8 + 9 Februari 2025: Bragança

9 februari 20253 november 2025 / martin&miriam / 4 reacties

We worden wakker in onze camper in berekoud Verdiago. In de bergen vriest het minus 5 graden en snort ons kacheltje inmiddels op volle toeren. Vandaag gaan we richting Portugal, maar eerst hier nog even lekker gebruik maken van alle sanitaire faciliteiten om daarna fris op pad te gaan. De warmtebron in de sanitaire ruimte van de camperplaats is minstens hetzelfde als de buitentemperatuur. Je voeten vriezen vast aan de tegelvloer en de ijspegels hangen aan je tepels als je onder de douche uitkomt. De badkamer ziet er overigens top uit op deze camperplaats en we laten hem dan ook achter zoals we hem aangetroffen hebben; brandschoon!

Voor vertrek nog even het chemisch toilet klaar maken voor een nieuwe dag en de schoon water tank vullen. Er hangt een slang op de kraan, dus ik hoef niet met gieters te lopen om te vullen. Dacht ik…. Bevroren waterslang en kraan. Er is buiten nog 1 kraan te gebruiken, dus dan maar met de gieter een paar keer lopen om onze tank te vullen. We kijken nog even of we alles netjes achterlaten op de camperplaats, als we een sneeuwschuiver met strooizout voorbij zien rijden. De wegen zien er glinsterend uit, maar we gaan toch dan maar gewoon rijden. Het valt allemaal erg mee en al slingerend dalen we de berg af en zien de voor die dag de laatste berguitzichten en bebossing om ons heen. Daarna wordt de rit erg saai over de eerste ruim honderd kilometers. Vlak en kaal, zoals je door Flevoland rijdt. We komen ook door een erg armoedig en vervallen regio waar je je kunt voorstellen dat er qua werkgelegenheid niet veel te doen is. We zien uit de jaren 70 verlaten fabrieken, met dito reclame-uitingen op de vervallen gevels.

Wat ons ook opvalt zijn de spookdorpen hier. Niemand op straat, alle luiken dicht van de oude huisjes en geen winkels of maar iets van dien aard te ontdekken. Vrij lastig, want we hebben brandstof nodig en tevens moeten we boodschappen doen voor de komende dagen aangezien de muizen dood voor onze koelkast liggen in de camper. Niets meer te verorberen. Dan weet je 1 ding; mijn humeur wordt er dan niet beter op. We zeggen tegen elkaar dat we dit geen mooie rit vinden en besluiten om dan toch maar even via een snelweg te gaan rijden om spoedig in een andere omgeving te komen. En dat lukt.

We komen steeds meer in bergachtig gebied en groene bossen. Weggetjes met rood grind en raar begroeide bomen. We denken allebei hetzelfde. Het zou zo ook Afrika kunnen zijn waar je door de binnenlanden rijdt. De wegen worden bochtiger en we krijgen weer veel meer mooie uitzichten te zien. Op een bepaald moment komen we bij een prachtige brug en meertje uit en besluiten om hier maar even met Joep te gaan lopen.

Maar net als we een kleine honderd meter van de camper weg zijn, zien we een gezin bij onze camper kijken en er ook aan zitten. Als ze zien dat ik het zie en terug ben gelopen ontstaat er eerst een wat ongemakkelijke situatie. Ze staan bij de deur van de camper en ik dacht aan soort van inbraakpoging als ik ze niet zou hebben gezien. Al onze spullen liggen binnen en eigenlijk ook wel voor het grijpen omdat we maar “even” zijn gaan wandelen in de buurt van de camper. Echter; na een voorzichtige introductie blijkt het een gezin te zijn met een jonge dochter die blind is en haar geen beeld van een camper kon voorstellen. Ze vonden onze camper heel mooi en om hun dochter de contouren van onze camper letterlijk te laten voelen, met uitleg erbij wat ze voelde, hoopten ze hun dochter weer een stukje te hebben bijgebracht. Ik liet ze hun gang gaan en ze bleken hele vriendelijke mensen te zijn. Met het voltallige gezin liepen ze, inclusief broer en zus en betastten ze de camper. Toen ik ze uitnodigde om ook binnen te kijken en hun dochter ook de beleving van binnen te laten voelen, vonden ze dat te ver gaan en was dat nooit hun bedoeling om dit zo te laten ontstaan. We praatten nog even met elkaar en met 1000x dank namen ze afscheid en konden wij ook weer verder met onze reis. Soms betrap je je er zelf op dat je meteen aan erge dingen denkt als inbraak, terwijl het feitelijk om iets heel anders gaat. Een stukje educatie aan hun blinde dochter geven.

We vervolgen onze weg en rijden dicht bij de portugese grens en steken deze over om de laatste 20 kilometers naar Bragança te rijden. We rijden door fraaie Parque Natural de Montesinho.

Als je je rustig en vredig wil voelen is dit natuurpark de perfecte bestemming. Het is er stil, nagenoeg geen verkeer, prachtige natuur en het is 1 van de grootste beschermde natuurgebieden van Portugal. De afgeronde heuvels, de ingesloten valleien van de rivieren Sabor, Maçãs en Baceiro, de moerassen en steeneikenbossen en een uniek rotsachtig gebied maken het mogelijk om vanaf de top van een rots de horizon te verbreden en het landschap te overzien. Het is fotogeniek gebied met een enorme biodiversiteit aan flora en fauna. We rijden er doorheen en zetten verder koers naar Bragança.

Daar willen we in het centrum op een camperplaats gaan staan. Zonder elektra-aansluiting, maar gezien de reviews van de camperplaats, gaan er er toch heen voor 1 nachtje. Daar aangekomen viel het ons vies tegen. Op een zeer druk kruispunt gesitueerd , campers op een parkeerplaats op een rijtje staan en elkaar recht in de gezichten aankijken als je in de camper zit, zien wij niet zitten. We zoeken wat anders uit en zien net buiten Bragança een camping aan een rivier die ook nog eens open is. Sobre Aguas Camping, liggend aan de rivier Rio Sabor. We gaan erheen en er is nog plek voldoende om zelf iets uit te zoeken waar je wilt staan, midden in de natuur.. Dit proces heeft 4 plaatsen gekost om te ontdekken waar we het beste konden staan. Na 3 plekken gaan staan en weer ander plekje zoeken, werd de sfeer er even niet beter op. Bij mij tenminste….ik was het zat op dat moment. De camper zakte een paar keer in de modder en kwam niet weg van de plek toen we zagen dat de camper ook niet waterpas te stellen was. Op plek 4 op het hoogste terras met bestrating stonden we top! Niks meer aan doen. Ook besluiten we om 2 nachten te blijven om zo ook een beetje bij te tanken van de afgelopen dagen. Even rust in de tijd en ergens even te zijn. Om te lezen, luieren, dutjes overdag te doen en niks te plannen. Hier zijn we dan ook nu mee bezig. Miriam is als Truus de Mier weer alles laboratoria-waardig clean te maken, terwijl ik even de afwas doe en aan het blog werk. Buiten draait de wasmachine met het beddengoed en wat kleding, zodat we morgen echt kunnen beginnen met datgene dat we bedacht hadden. We gaan de N2 van Portugal rijden. Vanaf Chaves in het noorden, naar Faro in het zuiden van Portugal. Deze weg noemen ze ook de Route 66 van Portugal. We doorkruizen 4 nationale parken, 8 rivieren en passeren vele verschillende regio’s. De N2 is de ader die ook de mogelijkheid biedt om af te buigen naar de kust om daar ook wat mooie dorpen mee te pakken. Steden slaan we over. Daar zijn wij niet zo van. Maar eerst vandaag even chillmodus. Morgen gaan we weer op pad.

7 Februari 2025: Picos de Europa

7 februari 20253 november 2025 / martin&miriam / 7 reacties

Soms heb je geen woorden nodig om de schoonheid van vandaag te beschrijven. Daarom vandaag alleen beelden van foto’s van Miriam en korte clip van rijdende beelden van vandaag. We startten vanmorgen bij vertrek met een zonnige 16 graden en eindigden met 1 graad in de sneeuw.

En tevens de clip van onze tocht. Intens genoten, maar soms ook spannend! Nu weer veilig aangekomen op camperplaats en gezellig samen maaltijd nuttigen.

5 en 6 februari 2025: El Puente naar Santillana Del Mar

6 februari 20253 november 2025 / martin&miriam / 9 reacties

Gisterochtend werden we in alle rust wakker nog in Zarautz en konden daar nog even lekker douchen en de tijd nemen om alles in de camper aan kant te maken voordat we op pad gingen. We hebben hier 2 heerlijke dagen gehad op een prachtige plek. We waren onderweg vergeten om onze Go Pro camera op de voorruit te plakken om zodoende onderweg mooie beelden te maken van alles wat we tegen komen. Vandaag dus maar gedaan en konden we op pad, nu met beeld en geluid.

We kiezen ervoor om zoveel mogelijk binnendoor te rijden om het echte Catalonië te zien. De eerste kilometers reden we langs de kust en zagen we de golven op de kade beuken. Er stond veel wind, maar een heerlijke zon erbij. Na een tijdje de kustlijn van de Golf van Biskaje te hebben gevolgd, buigen we meer af naar het binnenland. We hebben veel moois gezien en leuke dorpjes doorheen gekomen, maar het straatbeeld hier is eigenlijk niet veel anders dan bij ons. Dezelfde winkelketens, dezelfde garagebedrijven, net zoveel horeca, alleen dan met veel mooier weer en bergen op de achtergrond. Wel mooi!

We hebben niet zo’n lange tocht voor de boeg, hooguit 3,5 uur rijden en in alle rust om ons heen. Bijna geen verkeer en daarom super relaxt rijden. We hebben El Puente als bestemming voor alleen maar een middag, avond en nacht door te brengen. Meer een tussenstop richting Santillana del Mar. De camperplaats die we uitgekozen hebben bleek een goede keuze te zijn. Camperplaats Bidaivan Camperpark in El Puente. Een mooie afsluitbare camperplaats op verharde grind plekken. Bij de camperplaats zit een leuk terrasje met picknickplaatsen, soort huiskamer waar ook maaltijden worden bereidt voor gasten, een zwembadje en mooi en schoon sanitair.

Na het installeren eerst weer een wandeling met de kleine man om vervolgens daarna in het zonnetje een dutje te doen en later een borreltje samen. Deze plek nodigt niet uit om een all-inclusive vakantie te boeken of deze moet 1 dag behelsen. Er is geen ruk te beleven. Relax-stand met e-reader en de zon op je lijf voelen. Rustig avondje ook en uiteindelijk bedtijd die past bij gepensioneerden…22.15 gingen we naar bed om nog lekker te lezen….tot 22.18 uur. Totaal beiden in comateuze toestand geraakt tot de volgende ochtend. Berglucht en vrije tijd gaan goed samen voor lekkere nachtrust.

Vanmorgen eigenlijk hetzelfde ritueel als gisteren. Spannender kunnen we het niet maken. Maarrrrr…we gaan op pad richting Santillana Del Mar. Deze tip kregen wij van een oud stadsgenoot, schoolgenoot, voetbalgenoot en lid van de Clijnk Dynasty in het Lelystadse voetbalwereldje van weleer. Ronald Clijnk welteverstaan. Hij woont in Spanje en via instagram hebben wij af en toenog contact. Zoals ik ook nog contact heb met zijn broer Vincent en zussen Brigit en Jolanda. Broer Evert was net zoals ik ook keeper en ik moest hem ooit als bijna 15 jarige (B1 toen) vervangen in de A1 toen Evert langdurig geblesseerd was, als ook de andere oudere goede jeugdkeepers van de club. Johan Meijer en Frank Vermeulen waren ook langdurig geblesseerd.

De ouders van deze Clijnk kroost waren enorme betrokken vrijwilligers van de voetbalclub en hebben echt heel veel voor iedereen gedaan destijds. Vader Clijnk was scheidsrechter waar je het niet in je hoofd haalde om er ook maar iets tegen in te brengen. Groot, streng maar rechtvaardig. Moeder Clijnk was mijn heldin! Daar is het met mij mis gegaan. Moeder Clijnk stond namelijk altijd in de kantine, achter de bar en in de keuken. Een mix van activiteiten waar ik niet tegen bestand was en ben. Tot zover een moment door memorylane….terug naar Spanje. Maar Ronald, bedankt voor de tip om dit dorpje te gaan bezoeken! Zoals de beelden laten zien, is het echt een parel voor Calabrië.

De rit ernaar toe was wederom via binnendoor wegen en niet zo bijzonder als gisteren. Na aankomst werden we weer geconfronteerd met een prachtige camperplaats, aan de rand van het middeleeuws dorpje. Je moest wel academisch niveau hebben om de incheckzuil te begrijpen, maar uiteindelijk is het ons gelukt om binnen te komen. Camper neergezet, even broodje gegeten en vervolgens met Joep op pad om het dorp te bekijken.

Santillana del Mar is een gemeente de spaanse provincie Canabrië en heeft ongeveer 4200 inwoners.

Het dorpscentrum van Santillana del Mar telt veel historische gebouwen. De geschiedenis van het benedictijnenabdij Colegiata Santa Juliana gaat terug tot de 12e eeuw en heeft nog veel van zijn oorspronkelijke karakter behouden. Op het plein staat de Torre de don Borja uit de 15e eeuw vernoemd naar Don Borja Barreda. Verder zijn er veel mooi versierde herenhuizen met op de gevel de wapens van oude Spaanse adellijke families. Het dorp ademt nog steeds een middeleeuwse sfeer, wegverkeer is nauwelijks toegestaan waardoor het veel op een openluchtmuseum lijkt.

Het is natuurlijk geen toeristisch seizoen, maar desondanks lopen er toch nog een aantal toeristen rond in het dorp. Miriam maakt op haar gemak weer de foto’s en ik loop met Joep een rondje door het dorp.

We vinden het prachtig om het te zien, maar weinig sfeer door de stilte. Veel restaurants en winkeltjes die toch nog open zijn. Het nodigt niet echt uit, maar we gaan toch even een drankje en tapasje doen samen op een terras. Medium biertje, groot glas witte wijn en 2 hapjes a 6 euro. Niks van te zeggen.

We slenteren nog een beetje door de straatjes voordat we naar de camper lopen en daar heerlijk in het zonnetje buiten zitten en doen een siëstaatje.

Alleen Joep denkt daar anders over. Die zie je denken; tjesus…ik zit al 2300 kilometer in een pokke-auto en nu zullen jullie doen wat ik wil! Spelen en vervelend zijn. Hij blaft naar alles wat beweegt op 250 meter. Om gek van te worden. Maar na een tijdje overvalt hem ook de vermoeidheid en ligt op een schapenvachtje buiten bij ons, terwijl wij op stoelen zonder kussens zitten. Het kan raar verdeeld zijn in de wereld…

Morgen vertrekken we hier en gaan richting Picos de Europa. Ik zie er als een berg tegenop!

12-16 mei 2021: Hemelvaart in magisch Drenthe

15 mei 20215 november 2025 / martin&miriam / 5 reacties

We hebben weer een lang weekend gepland zodat we lekker een paar extra dagen naar Drenthe kunnen. Ook volgend weekend is zo’n weekend met Pinksteren, dus mooie vooruitzichten.

Nadat we afgelopen woensdagavond direct na het werk in de auto zijn gestapt, kwamen we precies om 19.00 uur in ons huisje aan. Sleutel omdraaien, koffiemachine aanzetten, verwarming aanzetten en omkleden in makkelijke kleding. Ik ben meteen naar ons lokale Italiaanse afhaalrestaurant gereden om even ons avondmaaltje op te halen. Heerlijk gegeten en fijne avond gehad. De volgende ochtend stond de zon eindelijk weer eens hoog aan de hemel en heb ik de eerste wandeling met Joep gedaan en daarna in de tuin alles naar buiten zetten en het gezellig maken. De hele dag heel ontspannen zitten lezen, Miriam was natuurlijk weer in de tuin bezig en was lekker aan het rommelen. Even boodschappen gedaan bij de plaatselijke COOP om de komende dagen lekker te kunnen laven en lurken.

De hele dag zijn we in de tuin geweest en in de middag gezellig borreltje gedaan en plankje gemaakt. Tussendoor nog even een paar wandelingen en voor de rest was het relaxen.

Afgelopen vrijdag wilde Miriam nog een aantal zaken regelen voor de tuin en bleef thuis. Ik daarentegen had een mooie motorrit gedownload op motorrijders.nl en ben, ondanks het frisse weer, richting het noorden gaan rijden met mijn comfortabele tweewieler. Het doel van de rit was om via allerlei kleine weggetjes, gehuchten en dorpjes naar Niehove te rijden. Dit dorpje was in 2019 uitgeroepen tot het mooiste dorp van Nederland.

Het was werkelijk al een prachtige rit om daar te komen, maar ook het dorpje is de moeite waard om eens te bekijken als je in de buurt komt. Maar ja….in de buurt komt…Wie komt er nou regelmatig in het hoge noorden, nog noordelijker dan de stad Groningen? Zullen er niet regelmatig komen denk ik zo. Het was voor mij de eerste keer en blij dat ik het gedaan had. Via Smilde, Appelscha, Fochteloo, Hijken, Zuidhorn, Noordhorn, De Poffert, Balmahuizen, Frytum kom je dan in het dorpje Niehove. Het kerkje neemt letterlijk een centrale positie in het dorp. Met 19 Lindebomen rondom de kerk en het centrale woonerf met typisch oudhollandse huisjes, waan je je echt 100 jaar terug in de tijd. De 160 inwoners van dit dorpje zijn trots op hun dorp, maar hopen niet dat iedereen langskomt om te kijken. Dat kan de herberg ook niet aan, gezien het buitenterras met 6 tafeltjes. Rondje rondom de kerk gereden en via een heel klein karrespoorweggetje weer mijn weg vervolgd om via andere slingerweggetjes weer richting De Kiel te rijden.

Niehove, het mooiste dorp van Nederland 2019

Daar wachtte Miriam op mij om weer gezellig buiten in de tuin te zitten, maar ik was koud tot op het bot. In mijn geval is dat wel diep voordat je bij het bot bent, maar ik was echt zo verkleumd, dat ik eerst maar even onder een warme douche ben gegaan. De lente komt maar niet echt op gang en Mirreke die baalt ervan! In de middag heeft Miriam nog een paar lange wandelingen gemaakt met Joep en ze komt weer terug met prachtige foto’s van de natuur om ons heen. De hogere temperaturen en de hoeveelheid regen zorgen ervoor dat ons bos in een week tijd is ontploft naar een vers groen bladerendek.

https://videopress.com/v/D4ct9TGO?controls=false&preloadContent=metadata

Sleenerzand met fauna-symfonie

Vandaag, zaterdagochtend, zijn we na het ochtendritueel koffie, wandelen, douchen, koffie, klaar om even een rondrit door Drenthe te maken. We willen meer weten van de kleinere dorpjes om ons heen en ook ter voorbereiding van de komst van onze Engelse vrienden die we hopelijk binnenkort weer mogen begroeten in ons land. We hebben elkaar nu 16 maanden niet meer gezien en dat is te lang voor ons. Zij willen graag naar Drenthe komen en blijven dan een week in ons chalet en wij komen dan in de weekenden langs. Zij moeten natuurlijk wel gevoed worden met mooie tips en plekjes waar ze heerlijk kunnen wandelen, winkelen, terrasje kunnen pakken ook de fijne restaurants weten te vinden. We zijn vertrokken richting Balloo en het Balloërveld, vervolgens over slingerweggetjes naar Loon, Taarlo, Oudemolen, Zeegse, Schipborg, Gasteren, Anloo, Gieten, Gasselte naar Borger en vervolgens via Ees, Eesergroen, Eeserveen naar De Kiel, onze thuisbasis. Het was alsof we in een andere wereld hadden gereden. Glooiende landschappen, kinderkop-weggetjes, rietgekapte boerderijtjes, brinken met leuke terrassen, bossen en heidevelden, vennetjes en overal koeien, paarden, schapen en ander vee. Escape tot the Country…letterlijk en figuurlijk!

Joep was weer blij dat we thuiskwamen. We hadden hem niet meegenomen in de auto, omdat dit niet zijn hobby is, zal ik maar zeggen. En ook op een terras maak je hem en anderen niet blij. Niet dat we aan een terras zijn toegekomen, maar het had gekund. Tijdens onze afwezigheid hebben wij in het chalet een camera aan staan, zodat we kunnen zien hoe hij zich gedraagt als wij er niet zijn. We zijn namelijk bang dat hij misschien wel veel blaft als wij er niet zijn. Nou….onze kortpotige viervoeter geeft geen krimp. Hij sloft vanuit zijn mand naar het schapenvelletje en ligt daar heerlijk op te pitten. We horen hem 1x blaffen als de buren blijken terug te komen van het boodschappen doen. Heel eventjes maar. Het feit dat hij ook in het chalet goed alleen kan zijn en geen kabaal maakt, geeft ons een fijn gevoel. Dit betekent dat wij in de zomer dus even samen een terrasje kunnen pakken of lekker uit eten kunnen gaan, terwijl hij in zijn mand lekker ligt te pitten. Top!

Miriam is direct na thuiskomst een lange wandeling gaan maken met Joep en ik doe even een afwasje en gaan straks samen de lunch voorbereiden. Zal weer rustig dagje worden voor de rest. Morgen zal ik met motor naar huis rijden en Mir gaat met auto naar huis. De komende weken rond ik een opdracht af bij mijn opdrachtgever en heb dus doordeweeks ook nog wat tijd om een ritje te kunnen maken. Als we in juni op vakantie gaan in Drenthe, neem ik de motor weer mee. Ook krijgt de motor een grote beurt bij een mooie motorzaak in Weerdinge bij Motorhuis Bakker. We kunnen ook volgende week weer deze kant op, maar we verheugen ons op de vakantie straks. Hopelijk schijnt de zon wat meerzijn dan ook de restaurants weer open en hebben we weer wat meer versoepelingen te pakken.

27 + 28 mei 2018: Hartje Groen in Schaik (NL) en Parc de Chateau in Epinal (F)

28 mei 20195 november 2025 / martin&miriam / 3 reacties

We zijn eindelijk maandagochtend op pad gegaan met de camper, na enige vertraging door onze trouwe viervoeter Joep. De afgelopen dagen stonden in het teken van het herstel en welzijn van deze vriendelijke teckel. We zouden afgelopen zaterdagmorgen op vakantie gaan, maar toen ik vrijdag godzijdank een uur eerder thuis was dan gepland, trof ik Joep in zeer zieke toestand aan onder een boom in de tuin. Bij thuiskomst vond ik al raar dat Joep mij niet uiterst enthousiast kwispelend tegemoet liep. Toen ik ook zijn naam riep en geen Joep op mij afliep, liep ik maar even de kapsalon van Miriam binnen om te vragen waar de eminentie was. “In de kamer” zei Mir. Echt niet, riep ik!

Toen maar de tuin ingelopen en zag ik Joep als een voddenpop onder de boom liggen. Hij keek raar uit zijn ogen, kwam niet overeind en toen ik hem oppakte schrok ik hoe slap hij was. Ook geen kwispelend staartje, helemaal niets. Dierenarts gebeld en in allerijl naar de praktijk gegaan en daar heeft hij paar uur aan infuus gelegen, bloedtesten gedaan en medicijnen gekregen. Oorzaak van al dit ongemak is tot de dag van vandaag niet duidelijk. Gezien het feit dat Joep aan de prednison zat en antibiotica kreeg, zei de dierenarts dat hij maandag nog meer testen wilde doen. Nog niet op vakantie dus!

Het was sowieso een rare week door alle drukke werkzaamheden en woensdags dat Miriam in paniek gebeld werd met de melding dat haar vader op zijn fiets was aangereden door een automobilist. Niet zijn schuld, maar hij lag mooi in de ambulance met open wond bij oogkas (6 hechtingen), gekneusde ribben, scheurtje in schedelbasis en overal bont en blauw. Miriam wilde die woensdag allerlei “vrouwendingetjes” doen voor de vakantie, maar daar was dus niets van gekomen. Naar het ziekenhuis om haar vader en moeder bij te staan. Nu dan ook nog eens Joep in de lappenmand, dus we zeiden tegen elkaar; alle ellende komt in drieen, dus er gaat vast nog wat gebeuren.

Uiteindelijk konden we in samenspraak met de dierenarts op vakantie maandagochtend. Omstreeks 9.30 uur gingen we dan ook op pad. We wisten niet waarheen we zouden gaan, ook omdat overal in Europa het weer zo onbestendig was. Dan kunnen we net zo lief in Nederland blijven was ons credo. Zo gezegd zo gedaan, want het zag ernaar uit dat er deze week een paar mindere dagen zouden komen, maar dat dan voor het komende weekend de weersverwachtingen erg goed zouden zijn. Wij dus op pad richting Schaik in Noord Brabant. Daar wilden we camping Hartje Groen gaan bezoeken. De website zag er erg uitnodigend uit en qua ligging zoals wij dat graag hebben; midden in de natuur. Toen we aankwamen herkenden we opeens deze camping van TV. “De leukste Camping van Nederland” heette het programma. Wat ons betreft hadden ze deze verkiezing wel mogen winnen, want wat was dit een leuke camping zeg! Alles wat je daar zag was met persoonlijke aandacht gedaan of gemaakt. Veel liefde zat in deze camping. Het ontvangst was keigaaf, om maar in brabantse sferen te komen… Er zat een erg leuk grand-cafe bij; de Boshut!, Waar je gezellig kon zitten en ook heerlijke biertjes op de tap en goed eten. Daar houden we van! Plus ook de plekken die er goed uitzien op de velden van de camping.

Direct naast de camper konden we een zwemvijver bekijken en aan de andere kant liepen we de bloementuin in, die Hartje Groen heeft aangelegd, samen met een bioloog. Bloemenvelden, kruiden, vijver, insecten en een meanderend paadje om langs alles te lopen. Joep gaat inmiddels veel beter en ging zowaar direct zwemmen in de vijver en kwispelt er weer lustig op los. Door de medicijnen is ie wat duffig, vinden wij, maar nu we weer in de natuur ronddarren is ie weer erg levendig en dankbaar voor dat ie mee mocht.

Lekker samen met Miriam wandeling gemaakt en heerlijk voor de camper gezeten en gelezen, drankje, hapje en likeurtje na afloop van een erg lekkere maaltijd. Altijd weer bijzonder hoe Mir uit dat kleine keukentje de lekkerste risotto, ratatouille en kip kan klaarmaken.

Alleen toen kwam opeens het derde stukje ellende waar we het eerder over hadden de kop op zetten. Een telefoontje van Miriam haar moeder. Het slechte nieuws was dat Oom Henk was overleden. Aangezien we mooie herinneringen aan Oom Henk en Tante Ria hebben, waren we beiden er verdrietig over. Mir heeft nog even met haar tante gebeld om haar te condoleren en te horen hoe e.e.a. toch kon gebeuren. Het komt er op neer dat Oom Henk eigenlijk plotseling is weggevallen. Een mooie dood voor Oom Henk, maar voor de gezins- en familieleden toch een beetje te snel.

Het weer slaat ook om in Nederland en dan besluiten we om toch maar dinsdag (vandaag) de rit naar het zuiden van Frankrijk te maken. Het weer is daar toch wat stabieler en aangenamer dan hier. Ook omdat volgende week ook in Nederland het weer slecht blijft. Dus vanmorgen alles weer ingepakt en weer op pad gegaan met de Lambortinki 2.0.

De rit verloopt voorspoedig en wat een wereld van verschil qua rijcomfort nu de camper ook is ge-chiptuned.

We rijden de hele dag door en komen halverwege de middag aan in Epinal, de Vogezen. Aankomst bij Parc de Chateau zag er anders uit dan de naam deed vermoeden. Het is echt een doortrekcamping en zo staat alles er ook bij. Klaar om morgen ochtend weer te vertrekken. Ook wij besluiten om niets buiten neer te zetten en geen luifel uit te draaien. Het weer is erg slecht en regenachtig. Ook onderweg was het weer verschrikkelijk. We zijn beiden erg moe en besluiten toch maar om in namiddag nog een wandeling met Joep te maken naar het kasteel van Epinal. Wat een lamlendige wandeling was dit zeg. Tegen berg op en futloos komen we in park aan en loopt Miriam de hele ronde rondom het kasteel.

Ik ben niet in mijn nopjes. Moe van het rijden, maar al maanden last van jicht, hielspoor, rugklachten en stront verkouden. Het loopt daarom niet lekker. Na deze wandeling terug bij camper nu het blog schrijven en is Miriam aan het kijken welke richting we morgen op gaan rijden. Zoals het er nu uitziet gaan we richting de Cote d’ Azur, maar of we dit via de franse alpen gaan doen of in rechte lijn naar het zuiden. Jullie lezen het binnenkort. We willen in ieder geval zon en lekkere temperaturen!

We komen nu vanuit het restaurant van de camping en hebben daar eenvoudig, maar lekker gegeten. Ook gezellig met een aantal nederlandse kampeerders gesproken over van alles en nog wat. We zijn veruit de jongsten op de camping en onderling lachen we over het feit dat wij, Mir en ik nog wel tot ons 78e jaar moeten doorwerken en dat zij nu al kunnen genieten van hun pensioen. Wij genieten altijd, overal en met iedereen als het moet. Genieten zit hem in kleine dingen en zeker nu je ook weer door het ontvallen van Oom Henk weet dat het zomaar voorbij kan zijn. Pluk de dag!

Zoals Miriam het zo treffend vanavond zei: Als je glas half leeg is, gooi het dan in een kleiner glas!

22 juni 2015, Durness Regio

22 juni 20153 november 2025 / martin&miriam

Vanmorgen is het gestopt met regenen en ziet de dag er veelbelovend uit. De verwachtingen zijn dat het weer wat stabieler en beter wordt, maar als we naar de luchten kijken, moeten we het nog maar eerst zien, dan pas geloven. Na het wakker worden, hebben we lekker rustig ontbeten en heerlijk lang in onze joggingbroek en fleecevest gezeten. We hebben alle tijd van de wereld, want vandaag blijven we staan op de camping in Durness, The Sango Beach Campsite. Als het weer een beetje meewerkt, willen we onze scooter vandaag gaan gebruiken om de omgeving wat meer te verkennen.

Tijdens het ontbijt zien we dat vooraan, op de klif, een camper vertrekt. Deze plek is waanzinnig mooi door het uitzicht over de baai en de parelwitte stranden voor de camping. Miriam besloot daarom maar de eigenaar van de camping aan te schieten met het verzoek of wij onze plek mochten verlaten om op deze fraaie plek te gaan staan. “Natuurlijk” was het antwoord, maar we moesten dan wel meteen verkassen, aangezien er in de loop van de ochtend al weer nieuwe campers werden verwacht. Wij dus meteen even alle losliggende spullen even opgruimd, de pootjes van de camper ingedraaid, elektra afgekoppeld en direct naar de bewuste plek gereden om daar ons te vergapen aan het uitzicht.

Nadat we helemaal weer up and running waren, nog even relaxt gelezen en lekker andere mensen zitten aanschouwen hoe zij over het strand liepen en voor onze camper langs. Na verloop van tijd werd de regen minder en leek er een beetje zon door te komen. Wij dus lekker warm gedoucht in onze camper en aangekleed om op pad te gaan. Maar eerst moesten wij onze scooter nog afladen van ons scooterrek. Ook dit klusje liep van een lijen dakje, dus spullen gepakt en onze helm opgezet om op pad te gaan met onze Grand Retro scooter. We hebben vorige week ’s avonds voor het eerst samen op de scooter gereden. Toen het donker was natuurlijk, want het ziet er natuurlijk niet uit zo’n walvis voorop en mijn schone jonkvrouwe achterop, dus incognito even proberen dus vorige week. Met vertrouwen reden we vanmorgen van onze camping af en we hadden bijkijks. Meerdere mensen lachten toen ze ons voorbij zagen komen. Of het nu kwam omdat ze de scooter leuk vonden of dat het totale plaatje koddig was om te zien, laten we maar in het midden. Met onze helmen op (moet in het buitenland, zelfs met snorscooter) leken we wel Bob en Annie de Rooij….

Eerst reden we naar Balnakeil Bay een paar kilometer verder op. We hadden de snelheid er goed in en het zag er flitsend uit toen we door het dorp reden en de weg opeens steil omhoog ging…met nadruk zag, want de snelheid viel ineens terug van 40 kilometer naar nog geen 17 kilometer per uur. Tjonge wat moest die chinese scootel stevig zijn Pk’s laten gelden. Kijk…het probleem is Miriam. Toen ik in mijn eentje reed, was er geen vuiltje aan de lucht en kon de scooter het makkelijk aan allemaal. Nu met Miriam erbij loopt het voor geen meter….

Maar goed; we vonden het geweldig om voor het eerst met de scooter de omgeving af te crossen om zodoende meer te zien dan dat je normaal ergens een wandeling doet. Nu hebben we diverse uithoeken gezien rondom Durness. Nadat we de prachtige stranden van Balnakeil hebben gezien, het kerkhof en de omgeving, reden we helemaal door voorbij de Smoo Caves, die wij vorig jaar al hadden gezien, richting een oud historisch ruine-dorpje Ceannabeinne Township, een verlaten boeren gehucht welke door de Clan Mackay was gesticht en waar tot 1841 nog zo’n 50 mensen woonden. De ruines waren nog te zien om een indruk te geven hoe het eruit zag, maar wat ons vooral bij zal blijven zijn de waanzinnige uitzichten die ze daar hadden. We liepen door de weilanden, staken kabbelende kreekjes over en op de berg aangekomen werden we beloond met de mooiste vergezichten die je maar kan wensen.

Zelfs met een bewolkte dag als vandaag zag het er nog mooi uit! De schapen om ons heen lopend en niemand te zien, alleen met ons tweetjes in alle stilte en rust. Geweldig genoten.

Toen we weer de regen zagen aankomen, besloten we weer terug te gaan naar de scooter om zodoende hopelijk nog droog terug te komen in Durness. Daar moesten we nog even langs de Spar om boodschapjes te doen. Ons voornemen om naast de camper onze biefstukjes te grillen gaat niet lukken is onze verwachting…..

We liggen echt in een deuk als we de motor van de scooter lekker horen brommen als we berg af gaan, maar volledig smoort als we tegen de berg op moeten. Ook automobilisten lachen ons vriendelijk tegemoet. Vriendelijk zijn ze sowieso hier allemaal. Ik stond buiten bij de scooter op Mir te wachten toen ze de boodschappen ging halen, toen werkelijk iedereen mij groette en vriendelijk toelachtte. Uiteindelijk kwamen we voor de buien binnen in de camper en konden we lekker ons gaan nestelen voor een chille namiddag. Totdat Mir mij verwittigde dat het chemisch toilet nog even geleegd moest worden…..geen favoriet klusje, maar dat zijn de taken van mij; alles rondom de buitenkant van de camper en het rijden met de camper. Mir zorgt voor alles binnen in de camper. En dat doet ze goed! Heerlijk kokkerellen en ook het binnen erg gezellig gemaakt. Zelfs de plantjes op tafel en een romantische lantaarn op het dashboard maken het knus, met een wonderschoon schilderij op de achtergrond. Laat de avond maar komen!!

Morgen gaan we de camping verlaten en vertrekken we naar Altandhu, waar we ook een mooie camping gaan bezoeken. Vorig jaar met Neil en Yvonne daar gegeten in de pub die bij de camping hoort. Ook een waanzinnige plek! We genieten!

Camperjoy: Over reizen met een camper…

Reisblog Martin, Miriam & Joep Lammertink

camper