snoepgoed. Catalaanse tradionele petit fours ivm Halloween en een paar croissants en donuts. Wel een leuk praatje gemaakt met de bakkerin. Ik heb haar beloofd dat ik over een jaar vloeiend catalaans de bestellingen kom doen. Daar hield ze mij aan! Ja, dat snap ik als je ziet met wat voor spullen ik naar buiten loop. Goed voor 17000 calorieën. Die Miriam kan snoepen! In het dorp echt nog een dorpsslager, groenteboer en andere kleine winkeltjes. Was leuk! Na terugkomst bij camper maken we nog een kleine wandeling langs de sportvelden en Padelbanen om vervolgens te besluiten dat het nog maar 13.00 uur is en dat we het zonde vinden om in dit dorpje te blijven en de hele middag voor de camper te zitten of zo. Zeker met de huilende baby’s geen rustgevend vooruitzicht. Voor alle duidelijkheid: Wij zijn gek op kinderen!

We besluiten om door te rijden richting Montblanc en nadat we het dorp uitrijden komen we vervolgens op een tussenstuk van de omgeving die er totaal anders uitzien. Meer industrie (steengroeven) en vlakke stukken over open vlakten. Ongelofelijk dat je zo na bergen meteen dit soort vlakten tegenkomt. We blijven de C 14 volgen tot Ponts richting Tarrega, Verdu naar Montblanc. We hebben weer veel gezien onderweg en omstreeks 15.00 uur stoppen we met rijden en komen we aan bij een camperplaats met restaurant erbij; Masia Poblet. Prima overnachtingsplaats naast de wijnranken en het restaurant. Alleen erg last gehad van de hoeveelheid vliegen. Er waren op de camperplaats meer vliegbewegingen dan in het hele jaar boven Schiphol. Om gek van te worden. Desondanks hebben we in de middag nog lekker buiten gezeten voor de camper en drankje gedaan.

Na half uur naar binnen gegaan door de vliegen. Wel even leuk gesproken met een echtpaar uit Oldemarkt, direct aan de Weerribben wonend. Zij gaan vanavond uit eten in het restaurant en vroegen naar onze plannen. Wij gaan niet doordat Joep niet alleen in de camper blijft en ook niet mee mag naar het restaurant. Wij besluiten om eten te bestellen in het restaurant om mee te nemen naar de camper. Blijkt dat als je op de camperplaats staat bij hun en je bestelt daar eten, dan is de overnachting op camperplaats gratis. Alleen de kosten van eventueel elektra moet betaald worden. Nou, prima deal! Ik ga naar restaurant en word daar zeer vriendelijk geholpen door eigenaresse. We bestellen een homemade Cannelloni met truffel en een salade met kabeljauw. Graag om 19.00 uur klaar en dan kom ik het halen, was mijn voorstel. Nou, mooi niet! Het zou retedruk worden in restaurant dus na 20.00 uur kon ik het komen halen. Maar dan liggen we al in bed, zeg ik nog voor de gein….die overigens niet begrepen wordt. 20.00 uur dus!

Toen ik op dat tijdstip aankwam bij het restaurant en naar binnen liep, viel het mij al op dat al die spanjaarden zo stil waren bij het eten. Ik keek even om de hoek en zag daar in groot restaurant 2 gasten aan het dineren. Onze nederlandse buren! Onder romantische TL armituur en papieren tafellaken. Nou…dan maar liever in eigen camper, waar Mirreke het altijd zo gezellig maakt aan tafel. Miriam is een halve zigeuner…niks mis mee….maar die is nogal van de lampjes, waxinelichtjes, mooie glazen, tafel netjes gedekt.

Maar ik kreeg het eten mee zoals je het in het restaurant krijgt. Op een bord, zonder afdekking van folie of zo. Ik moest 150 meter lopen van restaurant naar camper en bij aankomst bij camper was de Canneloni in diepvries-temperatuur en was 50% van de slabladeren van bord gewaaid. Een tegenvaller dus eigenlijk. Maar mocht de pret niet drukken; ik hoefde niet af te wassen, maar alleen de borden terug te brengen. Daarna lekker onder de wol. In de avonden koelt het behoorlijk af, maar overdag 20 a 21 graden. Lekkerrrr!!!

Vanmorgen rustig aan gedaan en alles weer klaar maken voor vertrek. Aangezien Erna Jonker, de eigenaresse van onze vorige camper, zag dat wij geen rood/wit gestreept bord op onze fietsendrager hadden en dat daar behoorlijke boetes op stonden in Spanje. Aangezien ik het bord al wel gekocht had en ook bij me, toch maar even bevestigd. Erna heeft gelijk!

Ook vandaag was de rit weer mooi. Maar eigenlijk omdat we hier nog nooit geweest zijn, vinden we alles wel mooi. Misschien zijn er wel nog mooiere wegen, maar voor nu vinden wij het prachtig allemaal. We stoppen onderweg nog op een mooi uitzichtspunt en rijden vanaf Montblanc richting Reus om vervolgens maar eens een kijkje te nemen aan de kust en rijden langs de Ebro Delta. Zullen we daar dan overnachten? Nee, trekt ons niet zo aan. Veel waterpartijen en rijstvelden. En water en rijst, daar komen vliegen op af. Die hadden we al genoeg gezien.

Doorrijden maar naar een andere kustregio en rijden Vinaros in, direct aan de kust, net boven Peniscola. We willen toch maar eens sfeer proeven aan de kust en een paar overnachtingen boeken op een camping in Vinaros. Alles volgeboekt! Je komt niet eens het terrein op. Nou, dan zien we een camperplaats in het centrum, direct aan het strand. Gratis deze plek. We hebben geen zin om weer verder te rijden en besluiten om dan maar op die gratis plek te gaan kijken of er plaats is voor ons. Die plek vinden we inderdaad, maar wat een ellende! Vieze parking met ongeveer 150 campers, rij aan rij. En er staan er best veel die er lang staan aangezien waslijntjes, zitjes buiten, scooters en autos ernaast voor ritjes te maken. En veel camperaars lozen hun grijze water gewoon op straat, dus stinken die plek. We besluiten om de camper daar neer te zetten, even een wandeling langs het strand en daarna met gierende banden weg bij die kust. Het is echt niks voor ons. Wij willen saai in de natuur, rust om ons heen en geen gedoe. We rijden weg en stellen de navigatie in landinwaarts, richting Morella.

Het is een middeleeuws vestingstadje, met bovenop de berg, midden in de vesting het kasteel Morella. Vanaf het stadje heb je prachtige panaroma uitkijk over de vallei en het stadje is ook bekend voor alle outdoor-activiteiten die er rondom in de bergen te beleven valt. Oh ja….en niet te vergeten motorrijders! Wat een bochten en wat een asfalt. Super. Ik zou best wel mijn motor mee willen nemen volgend jaar, maar ja..dan zit je weer met een aanhanger achter de camper. Is ook niet optimaal!

We komen aan op de camperplaats van Morella en zien dat het al bomvol staat met campers. We zien nog ergens een plek tussen 2 campers in, maar dan staan we net zoals bij de kust zojuist. De fransman naast mij vond dat niet prettig, maar wij ook niet. Dan ziet Mir opeens nog ergens een nis, waar niemand staat. Mooie plek met beetje groen naast de camper, zodat onze kleine veldheer ook wat te snuffen heeft.

Wij snuffen nu aan een biertje en kunnen het hier nog wel even volhouden. Of we morgen nog echt het stadje ingaan valt te bezien. We gaan denk ik door naar de volgende richting; Teruel en dan verder richting Madrid. Miriam wil de Don Quichot molens zien. Met haar eigen ezeltje…en dat ben ik dan!

30 oktober 2025: Ook pech hoort bij het leven, maar nu een volt-treffer!

/ martin&miriam / 1 reactie

Vanmorgen waren we er weer helemaal weer klaar voor om door te gaan, na 2 relax-dagen op deze camperplaats. Alles klaar voor vertrek en starten maarrrrr!

Maarrrrr starten doet de Lambortinki niet en na een paar pogingen is de accu compleet plat leeg. We snappen het niet, aangezien we nu 2 dagen aan het stroom hebben gestaan en de camper zonder problemen de laatste week heeft gefunctioneerd. Maar goed; we staan nog op de camperplaats en niet ergens onderweg in the middle of nowhere!

Een aantal franse en spaanse camperaars op de plek proberen te helpen met startkabels en een motor defribrillator ofwel een accu-booster. Zo vriendelijk iedereen op de camperplaats, maar de accu was echt dood!

Dan maar de ANWB bellen, maar voordat ik dat doe bel ik nog even met onze eigen campergoeroe uit het dorp Jan Kuipers Camperservice en mijn zwager John om advies te vragen wat het zou kunnen zijn en wat ik zelf nog zou kunnen doen. Bij Jan is de camper vorige maand voor groot onderhoud geweest voor deze reis en zwager John heeft nagenoeg dezelfde camper en is zelf truck/bedrijfswagen monteur bij Vika te Wezep. Beide experts hebben dezelfde conclusie en dat is dat de accu echt kapot is. Bij gebruik van de accubooster is het advies om de accuklemmen direct op de accu aan te sluiten die in de binnencabine zit en niet in de motorruimte. Vanmorgen hebben we inderdaad in de motorruimte de accuklemmen aangesloten op de externe klemmen zoals Fiat Ducato dat in de manual aangeeft. Supergoed geholpen door Jan en John.

Na het belletje met de ANWB is het een lange tijd wachten totdat er een sleepwagen voor komt rijden. Miriam loopt nog even naar de stad en koopt wat zaken die we nodig hebben heeft en heeft daardoor nog even deze stad in mooi weer kunnen aanschouwen. Het blijkt een mooie stad te zijn.

Toen de sleepwagen eraan kwam, heb ik aangegeven dat ik niet gesleept wil worden omdat we weten wat de oorzaak is en dat ik vooraf heb aangegeven er geen sleepwagen nodig is, maar dat de pechhulp met een nieuwe accu kan komen en deze direct kan monteren. De sleepwagenchauffeur geeft aan dat hij dan nu met de accubooster wil proberen om de camper op gang te krijgen. Dat lukt direct en de man wil ons wel begeleiden om mee te rijden naar een Iveco Truckservice aan de rand van deze stad. Top! We volgen hem en komen aan bij de Iveco garage, maar zien al de paniek bij de medewerkers dat ze hier geen zin in hebben. Hun parkeerplaats staat werkelijk bomvol met wachtende wagens die geholpen moeten worden. We worden weggestuurd omdat ze de accu niet op voorraad hebben en zeker geen tijd om de accu in de camper te plaatsen. We worden doorverwezen naar een Renault Truckservice aan de andere kant van de stad. We laten de motor constant draaien godzijdank, want we krijgen hem nooit meer aan de praat als we hem uitzetten.

We komen vervolgens aan bij de Renault garage, en de beste man die achter de receptie staat geeft aan dat hij ons niet kan helpen omdat hij de accu niet op voorraad heeft. Hij verwijst mij door naar een auto-onderdelen winkel om daar een accu te kopen, dan wil hij hem er wel voor ons inzetten. Ook die winkel heeft de accu niet op voorraad. Vervolgens verwijst hij ons door naar een andere garage, die al eerder is gebeld door de Iveco garage, maar deze hadden geen tijd. Toen ik dat zei, wilde hij ook nog wel bellen naar ze en ja daar hadden ze wel de accu op voorraad en toen ik daar aankwam om de accu te kopen, werd er meteen een monteur aan mij toegewezen om mij te helpen om de accu te monteren. Dat is een meevaller.

Maar goed; hoe fijn was het dat zwager John aangaf dat hij dezelfde accu had in zijn camper, dus dat gaf vertrouwen. Maar bij installatie bleek de accu toch niet te passen; de + pool zat aan de verkeerde kant en de kabels waren te kort om aan te passen. Ook paste de klembeugel om de accu in de accubak te fixeren niet. De goede accu moest een bepaalde vorm te hebben, die geschikt was voor deze klembeugel. Jullie raden het al. Die accu hadden ze niet op voorraad. Wel kon ik naar de andere kant van de stad rijden om bij een groothandel daar de goede accu te kopen. Miriam en ik zeiden dat we graag wilde dat hij de groothandel zelf zou bellen met de specificaties van de goede accu. Dat heeft de beste man gedaan, maar eerst moest de oude accu weer in de camper gemonteerd worden om weer op pad te gaan om de accu zelf te halen. Iedereen is zo vreselijk vriendelijk en behulpzaam, maar bij de groothandel kreeg ik het gevoel dat ik genaaid zou worden gezien de prijs van de goede accu. Deze was 2x zo duur als dezelfde accu als de garage had aangeven qua specificaties, maar door de klembeugel moest deze een hogere rand hebben. In plaats van 220 euro werd het 365 euro voor dezelfde accu. Toen ik daar wat van zei dat ik schrok van de prijs, kwam opeens een korting op de proppen en werd de accu 230 euro. Prima! Doen we!

Maar in plaats dat zij de accu zouden plaatsen, zoals door de vorige garage was aangegeven, weigerden ze de accu te plaatsen en moest ik maar terug gaan naar de vorige garage. Zij gingen om 18.00 sluiten en het was al 17.30 uur, dus geen tijd meer daarvoor. Wij weer terug in de hoop dat de vorige garage toch de accu voor ons nog wilden monteren. Dat wilden ze wel doen. Zo vreselijk goed geholpen. Ze verkopen uiteindelijk geen accu, maar verrichten wel de arbeid. De kosten? Niets! Niets! Dat wilden we niet, maar na zo’n dag als vandaag voor ons, was dit service. Vanzelfsprekend aangedrongen om iets te betalen voor de tijd, wilden zij er niets van weten. Toen maar een donatie gedaan voor de Cerveza-pot op vrijdag. Werd zeer gewaardeerd, maar wij waren ontdaan door de vriendelijkheid van een ieder die hier ons geholpen heeft.

We zijn nu net thuis op dezelfde camperplaats als de laatste dagen en gaan morgen weer op pad. We zijn aan een biertje begonnen en zijn allebei moe van deze dag. Maar we zeggen net tegen elkaar dat het beter nu en hier was gebeurd dan later in de winter met vorst op een plek waar je de hulp niet direct tot je beschikking hebt. Nu dus een nieuwe goed accu waarmee we de winter mee in kunnen. Een Volt-treffer dus!

Morgen een nieuwe dag en dan weer onderweg! Miriam zegt; we hebben geen dag verloren, omdat we geen planning en geen bestemming hebben en de zon scheen. Zo is het, we zijn zwervers zonder agenda!

28 en 29 oktober 2025: Follow the sun naar La Seu d’ Urgell (Spanje)

/ martin&miriam / 6 reacties

We worden wakker en zien tot onze opluchting de zon. Korte broek aan!! Lekker hoor!

We gaan na de ochtendrituelen op pad en rijden weer een mooie rit over uitsluitend secondaire wegen. De natuur wordt ruiger en de bergen van de franse pyreneeën komen dichterbij. Het ziet er prachtig uit in de stralende zon. We passeren Carcassone en staan meteen vast in allerlei files. Dat het in de zomer een drukke stad is, weten we. Maar nu in het najaar is het ook beredruk. We besluiten om echt niet deze stad voor nu te bezoeken en rijden door.

Opeens zien we een tankstation met ook de mogelijkheid om LPG te tanken. Ik besluit om de tank te vullen aangezien ik niet meer precies weet wanneer ik deze heb afgetankt. Volgens mij voor ons meerdaagse uitje naar ons Lelystad. Dat betekent dat we daar 5 dagen LPG hebben verbruikt en nu dus ook alweer 8 dagen de verwarming en boiler aan. Dat vinden wij allebei moeilijk om in te schatten hoelang je dus met 2 LPG flessen kunt doen, zo op reis. En het vervelende is dat de inhoudsmeter op de flessen net niet zichtbaar is door de kleine donkere gaskast en de meter net niet voldoende zichtbaar door de positie van de flessen. Zoals gewoonlijk was er rondom de LPG pomp drukte door auto’s en moest ik nogal krap met de camper tussendoor manouvreren richting de LPG pomp. Mijn ego werd gestreeld door mijn ega dat ze het zo knap vond dat ik zo makkelijk op de spiegel kan rijden met paar centimeter ruimte links en rechts. Tja, als tegenwoordige chauffeur in loondienst moet je dat toch kunnen, lijkt me…

Nadat mijn ego even was ge-uplift, kwam de bittere pil direct daarna: ik was nogal klunsig toen ik de LPG slang van de pomp moest aansluiten en struikelde over de slang, maar bleef godzijdank nog net overeind. Daarna, toen de slang was aangesloten drukte ik op de knop op de LPG-pomp maar zag nergens een telwerk op de pomp. Ik wat onzeker om mij heen kijkend waar ik toch kon zien hoeveel ik moet afrekenen en hoeveel liter naar binnen ging. Nergens te zien! Pas nadat ik de knop kon loslaten omdat de tanks gevuld waren zag ik op 5 meter nog een rare paal staan wat dus het telwerk van de LPG pomp bleek te zijn. Rare jongens die fransen!! Ruim 25 liter getankt, dus dat was dus precies 1 fles leeg en de andere was dus nog vol. Het rekensommetje leert dan dat wij ongeveer 10 dagen kunnen doen op 1 fles LPG. Met 2 flessen dus 20 dagen. Goed om te weten!

We gaan weer verder en Miriam maakt weer mooie foto’s van onderweg, terwijl we slingerend door de bergen richting Puigcerda, de grensovergang naar Spanje rijden. Wat is het weer een mooie voorspoedige rit en ook Joep houdt zich prima in de camper. Onderweg een paar keer stoppen om hem uit te laten en gaat ie vervolgens weer op schoot bij Miriam in zijn mandje. Wereldbeest!

Na een rit van ongeveer 6 uur zijn we het wel zat en besluiten om een overnachtingsplek te zoeken en vinden die op de Camping Car Park in Le Seu d’ Urgell net over de grens in Spanje. Het is een verharde camperplaats met alle voorzieningen die je als camperaar nodig bent. Toilet en douche zit in de camper, dus als je je afval, grijs water en chemisch toilet maar kwijt kan, dan is het al top! Elektra is een bonus, maar dat is hier ook beschikbaar op deze plek. We komen aan en zijn zo blij dat de zon schijnt, dat we meteen de stoelen buiten zetten en even een tukkie doen in de zon. Plankje erbij en drankje en wie maakt ons wat? Een heerlijke rustige nachtrust hier gehad en vandaag, woensdag, is het weer nogal regenachtig. Eigenlijk regent het constant en is het zicht wat beperkt.

We zitten in een machtig mooi gebied waar we beiden nog nooit eerder zijn geweest, dus wel willen echt wat meer tijd hier doorbrengen. We besluiten om op deze plek 2 nachten te blijven om vervolgens hier in de buurt nog ergens anders een plekje te vinden. We zitten midden in de bergen en aangezien het vandaag zo slecht weer is, blijven we hier dus toch nog maar een dag en nacht staan. Nu verder rijden dan zie je niks van de omgeving en dat vinden wij zonde. Morgen schijnt hier de zon weer en is de temperatuur 20 graden. Dan gaan we weer verder met onze rit.

We zitten nu in de camper, waar Miriam weer Mien Dobbelsteen speelt en ik ons blog zit te schrijven. Ook ben ik al onze locaties waar we gestaan hebben aan het bijwerken op onze website, zodat deze weer up to date is. We doen vandaag helemaal niks en nemen beide een snipperdag! Zowel Miriam als Joep hebben wat darmklachten en zijn niet tintelfris. Joep heeft de meeste last van zijn buikje. Maar nu is ie weer voor een Oscar aan het spelen; hij ligt in de bijrijdersstoel te shaken en mij aan te kijken of dit zijn laatste momenten zijn in het aardse leven, maar op het moment dat we zeggen “zullen we rondje lopen” is de herrijzenis van de dood nog nooit zo snel geweest. Hij kwispelt en staat vol energie te stuiteren zo blij is ie dat ie naar buiten gaat….of is het omdat hij zo nodig moet?

Vanmiddag lekker beetje lezen, tv kijken hoe de verkiezingen verlopen in Nederland en voor de rest een beetje vegeteren. Wij komen deze dag prima door!!

Morgen weer op pad naar een nieuwe bestemming.