29 juni 2015 Glen Etive naar Wanlockhead

Vannacht hebben we de meest heftige nacht doorgemaakt qua weer. We stonden in Glen Etive, een smal dal tussen een lange kam met bergen. De wind kon er dus centrifugaalkrachten ontwikkelen die nogal tekeer konden gaan, hebben we ondervonden. Inclusief slagregens die tegen de camper beukten en de harde huilende wind was het dus best een heftig nachtje.

Maar we genoten intens; zo helemaal alleen tussen de bergen, geen mensen, geen verkeer, alleen wij in onze camper. Zo behaaglijk, zo warm, maar schuddend op zijn banden. We dachten dat we niet zouden kunnen slapen, maar eenmaal in bed zijn we als een blok in slaap gevallen. Tot de volgende ochtend om 8 uur aan 1 stuk door. Het feit dat we los staan in de natuur dus ook geen tijdslimiet om op te schieten of om voor een bepaalde tijd van de camping af te moeten. Lekker rustig aan gedaan, lekker gedoucht en ook geconstateerd dat de huishoud-accu’s het makkelijk volhouden en nog ruim op 13 Volt staan na een dag. Gaat prima dus allemaal! Heerlijk gevoel!

We besluiten om onze plannen te wijzigen voor de laatste paar dagen met de camper. De regen zijn we nu inmiddels wel zat en ook de uitzichten op zee of een meer houden in dat we ook meer kans op regen hebben. We kijken samen naar de kaart en besluiten om vandaag al richting het zuiden van Schotland te rijden en de ferry te nemen van Dunoon naar Gourock. Dit was ook het plan, maar we zouden dan nog afbuigen naar een nieuw gebied, maar nu dus besloten om richting Wanlockhead te rijden. Dit noemen ze in het zuiden de Mini Glencoe Valley, dus ook bergachtig, dus prachtig om te staan. Ook hadden wij  vernomen van Yvonne dat het weer in het zuiden zonnig was en de komende dagen een heatwave zou komen. In plaats van regen nu een paar dagen in de zon, lekker buiten zitten, bbq aan en korte broek; dat zagen wij wel zitten. De weg ernaar toe viel erg tegen en dus ook niet zoveel foto’s en video-opnamen gemaakt. Maar de plek die we gaan bezoeken in Wanlockhead, zal wel weer leiden tot prachtige uitzichten en foto’s.

Onderweg stoppen we nog even in Inveraray, een mooi stadje met een mooi kasteel en middeleeuws stadscentrum. Heel toeristisch dat wel, maar uiteindelijk vinden we een parkeerplek waar we onze camper kunnen stallen. Ook zien we bij de publieke toiletten een waterkraan. Zodoende kunnen we de camper vullen met water, voordat we 2 dagen in the middle of nowhere staan. Naast de toiletten zit een kantoortje waar de dame van de toiletten huisvest. Wij, wel opgevoed zoals we zijn, willen aan de dame vragen of wij de tank met water mogen vullen en eventueel het chemisch toilet mogen ledigen. De dame zit volledig geconcentreerd in haar puzzelboekje en ziet ons niet. Wij vragen op afstand; “mevrouw, mogen we u iets vragen?”. De dam reageert niet, zodoende gaat ons volume nog een tandje hoger (en jullie weten; met ons volume is niets mis!) en vragen het nog eens. Ze negeert ons volledig en reageert nergens op, ook niet na nog een paar pogingen en met handen wuiven richting haar.

Nu vervalt onze vriendelijkheid in wat irritatie en lopen weg en zeggen tegen elkaar; wat een takketrol, onvriendelijke doos tegen de toeristen! k.twijf!

We verzinnen wel wat anders, maar gaan eerst gezellig het dorpje verkennen en komen natuurlijk weer uit in een bakkerij/cafe waar we even internet hebben om onze werkmail te lezen en wat foto’s te plaatsen. Nadat we nog een rondje door dorpje en wat boodschapjes te hebben gedaan, lopen we terug naar onze camper. Toch nog maar een poging wagen om water te tappen? Gewoon slang aansluiten en pakken zonder te vragen aan die muts? Doen we toch maar niet en lopen nog 1x naar haar kantoortje. Ze ziet ons staan en heel vriendelijk loopt ze op ons af en stamelt ze iets als een persoon met een beroerte of zo…..blijkt ze stokdoof te zijn en ons dus niet gehoord te hebben. Was een schat van een mens en vriendelijk om ons zoveel water te laten pakken als we nodig hadden. Na afloop kreeg ik nog een schalkse “goodbye, love” toegeworpen van deze lieverd.

Wat is nu weer de levensles van vandaag?? Nooit vooraf oordelen en verketteren….eerst weten waarom ze niet antwoordt. Doof dus!

Mooi, tank gevuld, nu nog de chemisch toilet nog zien te ledigen. Want als Miriam 2 dagen los in de natuur staat, overschrijdt ze al de mestquotum (vlak mij ook niet uit…), dus die bak moet leeg.

Ook dat lukt na een paar kilometer bij een publiek toiletgebouw, dus wij zijn er nu echt klaar voor!

Na 2 uurtjes nog rijden komen we in het dal van Wanlockhead aan en vinden we snel een mooie plek om te staan. Was nog wel een dingetje….ons huwelijk liep daar bijna onherstelbare schade op, maar uiteindelijk stonden we goed. Wat was het geval?

Na een lange rit staan we op de gewenste plek en zijn we inmiddels geinstalleerd om onze eerste consumptie te gaan nuttigen. Zegt mijn lieftallige; we hebben last van de wind, dus als je de camper een kwart slag draait, dan zitten we uit de wind en meer op ons zelf. Nou, Balou de

Beer kon weer al les inpakken en indraaien en weer starten en manouvreren om de camper op de juiste plek van Hyacinth Bouquet (Bucket) te zetten. Zoals jullie mij kennen; met alle liefde (en gevloek) gedaan!

En eerlijk gezegd, ze had weer eens een keertje gelijk na lange tijd….;-)

Nu lekker avondeten en daarna verder in onze boeken, met CD van Norah Jones op de achtergrond. Wat wil een mens nog meer? Wereldplek staan we, dus wij vermaken ons hier wel de komende 2 dagen!