Vannacht veel regen op ons dak gekregen en ook in de vroege ochtend bleef het maar regenen. Een tegenvaller, want ze hadden vandaag hier droog weer en een 15 graden voorspeld. Maar voordat we een lekker ontbijtje hadden gemaakt, gedoucht en klaar gemaakt voor weer een wandeling hier in de Maasduinen, was het alweer een ruim uur later en leek het er zowaar op dat de komende uren het droog zou blijven.
Klaar voor een prachtige wandeling van ongeveer 8 a 9 kilometer. Joep heeft in zijn prille leven nog nooit zo’n afstand afgelegd en voor mij was dat ook al jaren geleden. Meestal lopen wij tussen de 4 en 6 kilometer, ook omdat de kleine teckel nog in de pup tijd niet al te lange afstanden mag lopen. En dat kwam mij altijd wel goed uit, maar nu de afstanden opgeschroefd worden, moet ik er ook aan geloven, ben ik bang…. Alhoewel ik superblij ben met de kleine vriend, want hij heeft ons leven echt veranderd! We zijn blij met dat nieuwe leven! Zowel Miriam als ik zijn ongeveer 5 kilo afgevallen en voelen ons fitter dan voorheen. Daarnaast genieten wij ook nog eens van het gezelschap van de vrolijke vriend Joep. Geweldig vinden wij het.
Vandaag stond dus in het teken van de Duvelskuulroute in het park Maasduinen. De Duvelskuul is een groep vennen in de uitgestoven kommen van de rivierduinen van de Maas. Vroeger werd in dit moerasgebied turf gestoken, waarbij je soms kon wegzakken in het veen. Een enkele reis naar de duivel. Vandaar de naam. Er leven bijzondere planten, zoals het vleesetende kleine zonnedauw, lavendelheide (prachtig!) en kleine veenbes. Deze planten voelen zich thuis bij de natte dopheide. Libellen als de zwarte heidelibel en de zeldzame koraaljuffer jagen rond het water op insecten. Ook salamanders en kikkers doen zich tegoed aan de insecten.
De route is zoals wij hem lopen ongeveer 8,5 kilometer lang. Hij loopt door het landgoed Bleijenbeek, waarover wij al eerder hebben geschreven, in april 2017. We lopen langs de ruine en de golfbaan over de heidegebied rondom de duvelskuul.
Het lopen gaat geweldig lekker en ook het weer is redelijk. In de bossen lopen we in de luwte en over de heidevelden voelen we de wind goed te temperatuur drukken. Jas aan en jas uit is het doorlopende proces tijdens de wandeling. Wat is de natuur hier prachtig! De verse kleuren groen in combinatie met de herfstkleuren van de nog liggende bladeren steekt zo mooi tegen elkaar af. De blauwe lucht spiegelend in de vennen, de overvliegende ganzen die zich laten horen, de veelzijdige vogelgeluiden en de totale rust die daarmee gepaard gaan, maakt dat we beiden enorm genieten van de wandeling.
De zorgzaamheid van Miriam voor Joep slaat soms wat door tijdens de wandeling. Joep wilde op een bepaald moment even wat drinken en liep een wat te steile slootwand in, waardoor het leek dat hij naar beneden kukkelde. De reddingsactie die toen op gang kwam vanuit de bezorgde Miriam was hilarisch. Mir pakte meteen een lange tak, vroeg of ik die wilde vastpakken aan de ene zijde en zij aan de andere zijde, zodat ze makkelijk beneden bij de oever van de woeste sloot kon komen om Joep te “redden”. Die kleine zag het theater op zich af komen en liep vervolgens om Mir heen tegen de steile wand en kwispelde er lustig op los. Mijn opmerking over dat het een jagershond is en dat hij vanuit zijn DNA zich wel redt in de natuur, bevroor heel even onze romantische wandeling. Ach…ze is super zorgzaam voor de kleine haarbal, maar slaat soms door daarin…de schat! Ik bedoel: bedenk een speeltje voor de hond en Joep heeft hem gehad (en gesloopt), noem het woord botje en weet dat hij alle botjes van alle soorten carnivoren al heeft gehad. Denk aan vroeger dat de hond zijn mand had, Joep heeft 3 manden, een oliedrum-mand, 3 kussens en 4 schapenvachten waarop hij in huis kan liggen. Zo kan ik nog wel doorgaan, maar omdat ik nog een paar dagen met Mir in de camper moet vertoeven, houd ik het hierbij…is beter!!
Maar goed, na de route hebben afgemaakt, en nog tot slot een fikse regenbui op ons koppie te hebben gehad, kwamen we weer terug op de camping en besloten wij om lekker buiten te zitten en te lezen. Echter; het humeur van de vrouw des huizes werd minder en minder totdat ze compleet ontplofte toen de zoveelste onaangekondigde regenbui op ons neerdaalde.
“Wat er ook gebeurt; ik blijf nu zitten waar ik zit, want buienradar zegt dat er niets meer komt”, na deze uitspraak hebben we nog 14x de stoelen onder de luifel gezet om vervolgens bij de eerste zonnestraal alles weer in de zon te zetten. Best veel calorieen verbrand! Maar daarna ook weer tot ons genomen; lekker hapje, kaasjes en drankje erbij! Fijne middag gehad!
Aan het einde van de middag heeft Miriam nog even kleine wandeling met Joep gemaakt en heb ik wat kleine aanpassingen in de camper gedaan. De plastic kappen die de gordijnen aan de voorzijde moeten bijeenhouden, waren kapot en nu met haakjes en elastiek weer vastgemaakt. Jaaa…..ik draai mijn handen niet om voor een uitdagende klus! Miriam is tevreden met het resultaat, dus dat maakt mij extra blij. Nu lekker maaltijd maken en de avond gezellig in de Lambortinki doorbrengen. Ik denk een filmpje kijken. Morgen koningsdag pakken we de scooter en gaan even de dorpen in de omgeving bekijken.
