We zijn gisteren hier aangekomen en vanaf het moment dat we hier binnenrijden op de camping, valt ons de netheid, rust en de prachtige natuur ons op. Bij de vorige camping zeiden bepaalde gasten daar al dat het hier mooier is, maar dat vooral de hoeveelheid regels op deze camping mensen afhoudt van er te komen. Wij dachten; laten we maar eens beginnen met de minimale verblijfsperiode van 2 nachten en dan zien we wel.
Nadat we de camper bij de receptie hadden neergezet, melden we ons bij het nederlandse echtpaar die eigenaar is van deze camping. Zeer netjes ontvangen en het feit dat ik een tukker ben en afkomstig ben uit het oosten van Nederland, schepte al direct een band en leuk gesprek. Na het inchecken kregen wij onze plek toegewezen en werden ons de flyers met alle regels op de camping toegelicht. Wij schrikken hier niet van en zijn er juist van overtuigd dat duidelijke regels ervoor zorgen dat met een hoop mensen op een kluitje er een betere leefomgeving ontstaat. Want wij zijn er inmiddels wel achter dat er altijd een paar mensen rondlopen die de regels aan de laars lappen of gewoon asociaal gedrag vertonen. Deze eigenaar is daar heel stellig in; als je de regels niet naleeft, dan vertrek je per direct. Klinkt dat gastvrij? Misschien niet, maar het is wel duidelijk. Gastvrij is deze man wel! Prachtige camping heeft hij geschapen en aan alles is nagedacht en vooral netjes en schoon. Dat zijn dan ook de mensen die hier staan. Met alle respect voor de vorige camping waar wij waren, maar er hangt hier een veel prettiger en socialere sfeer dan bij de vorige. Het sanitair is hier om door een ringetje te halen, de wasbakken en afwasplaatsen zien er top uit. Maar de eyecatcher is hier toch wel de omgeving.
Sommige zouden liever naar de costa’s en drukke plaatsen gaan om daar in de drukte veel gezelligheid te treffen. Ons kan dat niet boeien. De natuur en er in leven, dat vinden wij het prettigst. Wil niet zeggen dat wij nooit zin hebben om een terrasje te pakken of een restaurantje te bezoeken, maar in de natuur heb je dat aanbod veel minder en schikken wij daar ons met plezier in.
Na het installeren van de camper en de stoelen en tafel buiten zetten, nemen wij een biertje en kijken even om ons heen. Wat een uitzicht en wat een plek! De Vale Grande..de Grote Vallei kijken wij op uit. Voor ons loop je zo de natuur in en kun je kilometers lopen. We beginnen dan ook in de middag eerst met een wandeling door de vallei en gaan niet de bergen in. In de vallei lopen beekjes en riviertjes, moet je over keien springen om over een beekje te komen. We lopen langs richels direct naast het water, wanneer je verkeerd stapt ook meteen het beekje inkukkelt. Miriam kan soms wat lomp struikelen over takjes of stenen op het pad, dus zij is extra alert. Ook met mij gaat het prima. Waar het opperbest mee gaat is onze Joep. Die is helemaal door het dolle heen en doet meer de eer aan als zeehond dan als Dachshund. Hij zwemt, hapt achter watervliegjes aan en de staart is een propeller die in staat zou zijn om een boot vooruit te stuwen, zo kwispelt die kleine man.
De avond begint met een behoorlijke tijd met regen, dus wij naar binnen. Overdag is het een heerlijke 18-20 graden, maar als de regen komt, dan koelt het toch af naar 12 graden en gaan we naar binnen. Heerlijk de avond binnen doorgebracht en al lezend in bed de avond afgesloten. De buitenlucht maakt ons slaperig en we slapen hier dan ook als marmotten in de winter.
Vanmorgen na het ontbijt maken we ons op om weer door de vallei te trekken, maar dan meer ook de heuvels in te lopen en eigenlijk een ronde te maken rondom de grote heuvel/berg direct tegenover onze plek. Ik reageer maar enthousiast over deze suggestie, terwijl ik bang ben dat ik de langere wandeling niet kan volbrengen of niet weet wat ik qua klimmen en bergop lopen kan verwachten. We beginnen met goede moed met de wandeling en genieten enorm van alles om ons heen. Miriam wil even met haar vader bellen om hem een hart onder de riem te steken, aangezien vandaag de verjaardag zou zijn van Miriam haar moeder, die ons 2,5 jaar geleden is ontvallen. Hoe leuk was het om via beeldbellen ook meteen Sylvia en Denise te zien. De zus van Miriam en haar nichtje. De verbinding was slecht dus de kwaliteit van het gesprek ook. Elkaar maar even gesproken maar fijn om elkaar weer even gezien en gehoord te hebben. Maar 22 februari is voor ons altijd moederdag: verjaardag van Miriam haar moeder (✝️ 2022) en sterfdag van mijn moeder (✝️ 2012).
We lopen door en lopen dwars door de bossen tegen de heuvel op. De wandeling is langer dan we gedacht hadden en doet ons denken aan de natuur in Afrika waar we een aantal malen geweest zijn. Rode onverharde wegen, dorre plekken met struiken en in de zon ruikt het ook naar Afrika. Na elke bocht denken we te weten dat dit het laatste stukje is, voordat we links af moeten slaan naar de camping. We lopen stukken steil naar boven en dat is het voordeel van naar boven lopen; je loopt ook weer naar beneden. Nu loopt dat ook niet altijd lekker, maar we babbelen lekker met elkaar verder over de onverwachte toenadering van onze engelse vrienden Neil en Yvonne. We zien elkaar al weer een paar jaar niet meer en dat blijft een gevoelig onderwerp, blijkt. Neil en Yvonne zitten vanaf zondag nog geen 20 kilometer van ons af en het lijkt hun leuk om weer af te spreken om biertje te doen. We zijn er druk mee in ons hoofd en het voelt niet goed om hier gehoor aan te geven, zonder daarover in details te treden wat er ooit wel/niet is gebeurd. Zowel Miriam als ik hebben in de WhatsApp conversatie met hun aangegeven hoe we erin staan en Miriam stelt een paar vragen waarop we geen antwoord krijgen. Maar gewoon verder gaan alsof er niets is gebeurd zien we beiden niet zitten. En Engelsen praten niet uit wat hun dwars zit en willen gewoon verder gaan. Dat gaat bij ons dus niet en daarom bedanken voor dit moment op een weerzien. Wellicht ooit in de toekomst.
De wandeling glooit prachtig verder en we komen uiteindelijk na ruim 5 kilometer terug op de camping. Nu zeggen jullie waarschijnlijk; 5 kilometer….waar heb je het over! Klopt! De afstand was niet zo het dingetje, maar meer de hoogteverschillen. Vals plat kan ik nog wel hebben, maar steil omhoog is een ander verhaal. Alhoewel het ons beiden niet tegenviel hoe goed het ging. Als een hinde ging ik naar boven….En als een rollende rotsblok naar beneden…..
Het voordeel van deze inspanning was dat wij alle drie down and out waren voor de komende uren en dat we dus met goed gevoel kunnen gaan zitten lezen voor de camper. Vanmiddag nog even afwasje gedaan, nadat Mirreke weer heerlijke lunch had gemaakt vanuit ons oventje. Daarna lekker gedoucht en hebben we gesproken over hoe het tot nu toe gaat en wat we de komende dagen willen doen. We kunnen tot volgende week woensdag hier blijven en dan richting de kust van de Algarve rijden. Het bevalt ons prima hier tot die tijd, maar woensdag moeten we ook weer boodschappen doen, want dan is de koelkast ook echt weer leeg. Morgen ga ik wel proberen om met de vouwfiets toch de berg op te komen om naar een dorpje te rijden om wat boodschappen te doen. Kunnen we misschien nog langer hier blijven. Miriam is helemaal happy met deze plek! En je weet….Happy Wife, Happy Life!
