8 en 9 Mei 2018: Overasseltse en Hatertse Vennen – Camping de Eikenaar

Dinsdagmiddag bij thuiskomst van het werk in Hoogeveen, was Miriam al klaar met haar werk in de kapsalon en had ze ook al de laatste spulletjes in de camper gelegd. Ik hoefde dus alleen nog maar een korte broek aan te trekken en gympies aan om op pad te kunnen. Geweldige voorbereiding en super veel zin om op pad te gaan. Joep ook! Die was niet te houden vanaf het moment dat hij in de gaten kreeg dat er wat stond te gebeuren op buitenrecreatie gebied. Het woord kamperen negeren we in huis zoveel mogelijk, want anders is ie helemaal door het dolle heen.

Aangezien we op laatste moment de camping voor de komende dagen hadden geboekt, nadat we de oorspronkelijke geboekte camping in Drenthe hadden geannuleerd, wisten we niet echt wat te verwachten. Na een stuk of 5 campings te hadden benaderd, kregen we steeds te horen dat ze vol zaten. Ook hadden we overwogen om naar een grote camping in de belgische ardennen te gaan, maar de reisafstand hadden we toch niet zo’n zin in. Uiteindelijk kregen we bericht van een camping die wel plek had; Camping de Eikenaar in Overasselt. Een boerencamping die pas vorig jaar was open gegaan. Kijkende op de website werden we niet echt enthousiast. Door je jonge aanplant van heggen zag het er wat kaal uit. Maar omdat plekken schaars waren, toch maar besloten om de komende dagen daar te gaan staan.

Onderweg verliep alles naar wens en volgens planning reden we omstreeks 19.00 uur onze plek op de camping. Een super plek met een landelijk vergezicht met weilanden, bomen en boerderijen op de achtergrond. Door onze camper met rug naar camping te zetten, hadden we het gevoel dat we helemaal alleen waren op deze camping. Dat waren we dan bijna ook, want er waren nog 2 andere camperaars, van seniorenleeftijd. Even langslopende een praatje makend, werd mij subtiel even opgedragen dat de middelste toilet en douche voor mij waren in het toiletgebouw. Zodoende hadden we prive-sanitair. Erg flauwekul natuurlijk, maar wel gezellige mensen. Al pratende bleken we gezamenlijke bekenden te hebben in het Lelystadse; Ben en Aly Prins, onze lokale bakkerij-koning! Wij aangegeven dat we ze goed kennen vanuit de vriendschap met hun zoon Joost en schoondochter Claudia. Kleine wereld….

Maar goed; de camping met weinig verwachtingen vooraf, bleek een supermooie camping te zijn met ruime fraaie plekken. Water en afvoer op de plek zelf en een topfaciliteiten op het terrein. Een nieuw sanitairgebouw waarover goed is nagedacht en kwalitatief goede spullen. Ook de eigenaar en zijn vrouw zijn erg vriendelijk en humoristisch. Kortom; wij gaan ons hier wel vermaken.

Ook omdat vanuit de camping veel te doen en zien is in de omgeving. Slechts 5 kilometer van Nijmegen en om de hoek op 2 kilometer een prachtig natuurgebied met de Hatertse- en Overasseltse Vennen. We zijn er langs gereden met camper tijdens de heenreis en dat ziet er supergaaf uit voor ons! Wat een mooi gebied is dat!

We besluiten dat pas donderdag of vrijdag te gaan bewandelen, aangezien het woensdag veel te warm is om te gaan lopen.

Direct nadat we de camper dinsdagavond hadden geinstalleerd was het ook nog zo’n lekker weer, zodat we heerlijk buiten gegeten hadden in de avondzon en een afzakkertje met bakkie Nespresso koffie tijdens de zonsondergang. Was een wereldavond!

De volgende ochtend lekker wakker worden in de toen al brandende zon. Miriam was er om half 7 al uit en ik iets later. Heerlijk buiten ontbeten en de ochtend in relax-stand gelezen, lekker gedoucht en niet veel gedaan. Ik had nog even gestoeid met de Drone en prachtige foto’s gemaakt van de boerderij en camping. De foto’s verstuurd naar de boer en toen deze de foto had gezien, vroeg hij of ik zaterdag bij mooi weer nog eens zo’n vlucht wilde maken en video en foto’s wilde maken van de camping. Hij was er erg blij mee! Ik kan legitiem nog eens oefenen en hij krijgt het beeldmateriaal.

Toen het in het begin van de middag zo warm werd op onze plek, besloten we om met de scooter even een rit te gaan maken door de mooie omgeving. Alles ingepakt voor onderweg om ook Joep te kunnen laven, zijn we begonnen met een dijkentocht langs allemaal mooie dorpjes en landelijke gebieden. Een tocht van ongeveer 37 kilometer en met de verkoeling van de wind door onze haren, was het draaglijk allemaal. Onderweg nog op een dijk, bij restaurant even geluncht en koel biertje gedronken, weer op pad richting de camping. Daar aangekomen nog even boodschapjes doen in Overasselt en weer klaar voor de avond.

De camping is inmiddels al wat voller gelopen door andere gasten en iedereen is lekker aan het BBQ-en en pimpelen buiten. Ziet er gezellig uit. Wij steken ook onze BBQ aan en Mir tovert weer een frisse gezonde salade uit het ieniemienie keukentje en ik ben buiten de heerlijke ossenhaasjes aan het grillen. Ook weer een super zwoele avond samen gehad.

Alleen bij de laatste rondje met Joep wandelen gebeurde een enorm zwaar traumatiserend drama: Joep was heerlijk zijn pootje aan het oplichten tegen een prille heg, toen hij ineens zwaar kermend, alsof hij op een bermbom was gelopen, naar ons toe strompelen. Zijn staart strak onder zijn kont en op zijn kwetsbaarst kijkend zoals alleen teckels dit kunnen, omhoog smekend om opgepakt te worden. Hij kon werkelijk geen stap meer verzetten en wij dachten dat dit zijn laatste moment van zijn leven was….

Maar zuster Clivia ging op onderzoek uit in de camper op een geimproviseerde operatietafel, met operatielamp (zaklamp) op zijn poot gericht om het episch centrum van pijn te onderzoeken. Het bleek om een wespenbeet te gaan en tijdens de operatie is de angel op vakkundige wijze verwijderd, zonder dat het pootje te hoeven amputeren. Joep moest natuurlijk hierdoor wel het beste plek op het bed krijgen om voorspoedig te kunnen herstellen. Dat dit ten koste ging van mijn plek, was van ondergeschikt belang. De volgende ochtend ik brak wakker en Joep was weer helemaal klaar voor zijn ochtendwandeling. Het wordt weer een leuke dag, deze hemelvaartsdag!