Vanmorgen heerlijk relaxt wakker worden en dus voor het eerst “los” gestaan voor een nacht in de middle of nowhere. Ging supergoed. Accu’s voldoende capaciteit, koelkast op gas prima, watertank gevuld en de toiletten…..inmiddels weer vol!! Maar deze kunnen we hier niet kwijt, dus moeten we op zoek naar een stortpunt om ze te legen. Maar ja…waar kom je die tegen als je niet op een camping wilt staan?
We besluiten om te proberen om vanavond ergens in Shieldaig te gaan staan. Dit is ook een camperplek zonder faciliteiten, maar daar kun je wel afstorten in het openbare toiletgebouw. Moet een prachtige plek op berg zijn, met uitzicht op een baai en haventje met schepen. Deze plek krijgt ook hoge waardering van zijn bezoekers, dus we verwachten er veel van. Maar eerst gaan we beginnen met de rit door het Wester Ross Coastal Route. Deze weg moet erg mooi en spectaculair zijn, dus kom maar op!
Het is een prachtige weg, met enorme vergezichten en mooie dalen en rivieren. Eerst moeten we nog op aandringen van Neil Johnson, onze engelse/schotse vriend langs Red Point. Dat is ook een uiterste puntje op een schiereiland aan einde van eveneens een doodlopende weg. Dit strand moet rood van kleur zijn en in de verte zie je allemaal bergkammen en dorpjes. Moet een waanzinnig uitzicht zijn. Wij komen bij de afslag naar deze weg en blijkt het nog 16 kilometer te zijn voordat je er bent. Maar deze weg ziet er zo slecht en hobbelig uit, dat dit een enorme lijdensweg gaat worden voor ons en onze camper. Maar…..we willen het graag zien, dus blik op oneindig en gaan met die banaan! Na een half uur komen we aan bij Red Point en bleek dit de grootste deceptie aller tijden te zijn; we zien helemaal niets door de mist en regen. Uitzicht tot aan mijn navel en verder niet! Het weer werd er ook niet beter op, dus even wachten was ook geen optie. Wel zagen we een enorm strand met een wat rode zandsoort, dat dan weer wel….bedankt, Neil!!
Al met al een ruim uur verloren qua tijd, maar toen we uiteindelijk weer op de oorspronkelijke afslag kwamen, kon onze mooie rit beginnen. Tjonge…ik zal e.e.a. niet meer uitdrukken in superlatieven, want die hebben jullie al de hele week gehoord over het landschap in Schotland, maar wat is dit een mooi ruig gebied. We rijden langs Loch Maree door naar Kinlochewe om vervolgens af te buigen naar Torridon, door de Glen Torridon (Glen = dal). Dit berggebied staat bekend als oudste berggebied van de hele wereld. Deze bergkammen bestaan al 6000 miljoen jaren geleden. Je kunt het ook wel zien aan de bergen dat ze ouder zijn dan de omliggende. Ook de bomen op de berg zien er ouder en dramatischer uit dan de jonkies lager in het dal. Je kunt het niet uitleggen, maar het is werkelijk een prachtig groen dal, met altijd weer die vergezichten. Bergen die over de schouders van de voorliggende bergen meekijken en dus zie je diepte van het landschap. Het is druk met verkeer, maar nu echt! Er is een sportevenement gaande met lopers en fietsers. Veel schakelen en remmen met de camper dus..lijkt wel werken!!
Nadat we kilometers lang heel stil in de camper waren door alle indrukken zagen we ineens dat we bijna al bij onze nachtplek aangekomen waren, namelijk Shieldaig. De mooie camperplek stond aangegeven en terwijl we het terrein oprijden, zien we dat we door onze zware dubbelassige camper niet verder het terrein opkomen, zonder weg te zakken in de modder en dus ook niet meer weg kunnen komen. We durven het niet aan, want om ons heen zien we een aantal camperplekken helemaal omgeploegd door wielspin. Wij nemen het risico niet, ondanks het feit dat dit een supergave plek is om te staan. Hier wel even het water aangevuld en weer op pad naar een volgende bestemming waar we kunnen gaan staan voor de komende nacht.
We rijden via Shieldaig door naar Kishorn, een klein vissersdorpje waar we stoppen bij een SeaFood Bar om te gaan lunchen. Bar ziet er gezellig en vol uit en met een beetje mikken, kan ik onze camper nog net kwijt op de parkeerplaats. Binnengekomen worden we hartelijk ontvangen en bestellen we een witte wijn en om te beginnen een bord met Kullen Skink, een kabeljauwsoep met een beetje kerriesmaak. Lekker! Daarna een broodje met eigen gerookte schotse zalm. Dit was de lekkerste die we samen ooit gehad hadden. Zo zacht en mals!
Daarna nog samen een bordje met Jabobsschelpen in knoflook gebakken en geeindigd met een Chocolate Toffee Pudding met ijs, ook gedeeld! (ik haat delen….)
Hele vriendelijke mensen in de bediening en direct nadat we Neil en Yvonne hadden getipt over deze bar, kregen we al het berichtje terug dat ze hier ook geweest waren, die bourgondische visgenieters. Schept weer een band, zo’n zelfde plek!
Nu de laatste etappe langs Loch Carran, waar volgens het reisboekje van Miriam een aantal campings lagen. Al dat we zagen, maar geen campings. Toen maar weer doorgereden naar Stromeferry en door naar Ardelve, waar volgens onze navigatie een camping moet zijn, met uitzicht op Ailean Donan, het meest beroemde en gefotografeerde kasteel van Schotland. Hier waren we al een paar keer geweest, maar Miriam wilde weer naar het kasteel toe. Ik niet, dus Mir gaat alleen en ik werk aan mijn achterstallige blogs van de afgelopen dagen.
We staan nu de laatste avond aan de kust en buigen morgen af richting Fort William en Glencoe. Daar willen we echt een paar dagen staan om in ieder geval morgen mijn 50ste verjaardag te vieren, maar mogelijk ook nog een paar extra dagen bij de Claigach Inn. Daar hebben we ook eerder een sta-caravan gehuurd en die regio bevalt ons goed! Vanavond eerst maar even plannen maken voor deze dagen.
Camperjoy 