Vandaag het laatste blog van deze heerlijke vakantie met onze camper; het zit er weer op jammer genoeg!

Vanuit Lindau am Bodensee zijn we gisteren vertrokken van de camping, nadat we eerst hadden bepaald dat we vanaf nu binnendoor zouden gaan rijden en niet meer over de snelweg. We hebben nog 3 dagen voordat we thuis moeten zijn, dus lijkt het ons leuk om dwars door Duitsland uitsluitend over secondaire wegen te rijden en hopelijk zodoende veel van het echte Duitsland te zien. Als we wegrijden is het eerste stuk dat we rijden al direct prachtig. Glooiende bergen, maisvelden en andere gewassen, waardoor het een prachtige kleurenschakering wordt van de uitzichten door de dalen rondom ons heen. We genieten intens van deze manier van relaxt rijden. Ook wat we afgesproken hebben is dat we uiterlijk tot 2 uur ’s middags rijden en dus gemiddeld maximaal 4,5 uur per dag. Zodoende hebben we het gevoel dat het niet een reisdag richting huis is, maar dat deze manier van reizen ook echt een onderdeel van de vakantie worden. Door de camper hebben we geen exact doel; we kunnen namelijk stoppen wanneer en waar we willen. Dat is echt een gevoel van vrijheid dat we allebei heerlijk vinden. De eerste uren van de reis gaan werkelijk door mooie dorpen met vakwerk-huizen, maar ook straten met kleurrijke huizen en mooie terrasjes en winkels. Echt, wat is Duitsland een mooi en lekker land om in te vertoeven. In de meeste gevallen komen we ook dan ook alleen maar vriendelijke mensen tegen. De camper heeft wat minder moeite met de wat vriendelijke bergen en rijdt echt comfortabel. Ook het benzine- en olieverbruik is prima te noemen voor de omvang van de auto, het vermogen van de motor (die iets te licht is voor deze camper) en de omgeving waarin de Lambortinki te laatste weken in heeft moeten verblijven.

We lagen mooi op schema totdat we in de buurt van Stuttgart kwamen. De navigatie stuurt ons dwars door het centrum heen en het is nogal druk tussen de middag met auto’s en vrachtauto’s. Laten we het maar positief omschrijven; we hoeven dus geen stedentrip naar Stuttgart te plannen in de toekomst. We hebben alles zo goed als gezien en het kon ons niet echt bekoren. Maar wel veel gezien van de stad. Hierdoor hebben we wel weer veel tijd verloren. We hadden nog een half uurtje om door te rijden volgens afspraak om om 14.00 uur te stoppen. Echter een lange file gooide roet in het eten. Om nu op een parkeerplaats langs een weg te gaan staan voor een nachtje, is ook niet echt uitnodigend met alle  Familie Roma’s en Petalo’s ook onderweg. Daarom breken we al de eerste dag met ons voornemen om tijdig te stoppen. Overmacht valt niet te ontwijken, dus we rijden dan maar nog even een uurtje door. Onderweg konden we even kijken op onze app van Campercontact van de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club) en ook nog even op de app van ACSI.

Na een tijdje kwamen we via de App in beeld met een Wijnboerderij in Diefenbach, een heel klein dorpje in de heuvels, nog net in Baden Wurthemburg na Stuttgart. Het woord Wijnboerderij klonk Miriam natuurlijk als muziek in de oren, dus die was snel overtuigd dat we daar heen moesten. De paniek in haar ogen toen ik opperde om toch maar ergens anders te kijken sprak boekdelen.

Aangekomen bij Weingut Hausserman in Diefenbach, werd er net een vrachtwagen geladen met duizenden flessen wijn en werden we erg hartelijk begroet. Miriam had stiekem al een bestelling geplaatst via de online-shop van deze wijnboer dus….

De beste man wees ons onze plek en we konden dus achter de boerderij, van een weids uitzicht met grasland en fruitbomen genieten vanuit onze camper. Na het einde van de werkdag waren alle auto’s verdwenen van de parkeerplaats naast ons en stonden we in alle rust, maar dan ook alle rust alleen op deze mooie plek. Binnen alles lekker gezellig gemaakt en heerlijk gegeten samen. Gordijnen dicht en lampjes aan en heerlijk met pot thee (echt!!) zitten lezen in een boek. Zonder de hele avond maar iets tegen elkaar te zeggen, toch een supergezellige avond gehad. Voor het naar bed gaan beiden nog even gedoucht in onze camper en toen lekker gaan slapen. Door de koele lucht en alle ramen open te zetten in ons slaapvertrek en dakluik, heerlijk na de warme weken weer samen onder het dekbed geslapen.

Vanmorgen werden we wakker voordat de werklui van de wijnboerderij weer begonnen met werken, dus nadat we weer alles aan kant hadden konden we mooi op tijd weer vertrekken. De wijnboer wilde maar 10 euro voor de overnachtingsplek ontvangen. Normaal is het gratis als je ook daar wijn koopt, maar omdat het nogal hectisch was en niemand tijd had om uitleg te geven over de wijnen, hebben we gewoon betaald en dus geen wijn gekocht dit keer. Maar we gaan zeker via de online shop nog eens een paar doosjes bestellen. De flessen zien er goed uit en ook de etiketten beloven dat het geen liebefraumilch is of zo. We zijn jammer genoeg wel ons opstap-trappetje voor de camper vergeten bij deze wijnboerderij. Jammer, aangezien dit trappetje nog van Koosje is geweest, de moeder van mijn zwager en later nog even het maatje van mijn vader. God hebbe haar ziele!

Ook nu komen we door de landelijke omgeving weer op de mooiste plekken te rijden. Heerlijk over boerenweggetjes waar niemand komt, stuurt onze navigatie ons op pad. De avond ervoor hadden we de route via de navigatie nog even nagelopen om zodoende grote steden te vermijden zoals Karlsruhe, Mainz en Heidelberg. Miriam kan erg goed kaartlezen en doordat zij tegen de navigatie in een alternatieve route had uitgezocht, besloten we de navigatie maar een dag vrij te geven en gewoon ouderwets via de kaart te gaan rijden. Miriam had een prachtige afwisselende route gemaakt en we genoten wederom van het reizen door de gebieden. We komen nu wel veel meer door de dorpjes, maar dat vinden we allebei erg leuk. Steden vinden we wat minder. Het enige dat een bepaald risico met zich mee neemt is het feit dat de navigatie speciaal op de afmetingen, hoogte en gewicht van camper is ingesteld. Vooral bij bruggen en andere obstakels waarbij deze factoren een rol spelen kan het rijden op kaart een verrassende situatie opleveren. Het is allemaal goed gegaan en alleen bij een brug van 3,20 mtr hoogte was het even billen knijpen. Onze camper is namelijk 3,10 mtr hoog. Maar of dit ook inclusief de dakluiken en zonnepanelen is, dat durven we niet te zeggen. Het is goed gegaan, dus dat is weer een leermoment geweest.

Na deze mooie rit in het boven verwachting mooie weer, kwamen we aan Rudesheim am Rhein, onze bestemming. Via Bingen am Rhein kwamen we aan bij de Rijn en moesten we een pont nemen naar de overkant, waar Rudesheim ligt. Deze plaats had ik gekozen omdat ik jaren geleden met een aantal voetbal- en motorvrienden hier ben geweest tijdens een 5-daagse motortrip. Een fraai stadje direct aan de Rijn en met tal van pleintjes, smalle straatjes, vakwerkhuizen en een boulevard direct langs de Rijn. Super-toeristisch, dat wel! Het overvaren met de pont gaf een prachtig uitzicht op de bergen vol met wijnranken en daarvoor een kleurrijk stadje met veel vertier.

 

 

Eerst maar even onze uitgezochte camping opzoeken om de camper te stallen en dan lopend het stadje te gaan verkennen. De camping ligt 500 meter buiten de stad en aangekomen zien we dat het erg druk is op de camping. Medio september!! Volgens mij is het vakantie naseizoen nu hoofdseizoen geworden nu de vergrijzing in Europa massaal toeslaat. Iedereen gaat buiten het hoog-seizoen op vakantie lijkt het wel. Ook hier drukken Miriam en ik de gemiddelde leeftijd. Alhoewel niet meer zoals vanouds, ik ben inmiddels ook een nieuwe doelgroep geworden; 50Plus!

In ieder geval hebben we geen plaats voor de nacht en zoeken naar een andere camping in de buurt. Deze vinden we 5 kilometer buiten Rudesheim en blijkt een surrogaat Ponypark Slagharen te zijn, ook met camping. We hadden eerst het doembeeld dat we geconfronteerd werden met honderden jonge kinderen, maar dit viel enorm mee. Wel honderden shitland-pony’s! Wat een stank bij de paardenbak!

Wij zetten onze camper op een leeg veld en staan zo goed als alleen. We halen de scooter van de drager en gaan met de scooter naar Rudesheim. We gaan als een speer naar beneden en halen de 60 kilometer per uur met onze snorscooter. Hahahaha, hij is niet opgevoerd, maar we gingen met 15% daling naar beneden en met deze massa aan boord maak je dan wel snelheid! Reken maar! We hadden een lol, maar meteen kwam ook het besef dat we weer naar boven moesten straks….oeps!!

Na de leuke middag in het stadje en de heerlijke late lunch en nog een beetje te hebben rondgelopen, besloten we terug te gaan naar de camper.

We hebben ons bescheurd samen. De scooter was natuurlijk bijna niet naar boven te krijgen en Bob en Annie de Rooij hielden het verkeer nogal op met hun topsnelheid van 15 kilometer per uur die uiteindelijk op een nogal zeer steil stuk naar boven terug viel naar 0 kilometer per uur.. we vielen bijna om…ook van het lachen trouwens.

Maar ja, dan sta je er en moet je met scooter aan de hand de heuvel op lopen. Nou dat was geen pretje. Ik had daar natuurlijk weer iets subliems op gevonden; Miriam loopt met de 2 helmen naar boven en ik rijd met de scooter naar boven en wacht daar dan wel op haar (zo ben ik ook wel weer…)

Het klinkt erger dan het is, maar het was maar een afstand van 150 meter dat we niet met de scooter konden rijden. Daarna zijn we met een slakkegang nog de laatste kilometers samen gereden.

Conclusie is nogmaals; ik ben niet te zwaar voor de scooter. Mij kan ie hebben! De problemen beginnen als Miriam erbij opstapt; die is dan te zwaar voor de scooter!

Na terugkomst de scooter weer opgeladen binnen een wereldtijd! Gaat super zo!

Vanavond nog even een avondje in camper en morgen weer de laatste etappe naar huis. Deze gaat wel over de snelweg, dus hopelijk zijn we snel thuis om ook nog even de boodschappen te kunnen doen. We hebben een supervakantie gehad, maar weer aan het werk vinden we ook erg leuk!