Quinta de Odolouca

11 Maart 2025: We gaan het anders doen nu!

/ martin&miriam / 20 reacties

We geven het op hier! We pakken onze spullen bij elkaar en gaan morgen weer verder met onze natte reis! Want nat, dat blijft het hier nog wel de komende dagen. We kunnen inmiddels niet meer zonder modderpoten de camper inkomen, gezien de geheel ondergelopen campingplek die we hebben. Op je teenslippers zak je tot net onder de lies in de blubber (ietwat overdreven…maar tot aan de enkel zeker!) en dat is niet prettig na inmiddels 5 dagen ellende hier op deze prachtige plek.

Maar omdat vandaag de enige mooie dag is in deze week, besluiten we om woensdag hier te vertrekken. “Wat er ook gebeurt, ik zit de hele dag buiten voor de camper” zegt mijn lieftallige echtgenote deze ochtend. Een paar minuten later heb ik buiten haar haren ingeshampoot en lekker haar haren gewassen….in de regen! Maar op die lieverd van mij zit wel een kop op! Ze bleef gewoon zitten en zit nu nog steeds met Joep buiten op een zeiknatte stoel. Elke keer als ik wat negatiefs over het weer zeg, dan zegt ze dat ik op moet houden met al dat negatieve gelul over het weer…”nu weten we het wel!” Komt vanuit haar tenen (in de modder!) Even een korte opsomming van de zomaar uit de lucht vallende kreten van mijn lief: “ wat een tyfusweer….goed dat die meteologen geen dokter zijn geworden…ze weten er geen zak van!” En “tjesus, dit is toch niet normaal…wat een zeikweer de godganse dag”.

Jaaaaa….het leven van een camperaar in de winter in Portugal valt niet mee dit jaar. Het is werkelijk het slechtste jaar ooit wat regen betreft hier in het zuiden. Maar de sfeer onder elkaar is top te noemen. We lachen om de situatie, ondanks dat het allemaal wel een beetje balen is op onze eerste wintertrip.

Natte voetjes…

Maar wat gaan we dan anders doen? Waar gaan we heen? Overal om ons heen is het gewoon regen, regen en nog eens regen. We zien andere camperaars richting huiswaarts gaan of in de Cote d’ Azur nog een paar weken hangen. Dat lijkt mij ook wel wat, maar nu blijkt daar ook weer de komende week veel regen te vallen. We besluiten om gewoon onze reis die we van plan waren verder te gaan doen. Weer of geen weer. We gaan wel richting het noorden van Portugal om onderweg nog een aantal natuurparken te bezoeken en vervolgens landinwaarts door Spanje richting Frankrijk te rijden. We hebben nog tijd zat en dit jaar zien we ook echt nog als oriëntatiejaar om te ervaren waar en wat we leuk vinden. Deze plek waar we nu staan hebben wij wel voor de komende winter weer gereserveerd omdat deze plek alles heeft wat wij fijn vinden.

Ook zijn er veel camperaars die in het binnenland stonden, naar de costa’s vertrokken omdat daar het weer inmiddels wat beter is geworden. Maar dit maakt dat je nergens meer terecht kan aangezien alles vol is, horen we. Ons trekt dit totaal niet en daarom kiezen wij om de andere kant op te gaan. Vrienden van ons en familie van Miriam hebben huizen aan de spaanse kust en zouden we, mocht dit zo uitkomen, bij hun langs komen voor een bezoekje. Hier zien we nu toch vanaf aangezien we richting het noorden weer vertrekken. Volgende winter opnieuw bekijken, want het lijkt ons wel leuk om te zien waar ze zitten en bij te praten met ze. Hoe lief was het dan ook dat Miriam haar nichtje Lenneke, die in Firenguola woont, aanbood om haar verhuur-appartement beschikbaar te stellen voor een paar dagen om uit de camper te kunnen na al die natte tijden. Was echt heel lief! Maar we gaan verder met onze reis in de camper en slaan de costa’s over dit jaar.

Zelfs de geiten mekkeren over het weer…

Wat we anders gaan doen is het volgende. We gaan minder vaak campings zoeken en meer vrij staan zonder voorzieningen om ons heen. De app Park4Night hebben wij nog nooit gebruikt en gaan we nu toch vaker gebruik van maken. Zeker wetende dat in Portugal wildkamperen is toegestaan op veel plekken. De app Park4Night geeft allemaal locaties weer waar je prima een nachtje kan overnachten. Dat kan midden in de natuur zijn, maar ook op de parkeerplaats van een supermarkt die een paar plekken gereserveerd heeft voor campers.

Door het slechte weer de komende dagen gaan we toch maar aan het reizen en op doortocht maakt het ons niet uit waar we staan voor 1 nachtje. Rijden tijdens de regen vinden wij het meest effectief om veel te zien en onderweg op mooie plekjes of schattige dorpjes te stoppen en ergens de camper te parkeren. Waar we dan uiteindelijk uitkomen of heen gaan, maakt niet uit. Ook dat deden we in het verleden te weinig. Altijd onderweg naar die camping die we gepland hadden en geen tijd gunnen om ergens gewoon de camper te parkeren en dorpje te bekijken of marktje te bezoeken. Heeft ook te maken met de aanwezigheid van onze koninklijke hoogheid Joep, waardoor je niet graag met hem door de drukke straatjes loopt. Uit eten gaan met Joep op een terras is ook geen optie, is onze ervaring. Dat maakt dat je dat soort uitstapjes nagenoeg nooit maakte. Maar we hebben het er vanmorgen met Joep over gehad; Hij is ook akkoord dat we dit nu anders gaan doen. We gaan het zien.

In overleg met Joep over de plannen…

Om los te staan zonder faciliteiten heeft de camper voldoende stroom, water en toiletcapaciteit voor een paar dagen op een plek zonder stroom. En als de zon overdag schijnt, dan wekken de zonnepanelen weer voldoende stroom op om de accu’s weer te vullen.

Portugal voelt heel veilig aan en iedereen is hier enorm vriendelijk en dienstverlenend. We vinden Portugal een heel fijn land om te verblijven, maar zijn ook wel benieuwd hoe het in binnenlanden van Spanje zal bevallen. Miriam heeft toch wel een soort van route gemaakt om wel de nationale parken en natuurgebieden te passeren die we graag willen zien.

Of we morgen hier werkelijk wegkomen moeten we nog maar zien. Ik denk dat we wel een spoor van vernieling achterlaten op onze plek om weg te komen van onze plek, los van het feit hoe de weg bergafwaarts gaat om bij de openbare weg te komen. Deze rit is nogal steil en blubberig en Blij dat ik Glij vond ik vroeger al niks aan op TV, dus nu al helemaal niet. Morgen gaan we het meemaken!

06 Maart 2025: Alledaagse beslommeringen met slecht weer

/ martin&miriam / 14 reacties

De afgelopen week stond vooral in het teken van het slechte weer waar we momenteel mee te maken hebben. Eigenlijk zitten we een beetje vast op de locatie waar we staan. De afgelopen dagen wisselen een beetje zon zich af met regen en in de nacht werkelijk moesson-regenbuien. We worden er wakker van en vragen ons elke ochtend af hoe drassig het nu weer om ons heen is en hoe wild de rivier is in de vallei. Joep is al bijna een keer weggespoeld door de stroming toen hij even wat water ging drinken. Beetje paniek bij ons, maar we hadden hem net op tijd. Want ja, Joep blijft een waterrat, ook in de regen.

We overwegen om weg te gaan met de camper naar een volgende plek, ondanks dat we het hier enorm naar onze zin hebben. Maar welke optie in de nabijheid we ook bekijken; het is overal slecht (behalve in Nederland…). Dan besluiten we maar gewoon verder te gaan met het naar onze zin hebben op deze plek. Sowieso is wegrijden met de camper hier nu wel een dingetje. De toegangsweg is werkelijk spekglad door de modder en waterstroompjes die over de weg lopen. Er is onlangs nog een camper van de weg af gegleden en total loss verklaard. We zitten dus eigenlijk een beetje vast hier en wachten op beter weer.

Wel zijn we al aan het kijken wat we hierna gaan doen. We oriënteren ons om via de spaans-portugese grens weer een beetje richting het noorden te gaan om daar weer een aantal natuurparken te bezoeken en zien daar ook mooie kampeerplekken die nog plek hebben. We horen van de mensen hier dat iedereen die vertrokken is, allemaal naar de kust in Spanje en Portugal zijn vertrokken. Druk daar dus. Wij slaan deze over en zoeken weer de natuur binnenkort. Maar eerlijk gezegd hebben wij voor volgend jaar deze plek op Quinta de Odolouca weer geboekt voor een aantal weken. We zijn beide helemaal Zen hier.

Eergisteren was dan wel het moment dat we met de camper op pad moesten om onze proviand weer op volle oorlogssterkte te krijgen. Zeg maar een overlevingspakket, maar dan wat uitgebreider. We hadden ons voorgenomen om via een hele mooie route naar Silves te rijden door de bergen ipv de autoweg. Door het slecht functioneren van Google Maps en niet functioneren van onze campernavigatie, konden we de weg niet vinden en reden we opeens door de smalle straatjes van Sao Marco de Serra. We reden ons nog net niet klem en klaar was ik ermee en opperde dan toch maar eerst via autoweg naar de supermarkt in Silves te rijden, om vervolgens via terugweg de mooie route te rijden.

Met fikse regenbui bij de supermarkt op ons kop, begonnen we aan de terugreis via de prachtige route via de M502. Door het slechte weer konden we niet zover over de bergen en dalen kijken als met mooi weer, maar nu was deze weg zelfs prachtig om te rijden. Alleen de regen werd erger en we moeten straks nog over de toegangsweg naar de camping. Miriam was echt een beetje zenuwachtig daarover, maar toen we bijna weer bij de camping waren, had het daar nagenoeg niet geregend en was de weg nog goed begaanbaar. Meevaller dus.

Na de middag nemen we bij de camper nog een gezellig drankje want vanaf vandaag is ons huis in Lelystad niet meer van ons en is de overdracht bij de notaris geweest. Ondanks het slechte weer, zitten we er warmpjes bij en kunnen we nu andere zaken regelen om het naar ons zin te maken.

Niet naar onze zin hadden we het gisteren met de Vriendenloterij en de Postcodeloterij. Meedoen aan deze staatsloterijen is met een sms-je al voldoende om je op te geven of een mailtje. Maar opzeggen is een heel ander verhaal. Werkelijk asociaal en treiterend moet je allerlei processen door om het op te kunnen zeggen. En dat terwijl we alleen de vriendenloterij wilde opzeggen, hadden ze per abuis ook de postcodeloterij opgezegd. Toen we hierover reclameerden dat dit niet de bedoeling was en nooit met hun besproken hadden tijdens het telefoongesprek (we belden namelijk met de vriendenloterij), gaven ze toe dat de medewerker een fout te hebben gemaakt. We konden opnieuw lid worden, maar dan als nieuw lid. Huh….? We zijn al ruim 30 jaar lid/deelnemer met alle eventuele voordelen, dus dit was niet akkoord voor ons. Wel; een heel onvriendelijk gedoe, dus nu maar beide loterijen opgezegd. Vreselijk die niet functionerende afdelingen! Overigens; dit was de korte versie van het verhaal….

Wel naar onze zin hebben we het met onze nieuwe aangeschafte BBQ / kookstel voor op gas. Gisteren was een droge dag met veel zonnige perioden, dus mooi om voor het eerst onze BBQ te proberen met een lekkere steak op de grill. Aangesloten op de buitenaansluiting Gas van de camper, deed ie het prima en makkelijk in gebruik. Echt weer iets voor mij was om op de camping te vragen wie er lucifers of gasaansteker bij hun hadden. Wij namelijk niet. Onze buren hadden lucifers dus bakken maar! Even later kwam ik erachter dat de bbq een zelfontsteker had….

Tijdens gesprek met onze buurvrouw Anita eerder, gaf ze aan dat ze ook nog familie had wonen in Lelystad, maar dat ik die wel niet zou kennen. Nou…dan heb je me! Dan is het bijna een uitdaging om te weten wie dan. Jaaa, zegt ze…hij heet Prins van zijn achternaam, maar dat verwacht je niet, want hij is van indonesische achtergrond. Ik schiet in de lach en roep direct: aaah, Lex! Lex Prins! buurvrouw schrikt ervan en als blozend: ken je die??? Ja Lex is mijn neef! Tuurlijk ken ik die. Regelmatig biertje mee gedronken en heel vroeger nog mee gevoetbald bij de plaatselijke voetbalclub SV Lelystad ‘67. Zo grappig om dit soort situaties mee te maken. Even een fotootje van ons samen gemaakt en opgestuurd naar Lex. Lex vond het leuk en deed de groeten. Kleine wereld!

Voor de rest lopen we hier onze wandelingen door de vallei en lezen we veel overdag.

We komen net terug van een wandeling door de vallei en heuvels en hilariteit alom met Joep. We waren bijna bij de geiten- en schapenvallei van Manuel, toen Joep de geur van de dieren opsnoof. We waren Joep direct kwijt en de kleine terrorteckel rende op de kudde schapen af. Alle schapen in paniek en rennen naar de binnenplaats van de boerderij. Manuel wilde net zijn boterhammetje eten, toen ie opeens 85 schapen voor zijn keukendeur had staan. Joep liep vervolgens als een Schwarzenegger luchtig weer van het terrein af en vervoegde zich bij ons. Wij dachten, nou die is klaar voor vandaag. Maar nee…bij de volgende rivierbedding besloot hij over te steken en ons achterlatend. Toen bij ons paniek, want de stroming nam hem bijna mee naar de wildere kant van de rivier. Mir kon hem niet pakken en net op tijd sprong Joep naar de overkant…waar wij niet waren, zeg maar. Wij lopen door en weten dat Joep de weg wel weet om bij de camper te komen. Uiteindelijk gaat ie toch weer terug over de rivier en volgt ons. Hoe mooi is het dan om te zien dat hij ons beide dankt voor de wandeling. Hij bleef tegen ons aan springen, kwispelend en likkend als Lassie in zijn beste tijd (Porky’s Pretpark, 1979)…

We vermaken ons prima nog, maar vandaag blijven we binnen aangezien het nu hier stormt. Als ik uitstap en de camper alleen laat, waait ie weg!

28 Februari 2025: Bergwandeling, wilde bloemen en ontluikend geluk..

/ martin&miriam / 16 reacties

Vandaag is het niet zo’n uitgebreid blog, maar zijn er toch wel zaken de revue gepasseerd die we in dit feuilleton willen vastleggen.

Afgelopen nacht was er sprake van een moesson regenbui van een aantal uren. Het ging flink tekeer in de vallei en hield ons dus wakker. Er valt enorm veel regen en we houden ons hart vast hoe onze nieuwe plek er morgenochtend uitziet. We zijn namelijk verplaatst op de camping, nu de “aso-buren” inmiddels vertrokken zijn. Wij zouden hun plekkie krijgen, maar na het vertrek bleek wat voor enorme puinhoop ze van de plek hadden gemaakt. Modder, stank, gaten en kuilen en gladheid op de plek, waardoor de camper er beter niet op kon gaan staan. Geen grip, verzakkingen en nog meer schade berokkenen wil de campingeigenaar ook niet. Dus zijn we nog 1 plek verder verplaatst, naast onze nieuwe gezellige en prettige buren Anita en Frank. Al veel praatjes gemaakt en klikt goed tussen ons.

Nadat we de camper hadden neergezet weer direct terug in normale routine. Fijne avond gehad en deze morgen fris en fruitig de nieuwe dag in. Miriam belt eerst nog even met haar vader die onverwachts in het ziekenhuis is belandt. Naar omstandigheden gaat het goed, dus dat stemt ons ook gunstig.

Aangezien er nog veel meer regen vandaag zou vallen, besluiten we om al om 11.00 uur de middag wandeling met Joep te gaan doen. We besluiten nu om ipv om de bergen heen te lopen, nu erover heen te gaan wandelen. De vallei is zeiknat en op verschillende plekken ondergelopen met de hoeveelheid regenwater die gevallen is.

We lopen een stukje de vallei door, totdat er een pad naar boven loopt. We besluiten om dat pad te nemen, maar zien al snel dat het een behoorlijke klim moet gaan worden. Bij elke bocht denken we dat de stijging nu wel zo’n beetje achter de rug is. We zijn er vreselijk druk mee en nu komt het echt aan op conditie en doorzettingsvermogen. We zeggen tegen elkaar dat we goed bezig zijn en dat het met name mij meevalt dat ik zonder teveel hijgen en puffen boven kom. De vlakke wandelingen in Drenthe maken dat er sprake is van een behoorlijke basisconditie. We stijgen door tot aan de top van de berg en zijn apetrots op ons zelf dat we elke dag toch dit soort wandelingen maken. Miriam is lekker aan het fotograferen en we zien van alles om ons heen. Prachtige vergezichten, bergkammen, en mooie flora en fauna. Met name de hoeveelheid wilde bloemen en kruidenplanten vallen ons op. Als je met je handen over de kruiden heen gaat, ruik je de tym, rozemarijn en nog meer.

De afdaling vraagt toch ook weer focus, want alles is nat, glibberig en stenen liggen los waar we lopen overal. Druk om mijn rechterknie is vervelend, aangezien daar geen meniscus en kruisbanden meer zitten. Uiteindelijk komen we heelhuids nog terug in de vallei en lopen we het laatste stuk door de natte toendra naar de camping.

De aankomst op de Top of the World wil ik jullie niet onthouden. Zeldzaam zangtalent van Mir:

We waren superblij met deze wandeling. Nu eventjes in chillmodus en samen even lunchen. Het weer blijft beter dan verwacht en we kunnen zelfs in T-shirt buiten zitten.

Na de lunch moet er een al wekenlang probleem opgelost worden; ons vloerluik in de camper krijgen we niet meer los. Wat we ook doen, we krijgen er geen beweging in. Aangezien in dit luik de beide accu’s liggen voor onze electrische vouwfietsen, hebben we deze dus nog steeds niet kunnen gebruiken. Ik heb zelfs al beschuldigingen gehad van het feit dat men mij beticht van het met secondenlijm dicht plakken van het vloerluik. Zo jammer dit; ik was er stuk van!

Maar het probleem van het vloerluik had ik even gedeeld op het camperforum.nl en binnen no time kreeg ik tips hoe ik het kon oplossen. De meest rigoreuze oplossing was 2 grote schroeven door het luik heen boren en met 2 tangen dan evenredig trekken aan beide schroeven. Aangezien ons luik een houten dekvloer is, lijkt ons dat niet estetisch de beste oplossing. Maar er kwamen verschillende oplossingen voorbij. Toen ik het probleem deelde met mijn buurman Frank, wist hij wel wat te doen en dat werkte. Met een spin-elastiek het trekoog omhoog trekken, dan heb je meer grip en kun je meer kracht zetten, terwijl Frank dan met rubberen hamer op de hoeken van het luik zou slaan. En ja hoor; binnen no-time was het luik losgetrokken. Oorzaak was hoeveelheid zand en stof op de binnenranden van het luik. Miriam veegt zeer regelmatig de vloer met zachte bezem en stofzuigt ook de camper, maar door het vegen is er dus zand in de naden gezakt. Opgelost. Maar nu heb ik er weer een nieuw probleem bij: nu moet ik fietsen!

Nee, hoor! Vind ik ook leuk om onze nieuwe fietsen te gaan gebruiken. Morgen even naar dorp om groente en fruit te halen als het droog is. Wij zijn erg blij met deze plek. Miriam is aan het voorbereiden om op afstand met haar camera en statief via de afstandbediening (haar smartphone) fotos te gaan maken van een nest met steenuilen. Deze hoor je elke avond en op afstand zie je steeds spullen naar het nest gebracht worden door moeder steenuil. Ook het gekraai van haar kroost hoor je. Dus Mir gaat bij schemering de camera op respectvolle afstand van het nest haar camera positioneren om hopelijk mooie beelden te schieten. Maar daar zie je hopelijk bij volgende blog wel iets van terug.

Voor de volledigheid hieronder een collage van alle prachtige wilde bloemen die we tijdens de bergwandeling tegen zijn gekomen:

Het is nu tijd voor het gezamenlijke borreluurtje met de medegasten op de camping. Erg gezellig!

21 en 22 februari 2025: Camping Quinta de Odolouca

/ martin&miriam / 18 reacties

We zijn gisteren hier aangekomen en vanaf het moment dat we hier binnenrijden op de camping, valt ons de netheid, rust en de prachtige natuur ons op. Bij de vorige camping zeiden bepaalde gasten daar al dat het hier mooier is, maar dat vooral de hoeveelheid regels op deze camping mensen afhoudt van er te komen. Wij dachten; laten we maar eens beginnen met de minimale verblijfsperiode van 2 nachten en dan zien we wel.

Nadat we de camper bij de receptie hadden neergezet, melden we ons bij het nederlandse echtpaar die eigenaar is van deze camping. Zeer netjes ontvangen en het feit dat ik een tukker ben en afkomstig ben uit het oosten van Nederland, schepte al direct een band en leuk gesprek. Na het inchecken kregen wij onze plek toegewezen en werden ons de flyers met alle regels op de camping toegelicht. Wij schrikken hier niet van en zijn er juist van overtuigd dat duidelijke regels ervoor zorgen dat met een hoop mensen op een kluitje er een betere leefomgeving ontstaat. Want wij zijn er inmiddels wel achter dat er altijd een paar mensen rondlopen die de regels aan de laars lappen of gewoon asociaal gedrag vertonen. Deze eigenaar is daar heel stellig in; als je de regels niet naleeft, dan vertrek je per direct. Klinkt dat gastvrij? Misschien niet, maar het is wel duidelijk. Gastvrij is deze man wel! Prachtige camping heeft hij geschapen en aan alles is nagedacht en vooral netjes en schoon. Dat zijn dan ook de mensen die hier staan. Met alle respect voor de vorige camping waar wij waren, maar er hangt hier een veel prettiger en socialere sfeer dan bij de vorige. Het sanitair is hier om door een ringetje te halen, de wasbakken en afwasplaatsen zien er top uit. Maar de eyecatcher is hier toch wel de omgeving.

Sommige zouden liever naar de costa’s en drukke plaatsen gaan om daar in de drukte veel gezelligheid te treffen. Ons kan dat niet boeien. De natuur en er in leven, dat vinden wij het prettigst. Wil niet zeggen dat wij nooit zin hebben om een terrasje te pakken of een restaurantje te bezoeken, maar in de natuur heb je dat aanbod veel minder en schikken wij daar ons met plezier in.

Na het installeren van de camper en de stoelen en tafel buiten zetten, nemen wij een biertje en kijken even om ons heen. Wat een uitzicht en wat een plek! De Vale Grande..de Grote Vallei kijken wij op uit. Voor ons loop je zo de natuur in en kun je kilometers lopen. We beginnen dan ook in de middag eerst met een wandeling door de vallei en gaan niet de bergen in. In de vallei lopen beekjes en riviertjes, moet je over keien springen om over een beekje te komen. We lopen langs richels direct naast het water, wanneer je verkeerd stapt ook meteen het beekje inkukkelt. Miriam kan soms wat lomp struikelen over takjes of stenen op het pad, dus zij is extra alert. Ook met mij gaat het prima. Waar het opperbest mee gaat is onze Joep. Die is helemaal door het dolle heen en doet meer de eer aan als zeehond dan als Dachshund. Hij zwemt, hapt achter watervliegjes aan en de staart is een propeller die in staat zou zijn om een boot vooruit te stuwen, zo kwispelt die kleine man.

De avond begint met een behoorlijke tijd met regen, dus wij naar binnen. Overdag is het een heerlijke 18-20 graden, maar als de regen komt, dan koelt het toch af naar 12 graden en gaan we naar binnen. Heerlijk de avond binnen doorgebracht en al lezend in bed de avond afgesloten. De buitenlucht maakt ons slaperig en we slapen hier dan ook als marmotten in de winter.

Vanmorgen na het ontbijt maken we ons op om weer door de vallei te trekken, maar dan meer ook de heuvels in te lopen en eigenlijk een ronde te maken rondom de grote heuvel/berg direct tegenover onze plek. Ik reageer maar enthousiast over deze suggestie, terwijl ik bang ben dat ik de langere wandeling niet kan volbrengen of niet weet wat ik qua klimmen en bergop lopen kan verwachten. We beginnen met goede moed met de wandeling en genieten enorm van alles om ons heen. Miriam wil even met haar vader bellen om hem een hart onder de riem te steken, aangezien vandaag de verjaardag zou zijn van Miriam haar moeder, die ons 2,5 jaar geleden is ontvallen. Hoe leuk was het om via beeldbellen ook meteen Sylvia en Denise te zien. De zus van Miriam en haar nichtje. De verbinding was slecht dus de kwaliteit van het gesprek ook. Elkaar maar even gesproken maar fijn om elkaar weer even gezien en gehoord te hebben. Maar 22 februari is voor ons altijd moederdag: verjaardag van Miriam haar moeder (✝️ 2022) en sterfdag van mijn moeder (✝️ 2012).

We lopen door en lopen dwars door de bossen tegen de heuvel op. De wandeling is langer dan we gedacht hadden en doet ons denken aan de natuur in Afrika waar we een aantal malen geweest zijn. Rode onverharde wegen, dorre plekken met struiken en in de zon ruikt het ook naar Afrika. Na elke bocht denken we te weten dat dit het laatste stukje is, voordat we links af moeten slaan naar de camping. We lopen stukken steil naar boven en dat is het voordeel van naar boven lopen; je loopt ook weer naar beneden. Nu loopt dat ook niet altijd lekker, maar we babbelen lekker met elkaar verder over de onverwachte toenadering van onze engelse vrienden Neil en Yvonne. We zien elkaar al weer een paar jaar niet meer en dat blijft een gevoelig onderwerp, blijkt. Neil en Yvonne zitten vanaf zondag nog geen 20 kilometer van ons af en het lijkt hun leuk om weer af te spreken om biertje te doen. We zijn er druk mee in ons hoofd en het voelt niet goed om hier gehoor aan te geven, zonder daarover in details te treden wat er ooit wel/niet is gebeurd. Zowel Miriam als ik hebben in de WhatsApp conversatie met hun aangegeven hoe we erin staan en Miriam stelt een paar vragen waarop we geen antwoord krijgen. Maar gewoon verder gaan alsof er niets is gebeurd zien we beiden niet zitten. En Engelsen praten niet uit wat hun dwars zit en willen gewoon verder gaan. Dat gaat bij ons dus niet en daarom bedanken voor dit moment op een weerzien. Wellicht ooit in de toekomst.

De wandeling glooit prachtig verder en we komen uiteindelijk na ruim 5 kilometer terug op de camping. Nu zeggen jullie waarschijnlijk; 5 kilometer….waar heb je het over! Klopt! De afstand was niet zo het dingetje, maar meer de hoogteverschillen. Vals plat kan ik nog wel hebben, maar steil omhoog is een ander verhaal. Alhoewel het ons beiden niet tegenviel hoe goed het ging. Als een hinde ging ik naar boven….En als een rollende rotsblok naar beneden…..

Het voordeel van deze inspanning was dat wij alle drie down and out waren voor de komende uren en dat we dus met goed gevoel kunnen gaan zitten lezen voor de camper. Vanmiddag nog even afwasje gedaan, nadat Mirreke weer heerlijke lunch had gemaakt vanuit ons oventje. Daarna lekker gedoucht en hebben we gesproken over hoe het tot nu toe gaat en wat we de komende dagen willen doen. We kunnen tot volgende week woensdag hier blijven en dan richting de kust van de Algarve rijden. Het bevalt ons prima hier tot die tijd, maar woensdag moeten we ook weer boodschappen doen, want dan is de koelkast ook echt weer leeg. Morgen ga ik wel proberen om met de vouwfiets toch de berg op te komen om naar een dorpje te rijden om wat boodschappen te doen. Kunnen we misschien nog langer hier blijven. Miriam is helemaal happy met deze plek! En je weet….Happy Wife, Happy Life!