Afgelopen vrijdag waren we allebei einde van de middag klaar met de werkzaamheden en konden we de Lambortinki aanslingeren om een weekend op pad te gaan. Miriam was in een sentimentele bui en wilde eigenlijk wel graag een trip door memory-lane en zodoende besloten we om een kleine, maar knusse camping te bezoeken in het land van Maas en Waal.
Het Land van Maas en Waal is een streek in de Nederlandse provincie Gelderland, gelegen tussen de rivieren de Maas en de Waal. Het gebied ligt ten westen van het Rijk van Nijmegen, ten zuiden van de Betuwe en ten noorden van de provincie Noord-Brabant. In het westen wordt het Kanaal van St. Andries als begrenzing opgevat.
Het gebied is pas laat in de twintigste eeuw ontsloten; daarvoor was het relatief geïsoleerd. Dit komt door de natuurlijke barrières die de Waal en de Maas vormen. Wie er niet moet zijn, trekt er ook niet doorheen. De bevolking is overwegend rooms-katholiek, hoewel in de tijd van de Republiek tevergeefs is geprobeerd de reformatie in te voeren. Het was een arm en achtergesteld gebied, van waaruit ook velen zijn weggetrokken. Dit had mede van doen met de overstromingen die hier regelmatig voorkwamen. De laatste overstromingen dateren alweer uit de jaren negentig van de vorige eeuw.
Camping de Rijskamp in Dreumel is onze uitvalsbasis voor een paar dagen op zoek naar jeugdsentiment van mijn lieftallige echtgenote. Bij aankomst begon het al goed; we stelden ons voor en Miriam vertelde aan de campingeigenaar dat ze Lamers van haar meisjesnaam heette. “Wah, zeite gij er ene van Bertus Lamers? Dah hek meej in de klas gezeteh”. Nou, we voelden ons direct thuis in dit warme bad van herkenning.
Vrijdagavond lekker voor de camper gezeten en op tijd naar bed, want morgen willen we op tijd met de scooter op pad om de dorpen, huizen en begraafplaatsen van oude tijden te bezoeken. We hebben heerlijk geslapen in onze kribbe en na het ontbijt buiten voor de camper, ons heerlijk gedoucht en scooter gepakt. Eerst zijn we naar de begraafplaats in Dreumel gegaan, waar de ouders liggen begraven van Miriam haar vader. Al lopend over de begraafplaats eindelijk het graf gevonden en er een moment rust gepakt uit respect en de mooie herinneringen aan deze mensen. Ik heb de opa nog gekend en dat was ook voor mij een erg prettige man. Mooi om zo nog even stil te staan aan deze mensen. Toen we weer terugliepen naar de scooter, buiten de begraafplaats, kwam er een vrouw op ons af lopen met de vraag: Benne gij dr ene van Lamers?? Ook toen weer even uiteengezet hoe het zat en de vrouw bleek de buurvrouw te zijn van een tante van Mir, Tante Riet! Erg leuk zo deze dorpse gezelligheid en ons kent ons mentaliteit.
Volgende etappe is de rit via de Waalbandijk naar Wamel, waar het geboortehuis van Mir staat. Over het dijkje rijden is fantastisch! Mooie vergezichten en de Waal als achtergrond, met daar tussen ook nog mooie groene uiterwaarden, waar vee op loopt te grazen. Watervennetjes met kroos en bomen eromheen, echt de moeite waard om eens over deze dijk te rijden.
Aangekomen in Wamel eerst zoeken naar het geboortehuis van Mir, de Kerkstraat 73. Een boerderij-achtige woning net achter de dijk en de uiteenzetting van Mir hoe de buren heetten en hoe het er allemaal uitzag in de begin jaren zeventig. Het grasveldje voor de deur, waar ze met haar zus Sylvia op een pony heeft gezeten, heeft plaats gemaakt voor een huis en geen uitzicht meer. Ook de huidige bewoners hebben niet het propere van mijn schoonmoeder….het huis ziet er niet meer in glorie uit. Even foto’s gemaakt en toen weer door naar het volgende bastion uit het familie-feuilleton van de Lamers – van Eldijk Clan: Beneden Leeuwen.
Bij binnenrijden over de dijk kwamen we als eerst langs de stoffenwinkel van Mir haar nicht. Even bijkletsen over de familiezaken en fysieke gesteldheid van ouders en het voorstel om even vanavond “un bakske” te komen doen. Nemen we in beraad, maar ons kennende gaan we vanavond even gezellig langs bij ze in Wamel.
Na afscheid te hebben genomen van haar en op de valreep ook nog even een paar coupons stof meegenomen voor onze lieve buurvrouw Mariska, was het tijd voor de lunch in het plaatselijke restaurant De 2 Linden in Benejen Eind (Beneden Leeuwen voor de gevordere Maas en Waal-ler!
Zitten we net op het terras komt er een prachtige blonde serveerster op ons af lopen en vliegt ons om de nek om te groeten. Nu heb ik dat gemiddeld wel een paar keer per week dat ik aangerand word door wellustige dames, maar met Mir erbij eigenlijk nooit. Bleek het achternichtje Nasasha te zijn die daar werkte. Ook haar broer Robbert is in dat restaurant chef-kok, dus ook hem in de keuken even verrast met onze koddige koppen. Erg leuk om ze te zien en te spreken. Jullie kunnen je voorstellen dat onze lunch tip top in orde was en heeeerlijk gegeten; bedankt Robbert en Natasha!
Nu we er toch zijn dan ook maar voorgenomen om bij Miriam haar lieve peettante en oom langs te gaan. Deze waren dan ook erg verrast om bezoek te krijgen uit Flevoland en waren ook trots op hun kleinkinderen dat ze zo goed voor ons gezorgd hadden bij De 2 Linden. Even bijgepraat en toen op zoek naar het graf van opa en oma van Eldijk bij de RK kerk. Ook deze bezocht en ook daar even stilgestaan bij het leven van deze mooie mensen. Opa van Eldijk is veel te vroeg gestorven, dus jammer genoeg hebben wij hem nooit mogen leren kennen.
Na deze trip langs memorabele mensen en dorpjes, wilden we nog even naar het huis in de Rozenstraat 11 kijken, waar mijn schoonfamilie heeft geresideerd. Toen we daar foto’s maakten van het huis, kwam meteen de eigenaar naar buiten lopen wat we aan het doen waren. Toen Mir e.e.a. uitlegde dat ze er vroeger gewoond had, zei de man meteen: dan benne gij er ene van van Eldijk! Klopt!! Blijft mooi zo’n dorp!
Op de terugweg nog even een stop gemaakt bij ’t Veerhuis in Wamel, waar mijn schoonvader in een ver verleden nog heeft gewerkt als ober. Vergane glorie en volgens ons is er na zijn vertrek niets veranderd aan interieur en menukaart….jammer, want zo bij het veer tussen Wamel en Tiel heb je prachtig uitizcht en veel passanten die langs komen.
Nu nog even boodschapjes doen en dan voor de camper even chillen en een maaltijdje bereiden. Daarna nog even naar Wamel om het sentimentele gevoel nog even vast te houden bij Mir haar nicht en man. Erg leuke dag gehad en deze regio is echt een aanrader om eens te bezoeken. Prachtig!
Camperjoy 