Vanmorgen stonden wij weer tintelfris naast ons bed, na een zeer goede nachtrust. Ondanks dat het 6 jarig buurjongetje tot ongeveer 23.00 uur buiten aan het voetballen was en het hele stadion van Manchester United nadeed, konden we toch in slaap komen. Lekker in ons eigen bedje en klaar voor een heerlijke nacht, na de boothut van gisteren.
Gisteravond begon het te regenen, druppels op ons dak…wij vinden het ultiem genot! Maar dan moet het de volgende ochtend wel klaar zijn. Dit was dus duidelijk niet het geval en het zou de godganse dag blijven regenen. Jammer maar niets aan te doen. De zon schijnt altijd in ons hart, dus klaarmaken voor vertrek. Vaste patroon na het ontbijt is het legen van het chemisch toilet en het aanvullen van de watertank. Elektra loskoppelen, de steunpoten indraaien en weer op pad. Nu is Schotland een prachtig land in het droge en zonnige gedeelte van de dag, maar nu was het mist, dauw en regen de hele rit.
Maar; ondanks de regen is en blijft Schotland zelfs een prachtig land. Door de laaghangende bewolking, de mistige vergezichten heeft het land in het noorden een wat mystieke uitstraling. Je krijgt een beetje het gevoel van de middeleeuwen, hoe de wereld er toen uitzag. We reden langs glooiende landschappen, met kronkelende riviertjes, met rotspartijen langs de zijkanten, mannen aan het vliegvissen en tentjes af en toe direct langs de rivieren wild kamperen. Door de vele regen zien de bergen en dalen van dit gedeelte er zo vreselijk groen uit, dat je denkt dat het een modeltrein-omgeving is. Nadat we Aviemore hebben verlaten, rijden we via de A9 naar Inverness om daar te brug over te rijden om vervolgens onze weg te vervolgen naar Alness, Tain, Dornoch en Golspie.
In Dornoch even bijgetankt omdat we nu echt het verlaten noorden in gaan rijden. Je weet nooit wanneer je weer wat tegenkomt. Na Golspie de A9 tot Helmsdale gevolgd om vervolgens te gaan beginnen aan een heel lang stuk smalle weg. Miriam en ik hadden de discussie welke weg te volgen; een hele mooie scenic route die we al vorig jaar gereden hebben of een zelfde soort weg, maar dan minder “scenic”, welke wij nog nooit gereden hebben. We kiezen beiden voor de onbekende weg, waarschijnlijk minder mooi volgens de wegenkaart, maar we gaan het zien.
Deze weg loopt van Helmsdale naar Melvich aan de noordelijke kust van Schotland. Een single track road, dat wil zeggen een boerenweggetje, maar dan wel om de 250 meter een passeerhaven, mocht je andere auto’s tegen komen. Met onze camper is het goed te doen en je kunt, in tegenstelling van Zuid West Engeland, ver van je af kijken. Zodoende wordt je niet verrast door plotseling opdoemende auto’s. In alle eerlijkheid; over een afstand van ruim 55 kilometer zijn we letterlijk 9 auto’s tegengekomen. Is dat n rustige omgeving of een rustige omgeving?
Al rijdende kwamen we erachter dat deze route ook gewoon fantastisch was om te rijden. Het was inderdaad minder dramatich als de andere route, maar deze route was gewoon lieflijker, glooiender en groener. Kleine buurtschappen, boerderijen, liggend in groene dalen, met altijd water of in een rivier of in een Loch (meer). We hebben echt genoten van deze rit, ondanks het slechte weer.
Tussen de middag hebben we onze camper ergens langs de route geparkeerd, met een prachtig uitzicht. Mir ging op basis van sentimenten uit onze camperreis in USA gebakken bacon maken met een gebakken eitje op brood. De engelsen snijden de plakken bacon zo dik, dat het gewoon vies om deze te eten. Geen succes dus. Wel gezellig samen genoten van het uitzicht, en lekker nog even buiten gelopen om foto’s te maken. De temperatuur was prima en de regen was even opgehouden.
Nadat we in Melvich waren aangekomen, moesten we nog zo’n 60 kilometer langs de noordelijke kust. Eerst nog een stukje zonder uitzicht op de oceaan, maar daarna slingerden we langs de smalle weggetjes door kleine dorpjes. Wat een heerlijk land is dit. De typische ouderwetse boerderijtjes met die middeleeuwse stenen en muurtjes erom heen. We genieten!
Na verloop van tijd reden we achter een tweetal duitse campers. Kilometers lang konden we er niet langs, maar deze 2 reden werkelijk zo irritant langzaam. Het schoot niet op. Ook al stopten we tussentijds om foto’s te maken of even te filmen, binnen no time zaten we weer achter ze. Om gek van te worden. Uiteindelijk aan het einde van de middag kwamen we aan in Durness, op de door ons gewenste camping met uitzicht op rotsen en de oceaan. Vorig jaar zeiden we nog; hier willen we staan als we met de camper gaan. Inchecken en klaar voor 2 dagen verblijven op deze camping. Het uitzicht op de oceaan is ons niet gegeven, want het is erg druk op de camping. We ontmoeten in de pub, tijdens ons biertje een club met vrijgezellen die met zijn dertigen op deze camping staan met hun campers. Zij staan oceanview en wij de rij erachter. Wel een erg leuk gezelschap! Zeer gemeleerde groep met vrijgezellen, weduwnaars en weduwen, gescheiden mannen en vrouwen en gewoon geheelonthouders zal ik maar zeggen. Heerlijk geouwehoerd over Nederland en Engeland en onze landen, Europa en slap lullen met elkaar. Zij blijven 4 dagen, wij 2 dagen, dus morgen zien we ze weer in ons clubhuis. We kunnen rollend naar onze camper; ik noem het zelfs makkelijk loopafstand….
Miriam staat nu lekker een vegetarische maaltijd te koken (fritatta met salade) en ik werk aan ons blog. Vanavond lekker lezen of misschien wel een filmpje kijken, maar ik ken ons….zal wel na het eten volledig inkakken en om 22.00 in bed! Welterusten allemaal en tot morgen!
