Na ons vertrek van de heerlijke camperplaats van Pauline en Maxim in Jarafuel stond ons een relatief korte rit te verwachten, richting Miriam haar nicht Jeanette en haar man Herbert. Zij zijn sinds kort definitief verhuisd naar Ontinyent, alwaar ze al een paar jaar een huis in bezit hebben. Maar daarover straks meer.
De weg vanaf de camperplaats terug naar de openbare weg was een soortgelijke uitdaging als de rit naar Quinta de Odolouca in Portugal. Aangespannen bilspieren, langzaam rijden en niet teveel door takken en struiken rijden, want anders moeten we in voorjaar al die krassen weer eruit poetsen. En laat dat nou geen hobby van mij zijn. Een poets bakken ben ik wel van, maar zelf poetsen…nee!
We halen zonder al teveel krassen de openbare weg en rijden door Jarafuel en vervolgens op zoek naar een afstortplaats voor het chemisch toilet. Het grijze water lozen was gelukt bij de camperplaats en schoon water pakken ook, maar het chemisch toilet niet. Tenminste; niet als je de blauwe vloeistof gebruikt. De groene toiletvloeistof was wel te lozen daar op deze ecologische boerderij. Moet je wel even weten van te voren, maar dat wisten wij dus niet en het stond ook nergens vermeldt op de apps CamperContact en Park4Night. We zeggen tegen elkaar dat het misschien toch verstandig is om ook een groene vloeistof bij ons te hebben als we op pad gaan. We staan toch het liefst in de afgelegen natuur en daar zal toch steeds vaker dit soort eisen worden gesteld. Niks mis mee. Wat er wel mis mee is, met de groene vloeistof (milieuvriendelijk) is dat deze dus minder afbreekt en meer stank opbouwt. Tenminste; dat vind ik! En aangezien ik chef toilet ben in onze camperwereld kom ik steeds letterlijk deze obstakels tegen, terwijl met blauwe vloeistof dit minder het geval is. We gaan ons leven beteren en bij eerste gelegenheid kopen we ook de groene variant. Mochten we de groene vloeistof bij ons hebben gehad, hadden we zeer waarschijnlijk nog een tijdje bij Pauline en Maxim blijven logeren. Al was het alleen al voor Drago, hun hond. Wat een waanzinnig lieve dibbes was dat zeg. Genieten om hem samen met Joep over het terrein te zien banjeren.
De laatste dag van ons verblijf bij hun, hebben we nog een paar uurtjes geholpen met de olijfoogst te plukken van hun bomen. Ook dat was super gezellig en mooie gesprekken met deze hard werkende eigenaren. Later kwam Miriam ook nog een paar uur helpen en stonden we met zijn vieren en de beide honden heerlijk olijven te plukken. Was bijna therapeutisch welke mooie diepe gesprekken we hadden over “het leven en de keuzes die het vraagt”. Bedankt voor deze paar heerlijke dagen. We komen zeker nog een keer terug op deze plek en dan wat langer misschien.
Maar na 4 dagen moest dus het chemisch toilet leeg en een dorp verder, in Ayora kon dit dus bij gemeentelijke stortplek. Prima…en weer door! We rijden weer door een prachtige natuur en we sturen tussen vlakke wegen, naar bergwegen en voordat we in Ontinyent aankomen, willen we voor die tijd nog even tanken, de camper met hogedruk afspoelen en ook nog even LPG bijtanken. Alles gelukt en toen naar onze afgesproken plek te rijden in Ontinyent bij de supermarkt Family Cash, waar Jeannette en Herbert ons met de auto komen oppikken. Dit, om vooraf eerst even samen te bekijken of onze camper wel naar boven kan komen om bij hun huis te stallen. De buurman van hun had al aangeboden om onze camper bij hem op het terrein te zetten, zodat we ook daar de nacht in onze camper konden doorbrengen.
De begroeting tussen de nichtjes Miriam en Jeannette en ons was allerhartelijkst en was ook meteen weer gezellig zoals het een aantal jaren geleden ook gezellig was als we elkaar zagen. Herbert ook altijd veel te vertellen en ik ben ook niet het toonbeeld van introvertheid. Eigenlijk kunnen we kort samenvatten; De nichtjes zijn echt familie van elkaar en dus drukte genoeg qua gesprekken en gebaren. Herbert en ik leunen achterover en babbelen gezellig over alles en nog wat rondom hun verhuizing en het waarom ze voor deze omgeving hadden gekozen om te wonen. Al rijdende naar boven naar hun huis zien we al snel dat met onze camper niet gaat lukken om boven te komen op hun domein of dat van de buurman. Erg smalle steile weggetjes, hellingshoeken waarop mijn achterbumper het asfalt raakt en een stijgende haarspeldbocht waar ik hem in meerdere keren in moet steken om de bocht te halen. Gaan we niet doen en laten dus de camper staan op de parkeerplaats van de Family Cash. Overdag lijkt het mij een prima plek om hem daar te laten staan.
Vervolgens komen we aan bij het huis van Jeannette en Herbert en delen volledig hun enthousiasme over het huis. Wat een uitzicht en wat een kavel om al je wensen in te kunnen vervullen. Ze laten ons hun wensen zien en vertellen wat ze allemaal gaan doen. We zien het huis in onze gedachten helemaal transformeren en zien het uiteindelijke restultaat denkbeeldig. Maar wat is het al mooi en wat fantastisch zal het worden als het af is.
Nou is hun voordeel dat alles wat ik met mijn handen in het links heb, heeft Herbert in het rechts. Met andere woorden; de beste man is rete-handig en ik sluit niet uit dat Jeannette uit het zelfde laken het pak als Miriam is, dus die gaat ook tekeer als een pacman, maar dan met gereedschap. De dames komen tot de conclusie dat ze beiden ADHD symptomen hebben. Het verbaast niemand….
We krijgen een rondleiding in hun huis en gaan aan de pimpel met lekkere hapjes en raken aan de praat over alles wat we hebben meegemaakt de laatste jaren en waarom we de keuzes hebben gemaakt. Eigenlijk raken we niet uitgepraat en komen we er om 21.30 achter dat we nog niet eens aan het avondeten zijn toegekomen. Ik was inmiddels in staat van ontbinding, maar toen het eten eenmaal op tafel kwam hebben we heerlijk gegeten. Bleek het een recept te zijn die Jeanette ooit van Miriam haar vader had gekregen en dat ze dat vaak maakt als ze visite krijgt.
Maar voordat we gingen eten, werd ik toch wat onrustig omdat onze camper nog steeds stond op die parkeerplaats bij de supermarkt. En aangezien het inmiddels gesloten was en er veel kermis in de stad was, vond ik het niet prettig dat de camper er nog stond. Ik had inmiddels op Park 4 Night een andere plek gevonden in de stad, maar daar werd ik ook niet vrolijk van. Herbert kwam opeens op het idee om de camper toch zover mogelijk op “hun” berg te rijden en bedacht dat er nog wel een soort van onverharde parkeerplaats was, waar de camper wel kon staan. Durven we het aan, zegt ie? We gaan ervoor!
De camper stond er nog onberispelijk bij en Herbert vertelde dat Ontinyent een van de veiligste steden was in heel Spanje. Ik geloofde hem, want de stad ziet er waanzinnig schoon en netjes uit. Het blijkt van origine een textielstad te zijn en prachtige gebouwen te zien, naast gewone gebouwen en huizen. Geen Grafiti op panden, geen rommel op straat, alles netjes geparkeerd, mooie winkels, leuke restaurantjes en tapas barretjes. We begrijpen hun keuze om hier te settelen. We vinden het ook gewoon heel stoer dat ze de stap gemaakt hebben om uiteindelijk ook te doen wat ze al jaren riepen en wilde; wonen in Spanje. Hoeveel mensen zeggen het, maar durven het niet of kunnen de keuze niet maken. Of overzien de consequenties niet. Zij genieten van het leven hier en we hebben samen een topdag met ze.
We zetten de camper op de prima plek die Herbert had bedacht en slapen in onze camper op die plek. Na het avondeten gaan we ook direct weer terug naar de camper en we spreken af dat we morgenochtend (vandaag) nog even samen door de stad rijden en willen ze ons nog iets moois laten zien. Ze pikken ons op in de ochtend bij onze camper en we gaan op pad. De stad rijden we door en stoppen bij een aantal panden met hele mooie muurschilderingen.
Prachtige plaatjes op grote muren en overal vriendelijke mensen in de stad. Dat valt ons ook op. De prettige sfeer in de stad. Iedereen groet ons en lacht ons tegemoet. Nu kan dat aan mijn olijke hoofd liggen, maar het valt wel op.
Tot slot rijden we nog even de stad uit omdat we samen het park Pou Clar gaan bekijken. We zagen dit natuurpark al liggen toen we gisteren de stad benaderden, maar we gaan het nu bezoeken op aanraden van Jeannette en Herbert.
Pou Clar is werkelijk een betoverende plek die ligt in de regio van Ontinyent. Het is een ruige natuurlijke omgeving voor liefhebbers die willen zwemmen in de natuurlijke rivieromgeving Sierra de l’Ombria. De rivier verwelkomt je met kristalhelder water en weelderige groene omgeving. Je waant je echt in een oase van rust, je wandelt over prachtige rotspaden, boven de rivier en ziet grote vissen zwemmen alsof ze in een aquarium zitten. Een openlucht aquarium is echt het beste woord hiervoor. Joep vermaakt zich kostelijk en de zwemrat zit alweer in het water wortels van bomen aan te vallen met zijn tanden. Het is er vandaag erg rustig en we hebben bijna de vallei alleen voor onszelf. Prachtig!
Bij terugkomst bij de camper, nemen we afscheid van elkaar en zeggen elkaar toe dat we volgend winterseizoen zeker weer voorbij komen, want deze omgeving heeft ons echt verrast en het contact met de familie was weer beregezellig.
We rijden de stad weer door en uiteindelijk uit en hebben de navigatie ingesteld op onze volgende slaapplaats voor 2 nachten; Camping Benigembla in de gelijknamige plaats. De plaatjes zien er veelbelovend uit en we gaan daar dagen vertoeven om weer de was te kunnen doen en lekker te relaxen op dit supermoderne camperpark. De nemen weer geen snelwegen en geen tolwegen en gaan over de bergen binnendoor. Hoofdzakelijk richten we ons op de CV-720 en zien op de kaart heel veel slingerweggetjes, bochten en hoogteverschillen. We durven het aan om deze rit te maken, ondanks dat we weten dat de wegen overal niet even breed zijn. Nou, ik kan jullie zeggen dat de rit fantastisch was om te rijden vanuit natuur en vergezichten, maar dat de rit nogal een uitdaging was. Zeker gezien het feit dat we een aantal omleidingen hadden en omgeleid werden over nog kleinere wegen.
Miriam werd stiller en stiller en ik vroeg of ze op haar gemak zat. Dat was niet 100% het geval, gezien de wegen waarover we aan het rijden waren. Het pas prachtig al die kleine bergdorpen waarlangs we reden: Penella, Benilloba, Gorga, Benimassot, Facheca, Famorca, Castell de Castells om uiteindelijk in Benigembla aan te komen. Het was mooi, maar inspannende rit en blij dat we er zijn.
Het camperpark ziet er erg netjes en fraai uit bij binnenkomst en we krijgen onze plek toegewezen. Mooie plek van 100 m2, gescheiden door hoge hagen. Miriam en ik kijken elkaar aan en we denken hetzelfde, blijkt later, maar zeggen niks tegen elkaar. We plaatsen onze camper, sluiten alles aan…tenminste; dat waren we van plan. Het loopt wat anders. Het park is vol met landgenoten die er al 4-8 weken zitten en zijn ogenschijnlijk blij en heel nieuwsgierig naar nieuwe bezoekers. We stonden dus meteen met allemaal mensen om ons heen die van alles vroegen, van alles vonden en dit wilden delen, etc.
Neem nou van mij aan dat wanneer je ergens onbekend aankomt, dat je even moet wennen aan de nieuwe omgeving, je wilt settelen en even weer op gemak komen. Dus niet meteen met 6 mensen het hele hebben en houwen wil vertellen over “we gaan een huis kopen”, “daar moet je heen”, “je moet je camper anders zetten”, en andere gespreksonderwerpen waarover we het maar niet gaan hebben. Vreselijk! Nadat we even drankje deden en naast elkaar buiten zaten, keken we elkaar aan en zeiden: “2 nachten en met gierende banden weg hier”.
Nu moet ik dit wel wat relativeren: wij komen nu na 4 weken in de serene rust (op Jeannette na….heerlijk die druktemaker….) aan op een voor ons, hele drukke camperplaats van 65 plekken, wetende dat dit eigenlijk niks voor ons is.
We raken na een tijdje wel aan de praat met onze overburen en dat was een heel gezellig onderonsje en gaan ons klaar maken voor de avond. Mir komt net onder de douche vandaan en ik ben dit blog aan het schrijven. We bestellen een pizzaatje en laten deze bezorgen. We doen lekker rustig aan na een paar hele fijne en gezellige dagen. Morgen nog een beetje zeugen en vegeteren hier, wat wasjes doen en weer doorrrrrr!!
