Voor de mensen die enigszins een donkere kant hebben of zelfs aan de anti-depressiva zitten, zou ik aanraden om dit blog over te slaan en niet te lezen. Zoals jullie in het vorige blog hebben kunnen lezen is onze vakantie niet erg lekker begonnen en ik kan een tipje van de sluier oplichten: het is er de afgelopen week niet beter op geworden. Maar….het is niet zo donker of het wordt altijd weer licht! Zo zullen we ook eindigen met dit blog, dat beloven we! Dit relaas is wat langer door alle omstandigheden deze week. (cliffhanger!!…..blijf lezen!!)
Afgelopen maandag zijn we uit Limburg vertrokken om het mooiste weer in de nabijheid op te zoeken, namelijk de Elsas in Frankrijk. Ondanks dat we bij elkaar hadden aangegeven dat we niet veel kilometers te willen gaan maken en in Nederland blijven, sloeg het weer in Nederland om en dus op zoek naar een nieuwe dosis zonne-energie. Het voordeel van een lang stuk rijden met de camper is het feit dat Miriam dan met haar enkel rustig kan blijven zitten met het been omhoog en ik ook een paar uur kan zitten omdat Miriam geen commando’s geeft wat ik allemaal moet doen, nu zij immobiel is. Een duidelijke win-win dus!
Onderweg verliep alles op rolletjes. De Lambortinki ging als een speer en mooi op tijd kwamen we op de plek van de bestemming aan. Ook Joep is werkelijk geweldig onderweg. Hij geeft geen krimp en ligt heerlijk te slapen in zijn bench of op een kussen achter onze stoelen. Onderweg een paar keer stoppen om hem uit te laten en meteen buiten kwispelend vrolijke teckel. Niks te klagen dus!
We hadden op internet naar een natuurcamping gezocht omdat we daar het beste gedijen. In de Elsas zouden we gaan staan op Camping Huttopia te Wattweiler. Een prachtige camping gericht op buitenleven en adventure-activiteiten. Niet schrikken hoor; ik ga niks doen hier! Bij aankomst even inchecken en we mochten een plek uitzoeken waar we maar wilden, maar als we echt rust wilden moesten we meer naar beneden op de camping rijden, daar was het het rustigst. Tijdens het naar beneden rijden langs de beroerde wegen van de camping kwamen we op het laagst punt van de camping aan op prachtige plekken midden in de bossen. Ook een klein ultramodern 2e sanitairgebouwtje tot onze beschikking, dus de komende dagen konden we lezen, lezen en nog eens lezen. Miriam was echt nog te immobiel om onze normale activiteiten te kunnen uitvoeren; wandelen en fietsen. Mooi weer erbij, koelkastje gevuld voor de komende dagen en dus in passieve stand. Na het opbouwen van ons kamp bleek dat de stroomaansluiting niet werkte, dus ik moest naar de receptie om hierover melding te maken. Aangezien de receptie helemaal boven op de berg was en wij beneden stonden, een fikse wandeling via steile weggetjes noodzakelijk. Totaal buiten adem en nadat 90 liter zweet via alle porieen vanuit mijn corpus hadden verlaten, kwam ik luchtig binnenstappend bij de receptie aan. De heer van de receptie zei dat ie het meteen op ging lossen en weg was ie op zijn fiets. Aangezien de wet van de zwaartekracht in mijn voordeel werkt als ik naar beneden moet lopen, liep ik als een hinde ook weer terug naar mijn camper. Alleen ging de massa soms te snel aan de haal met de neerwaartse beweging en leek het zowaar alsof ik rende….om net niet te vallen… Maar goed, na terugkomst bij de camper beval akela Miriam dat ook heerlijk even de was gedaan moest worden, het chemisch toilet geleegd en gereinigd moest worden en dat de afvalzakken naar de container moesten worden gebracht. Al deze faciliteiten waren boven op de berg.
Nou….dat viel even tegen. Weer die takkeberg op. Een klimgeit zou er niet eens aan beginnen, maar ik moest dus met volle wasmand, daarna nog een keer met chemisch toilet en tot slot nog een keer met lege flessen en vuilniszakken omhoog. Niet lopend in ieder geval. Hup..mijn fiets van de drager af en ik fietsen met mijn e-bike. Dat was ook geen succes en steeds bijna vallend zo langzaam en weer hevig zwetend naar boven. Ik zag er als een berg tegenop. Na een paar dagen hier te hebben vertoefd, begon het te vervelen dat statische op 1 plek. De druppel was dat Miriam naar boven wilde wandelen om een biertje op het barterras van de camping te nuttigen. Wandelend en vloekend aangekomen boven, bleek door omstandigheden de bar gesloten te zijn. Toen was de maat vol in deze hel; Wij dus weer spullen ingepakt na 2 nachten en op zoek naar een meer toegankelijke plek om te gaan staan. In alle eerlijkheid moeten we melden dat het een prachtcamping was, maar niet voor immobiele personen. Jammer!
Onze keuze was toen gemaakt om naar de Vogezen te rijden om zodoende terecht te komen op een erg fraaie camping aan een bergmeer en ook met mooie weersverwachtingen de komende dagen. Er zat een supermarkt bij, een restaurantje en super uitzicht vanaf de camping op het meer. Ik zal jullie nu maar waarschuwen dat dit een recorddag is dat we op 3 campings hebben uitgeladen en ingeladen. Nadat we op Huttopia alles hebben ingeladen, gingen wij op pad naar Camping Les Jonquilles in Xonrupt-Longemer in de Vogezen.
De route was werkelijk geweldig om te rijden. Via mooie landbouwgebieden en leuke kleine dorpjes begonnen we aan een bergetappe met onze Lambortinki. Deze heette de Brabont Pas.
De Bramont-pas is een pas van het massief van de Vogezen , oplopend tot circa 1000 meter hoogte. Het scheidt de Lorraine en de Elzas , en is de provincie grens tussen de Vogezen – stad La Bresse – en de Rijn – Common Wildenstein .
De pasweg, die het hele jaar begaanbaar is, heeft aan de Elzas zijde een zeer kronkelig profiel dat veertien haarspeldbochten verbindt. Het is echt een prachtige weg met mooie vergezichten en dus tot zover ging de dag weer prima.
Bij aankomst bij de Camping Les Jonquilles werden we hartelijk ontvangen en kregen we een mooie plek toegewezen. Plek 80, grote kavel op hoek van een straatje, onder een boom, met uitzicht over het meer. Wij helemaal superblij, want het voelde ook goed meteen. Hup! Alles uitpakken en lekker alles klaarmaken voor een gezellige lunch buiten. Mir maakt er altijd echt een feestje van door echt uit te pakken met plankje met lekkere spullen erop, wijnkoelertje met flesje Rose en biertje voor de butler! Heh….gezellig! We zitten net en er komen een partij wilde wespen op onze af en bedekken al het eten en ze blijven maar komen in grote getalen. Shit…wij schrikken ervan en proberen nog met netjes het eten af te schermen. Geen ontkomen aan! Echt, tientallen wespen als een kluwe om ons hoofd aan het zwermen en op ons eten! Kwaaier kun je me niet krijgen….aan mijn eten komen!!
We waren er weer klaar mee en dus al het eten weggegooid. Vervolgens zitten ze om Joep heen en wordt onze kleine veldheer in zijn lip gestoken. Zijn botox-lip ziet er heel indrukwekkend uit. Zo zielig hoe dit kleine viervoetertje schrok en overstuur was. Wij nog overwogen om ergens anders op het terrein te gaan staan en nog gekeken of we een wespennest in onze boom zagen zitten, maar konden niets vinden. Andere mensen zeiden ook dat ze veel last hadden van wespen, maar dat ze wat ons overkwam nog niet eerder hadden gezien. We waren beiden ook gedoucht, dus dat kon het ook niet zijn….
De wespen bleven maar komen en ook nu zaten ze in de camper en onder de luiken. Wij keken elkaar aan en zeiden dat we hier geen zin in hadden. Inpakken maar weer en op pad.
Volgende etappe op deze dag was richting Freiburg te Duitsland om dan daar maar in het Zwarte Woud ergens een plekkie te vinden. Dat was niet zover rijden en dus kwamen we daar einde van de middag aan op een camping die we goed vonden eruit zien. Mensen, wat een drukte in deze streek met pensionada’s met campers, caravans en tenten. Alle campings die we wilden zaten vol. Bij een camping die we wilden, boden ze nog wel aan om met onze camper op de parkeerplaats te gaan staan. Wel voor het volle pond natuurlijk…dacht het niet! Wij dus weer zoeken en uiteindelijk begin van avond op Ferienpark Badenweiler te Badenweiler aangekomen. We waren het zo zat dat we eigenlijk al blij waren dat we een plek hadden. We hadden namelijk van tevoren gebeld. Bij aankomst hadden we de keuze om dichtbij het sanitairgebouw te staan of een plek met fraai uitzicht. Doe maar met fraai uitzicht zeiden we. Wij blij en hoopten dat we de komende dagen hier zouden kunnen blijven staan. Stom dat we niet vooraf de plek zijn gaan bekijken, maar ja…
Nou, het mooie uitzicht was waarschijnlijk een Skoda Fabio uit 2003 en een chateau caravan. Nu is chateau natuurlijk wel frans voor een kasteel, dus was dat dan het mooie uitzicht? En net boven de heg op 5 meter afstand zagen we nog het topje van een berg op afstand. Tevens stond naast ons een man die op zijn camper groot had staan: Jezus Leeft en aan de andere kant stond een ouder echtpaar die net een nummertje hadden gemaakt, want we hoorden een gepiep uit de caravan komen en de man had rode knietjes toen hij de caravan uitkwam. En dat alles binnen 3,5 meter van ons. Aangezien we altijd op natuurkampeerterreinen staan met grote plekken met veel privacy, kunnen jullie je wel voorstellen wat wij de volgende ochtend hebben gedaan. Inpakken en met gierende banden weg van hier. Wel heerlijke flammenkuchen gegeten op de camping.
De volgende ochtend zien we dat de komende week in Nederland weer fraai nazomerweer is en besluiten we weer naar Nederland te vertrekken. Duur rondje Europa met hoop ellende en weinig plezier. Ook onderling voelde deze week niet prettig. Miriam veel last van enkel die kobaltblauw is en net zo dik als mijn middel. We zitten duidelijk niet in ons ritme. Niet wandelen en niet fietsen.
We gaan op pad en besluiten om de rit in 1 dag te doen, dan zijn we tenminste op de plek. De rit gaat via uitsluitend de snelweg en gaat zeer voorspoedig tot aan 50 kilometer voor de nederlandse grens. Een file van 2 uur door een ernstig auto-ongeluk, waarvan het slachtoffer het niet meer kan navertellen. Er is dus een familie met heel veel intens verdriet en in dat licht valt dat geneuzel van ons in het niet. Dus dat beseffen wij ons ten zeerste. We hebben zin in de week in Nederland en nu alleen nog maar in positieve stand!
Met Miriam gaat het overdag beetje bij beetje beter met haar enkel en doordat we in Nederland zijn, hopen we weer te kunnen fietsen over vlakke ondergrond. We komen aan op Landgoed Geijsteren in Geijsteren, vlakbij Venlo. Dit is ook een natuurkampeerterrein en is een groot veld waarop caravans staan. Ziet er netjes uit maar ook weer erg vol en druk. Ook hebben zij een groot bosperceel en daarop ligt camping de Buizerd, midden in een natuurgebied. Dat spreek ons meer aan en we besluiten om daarheen te rijden. Daar aangekomen zien we een terrein dat helemaal ons ding is. Midden in de bossen, mooie en ruime plekken voor de rest niet zoveel toeters en bellen. Knus sanitairgebouwtje en maar 5 caravans op het terrein. Bij de receptie op het landgoed hadden ze aangegeven dat we gewoon ergens konden gaan staan waar wel wilden, de beheerder kwam later op de avond wel even gedag zeggen. We kiezen een erg fraaie plek uit bij een open plek tussen de bomen om zodoende ook nog veel zon op ons perceel te krijgen. Vinden we erg lekker!
Nadat we weer kamp hadden gemaakt waren we meteen in een andere stemming en hebben we lekker buiten gegeten op de Safari Chef BBQ en tot ongeveer 21.00 uur buiten gezeten. Toen naar binnen gegaan en nog even een filmpje gekeken. Joep is ook helemaal door het dolle hier. Hij kwispelt er lustig op los en ook het wandelen in de bossen is zijn lust en zijn leven. De vakantie kan nu in volle glorie aanvangen….dachten we!
We hebben een enorme rel veroorzaakt op deze camping en dit heeft geleidt tot een enorme ruzie waar de beheerder heeft moeten tussen springen voordat Miriam en ik wat tikken zouden krijgen. Erg heftig allemaal en we stonden nog enige tijd te beven op onze benen… dit hadden wij nog nooit meegemaakt. Wat was het geval?
We hoorden vanmorgen een andere campingbewoner, die tegenover ons staat op 30 meter afstand, tegen de beheerder klagen over onze camper en dat wij op een mooiere plek als hem stonden. Aangezien ik hoorde dat het over ons ging, ben ik ernaar toe gelopen en gevraagd of er een probleem was met ons.
De beste meneer, 80 jaar oud, maar kranig baasje, begon meteen van leer te trekken wie ik wel niet was om op die plek te gaan staan, als er nog 30 andere plekken beschikbaar waren. Zo’n achterlijke verhuisauto (hij bedoelde onze camper) tegenover zijn uitzicht. Van die yuppen die van hun laatste centen perse een tandemasser camper moesten kopen en niets, maar dan ook niets te zoeken hadden op een natuurkampeerterrein. En dan ook nog die klotehond en dat net om de camper heen. Belachelijk!
Ik bleef rustig en begreep niet wat het probleem was. Ik antwoordde dat ik een plek mocht uitzoeken waar ik maar wilde en dat ik het met hem eens was dat ik ook irritant vind als er zoveel plekken zijn, dat mensen dan toch “dicht” op elkaar staan. Maar achterin het bos was het zo dicht bebost, dus niet veel daglicht en dat we dat niet wilden en dat deze plek waar we nu staan het meeste zon had. En dat ik vooraf gecheckt had of grote tandemasser campers welkom waren en honden welkom waren. Het net rondom de camper hadden we ook gevraagd aan beheerder, gezien onze eerdere ervaring op de Veluwe, en ook dit was geen probleem. Sterker; hij vond het een brilliante oplossing.
Maar de man ging maar door en werd agressiever en feller. Vingertje tegen mijn borst aandrukken, schreeuwen en de beheerder werd nerveuzer en voelde zich erg opgelaten richting ons. Maar de oude man begon te schelden en zelfs toen ik zei dat hij ons toch niet kwalijk kon nemen dat wij hier voor hetzelfde plezier van de natuur staan te genieten als hij, met zijn caravan of de buren met een tentje, maakte geen indruk bij de gefrustreerde meneer. De discussie ging maar door, totdat Miriam er bij kwam staan en zei dat de meneer moest stoppen met ons als probleem te zien, maar bij de camping moest zijn als hij vond dat grote campers niet mogen of zo. Toen liep het baasje kwaad op mijn Mirreke af en begon haar uit te schelden en te schreeuwen tegen haar. Toen ging bij mij de rem eraf en heb ik hem verteld dat ie zijn oude gestoorde kop moest houden, mafkees dat je bent. Ga dan lekker in je eentje in een bos staan. Op een camping staan nou eenmaal ook andere kampeerders met allemaal hun eigen wensen. Nou…..dat was weer een lontje voor hem om te ontbranden en de beheerder sprong er tussen om hem weg te houden. De vrouw van hem kwam er ook bij en trok hem terug naar zijn caravan.
Maar dit wil je toch niet? Zo’n ruzie om een plekkie? Wat bleek: de man had ons plekkie gewild omdat hij al de hele week op een plek stond waar een familie naast hem stond met veel gekakel. Ons plekkie mocht ie niet hebben, want die was niet beschikbaar. Wij komen binnenrijden en zetten hem daar wel neer. En dan ook nog zo’n groot ding voor zijn deur.
Na een paar minuten kwam het oude baasje naar Miriam toelopen om zijn excuses aan te bieden, vervolgens vroeg Miriam aan mij om hetzelfde te doen. Vanzelfsprekend gedaan en inmiddels hebben we het helemaal bijgelegd en begreep ook hij dat hij ons niets kwalijk kon nemen. Nog even gezellig gepraat over wat voor reizen ze allemaal gemaakt hadden en dat hij in zijn nadagen geen zin had in ruzie. Wij ook niet. Alles goed gekomen en weer rust op de camping.
Na deze aflevering van Dallasty Crest of welk soap dan ook, hebben we onze fietsen gepakt en zijn we met een hele mooie rit door de omgeving naar Venray gegaan en door de natuur en landerijen weer terug op de camping gekomen om lekker te lezen en in ontspanningsstand te komen.
Het waren niet onze beste dagen tijdens onze vakanties, maar hopelijk kunnen we de komende dagen weer genieten van ons eigen landje. We blijven hier een paar dagen staan, want dit is wel een top 5 locatie uit onze natuurterreinen. Echt een mooie fijne plek. Volgende week willen we nog naar Twente een paar dagen, maar we zien wel.
