We worden wakker in onze camper aan de boulevard van Fuengirola, na wederom een beregezellige dag met de familie. Gisteren zijn de meiden gaan winkelen in Miramar, een mega winkelcentrum waar je helemaal los kan gaan. Harry en ik zijn niet van het winkelen en blijven met plezier thuis. Lekker rustig! Die meiden maken lawaai voor 10 en dus kunnen we een beetje lezen en praten we wat. Totdat ook Harry de onrust in zijn lijf voelt en voorstelt om met de auto de busroute te gaan doen. Die gaat helemaal de bergen in en krijg je prachtig uitzicht over de stad, de kust en de bergen. Ik wilde wel mee, maar twijfelde eerlijk gezegd of dit met Joep een goed idee is. Joep laat ik niet alleen achter in huis, dus die moet mee in de auto. Zelf heb ik Joep nog nooit op schoot gehad in de auto, dus zowel voor hem als mij zeer onwennig. Nou…dat hebben we geweten. Joep begreep er niks van en was nerveus, begon te hijgen, kwijlen en werd misselijk van de rondjes die we reden. Eigenlijk reden we een hele lange kurketrekker naar boven. Ook ik zat megagespannen op de stoel omdat ik bang was dat Joep moest braken in de auto. Dat wil je Harry ook niet aandoen. We blazen de tour af en ik laat mij bij de camper afzetten om vandaar uit een stuk te gaan wandelen met de kleine veldheer. Het weer was erg lekker zonnig en met een 21 graden hebben we lekker langs het riviertje en het park gewandeld totdat we weer bij het appartement waren. De meiden bleven lang weg, dus via de pinbetalingen op de rekening kon ik zien wanneer de laatste pinbetaling was….ze komen er zo aan, was mijn conclusie. Er was namelijk al een half uur niets gepind. In de avond samen met Lenneke, Mark, Harry en Diny lekker gegeten. We laten aziatisch eten bezorgen en nadien nemen wij afscheid van iedereen om weer terug naar de camper te gaan voor de laatste nacht in Fuengirola. Waren een paar topdagen met de familie!
We gaan weer vertrekken naar een volgende bestemming, maar dan weer landinwaarts. Miriam en ik zijn er wel achter dat met een redelijk grote camper en Joep in een grote stad het niet fijn is. Mocht Joep er over een aantal jaren niet meer zijn, dan zien we wel of het dan wat is voor ons. Maar vooralsnog heeft onze voorkeur om in de natuur te verblijven. Niks ten nadele van iedereen die de kust geweldig vind en de plaatsen aan de costa’s mooi vinden. Wij hebben nu een andere bestemming voor vandaag.
De nieuwe Garmin campernavigatie helemaal ingesteld en de camping ingevoerd die we willen gaan bezoeken. We rijden vanuit Fuengirola naar Ronda, om 10 kilometer voor Ronda het Parque Nacional Sierra de Las Nieves te gaan bezoeken. Uitvalsbasis is voor de komende dagen de camping Municipal Conejeras in Parauta. Hier blijven we een paar dagen om het park te bezoeken. De route ernaartoe brengt ons langs de kust over de snelweg A7 bij Marbella om vervolgens dan de bergen in te gaan over de A-397 richting Ronda. We hebben bij Marbella nog even contact met onze vrienden Rob en Odeke, die we zouden gaan bezoeken in hun huis in Marbella, maar zij zijn inmiddels voor de feestdagen weer naar Nederland vertrokken. Mir en ik besluiten om ze een keer te bezoeken met het vliegtuig in de nabije toekomst in plaats van met de camper.
De route door de bergen was werkelijk fantastisch. We rijden slingerend door de bergen en zien mooie uitzichtpunten en door het heldere zonnige weer zien we op een bepaald moment vanuit de bergen Gibraltar liggen.
Het is beredruk op de weg en ik sluit uiteindelijk met de camper achteraan bij een langere rij met auto’s die de bergen op rijden. Allemaal richting Ronda vermoeden wij, aangezien deze dagen Spanje een paar feestdagen viert en dus de mensen een lang weekend hebben. Opvallend dat ik meteen mij wat meer ontspannen voel rijden dan toen ik aan kop reed de berg op en alleen maar auto’s achter mij. Ik probeer mij nooit op laten jagen, maar onbewust zoek je toch een makkelijk punt om de auto’s voorbij te laten gaan. Die kom ik niet tegen, dus blij dat ik opeens midden in een rij terecht kom en ik dus niet “die langzame” aan de voorkant ben. Dat was nu een zeer bejaarde bestuurder, die hoogtevrees had, denk ik.
We komen in een stralende zon aan op de camping en worden meteen blij wat we zien. De camping ligt in het park tussen de bomen en overig groen. Het is er druk en tot onze spijt kunnen we niet meteen onze plek krijgen omdat er eerst nog campers uit moeten checken voordat wij erin kunnen. Ongelofelijk om te zien; december en de camping bomvol, met mensen met korte mouwen/broeken en buiten eten. Geweldig om te zien. Het lijkt wel hoogzomer zoals in Nederland. Ook lopen er Spanjaarden bij die onderweg naar Antartica lijken te zijn, zoals ze in skipakken, mutsen en handschoenen rondlopen. Die denken; winter is winter!!
Nadat we onze plek gevonden hebben, installeren we ons en nemen geen aansluiting voor elektra. Deze kost per dag € 7,90 en dat is 2x zo duur als normaal. Maar aangezien we onder bomen staan, zullen onze zonnepanelen niet veel laden aan stroom, dus we zien wel hoe lang we het volhouden op de accu. Met kaarslicht lezen is ook wel even leuk en romantisch houden we ons voor.
Na de lunch staat er een wandeling op de planning vanuit de camping door het natuurpark.
Het Parque Nacional de la Sierra de las Nieves is een nationaal park in de provincie Málága in Andalusië. Het gebied werd in 1989 al door het parlement van Andalusië tot natuurpark (parque natural) verklaard. In 1995 werd het toegevoegd aan de lijst van biosfeerreservaten van de Unesco. Het bevindt zich tussen de gemeenten Ronda, El Burgo, Yunquera, Tolox en Parauta. De hoogste bergtop is de Torrecilla (1919 m). In 2019 zou het gebied uitgeroepen worden tot zestiende nationaal park van Spanje, maar de erkenning als nationaal park heeft vertraging opgelopen. Op 1 juli 2021 werd het gebied definitief tot nationaal park verklaard. Het nationaal park beslaat 23000 hectare (en is dus kleiner dan het vroegere natuurpark) in de gemeentes Benahavis, El Burgo, Istán, Monda, Parauta, Ronda, Tolox en Yunquera.
Het park is vooral bekend om de bossen van de Spaanse zilverspar; 65 procent van de totale zilversparbossenoppervlakte in Spanje komt in de Sierra de Las Nieves voor. Verder zijn er heel wat grotten (Hoyos del Pilar, Hoyos de Lifa, Cuevas del Moro). In het nationaal park leven onder andere de steenarend en de havikarend. Deze zien wij dan ook boven ons rondcirkelen. Een prachtig gezicht en Miriam staat gefascineerd te kijken naar deze mooie imponerende vogels. Hoewel het park enkele tientallen kilometers verwijderd is van de Costa del Sol, is er door de hoge ligging kans op sneeuw. Het park wordt ontsloten door onverharde wegen. Er zijn goede wandelmogelijkheden overal en deze middag beginnen we aan een mooie wandeling die begint op 750 meter van onze camping vandaan.
We lopen naar het startpunt van de wandeling en deze is ongeveer 3 kilometer lang. Nou…eigenlijk niet lang, maar vooral omhoog. Het blijkt een pittige wandeling te gaan worden, maar we zijn er aan begonnen en dus maken we hem af. Waar we vooraf dachten dat ik zou puffen en zuchten op de weg omhoog, bleek mijn duracell konijntje Mirreke nogal te worstelen met haar ademhaling en loopvermogen bergopwaarts. Ik liep als een hinde (wel een oude hinde weliswaar..) naar boven en coachte Miriam op haar ademhaling. We lopen uiteindelijk de route niet helemaal zoals die hoort en in plaats van de wandeling te volgen, besluiten we om naar de top te gaan lopen. Nogal ambitieus als we zien hoe steil het omhoog gaat. Ook Joep zijn tong hangt inmiddels op zijn enkels. Maar we worden beloond als we aankomen op de top van de berg. Deze berg had een hoogte van 1265 meter en was dus niet de hoogste die er in dit park zijn, maar wij voelden ons als beklimmers van de Mount Everest. Okay…we zijn gauw tevreden….jaja!
Bij terugkomst op de camping, moe maar voldaan, komen we in relaxstand en genieten van alle Spaanse gezinnen die hier deze feestdagen doorbrengen. We zijn de enige toeristen en vooral Joep heeft een hoop aanbidders die hem zien lopen en relaxed zien liggen in zijn hemels bedje.
Om ons heen zien we iedereen in het midden van de middag al beginnen met koken en BBQ-en. Ze eten hier altijd om 15.00 uur warm en later op de dag/avond pas tapas. De camper naast ons heeft een heel gezelschap om hun heen met een hoop lawaai en gezelligheid. Italianen kunnen er wat van, maar sluit deze Spanjaarden ook niet uit. De buurman staat met een enorme grote paella-pan zijn gerecht te bereiden en Miriam loopt op een bepaald moment voorbij en laat merken dat het erg lekker ruikt allemaal. Een uur later, als iedereen gaat eten, komt de buurman een bordje met paella met kip, garnalen en fongole brengen voor ons. Zo leuk, maar vooral ook zoooo vreselijk lekker was deze! Nadat wij het bordje op hadden even op Google Translate een zin laten maken; Het was verrukkelijk en erg bedankt voor de vriendelijkheid. Als dank willen wij jullie deze fles Limoncello aanbieden voor als het straks koud wordt buiten”. De zin in het Spaans zal ongetwijfeld niet geklonken hebben, maar hilarisch vonden ze het wel. Was gezellig op de hele camping. De sfeer onderling was erg gemoedelijk en veel vrolijkheid onderling.
De avond brengen wij lekker knus in de camper door en de volgende ochtend is er heuse exodus op gang gekomen. Alle Spanjaarden vertrekken vandaag en daarom mogen wij straks een betere plek zoeken van de campingbeheerder. We staan echt onder de bomen en we wekken geen stroom op. De accu is te leeg om nog volledig bij te voeden en aangezien wij nog wel een paar dagen willen blijven, maar geen 7,90 per dag voor elektra willen betalen, moeten we wel verkassen. Want ja…er komt geen geld meer binnen en zo komen wij de winter door….met 20 graden overdag!
Straks weer wandeling maken door het park en voor de rest de komende dagen in ruststand. Beetje vegeteren, lezen, wandelen en oh ja…we gaan ook nog proberen te fietsen hier….maar ja..accu’s leeg! Wat rot…..
