We hebben een paar lekkere relaxte dagen hier in Benigembla, op deze mooie camperplaats, maar voor ons te groot en te druk. Prima dat we de was konden doen en camper wassen. Het leuke was dat onze medebewoners van De Eeke, ons recreatiepark in Drenthe, Ed en Tineke ook in een huis in Benigembla de wintermaanden doorbrengen en hadden gelezen dat wij daar nu ook waren met de camper. In de middag kwamen ze even een bakkie halen bij ons en dat was erg gezellig. Wat ons betreft mogen ze vaker komen, want ze dronken uitsluitend water. Niks voor Ed, maar deze was niet in de allerbeste conditie en koos voor water. Hebben we wel even een foto van gemaakt. En van ons samen natuurlijk! Of je elkaar in de plaatselijke supermarkt tegenkomt of in het zuiden van Spanje; is toch een andere setting. Was erg leuk om even bijgepraat te hebben met elkaar.

Als we in de ochtend wakker worden op de mooie, maar zo niet onze camperplaats in Benigembla, maken we ons op voor een prachtige rit door de bergen. We zetten koers richting Benidorm om daar zeker niet te verblijven, maar moeten daar wat inkopen doen bij een kampeerwinkel. Zo mooi hoe het netwerk binnen ons blog Camperjoy en Facebook ons met verschillende voorstellen komt waar je kampeeruitrusting kunt kopen. Een aantal zijn er dicht in deze periode, maar er zijn er 2 die open zijn; in Denia en Benidorm. We kiezen ervoor om die in Benidorm te gaan bezoeken, aangezien dit meer op de route ligt dan weer de wat noordelijke liggende Denia. En aan het noorden moeten we nog niet denken, dus op koers richting het zuiden, naar Benidorm. Dit is echt zo’n plaats waar wij niet aan moeten denken om daar te verblijven. Niks ten nadele van de mensen die het prachtig vinden, maar wij vinden het gewoon te druk, teveel hoogbouw en straten vol met uitsluitend mega-campings.

Maar voordat we er zijn moeten we nog een 50-tal kilometers rijden, hoofdzakelijk door de bergen. Deze rit van 50 kilometer duurt uiteindelijk ruim 2 uur. Maar wat een prachtige rit hebben wij gereden! De mooie vergezichten wisselen zich af met aangespannen bilspieren en een heeeeel stille Miriam naast mij. Diepe afgronden (meestal naast Miriam) en steile wegen, krappe haarspeldbochten en overhangende rotsen boven de weg, waardoor je ook nog eens goed moet uitkijken of je dak en wanden van de campers niet de rotsen raken. Ook passeren we mooie, maar sobere bergdorpjes, waarvan je denkt; hoe moet het hier zijn in de winter en wat doen die mensen allemaal hier. Geen werkgelegenheid lijkt het, maar we hopen dat we het mis hebben voor deze mensen.

We rijden vanaf de camperplaats in Benigembla de CV-720 richting Parcent en toen begon de prachtige slingerweg CV-715, richting Tarbena, Bolulla, Callosa d’ en Sarria, Polop, La Nucia en tot slot de CV-70 laatste stukje naar Benidorm. Wat een mega-mooie rit was dit, maar wel inspannend rijden met alle krappe bochten. Godzijdank was het erg rustig qua verkeer in de bergen. Je kon af en toe wel ingehaald worden door een wielrenner, maar uitsluitend bij afdalingen. Berg op waren we weer in staat om wielrenners in te halen. Man o man, wat gaan die gasten hard de bergen af. John, onze zwager heeft dezelfde weg gereden, horen we van Sylvia, zus van Miriam.

Aangekomen in Benidorm komen we aan bij de kampeerwinkel zoals was voorgesteld. Daar even alles gekocht wat we nodig hebben: ecologische toiletvloeistof en de normale vloeistof, toiletpapier en we kijken nog even naar een nieuwe Dometic toiletcassette. De onze heeft kuren en opent en sluit niet zo makkelijk meer. Dat is een understatement, aangezien ik met mijn nog steeds aanzienlijke gewicht aan de schuif moet hangen om hem open te krijgen. Dicht krijgen lukt alleen met vuistslagen tegen de schuif. Maar om nu in de nacht steeds een bokswedstrijd met een toiletcassette aan te gaan, vinden de buren vast niet leuk. Dagelijks de schuif en rubberen pakkingen inspuiten met WD40 is ook niet het gewenste effect. Maar toen ik eenmaal bij een nieuwe cassette in de winkel stond te kijken, schrok ik van wat deze kost: ruim 230 euro. Weet je wel hoeveel busjes WD40 ik daar van kan kopen? Nou…ik laat het voorbij gaan en koop dus alleen de toiletartikelen en ga weer naar de camper, waar Miriam op mij wacht. Zij doet vervolgens meteen boodschappen bij de Aldi, daar waar wij konden parkeren tegenover de kampeerwinkel. Ik blijf bij Joep en ga met hem een stuk wandelen door de straat om hem uit te laten. De eigenwijze gabber heeft veel bijkijks en wordt door vooral veel vrouwen begeerd. Had ik vroeger ook, maar nu lopen ze allemaal hard weg….

De boodschappen binnen en weer op pad. Om nu niet weer uren te slingeren door de bergen, besluiten we op de navigatie snelwegen “aan” in te stellen en gaan we op pad naar onze volgende overnachtingsplek. Wat was het ook even lekker om op cruise-control te kunnen rijden en vlot verliep daardoor deze laatste etappe voor vandaag. We hadden een leuke camperplaats uitgekozen voor 2 nachten. Bon Bini in Orihuela. Een kleine camperplaats met 5 camperplekken, inclusief douche, toilet, storten, water innemen. Daarnaast nog de grootste bonus: culinair tafelen in je eigen camper! Dave en Marjolein, een Nederlands echtpaar, is eigenaar van deze plek en Dave was in Nederland chef-kok bij gerenommeerde restaurants. De menukaart werd ons direct toegestuurd via de app en dat zag er allemaal retegoed uit. Nu is uit eten gaan voor ons niet meer makkelijk om te doen, aangezien we Joep hebben. Joep laten wij niet in de camper achter en meenemen naar een restaurant is altijd maar afwachten hoe zijn kop er naar staat, deze kleine ietwat dominante, eigenwijze, dwingende, maar o zo lieve ruwharige dwergteckel. En het ligt ook aan ons. We willen gewoon niet dat andere mensen in het restaurant last hebben van een blaffende of op onderzoek uitgaande teckel. Daarom vinden wij de optie nu om in de camper restaurantwaardig te tafelen een prima alternatief. We schrijven ons in voor de komende 2 dagen. Menu van de dag ziet er prima uit!

We komen omstreeks om 14.00 uur aan bij de camperplaats, die midden in de vallei ligt tussen duizenden citroenbomen. Al hobbelend en bobbelend met onze Knaus komen we aan en Dave ontvangt ons direct bij de afgesloten poort die toegang geeft tot het culinaire walhalla dat Bon Bini heet. Wat een hartelijke mensen en een prima welkom ook tussen de andere camperaars die er staan. 5 campers, 4 nationaliteiten op het terrein. Duitsers, Belgen, Britten en 2 Nederlandse campers. Wij en nog een echtpaar met een hele fraaie Hymer camper. We raken aan de praat en komen we erachter dat we allebei trotse Flevolanders zijn. Wij uit Lelystad en zij uit Zeewolde. Het zijn bekende in de paardenwereld en wat is het weer leuk om te ontdekken dat we een aantal wederzijdse bekenden benoemen. Ze kennen Marielle en Corné Hermus vanuit de paarden en ze kennen de familie Vendrig uit de agrarische ondernemers. Nu kennen wij deze mensen ook allemaal redelijk goed en dus een erg leuk gesprek met deze mensen op deze camperplaats. We wandelen door de citrusvelden met Joep en doen een drankje voor de camper voordat we einde van de middag naar binnen gaan. Overdag is het een lekkere temperatuur van 22 graden, maar na 16.30 uur koelt het snel af. We lezen wat in de camper totdat Dave omstreeks 19.15 uur met de eerste gang van het driegangendiner komt binnen brengen in onze camper. We beginnen met een ruime tapasplank voor 2 personen met lekkere hapjes, vervolgens komt er gebakken gambastaartjes met friet en salade en als toetje een Dame Blanche. Het was superlekker en ook nog eens geen afwas, want ze nemen alles mee terug. En dat voor 15 euro per persoon. Complimenten voor Dave en maar meteen weer besteld voor het Aziatische menu van morgen (vandaag dus). We starten dan met een Aziatisch plankje, huisgemaakte loempia, volgend door een soort van Babi Pangang met groentemelange en omelet, met als dessert wederom een Dame Blanche (laat dat nu mijn favoriet zijn!).

De avond is verder gewoon zoals alle anderen. Heel rustig samen ons ding doen; ik kijk voetbal van het Nederlands Elftal en Miriam kijkt haar programma’s en leest een beetje. Heerlijke nacht gehad en vanmorgen weer op tijd wakker.

Na het ontbijt pakken we onze fietsen en gaan we op de fiets naar het plaatsje Orihuela. Een rit van 9 kilometer door heuvelachtig gebied en met rondom ons heen helder uitzicht op de bergen rondom deze vallei. Joep zit weer op zijn eigen troon op de fiets en komt als Napoleon het stadje Orihuela binnen rijden. Julius Ceasar is er niks bij. Mensen vinden het prachtig om hem zo te zien zitten in zijn mand voorop en stoten elkaar aan als ze Keizer Joep zien zitten. We parkeren onze fietsen bij de Universidad Historica de Orihuela, een fraai monumentaal pand en lopen zo de stad in. Al slingerend door de stad zien we mooie panden, maar vooral zoals in vele steden, straatjes als normaal. Wat ons opvalt is dat we veel moslims zien in deze stad. Vanuit de Moorse geschiedenis zijn hier nog veel moslims woonachtig en zie je ook in het winkelaanbod arabische reclameborden bij de winkels. Maar waar we tot nu toe ook zijn geweest, valt het op hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Miriam loopt fotos te schieten en ik sta op een pleintje met Joep te wachten totdat Mir klaar is, komt er een jonge non naar mij toe lopen met de vraag waar ik vandaan kom en wat voor hond Joep is. Ze praat erg goed engels en we raken aan de praat. Ze komt uit Peru en ik vertelde dat ik daar in een verleden een dag ben geweest toen ik voor mijn werk naar Bolivia een paar weken toe moest. Haar gemoedstoestand werd nog beter toen ik vertelde dat ik ook van katholieke afkomst ben en zelfs een kortstondige carrière als misdienaar had in de kerk. Maar al snel kwam ik er toen achter dat dat bloed van christus gewoon rode wijn van de Albert Heijn was en ik een keer dronken van “het bloed van Christus” was geworden. Dit heb ik haar allemaal maar niet verteld…. Maar zuster Cathy ging voor Miriam en mij bidden voor een voorspoedige reis en dankte ons voor een fijn gesprek. Ons kan niets meer gebeuren dachten we nog….en 25 meter later struikelde Miriam al bijna weer over een stoeptegel….

Na een tijdje te hebben doorgebracht in de stad, liepen we in alle rust terug naar onze fietsen. We zeggen nog tegen elkaar dat Joep zo lekker gaat deze reis en dat ie zo op zijn gemak door de stad loopt, al kwispelend. Dat is wel eens anders geweest. Miriam haar overtuiging is dat hij ook voelt dat we beiden super relaxt zijn en goed in ons vel zitten. Het zal allemaal wel en het klopt ook wel, maar voorlopig doet de kleine vent het super goed. Het reizen en leven in de camper, de drukte soms op de camperplaats met mensen en dieren om hem heen. Hij geeft geen enkel probleem en hij rolt een paar keer per uur op zijn rug te krioelen van geluk, dus we maken ons maar geen zorgen. Zeker niet nu we de zegen van Zuster Cathy hebben gekregen!

De rest van deze dag verblijven we bij de camper en gaan morgen weer verder. Toevallig weer bij een nederlands gezin met een camperplaats. Stukje bij beetje zakken we steeds zuidelijker af. Zolang het weer hier nog zo lekker is overdag, blijven we in deze regio nog maar een beetje rondhangen. We hebben de tijd….