We zijn eindelijk maandagochtend op pad gegaan met de camper, na enige vertraging door onze trouwe viervoeter Joep. De afgelopen dagen stonden in het teken van het herstel en welzijn van deze vriendelijke teckel. We zouden afgelopen zaterdagmorgen op vakantie gaan, maar toen ik vrijdag godzijdank een uur eerder thuis was dan gepland, trof ik Joep in zeer zieke toestand aan onder een boom in de tuin. Bij thuiskomst vond ik al raar dat Joep mij niet uiterst enthousiast kwispelend tegemoet liep. Toen ik ook zijn naam riep en geen Joep op mij afliep, liep ik maar even de kapsalon van Miriam binnen om te vragen waar de eminentie was. “In de kamer” zei Mir. Echt niet, riep ik!
Toen maar de tuin ingelopen en zag ik Joep als een voddenpop onder de boom liggen. Hij keek raar uit zijn ogen, kwam niet overeind en toen ik hem oppakte schrok ik hoe slap hij was. Ook geen kwispelend staartje, helemaal niets. Dierenarts gebeld en in allerijl naar de praktijk gegaan en daar heeft hij paar uur aan infuus gelegen, bloedtesten gedaan en medicijnen gekregen. Oorzaak van al dit ongemak is tot de dag van vandaag niet duidelijk. Gezien het feit dat Joep aan de prednison zat en antibiotica kreeg, zei de dierenarts dat hij maandag nog meer testen wilde doen. Nog niet op vakantie dus!
Het was sowieso een rare week door alle drukke werkzaamheden en woensdags dat Miriam in paniek gebeld werd met de melding dat haar vader op zijn fiets was aangereden door een automobilist. Niet zijn schuld, maar hij lag mooi in de ambulance met open wond bij oogkas (6 hechtingen), gekneusde ribben, scheurtje in schedelbasis en overal bont en blauw. Miriam wilde die woensdag allerlei “vrouwendingetjes” doen voor de vakantie, maar daar was dus niets van gekomen. Naar het ziekenhuis om haar vader en moeder bij te staan. Nu dan ook nog eens Joep in de lappenmand, dus we zeiden tegen elkaar; alle ellende komt in drieen, dus er gaat vast nog wat gebeuren.
Uiteindelijk konden we in samenspraak met de dierenarts op vakantie maandagochtend. Omstreeks 9.30 uur gingen we dan ook op pad. We wisten niet waarheen we zouden gaan, ook omdat overal in Europa het weer zo onbestendig was. Dan kunnen we net zo lief in Nederland blijven was ons credo. Zo gezegd zo gedaan, want het zag ernaar uit dat er deze week een paar mindere dagen zouden komen, maar dat dan voor het komende weekend de weersverwachtingen erg goed zouden zijn. Wij dus op pad richting Schaik in Noord Brabant. Daar wilden we camping Hartje Groen gaan bezoeken. De website zag er erg uitnodigend uit en qua ligging zoals wij dat graag hebben; midden in de natuur. Toen we aankwamen herkenden we opeens deze camping van TV. “De leukste Camping van Nederland” heette het programma. Wat ons betreft hadden ze deze verkiezing wel mogen winnen, want wat was dit een leuke camping zeg! Alles wat je daar zag was met persoonlijke aandacht gedaan of gemaakt. Veel liefde zat in deze camping. Het ontvangst was keigaaf, om maar in brabantse sferen te komen… Er zat een erg leuk grand-cafe bij; de Boshut!, Waar je gezellig kon zitten en ook heerlijke biertjes op de tap en goed eten. Daar houden we van! Plus ook de plekken die er goed uitzien op de velden van de camping.
Direct naast de camper konden we een zwemvijver bekijken en aan de andere kant liepen we de bloementuin in, die Hartje Groen heeft aangelegd, samen met een bioloog. Bloemenvelden, kruiden, vijver, insecten en een meanderend paadje om langs alles te lopen. Joep gaat inmiddels veel beter en ging zowaar direct zwemmen in de vijver en kwispelt er weer lustig op los. Door de medicijnen is ie wat duffig, vinden wij, maar nu we weer in de natuur ronddarren is ie weer erg levendig en dankbaar voor dat ie mee mocht.
Lekker samen met Miriam wandeling gemaakt en heerlijk voor de camper gezeten en gelezen, drankje, hapje en likeurtje na afloop van een erg lekkere maaltijd. Altijd weer bijzonder hoe Mir uit dat kleine keukentje de lekkerste risotto, ratatouille en kip kan klaarmaken.
Alleen toen kwam opeens het derde stukje ellende waar we het eerder over hadden de kop op zetten. Een telefoontje van Miriam haar moeder. Het slechte nieuws was dat Oom Henk was overleden. Aangezien we mooie herinneringen aan Oom Henk en Tante Ria hebben, waren we beiden er verdrietig over. Mir heeft nog even met haar tante gebeld om haar te condoleren en te horen hoe e.e.a. toch kon gebeuren. Het komt er op neer dat Oom Henk eigenlijk plotseling is weggevallen. Een mooie dood voor Oom Henk, maar voor de gezins- en familieleden toch een beetje te snel.
Het weer slaat ook om in Nederland en dan besluiten we om toch maar dinsdag (vandaag) de rit naar het zuiden van Frankrijk te maken. Het weer is daar toch wat stabieler en aangenamer dan hier. Ook omdat volgende week ook in Nederland het weer slecht blijft. Dus vanmorgen alles weer ingepakt en weer op pad gegaan met de Lambortinki 2.0.
De rit verloopt voorspoedig en wat een wereld van verschil qua rijcomfort nu de camper ook is ge-chiptuned.
We rijden de hele dag door en komen halverwege de middag aan in Epinal, de Vogezen. Aankomst bij Parc de Chateau zag er anders uit dan de naam deed vermoeden. Het is echt een doortrekcamping en zo staat alles er ook bij. Klaar om morgen ochtend weer te vertrekken. Ook wij besluiten om niets buiten neer te zetten en geen luifel uit te draaien. Het weer is erg slecht en regenachtig. Ook onderweg was het weer verschrikkelijk. We zijn beiden erg moe en besluiten toch maar om in namiddag nog een wandeling met Joep te maken naar het kasteel van Epinal. Wat een lamlendige wandeling was dit zeg. Tegen berg op en futloos komen we in park aan en loopt Miriam de hele ronde rondom het kasteel.
Ik ben niet in mijn nopjes. Moe van het rijden, maar al maanden last van jicht, hielspoor, rugklachten en stront verkouden. Het loopt daarom niet lekker. Na deze wandeling terug bij camper nu het blog schrijven en is Miriam aan het kijken welke richting we morgen op gaan rijden. Zoals het er nu uitziet gaan we richting de Cote d’ Azur, maar of we dit via de franse alpen gaan doen of in rechte lijn naar het zuiden. Jullie lezen het binnenkort. We willen in ieder geval zon en lekkere temperaturen!
We komen nu vanuit het restaurant van de camping en hebben daar eenvoudig, maar lekker gegeten. Ook gezellig met een aantal nederlandse kampeerders gesproken over van alles en nog wat. We zijn veruit de jongsten op de camping en onderling lachen we over het feit dat wij, Mir en ik nog wel tot ons 78e jaar moeten doorwerken en dat zij nu al kunnen genieten van hun pensioen. Wij genieten altijd, overal en met iedereen als het moet. Genieten zit hem in kleine dingen en zeker nu je ook weer door het ontvallen van Oom Henk weet dat het zomaar voorbij kan zijn. Pluk de dag!
Zoals Miriam het zo treffend vanavond zei: Als je glas half leeg is, gooi het dan in een kleiner glas!
Camperjoy 
Allereerst gecondoleerd dat zijn de minder leuke dingen in het leven iemand verliezen. Ik hoop dat het met haar vader na omstandigheden wel goed gaat.
Gelukkig is Joep aan de beterende hand, ook wij reizen met onze 2 viervoeters en een extra toilettas met hun reismedicatie.
Doen jullie goed aan het mooie weer opzoeken. Zodra het warmer wordt en het vocht is uit de lucht dan wordt je lichaam ook weer blij, althans zo ervaren wij dat.
Geniet van jullie avond en nachtrust, morgen een nieuwe dag en dan alweer een stukje dichterbij jullie reisdoel.
Alvast een mooie en veilige rit voor morgen.
Groetjes Laura
LikeGeliked door 1 persoon
Leuke blog veel plezier, wij zijn nu op rondreis door Slowakije we zijn 5 week onderweg en hebben 1 week door weer gehad de rest alleen maar regen.
Jullie veel succes en veel zon
LikeLike
Beste Henk, dank voor uw feedback! 5 weken onderweg is voor ons nog niet weggelegd, helaas! Maar jullie hebben groot gelijk! Nog veel plezier met rondreis!
LikeLike