De 2e week van onze vakantie is anders gelopen dan verwacht. Allereerst was het weer niet om over naar huis te schrijven. Veel regen en wind en daardoor veel binnengebleven. Wel hebben we een fietstocht van 27 kilometer gemaakt die prima was. Wat is het toch prachtig hier in het drentse land. Heerlijke gewandeld nog met Joep ook door de bossen. Maar naast de regen die ons beperkte in wat we wilden doen, was het Joep die ons aan huis gekluisterd hield. Woensdagavond was er opeens een gil van pijn vanuit hem. Een geluid dat we eerder al hadden gehoord toen hij was aangevallen door een herdershond en in 2021 toen Joep de diagnose kreeg van een triple hernia. Nu werd onze angst weer de waarheid. Zijn rug geeft weer problemen en de kleine man heeft enorm veel pijn. De laatste dagen liep hij al niet meer graag en ontweek ons door in stille hoekjes van ons huisje te schuilen. Toen woensdagavond de pijnscheut kwam en later Miriam hem nog op het bed wilde leggen, kermde hij het uit van de pijn.
Wij zijn meteen van slag en maken ons zorgen over waar dit naartoe gaat. Donderdagochtend werden we wakker en Joep kwam niet naar ons toe. Hij loopt niet meer en ligt apathisch voor het bed. We besluiten om de dierenarts te bellen en uitleg te geven van datgene wat er aan de hand is. In Sleen hebben we onze dierenarts zitten en zij hebben ook het dossier van Joep zijn ruggetje van een paar jaar geleden. In de middag kunnen we de medicijnen ophalen. Rust houden is het advies en de pijnstillers en spierverslappers moeten het draaglijk maken voor ons Joepke. Een Bench kuur gaat bij hem niet, want dan breekt hij de tent af en dat willen we niet. Rust houden en met rust laten is het advies. We gaan het zo doen en kunnen nu vaststellen op zondag, dat het inmiddels ietsjes beter gaat.
Zijn eetlust is okay en hij drinkt weer. Ook draagt Miriam hem naar het bos om daar zijn behoefte te laten doen. Eigenlijk doet Miriam alles voor hem. Betere zorg kan hij niet krijgen van “Zuster Clivia”!
Ook dat is weer goed op gang gekomen. Dat geeft ons vertrouwen dat het beter gaat. Met de dierenarts afgesproken dat we medio volgende week met Joep langskomen om hem te laten checken. Het is overduidelijk dat het zijn rug weer is, dus de medicatie was het enige dat de arts nu adviseerde om te doen. Als Joep straks weer wat mobieler en pijnvrij is, gaan we fysiek onderzoeken. Prima!
Doordat we veel thuis zijn in ons chalet hebben we veel tijd om internet af te zoeken naar woningen in de regio Drenthe, Twente en Achterhoek. Daar willen we ons op termijn gaan vestigen als we niet in staat zijn om permanent in ons chalet op De Eeke te mogen wonen. Want dat is voor ons nog steeds een serieuze optie. Het chalet is compleet aangepakt en alles is naar onze wens. De laatste verbouwingen door middel van een nieuwe badkamer en aanpassing van de keuken, met tot slot nog het maken van een kastenkamer in de logeerkamer. We zijn er wel klaar voor, mocht permanent wonen op het chaletpark toegestaan zijn.
Maar goed; als permanent wonen niet mag, dan willen we als we stoppen met werken richting het oosten gaan. Het zoeken naar woonruimte binnen onze kaders is geen eenvoudige klus. We willen niet te veel geld in de stenen hebben zitten, maar alles wat ons wat lijkt moeten we veel investeren in het up to date maken van de woningen. De vergrijzing is ook goed te merken op de woningmarkt. Senioren, in hun 80er jaren, verlaten hun woning, waar al 30-40 jaar niets meer is gedaan. Voor ons niet voor te stellen, aangezien Miriam elke paar jaar wel weer een project bedenkt op interieurgebied. We hebben een paar woningen gevonden, maar deze zijn natuurlijk binnen een week verkocht. En op zulk korte termijn zijn wij nog niet zover om ons werkbare leven anders in te gaan richten.
Maar er gebeurde nog wat anders wat mijn hart sneller deed kloppen! We kijken namelijk altijd nog naar campers die te koop staan. Ook dit is voor ons een optie om weer te gaan doen, het reizen met een camper. Als we straks zover zijn om langere perioden weg te kunnen gaan, willen we dit toch weer met een camper doen. Een huisje huren en met eigen auto reizen is ook een optie, maar zoals we er nu over denken, lijkt ons weer een eigen camper, met daarnaast ons chalet om in te wonen, het beste scenario.
Tijdens het scrollen langs campers op Marktplaats, slaat mijn hart over bij het zien van “Te Koop: EuraMobil 680 Lambortinki”. Onze eerste camper die wij gehad hebben, staat weer te koop! En als type aanduiding: Lambortinki! We moeten enorm lachen bij het feit dat deze handelaar geen camperverkoper, maar autohandelaar is. Hij denkt dat Lambortinki echt een typeaanduiding is…geweldig!
De naam Lambortinki is ooit bedacht door mijn dierbare vriend René Boerebach als persiflage op onze achternaam en het exclusieve merk Lamborghini. René is inmiddels niet meer onder ons, maar wat zou hij ook gelachen hebben om deze advertentie!
Deze camper was echt geweldig om in te vertoeven en we hebben er zoveel plezier mee gehad, zoals jullie kunnen lezen in onze eerste 5 jaar van ons blog/website. De Lambortinki ziet er nog steeds goed uit en de vorige eigenaar is er ook goed mee omgegaan. Het is inmiddels wel weer 5 jaar verder, dan toen we er afscheid van hebben genomen, dus ook weer ouder. Ik overweeg om hem wel weer om te willen kopen, maar Miriam is heel stellig (niks voor haar!) en zegt dat ze pas later iets wil kopen en iets anders. Nou…om de freule ter wille zijn, schik ik mij wederom in het kader van een gelukkig huwelijk. Doe ik graag…
Vanavond gaan we weer naar huis en sluiten we ons chalet weer even af om aan het werk te gaan. De Kapsalon van Miriam staat de komende weken volgeboekt, dus wordt er weer gebuffeld door haar.
Zelf moet ik weer gas geven om een nieuwe interim-management opdracht te verwerven, aangezien ik mijn laatste opdracht alweer 2 maanden geleden heb afgerond. Deze maanden heb ik de tijd genomen om in de laatste levensfase van mijn zus en vader er te zijn voor hen en onze familie. Zo blij dat ik mijn contract hierdoor niet verlengd had in Drenthe, want deze periode was zeer dierbaar en ook nodig om het afscheid van mijn zus en vader samen te verwerken. In de laatste weken hele fijne gesprekken met mijn zus Annette gehad en zoals zij zelf zei: Alles is gezegd toch?
Ja, lieve, fijne, superzus; alles is gezegd! Rust zacht en doe ze boven de groeten!
Het leven op aarde gaat door en gelukkig zijn Miriam en ik allebei wel van het doorgaan met maken van plannen en het verdriet een plek geven, maar de focus op doorgaan met “vier het leven!” Ook dit was een uitspraak van Annette en haar afscheidsdienst stond ook in het teken van deze uitspraak. En tot slot; supertrots op haar gezin hoe ze hier vorm aan hebben gegeven…tot aan de laatste limo cello bij het graf van haar en mijn vorig jaar overleden zwager Kees, haar man. Per Sempre!
Vanavond nemen we een borrel op Kees. Hij zou vandaag jarig zijn geweest. En dat op de dag dat Annette een jaar geleden haar diagnose heeft gekregen van die enorme kloteziekte! Bizar, maar we gaan wel proosten op Kees en haar..ze zijn weer samen!
