28 Februari 2025: Bergwandeling, wilde bloemen en ontluikend geluk..

28 februari 20253 november 2025 / martin&miriam / 16 reacties

Vandaag is het niet zo’n uitgebreid blog, maar zijn er toch wel zaken de revue gepasseerd die we in dit feuilleton willen vastleggen.

Afgelopen nacht was er sprake van een moesson regenbui van een aantal uren. Het ging flink tekeer in de vallei en hield ons dus wakker. Er valt enorm veel regen en we houden ons hart vast hoe onze nieuwe plek er morgenochtend uitziet. We zijn namelijk verplaatst op de camping, nu de “aso-buren” inmiddels vertrokken zijn. Wij zouden hun plekkie krijgen, maar na het vertrek bleek wat voor enorme puinhoop ze van de plek hadden gemaakt. Modder, stank, gaten en kuilen en gladheid op de plek, waardoor de camper er beter niet op kon gaan staan. Geen grip, verzakkingen en nog meer schade berokkenen wil de campingeigenaar ook niet. Dus zijn we nog 1 plek verder verplaatst, naast onze nieuwe gezellige en prettige buren Anita en Frank. Al veel praatjes gemaakt en klikt goed tussen ons.

Nadat we de camper hadden neergezet weer direct terug in normale routine. Fijne avond gehad en deze morgen fris en fruitig de nieuwe dag in. Miriam belt eerst nog even met haar vader die onverwachts in het ziekenhuis is belandt. Naar omstandigheden gaat het goed, dus dat stemt ons ook gunstig.

Aangezien er nog veel meer regen vandaag zou vallen, besluiten we om al om 11.00 uur de middag wandeling met Joep te gaan doen. We besluiten nu om ipv om de bergen heen te lopen, nu erover heen te gaan wandelen. De vallei is zeiknat en op verschillende plekken ondergelopen met de hoeveelheid regenwater die gevallen is.

We lopen een stukje de vallei door, totdat er een pad naar boven loopt. We besluiten om dat pad te nemen, maar zien al snel dat het een behoorlijke klim moet gaan worden. Bij elke bocht denken we dat de stijging nu wel zo’n beetje achter de rug is. We zijn er vreselijk druk mee en nu komt het echt aan op conditie en doorzettingsvermogen. We zeggen tegen elkaar dat we goed bezig zijn en dat het met name mij meevalt dat ik zonder teveel hijgen en puffen boven kom. De vlakke wandelingen in Drenthe maken dat er sprake is van een behoorlijke basisconditie. We stijgen door tot aan de top van de berg en zijn apetrots op ons zelf dat we elke dag toch dit soort wandelingen maken. Miriam is lekker aan het fotograferen en we zien van alles om ons heen. Prachtige vergezichten, bergkammen, en mooie flora en fauna. Met name de hoeveelheid wilde bloemen en kruidenplanten vallen ons op. Als je met je handen over de kruiden heen gaat, ruik je de tym, rozemarijn en nog meer.

De afdaling vraagt toch ook weer focus, want alles is nat, glibberig en stenen liggen los waar we lopen overal. Druk om mijn rechterknie is vervelend, aangezien daar geen meniscus en kruisbanden meer zitten. Uiteindelijk komen we heelhuids nog terug in de vallei en lopen we het laatste stuk door de natte toendra naar de camping.

De aankomst op de Top of the World wil ik jullie niet onthouden. Zeldzaam zangtalent van Mir:

We waren superblij met deze wandeling. Nu eventjes in chillmodus en samen even lunchen. Het weer blijft beter dan verwacht en we kunnen zelfs in T-shirt buiten zitten.

Na de lunch moet er een al wekenlang probleem opgelost worden; ons vloerluik in de camper krijgen we niet meer los. Wat we ook doen, we krijgen er geen beweging in. Aangezien in dit luik de beide accu’s liggen voor onze electrische vouwfietsen, hebben we deze dus nog steeds niet kunnen gebruiken. Ik heb zelfs al beschuldigingen gehad van het feit dat men mij beticht van het met secondenlijm dicht plakken van het vloerluik. Zo jammer dit; ik was er stuk van!

Maar het probleem van het vloerluik had ik even gedeeld op het camperforum.nl en binnen no time kreeg ik tips hoe ik het kon oplossen. De meest rigoreuze oplossing was 2 grote schroeven door het luik heen boren en met 2 tangen dan evenredig trekken aan beide schroeven. Aangezien ons luik een houten dekvloer is, lijkt ons dat niet estetisch de beste oplossing. Maar er kwamen verschillende oplossingen voorbij. Toen ik het probleem deelde met mijn buurman Frank, wist hij wel wat te doen en dat werkte. Met een spin-elastiek het trekoog omhoog trekken, dan heb je meer grip en kun je meer kracht zetten, terwijl Frank dan met rubberen hamer op de hoeken van het luik zou slaan. En ja hoor; binnen no-time was het luik losgetrokken. Oorzaak was hoeveelheid zand en stof op de binnenranden van het luik. Miriam veegt zeer regelmatig de vloer met zachte bezem en stofzuigt ook de camper, maar door het vegen is er dus zand in de naden gezakt. Opgelost. Maar nu heb ik er weer een nieuw probleem bij: nu moet ik fietsen!

Nee, hoor! Vind ik ook leuk om onze nieuwe fietsen te gaan gebruiken. Morgen even naar dorp om groente en fruit te halen als het droog is. Wij zijn erg blij met deze plek. Miriam is aan het voorbereiden om op afstand met haar camera en statief via de afstandbediening (haar smartphone) fotos te gaan maken van een nest met steenuilen. Deze hoor je elke avond en op afstand zie je steeds spullen naar het nest gebracht worden door moeder steenuil. Ook het gekraai van haar kroost hoor je. Dus Mir gaat bij schemering de camera op respectvolle afstand van het nest haar camera positioneren om hopelijk mooie beelden te schieten. Maar daar zie je hopelijk bij volgende blog wel iets van terug.

Voor de volledigheid hieronder een collage van alle prachtige wilde bloemen die we tijdens de bergwandeling tegen zijn gekomen:

Het is nu tijd voor het gezamenlijke borreluurtje met de medegasten op de camping. Erg gezellig!

28 juni 2018: Mir en ik gescheiden van tafel en bed op Camping ‘A ‘l Ombre du Chateau in Menessaire!

30 juni 20185 november 2025 / martin&miriam / 3 reacties

Vanmorgen ruimen we in alle rust onze spullen op de camping op en maken ons klaar voor een niet zo’n lange rit naar een klein dorpje in het meer noordelijke deel van de Morvan; Menessaire. Daar hadden we een hele mooie mini-camping gezien met maar 6 staanplaatsen, inclusief een chambre ‘d Hote, dus de komende avonden wordt er voor ons gekookt. Dat zagen we wel even zitten, dus 2 nachten geboekt op deze camping. Het feit dat de eigenaren, Ton en Josien, van de camping Nederlands waren hielp ons ook om hiervoor te kiezen. Het frans spreken en verstaan gaat ons beiden niet zo goed af en daarom; in je eigen moerstaal kunnen praten aan tafel maakt het veel ontspannener!

Ménessaire is een dorpje in de Côte d’Or, een departement van Bourgondië, op 500 meter hoogte. Het ligt aan verschillende wandelroutes, zoals de Grande Randonnée de Morvan en de route naar Santiago de Compostella. De pas gerestaureerde kerk in het centrum staat schuin tegenover de Mairie (gemeentehuis). Tot voor kort had het dorp ook een hotel met daaronder een café, het oudste van de Bourgondië. Echter nadat de eigenaar van dit café niet meer in staat was om het café open te houden is deze nu dus ook gesloten. Het dorp heeft daarom nu geen centrale ontmoetingsplek meer om onder het genot van een pastis of un bierre elkaar te spreken. Het mooie van dit verhaal is dat de campingeigenaren nu dus in de basement van hun prachtige verbouwde traditioneel Franse boerderij omgebouwd hebben tot een super gezellig café. Beetje grotachtig, maar super ambiance! Het dorp kon het ook goed waarderen en nadat Josien haar horecavergunning aldaar heeft gehaald, kunnen ze dus binnenkort open gaan. Dat maakt de levendigheid van de camping alleen nog maar gezelliger, maar toch intiem. Miriam en ik hadden enorm zin om daarheen te gaan en nadat we van onze buren afscheid hadden genomen, konden we nog even naar het camperservicestation om water te af te storten en nieuw schoon water weer te vullen in de tank. Was weer een leuk moment; op de waterleiding stond 8 bar druk, dus het water spatte uit de tank en spoot mij nat. Nu leuk, maar op dat moment ergerde ik mij kapot. Wie zet er nou 8 bar water op een waterleiding? Maar goed; wij op pad. Nog even boodschappen doen bij de InterMarche en echt op pad.

De rit naar Menessaire was erg mooi qua natuur en omgeving, maar ook hier valt het op dat we door veel spookdorpen rijden, waar geen kip op straat loopt en de luiken voor de ramen dicht zitten. Doet een beetje luguber aan allemaal, terwijl je even later door een prachtig levendig mooi dorp rijdt met van die grove gele stenen en mooie ouderwetse winkelpuien en pleintje met café en koppelsteentjes. Maar echt even gezellig een terrasje pakken hier in dit nationale park zit er niet in. Vinden wij wel jammer, maar dat wisten jullie al….;-)

Na een rit van ongeveer 1,5 uur komen we aan bij de camping ‘A ‘l Ombre du Chateau en worden we allerhartelijkst ontvangen door Ton en Josien, de eigenaren van de camping. Aan de rand van het dorp ligt deze minicamping. Op een unieke plek, met een prachtig uitzicht, waar iedereen op de camping ban kan genieten.

Na een rondleiding te hebben gehad over de camping, de prachtige nieuwe sanitair-units, wasplaatsen, huiskamer bij slecht weer voor gasten, last but not least: de nieuwe herberg c.q. café ruimte. Het is echt een ruimte die je hier in deze contreien verwacht qua ambiance en inrichting. We zien hier de gezellige avonden met lokale gasten en campinggasten zo voor ons. Alleen op dit moment zijn wij de enigen die op de camping staan.

We vragen aan Josien wat we eten die avond en tijdens het welkomstdrankje van het huis, horen we de details over de aankoop van dit perceel en de transitie totdat wat het nu is; een waanzinnig mooi huis en comfortabele camping (voor 6 plaatsen!!). Josien geeft aan dat ze vanavond heerlijke coq au vin op tafel zet en of we dat lekker vinden. Geweldig vinden we het en was het! Superavond gehad! We vragen nog wat we de volgende dag eten, aangezien we voor 2 nachten geboekt hadden. Pizza is het antwoord. Ook lekker!

We tafelen nog wat na en eindigen bij een prachtige zonsondergang voor de camper en kijken uit over het schilderij wat voor ons is vormgegeven. Het avondlicht over de vallei en over de boerderij is fraai! En geen geluid wat je maar hoort, behalve de kakofonie van verschillende vogels.

Wij kunnen ons hier wel vermaken de komende dag, dachten we…..

De camper staat nog schever dan de toren van Pisa en het gebit van Cattweazzle destijds. Tijdens de nacht rollen we naar elkaar toe. Of eigenlijk moet ik zeggen dat ik over Miriam heen wals en als ik mij moet omdraaien dan moet ik met badkamerzuigbeugels tegen de wand mij afzetten. Dit wordt niks en we slapen beiden voor geen meter, zo schuin dat we staan! Maar kon je dat voor die tijd niet zien dan, horen wij jullie zeggen. Ja, we hebben alle hoeken geprobeerd van ons plekje, maar de grond was gewoon nergens echt egaal te noemen. Bij tentjes en wat kleinere caravans kun je met allerlei foefjes nog wel wat compenseren, maar met een camper van 7,40 mtr lang en 3,10 mtr hoog is dat wat anders. Uiteindelijk moest iemand het besluit nemen om te scheiden van tafel en bed. Ik zeg tegen Miriam: of JIJ eruit of IK! Maar iemand moet uit dit bed! Om over dit antwoord nu een prijsvraag uit te schrijven was te simpel, dus ik moest het bed uit en ben dus voor het eerst in 28 jaar huwelijk gescheiden van tafel (staat tussen de beide bedden) en bed. Ook voor het eerst nu in eigen camper op hefbed aan voorzijde van camper. Gordijntjes dicht, dus zodoende maak ik mijn eigen slaapkamertje. Voelde heel apart zo zonder Miriam naast mij.

De volgende ochtend waren wij zo brak als wat en ook het weer sloeg wat om in de bergen. Het was 18 graden en zeer zwaar bewolkt, terwijl de volgende dag het 31 graden zou worden en ook onze reisdag. Dat zagen we niet zitten en verstandiger was om dan deze bewolkte dag te gaan reizen en dus morgen in de zon ergens te kunnen zitten. Ton en Josien begrepen het volledig en dus na 1 nacht namen we afscheid van elkaar. Lekkere dag met ze gehad en we komen zeker nog een keer terug daar bij hun! We willen een keer in die kroeg zitten en gezellig met andere gasten een hapje eten! We kunnen echt een ieder die van rust houdt en mooie natuur deze camping aanbevelen! Was topdag! We besluiten nu door te rijden naar de Belgische Ardennen naar een camping waar de zoon van kennissen van ons werkt als beheerder. Het is een zeer grote camping, dus we schakelen vandaag tussen 2 (camping)werelden!

23 en 24 juli 2016: Gaanderen (Achterhoek)

24 juli 20162 mei 2025 / martin&miriam / 2 reacties

Na onze vakantie hadden wij onze camper nog niet naar de stalling gebracht en stond het gevaarte nog bij ons op de oprit. Nu het weer zo goed is en ook nog even zo blijft besloten we om dit weekend met de camper naar Gaanderen te gaan. Mijn oudste broer Harry en zijn Joanne gaven voor de broers en zussen een BBQ in het kader van de “Lammezaterdagborrel”. Een initiatief dat ontstaan is ten tijde van de laatste levensfase van mijn lieve moedertje. Af en toe bij elkaar kruipen om gezellig te tafelen en de dilemma’s van het leven te bespreken. Om de beurt zijn we gastheer en dienen we ervoor te zorgen dat er ook iets culinairs op tafel komt, naast het reguliere natje. Omdat Harry en Joanne dus aan de beurt waren en in Gaanderen wonen, leek het ons dus een goed idee om er meteen maar een lekker weekend van de maken. Gewoon om het vakantiegevoel nog even vast te houden. Nu deed de gelegenheid zich ook voor dat Miriam en ik vrijdag middag op tijd klaar waren met het werk en ook direct om vijf uur op pad konden zijn.

Alle voorbereidingen hadden we de avond van te voren al gedaan en dus deur afsluiten en camper starten en op pad. Onderweg toch maar de snelste route gekozen om vanuit Lelystad naar Gaanderen, in de Achterhoek bij Doetinchem te rijden. Zodoende kunnen we om half 7 daar zijn en kunnen we nog redelijk op tijd ons avondeten tegemoet zien. Bij aankomst bij de “kamperen bij de boer” Camping Villa’s Weide, was de eigenaar niet aanwezig en zeiden de leden van de senioren single club, die ook daar stonden; pak maar een plekkie, niemand doet hier moeilijk!

Nou zo gezegd, zo gedaan en voordat die oudjes er onderling uit waren waar we vandaan kwamen, stonden we al uitgestald op een prachtig plekje voor het weekend.

Miriam begon direct met het voorbereiden van het eten en ik zorgde ervoor dat alles buiten aangesloten was en het meubilair klaar stond. Om 19.00 uur aan het eerste biertje en wijntje van het weekend en de avond was zwoel en gezellig. Ongelofelijk hoe snel je in een andere sfeer kan zitten na je gewone werkweek! Waarom doen we dit niet vaker zeggen we tegen elkaar en we nemen ons voor om ook in de weekenden wat vaker even weg te gaan. Uiteindelijk moet je thuis ook eten en het plekje op de camping kost de kop ook niet, zeggen we nog. We zullen zien.

Het is ongelofelijk warm in De Achterhoek, maar vooral erg vochtig en drukkend. We vonden de vliegen in Italie erg vervelend, maar de muggen, horzels, wespen en bijen hier in ons eigen landje slaan alles. Tjonge wat een insecten hier! Lekker dan: in het veld achter ons, kweekt de boer fuchsia-planten, dus daarom zoveel insecten…..hmmmm volgende keer beter!

Slecht geslapen op de vrijdagavond en vanaf half 3 tot 5 uur achter muggen aangezeten in de camper. Ik word gek van het gezoem om mijn oor, maar die lieftallige van mij die slaapt overal dwars doorheen.

Zaterdagochtend even rustig wakker worden en scooter van het rek afhalen en buiten lekker ontbijten. Het is een rustige camping en op ons veld hebben wij het rijk alleen. Mooi uitzicht over weilanden en maisvelden. Na ons gedoucht te hebben, besluiten we om eerst weer naar een favoriet dorpje in deze regio te gaan; ’s Heerenberg. Mir is altijd blij om daar doorheen te slenteren en nadat ze natuurlijk weer wat kleding gescoord had, hebben we weer onze scooter gepakt en zijn we doorgereden naar Doetinchem. Daar ook nog even proberen om schoenen te kopen voor mij en eerst even een terrasje pakken. Naast het stadscafe op het kerkplein, stond een Play Fountain voor kleine kinderen opgesteld. Een grote dansvloer met heel veel waterfonteinen die op een ritme de kinderen verrassen met waar water uitkomt en hoeveel. Fantastisch om te zien hoe die kleine banjers het uitgillen van plezier. En wel gewoon zeiknat zijn. Mir en ik zaten op de eerste rij voor de vloer en kwamen niet meer bij van het plezier rondom ons heen. Even nog een broodje en wat gedronken en toen maar op schoenenjacht. Missie geslaagd uiteindelijk en gezien de warmte besloten om weer terug te gaan naar de camper om daar rustig in schaduw even bij te komen.

C360_2016-07-22-19-47-58-691

Inmiddels hadden we ook begrepen dat mijn broer Jos, zus Annette en zwager Kees ook een hotelletje in Zeddam hadden geboekt om zodoende ook echt in alle rust bij broer Harry een relaxte avond te gaan beleven. Erg leuk om te vernemen dat iedereen er dus een fijn weekend van maakt. De enige 2 die niet relaxt waren was Harry en Joanne, die aan het koken moesten voor de kritische familie. Stress van de bovenste plank en aangezien zij geen keukenwonders zijn, was het juist prachtig om te zien hoeveel werk ze er van hadden gemaakt en hoe heerlijk het was geworden. We begonnen met een vers gebakken Plukbrood (vloerbrood open gesneden en in de sneden allerlei lekkere kaas, salami en kruidenboter) met verse tomatensoep, aardappelschotel met een stuk geroosterd varkensvlees met heel veel smaak. Toetje was ook super: aardbeien met slagroom, gelaagd op laagjes eigengemaakte cake. Aangezien het geslacht Lammertink niet al te moeilijk doet over een calorietje meer of minder, hebben wij geen gewetensvragen gesteld hierover. Was gewoon super lekker en ook onderling erg gezellige avond!

Zondag besluiten we om de hele dag op de camping te blijven en lekker in onze luie stoelen te lezen en een beetje te vegeteren. Campingbaas deed niet moeilijk over een paar uur langer blijven. Die Achterhoekers zijn niet zo moeilijk! Aan het einde van de middag alles maar weer in de camper geladen en op huus an! Was een mooi weekend en we besluiten maar meteen om volgend weekend ook nog even op pad te gaan. Waarschijnlijk naar 1 van ons beiden geboortegrond-gebied, maar we weten het nog niet!

17 en 18 juni 2016: Amsterdamse Bos

18 juni 20162 mei 2025 / martin&miriam

Vrijdagmiddag waren Miriam en ik allebei redelijk op tijd klaar met ons werk om de camper te pakken en richting het Amsterdamse Bos in Amsterdam te vertrekken met onze Lambortinki.

We hadden een paar maanden geleden afgesproken met onze vrienden Kees en Jose om eens samen met de campers een weekendje Amsterdam te doen. Kees wist dat er in het Amsterdamse Bos een camping was op een erg mooie plek. Dat leek ons een beter idee dan in het centrum van onze hoofdstad op het City Camp camperplaats te gaan staan op een groot gravelveld met hutje mutje alle campers op een rij.

We hadden de avond ervoor al onze spullen zoveel mogelijk ingepakt in de camper en direct na het werk dus op weg naar Amsterdam.

Ongelofelijk hoe snel je vanuit je stress en drukte van je werk een paar kilometer op weg bent en direct al in een relax modus komt. Lekkere country & Western muziek aan van Tim McCraw en meebrallen! Onderweg nog even contact gehad met Kees en Jose hoe laat we ongeveer op camping aan zouden komen. Jose had aangegeven dat zij voor het avondeten zouden zorgen, dus dat was ook supergoed geregeld! Bij aankomst op camping was ons plekje goed vrij gehouden en konden we zo op de plek draaien en onze vaste routine uitvoeren om de camper operationeel te maken. Toen was het tijd voor een lekker koud biertje en door het lekkere weer, konden we met onze stoelen en tafel direct aan het water gaan zitten en lekker doorzakken om goed het weekend te beginnen. Heerlijke verse zalm gegeten met verse groenten, lekker toetje en natuurlijk afgesloten met koffie en limoncello.

We konden ons al verheugen op ons bedje en het was weer vanouds! Heerlijk geslapen en de volgende morgen rustig wakker geworden en buiten met elkaar even een ontbijtje genuttigd. Na het ontbijt werd ook het weer slechter en vanuit de zware bewolking kwam uiteindelijk regen. Scooters klaar gemaakt en na de regen samen op pad om via de Bosbaan en VU naar het centrum van Amsterdam te rijden. Was een erg leuke rit, ook langs het geboortehuis van Kees gereden. Sentimenten vanuit zijn jeugd en verhalen gehoord hoe zij in die tijd buiten speelden in het Amsterdam van toen. Erg leuk om die plekjes allemaal te zien!

C360_2016-06-18-13-59-40-520

Scooters geparkeerd nabij de Albert Cuijp en vanzelfsprekend wilden de dames weer een rondje markt doen. Kees en ik lekker op terrasje gezeten en de wereld aan typetje voorbij zien komen. Geweldig; wat een mafketels lopen er toch rond op deze aardkloot! Lekker strollend de grachten afgestruind en ergens geluncht. Kees en Jose moesten halverwege nog naar een verjaardag van Kees zijn dochter, dus zijn Mir en ik nog in de Jordaan van terras naar terras gelopen. ’s avonds lekker tapas gegeten in de Jordaan op de Westerstraat.

Via Amstelveen weer terug naar Camping Het Amsterdamse Bos gereden en tot slot nog even bakkie koffie in onze camper gedronken. Tijdens de koffie alleen gapende mensen om tafel, dus maar besloten om de avond af te sluiten en vroeg onder de wol te kruipen.

C360_2016-06-18-14-02-09-584

Eerst nog even blog schrijven en morgen nog even rustig wakker worden en zelfde ochtendritueel met ontbijtje en dan langzaam aan maar weer richting Lelystad om daar aan te schuiven bij mijn schoonouders voor vaderdag. Nog een week werken en dan mogen we echt een paar weken op pad. Waarheen weten we nog niet, maar we zoeken wel de zon op! De afgelopen dag in Amsterdam voelde als herfst.

Bonusweekend en ritje stalling

7 november 20152 mei 2025 / martin&miriam

Het afgelopen weekend stond er nog een familiebijeenkomst gepland bij mijn grote broer Harry en Joanne in Gaanderen, nabij Doetinchem. Voor ons een mooie gelegenheid om nog een extra laatste weekendje te pakken met de Lambortinki. Ondanks dat we vrijdags nog gewoon moesten werken, hadden we wel de kans om al vroeg te vertrekken vanuit Lelystad. De avond daarvoor hadden we alvast de camper volgeladen met proviand en kleding voor de komende dagen.

Direct nadat we klaar waren met het werk, vlug omkleden en nog voor de grote filedrukte op vrijdagmiddag naar het oosten van Nederland. De bestemming die we vooraf al hadden bepaald was de camperplaats bij Camping Brockhausen in Stokkum. Hier waren we al eerder geweest en vonden het toen een erg prettige plek en mooie omgeving om met onze scooter rond te tuffen om de vele leuke dorpjes rondom Doetinchem te bekijken. Onze scooter gaat als een speer met ons beiden erop en ook het opladen en lossen van de scooter op het scooterrek gaat erg makkelijk nu we er meer routine in hebben gekregen de afgelopen maanden.

Aangekomen om ons ” eigen” plekje bij Brockhausen, direct de gordijnen gesloten en in het knusse woonverblijf eerst een lekkere maaltijd gemaakt met een koud biertje erbij. Daarna lekker gelezen en beetje muziek op de achtergrond een fijne avond gehad.

De volgende dag vroeg uit de veren en klaar maken voor de scooterrit in de omgeving, eerst naar ’s Heerenberg en daarna naar Doetinchem gereden. Lekker geslenterd in Doetinchem en op terrasjes gezeten. Het weer is fantastisch en het lijkt wel het eerste voorjaarszonnetje dat we zien. Iedereen is goedgemutst en vrolijk. Op de terugweg naar de camper nog even een dorpje ingegaan om wat boodschapjes te doen en te lunchen op het terras in “s Heerenberg.

Nadat we nog even een paar uurtjes in de camper hebben gechilled, zijn we op pad gegaan naar de house-warming van big brother Harry in Gaanderen. Daar gezellige avond gehad met zijn allen, toen wij ’s nachts weer op scooter naar de camper moesten. Tjonge…zo lekker als het overdag was, zo berekoud was het in de nacht. We waren er redelijk goed op gekleed, maar het viel een beetje tegen. Daarom maar na aankomst in camper dicht tegen elkaar aan gaan liggen in onder ons texel’s dekbed; heerlijk knus en behaaglijk de slaap gevat.

De zondag was eigenlijk dezelfde als de vorige dag; lekker rond tuffen in de regio en nog een stukje Duitsland gedaan op scooter. Einde van de middag konden we nog in de zon buiten voor onze camper zitten met een toastje, kaasje, wijntje en voor de chauffeur 1 biertje.

De boel weer opgeruimd en weer naar huis gereden in begin van de avond. Bizar hoe mooi het weer in de Achterhoek was en hoe mistig het was toen we Flevoland binnen kwamen rijden. Super lekker weekend gehad en campertje was weer in topconditie.

Gisteren, vrijdag 6 november, hebben we onze Lambortinki weer naar de winterstalling moeten brengen, tot onze spijt. De komende maanden zijn druk met werk en zien we geen kans om nog weer weg te gaan. Ook vinden we het thuis erg lekker om te zijn na een werkweek, dus het is goed zo. We hebben weer genoeg plannen voor het volgende camperseizoen, dus in de wintermaanden kunnen we verder werken aan de voorpret om bestemmingen en bezienswaardigheden uit te zoeken in de betreffende gebieden waar we heen willen.

Tot slot even wat data omtrent dit eerste camper-seizoen met onze eigen camper, de Lambortinki:

8500 km gereden, 9 landen bezocht (Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Italie, San Marino, Belgie, Frankrijk, Engeland, Schotland), 1025 liter Diesel, 2100 liter schoon water, 2100 liter vuil water afgestort, 52 overnachtingen, 33 campings/camperplaatsen (gemiddeld 1,57 nacht per camping/camperplaats), Campingkosten totaal 950 euro (gemiddeld 20,00 per nacht), 26 liter rode wijn, 156 biertjes, 108 franse kaasjes en 41 chemisch toilet ledigingen (32 vullingen Miriam, 9x Martin).

Op basis van bovenstaande statistieken kunnen we concluderen dat wij een super mooi 1e camperjaar 2015 hebben meegemaakt. De komende wintermaanden zal in het teken staan van nieuwe voorbereidingen op 2016. Tot volgend jaar!

Diefenbach en Rudesheim am Rhein

18 september 20152 mei 2025 / martin&miriam

Vandaag het laatste blog van deze heerlijke vakantie met onze camper; het zit er weer op jammer genoeg!

Vanuit Lindau am Bodensee zijn we gisteren vertrokken van de camping, nadat we eerst hadden bepaald dat we vanaf nu binnendoor zouden gaan rijden en niet meer over de snelweg. We hebben nog 3 dagen voordat we thuis moeten zijn, dus lijkt het ons leuk om dwars door Duitsland uitsluitend over secondaire wegen te rijden en hopelijk zodoende veel van het echte Duitsland te zien. Als we wegrijden is het eerste stuk dat we rijden al direct prachtig. Glooiende bergen, maisvelden en andere gewassen, waardoor het een prachtige kleurenschakering wordt van de uitzichten door de dalen rondom ons heen. We genieten intens van deze manier van relaxt rijden. Ook wat we afgesproken hebben is dat we uiterlijk tot 2 uur ’s middags rijden en dus gemiddeld maximaal 4,5 uur per dag. Zodoende hebben we het gevoel dat het niet een reisdag richting huis is, maar dat deze manier van reizen ook echt een onderdeel van de vakantie worden. Door de camper hebben we geen exact doel; we kunnen namelijk stoppen wanneer en waar we willen. Dat is echt een gevoel van vrijheid dat we allebei heerlijk vinden. De eerste uren van de reis gaan werkelijk door mooie dorpen met vakwerk-huizen, maar ook straten met kleurrijke huizen en mooie terrasjes en winkels. Echt, wat is Duitsland een mooi en lekker land om in te vertoeven. In de meeste gevallen komen we ook dan ook alleen maar vriendelijke mensen tegen. De camper heeft wat minder moeite met de wat vriendelijke bergen en rijdt echt comfortabel. Ook het benzine- en olieverbruik is prima te noemen voor de omvang van de auto, het vermogen van de motor (die iets te licht is voor deze camper) en de omgeving waarin de Lambortinki te laatste weken in heeft moeten verblijven.

We lagen mooi op schema totdat we in de buurt van Stuttgart kwamen. De navigatie stuurt ons dwars door het centrum heen en het is nogal druk tussen de middag met auto’s en vrachtauto’s. Laten we het maar positief omschrijven; we hoeven dus geen stedentrip naar Stuttgart te plannen in de toekomst. We hebben alles zo goed als gezien en het kon ons niet echt bekoren. Maar wel veel gezien van de stad. Hierdoor hebben we wel weer veel tijd verloren. We hadden nog een half uurtje om door te rijden volgens afspraak om om 14.00 uur te stoppen. Echter een lange file gooide roet in het eten. Om nu op een parkeerplaats langs een weg te gaan staan voor een nachtje, is ook niet echt uitnodigend met alle Familie Roma’s en Petalo’s ook onderweg. Daarom breken we al de eerste dag met ons voornemen om tijdig te stoppen. Overmacht valt niet te ontwijken, dus we rijden dan maar nog even een uurtje door. Onderweg konden we even kijken op onze app van Campercontact van de NKC (Nederlandse Kampeerauto Club) en ook nog even op de app van ACSI.

Na een tijdje kwamen we via de App in beeld met een Wijnboerderij in Diefenbach, een heel klein dorpje in de heuvels, nog net in Baden Wurthemburg na Stuttgart. Het woord Wijnboerderij klonk Miriam natuurlijk als muziek in de oren, dus die was snel overtuigd dat we daar heen moesten. De paniek in haar ogen toen ik opperde om toch maar ergens anders te kijken sprak boekdelen.

Aangekomen bij Weingut Hausserman in Diefenbach, werd er net een vrachtwagen geladen met duizenden flessen wijn en werden we erg hartelijk begroet. Miriam had stiekem al een bestelling geplaatst via de online-shop van deze wijnboer dus….

De beste man wees ons onze plek en we konden dus achter de boerderij, van een weids uitzicht met grasland en fruitbomen genieten vanuit onze camper. Na het einde van de werkdag waren alle auto’s verdwenen van de parkeerplaats naast ons en stonden we in alle rust, maar dan ook alle rust alleen op deze mooie plek. Binnen alles lekker gezellig gemaakt en heerlijk gegeten samen. Gordijnen dicht en lampjes aan en heerlijk met pot thee (echt!!) zitten lezen in een boek. Zonder de hele avond maar iets tegen elkaar te zeggen, toch een supergezellige avond gehad. Voor het naar bed gaan beiden nog even gedoucht in onze camper en toen lekker gaan slapen. Door de koele lucht en alle ramen open te zetten in ons slaapvertrek en dakluik, heerlijk na de warme weken weer samen onder het dekbed geslapen.

Vanmorgen werden we wakker voordat de werklui van de wijnboerderij weer begonnen met werken, dus nadat we weer alles aan kant hadden konden we mooi op tijd weer vertrekken. De wijnboer wilde maar 10 euro voor de overnachtingsplek ontvangen. Normaal is het gratis als je ook daar wijn koopt, maar omdat het nogal hectisch was en niemand tijd had om uitleg te geven over de wijnen, hebben we gewoon betaald en dus geen wijn gekocht dit keer. Maar we gaan zeker via de online shop nog eens een paar doosjes bestellen. De flessen zien er goed uit en ook de etiketten beloven dat het geen liebefraumilch is of zo. We zijn jammer genoeg wel ons opstap-trappetje voor de camper vergeten bij deze wijnboerderij. Jammer, aangezien dit trappetje nog van Koosje is geweest, de moeder van mijn zwager en later nog even het maatje van mijn vader. God hebbe haar ziele!

Ook nu komen we door de landelijke omgeving weer op de mooiste plekken te rijden. Heerlijk over boerenweggetjes waar niemand komt, stuurt onze navigatie ons op pad. De avond ervoor hadden we de route via de navigatie nog even nagelopen om zodoende grote steden te vermijden zoals Karlsruhe, Mainz en Heidelberg. Miriam kan erg goed kaartlezen en doordat zij tegen de navigatie in een alternatieve route had uitgezocht, besloten we de navigatie maar een dag vrij te geven en gewoon ouderwets via de kaart te gaan rijden. Miriam had een prachtige afwisselende route gemaakt en we genoten wederom van het reizen door de gebieden. We komen nu wel veel meer door de dorpjes, maar dat vinden we allebei erg leuk. Steden vinden we wat minder. Het enige dat een bepaald risico met zich mee neemt is het feit dat de navigatie speciaal op de afmetingen, hoogte en gewicht van camper is ingesteld. Vooral bij bruggen en andere obstakels waarbij deze factoren een rol spelen kan het rijden op kaart een verrassende situatie opleveren. Het is allemaal goed gegaan en alleen bij een brug van 3,20 mtr hoogte was het even billen knijpen. Onze camper is namelijk 3,10 mtr hoog. Maar of dit ook inclusief de dakluiken en zonnepanelen is, dat durven we niet te zeggen. Het is goed gegaan, dus dat is weer een leermoment geweest.

Na deze mooie rit in het boven verwachting mooie weer, kwamen we aan Rudesheim am Rhein, onze bestemming. Via Bingen am Rhein kwamen we aan bij de Rijn en moesten we een pont nemen naar de overkant, waar Rudesheim ligt. Deze plaats had ik gekozen omdat ik jaren geleden met een aantal voetbal- en motorvrienden hier ben geweest tijdens een 5-daagse motortrip. Een fraai stadje direct aan de Rijn en met tal van pleintjes, smalle straatjes, vakwerkhuizen en een boulevard direct langs de Rijn. Super-toeristisch, dat wel! Het overvaren met de pont gaf een prachtig uitzicht op de bergen vol met wijnranken en daarvoor een kleurrijk stadje met veel vertier.

Eerst maar even onze uitgezochte camping opzoeken om de camper te stallen en dan lopend het stadje te gaan verkennen. De camping ligt 500 meter buiten de stad en aangekomen zien we dat het erg druk is op de camping. Medio september!! Volgens mij is het vakantie naseizoen nu hoofdseizoen geworden nu de vergrijzing in Europa massaal toeslaat. Iedereen gaat buiten het hoog-seizoen op vakantie lijkt het wel. Ook hier drukken Miriam en ik de gemiddelde leeftijd. Alhoewel niet meer zoals vanouds, ik ben inmiddels ook een nieuwe doelgroep geworden; 50Plus!

In ieder geval hebben we geen plaats voor de nacht en zoeken naar een andere camping in de buurt. Deze vinden we 5 kilometer buiten Rudesheim en blijkt een surrogaat Ponypark Slagharen te zijn, ook met camping. We hadden eerst het doembeeld dat we geconfronteerd werden met honderden jonge kinderen, maar dit viel enorm mee. Wel honderden shitland-pony’s! Wat een stank bij de paardenbak!

Wij zetten onze camper op een leeg veld en staan zo goed als alleen. We halen de scooter van de drager en gaan met de scooter naar Rudesheim. We gaan als een speer naar beneden en halen de 60 kilometer per uur met onze snorscooter. Hahahaha, hij is niet opgevoerd, maar we gingen met 15% daling naar beneden en met deze massa aan boord maak je dan wel snelheid! Reken maar! We hadden een lol, maar meteen kwam ook het besef dat we weer naar boven moesten straks….oeps!!

Na de leuke middag in het stadje en de heerlijke late lunch en nog een beetje te hebben rondgelopen, besloten we terug te gaan naar de camper.

We hebben ons bescheurd samen. De scooter was natuurlijk bijna niet naar boven te krijgen en Bob en Annie de Rooij hielden het verkeer nogal op met hun topsnelheid van 15 kilometer per uur die uiteindelijk op een nogal zeer steil stuk naar boven terug viel naar 0 kilometer per uur.. we vielen bijna om…ook van het lachen trouwens.

Maar ja, dan sta je er en moet je met scooter aan de hand de heuvel op lopen. Nou dat was geen pretje. Ik had daar natuurlijk weer iets subliems op gevonden; Miriam loopt met de 2 helmen naar boven en ik rijd met de scooter naar boven en wacht daar dan wel op haar (zo ben ik ook wel weer…)

Het klinkt erger dan het is, maar het was maar een afstand van 150 meter dat we niet met de scooter konden rijden. Daarna zijn we met een slakkegang nog de laatste kilometers samen gereden.

Conclusie is nogmaals; ik ben niet te zwaar voor de scooter. Mij kan ie hebben! De problemen beginnen als Miriam erbij opstapt; die is dan te zwaar voor de scooter!

Na terugkomst de scooter weer opgeladen binnen een wereldtijd! Gaat super zo!

Vanavond nog even een avondje in camper en morgen weer de laatste etappe naar huis. Deze gaat wel over de snelweg, dus hopelijk zijn we snel thuis om ook nog even de boodschappen te kunnen doen. We hebben een supervakantie gehad, maar weer aan het werk vinden we ook erg leuk!

Lindau am Bodensee – Duitsland

16 september 20152 mei 2025 / martin&miriam

Vanmorgen vroeg inderdaad besloten om Camping Mario in Caldenazzo te gaan verlaten en door te rijden. We hebben op de navigatie gekeken en denken dat de Bodensee een leuke bestemming is voor nog 2 nachten. Het weer lijkt er nog goed te zijn en zodoende kunnen we het zomergevoel nog even verlengen voordat we weer echt huiswaarts gaan en de herfst tegemoet rijden, zoals we moeten geloven via verschillende betrouwbare bronnen.

Via de Navigatie zien we dat we om ongeveer 14.00 uur a 14.30 uur aankomen in Lindau am Bodensee. Lijkt ons een goed reisdoel en we gaan goedgemutst op pad. Eerst nog langs een grote supermarkt om de koelkast en voedselvoorraden weer aan te vullen. Binnen een uurtje waren we gepakt en gezakt weer op weg met alle lekkere dingen waar we van houden.

Toen nog even aftanken om zodoende meteen meters te kunnen maken. We kwamen erachter dat ik niet via self-service aan brandstof kon komen, aangezien de italiaanse banken van dit tankstation geen vreemde bankkaarten accepteerden. Dus door naar de pompbediende die ouderwets je auto afvult met brandstof. De krasse man was inmiddels 80 jaar oud, maar door alle corrupte italiaanse politici en de dure Europa regeling kon hij nog steeds niet met pensioen en moest ie nog steeds aan de pomp staan. Al meer hij aan het praten werd, hoe bozer hij werd. Hij verontschuldigde voor de dure brandstofprijzen en ook zijn kosten die hij in rekening moest brengen. Dat was nog even tanken anno jaren 70 uit de vorige eeuw…..een pompbediende. Hier heel normaal nog!

Het negatieve verhaal van de pompbediende ging de hele dag doorwerken op onze gebeurtenissen. Het zat ons vandaag niet mee. Niets ergs gebeurd, maar het was echt zo’n dag dat alles tegen zat en we ons gingen frustreren over een aantal zaken. Onderweg op de snelweg richting Oostenrijk liep alles nog op letterlijke rolletjes. Niets aan de hand. We volgden de borden Brennerpas en tot aan de Oostenrijkse grens ging alles lekker. Allereerst moesten we onze GO-box voor Oostenrijk weer opladen. Dit digitale boxje is gekoppeld aan jouw auto en je moet deze digitale kluis eerst vullen met saldo om je tol te betalen. Minimaal € 75,00. Dit bedrag waren we alleen al kwijt op de heenreis. Nog geen 200 kilometer gereden door dit land en al € 75,00 kwijt. Wij bij het tankstation, dat kastje opwaarderen voor weer 75 euro. Dit moest volgens ons wel voldoende zijn om Oostenrijk doorkomen. We wilden wegrijden uit de parkeerplaats langs de snelweg, toen we in een rij kwamen te staan met allemaal vrachtwagens. Deze werden gecontroleerd op asielzoekers bij de grens en zodoende stonden we een tijdje stil voordat we weer de snelweg op konden.

Na een 50 tal kilometers te hebben gereden hoorden we ineens 4 piepjes als we een tolpoortje passeerden. Normaal is het 1x piep en dat is het signaal dat de incassering van het geld prima is verlopen. Nu dus 4 piepjes. Wij opzoeken wat dat betekende en het bleek dat er geen geld meer geincasseerd kon worden van onze Go-Box. Je moet je dan melden bij het eerste tankstation om je Go-Box te laten uitlezen en je achterstallige betalingen uit te betalen. Wat bleek; de € 75,00 saldo was na 50 kilometer al op en ik moest nog eens 20,28 bijbetalen en ik moest nog de rest van Oostenrijk door (ca 70 km) en daarboven moest ik nog 130 euro opwaarderen. Reken even met mij mee: Dat is dus een doorrij-retourtje door het groene joedelahitee-Oostenrijk een totaalbedrag van ongeveer € 250,00 aan tol!! Wat betaal je dan als je met je personenauto er doorheen rijdt? Een € 10,00 biljet!! Omdat wij dus een camper hebben met een zwaarder gewicht als 3500 kg en een drie-asser betalen we zoveel. Dure hobby dat Oostenrijk! Een tegenvaller dus.

Bijgekomen van de schrik gaan we dus weer op pad en krijgen we meteen te maken met een wegomlegging en moeten we de Arlberg-pass nemen in plaats van de tunnel. Nou….dit was met ons oude bessie op 6 wielen en 110 PK geen feest kan ik jullie zeggen. De Lambortinki had het er druk mee en moest de gehele weg naar boven op de berg in zijn eerste versnelling rijden, met nogal wat toeren en zwarte rook uit de uitlaat. Ik had weinig vrienden achter mij rijden deze trip. Op een bepaald moment werden er steeds meer auto’s beperkt door ons campertje, dus ik dacht ik stop even op een passeerhaven om al die auto’s voorbij te laten. Heer en dame zoals wij zijn…

Had ik het maar niet gedaan, want de Lambortinki kon niet meer weg komen van zijn plek en veel rook, heel veel rook. Ik dacht dat de koppakking eruit lag of zo (klinkt wel technisch he zo’n technische diagnose…terwijl ik er geen bal verstand van heb!). We kwamen niet weg. Totdat er even geen auto’s meer aankwamen heb ik de camper met veel toeren in zijn eerste versnelling laten wegrijden en na een tijdje kwam ie meer en meer in beweging en kon ik zowaar nog iets versnellen. Toen na een paar bochten uiteindelijk de afdaling begon, ging het weer vanouds. Alleen hadden we het gevoel dat we de omleidingsborden hadden gemist. Toch maar gewoon deze pas blijven volgen en we zien wel! Uiteindelijk kwamen we weer op de oorspronkelijk weg uit en konden we in tempo door. Het voordeel van deze pas was wel dat ie werkelijk prachtig was om te zien. Wat een vergezichten met bergen en dorpjes en zelfs nog gletsjers gezien op een paar bergen.

Doorrijden tot Lindau duurde even wat langer dan vooraf was gepland, dus we waren al wat chagrijnig geworden aangezien we dit soort lange reisdagen niet echt als vakantie zien. Graag zijn we omstreeks 14 uur op een camping of plaats om dan in alle rust het dorpje of omgeving nog te kunnen bekijken. Dit gaat vandaag niet lukken. Toen we uiteindelijk in Lindau waren aangekomen, hadden we een camping gevonden die direct aan de Bodensee lag. Daar aangekomen bleek hij volgeboekt te zijn. Campers verdrongen zich om die camping, maar we moesten dus verder zoeken om plek te vinden. Ook de camperplaatsen waren tjokvol overal. Doorgereden naar een volgend dorp en daar op een vakantie-resort (lees: erg massaal!) te gaan staan voor een nacht. Ook hier breekt het slechte weer morgen door. Allebei zijn we gaar en bloedchagrijnig, dus we gaan maar even niet met elkaar in gesprek en geven elkaar even de tijd om bij te komen. Als Miriam dan om 16.30 uur onze lunch maakt, ziet het er niet naar uit dat we ’s avonds nog gaan eten. Wel nog even een biertje gepakt bij de Stube en toen weer terug naar ons huisje om de avond hopelijk nog gezellig af te sluiten. Morgen hopelijk een betere dag!

We hebben besloten dat we sowieso maar tot uiterlijk 14.00 uur gaan rijden en dat het niet uitmaakt hoe ver we dan zijn. Gewoon stoppen na 4 a 5 uurtjes rijden. Veel relaxter!! Gaan we doen dus! Morgen zakken we verder af vanuit zuiden naar het noorden, richting ons stenen huis.

Reisdag Dartmoor naar New Forest, donderdag 30 april 2015

1 mei 20153 november 2025 / martin&miriam / 2 reacties

Vanmorgen vroeg wakker door het autogeluid van de dichtbij gelegen autoweg. Geen probleem, want we wilden toch op tijd vertrekken. De dag van vandaag bedraagt zo’n kleine 200 kilometer naar The New Forest. Dit nationale park is honderden jaren geleden aangelegd om als jachtgebied voor de koninklijke familie te fungeren. Het park is gevuld met allerlei kleine dorpjes in mooie settings. Dorset komt op ons over als een zeer landelijke omgeving met inderdaad, nog steeds veel jagers, landrovers, jachthonden en wild.

We hebben er weer zin in om de reis aan te vangen en gaan nadat we onze vuilwater tank hebben geleegd weer op pad.

Verrassend mooi was de reis onderweg. We hadden verwacht dat we langs grote plaatsen als Exeter, Dorchester en Poole zouden rijden en veel verkeer zouden treffen. In plaats daarvan reden we door prachtige gebieden met heel veel mooie heuvelachtige uitzichten. De heuvels zijn lager dan in Dartmoor, maar daardoor komt de omgeving lieflijker over. Eigenlijk was de reis gewoon prachtig vandaag. Ook de camper gaat prima! Soms moet de motor er stevig aan trekken en moet ik terugschakelen naar een 3e of zelfs een 2e versnelling en rijden we niet harder dan 45 km per uur. De auto’s achter ons vinden het niet zo leuk volgens mij, maar het gaat allemaal er vriendelijk aan toe.

C360_2015-04-30-10-53-36-876

Ons doel was om vandaag in Linwood op de Red Shoot camping te gaan staan, maar na de route te hebben gevolgd en daar vlakbij aangekomen, bleek dat onze camper te breed was om over de weg de laatste kilometers af te leggen. Alternatieve routes waren er niet en men raadde ons echt af om niet met de camper het toch te proberen. Gezien onze eerdere ervaringen besloten we dan maar rechtsomkeer te maken en onze plannen te wijzigen. Eerst maar even boodschappen doen in Ringwood, bij Waitrose’s een grote supermarkt. Ook deze plaats zag er erg levendig en groter uit dan we vooraf dachten. Aangezien we langs het toeristisch bureau kwamen, hebben we daar ook nog even een vraag gesteld waar we met onze camper zouden kunnen staan. Na wat speurwerk kwam de lieftallige dame met 3 alternatieven. Het mooie was dat een van die alternatieven ook al net daarvoor via Whats App was voorgesteld door onze vrienden Kees en Jose Moleman, die we zondag ook nog treffen in Engeland om nog een dagje samen de ervaringen te delen.

De voorgestelde camping heette Hollands Wood in Brockenhurst. Midden in het Nationale Park New Forest. De naam schepte ook al een band, dus wij daar naartoe om hopelijk 2 nachten te kunnen verblijven. Het is namelijk bank-holiday in Engeland, dus een lang weekend voor alle engelsen. Men verwacht drukte, dus je kunt maar beter al een plekje hebben denken wij.

Aangekomen op deze camping, blijkt dat er geen electriciteit aanwezig is, dus moeten we op onze zonne-energie panelen de electriciteit leveren. Voor ons de eerste keer dat we “los” staan, maar dan kun je dat ook maar meteen even meemaken. Als de stroom op is, weet je precies of je 1, 2 of 3 dagen op volle accu’s kan “overleven”.

De camping is prachtig; je mag zelf een plekje in het bos uitzoeken, maakt niet uit waar, maar je mag niet binnen 6 meter van een ander gaan staan. Nou, aangezien het nog niet zo druk is op de camping, hebben wij een mooie plek gezocht. Aan het rand van het bos, vlak voor een open veld met weids uitzicht, hebben wij uitkijk over loslopende paarden en pony’s en koeien. Ze lopen gewoon om je camper heen en staan je aan te gapen.

C360_2015-04-30-12-30-53-649

Na geinstalleerd te zijn, stoelen buiten en lekker lunchen. Door de vertraging was die er ook misgelopen en waren we beiden in staat van ontbinding. Het weer was zonnig, beetje koud en windig, maar dat kon onze pret niet drukken.

Na een dutje te hebben gedaan buiten nog even genieten van de zon en de omgeving en nu weer naar binnen in onze woonwagen. Mir gaat lekkere wok-maaltijd maken en daarna lekker lezen en waarschijnlijk vroeg onder de wol, want de buitenlucht in combinatie met drank, is een vermoeiende….Tot morgen of zo…

Dartmoor National Park, Devon, woensdag 29 april 2015

29 april 20153 november 2025 / martin&miriam

Vandaag maar weer een blog schrijven. Hordes die-hard fans van ons blog begonnen mij gisteren al via alle denkbare social media kanalen te benaderen waar het blog bleef…

Wel, de dag van gisteren bracht weinig stof tot het schrijven van een blog. De hoogtepunten van die dag dat ik mijn neus zat te peuteren en dat we ’s middags samen een dutje hadden gedaan. Maar over die details zal ik maar niets opnemen in dit blog!

In ieder geval kunnen we stellen dat gisteren een relaxte dag was , waarop we niets op de agenda hadden staan, dan alleen maar reizen van punt A naar B. Een plekje zoeken om te overnachten vanaf Tintagel naar het Dartmoor National Park. Vanaf binnenrijden van dit Nationale Park vonden we het meteen al veel mooier dan al het andere wat we hadden gezien in Exmoor. Ook dit was een mooi gebied en hebben we genoten, maar dit Dartmoor beloofde veel goeds voor de komende dagen.

Nadat we een camping hadden gevonden in Tavistock, besloten we om te blijven staan en verder de dag niets te doen. Beiden waren loom, moe, lamlendig en behoeftig aan een dag vegeteren rondom de camper. Het weer beloofde ook niets goeds, dus wij kamp opgemaakt en heerlijk de hele dag zitten lezen in onze meegebrachte boeken en tijdschriften. Morgen, woensdag, zouden we dan verder rijden en weer een mooie wandeling gaan plannen. Maar nu he-le-maal niets doen!

’s Avonds nog gezellig een filmpje gekeken en zoals gewoonlijk mooi op tijd onder de dekens om te pitten. Allebei slapen we zo verschrikkelijk lekker in ons kleine, maar knusse bedje, dus we kunnen niet wachten. Ook de hele dag buitenlucht maakt je rozig, dus slapen kunnen wij wel!

De afgelopen nacht kwam de regen met bakken tegelijk uit de hemel kletteren op ons dak van de Lambortinki. Wij vinden dit het ultieme kneuterige, dus voor ons maakte het niet zoveel uit. Nadat we onze camper weer hadden klaar gemaakt voor de volgende rit, zijn we dan echt onderweg gegaan om Dartmoor NP te bekijken. Het doet ons denken aan Montana in Amerika. Waar in Exmoor en de kust alles zo klein, benauwd en poppenhuisachtig is opgezet, wat overigens wel heel pittoresk en idyllisch aandoet, vinden wij Dartmoor toch veel sprekender.

Enorme valleien met glooiende landschappen, omheinde weilanden met prachtige stenen muurtjes, grazende koeien en loslopende schapen en pony’s. Weidse uitzichten over deze valleien, met daarin soms rotsformaties die grillig het landschap bepalen alsmede de wolkenluchten maken op ons veel indruk.

Ja, dit voelt goed! We genieten volop en rijden rustig door naar Postbridge informatiecentrum om daar te kijken welke wandelingen er zijn binnen onze mogelijkheden. Ik ben bepaald niet echt een Usain Bolt die enorme afstanden snel kan afleggen, maar de man achter de balie gaf ons een mooie wandeling mee. Hij schatte in dat ik het zou kunnen volbrengen.

Eerst nog even in onze camper een stevig ontbijt gemaakt om vervolgens te beginnen met de wandeling.

Door de bossen van Dartmoor omhoog naar Bell Lever Tor; een op de toppen van een berg staande rotsformatie, waarvan je over heel het park kunt uitkijken met fantastische vergezichten over de valleien! De verscheidenheid aan kleuren en vooral de brem in de velden en langs de kant van het wandelpad is prachtig.

Al lopende kwamen we er achter dat we niet de goede route liepen, maar dat we om waren gelopen. Dan maak je bij al sowieso geen vrienden, maar de stemming bleef goed. De man had uitgelegd dat we op een bepaald moment op een groot veld/vallei zouden uitkomen en dan rechtstreeks naar de Bell Lever Tor zouden kunnen lopen. Toen we daar eindelijk waren aangekomen, banjerend door de modder en beroerde paden, keken we omhoog en dachten beiden; pffff, dat is nog een klim!! Gaan we niet doen, zei ik en Miriam gaf ook aan dat ze dit niet zo zag zitten in eerste instantie. Al pratende (dit duurt altijd even met mij….) zeiden we wel; als we dit niet doen, krijgen we spijt. Dus daarom maar aan de klim begonnen en blik op oneindig!

Ploeterend kwamen we boven en inderdaad; daar hadden we geen spijt van! Wat een uitzicht en wat een prachtig gebied! Uitkijkend over alle bergen/heuvels zagen we hoe we waren gelopen en waar we naar toe moesten.

C360_2015-04-29-12-46-11-674

We hebben even met elkaar daar gestaan en wat foto’s genomen om vervolgens de weg weer naar beneden aan te vangen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het mij en ons goed afging. We herstellen snel van gedane arbeid.

Na onze camper weer te hebben gestart zijn we richting Widecombe on the Moor gereden om daar het prachtige dorp te bekijken, welke bekend staat om zijn mooie kerk en de witte cottages met rieten daken. Echter; we durfden het niet aan met onze camper. De wegen werden smaller en smaller wederom en ook met verkeer was het redelijk druk. Vanaf een berg op parkeerplaats toen maar van afstand foto’s gemaakt om toch nog wat ervan mee te pikken.

De laatste etappe van vandaag is naar de volgende camping in Bickington. Vanaf daar kunnen we morgen de snelweg op om richting Southampton te rijden om in the New Forest nog een paar dagen te verblijven. De camping heeft een paar hele grote campers staan en daarnaast is onze echt een ukkie. Miriam en ik hebben vanmiddag een paar uur in de zon zitten lezen voor de camper en iedereen die langs komt groet vriendelijk en komt soms een praatje maken. Erg vriendelijk zijn ze hier in Engeland!

Nu alles weer aan kant voor een avondje in ons 2e huis! We vermaken ons kostelijk en vinden het steeds makkelijker om vaste plekjes te vinden voor dingen en ook onze routine verloopt goed; iedereen zijn taken! Kan maar duidelijk zijn!

En tegenover ons zien we de toekomstdroom voor ons…we blijven sparen!!

Camperjoy: Over reizen met een camper…

Reisblog Martin, Miriam & Joep Lammertink

camping