Vanmorgen werden we brak wakker. Tot vannacht 4.00 uur waren er een aantal jeugdigen nogal lawaaiig in een nabij gelegen terrein. Tjonge wat een mafkezen en wat n lawaai. Het belooft een lange dag te worden, zo moe voelen we ons. Na het koffiemoment pakken we alles in en maken de camper klaar voor de volgende dagen; altijd lege en volle tank, leeg toilet en aftanken, want je weet nooit waar je terecht komt.
Onderweg naar Albertville (jawel, van de winterspelen!), richting Modane, maar dan via een zijweg van de A43, dwars door de bergen. We nemen niet de Frejus tunnel, maar rijden dus dwars door de bergen over het Massief du Mont Cenis. We wilden niet over de snelweg, maar willen eigenlijk door de kleinere wegen en de ruige natuur. Nou we kunnen zeggen dat we enorm geboft hebben met wat we onderweg gezien hebben. We hebben echt genoten! Ook onze Lambortinki heeft zich kranig geweerd en ging in een redelijk tempo de steile hellingen op. Ook de haarspeldbochten liepen als een zonnetje! We reden in een geisoleerde wereld; geen auto achter je hangen, geen drukke toestanden, helemaal alleen hoog in de bergen.
De hoogste gemeten berg die we getopt hebben is de Mont Cenis, deze was 2083 meter en onderweg naar boven kwamen we nog een prachtig bergmeer tegen, het Lac du Mont Cenis. Ook dit meer was zo mooi turqoise van kleur, met daarom heen de lagen met steensoorten uitgesleten over de eeuwen heen. Op een parkeerplaats heeft Mir een heerlijke lunchplank gemaakt met stokbroodje, kaasjes, olijven en fuetje. Uitzicht was onovertroffen en werkelijk genoten van deze rit.
Op het moment dat we daar weg wilden rijden, zag Miriam beneden direct aan het meer een viertal campers staan die daar waarschijnlijk gingen blijven overnachten. Mir stelde voor om hetzelfde te doen, maar dat zag ik gezien de vroege tijd van de middag nog te vroeg om dat te gaan doen. Er was niets, helemaal niets en alleen uitkijken op het meer en de bergen eromheen. Prachtig, maar we wilden ook nog een stuk richting Cuneo en dan pas ergens onderweg stoppen in Italie. De discussie leidde tot een verdeeldheid in het kamp.
Toch maar doorrijden en ook omdat ik er vanuit ging dat we nog heel veel moois zouden gaan zien onderweg. Planning was om door de heuvels rondom Turijn door te rijden naar Cuneo, een schijnbaar mooie stad in Piemonte die nooit nog geen toerist heeft willen zien. Waarom? Geen idee! Men zegt dat dit werkelijk een mooie stad moet zijn en aangezien wij vorig jaar ook naar Ferrara zijn geweest en verrast door zijn schoonheid. We gokken het erop dat ook dit weekend een mooi Cuneo Weekend zal worden. De camping had ik onderweg al uitgezocht, dus ondanks een mokkende echtgenote, doorrijden dus! Wel; ik kan er kort over zijn. Het was een drama-rit! Zo saai en zo vlak en zo lelijk, dat we maar besloten om dan maar echt helemaal door te rijden naar Cuneo. Weer een lange dag achter het stuur, terwijl we dat juist niet meer willen doen.
Omstreeks 17.00 uur kwamen we aan op de Camping Barilto nabij Cuneo. Moe, verhit, want het is 30 graden en erg klammig. We checkten in en nadat ik de camper op zijn plek had gezet, direct een plons in het zwembad genomen, terwijl Mir een boek zat te lezen. Het is een echte italiaanse camping, met weinig toeristen en heel veel kinderen en lawaai. We zijn er wel over uit; dit soort campings is niets voor ons. We willen kleinschalige, groene en rustige campings, waar je op jezelf kunt zijn. Nu staan we op een plek op een doorlooproute en het is net alsof wij van Mars komen. Ze gapen ons aan en ook onze scooter is een populaire attractie. De mannen staan erbij te kijken en hebben het erover. De komende 2 nachten blijven we hier en morgen met scooter Cuneo in.
In ieder geval was vandaag een adembenemende rit over de eerste 200 kilometer door de bergen, de laatste 150 kilometers waren saai. Hopelijk onderbouwen de foto’s van Mir mijn verhaal goed, want ze heeft weer werkelijk prachtige beelden geschoten!
