De afgelopen nacht heeft het verschrikkelijk hard geregend en kwam het dus met bakken tegelijk op onze behaaglijke campertje neer. Wat een veilig en warm gevoel geeft het om met dit weer binnen te zijn en ook uit te kunnen kijken over het meer naar het befaamde kasteel Eilean Donan, dat statig boven het meer uitsteekt op een soort van verhoogd eilandje.
Het is mijn verjaardag, de 50ste en Mir heeft de camper gezellig versierd met de door mij zo verguisde slingers en hoedjes, sjerpen ook nog; het kan niet erger! Ik moet meedoen met deze gekte zegt mijn Mirreke. Je wordt maar 1x 50 en daarom mag het best gevierd worden. Ze heeft zelfs een taartje gekocht en stalt deze uit op de ontbijttafel. We doen rustig aan deze ochtend, dus we hebben alle tijd om mijn taartje met koffie te nuttigen. Gezien het takkeweer zijn bijna alle campinggasten al vertrokken. Het veldje met de tenten erop was doordrenkt en wat een verschrikking om je vakantie zo in de regen te moeten vertoeven. Alle kleding nat, de tent nat, alles stinkt klammig, je kunt niet buiten zitten en een boulevard met kroegjes, restaurantjes is ver te zoeken. Het enige vertier dat je hier kunt hebben is de koeien melken…
Wij nemen het er nog even van, voordat we vertrekken. Aangezien we een goed bereik met internet hebben, kunnen we even alle felicitaties op Facebook even doorlopen. Ook al zeggen de tegenstanders van Social Media dat het allemaal zo oppervlakkig en nep is op Facebook (terwijl de meesten wel stiekem gluren maar zelf niets delen), wij vinden het erg leuk om er ons leventje op te delen en zien de vele felicitaties dan ook als een zeer gewaardeerd gebaar van iedereen. Een mooie ochtend tot zover. Jarig zijn vind ik een verschrikkelijk iets. Verjaardagsfeestjes des te meer! Liever nodig ik mijn vrienden uit voor een lekker gezellig etentje met een kleiner koppel. Dan kun je tenminste echt met elkaar praten en heb je meer aandacht voor elkaar. De grote feesten sla ik liever over; je loopt voor een ieder te zorgen, je spreekt niet echt iemand en een hoop bende in huis.
Ben dus blij dat ik in Schotland zit en niet thuis. Sorry mensen!
Tot zover nu even deze persoonlijke noot…..
Nadat we echt de laatsten waren die de camping verlieten gingen we op pad met de Lambortinki richting Glencoe. We wisten dat de weg die ging komen ook erg mooi was, aangezien we deze eerder met Neil en Yvonne hebben gereden en later ook nog eens met Peter en Lucienne, mijn schoonzusje en zwager. De regen trok weg en het leek erop dat het zonniger zou worden, dus konden we meer en verder zien in de vergezichten. Het leek…zei ik! Door de bergachtige wegen en de zeer zware bewolking die tussen de bergen bleef hangen, zagen we niet zoveel als we zouden willen. Maar desondanks was het weer een mooie tocht. Onderweg merken we dat we meer en meer in de bewoonde wereld beginnen te komen of is het doordat de vakantieperiode is aangevangen, maar er is steeds meer verkeer op de weg. Slingerend rijden we door de bergen, waarbij ik soms mij wel ongemakkelijk voel dat onze camper bergopwaarts er wat langer over doet als de 25 auto’s achter mij dat zouden willen. De reis verloopt soepel voor de rest en na ruim 2 uur arriveren wij in Fort William. Daar willen we weer wat boodschappen inslaan en even tanken.
In de Morrison Supermarkt wordt Miriam aangesproken door een oudere dame. Ze is zo blij dat ze nog een jeugdig iemand, Mir is pas 45, hoort fluiten en blij ziet zijn. Mir die krijgt een hele preek over dat niemand meer fluit tegenwoordig en ook lijkt dat niemand meer blij lijkt te zijn. Nou….wij wel!! Wat genieten we van elkaar en van deze vakantie. Heerlijk relaxt en altijd je huis bij je!
Na de boodschappen nog het laatste stukje naar Glencoe, ook voor ons een bekend en geliefd stukje Schotland met een prachtige natuur. Een aantal jaren geleden hebben wij met kerst een chalet daar gehuurd met Neil en Yvonne bij de Clachaig Inn. Daar willen we in de buurt op de camping staan en ’s avonds met mijn verjaardag uit eten in de kroeg aldaar. Rijdende op de A82, de hoofdweg door de Hooglanden, zien we de afslag al aankomen als we ook zien dat er bij de Inn ook nog een camping zit, The Red Squirrel. Op loopafstand van de Clachaig Inn nog wel! Eerst maar even de camping oprijden om de camper een mooie plek te geven. Op de camping is geen elektra aanwezig en er zijn heel veel kleine tentjes met jonge mensen aan de rivier staand. Ook op de veldjes overal tenten. We vallen een beetje uit de toon met onze camper. Bij inchecken moesten we lachen, want de medewerker van camping legde uit waar alle was-, douche en afwasfaciliteiten waren en ook de wasmachines etc. Maar zei hij: “jullie zullen wel achterin een eigen wasmachine en droger hebben en ook eigen badkamer”. Het kwam er heel cynisch uit. Dit was geen camping bedoeld voor ons. Maar in ieder geval vonden we een prachtige plek met een superuitzicht voor ons op de rivier en de bergen erachter.
Nadat we geinstalleerd waren, brak zowaar de zon door en konden we een borrel nemen, buiten op onze stoelen naast de camper. We hadden een mooie plek waar veel mensen voorbij liepen en met scheve ogen naar onze snackbar op wielen keek. We voelen ons zooooo niet op onze plek hier!
Iedereen loopt waslijnen te maken van takken, sprokkelhout te zoeken om te koken, beddengoed en sokken te drogen aan het kampvuur en met dekens om hun heen buiten te zitten. Wij drukken op een knop en het is warm binnen, we drukken nog op een knop en de lampen doen het, we staan michelin-ster waardig te koken aan een fornuis en stappen een warm, droog bedje in, nadat we heerlijk warm hebben gedoucht in onze eigen badkamer. Lekker toch? Bedoel ik absoluut niet snobistisch, maar ik wil alleen maar aangeven dat de DNA van de kampeerder op deze camping wat anders is als de onze. We zijn meer Geer & Goor…….tis toch om te gieeeren!!! 😉
Aan het einde van de middag liepen we richting de Clachaig Inn om eerst hopelijk buiten nog een biertje te drinken om vervolgens lekker te gaan eten. Reserveren van tafels doen ze daar niet aan, dus op basis van binnenkomst krijg je een tafel wanneer die beschikbaar is. Nu kun je bij de Inn kiezen voor het restaurantgedeelte wat wat chiquer is of de andere kant…..de grot!!
Wij kiezen voor de grot! Hier komen de backpackers, de rafters, de bikers en ziet de ruimte er ook uit als een donkere grot. Je kunt er niets kapot maken; alles is er van hout. De ruimte is gezellig, rumoerig en het leuk is als je je eten aan de bar besteld, roepen ze jouw maaltje door luid geschreeuw om! Kun je je voorstellen? Zit je lekker in de olijfgroene ogen van je lief te kijken en vertellen hoeveel je van haar houdt, hoor je: NUMBER 1020!!! I SAY NUMMER 1020!!!!!!
Heel apart…
De ambiance is deze keer beter dan het eten, jammer genoeg. Maar we hebben weer een leuke avond achter de rug als we weer terug naar de camper lopen. Daar nog even een afzakkertje en toen het weer wederom omsloeg naar harde regen en wind, zijn we lekker in ons warme mandje gekropen. Morgen gaan we naar Glen Etive, een doodlopende weg richting de bergen, waar ook Skyfall van James Bond is opgenomen. Deze weg is adembenemend en dit is dan ook de laatste voorgenomen droom om in deze vakantie uit te laten komen. Hier helemaal los in het wild een nachtje bivakkeren. Alleen wij met de natuur om ons heen. We hebben er zin in!
