Camperreizen

11 Maart 2025: We gaan het anders doen nu!

/ martin&miriam / 20 reacties

We geven het op hier! We pakken onze spullen bij elkaar en gaan morgen weer verder met onze natte reis! Want nat, dat blijft het hier nog wel de komende dagen. We kunnen inmiddels niet meer zonder modderpoten de camper inkomen, gezien de geheel ondergelopen campingplek die we hebben. Op je teenslippers zak je tot net onder de lies in de blubber (ietwat overdreven…maar tot aan de enkel zeker!) en dat is niet prettig na inmiddels 5 dagen ellende hier op deze prachtige plek.

Maar omdat vandaag de enige mooie dag is in deze week, besluiten we om woensdag hier te vertrekken. “Wat er ook gebeurt, ik zit de hele dag buiten voor de camper” zegt mijn lieftallige echtgenote deze ochtend. Een paar minuten later heb ik buiten haar haren ingeshampoot en lekker haar haren gewassen….in de regen! Maar op die lieverd van mij zit wel een kop op! Ze bleef gewoon zitten en zit nu nog steeds met Joep buiten op een zeiknatte stoel. Elke keer als ik wat negatiefs over het weer zeg, dan zegt ze dat ik op moet houden met al dat negatieve gelul over het weer…”nu weten we het wel!” Komt vanuit haar tenen (in de modder!) Even een korte opsomming van de zomaar uit de lucht vallende kreten van mijn lief: “ wat een tyfusweer….goed dat die meteologen geen dokter zijn geworden…ze weten er geen zak van!” En “tjesus, dit is toch niet normaal…wat een zeikweer de godganse dag”.

Jaaaaa….het leven van een camperaar in de winter in Portugal valt niet mee dit jaar. Het is werkelijk het slechtste jaar ooit wat regen betreft hier in het zuiden. Maar de sfeer onder elkaar is top te noemen. We lachen om de situatie, ondanks dat het allemaal wel een beetje balen is op onze eerste wintertrip.

Natte voetjes…

Maar wat gaan we dan anders doen? Waar gaan we heen? Overal om ons heen is het gewoon regen, regen en nog eens regen. We zien andere camperaars richting huiswaarts gaan of in de Cote d’ Azur nog een paar weken hangen. Dat lijkt mij ook wel wat, maar nu blijkt daar ook weer de komende week veel regen te vallen. We besluiten om gewoon onze reis die we van plan waren verder te gaan doen. Weer of geen weer. We gaan wel richting het noorden van Portugal om onderweg nog een aantal natuurparken te bezoeken en vervolgens landinwaarts door Spanje richting Frankrijk te rijden. We hebben nog tijd zat en dit jaar zien we ook echt nog als oriëntatiejaar om te ervaren waar en wat we leuk vinden. Deze plek waar we nu staan hebben wij wel voor de komende winter weer gereserveerd omdat deze plek alles heeft wat wij fijn vinden.

Ook zijn er veel camperaars die in het binnenland stonden, naar de costa’s vertrokken omdat daar het weer inmiddels wat beter is geworden. Maar dit maakt dat je nergens meer terecht kan aangezien alles vol is, horen we. Ons trekt dit totaal niet en daarom kiezen wij om de andere kant op te gaan. Vrienden van ons en familie van Miriam hebben huizen aan de spaanse kust en zouden we, mocht dit zo uitkomen, bij hun langs komen voor een bezoekje. Hier zien we nu toch vanaf aangezien we richting het noorden weer vertrekken. Volgende winter opnieuw bekijken, want het lijkt ons wel leuk om te zien waar ze zitten en bij te praten met ze. Hoe lief was het dan ook dat Miriam haar nichtje Lenneke, die in Firenguola woont, aanbood om haar verhuur-appartement beschikbaar te stellen voor een paar dagen om uit de camper te kunnen na al die natte tijden. Was echt heel lief! Maar we gaan verder met onze reis in de camper en slaan de costa’s over dit jaar.

Zelfs de geiten mekkeren over het weer…

Wat we anders gaan doen is het volgende. We gaan minder vaak campings zoeken en meer vrij staan zonder voorzieningen om ons heen. De app Park4Night hebben wij nog nooit gebruikt en gaan we nu toch vaker gebruik van maken. Zeker wetende dat in Portugal wildkamperen is toegestaan op veel plekken. De app Park4Night geeft allemaal locaties weer waar je prima een nachtje kan overnachten. Dat kan midden in de natuur zijn, maar ook op de parkeerplaats van een supermarkt die een paar plekken gereserveerd heeft voor campers.

Door het slechte weer de komende dagen gaan we toch maar aan het reizen en op doortocht maakt het ons niet uit waar we staan voor 1 nachtje. Rijden tijdens de regen vinden wij het meest effectief om veel te zien en onderweg op mooie plekjes of schattige dorpjes te stoppen en ergens de camper te parkeren. Waar we dan uiteindelijk uitkomen of heen gaan, maakt niet uit. Ook dat deden we in het verleden te weinig. Altijd onderweg naar die camping die we gepland hadden en geen tijd gunnen om ergens gewoon de camper te parkeren en dorpje te bekijken of marktje te bezoeken. Heeft ook te maken met de aanwezigheid van onze koninklijke hoogheid Joep, waardoor je niet graag met hem door de drukke straatjes loopt. Uit eten gaan met Joep op een terras is ook geen optie, is onze ervaring. Dat maakt dat je dat soort uitstapjes nagenoeg nooit maakte. Maar we hebben het er vanmorgen met Joep over gehad; Hij is ook akkoord dat we dit nu anders gaan doen. We gaan het zien.

In overleg met Joep over de plannen…

Om los te staan zonder faciliteiten heeft de camper voldoende stroom, water en toiletcapaciteit voor een paar dagen op een plek zonder stroom. En als de zon overdag schijnt, dan wekken de zonnepanelen weer voldoende stroom op om de accu’s weer te vullen.

Portugal voelt heel veilig aan en iedereen is hier enorm vriendelijk en dienstverlenend. We vinden Portugal een heel fijn land om te verblijven, maar zijn ook wel benieuwd hoe het in binnenlanden van Spanje zal bevallen. Miriam heeft toch wel een soort van route gemaakt om wel de nationale parken en natuurgebieden te passeren die we graag willen zien.

Of we morgen hier werkelijk wegkomen moeten we nog maar zien. Ik denk dat we wel een spoor van vernieling achterlaten op onze plek om weg te komen van onze plek, los van het feit hoe de weg bergafwaarts gaat om bij de openbare weg te komen. Deze rit is nogal steil en blubberig en Blij dat ik Glij vond ik vroeger al niks aan op TV, dus nu al helemaal niet. Morgen gaan we het meemaken!

06 Maart 2025: Alledaagse beslommeringen met slecht weer

/ martin&miriam / 14 reacties

De afgelopen week stond vooral in het teken van het slechte weer waar we momenteel mee te maken hebben. Eigenlijk zitten we een beetje vast op de locatie waar we staan. De afgelopen dagen wisselen een beetje zon zich af met regen en in de nacht werkelijk moesson-regenbuien. We worden er wakker van en vragen ons elke ochtend af hoe drassig het nu weer om ons heen is en hoe wild de rivier is in de vallei. Joep is al bijna een keer weggespoeld door de stroming toen hij even wat water ging drinken. Beetje paniek bij ons, maar we hadden hem net op tijd. Want ja, Joep blijft een waterrat, ook in de regen.

We overwegen om weg te gaan met de camper naar een volgende plek, ondanks dat we het hier enorm naar onze zin hebben. Maar welke optie in de nabijheid we ook bekijken; het is overal slecht (behalve in Nederland…). Dan besluiten we maar gewoon verder te gaan met het naar onze zin hebben op deze plek. Sowieso is wegrijden met de camper hier nu wel een dingetje. De toegangsweg is werkelijk spekglad door de modder en waterstroompjes die over de weg lopen. Er is onlangs nog een camper van de weg af gegleden en total loss verklaard. We zitten dus eigenlijk een beetje vast hier en wachten op beter weer.

Wel zijn we al aan het kijken wat we hierna gaan doen. We oriënteren ons om via de spaans-portugese grens weer een beetje richting het noorden te gaan om daar weer een aantal natuurparken te bezoeken en zien daar ook mooie kampeerplekken die nog plek hebben. We horen van de mensen hier dat iedereen die vertrokken is, allemaal naar de kust in Spanje en Portugal zijn vertrokken. Druk daar dus. Wij slaan deze over en zoeken weer de natuur binnenkort. Maar eerlijk gezegd hebben wij voor volgend jaar deze plek op Quinta de Odolouca weer geboekt voor een aantal weken. We zijn beide helemaal Zen hier.

Eergisteren was dan wel het moment dat we met de camper op pad moesten om onze proviand weer op volle oorlogssterkte te krijgen. Zeg maar een overlevingspakket, maar dan wat uitgebreider. We hadden ons voorgenomen om via een hele mooie route naar Silves te rijden door de bergen ipv de autoweg. Door het slecht functioneren van Google Maps en niet functioneren van onze campernavigatie, konden we de weg niet vinden en reden we opeens door de smalle straatjes van Sao Marco de Serra. We reden ons nog net niet klem en klaar was ik ermee en opperde dan toch maar eerst via autoweg naar de supermarkt in Silves te rijden, om vervolgens via terugweg de mooie route te rijden.

Met fikse regenbui bij de supermarkt op ons kop, begonnen we aan de terugreis via de prachtige route via de M502. Door het slechte weer konden we niet zover over de bergen en dalen kijken als met mooi weer, maar nu was deze weg zelfs prachtig om te rijden. Alleen de regen werd erger en we moeten straks nog over de toegangsweg naar de camping. Miriam was echt een beetje zenuwachtig daarover, maar toen we bijna weer bij de camping waren, had het daar nagenoeg niet geregend en was de weg nog goed begaanbaar. Meevaller dus.

Na de middag nemen we bij de camper nog een gezellig drankje want vanaf vandaag is ons huis in Lelystad niet meer van ons en is de overdracht bij de notaris geweest. Ondanks het slechte weer, zitten we er warmpjes bij en kunnen we nu andere zaken regelen om het naar ons zin te maken.

Niet naar onze zin hadden we het gisteren met de Vriendenloterij en de Postcodeloterij. Meedoen aan deze staatsloterijen is met een sms-je al voldoende om je op te geven of een mailtje. Maar opzeggen is een heel ander verhaal. Werkelijk asociaal en treiterend moet je allerlei processen door om het op te kunnen zeggen. En dat terwijl we alleen de vriendenloterij wilde opzeggen, hadden ze per abuis ook de postcodeloterij opgezegd. Toen we hierover reclameerden dat dit niet de bedoeling was en nooit met hun besproken hadden tijdens het telefoongesprek (we belden namelijk met de vriendenloterij), gaven ze toe dat de medewerker een fout te hebben gemaakt. We konden opnieuw lid worden, maar dan als nieuw lid. Huh….? We zijn al ruim 30 jaar lid/deelnemer met alle eventuele voordelen, dus dit was niet akkoord voor ons. Wel; een heel onvriendelijk gedoe, dus nu maar beide loterijen opgezegd. Vreselijk die niet functionerende afdelingen! Overigens; dit was de korte versie van het verhaal….

Wel naar onze zin hebben we het met onze nieuwe aangeschafte BBQ / kookstel voor op gas. Gisteren was een droge dag met veel zonnige perioden, dus mooi om voor het eerst onze BBQ te proberen met een lekkere steak op de grill. Aangesloten op de buitenaansluiting Gas van de camper, deed ie het prima en makkelijk in gebruik. Echt weer iets voor mij was om op de camping te vragen wie er lucifers of gasaansteker bij hun hadden. Wij namelijk niet. Onze buren hadden lucifers dus bakken maar! Even later kwam ik erachter dat de bbq een zelfontsteker had….

Tijdens gesprek met onze buurvrouw Anita eerder, gaf ze aan dat ze ook nog familie had wonen in Lelystad, maar dat ik die wel niet zou kennen. Nou…dan heb je me! Dan is het bijna een uitdaging om te weten wie dan. Jaaa, zegt ze…hij heet Prins van zijn achternaam, maar dat verwacht je niet, want hij is van indonesische achtergrond. Ik schiet in de lach en roep direct: aaah, Lex! Lex Prins! buurvrouw schrikt ervan en als blozend: ken je die??? Ja Lex is mijn neef! Tuurlijk ken ik die. Regelmatig biertje mee gedronken en heel vroeger nog mee gevoetbald bij de plaatselijke voetbalclub SV Lelystad ‘67. Zo grappig om dit soort situaties mee te maken. Even een fotootje van ons samen gemaakt en opgestuurd naar Lex. Lex vond het leuk en deed de groeten. Kleine wereld!

Voor de rest lopen we hier onze wandelingen door de vallei en lezen we veel overdag.

We komen net terug van een wandeling door de vallei en heuvels en hilariteit alom met Joep. We waren bijna bij de geiten- en schapenvallei van Manuel, toen Joep de geur van de dieren opsnoof. We waren Joep direct kwijt en de kleine terrorteckel rende op de kudde schapen af. Alle schapen in paniek en rennen naar de binnenplaats van de boerderij. Manuel wilde net zijn boterhammetje eten, toen ie opeens 85 schapen voor zijn keukendeur had staan. Joep liep vervolgens als een Schwarzenegger luchtig weer van het terrein af en vervoegde zich bij ons. Wij dachten, nou die is klaar voor vandaag. Maar nee…bij de volgende rivierbedding besloot hij over te steken en ons achterlatend. Toen bij ons paniek, want de stroming nam hem bijna mee naar de wildere kant van de rivier. Mir kon hem niet pakken en net op tijd sprong Joep naar de overkant…waar wij niet waren, zeg maar. Wij lopen door en weten dat Joep de weg wel weet om bij de camper te komen. Uiteindelijk gaat ie toch weer terug over de rivier en volgt ons. Hoe mooi is het dan om te zien dat hij ons beide dankt voor de wandeling. Hij bleef tegen ons aan springen, kwispelend en likkend als Lassie in zijn beste tijd (Porky’s Pretpark, 1979)…

We vermaken ons prima nog, maar vandaag blijven we binnen aangezien het nu hier stormt. Als ik uitstap en de camper alleen laat, waait ie weg!

28 Februari 2025: Bergwandeling, wilde bloemen en ontluikend geluk..

/ martin&miriam / 16 reacties

Vandaag is het niet zo’n uitgebreid blog, maar zijn er toch wel zaken de revue gepasseerd die we in dit feuilleton willen vastleggen.

Afgelopen nacht was er sprake van een moesson regenbui van een aantal uren. Het ging flink tekeer in de vallei en hield ons dus wakker. Er valt enorm veel regen en we houden ons hart vast hoe onze nieuwe plek er morgenochtend uitziet. We zijn namelijk verplaatst op de camping, nu de “aso-buren” inmiddels vertrokken zijn. Wij zouden hun plekkie krijgen, maar na het vertrek bleek wat voor enorme puinhoop ze van de plek hadden gemaakt. Modder, stank, gaten en kuilen en gladheid op de plek, waardoor de camper er beter niet op kon gaan staan. Geen grip, verzakkingen en nog meer schade berokkenen wil de campingeigenaar ook niet. Dus zijn we nog 1 plek verder verplaatst, naast onze nieuwe gezellige en prettige buren Anita en Frank. Al veel praatjes gemaakt en klikt goed tussen ons.

Nadat we de camper hadden neergezet weer direct terug in normale routine. Fijne avond gehad en deze morgen fris en fruitig de nieuwe dag in. Miriam belt eerst nog even met haar vader die onverwachts in het ziekenhuis is belandt. Naar omstandigheden gaat het goed, dus dat stemt ons ook gunstig.

Aangezien er nog veel meer regen vandaag zou vallen, besluiten we om al om 11.00 uur de middag wandeling met Joep te gaan doen. We besluiten nu om ipv om de bergen heen te lopen, nu erover heen te gaan wandelen. De vallei is zeiknat en op verschillende plekken ondergelopen met de hoeveelheid regenwater die gevallen is.

We lopen een stukje de vallei door, totdat er een pad naar boven loopt. We besluiten om dat pad te nemen, maar zien al snel dat het een behoorlijke klim moet gaan worden. Bij elke bocht denken we dat de stijging nu wel zo’n beetje achter de rug is. We zijn er vreselijk druk mee en nu komt het echt aan op conditie en doorzettingsvermogen. We zeggen tegen elkaar dat we goed bezig zijn en dat het met name mij meevalt dat ik zonder teveel hijgen en puffen boven kom. De vlakke wandelingen in Drenthe maken dat er sprake is van een behoorlijke basisconditie. We stijgen door tot aan de top van de berg en zijn apetrots op ons zelf dat we elke dag toch dit soort wandelingen maken. Miriam is lekker aan het fotograferen en we zien van alles om ons heen. Prachtige vergezichten, bergkammen, en mooie flora en fauna. Met name de hoeveelheid wilde bloemen en kruidenplanten vallen ons op. Als je met je handen over de kruiden heen gaat, ruik je de tym, rozemarijn en nog meer.

De afdaling vraagt toch ook weer focus, want alles is nat, glibberig en stenen liggen los waar we lopen overal. Druk om mijn rechterknie is vervelend, aangezien daar geen meniscus en kruisbanden meer zitten. Uiteindelijk komen we heelhuids nog terug in de vallei en lopen we het laatste stuk door de natte toendra naar de camping.

De aankomst op de Top of the World wil ik jullie niet onthouden. Zeldzaam zangtalent van Mir:

We waren superblij met deze wandeling. Nu eventjes in chillmodus en samen even lunchen. Het weer blijft beter dan verwacht en we kunnen zelfs in T-shirt buiten zitten.

Na de lunch moet er een al wekenlang probleem opgelost worden; ons vloerluik in de camper krijgen we niet meer los. Wat we ook doen, we krijgen er geen beweging in. Aangezien in dit luik de beide accu’s liggen voor onze electrische vouwfietsen, hebben we deze dus nog steeds niet kunnen gebruiken. Ik heb zelfs al beschuldigingen gehad van het feit dat men mij beticht van het met secondenlijm dicht plakken van het vloerluik. Zo jammer dit; ik was er stuk van!

Maar het probleem van het vloerluik had ik even gedeeld op het camperforum.nl en binnen no time kreeg ik tips hoe ik het kon oplossen. De meest rigoreuze oplossing was 2 grote schroeven door het luik heen boren en met 2 tangen dan evenredig trekken aan beide schroeven. Aangezien ons luik een houten dekvloer is, lijkt ons dat niet estetisch de beste oplossing. Maar er kwamen verschillende oplossingen voorbij. Toen ik het probleem deelde met mijn buurman Frank, wist hij wel wat te doen en dat werkte. Met een spin-elastiek het trekoog omhoog trekken, dan heb je meer grip en kun je meer kracht zetten, terwijl Frank dan met rubberen hamer op de hoeken van het luik zou slaan. En ja hoor; binnen no-time was het luik losgetrokken. Oorzaak was hoeveelheid zand en stof op de binnenranden van het luik. Miriam veegt zeer regelmatig de vloer met zachte bezem en stofzuigt ook de camper, maar door het vegen is er dus zand in de naden gezakt. Opgelost. Maar nu heb ik er weer een nieuw probleem bij: nu moet ik fietsen!

Nee, hoor! Vind ik ook leuk om onze nieuwe fietsen te gaan gebruiken. Morgen even naar dorp om groente en fruit te halen als het droog is. Wij zijn erg blij met deze plek. Miriam is aan het voorbereiden om op afstand met haar camera en statief via de afstandbediening (haar smartphone) fotos te gaan maken van een nest met steenuilen. Deze hoor je elke avond en op afstand zie je steeds spullen naar het nest gebracht worden door moeder steenuil. Ook het gekraai van haar kroost hoor je. Dus Mir gaat bij schemering de camera op respectvolle afstand van het nest haar camera positioneren om hopelijk mooie beelden te schieten. Maar daar zie je hopelijk bij volgende blog wel iets van terug.

Voor de volledigheid hieronder een collage van alle prachtige wilde bloemen die we tijdens de bergwandeling tegen zijn gekomen:

Het is nu tijd voor het gezamenlijke borreluurtje met de medegasten op de camping. Erg gezellig!

23 t/m 26 Februari 2025: Langer verblijf ondanks ruzie…

/ martin&miriam / 11 reacties

We hebben gisteren iets gedaan wat we nog nooit gedaan hebben in alle jaren dat we een camper hebben. We zijn gisteren met de camper boodschappen gaan doen om vervolgens weer terug te gaan waar we al een aantal dagen staan.

Normaliter doen we altijd boodschappen voor 2 a 3 dagen omdat we nooit ergens langer willen blijven staan. Als we dan doorrijden naar een volgende plaats, dan doen we onderweg weer boodschappen voor 2 a 3 dagen. Maar ja; deze plek is voor ons zo super lekker, dat we besluiten om nog een week hier te blijven voordat we verder gaan. De plek waar we staan is echt geweldig qua locatie en uitzicht. Ook lopen we direct vanaf de camper meteen de vallei in om te gaan wandelen met Joep. De sfeer is hier heel gemoedelijk onder elkaar, het is hier supernetjes op de camping, mede door de strenge regels en de naleving daarvan van de meeste mensen. Maar daarover later iets meer…..nadruk op de meeste mensen, maar niet allemaal.

Gisteren gingen we dus loskoppelen van de aansluitingen op de camping, lieten ons meubilair buiten staan en maakten het schapennet los van de camper. Zelfs Joep keek al raar op van deze afwijkende werkwijze. Het besluit om gisteren boodschappen te doen was enerzijds het feit dat de koelkast nagenoeg leeg was (ik krijg dat beeld niet meer uit mijn hoofd..trauma!), maar eveneens omdat er regen werd verwacht deze dag. En met een natte onverharde weg van en naar de camping is dat geen pretje kan ik jullie dat melden. In het verleden zijn er campers van de weg afgegleden in een greppel of erger..

Naast dat we boodschappen moeten doen, willen we ook nog langs een kampeerwinkel in Silves om daar toiletvloeistof en papier te kopen en een sunblocker van Thule om voor de luifel langs te spannen voor een beetje schaduw. Ik wil jullie in Nederland niet irriteren hoor, maar hier is het ruim 20 graden en de zon vol op de camper. Via de website van de winkel gekeken of zij deze ook verkopen en jawel hoor! Dus ook die winkel even bezoeken en tot slot moet er nog LPG getankt worden op de terugweg.

Eerst naar de kampeerwinkel, maar daar aangekomen bleek dat zij het assortiment op de website laten zien, maar dit niet op voorraad allemaal hebben. Nee, dat begreep ik toen ik binnenkwam. Een gemiddelde schoenmakerij is groter dan deze winkel. Dus geen sunblocker helaas, aangezien bestellen en leveren een paar weken tussen zit. Mirreke is vervolgens de boodschappen gaan halen bij mooie supermarkt in Silves en daar de missie volbracht voor de komende 5-7 dagen om door te kunnen komen. LPG getankt bij de BP en ongelofelijk hoe vriendelijk iedereen hier is. Voelt top!

Het had in de ochtend wel wat geregend, maar de aanrijroute naar de camping was prima te doen uiteindelijk.

Bij terugkomst op de camping binnen 10 minuten alles weer als vanouds aangesloten en opgebouwd om vervolgens heerlijk te wandelen met onze enthousiaste kleine viervoeter. Man, wat kun je hier heerlijk wandelen in de directe omgeving. Langs schapenherders, hoeves, klim- en klauterpaadjes, waterpartijen, bossen en valleien. Helemaal ons ding.

Gistermiddag waagde ik mij aan een gezamenlijk borreluurtje met medegasten op het terras bij de receptie en veranda. Normaal doe ik dit eigenlijk nooit, maar ik dacht; ik ga maar even horen wat iedereen te melden heeft. Was een gezellig gezelschap waar we veel tips en inspiratie opdeden waar we de komende jaren heen kunnen. Ook hier zit een groot gedeelte van de gasten al langere tijd en ook al meerdere jaren achtereen. Dus ook hier ben je als passant niet echt onderdeel van, maar hier betrok iedereen de nieuwelingen prima en was het oprecht heel gezellig. Totdat ik thuiskwam bij de camper. Miriam met een verhit gezicht en de pupillen enigszins opgeblazen. Wat was het geval; onze buurvrouw rechts naast ons, kwam verhaal halen of wij haden geklaagd bij de eigenaar van de camping. Want ze moesten weg van de camping en kregen daar een paar dagen de tijd voor, maar voor vrijdagmiddag moeten ze weg van deze camping wegens ongewenst gedrag. Navraag achteraf bleek dat eigenlijk alle directe buren van deze mensen hadden geklaagd. Wij niet, maar hadden wel om een andere plek gevraagd .Wat is namelijk de situatie; we staan eigenlijk met 3 campers op een plek voor 2 campers. De duitse buren links naast ons, baalde enorm dat wij erbij kwamen staan. Dit kwam omdat nadat wij gereserveerd hadden er tussentijds een paar campers langer bleven staan door technische problemen. Ons wegsturen wilde de eigenaar niet en heeft ons dat plekje gegeven, met de wetenschap dat over een paar dagen er meer plek zou zijn. Het duitse echtpaar is super netjes richting ons en geen probleem voor de rest.

Echter, onze buren aan de rechterzijde is een ander verhaal en is inmiddels geescaleerd. Toen ik vroeg of ik een andere plek kon krijgen vroeg de eigenaar: “ heeft dit te maken in verband met je nabije buren?” Ik wist in eerste instantie niet wat ie bedoelde, maar toen ik aangaf dat de duitsers mij liever ergens anders zagen staan en de andere buren nogal veel lawaai maken, wilde ik verzoeken om een andere plek. Had wel aangegeven dat ik zelf al 35 jaar in een zeer harmonieus huwelijk zit en dat ik nu inmiddels al 2 dagen een echtpaar onderling ruzie hoor maken met de nodige verwensingen naar elkaar. Daar zit ik in mijn vrije tijd op een camping niet op te wachten. Ook omdat je alles hoort. Luid en duidelijk zal ik maar zeggen.Maar er waren al eerdere klachten gedaan van andere gasten, die wij eveneens konden onderschrijven; buiten bellen met de speaker aan en luid praten, grijs water gewoon laten lopen over de plek en niet netjes afstorten, de airconditioning aan hebben, terwijl dat op bepaalde uren niet meer mag. De eigenaar was er klaar mee en besloot ze om een 2-tal dagen te geven om van de camping te verdwijnen en nooit meer terug te laten komen.

Toen ik thuiskwam ben ik maar naar de boze buren toegelopen en nogmaals aangegeven dat wij niet geklaagd hadden maar een andere plek wilden omdat we op elkaar stonden en teveel horen en zien van elkaar. En dat ik daar niet vrolijk van werd, 2 ruziënde echtlieden. Ik zal jullie besparen wat ik allemaal terug kreeg van de dame die waarschijnlijk ook van vis houdt… Maar goed; wij krijgen hun plaats als ze vertrekken morgen en dan zitten we ruim en rustiger en is iedereen weer blij.

Ook blij werden we vanmorgen toen we met Joep langs een camper liepen en er een heer op ons afliep en naar ons wees. “Kennen jullie Kees en Erna?” Jazeker was ons stellige antwoord. Bleken vrienden te zijn van Kees en Erna, die hun geattenteerd hadden op onze aanwezigheid op deze camping. Toevallig had ik gisteren heel aangenaam met de vrouw van deze heer een borrel gedronken en het heel gezellig gehad. Kees en Erna zijn de kopers van onze eerdere camper, de Lambortinki 2.0. Onze Burstner Nexxo 728G. Een hele fijne camper en ook na de verkoop van deze camper contact blijven houden met Kees en Erna. Ook zij zijn blij met de camper en dat is als verkopende partij altijd fijn om te vernemen. Een prima klik met elkaar en zijn ook nog bij ons geweest in Drenthe om ons te bezoeken. Kleine wereld en schept een band nu ook met elkaar hier op de camping met hun vrienden.

Wij blijven hier nog wel even een paar dagen staan, aangezien de komende 2 a 3 dagen veel regen wordt verwacht. En dan die weg vanaf de camping naar de openbare weg te rijden is suïcidaal.

Miriam is nu bezig met Joep zijn haren weer in model te krijgen. Ze mist haar werk, denk ik….Het is Miriam haar eerste keer dat zij Joep met tondeuse onder handen neemt. Het kereltje is helemaal in zijn nopjes en laat alles gewillig toe. Het ventje is wat luchtiger gekleedt nu ook de temperaturen hier wat verder oplopen.

De komende dagen zal ik niet bloggen aangezien we hier dagelijks hetzelfde doen als eerder. Of er moet nog wat te melden zijn. Miriam is volledig gestort op het lezen en met haar korte concentratieboog en AOIHL-infectie is dat een genot om te zien. Voordat jullie je zorgen maken, AOIHL staat voor Altijd Onrust In Haar Lijf. Niks ernstigs, maar voor mij soms wat lastig….Tot later, iedereen!

Leuk om ook te vernemen dat er de laatste weken veel nieuwe abonnees erbij zijn gekomen. Welkom iedereen!

21 en 22 februari 2025: Camping Quinta de Odolouca

/ martin&miriam / 18 reacties

We zijn gisteren hier aangekomen en vanaf het moment dat we hier binnenrijden op de camping, valt ons de netheid, rust en de prachtige natuur ons op. Bij de vorige camping zeiden bepaalde gasten daar al dat het hier mooier is, maar dat vooral de hoeveelheid regels op deze camping mensen afhoudt van er te komen. Wij dachten; laten we maar eens beginnen met de minimale verblijfsperiode van 2 nachten en dan zien we wel.

Nadat we de camper bij de receptie hadden neergezet, melden we ons bij het nederlandse echtpaar die eigenaar is van deze camping. Zeer netjes ontvangen en het feit dat ik een tukker ben en afkomstig ben uit het oosten van Nederland, schepte al direct een band en leuk gesprek. Na het inchecken kregen wij onze plek toegewezen en werden ons de flyers met alle regels op de camping toegelicht. Wij schrikken hier niet van en zijn er juist van overtuigd dat duidelijke regels ervoor zorgen dat met een hoop mensen op een kluitje er een betere leefomgeving ontstaat. Want wij zijn er inmiddels wel achter dat er altijd een paar mensen rondlopen die de regels aan de laars lappen of gewoon asociaal gedrag vertonen. Deze eigenaar is daar heel stellig in; als je de regels niet naleeft, dan vertrek je per direct. Klinkt dat gastvrij? Misschien niet, maar het is wel duidelijk. Gastvrij is deze man wel! Prachtige camping heeft hij geschapen en aan alles is nagedacht en vooral netjes en schoon. Dat zijn dan ook de mensen die hier staan. Met alle respect voor de vorige camping waar wij waren, maar er hangt hier een veel prettiger en socialere sfeer dan bij de vorige. Het sanitair is hier om door een ringetje te halen, de wasbakken en afwasplaatsen zien er top uit. Maar de eyecatcher is hier toch wel de omgeving.

Sommige zouden liever naar de costa’s en drukke plaatsen gaan om daar in de drukte veel gezelligheid te treffen. Ons kan dat niet boeien. De natuur en er in leven, dat vinden wij het prettigst. Wil niet zeggen dat wij nooit zin hebben om een terrasje te pakken of een restaurantje te bezoeken, maar in de natuur heb je dat aanbod veel minder en schikken wij daar ons met plezier in.

Na het installeren van de camper en de stoelen en tafel buiten zetten, nemen wij een biertje en kijken even om ons heen. Wat een uitzicht en wat een plek! De Vale Grande..de Grote Vallei kijken wij op uit. Voor ons loop je zo de natuur in en kun je kilometers lopen. We beginnen dan ook in de middag eerst met een wandeling door de vallei en gaan niet de bergen in. In de vallei lopen beekjes en riviertjes, moet je over keien springen om over een beekje te komen. We lopen langs richels direct naast het water, wanneer je verkeerd stapt ook meteen het beekje inkukkelt. Miriam kan soms wat lomp struikelen over takjes of stenen op het pad, dus zij is extra alert. Ook met mij gaat het prima. Waar het opperbest mee gaat is onze Joep. Die is helemaal door het dolle heen en doet meer de eer aan als zeehond dan als Dachshund. Hij zwemt, hapt achter watervliegjes aan en de staart is een propeller die in staat zou zijn om een boot vooruit te stuwen, zo kwispelt die kleine man.

De avond begint met een behoorlijke tijd met regen, dus wij naar binnen. Overdag is het een heerlijke 18-20 graden, maar als de regen komt, dan koelt het toch af naar 12 graden en gaan we naar binnen. Heerlijk de avond binnen doorgebracht en al lezend in bed de avond afgesloten. De buitenlucht maakt ons slaperig en we slapen hier dan ook als marmotten in de winter.

Vanmorgen na het ontbijt maken we ons op om weer door de vallei te trekken, maar dan meer ook de heuvels in te lopen en eigenlijk een ronde te maken rondom de grote heuvel/berg direct tegenover onze plek. Ik reageer maar enthousiast over deze suggestie, terwijl ik bang ben dat ik de langere wandeling niet kan volbrengen of niet weet wat ik qua klimmen en bergop lopen kan verwachten. We beginnen met goede moed met de wandeling en genieten enorm van alles om ons heen. Miriam wil even met haar vader bellen om hem een hart onder de riem te steken, aangezien vandaag de verjaardag zou zijn van Miriam haar moeder, die ons 2,5 jaar geleden is ontvallen. Hoe leuk was het om via beeldbellen ook meteen Sylvia en Denise te zien. De zus van Miriam en haar nichtje. De verbinding was slecht dus de kwaliteit van het gesprek ook. Elkaar maar even gesproken maar fijn om elkaar weer even gezien en gehoord te hebben. Maar 22 februari is voor ons altijd moederdag: verjaardag van Miriam haar moeder (✝️ 2022) en sterfdag van mijn moeder (✝️ 2012).

We lopen door en lopen dwars door de bossen tegen de heuvel op. De wandeling is langer dan we gedacht hadden en doet ons denken aan de natuur in Afrika waar we een aantal malen geweest zijn. Rode onverharde wegen, dorre plekken met struiken en in de zon ruikt het ook naar Afrika. Na elke bocht denken we te weten dat dit het laatste stukje is, voordat we links af moeten slaan naar de camping. We lopen stukken steil naar boven en dat is het voordeel van naar boven lopen; je loopt ook weer naar beneden. Nu loopt dat ook niet altijd lekker, maar we babbelen lekker met elkaar verder over de onverwachte toenadering van onze engelse vrienden Neil en Yvonne. We zien elkaar al weer een paar jaar niet meer en dat blijft een gevoelig onderwerp, blijkt. Neil en Yvonne zitten vanaf zondag nog geen 20 kilometer van ons af en het lijkt hun leuk om weer af te spreken om biertje te doen. We zijn er druk mee in ons hoofd en het voelt niet goed om hier gehoor aan te geven, zonder daarover in details te treden wat er ooit wel/niet is gebeurd. Zowel Miriam als ik hebben in de WhatsApp conversatie met hun aangegeven hoe we erin staan en Miriam stelt een paar vragen waarop we geen antwoord krijgen. Maar gewoon verder gaan alsof er niets is gebeurd zien we beiden niet zitten. En Engelsen praten niet uit wat hun dwars zit en willen gewoon verder gaan. Dat gaat bij ons dus niet en daarom bedanken voor dit moment op een weerzien. Wellicht ooit in de toekomst.

De wandeling glooit prachtig verder en we komen uiteindelijk na ruim 5 kilometer terug op de camping. Nu zeggen jullie waarschijnlijk; 5 kilometer….waar heb je het over! Klopt! De afstand was niet zo het dingetje, maar meer de hoogteverschillen. Vals plat kan ik nog wel hebben, maar steil omhoog is een ander verhaal. Alhoewel het ons beiden niet tegenviel hoe goed het ging. Als een hinde ging ik naar boven….En als een rollende rotsblok naar beneden…..

Het voordeel van deze inspanning was dat wij alle drie down and out waren voor de komende uren en dat we dus met goed gevoel kunnen gaan zitten lezen voor de camper. Vanmiddag nog even afwasje gedaan, nadat Mirreke weer heerlijke lunch had gemaakt vanuit ons oventje. Daarna lekker gedoucht en hebben we gesproken over hoe het tot nu toe gaat en wat we de komende dagen willen doen. We kunnen tot volgende week woensdag hier blijven en dan richting de kust van de Algarve rijden. Het bevalt ons prima hier tot die tijd, maar woensdag moeten we ook weer boodschappen doen, want dan is de koelkast ook echt weer leeg. Morgen ga ik wel proberen om met de vouwfiets toch de berg op te komen om naar een dorpje te rijden om wat boodschappen te doen. Kunnen we misschien nog langer hier blijven. Miriam is helemaal happy met deze plek! En je weet….Happy Wife, Happy Life!

20 februari 2025: 5e dag in Serro da Bica

/ martin&miriam / 5 reacties

Mochten mensen dit blog lezen met de verwachting dat er veel is gebeurd; hou maar op met lezen! Wil je wel gewoon weten hoe onze dagen eruit zien en hoe we e.e.a. beleven, dan meer dan welkom! De laatste dagen gaan namelijk voorbij in totale ontspanning hier op Camping Serro da Bica. Het is een prachtige plek om te vertoeven met mooie wandelingen binnen het terrein van de camping. Dit doen we dan ook een aantal keren per dag. Er valt dan ook niet veel meer te melden dan dit en het lekker luieren voor de camper, met op zijn tijd het natje en droogje. We lezen enorm veel en verbazen ons zelf dat we zo goed de rust kunnen bewaren na alweer een paar dagen op deze camping.

Het feit dat we ver buitenaf van de bewoonde wereld staan en dat we in dit gebied niet echt lekker kunnen fietsen, maakt ook dat we ons echt richten op rust en wandelen met Joep hier op het terrein.

De ochtenden beginnen altijd met de broodjes ophalen bij de receptie en de broodjes voor de volgende dag bestellen. Dan even een praatje met dees of geen, voordat we echt met de dag beginnen. We vinden het een hele fijne camping, ondanks dat het papierloos toilet niet ons ding is en dat je niet met slippers/schoenen in het sanitairgebouw mag komen. Schimmelkaas vinden we allebei lekker, maar schimmelvoeten dat is wat minder. Maar voor de rest is dit wel een hele fijne plek om te zijn.

Daarnaast keuvelen we een beetje met klusjes in en rondom de camper. De camper ziet eruit! Zoveel modder en zand op de camper door de natte ritten door Belgie, Frankrijk en Spanje. Daarom maar alle luiken, deuren en buitenwanden zo goed als kwaad het kon schoongemaakt. De camper wassen mag hier niet, maar al soppend met een emmertje kon ik in ieder geval alle deuren en luiken goed afnemen. Ook hebben we onze zuignappen van de luifel eens uitgeprobeerd. ideaal! Veel meer leefruimte onder de luifel doordat de stokken niet op de grond staan, maar in de zuignappen op de buitenwand van de camper. Olie gepeild, bandenspanning gecontroleerd en bijgevuld en chemisch toilet en watertanks verzorgd. Nou….ik was op!! Direct weer in relaxstand, want het moet niet op werken lijken.

Een ander ding is wel, zo ervaren wij dat tenminste, is dat de meute die hier echt al maanden overwintert een kliek is geworden waar je niet makkelijk als passant tussen valt. Iedereen is aardig, maar is toch op eigen inner-circle gericht. Wij vinden het prima zo, aangezien wij eigenlijk altijd wel op ons zelf zijn en het liefst ergens buitenaf staan. Ook omdat Joep nogal waaks is, is veel roering om je heen vaak ongemakkelijk omdat ie dan toch wat vaker blaft. Maar dat maakt hier ook niet veel uit, aangezien 80% hier een hond heeft.

In de blokhut heb ik samen met een aantal mannen het voetbal kunnen aanschouwen tussen Feyenoord en AC Milan en dat was natuurlijk een topavond. Gisteravond heb ik op mijn bed naar PSV tegen Juventus gekeken en dat was ook een waanzinnige wedstrijd en goed voor het nederlandse voetbal. Miriam wilde graag Emma Kinderziekenhuis kijken en dus ken ik mijn plaats; de slaapkamer als je wat anders wilt kijken.

Tja…wat doen we nog meer zo deze dagen op de camping? Miriam kookt lekker in het kleine keukentje en ik doe de afwas. Vind ik altijd leuk om te doen omdat je altijd met een paar kerels staat af te wassen en slap te ouwehoeren. Ook inspiratie waar je heen kunt of waar het mooi is.

Morgen, vrijdag de 21e, moeten we van deze camping af omdat onze plek al eerder gereserveerd was. We hadden best nog wel een paar dagen willen blijven als het kon, maar we hebben ook wel weer zin om meer richting de kust van de Algarve te gaan. Eerst gaan we morgen nog boodschappen doen in Ourique en daarna ergens tanken. Diesel en LPG moeten weer bijgevuld worden. We willen op onze volgende camping ook wel weer een aantal dagen blijven staan als deze een leuke gezellige is. Camping Quinta de Odolouca in Sao Marcos da Serra. Ook met nederlandse eigenaren en moet ook een hele mooie plek zijn. We gaan het zien. Als het niks is dan vertrekken we weer na 2 dagen en gaan we mogelijk nog Leo en Jose Rikken bezoeken met onze camper. Zij staan op een Municipal in Monte Gordo en het lijkt ons wel leuk om met hun een avondje of zoiets door te brengen. Leo is een oud-opdrachtgever van mij en met hem heb ik een aantal jaar mogen samenwerken aan een grote opdracht. Het samenvoegen van 2 organisaties, verhuizen naar een totaal nieuw op te zetten distributiecentrum voor hulpmiddelen en deze beide organisaties daarin te huisvesten. Pittige tijden, maar met veel voldoening kijk ik terug op deze klus, als de samenwerking met Leo. Altijd contact blijven houden en ook onze meiden kunnen elkaar goed verdragen….Leo en ik hebben het zwaar dan…

We zitten nu heerlijk voor de camper in zo’n 23 graden met de zon boven ons bolletje. We houden het goed vol in het zuiden! Gisteravond had ik op LinkedIn een post geplaatst hoe mijn data vanuit mijn Garmin horloge inzichtelijk maakt hoe relaxed ik ben. Statistisch ben ik hersendood, maar mijn maag rommelt nog op zijn tijd….hahaha, nee hoor! Maar een stressloos leven bevalt ons tot op dit moment goed. Mijn schoonzusjes zeggen altijd; “jullie komen altijd eerder terug van vakantie, dus eind april zal wel niet haalbaar zijn…”. Nou, ik denk dat ze er nu echt naast zitten. 25 april is de datum waarop we ons richten.

16 + 17 februari 2025: Montargil – Ourique

/ martin&miriam / 8 reacties

Na het afscheid van de kleine, knusse camperplaats Quinta Lima bij Sylvia, Sander, Linde en Mara zijn we weer op onze normale tijd vertrokken richting het zuiden van Portugal. Onderweg volgen we gewoon weer de N2, die ons de afgelopen week vele gezichten van dit prachtige Portugal heeft laten zien. Verschillende natuurparken, bergkammen, heuvellandschappen, rijke en arme dorpen, goed en slechte wegen, uitdagingen met de camper soms als je door de hele smalle straatjes moet rijden, terwijl het een doorgaande secondaire weg is. We genieten intens en naarmate de zonnestralen verder doorkomen, hoe beter ons humeur wordt. We hebben toch nog minstens een tussenstop voor de komende avond/nacht nodig om echt in het noorden van de Alvarve aan te komen.

We gaan echter over deze stop niets meer vermelden dat er niets over te melden was. Het was een ACSI camping in Montargil. Deze camping is onderdeel van een portugese versie van Droomparken en heeft een hoog Peter Gillis gehalte. Aangezien er verder niets in de buurt zit, besluiten we toch maar hier 1 nacht te boeken. Op zich zag de camping er best aardig uit. Restaurantje, zwembad en direct aan een groot meer. De mensen maken zich hier op voor het nieuwe seizoen en is bezig om te snoeien, maaien, schilderen, dus een hoop lawaai. Tegenover ons staan 2 nederlandse gezinnen uit Nederland, ook goed voor een hoop kabaal en racende fietsen voor onze deur. Niks mis mee, maar Joep wordt er niet rustiger op en daardoor wij weer niet om Joep steeds tot kalmte te manen. Daarnaast is hun hond ook nog loops en ja….denk zelf nog maar eens na toen we vroeger jong waren en gingen stappen hoe gruizig we waren. Niet te houden! Joep dus ook niet. Morgen met gierende banden weg hier! Prima rustige nacht gehad en op tijd weer op pad.

Voordat we gaan rijden willen we nog een camping voor een aantal nachten vinden, maar in het binnenland is het wat dunner gezaaid dan aan de kust met campings. We vinden een camping waar we beiden enthousiast over zijn. Een oase van rust op een kleine camping met maar 20 plekken. We bellen, maar ze zitten bomvol en geen plek dus voor ons. Dan besluiten we maar dan maar te zien waar we terecht komen. Ons schrikbeeld is op een grote parkeerplaats te staan met 100 campers deur aan deur op een rijtje. Maar we stellen daar ons op in en ook prima als er geen alternatief is. We spreken de afgelopen dagen meerdere campereigenaren en deze spreken allemaal hetzelfde uit over de hoeveelheid campers en drukte in deze tijd van het jaar op alle camperplekken en campings. Mijn schoonzus Sylvia was in het najaar in het zuiden en die verbaasde zich er ook al over. Zij willen niets reserveren vooraf, maar daar ontkom je al bijna niet aan tegenwoordig.

We rijden in een prachtige omgeving door mooie natuur en stoppen bij een parkeerplaats met park eraan vast midden langs de N2. Picknickbanken, BBQ’s, prieeltjes en alles supernetjes. Als je dan weer andere parkeerplaatsen ziet met de hoeveelheid zwerfafval, dan denk je; waarom kan het hier wel en ergens anders niet zo netjes blijven. Dan worden we gebeld door de camping die we zelf graag hadden willen boeken. Onverwacht is er een camper vertrokken en ze bieden ons een plaats aan voor maximaal 5 a 6 nachten. Daar hebben we wel zin in en dus bevestigen we onze komst. Ons humeur is nog beter dan het al was. Wij die kant op. Ourique is de bestemming en we hebben er zin aan.

We komen aan op de camping en het staat ons al direct aan wat we zien. Goede vibes en alles ogenschijnlijk prima voor elkaar. We maken een praatje met de nederlandse eigenaar die ons ook even de huisregels toelicht. Poepen zonder papier…..om maar meteen met de deur in huis te vallen! Tja, daar moet je mindset wel even op ingesteld worden. Ook papiergebruik in chemisch toilet in camper mag ook niet. Droog fohnen? Met ijskrabber de randen schrapen? In de zon met kont omhoog droogkleien? Hahahaha….ja dit doet wat met een mens. Kortom; ik slik mijn drol wel door! Ik bedoel overigens niet letterlijk! Alhoewel Miriam wel heel lekker gekookt heeft de afgelopen dagen. Maar ik moet er doorheen en hersens op nul. Nou dat lukt ook wel met deze stressloze periode. We staan allebei heerlijk op uit inmiddels. Top!

Maar goed; je mag dus wel papier gebruiken, maar je mag het niet doorspoelen in het toilet. Papier na gebruik in containertje naast je gooien. We noemen het afvalbakje holle bolle gijs…papier hier!!

Het is hier wel een nederlandse enclave met veel mensen die hier echt overwinteren en dus allemaal elkaar inmiddels goed kennen. Passanten vallen dus misschien hier een beetje moeilijk in de groep denken we. Maar ze hebben iedere dag om 17.00 uur happy hour in de Blokhut, waar ze ook voetbal kijken als er iets te kijken valt. Nou….dat komt goed met de gezelligheid.

Ook het wandelen op het campingterrein is prachtig. Het landgoed is direct gelegen aan een riviertje en we lopen rondom de camping door mooie natuur. Hier volgen een paar impressies van deze camping.

Op de eerste avond kreeg Miriam al een klein akkefietje met een wat zuur ouder echtpaar toen ze met Joep haar laatste ronde liep. Een echtpaar riep wat naar Miriam, maar Mir had eerst niet in de gaten dat ze het tegen haar hadden. Wat bleek; de mensen stoorde zich eraan dat er een hondje op de camping liep en die kon toch maar overal “poepen en pissen“. Ze moest buiten het hek van de camping maar die hond uitlaten. Moet je dan je hond optillen en dragen naar de buitenkant van de hekken zodat hij totaal niet kan plassen tot die tijd? Dat doet/lukt toch niemand? Je zal maar een Deense Dog hebben. Voor alle duidelijkheid is dit een camping die honden verwelkomt. De huisregels die we expliciet mee hebben gekregen van de eigenaar van de camping was dan ook alleen maar als de grote boodschap gedaan is binnen de muren van het park; opruimen! En aangezien we dit altijd doen en zakjes bij ons hebben, voelen we ons niet aangesproken. Oh ja, de eigenaar zei ook nog dat alle poepzakjes in specifieke emmer moesten worden gegooid. Iedereen doet dat. En aangezien ik bij aanvang van grote wandeling meteen Joep buiten het hek zijn kunstje zie doen, loop ik dus 4 kilometer met zijn poepzakje in mijn hand voordat ik het in de emmer kon doen, doe ik dat vanzelfsprekend dan ook altijd. Als je niet van honden houdt (en dat kan/mag), ga dan niet op een camping staan waar honden meer dan welkom zijn.

Maar dan tot slot iets anders…als je dan ziet hoe mensen hier de toiletten achter laten na de grote behoefte. Ongelofelijk! Ze kijken niet achterom als ze deur uitgaan en hoe ze het achterlaten. De damestoiletten zagen eruit, Miriam sloeg steil achterover en met het akkefietje van gisteravond in het achterhoofd, is dit dan toch schrijnend. Volwassen mensen, 40 personen bij elkaar, die dus niet in staat zijn om het netjes te houden. “We betalen toch om het schoon te laten houden” was een repliek van een eerdere gast hier, toen we onze verbazing deelden met onze buren naast ons. Verbeter de wereld en begin bij jezelf is ons motto.

We gaan zo lekker een wandeling maken met Joep en zitten de komende dagen in relaxmodus, in de zon. Net even de bandenspanning gecontroleerd, de luiken van de camper schoonmaken en Mir is lekker de binnenkant aan het kuisen. Fietsen hebben wij nog niet gebruikt, maar dat is hier ook niet mogelijk gezien de bergen. Wij willen niet dat onze tongen tussen de spaken komen, dus wachten we maar af totdat we in een gebied komen waar het wat vlakker is.

Oh ja….we zien dat er steeds meer nieuwe abonnees aanmelden op onze site voor onze blogs. Dat vinden we super leuk allemaal! Dank je wel! Mocht je willen reageren op onze blogs (nog leuker), zet dan even je naam onder de reactie. Wat is namelijk het geval; WordPress maakt van de jullie emailadressen een fictief emailadres ivm privacybescherming. Maar met alleen je voornaam/naam is het voor ons makkelijker te achterhalen wie ons mailt. Want inmiddels komen er steeds meer reacties binnen. Leuk!

13 en 14 Februari 2025: Het Roer Om….Alleen maar bekenden om ons heen

/ martin&miriam / 4 reacties

Gisterochtend verlaten wij op onze “normale” tijd de prachtige camperplaats School Motorhome Parking, Campercontact-code 106976. Normale tijd in de zin van dat wij nogal een vast tijdritme hebben in de ochtend. Er kan eens 2 minuten verschil in zitten, maar meer niet! Ongelofelijk zoals wij in een structuur wakker worden, bakkie koffie, toilet en douche, camper verzorgen om weer vol/leeg op pad te gaan. We rijden tot de poort van de camperplaats en komen niet verder. De volledig geautomatiseerde parking is offline…computer says no…stonden we daar. Na op een knop gedrukt te hebben, was er binnen 3 minuten een soort van beheerder die de poort opende voor ons en off we go.

We rijden de eerste kilometers over een slecht begaanbaar pad, wat later bleek gewoon de N2 te zijn. Op een bepaald moment moesten we rechts af en was de hellingshoek te groot voor onze camper. Maar daar kwamen we pas achter toen we rechtsaf sloegen. Een slepend schrapend geluid en we dachten meteen; de achterbumper slaat eraf. Maar dat bleek niet het geval. Een ijzeren beugel onder de bumper ving de klap op en wat krasjes en dat was dan ook alles. Opgelucht wij weer verder.

De reis van vandaag was wederom prachtig en ons valt het naar verloop op dat de wegen, de huizen, de dorpjes, de tuintjes, de algemene faciliteiten binnen de dorpen er steeds strakker en netter uitzien. Het bevalt ons wel. We rijden door valleien, over bergen met prachtige vergezichten nu het weer ook wat beter en zonniger is. De bergen worden heuvels en worden lieflijker, maar tevens groener van kleur. Het zijn nu overwegend naaldbomen ipv loofbomen. Totaal andere omgeving.

Onderweg besluiten we om nog even voor een paar dagen boodschappen te doen. We stoppen in een wat groter dorp, maar daar kan ik de camper niet kwijt op de parkeerplaats. Alle parkeerplaatsen hebben een zonnedak die lager is dan 3 meter, dus de camper past er niet op. De enige optie is dan naast de supermarkt staan, waar ook de laad- en losplaats was van de supermarkt. Het zag er rustig en leeg uit, dus voor de 20 minuten die Miriam nodig heeft om voor de komende dagen boodschappen in te slaan, neem ik het risico. Echter toen ik er stond zag ik ook dat ik er niet zo makkelijk uit kon als het onverhoopt nodig zou zijn. Ik zie namelijk niets water achter de kont van de camper van links of rechts aankomt. Nou…nog geen 10 minuten verder had ik al woorden met allerlei leveranciers van de supermarkt die wat kwamen brengen of halen. Vooral de vrachtauto met dranken daarvan was de chauffeur nogal boos op mij. De man was al over de 75 jaar oud en moest nu ipv 25 meter lopen, nu 50 meter lopen met steekwagens. Goed dat ik geen portugees versta, want dit arsenaal aan onvriendelijke woorden wil ik eigenlijk niet weten. De man had gelijk en ik besloot toch maar om de camper weg te halen daar en ergens in het dorp een plek vinden, vlakbij de winkel. Met de nodige voorzichtigheid lukte het mij om er weg te komen en een straat verder te parkeren. Miriam kwam direct daarna de winkel uitlopen en konden we snel daarna op pad.

De komende 2 a 3 dagen willen we op een plek in de natuur staan. Vooral om Joep dan ook de gelegenheid heeft om lekker in de bossen te darren. De laatste dagen stonden we op, voor hem, saaie beton/grindplaatsen zonder de natuur dichtbij. Daarom; een paar dagen Joep-time. Onderweg bekijken waar we ongeveer terecht willen komen en zoeken daar een camperplaats in de buurt van Pedrõgão Pequeno. We komen uit bij camperplaats Quinta Lima. Een kleine camperplaats voor maar 3 a 4 campers aan de rand van een natuurgebied en bos. De eigenaren zijn nederlands en komen direct op ons af als de we camper uitkomen. Mooie plek gekregen met uitzicht op sinaasappelbomen en olijfbomen met heuvels op de achtergrond. Topplek met klein, superschoon sanitairgebouw. Alles is er en voor ons prima plek voor de komende dagen.

Nadat we gesetteld waren en met stoel lekker in de zon zaten, zeiden we tegen elkaar; we kennen deze mensen, maar waarvan. Mir meteen googelen en ja hoor; Sylvia en Sander en hun dochtertjes hebben meegedaan met Het Roer Om in 2023 en hun uitzending hebben wij destijds gezien. Erg leuke mensen en zijn druk om hun plek in Portugal helemaal op te knappen tot verhuur van camperplekken, verhuurappartementen maken van een ruïne en het huis waarin ze wonen verder te verbouwen. Ze verbouwen hun eigen groente en Miriam koopt ook een fles olijfolie van hun eigen olijfboomgaard. Mooi om te zien hoe dit gezin hier iets moois aan het opbouwen is en hoe zij naar het leven kijken en de toekomst voor hun meiden. De dochters Linde en Mara komen net terug van de portugese basisschool en zijn al helemaal ingeburgerd in dit dorp. Mara, de jongste dochter komt een mooie tekening voor Joep brengen die ze heeft gemaakt op school. Linde kijkt de kat (hond in dit geval) wat meer uit de boom en blijft wat op afstand.

Grappig ook om te horen dat dit dorp/regio qua populariteit bij de eerste 3 zoektermen komt als je als Nederlander op Google zoekt om huis te kopen of te recreëren in Portugal. Er wonen dat ook veel nationaliteiten in deze omgeving en dus ook een Nederlandse enclave die hier weer van alles onderneemt. Wij waren ons hier niet bewust van en hebben helemaal niets van deze regio in verdiept, behalve dat het aan de N2 ligt. De meeste plaatsnamen vergeten wij de dag nadat we er geweest zijn. Het zijn dan ook geen makkelijke plaatsnamen hier.

Maar goed, wij gisteren heerlijk in de relaxstand in de avond. Komt er nog een buscamper het terrein oprijden en krijgt het plekje tegenover ons. Aangezien ik een kenteken-tik heb (waar ik maar niet vanaf kom…), herken ik deze camper van een paar dagen geleden in Lamego, De camperplaats bij de wijngaard bovenop een berg met uitzicht op de stad. De dame, die alleen reist, sprak ik toen heel kort bij de afwasplaats. Toen ze uit de camperbus kwam, herkend ik haar dan ook. Maar eerst het kenteken… Kortom; we staan hier op een plek waar we iedereen “kennen”. Dat schept een band en zo brengen de deze dagen ook door. Gezellig af en toe een praatje en delen van plannen waar we heen gaan of willen.

Dit gebied is ook bekend van de mooie wandelingen die hier gedaan kunnen worden en we lopen direct van de camperplaats met Joep het bos in. Het bos ligt bomvol met WC-papier. Ongelofelijk! Daar schrikken jullie van he? Wat blijkt; hier groeien Eucalyptus-bomen…hele wouden! Miriam vroeg aan Sander de camperplaats-eigenaar waarom zoveel van dit soort bomen in deze regio staan. Dit is dus geen plopsa-land maar Popla land. Van deze bomen wordt toiletpapier gemaakt. Deze regio staat dus bekend op de grootste producent van wc-papier.

We komen de dagen hier prima door en overwegen wat te doen. Morgen zouden we eigenlijk nog wel een dagje willen blijven staan als het weer zo blijft. Maar de verwachting is dat morgen een regendag wordt. Als dat zo is, dan gaan we weer op pad en trekken meer naar het zuiden.

11 Februari 2025: Calamiteiten doen het humeur splijten!

/ martin&miriam / 4 reacties

Zoals de kop van dit bericht al doet vermoeden, zijn de laatste dagen niet onze dagen qua gemoedstoestand. De afgelopen dagen leven we in een kleine wereld, die ook nog eens regenachtig te noemen is. De afgelopen dagen hebben we dan ook veel in de camper geleefd in plaats van buiten. De camping in Bragança was ondanks de mooie ligging een liefdeloos, verwilderd en onhygienisch qua sanitair en door het weer konden we eigenlijk niet veel doen, aangezien deze camping afgelegen lag. We hebben heerlijk zitten lezen en gezellig gehad samen.

Maar de camper baart ons zorgen door een aantal vervelende technische onvolkomenheden. Het is nu de tweede reis die we met onze camper maken en nu eigenlijk pas kom je zaken tegen die na terugkomst in Nederland wel wat aandacht nodig hebben vanuit de garantie die de dealer heeft toegezegd. De eerste reis naar Twente in december bleek op de eerste dag al onze verwarming en boiler het te hebben begeven en deze is dan ook inmiddels al vervangen en functioneert prima. Hebben we een hoop plezier van. Maar nu komen er allerlei vervelende storingen naar voren die het gebruiksgemak nogal beperken. Laten we beginnen met de minst urgente plobleempjes: gaspit die het niet meer doet, dakluiken die knellen en niet meer open gaan, Slot van serviceluik is kapot en wordt met ductape dichtgehouden. De overige sloten van de garagedeuren zijn ook inferieur en moeten ook nagezien worden. Ze sluiten nog wel, maar het voelt niet lekker allemaal. Het electronisch hoofdpaneel valt regelmatig uit met een pieptoon en start vervolgens zelf weer op. Allemaal zaken die verholpen kunnen worden, dus hierover maken we ons niet zo druk.

Maar waar we ons wel druk over maken was het feit dat de brand-, gas- en koolmonoxide-alarm een aantal keren afging. Overdag gelukkig en niets aan de hand. Dachten we….

Ik besluit de gasinstallatie te checken en schrik als ik het luik open doe. De LPG drukregelaar hangt los en iets naar beneden. Ik ruik gas en hoor ook sissen. In alle schrik meteen Miriam en Joep uit de camper geroepen en buiten laten wachten totdat ik wist wat er aan de hand was en hoe erg het was. De hoofdkranen direct dichtgedraaid en geconstateerd dat de beugel van de LPG drukregelaar van de wand was losgebroken en daardoor door alle verkeerdrempels en slechte wegen die regelaar is gaan rammelen en er een bout is losgedraaid, soort van. De bout weer vastgedraaid en weer de LPG installatie in gebruik genomen. Probleem opgelost, maar de volgende ochtend na vertrek van de camping op zoek naar een bouwmarkt om nieuwe beugels te kopen.

Nadat we gisterochtend op pad gingen, viel het multimediasysteem van onze camper uit. Het navigatiesysteem gaf een hardware storing en vervolgens konden we niets meer. Geen paniek, maar wel vervelend aangezien in het systeem de afmetingen en gewicht van onze camper zijn geprogrammeerd om zodoende smalle weggetjes en lage bruggen te ontlopen. Google Maps en Apple Kaarten hebben die toepassing niet en dat maakt ons wel wat bezorgd aangezien de bergdorpjes waar we doorheen moeten vaak smalle weggetjes hebben enzo. Maar goed; wij beroepen ons op Google Maps, maar deze functioneerde ook niet goed in de bergen. De cursor blijft soms minuten hangen op 1 plek en de kaart heeft steeds een andere weergave; dan weer rijrichting, dan weer positie op het noorden. We werden er heel kriegelachtig van. Miriam begon meteen over Trump en Elon Musk. Die zouden erachter zitten. Miriam meteen 2 pilletjes gegeven en gezegd dat alles wel goed komt.

Toen we door Chaves reden moesten we tanken en konden we ook weer onze LPG vullen. Ook kregen we van tankmedewerkster te horen dat vlak bij ons een bouwmarkt was. Wij daarheen en werd ik supervriendelijk geholpen met de benodigde beugels en schroefjes. Miriam en ik zouden die beugels monteren als we bij onze volgende camping zouden aankomen. We zijn weer wat relaxter dat we alles gedaan hebben wat we wilden vandaag; tanken, boodschappen en beugels kopen. We besluiten om vlak na Chaves een natuurcamping te bezoeken voor 1 nacht.

Eerlijk is eerlijk; het is hier wel prachtig in deze omgeving! Door de bergen rondom ons heen hangt een sluierbewolking en de ene bocht volgt de andere bocht op en met hele mooie uitzichten. Vergezichten gaat met de mist niet echt lukken. We passeren vele dorpjes met echt portugese uitstraling, Veel mozaik tegels, mooie huisjes met veranda’s, veel mensen buiten op het land werken en het bevalt ons wel.

Maar na 4 uur bochtjes draaien, schakelen en oppassen dat je geen rotswand raakt of in een greppel belandt, ben je er wel weer klaar mee. Nu dus op zoek naar de camping die we na Chaves willen bezoeken. Aangekomen op Parcue de Campismo Quinta do Rebentaõ werden wij hartelijk ontvangen en kregen we een mooi plekje direct waar het sanitairgebouw was. Prima plek, maar door de vele regen was het wel een natte zooi rondom de camper. De camper ziet er trouwens uit of dat hij Parijs-Dakar heeft gereden. Een wasstraat zou wenselijk zijn de komende dagen. Maar de komende dagen blijft het regenen, dus doen we later wel. De camping was in de basis een hele mooie, maar heeft jarenlang geen onderhoud gehad. Alles is verouderd, maar brandschoon qua sanitair. Deze reis hebben we op deze camping de lekkerste douches gehad. Met deze waterstraal kun je zelfs de Extension Rebellion belhamels van de snelweg bij Den Haag spuiten. Wel met warm water…zo zijn we dan ook wel weer!

De avond is superchill. Lekker TV kijken, lezen en gezellig de komende dagen uitstippelen samen. Het is erg rustig op de camping, ondanks dat hier een hoog gehalte sneue mannen op de camping leven. Gescheiden, aan de drank, werkeloos, uitzichtloze toekomst. Het komt allemaal een beetje triest over. Naast ons een man die waarschijnlijk gisteren door zijn vrouw uit huis is getrapt; 1 persoons koepeltentje met daarnaast een lease-auto van het bedrijf waar hij werkt. Geen voortent, geen kooktoestel, geen verlichting….Ik besluit vanavond toch maar weer met alles eens te zijn met Miriam. Voor de goede vrede. De goede vrede kwam ook voor de beste “buurman”. Hij mocht weer thuiskomen. Om 20.30 uur pakte hij zijn boeltje weer in en ging met gierende banden naar huis..denken we!

Vanmorgen op tijd weer op pad om de Douro vallei te doorkruizen met de vele wijnhuizen. Miriam-territorium!

De Douro vallei is genoemd naar de rivier die vanuit Spanje door het binnenland van Portugal naar de stad Porto loopt. De Douro regio is een regio met glooiende bergen rondom een slingerende blauwe rivier. Sinds de 18e eeuw is de Douro vallei een belangrijke regio voor wijn- en portproductie. Maar op deze plek wordt al meer dan 2000 jaar wijn geproduceerd. Door de tijd hebben wijnboeren eindeloos veel wijnterrassen aangelegd, vaak omzoomd met stenen muurtjes. De muurtjes beschermen de vruchtbare aarde op de hellingen tegen wegspoelen. Het lijnenspel van de wijnterassen tegen de steile berghellingen vormt een uniek landschap. De UNESCO heeft het in 2001 uitgeroepen dan ook tot werelderfgoed.

Zelfs met dit mindere weer is het een prachtige omgeving en zien we hoeveel wijnhuizen er hier gevestigd zijn. Uiteindelijk belanden we na weer een 3,5 uur rijden vanaf vanmorgen op een wijn-estate met een hele mooie camping met dito uitzicht over Lamego. We installeren ons op Camping Lamego, onderdeel van Estalgem de Lamego. Het wijnhuis. We installeren ons op een prachtige plek met uitzicht over de stad en blijven hier 1 nachtje.

De regen blijft maar doorgaan en Miriam besluit om toch vanaf de berg naar het stadje te lopen, aangezien daar veel te zien is. Het is een historisch stadje met veel gebouwen nog uit de 11e eeuw. Het is weer een wandeling met veel trappen en daar maak je Joep (en mij) niet blij mee. Ik besluit dan ook bij Joep te blijven en weer het blog te schrijven van de laatste dagen.

Miriam ging aan de wandel en op bedevaart naar Santuário de Nossa Senhora dos Remédios

Vanaf de centrale laan van Lamego (Avenida Dr. Alfredo de Sousa) loopt een imponerend trappenwerk met 686 treden omhoog, dat eindigt in een rocaille heiligdom. Het Santuário is halverwege de 18e eeuw gebouwd, maar was pas in 1905 af, en is toegewijd aan Nossa Senhora dos Remédios. De steile ondergrond benadrukt nog meer dit grandioze bouwwerk, dat omgeven wordt door het mysterieuze dichtbegroeide woud van het park Parque de Santo Estevão en een heel aangename locatie is.

De graftombe van de stichter, de kanunnik José Teixeira Pinto, overleden in 1784, ligt bij het begin van het schip van deze tempel.

Nicolau Nasoni, de maker van de schilderingen op de gewelven van de kathedraal van Lamego, ontwierp enkele van de barokke werken die het sanctuarium versieren, in het bijzonder de prachtige granieten fontein, die naast dit heiligdom ligt. Verschillende terrassen verrijken op verschillende niveaus de monumentale trappen en zijn met interessante beeldhouwwerken versierd. Deze verlichten de lange klim naar boven; onder andere de fontein van de pelikaan (Fonte do Pelicano) en een kleine achthoekige kapel uit de 16e eeuw gebouwd ter ere van de Heilige Maagd in opdracht van bisschop D. Manuel de Noronha zijn bijzonder. Op één van de terrassen staan 18 standbeelden, die de koningen en patriarchen van Judea verbeelden. In het midden staat een monumentale waterschaal waar een obelisk van 22 meter hoogte op rust, die versierd en ondersteund wordt door mythische atlanten (of telamonen). Tenslotte komt men bij het heiligdom, het epitome van het geheel, toegewijd aan zijn patrones.

Na terugkomst in de camper moest Miriam aan de zuurstof…rijke wijn! Die vrouw van mij, van middelbare leeftijd heeft 1422 treden gelopen van en naar deze basiliek en was superblij dat ze dit had gedaan vanmiddag. Topper is het!

Vanavond laten we lekker makkelijk de maaltijd bezorgen. We bestellen bij de camping 2 pizza’s voor vanavond. Morgen weer een nieuwe etappe op de N2 richting het zuiden. Maar ook daar is het weer niet om over naar huis te schrijven. Aangezien wij geen huis meer hebben….geen probleem!

8 + 9 Februari 2025: Bragança

/ martin&miriam / 4 reacties

We worden wakker in onze camper in berekoud Verdiago. In de bergen vriest het minus 5 graden en snort ons kacheltje inmiddels op volle toeren. Vandaag gaan we richting Portugal, maar eerst hier nog even lekker gebruik maken van alle sanitaire faciliteiten om daarna fris op pad te gaan. De warmtebron in de sanitaire ruimte van de camperplaats is minstens hetzelfde als de buitentemperatuur. Je voeten vriezen vast aan de tegelvloer en de ijspegels hangen aan je tepels als je onder de douche uitkomt. De badkamer ziet er overigens top uit op deze camperplaats en we laten hem dan ook achter zoals we hem aangetroffen hebben; brandschoon!

Voor vertrek nog even het chemisch toilet klaar maken voor een nieuwe dag en de schoon water tank vullen. Er hangt een slang op de kraan, dus ik hoef niet met gieters te lopen om te vullen. Dacht ik…. Bevroren waterslang en kraan. Er is buiten nog 1 kraan te gebruiken, dus dan maar met de gieter een paar keer lopen om onze tank te vullen. We kijken nog even of we alles netjes achterlaten op de camperplaats, als we een sneeuwschuiver met strooizout voorbij zien rijden. De wegen zien er glinsterend uit, maar we gaan toch dan maar gewoon rijden. Het valt allemaal erg mee en al slingerend dalen we de berg af en zien de voor die dag de laatste berguitzichten en bebossing om ons heen. Daarna wordt de rit erg saai over de eerste ruim honderd kilometers. Vlak en kaal, zoals je door Flevoland rijdt. We komen ook door een erg armoedig en vervallen regio waar je je kunt voorstellen dat er qua werkgelegenheid niet veel te doen is. We zien uit de jaren 70 verlaten fabrieken, met dito reclame-uitingen op de vervallen gevels.

Wat ons ook opvalt zijn de spookdorpen hier. Niemand op straat, alle luiken dicht van de oude huisjes en geen winkels of maar iets van dien aard te ontdekken. Vrij lastig, want we hebben brandstof nodig en tevens moeten we boodschappen doen voor de komende dagen aangezien de muizen dood voor onze koelkast liggen in de camper. Niets meer te verorberen. Dan weet je 1 ding; mijn humeur wordt er dan niet beter op. We zeggen tegen elkaar dat we dit geen mooie rit vinden en besluiten om dan toch maar even via een snelweg te gaan rijden om spoedig in een andere omgeving te komen. En dat lukt.

We komen steeds meer in bergachtig gebied en groene bossen. Weggetjes met rood grind en raar begroeide bomen. We denken allebei hetzelfde. Het zou zo ook Afrika kunnen zijn waar je door de binnenlanden rijdt. De wegen worden bochtiger en we krijgen weer veel meer mooie uitzichten te zien. Op een bepaald moment komen we bij een prachtige brug en meertje uit en besluiten om hier maar even met Joep te gaan lopen.

Maar net als we een kleine honderd meter van de camper weg zijn, zien we een gezin bij onze camper kijken en er ook aan zitten. Als ze zien dat ik het zie en terug ben gelopen ontstaat er eerst een wat ongemakkelijke situatie. Ze staan bij de deur van de camper en ik dacht aan soort van inbraakpoging als ik ze niet zou hebben gezien. Al onze spullen liggen binnen en eigenlijk ook wel voor het grijpen omdat we maar “even” zijn gaan wandelen in de buurt van de camper. Echter; na een voorzichtige introductie blijkt het een gezin te zijn met een jonge dochter die blind is en haar geen beeld van een camper kon voorstellen. Ze vonden onze camper heel mooi en om hun dochter de contouren van onze camper letterlijk te laten voelen, met uitleg erbij wat ze voelde, hoopten ze hun dochter weer een stukje te hebben bijgebracht. Ik liet ze hun gang gaan en ze bleken hele vriendelijke mensen te zijn. Met het voltallige gezin liepen ze, inclusief broer en zus en betastten ze de camper. Toen ik ze uitnodigde om ook binnen te kijken en hun dochter ook de beleving van binnen te laten voelen, vonden ze dat te ver gaan en was dat nooit hun bedoeling om dit zo te laten ontstaan. We praatten nog even met elkaar en met 1000x dank namen ze afscheid en konden wij ook weer verder met onze reis. Soms betrap je je er zelf op dat je meteen aan erge dingen denkt als inbraak, terwijl het feitelijk om iets heel anders gaat. Een stukje educatie aan hun blinde dochter geven.

We vervolgen onze weg en rijden dicht bij de portugese grens en steken deze over om de laatste 20 kilometers naar Bragança te rijden. We rijden door fraaie Parque Natural de Montesinho.

Als je je rustig en vredig wil voelen is dit natuurpark de perfecte bestemming. Het is er stil, nagenoeg geen verkeer, prachtige natuur en het is 1 van de grootste beschermde natuurgebieden van Portugal. De afgeronde heuvels, de ingesloten valleien van de rivieren Sabor, Maçãs en Baceiro, de moerassen en steeneikenbossen en een uniek rotsachtig gebied maken het mogelijk om vanaf de top van een rots de horizon te verbreden en het landschap te overzien. Het is fotogeniek gebied met een enorme biodiversiteit aan flora en fauna. We rijden er doorheen en zetten verder koers naar Bragança.

Daar willen we in het centrum op een camperplaats gaan staan. Zonder elektra-aansluiting, maar gezien de reviews van de camperplaats, gaan er er toch heen voor 1 nachtje. Daar aangekomen viel het ons vies tegen. Op een zeer druk kruispunt gesitueerd , campers op een parkeerplaats op een rijtje staan en elkaar recht in de gezichten aankijken als je in de camper zit, zien wij niet zitten. We zoeken wat anders uit en zien net buiten Bragança een camping aan een rivier die ook nog eens open is. Sobre Aguas Camping, liggend aan de rivier Rio Sabor. We gaan erheen en er is nog plek voldoende om zelf iets uit te zoeken waar je wilt staan, midden in de natuur.. Dit proces heeft 4 plaatsen gekost om te ontdekken waar we het beste konden staan. Na 3 plekken gaan staan en weer ander plekje zoeken, werd de sfeer er even niet beter op. Bij mij tenminste….ik was het zat op dat moment. De camper zakte een paar keer in de modder en kwam niet weg van de plek toen we zagen dat de camper ook niet waterpas te stellen was. Op plek 4 op het hoogste terras met bestrating stonden we top! Niks meer aan doen. Ook besluiten we om 2 nachten te blijven om zo ook een beetje bij te tanken van de afgelopen dagen. Even rust in de tijd en ergens even te zijn. Om te lezen, luieren, dutjes overdag te doen en niks te plannen. Hier zijn we dan ook nu mee bezig. Miriam is als Truus de Mier weer alles laboratoria-waardig clean te maken, terwijl ik even de afwas doe en aan het blog werk. Buiten draait de wasmachine met het beddengoed en wat kleding, zodat we morgen echt kunnen beginnen met datgene dat we bedacht hadden. We gaan de N2 van Portugal rijden. Vanaf Chaves in het noorden, naar Faro in het zuiden van Portugal. Deze weg noemen ze ook de Route 66 van Portugal. We doorkruizen 4 nationale parken, 8 rivieren en passeren vele verschillende regio’s. De N2 is de ader die ook de mogelijkheid biedt om af te buigen naar de kust om daar ook wat mooie dorpen mee te pakken. Steden slaan we over. Daar zijn wij niet zo van. Maar eerst vandaag even chillmodus. Morgen gaan we weer op pad.