Wat een feest! ’s Ochtends wakker worden en buiten lekker ontbijten. In Engeland! De weersverwachting ziet er niet al te best uit, maar de dag is in ieder geval goed begonnen. Heerlijke verse Jus d Orange en broodjes in de zon nuttigen met een speelse hond die nogal indringend aandacht vraagt om steeds zijn bal te gooien, schoppen of wat dan ook….in ieder geval; doe er iets mee!! Was een leuk begin van de dag, die uiteindelijk niet leuk is geworden, maar daarover zometeen meer….
Nadat we heerlijk rustig aan hadden gedaan, na het ontbijt, even alle routines uitvoeren met de camper om weer verder te kunnen gaan. Miriam doet alles binnen om ervoor te zorgen dat er niets los ligt in de camper en niets rammelt. We worden allebei gek van rammeltjes!
Onze geplande route gaat vanaf Winterbourne Stoke naar Lynton, een klein plaatsje aan de kust van Somerset, in het Zuid Westen van Engeland. We hadden vooraf onze route gepland en op basis van onze ervaringen gisteren, zouden alle wegen goed toegankelijk zijn voor onze toch wel wat lompe camper in dit pittoreske Cornwall, Devon en Somerset. Het begin ging helemaal lekker; niet zo heel druk op de wegen en mooie omgeving om doorheen te toeren.
Nu hebben Miriam en ik de afwijking dat wij Country & Western muziek helemaal geweldig vinden tijdens het camperen. Tijdens onze vakanties in de VS zijn we helemaal in de ban geraakt van deze engels-talige smartlappen. Met pakkende teksten als: “ik heb je lief, je bent mijn hartedief” en “je bent de enige vrouw waar ik van hou en ik blijf je altijd trouw” zou je menig hollandse zanger met pek en veren of rotte eieren van het toneel afgooien, maar met de Country & Western sound in combinatie met het engels, klinkt het toch super sfeervol als rondreizende toeristen. Mooie herinneringen aan deze muziek, dus luid schalmend uit onze speakers kwam met name Tim McCraw voorbij galloperend.
Zoals gezegd hadden we goed het tempo erin zitten totdat ineens: BOEM!! Allebei schrokken we ons helemaal het rambam en zagen we een vette plek met veren op onze voorruit. Bleek er een eend (moeder) tegen de voorruit te zijn gevlogen. Gelukkig was het er maar eendje 🙂
Deze dame zal het niet hebben overleefd, denken wij. Onderweg zien we heel veel fazanten, konijnen, vossen en vandaag dus ook een eend langs de kant van de weg liggen. Aangereden. Door de bosrijke en rustige omgeving is het jagersgebied, dus veel wild.
Nadat we bijgekomen waren van de schrik bleek ook dat de wegen steeds smaller en smaller werden en dat is op zich nog niet zo erg, maar door de enorm veel bochten en alle muurtjes en heggen die direct naast de weg in de bochten staan, moet je erg alert zijn of er auto’s opeens uit de bocht komen. Dit is nogal een paar keer gebeurd vandaag en dan blijkt onze camper toch even iets groter te zijn dan wenselijk in die omgeving. Ook door de kleine dorpjes zijn de wegen erg smal en staan er soms auto’s geparkeerd waardoor je er net doorheen kan.  Ik merk dat Miriam niet op haar gemak zit, want zij zit aan de kant waar de auto’s elkaar raken. Het valt erg tegen hoe inspannend het rijden is. Ik voel mij zeker met de camper en ik ben goed in staat om op spiegels te kunnen rijden en ruimte in te schatten, maar ook ik zit af en toe toch met aangespannen bilspieren op de stoel, waartussen je een walnoot kunt kraken…
Tijdens lunchtijd kwamen we aan in Dunster. Een erg mooi charmant dorpje met huisjes met rieten kappen, smalle straatjes, kleine winkeltjes en een paar pubs. Daar maar even gegeten in Forrester Arms, maar daar werden we ook niet vrolijk van; Een sjoelsteen die als cheeseburger door het leven moest gaan en ik had een proefpakket van Uncle Ben’s kippenprut Masala…astronautenvoer moet lekkerder zijn! Jammer, maar helaas.
Maar dan nu de climax; rijdend in Minehead reden we een weg in die wederom smaller en smaller werd en steil naar boven liep. We wilden nog terug, maar dit kon nergens en inmiddels reden er ook auto’s achter mij, zodat dit dus geen optie was. Op hoop van zegen!
Wel…..ik kon niet meer verder; de camper zat vast tussen 2 muren en omhoog en naar beneden kon niet meer. Meteen kwam er hulp van een lokale bewoner van een huis. De spiegels raakten aan beide zijden de muren van de huizen, dus inklappen die spiegels. Aan beide kanten had ik geen centimeter ruimte, dus de bewoner ging voor mijn camper staan om mij te begeleiden. Ik kon immers niet meer in mijn spiegels kijken. Met veel stress in mijn lijf en Miriam een beetje bleek kijkend, gingen we beetje bij beetje tussen de muren door. Wel krassen van de heggen op onze camper, maar deze poetsen we wel weg. Na veel sturen, remmen, gas erbij, links, rechts, communiceren, lukte het ons om erdoor te komen. Fijn!!
Maar nu zaten we midden in het dorpje met alleen maar hele smalle straatjes. Nog meer stress! Maken dat we wegkomen uit dit pokkedorp!! Uiteindelijk lukte het en reden we de laatste kilometers naar Lynton, alwaar wij in de stromende regen aankwamen op een camping, met pub!
Nadat we Minehead hadden verlaten maakten wij ons op voor de laatste etappe naar Lynton. Het was verschrikkelijk zo smal en steil de wegen waren. En toch op een verlaten single track road nog een tolweg ook nog! Via zeer geavanceerde betaalterminals en futoristische ambtenaars-hokje voor de tol-inning betaalden wij onze tol en gingen weer de steile berg op.
Onze Lambortinki had toch echt veel minder te vertellen dan de PK-monsters als de Lamborghini’s waarvan de naam is afgeleidt. Tjonge…hele hellingen in zijn eerste versnelling moeten nemen. Schoot niet op.
We hebben besloten om ons te gaan bezatten na een dag als dit. Soms reageren we het dan af op elkaar, terwijl wij dat helemaal niets vinden om elkaar af te zeiken. Daarom maar nu even gezellig een hapje en veel drankjes! De pub naast onze camping Beggars Roost was super gezellig en weer leuke mensen ontmoet. Mijn schotland-vest heeft weinig vrienden gemaakt hier in Engeland….
Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen op een meer stressvrije en harmonieuze dag met elkaar!
Camperjoy 