16-18 September 2020: Zondagskinderen op vakantie in Drenthe!

18 september 20205 november 2025 / martin&miriam

Miriam en ik zijn dus allebei op zondag geboren en deze vakantie hebben we het vaak erover gehad. Want hoe mooi is het dat we vanaf de eerste vakantiedag tot en met de laatste dag van onze vakantie, aanstaande woensdag, de hele tijd hebben kunnen doorbrengen in korte broek, t-shirts en elke dag in de zon kunnen lunchen en dineren. Zondagskinderen dus…

De eerste dagen hier in De Kiel in Drenthe hebben we al eerder gepubliceerd, door middel van prachtige fotos van Miriam. Het was te warm om veel te doen, dus hebben we op de warmste dagen met temperaturen rond de 30 graden alleen wat gewandeld in de bossen en voor de rest gelaafd rondom de caravan.

Toen eergisteren dan eindelijk de temperaturen wat draaglijker waren, besloten we dan ook aan het einde van de ochtend te gaan fietsen op onze e-bikes. Op route.nl een route gemaakt van ongeveer 30 kilometer en vol goede zin aan deze route begonnen, die dwars door de bossen en landerijen liep rondom Schoonoord. Dorpjes als Orvelte, Eserveen, Wezuperbrug, Wezup, Witteveen en weer terug naar De Kiel. Een prachtige route door de bossen, weilanden en hele kleine dorpjes, waar iedereen je nog groet alsof ze je al jaren kennen. Wat een fijne provincie op te vertoeven hier. Na een fietstocht als deze, moet je jezelf belonen en dat deden we dan ook fijn voor de caravan, waar Miriam een lekkere lunch had gemaakt. We wilden onderweg op een terras wat gaan eten, maar de dorpjes die wij aandeden had geen horeca wat open was en ook het coronagevaar is hier minder dan nihil, aangezien we ook niemand treffen op onze route. We genieten enorm van deze omgeving en vinden Drenthe dan ook helemaal top!

Ook fijn was het feit dat Miriam eindelijk een oplossing had gevonden om Joep ontspannen in de mand te krijgen van de fiets. Mijn lieftallige heeft nogal de neiging om onze teckel nogal goed te faciliteren in alles wat ze maar denkt dat de hond denkt dat ie wil…snap ie? Dus Mir had nu in de fietsmand een schapenvachtje over de randen heen gedrapeerd en onderin een kussentje met tegen de opstaande rand een dikker kussen, zodat de kleine veldheer rechtop kan leunen tegen de opstaande rand van de mand en zodoende als Julius Ceasar die tijdens zijn triomp-tochten door Rome reed destijds. nu is Wezuperbrug nu niet echt de ambiance die daarmee te vergelijken was, maar dat maakte onze Joep niet uit. Eindelijk genoot hij eens van een fietsrit, die ook nog eens regelmatig werd onderbroken voor een plaspauze. Was toprit!

De rest van de middag en avond verloopt zoals altijd, dus daarmee zal ik jullie niet vermoeien. De avondwandeling met Joep, lekker eten en kneuterig in onze “woonkamer” TV kijken en naar ons heerlijke bedje.

Gisteren, donderdag 17 september, stond in het teken van de uitvaart van mijn Tante Miny, 83 jaar oud en vorige week na ziekbed overleden. Deze tante verdiende het om een laatste eerbetoon en afscheid mogen ontvangen van mij en mijn gehele familie. Tante Miny was een erg lieve tante, altijd de rust zelve, altijd genietend van de gezelligheid om haar heen, zorgzaam voor een ieder en goedlachs. Dat ze een rustig type was, was ook wel nodig ook, aangezien mijn familie nogal druktemakers zijn. Zij was de ultieme balans om de zin en onzin van al dat lawaai te relativeren. Godzijdank dacht de hele familie er zo over, aangezien ook alle neven en nichten er waren. Uiteindelijk zijn dit dan ook weer leuke reunieen omdat je niet jaarlijks iedereen meer ziet. Facebook doet wonderen, maar echt elkaar spreken en zien is veel en veel leuker. Van alle ooms en tantes zijn alleen de jongste oom en tante er nog en deze waren er ook blij mee dat iedereen er was. Een mooi waardig en liefdevol afscheid ook gemaakt door mijn beide nichtjes voor hun moeder. Miriam was niet mee en bleef bij Joep op de camping. Die had lekker rustig dagje zo alleen met de teckel. Het was wel fijn om nu naar de uitvaart te kunnen nu we vakantie vieren in Nederland. Vorig jaar ging dat net niet toen een oom van Miriam plots overleed. Toen zaten we in het buitenland.

Halverwege de middag was ik weer terug op de camping om verslag te doen van deze uitvaart, toen ook nog even mijn collega en vriend Amrullah Alokozai even een bakkie kwam doen om bij te praten over het werk en wat er allemaal nog moet gebeuren als ik weer terug ben van vakantie. Samen werken we aan allerlei innovaties in de zorg, vooral op het gebied van technologie. Door het gebrek aan voldoende handen aan het bed, werken wij aan oplossingen hoe je toch goed inzichtelijk kan krijgen hoe het met kwetsbare, alleenwonende clienten gaat. Vooral in de uithoeken van drenthe, twente, achterhoek, friesland en oost groningen zijn schrijnende gevallen van alleenwonenende mensen, die nog op hun boerderijtje wonen en niemand in de buurt. Kinderen op afstand, werkend in de grote stad en de zorg die maar een paar momenten per dag aanwezig is om zorg te verlenen. Was fijn om Amrullah weer even te zien en te spreken en einde van de middag ging hij huiswaarts. Wij weer avondroutine en heerlijk geslapen.

Vanmorgen eerst in alle vroegte wakker geworden en meteen maar in beweging om eerst Joep uit te laten, daarna de torpedokamer van Miriam legen (chemisch toilet), afwas doen van gisteravond en vervolgens soigneren om samen op pad te gaan met de cabrio voor een mooie rit richting de provincie Groningen. Ik had een route gemaakt op http://www.Kurviger.de Deze site is echt een aanrader om op een computer een rit te laten maken door Kurviger.de welke voldoet aan jouw criteria. Wij wilden op kleine weggetjes, stads-dorpkernen vermijden, bochtige wegen en mooie natuur zien en maximaal 100 kilometer, dus zo geschiedde. Erg mooie rit gemaakt van 110 kilometer, welke ook nog een stukje door Duitsland ging. Dorpjes als Odoornerveen, Valthe, Nieuw Weerdinge, Rutenbrock (D), Sustrum-Moor (D), Walchum (D), Neurhede (D), om vervolgens weer de nederlandse grens over te gaan richting Bourtange. Juist dit vestingdorpje wilden wij graag bezoeken, aangezien je niet vaak in deze regio vertoeft. We waren bang dat de drukte in deze toeristische omgeving een probleem zou zijn, maar de corona maatregelen werden door de vrijwilligers van het dorpje goed nageleefd. Zoveel mensen uit de vesting, zoveel mensen mochten er ook weer in. Prima sfeertje onderling daar!

Vlakbij de Duitse grens, in het prachtige Westerwolde (Zuid-Oost Groningen), ligt de Vesting Bourtange. Een uniek historisch verdedigingswerk dat zijn gelijke niet kent. Heden en verleden gaan perfect samen in deze kleine, sfeervolle vestingstad.

Bezoekers van het Bourtange van nu wanen zich eeuwen terug in de tijd. Maak kennis met Vesting Bourtange, de vesting die nooit ingenomen werd.

Bourtange is een vestingdorp, dat tijdens de Nederlandse Opstand in 1742 is aangelegd. Bourtange ligt in de gemeente Westerwolde. Het is een beschermd dorpsgezicht. Hoewel de grachten en muren anders doen vermoeden, heeft Bourtange nooit stadsrechten gehad.

Tussen 1811 en 1821 was Bourtange een zelfstandige gemeente, waartoe in het beginjaar ook Ter Apel, Onstwedde, Sellingen, Vlagtwedde en Wedde behoorden. De eerste maire was Paulus Eckringa. In 1811 werden Vlagtwedde en Onstwedde afgesplitst. In 1821 ging Bourtange op in de gemeente Vlagtwedde, die in 2018 met de gemeente Bellingwedde de nieuwe gemeente Westerwolde ging vormen.

Leuk om dit te weten allemaal en ook wel indrukwekkend om te zien. We hebben door het dorp gelopen en ook wel de drukte vermeden door meteen een wandeling rondom het dorp over de vestingsmuur te lopen. Mooie vergezichten en uitzichten vanaf deze muur en de wachttorens bekeken. Zelfs in die tijd, 1742 praten we over, hadden ze in Boertange al een zwevend toilet toen…

Na het bezoek dooorgereden volgens de route en al slingerend door het platteland van Groningen weer het mooie drentse land betreden met onze open auto. Het was ook al tijd voor een late lunch en uiteindelijk in Brasserie Bij Els in Exloo bezocht om daar tussen de wespen een broodje te eten. Was niks bijzonders en met gierende banden naar de camping gereden om daar Miriam en Joep eruit te gooien, zodat ik nog even de boodschappen voor het weekend te doen. Na terugkomst weer in chill modus om drankje te doen en gezellig de caravan in te gaan om te beginnen aan de avond. Morgen gaan we fietsen!

13 t/m 15 September 2020: Fotogalerij De Kijl in Schoonoord (Drenthe)

15 september 20205 november 2025 / martin&miriam / 5 reacties

Dit blog zal niet in het teken staan van hele verhalen van wat wij allemaal meemaken, want dat valt met deze hitte enorm mee. Dit blog zal zometeen vooral gewijd zijn aan de prachtige foto’s van Miriam in deze natuurrijke omgeving. We zijn inmiddels aangeland bij Staatsbosbeheer Natuurkampeerterrein camping De Kijl in Schoonoord, in Drenthe. Op deze camping zijn wij al eerder geweest met de camper met onze vrienden Kees en Jose een paar jaar geleden. Dat beviel goed en daarom nu maar hier neergestreken, aangezien de camping die wij geboekt haddden, totaal niet aan de verwachting voldeed bij aankomst. We hadden namelijk geboekt bij natuurcamping Vlintenholt in Odoorn. Op de website van deze camping stond vermeld dat de camping midden in de drentse natuur, de staatsbossen van Staatsbosbeheer, gesitueerd was. De website liet prachtige foto’s zien en ook de sfeer op de website sprak ons zeer aan. Echter bij aankomst, afgelopen zondag, viel ons een enorm hinderlijk geluid op. We liggen namelijk direct aan de N34, de doorgaande provinciale weg die dwars door Drenthe richting Ommen/Zwolle loopt. Een drukke weg op zondag, laat staan op werkdagen. Wij houden van de rust in de bossen en dit was alles behalve dat. Een mooie camping, maar niet midden in de natuur dus. We waren wat aan de vroege kant en de receptie was nog dicht. Wel stonden er 2 mobiele nummers die we konden bellen indien receptie gesloten. Deze namen niet op, dus wij dan maar rondje op camping lopen om zo ver mogelijk van de weg een plek te vinden. Wat opviel was dat de camping nagenoeg leeg was en wat er aan kampeerders stond, leken ons inwonende permanente kampeerders, zeg maar “scheidingsgevalletje en nog geen huis hebben types”. Ook achterin de camping was het verkeer nog luidrichtig te horen. We gingen dus echt vragen om de boeking ongedaan te maken.

De vrouw des huizes kwam om 14.00 uur aanlopen en in de receptie ontstond een bijzonder gesprek nadat wij vroegen of wij van de boeking af konden, met de onderbouwing van de redenen. De dame was verbolgen en zei dat ze niets hoefden terug te betalen gezien de RECRON voorwaarden. Daar had ze ook gelijk in, maar vragen mag toch? Ook zeker gezien het feit dat er nu niet echt drommen van mensen voor de poort stonden om hier de plek te bemachtigen. Overal lees je dat de campings vol zijn en hier alles leeg, dus meer mensen zouden last hebben van zo’n drukke weg. De repliek van de dame was dat je in een cabrio ook geluid om je heen hoort….huh??? Wat heeft de cabrio te maken met een rustige plek op een camping, waar je voor je rust komt. In mijn cabrio lees ik niet, slaap ik niet en is geen kampeermiddel. Nou….ze zou het aan haar man vragen want de geluiden zaten tussen onze oren. Dat klopt! Heel veel geluiden…. Haar man was redelijker en gaf aan dat als je je eraan stoort, dat je dan ook niets ander meer hoort en gaf aan dat hij het geld van de boeking zou terugstorten op onze rekening, minus administratiekosten a 15 euro. Prima en bedankt voor de coulance! Wij weg naar nu dus deze camping in Schoonoord en helemaal blij na aankomst. Wat een plek, wat een rust, wat een omgeving! Gewoon prachtig!

Daarom nu dan ook geen woorden meer, maar uitsluitend de mooie foto’s van Miriam, gemaakt tijdens onze wandelingen met Joep. De afgelopen dagen waren heerlijke relaxdagen. Vanaf morgen weer activiteiten met auto, fiets en op schoenen. We besluiten dan ook om tot het einde van deze vakantie hier te blijven. Deze vakantie staat dus volledig in het teken van Staatsbosbeheer en hun natuurkampeerterreinen.

Geniet mee met de foto’s hieronder!

5 t/m 7 September 2020: Cabriorit en waterlekkage

8 september 20205 november 2025 / martin&miriam

We zijn inmidddels de acclimatisatie-periode voorbij en leven volgens vaste patronen de eerste ochtenden op ons vakantieverblijf. Eerst lekker wakker worden, 1e ronde met Joep, koffie, douchen en aankleden, lezen en vervolgens bepalen wat we gaan doen die dag. Niks spannends aan eigenlijk, maar zo lekker kneuterig samen in ons huis op wielen. Tussen de middag is het een grote ronde met Joep lopen en doen we de blauwe route, die we al eerder hebben gedaan. We lopen lekker en kiezen ervoor om het rustig aan te doen onderweg. Joep ruikt van alles in de bossen en als ie wat hoort in de bossen, staat ie op scherp en blijft stokstijf staan. Mooi om te zien!

Wat boffen we met het weer en daarom besluiten we maar om vandaag een cabriorit te plannen en morgen een fietstocht. We maken het rondje met Joep af en pakken de spullen voor een leuk autoritje langs de Maas. We programmeren de GPS op kortste afstand, geen snelwegen en veerdiensten toegestaan. De besluiten om langs de Maas richting Bergen, Arcen, Swolgen, Geijsteren en weer naar Affferden te rijden. Een rit van ongeveer 1,5 uur, waarbij we hopen nog ergens op leuk plekje te lunchen. Onderweg genieten we van rijden met de open kap. De omgeving is hier prachtig en we meanderen langs de Maas, kleine boerenweggetjes en kleine gehuchtjes als Well, Bitterswijck, Broekhuizen, om vervolgens bij Arcen met pontje over te steken. Het valt enorm op dat het enorm druk is overal. Op de terrassen, fietsers op de dijkjes, bij de Hertog Jan Brouwerij, echt overal is het beredruk. Na de overtocht met pontje, rijden we naar Swolgen, Tienray, Meerlo, Wanssum, Geijsteren weer terug naar de camping in Afferden. We gaan niet onderweg lunchen. We zoeken de Corona risico’s niet op aangezien Miriam met veel mensen in aanraking komt met haar werk en ik uiteindelijk ook. Waarom zouden we het risico nemen?

Terug bij de caravan maakt daarom Miriam weer een heerlijk ovenbroodje met soort van Bruchetta klaar en aangezien het onze 29e trouwdag was, doen we eens gek: we drinken er een wijntje bij zo midden op de dag. Heerlijk samen gezeten en de rest van de middag avond in relaxstand voor de caravan. We vinden het fantastisch, dit leventje zo; in de bossen, super rustig om ons heen en de geluiden van alle dieren in de buurt..geweldig!

In de avond is boven verwachting de TV via 4G router goed te ontvangen, dus hebben de laatste uurtjes van de avond gezellig binnen gezeten en TV gekeken. Omstreeks koffietijd in de avond koelt het echt af en wordt de lucht vochtiger. Met alleen de vloerverwarming in caravan aan, is het al behaaglijk in de caravan en vermaken wij ons prima.

Totdat Miriam opeens ontdekt dat er water in de bestekla, onder de gootsteen ligt. Dat is even schrikken en we maken de boel weer droog en houden rekening met een kapotte sifon. Het is te donker om goed te bekijken dus morgenochtend maar even goed bekijken. Zo geschiedde en Miriam had voor de zekerheid ook even de Adria Caravan pagina op Facebook gevraagd of iemand ook ervaring had met hoe op te lossen als je geen reserve sifon bij je hebt. Fantastisch om te zien dat direct daarna onze eigen dealer Boer Caravans uit Wezep meteen contact opnam met ons om aan te bieden om nieuwe sifon naar ons toe te sturen, zodat wij einde middag deze konden ontvangen. Wat een topservice! Aangezien op onze camping geen receptie of iets dergelijks is en ook geen postbus op officieel adres, ging dit niet lukken. Daarom heeft Boer Caravans aangegeven bij welke dichtsbijzijnde Adria dealer er een sifon klaar kon liggen. Moest voor de zekerheid wel met deze dealer even foto’s sturen van onze sifon, zodat ik niet voor niets die kant op kwam. Het is namelijk toch nog ruim 35 kilometer rijden naar Herpen. Ook bij deze dealer alleen maar supergoede en vriendelijke medewerking mogen ontvangen. Na diverse mailtjes heen en weer sturen met foto’s, kwam het bericht dat ze nog 1 exemplaar op voorraad hadden liggen. Ik moest voor de zekerheid wel de oude meenemen. Tja, dat betekent dat ik het zelf moest doen een aangezien ik niet de handigste ben, voelde ik stress opkomen. En dan ook nog eens tijdens de vakantie! De stressboog werd nog hoger toen ik erachter kwam dat ik per ongeluk alleen maar kruiskopschroevendraaiers had meegenomen ipv mix met gewone schroevedraaiers. Stom! Maar een vriendelijke buurman met een enorme Hornbach-uitstraling (je kent het wel; kale kop, combatbroek, soldatenkistjes en t-shirt met daarin 6-pack lijf….net als ik maar ik heb fust ipv 6-pack!) benaderd om te vragen of hij wat had voor mij. Dat had hij! Top!

Ik dus helemaal zelf de sifon eraf gehaald en bij terugkomst ook de nieuwe er weer op gemonteerd. Nu zie ik jullie denken: dat zijn 2 handelingen!! 2 handelingen met 2 schroefjes!! Klopt! Maarrrr…je moet je successen in kleine klusjes zoeken als je 2 linker handen hebt. Miriam speelde het goed mee en prijsde mij de hemel in met zoveel technisch vernuft en inzicht om deze megaklus tot een goed en bloedeloos einde te brengen. Toen ook nog bleek dat de lekkage officieel hiermee ten einde was, hebben wij dit op gepaste wijze gevierd vanzelfsprekend.

Daarna weer grote ronde met Joep gelopen een andere richting door de bossen, afwasje gedaan en geborreld voor de caravan. Buren naast ons hebben ook een hondje, Mim, die lekker met Joep speelt binnen ons gaas-territorium, terwijl er stukje verderop een hond woont, die Joep elke keer wil aanvliegen als ie voorbij loopt. Geweldig om te zien dat die kleine veldheer gewoon van zich afbijt en zich het kaas niet van het brood laat eten. Zeker geen kaas!! Maar de eigenaar van deze nogal heftige hond Tjibbe, wil vanavond met haar man uit eten en vraagt aan ons of ze haar mobiele nummer mag afgeven, zodat we haar kunnen bellen als haar hond overlast veroorzaakt, wanneer deze alleen in caravan blijft tijdens hun restaurantbezoek. Dat willen we wel en het is prima verlopen allemaal. Tjibbe was de rust zelf!

Eerlijk gezegd is dat wat wij wel jammer vinden; het niet meer uit eten gaan als we Joep bij ons hebben. Alleen laten in caravan vinden we niet prettig en meenemen naar restaurant durven we niet aan, aangezien Joep vorig jaar tijdens de vakantie, sterlijk vervelend was tijdens een lunch in restaurant in Frankrijk. Voelt erg ongemakkelijk kan ik je zeggen. Ondanks dat we veel voor onze kleine man overhebben, is dit wel een dingetje.. Maar vanmiddag gaan we met hem fietsen en doen we weer een poging om ergens te kunnen lunchen op een terras. Kijken of dit weer eens gaat lukken. Jullie lezen het vast bij het volgende blog. Morgen breken we ons kamp hier op en verkassen wij naar Sint Antonis.

10 – 15 September 2019: De Vlagberg in Sint Anthonis en stoppen met camperen!

14 september 20195 november 2025 / martin&miriam / 15 reacties

Vanaf het moment dat we dinsdagmiddag het dorp Sint Anthonis binnen rijden en de laatste lange weg van 2 kilometer naar de Staatsbosbeheer Natuurkampeerterrein De Vlagberg toe rijden, heeft Joep herkend en begint te springen en kwispelen in de camper. We zijn thuis! Zo voelt het elke keer als we hier naartoe rijden. We komen hier nu voor het vijfde jaar met de camper en het verveelt nog geen seconde. We checken in en zoeken een prachtige plek in de zon, tussen de bomen en met dus veel privacy. We kunnen het niet goed beschrijven waarom dit voor ons zo’n magische plek is, zodat jullie kunnen voelen wat wij voelen. Maar het gevoel dat je in de natuur staat en direct de bossen inloopt, terwijl als je wel wat vertier wilt of gewoon een gezellig terras / restaurant wilt bezoeken, dan kan dat binnen 1,500 meter. Ook boodschappen doen is hetzelfde verhaal. Zeer dichtbij en prima dorpje om naast de supermarkt, ook nog de ambachtelijke slager en bakker te bezoeken. Ze hebben zelfs een Gall en Gall! Nou, dan is onze (citroen)schijf van 5 snel ingekocht!

Na het installeren van onze spullen, gaan we meteen voor een fikse wandeling door de bossen en genieten van de nog een beetje in bloei staande heide en lopen door zandpaden en langs heideheuvels. Elke dag doen we dit een paar keer en ook onze fietsen hebben we gebruikt voor een paar mooie ritten door het brabantse land waar het licht nooit uit gaat, zingt Guus Meeuwis. Nou…bij ons gaat het licht elke avond ongeveer 22.30 uur het licht uit. We leven de hele dag buiten en doen meer activiteiten dat dat we de laatste weken hebben gedaan. We belonen ons met een paar keer een heerlijke lunch bij de Heksenboom, het restaurant waar we vorig jaar ook hebben vertoeft, maar toen de bediening om te janken was. Dat was nu niet het geval. Het was prima!

Maar gedurende deze dagen is er een andere discussie tussen ons beiden ontstaan, waar de uitkomst misschien als schokkend wordt ervaren; we gaan zeer waarschijnlijk stoppen met onze camper. Het voelt nog steeds als een knoop in vooral mijn buik (kan dus best een grote knoop zijn…), maar als we de laatste vakanties van afgelopen jaar eens eerlijk evalueren, komen we tot de conclusie dat we elke keer toch een auto missen. We vinden het rijden en leven in onze camper erg fijn, maar vooral het fietsen in het buitenland vinden we niet prettig. In Frankrijk, Italië, Engeland, Schotland, Duitsland moet je of langs de drukke wegen fietsen of je fietst tegen bergen op met je tong op je knieën. Nu zijn we beiden niet zo sportief om dit leuk te vinden. Ik vooral niet, want als we dan eindelijk een dorp binnen fietsen en we gaan even op terras zitten, moet ik eerst zuurstof vragen en wat tissues om mijn bezwete bolle toet afvegen, tot afschuw van andere terrasgasten. Het wandelen idem dito. We vinden wandelen erg leuk om te doen, maar niet in de bergen dus. Dit betekent dat dan de actieradius om dingen te doen kleiner is, dan wanneer je met auto makkelijker overal komt en dan daar ter plekke behapbare wandelingen doen. Eerlijk gezegd komen we dus tot de conclusie dat de camper dus minder goed bij ons past dan een caravan.

We gaan dus onze superfijne, jonge en helemaal naar onze zin camper inruilen/verkopen om vervolgens een caravan te kopen. Of misschien toch hier in Sint Anthonis een mooi chalet kopen? Dan kunnen we dit ook delen met onze schoonouders, (schoon)familie, vrienden die er dan ook gebruik van maken?

Daarom zijn we ook deze week bij recreatiepark Ullingse Bergen geweest, ook in Sint Anthonis. Restaurant de Heksenboom hoort hierbij en de ligging van dit park is waanzinnig mooi. We hebben een paar prachtige chalets digitaal bekeken en ook dit zien we wel zitten. Miriam is zo vreselijk gelukkig/happy in deze omgeving. Bossen, mooie natuur, direct vanuit de tuin van je chalet zo in die omgeving kunnen lopen en toch je eigen huisje en comfort daarin hebben, dat leek ons ook wel wat! Daarnaast ook nog eens een gezellig dorp met voldoende horeca in de buurt in het brabantse land, lijkt ons ook voor de komende jaren wel een mooi alternatief. Dan gaan we daarbuiten om nog wel een paar keer met auto ergens een huisje huren in Schotland of zo….

Wij vol goede moed naar de receptie van deze Ullingse Bergen chalet-park en melden ons om een tweetal chalets te willen bekijken. De dame haar ogen begonnen direct te twinkelen; handel!

Voordat we het gesprek goed en wel begonnen waren, keek ze opeens over de balie en zag daar een eigenwijze teckel Joep zitten die haar met zijn ontdeugende ogen aankeek. Oh nee….u kunt hier niet kopen want wij zijn een hondenvrij park. Binnen 2 seconden stond Miriam al weer buiten met de legendarische woorden; “dan niet!“

En ik riep nog subtiel; we verkopen toch ook de camper, dan kan Joep toch ook voor een goede prijs weg….? Het antwoord van Mir zal ik hier maar niet herhalen.

Wel heel jammer dat dit park dus niet mogelijk was, maar toen we later op de avond nog eens alles op een rij zaten te zetten en besloten we dat een chalet het niet ging worden. Een caravan past beter bij onze levensstijl en onze gewoonten. Dat was de finale conclusie van deze avond.

Nu is dat ei gelegd, maar komen we meteen met het volgende probleem dat op ons pad komt; we hebben net een andere kleinere auto gekocht, want we gingen downsizen, en deze auto mag geen caravans trekken omdat het ook nog eens een hybride auto is die maar tot 625kg mag trekken. Tjee….dat gaat wel heel snel deze vakantie; en de camper willen verkopen en ook nog eens een auto die we nog maar 1 maand hebben weer inruilen…..het is onrustig in ons hoofd. We besluiten dan ook maar om eerst maar eens de camper te koop te zetten en dan wel weer zien wat we doen.

Ik schrijf het nu allemaal in ons blog en merk dat ik er nog wel wat last cq onwennig bij voel, maar Miriam is er wel uit. Die heeft voor haarzelf een praktisch en financieel plus en min verhaal gemaakt en wil wel doorpakken. Ik ben het er wel mee eens, maar het voelt nog niet zo…

De komende weken maar eens wat reacties om ons heen ervaren en het laten bezinken allemaal. Morgen rijden we weer naar huis, na een heerlijke vakantie met elkaar. We hebben de afgelopen 2 weken ruim 2500 kilometer gereden en zijn via Picardië, Normandië, Bretagne, Loiredal, Champagnestreek uiteindelijk in ons geliefde St. Anthonis aangekomen en daar de afgelopen dagen met erg veel plezier weer vertoeft. De camper heeft het weer voortreffelijk gedaan, lekker in geslapen, lekker in avonden binnen naar TV gekeken en ook nog eens zuinig gereden ten opzichte van de vorige camper met vergelijkbare reizen.

Jammer was het wel dat mijn werk een wat drukverhogend effect had op deze vakantie, maar we hebben allebei weer zin om aan de slag te gaan en verder met het maken van plannen.

We hebben al tientallen caravans digitaal bekeken en auto’s onder de loep genomen wat voor ons de beste vervolgstappen zullen zijn. We wachten maar af de komende maanden….

Deze website zal op termijn dan een kleine naamswijziging doormaken; Camperjoy.com zal dan caravanjoy worden, want het blog bijhouden dat blijven we doen omdat we dat leuk vinden!

14-16 december 2018: Landgoed De Wielewaal te Zeewolde

16 december 20182 mei 2025 / martin&miriam / 6 reacties

Dit weekend was ons eerste weekend met de Lambortinki 2.0. We wilden graag er mee weg om te ervaren of alles aan boord werkte zoals het zou moeten en te wennen aan alle nieuwe techniek, ruimten, kastjes, bedden, zithoek, autogedeelte en natuurlijk de automatische schotel testen met Canal Digitaal om voetba…uuuh The Voice te kijken natuurlijk!

Ik had vrijdag de laatste 2 uurtjes vrij genomen bij mijn opdrachtgever in Lelystad om zodoende de camper klaar te maken voor vertrek, terwijl Miriam het nog super druk had met de kapsalon om al haar klanten netjes de kerstdagen in te laten gaan qua haardracht.

We hebben nu een Burstner Nexxo camper en de techniek in deze camper is wat geavanceerder dan onze good old Eura Mobil. Logisch aangezien er zo’n 15 jaar verschil in leeftijd in zit. De piepjes en lampjes kwamen direct al op mij af toen ik de koelkast aanzette, de gasflessen aansloot en de watertank wilde vullen. Wat bleek; er zitten allemaal alarmeringen op knoppen als de energie wegvalt of andere energie geselecteerd moet worden. De grootste problemen kwamen met het vullen van de watertank. Elke keer als het water erin zat, piepte er weer een sensor en liep al het water eruit. Boekjes erbij en al lezend kwamen we erachter dat er een vorstbeveiliging op zit. Als je de vloer- en leidingverwarming niet aan hebt en de temperatuur komt onder de 4 graden (en dat was het!), dan gooit een klep de tankafsuiter open om al het water te lozen ivm bevriezen van de leidingen. Toen maar de specifieke verwarmingen aangezet en inderdaad; het water bleef zitten.

Omstreeks 17.30 uur konden we weg met de camper en zijn we op pad gegaan naar een camping in de buurt. Via de campercontact-app had ik Landgoed De Wielewaal in Zeewolde gevonden en zonder al teveel verwachtingen op pad gegaan naar deze Flevolandse camping.

Dit landgoed grenst aan de grens met Nijkerk en Bunschoten op fietsafstand.

Nu is Zeewolde niet het episch centrum van cultuur en horeca-technisch vertier, maar omdat we voor de rust kwamen, hebben we dus weer gekozen voor een natuurkampeerterrein.

Daar aangekomen waren we zeer aangenaam verrast. Wat een prachtige omgeving, fraaie faciliteiten en superplek om te staan. Ook de beheerder uitermate vriendelijk.

Vooral alle natuurrijke kampeernisjes langs het water door middel van schiereilanden maakt dat je hier echt op super plekken kunt staan. Met uitzicht op waterpartijen en de achterliggende bossen, waan je je echt midden in de natuur.

Wij kiezen nu voor het gemak voor de camperplaatsen die vlakbij het verwarmde en nette sanitairgebouw staan. Ook deze plekken zijn voor de camperaars ruime prettige plekken.

Overzicht camperplaatsen De Wielewaal Zeewolde

De camping is gesitueerd in Het Hulkesteinse Bos. Deze ligt in het vroegere stroomgebied van de rivier de Eem.

Tijdens onze wandelingen daar, waar ook prachtige fietsroutes zijn te maken, zijn we op ontdekkingstocht gegaan en zijn we via het Laaksestrand, met een fraaie waterlijn langs het Nijkerkernauw gelopen om vervolgens de bossen in te lopen.

Op de gevarieerde bodem van zand, klei en veen groeit een afwisselend bos met veel verschillende boomsoorten. Vooral het zuidelijke deel van het Hulkesteinse Bos is heel gevarieerd met dikke woudreuzen, plasjes en poelen waarin het wemelt van het leven. Overal zagen we sporen van eekhoorns, hertjes, konijnen en ander flora en fauna. Zeker nadat we zondagmorgen wakker werden en een sneeuwdek om ons heen zagen. De afgelopen dagen hebben we lekker gewandeld met onze Joep en de kilometers liepen we vanzelf weg met elkaar. Wat een mooie omgeving is het daar in ons eigen Flevoland. En die kleine viervoeter van ons had de tijd van zijn leven.

Wat was ie op speurtocht en hij heeft waarschijnlijk nu een kwispelspierscheuring…tjonge wat word je vrolijk als je hem zo ziet rennen, vliegen, springen en op alles reageren wat ie om zich heen ziet. Ook wij genieten samen van dit weekend. We vinden heel snel onze routines in de camper en ervaren dat deze camper wel veel meer comfort biedt dan de vorige. Vooral de verwarming is zeer behaaglijk en de separate douche is ook prettig. En dan hebben we het nog niet over de bedden. Heerlijke matrassen en het nogal hoog liggen is ons goed bevallen. Door de grote garage onder onze bedden, moeten we een 3-treeds trappetje omhoog om onze bedden te bereiken. Joep heeft ze ook gevonden!

Even wennen, maar ook dat is goed bevallen. Ook het rijden met de camper is zoveel meer rustiger dan de oude camper. Het rijdt als een personenwagen en met meer vermogen dan de vorige. Relaxt rijden zo!

We hebben weer plannen gemaakt voor de komende maanden en zeggen net tegen elkaar dat de Wielewaal in Zeewolde onze weekend-basislocatie gaat worden voor de komende tijd. Lekker na een drukke werkweek even een weekendje weg in je mobiele 2^ehuis in een natuurrijke omgeving en ook nog eens dichtbij huis. Top!

Tijdens dit weekend was Miriam ook weer erg druk met de fotografie omdat er zoveel mooie natuurdingetjes te zien waren en daar wordt mijn Mirreke erg blij van! We hebben echt genoten dit weekend en besloten om volgend weekend met kerst ook weer 5 dagen weg te gaan met de camper. Dan laten we weer van ons horen waar we verzeild zijn geraakt. Maar ook die locatie zal menigeen verrassen qua soort locatie. We hebben er zin in om die paar dagen weer te vertoeven in ons nieuwe huisje!

10 t/m 14 September 2018: Rondje ellende door Elsas, Vogezen, Zuid Duitsland en Venray

14 september 20185 november 2025 / martin&miriam / 3 reacties

Voor de mensen die enigszins een donkere kant hebben of zelfs aan de anti-depressiva zitten, zou ik aanraden om dit blog over te slaan en niet te lezen. Zoals jullie in het vorige blog hebben kunnen lezen is onze vakantie niet erg lekker begonnen en ik kan een tipje van de sluier oplichten: het is er de afgelopen week niet beter op geworden. Maar….het is niet zo donker of het wordt altijd weer licht! Zo zullen we ook eindigen met dit blog, dat beloven we! Dit relaas is wat langer door alle omstandigheden deze week. (cliffhanger!!…..blijf lezen!!)

Afgelopen maandag zijn we uit Limburg vertrokken om het mooiste weer in de nabijheid op te zoeken, namelijk de Elsas in Frankrijk. Ondanks dat we bij elkaar hadden aangegeven dat we niet veel kilometers te willen gaan maken en in Nederland blijven, sloeg het weer in Nederland om en dus op zoek naar een nieuwe dosis zonne-energie. Het voordeel van een lang stuk rijden met de camper is het feit dat Miriam dan met haar enkel rustig kan blijven zitten met het been omhoog en ik ook een paar uur kan zitten omdat Miriam geen commando’s geeft wat ik allemaal moet doen, nu zij immobiel is. Een duidelijke win-win dus!

Onderweg verliep alles op rolletjes. De Lambortinki ging als een speer en mooi op tijd kwamen we op de plek van de bestemming aan. Ook Joep is werkelijk geweldig onderweg. Hij geeft geen krimp en ligt heerlijk te slapen in zijn bench of op een kussen achter onze stoelen. Onderweg een paar keer stoppen om hem uit te laten en meteen buiten kwispelend vrolijke teckel. Niks te klagen dus!

We hadden op internet naar een natuurcamping gezocht omdat we daar het beste gedijen. In de Elsas zouden we gaan staan op Camping Huttopia te Wattweiler. Een prachtige camping gericht op buitenleven en adventure-activiteiten. Niet schrikken hoor; ik ga niks doen hier! Bij aankomst even inchecken en we mochten een plek uitzoeken waar we maar wilden, maar als we echt rust wilden moesten we meer naar beneden op de camping rijden, daar was het het rustigst. Tijdens het naar beneden rijden langs de beroerde wegen van de camping kwamen we op het laagst punt van de camping aan op prachtige plekken midden in de bossen. Ook een klein ultramodern 2^e sanitairgebouwtje tot onze beschikking, dus de komende dagen konden we lezen, lezen en nog eens lezen. Miriam was echt nog te immobiel om onze normale activiteiten te kunnen uitvoeren; wandelen en fietsen. Mooi weer erbij, koelkastje gevuld voor de komende dagen en dus in passieve stand. Na het opbouwen van ons kamp bleek dat de stroomaansluiting niet werkte, dus ik moest naar de receptie om hierover melding te maken. Aangezien de receptie helemaal boven op de berg was en wij beneden stonden, een fikse wandeling via steile weggetjes noodzakelijk. Totaal buiten adem en nadat 90 liter zweet via alle porieen vanuit mijn corpus hadden verlaten, kwam ik luchtig binnenstappend bij de receptie aan. De heer van de receptie zei dat ie het meteen op ging lossen en weg was ie op zijn fiets. Aangezien de wet van de zwaartekracht in mijn voordeel werkt als ik naar beneden moet lopen, liep ik als een hinde ook weer terug naar mijn camper. Alleen ging de massa soms te snel aan de haal met de neerwaartse beweging en leek het zowaar alsof ik rende….om net niet te vallen… Maar goed, na terugkomst bij de camper beval akela Miriam dat ook heerlijk even de was gedaan moest worden, het chemisch toilet geleegd en gereinigd moest worden en dat de afvalzakken naar de container moesten worden gebracht. Al deze faciliteiten waren boven op de berg.

Nou….dat viel even tegen. Weer die takkeberg op. Een klimgeit zou er niet eens aan beginnen, maar ik moest dus met volle wasmand, daarna nog een keer met chemisch toilet en tot slot nog een keer met lege flessen en vuilniszakken omhoog. Niet lopend in ieder geval. Hup..mijn fiets van de drager af en ik fietsen met mijn e-bike. Dat was ook geen succes en steeds bijna vallend zo langzaam en weer hevig zwetend naar boven. Ik zag er als een berg tegenop. Na een paar dagen hier te hebben vertoefd, begon het te vervelen dat statische op 1 plek. De druppel was dat Miriam naar boven wilde wandelen om een biertje op het barterras van de camping te nuttigen. Wandelend en vloekend aangekomen boven, bleek door omstandigheden de bar gesloten te zijn. Toen was de maat vol in deze hel; Wij dus weer spullen ingepakt na 2 nachten en op zoek naar een meer toegankelijke plek om te gaan staan. In alle eerlijkheid moeten we melden dat het een prachtcamping was, maar niet voor immobiele personen. Jammer!

Onze keuze was toen gemaakt om naar de Vogezen te rijden om zodoende terecht te komen op een erg fraaie camping aan een bergmeer en ook met mooie weersverwachtingen de komende dagen. Er zat een supermarkt bij, een restaurantje en super uitzicht vanaf de camping op het meer. Ik zal jullie nu maar waarschuwen dat dit een recorddag is dat we op 3 campings hebben uitgeladen en ingeladen. Nadat we op Huttopia alles hebben ingeladen, gingen wij op pad naar Camping Les Jonquilles in Xonrupt-Longemer in de Vogezen.

De route was werkelijk geweldig om te rijden. Via mooie landbouwgebieden en leuke kleine dorpjes begonnen we aan een bergetappe met onze Lambortinki. Deze heette de Brabont Pas.

De Bramont-pas is een pas van het massief van de Vogezen , oplopend tot circa 1000 meter hoogte. Het scheidt de Lorraine en de Elzas , en is de provincie grens tussen de Vogezen – stad La Bresse – en de Rijn – Common Wildenstein .

De pasweg, die het hele jaar begaanbaar is, heeft aan de Elzas zijde een zeer kronkelig profiel dat veertien haarspeldbochten verbindt. Het is echt een prachtige weg met mooie vergezichten en dus tot zover ging de dag weer prima.

Bij aankomst bij de Camping Les Jonquilles werden we hartelijk ontvangen en kregen we een mooie plek toegewezen. Plek 80, grote kavel op hoek van een straatje, onder een boom, met uitzicht over het meer. Wij helemaal superblij, want het voelde ook goed meteen. Hup! Alles uitpakken en lekker alles klaarmaken voor een gezellige lunch buiten. Mir maakt er altijd echt een feestje van door echt uit te pakken met plankje met lekkere spullen erop, wijnkoelertje met flesje Rose en biertje voor de butler! Heh….gezellig! We zitten net en er komen een partij wilde wespen op onze af en bedekken al het eten en ze blijven maar komen in grote getalen. Shit…wij schrikken ervan en proberen nog met netjes het eten af te schermen. Geen ontkomen aan! Echt, tientallen wespen als een kluwe om ons hoofd aan het zwermen en op ons eten! Kwaaier kun je me niet krijgen….aan mijn eten komen!!

PHOTO-2018-09-14-15-01-05

We waren er weer klaar mee en dus al het eten weggegooid. Vervolgens zitten ze om Joep heen en wordt onze kleine veldheer in zijn lip gestoken. Zijn botox-lip ziet er heel indrukwekkend uit. Zo zielig hoe dit kleine viervoetertje schrok en overstuur was. Wij nog overwogen om ergens anders op het terrein te gaan staan en nog gekeken of we een wespennest in onze boom zagen zitten, maar konden niets vinden. Andere mensen zeiden ook dat ze veel last hadden van wespen, maar dat ze wat ons overkwam nog niet eerder hadden gezien. We waren beiden ook gedoucht, dus dat kon het ook niet zijn….

PHOTO-2018-09-14-15-01-45

De wespen bleven maar komen en ook nu zaten ze in de camper en onder de luiken. Wij keken elkaar aan en zeiden dat we hier geen zin in hadden. Inpakken maar weer en op pad.

Volgende etappe op deze dag was richting Freiburg te Duitsland om dan daar maar in het Zwarte Woud ergens een plekkie te vinden. Dat was niet zover rijden en dus kwamen we daar einde van de middag aan op een camping die we goed vonden eruit zien. Mensen, wat een drukte in deze streek met pensionada’s met campers, caravans en tenten. Alle campings die we wilden zaten vol. Bij een camping die we wilden, boden ze nog wel aan om met onze camper op de parkeerplaats te gaan staan. Wel voor het volle pond natuurlijk…dacht het niet! Wij dus weer zoeken en uiteindelijk begin van avond op Ferienpark Badenweiler te Badenweiler aangekomen. We waren het zo zat dat we eigenlijk al blij waren dat we een plek hadden. We hadden namelijk van tevoren gebeld. Bij aankomst hadden we de keuze om dichtbij het sanitairgebouw te staan of een plek met fraai uitzicht. Doe maar met fraai uitzicht zeiden we. Wij blij en hoopten dat we de komende dagen hier zouden kunnen blijven staan. Stom dat we niet vooraf de plek zijn gaan bekijken, maar ja…

Nou, het mooie uitzicht was waarschijnlijk een Skoda Fabio uit 2003 en een chateau caravan. Nu is chateau natuurlijk wel frans voor een kasteel, dus was dat dan het mooie uitzicht? En net boven de heg op 5 meter afstand zagen we nog het topje van een berg op afstand. Tevens stond naast ons een man die op zijn camper groot had staan: Jezus Leeft en aan de andere kant stond een ouder echtpaar die net een nummertje hadden gemaakt, want we hoorden een gepiep uit de caravan komen en de man had rode knietjes toen hij de caravan uitkwam. En dat alles binnen 3,5 meter van ons. Aangezien we altijd op natuurkampeerterreinen staan met grote plekken met veel privacy, kunnen jullie je wel voorstellen wat wij de volgende ochtend hebben gedaan. Inpakken en met gierende banden weg van hier. Wel heerlijke flammenkuchen gegeten op de camping.

De volgende ochtend zien we dat de komende week in Nederland weer fraai nazomerweer is en besluiten we weer naar Nederland te vertrekken. Duur rondje Europa met hoop ellende en weinig plezier. Ook onderling voelde deze week niet prettig. Miriam veel last van enkel die kobaltblauw is en net zo dik als mijn middel. We zitten duidelijk niet in ons ritme. Niet wandelen en niet fietsen.

We gaan op pad en besluiten om de rit in 1 dag te doen, dan zijn we tenminste op de plek. De rit gaat via uitsluitend de snelweg en gaat zeer voorspoedig tot aan 50 kilometer voor de nederlandse grens. Een file van 2 uur door een ernstig auto-ongeluk, waarvan het slachtoffer het niet meer kan navertellen. Er is dus een familie met heel veel intens verdriet en in dat licht valt dat geneuzel van ons in het niet. Dus dat beseffen wij ons ten zeerste. We hebben zin in de week in Nederland en nu alleen nog maar in positieve stand!

PHOTO-2018-09-14-15-01-56

Met Miriam gaat het overdag beetje bij beetje beter met haar enkel en doordat we in Nederland zijn, hopen we weer te kunnen fietsen over vlakke ondergrond. We komen aan op Landgoed Geijsteren in Geijsteren, vlakbij Venlo. Dit is ook een natuurkampeerterrein en is een groot veld waarop caravans staan. Ziet er netjes uit maar ook weer erg vol en druk. Ook hebben zij een groot bosperceel en daarop ligt camping de Buizerd, midden in een natuurgebied. Dat spreek ons meer aan en we besluiten om daarheen te rijden. Daar aangekomen zien we een terrein dat helemaal ons ding is. Midden in de bossen, mooie en ruime plekken voor de rest niet zoveel toeters en bellen. Knus sanitairgebouwtje en maar 5 caravans op het terrein. Bij de receptie op het landgoed hadden ze aangegeven dat we gewoon ergens konden gaan staan waar wel wilden, de beheerder kwam later op de avond wel even gedag zeggen. We kiezen een erg fraaie plek uit bij een open plek tussen de bomen om zodoende ook nog veel zon op ons perceel te krijgen. Vinden we erg lekker!

Nadat we weer kamp hadden gemaakt waren we meteen in een andere stemming en hebben we lekker buiten gegeten op de Safari Chef BBQ en tot ongeveer 21.00 uur buiten gezeten. Toen naar binnen gegaan en nog even een filmpje gekeken. Joep is ook helemaal door het dolle hier. Hij kwispelt er lustig op los en ook het wandelen in de bossen is zijn lust en zijn leven. De vakantie kan nu in volle glorie aanvangen….dachten we!

We hebben een enorme rel veroorzaakt op deze camping en dit heeft geleidt tot een enorme ruzie waar de beheerder heeft moeten tussen springen voordat Miriam en ik wat tikken zouden krijgen. Erg heftig allemaal en we stonden nog enige tijd te beven op onze benen… dit hadden wij nog nooit meegemaakt. Wat was het geval?

We hoorden vanmorgen een andere campingbewoner, die tegenover ons staat op 30 meter afstand, tegen de beheerder klagen over onze camper en dat wij op een mooiere plek als hem stonden. Aangezien ik hoorde dat het over ons ging, ben ik ernaar toe gelopen en gevraagd of er een probleem was met ons.

De beste meneer, 80 jaar oud, maar kranig baasje, begon meteen van leer te trekken wie ik wel niet was om op die plek te gaan staan, als er nog 30 andere plekken beschikbaar waren. Zo’n achterlijke verhuisauto (hij bedoelde onze camper) tegenover zijn uitzicht. Van die yuppen die van hun laatste centen perse een tandemasser camper moesten kopen en niets, maar dan ook niets te zoeken hadden op een natuurkampeerterrein. En dan ook nog die klotehond en dat net om de camper heen. Belachelijk!

Ik bleef rustig en begreep niet wat het probleem was. Ik antwoordde dat ik een plek mocht uitzoeken waar ik maar wilde en dat ik het met hem eens was dat ik ook irritant vind als er zoveel plekken zijn, dat mensen dan toch “dicht” op elkaar staan. Maar achterin het bos was het zo dicht bebost, dus niet veel daglicht en dat we dat niet wilden en dat deze plek waar we nu staan het meeste zon had. En dat ik vooraf gecheckt had of grote tandemasser campers welkom waren en honden welkom waren. Het net rondom de camper hadden we ook gevraagd aan beheerder, gezien onze eerdere ervaring op de Veluwe, en ook dit was geen probleem. Sterker; hij vond het een brilliante oplossing.

Maar de man ging maar door en werd agressiever en feller. Vingertje tegen mijn borst aandrukken, schreeuwen en de beheerder werd nerveuzer en voelde zich erg opgelaten richting ons. Maar de oude man begon te schelden en zelfs toen ik zei dat hij ons toch niet kwalijk kon nemen dat wij hier voor hetzelfde plezier van de natuur staan te genieten als hij, met zijn caravan of de buren met een tentje, maakte geen indruk bij de gefrustreerde meneer. De discussie ging maar door, totdat Miriam er bij kwam staan en zei dat de meneer moest stoppen met ons als probleem te zien, maar bij de camping moest zijn als hij vond dat grote campers niet mogen of zo. Toen liep het baasje kwaad op mijn Mirreke af en begon haar uit te schelden en te schreeuwen tegen haar. Toen ging bij mij de rem eraf en heb ik hem verteld dat ie zijn oude gestoorde kop moest houden, mafkees dat je bent. Ga dan lekker in je eentje in een bos staan. Op een camping staan nou eenmaal ook andere kampeerders met allemaal hun eigen wensen. Nou…..dat was weer een lontje voor hem om te ontbranden en de beheerder sprong er tussen om hem weg te houden. De vrouw van hem kwam er ook bij en trok hem terug naar zijn caravan.

Maar dit wil je toch niet? Zo’n ruzie om een plekkie? Wat bleek: de man had ons plekkie gewild omdat hij al de hele week op een plek stond waar een familie naast hem stond met veel gekakel. Ons plekkie mocht ie niet hebben, want die was niet beschikbaar. Wij komen binnenrijden en zetten hem daar wel neer. En dan ook nog zo’n groot ding voor zijn deur.

Na een paar minuten kwam het oude baasje naar Miriam toelopen om zijn excuses aan te bieden, vervolgens vroeg Miriam aan mij om hetzelfde te doen. Vanzelfsprekend gedaan en inmiddels hebben we het helemaal bijgelegd en begreep ook hij dat hij ons niets kwalijk kon nemen. Nog even gezellig gepraat over wat voor reizen ze allemaal gemaakt hadden en dat hij in zijn nadagen geen zin had in ruzie. Wij ook niet. Alles goed gekomen en weer rust op de camping.

Na deze aflevering van Dallasty Crest of welk soap dan ook, hebben we onze fietsen gepakt en zijn we met een hele mooie rit door de omgeving naar Venray gegaan en door de natuur en landerijen weer terug op de camping gekomen om lekker te lezen en in ontspanningsstand te komen.

Het waren niet onze beste dagen tijdens onze vakanties, maar hopelijk kunnen we de komende dagen weer genieten van ons eigen landje. We blijven hier een paar dagen staan, want dit is wel een top 5 locatie uit onze natuurterreinen. Echt een mooie fijne plek. Volgende week willen we nog naar Twente een paar dagen, maar we zien wel.

PHOTO-2018-09-14-15-02-06

17-19 Augustus 2018: Natuurkampeerterrein SBB De Kijl te Schoonoord en Kamp Westerbork

20 augustus 20182 mei 2025 / martin&miriam

Dit weekend staat het camperweekend gepland met onze vrienden Kees en Jose. We proberen elk jaar een weekend te plannen om met elkaar een paar dagen gezellig met elkaar op pad te gaan met onze campers. Vorig jaar was dat jammer genoeg niet gelukt en nu dus wel. Aangezien we ook Drenthe wat vaker aan willen doen besloten we weer om een Staatsbosbeheer camping te bezoeken. Vorig weekend waren we in Borger/Drouwen en nu staan we op de Kijl in De Kiel, vlakbij Schoonoord. We zijn benieuwd wat het ons gaat brengen als we na ons werk op vrijdag rustig richting Drenthe kachelen. Kees en Jose rijden vanuit hun basiskamp Scherpenzeel (Friesland) naar de plek en we zien elkaar daar, hadden we besloten.

Vrijdag was een beetje een drukke dag met nog allerlei werkafspraken, boodschappen doen, camper vullen, koelkasten vullen. Jaaaaa, we praten inmiddels over koelkasten, aangezien we van mijn zus Annette een handig klein extra koelkastje hebben gekregen. Handig voor de drank….Kan die tenminste uit de camperkoelkast en kunnen we meer daarin kwijt. Aangezien ook Kees en Jose niet spugen in een glaasje geestverruimende vloeistoffen, is het heul handig!

Ook onderweg op de weg was het beredruk. Net geen filerijden, maar het scheelde niet veel. Even een snel broodje gescoord bij een tankstation, want de lunch was erbij ingeschoten. De tijd nemen om even in camper een broodje klaar te maken namen we ook niet. Raar maar waar…

Aangekomen op de camping werden we al hartelijk gegroet door Jose met hun beagle Ollie. Afwachten hoe dat met onze Joep zou gaan, want beide viervoeters hadden nog geen kennis gemaakt in het afgelopen jaar. Nou..dat zat meteen helemaal snor en erg leuk om te zien hoe ze met elkaar lopen te dollen. Onze plek was weer prachtig en ook de plek daarnaast, waar de fraaie camper van Kees en Jose stond was ook super! We konden tussen de bomen doorlopen om bij elkaar op het “erf” te komen. Wat een supercamping is dit weer zeg! Erg veel privacy, schone faciliteiten en zoals we gewend zijn; fraaie natuur!

Maar we begonnen eerst met een nat uur. Even alles uitruimen, stroom aansluiten, luifel uit, stoelen eruit, tafel eruit en de fietsen van het rek af en ik weer nat van het zweet. Daarna gezellig bij elkaar even een biertje en wijntje drinken samen. Een nat uur dus…

De rest van de middag rustig aan gedaan en kijkend hoe de beide honden met elkaar spelen en heel rustig naast elkaar gaan liggen om een dutje te doen. Het probleem met een teckel en een beagle is echter dat eten en snaaien hun lust en hun leven is. Elke keer als we een toastje pakten, dan zaten direct beide Dyson’s met hen reebruine ogen ons aan te kijken. En ik deel geen voer dus bij mij kansloos.

Als avond eten met elkaar hadden we bedacht om het lekker simpel te houden en op onze pizzasteen verse pizza’s te maken met verschillende ingredienten. Was super gelukt en erg lekker allemaal. Het uit de hand eten van de pizzapunten was nogal een dingetje, maar aangezien ik doorgaans verantwoordelijk ben voor de afwas kon ik heel goed leven met uit de hand eten. De avond verliep super gezellig en redelijk op tijd in ons mandje terecht gekomen.

De volgende ochtend beide stellen in eigen tempo wakker worden en ieder zijn eigen dingetje doen. Fijn gevoel is dat, dat je niet je verplicht voelt om het hele weekend bij elkaar op de lip hoeft te zitten. Na het ontbijt en een beetje rondlummelen besloten Kees en Jose op de scooter nog wat boodschappen te gaan doen voor het avondeten en Miriam en ik gingen een stuk fietsen en ook nog even Orvelte bezoeken, aangezien mijn drentse collega’s hadden aangegeven dat dat leuk was. Nou, dat klopte zeker!! Het is een dorpje waarin je, als je op de Brink loopt aldaar, je honderd jaar terug in de tijd gaat. Hele mooie boerderijtjes, huisjes, schapenkooi en verschillende ouderwetse ambachten worden daar in het hoogseizoen opengesteld in winkeltjes, schuren en op straat. Genoeg horeca om ook even een terrasje te pakken en de wereld voorbij te zien scharrelen. Wel behoorlijk toeristisch, maar zeker niet massaal. Na Orvelte weer op de fiets gestapt om verder met de route te gaan.

De omgeving is hier geweldig om te fietsen en we vinden het zelfs veel leuker en afwisselender dan in Borger vorige week. We rijden door mooie bospaadjes, vergezichten over de landerijen, kleine gezellige dorpjes en het weer was ook wederom lekker om in te fietsen. Opeens wordt er getoeterd naast ons als we een houten bruggetje overrijden. Komen we Kees en Jose tegen met de scooter. Of we even een bakkie samen gingen doen op het terras in Schoonoord. Wij laten dat ons niet 2x voorstellen dus wij meteen naar het terras in Schoonoord. Daar neergestreken nog wel even gelachen op het eind. We zaten daar op het punt om weg te gaan, toen er een dame aankwam lopen. Laten we zeggen dat deze dame nou niet echt was uitgerust met ook maar 1 van de 7 schoonheden die de mens kan hebben. Zelfs naar die ene moest je nog zoeken.

Miriam vertelde dat haar moeder dan altijd zei: Daar zou een hond zich schor op blaffen als die haar zou zien. De dame liep echter ons terras op en toen Joep haar zag, bleef hij maar blaffen tegen haar en stopte ook niet toen we hierom vroegen. Ook Kees en Jose liepen meteen het terras af om weg te gaan. We kwamen niet meer bij. Het bleek om een serveerster te gaan. Het terras was leeg toen we aankwamen en toen we weggingen.

De avond samen lekker gegeten en vlees op de BBQ gebraden en de avond in gepaste sfeer laten verlopen. Veel over reizen gehad en over handige camper-weetjes. Altijd leuk om met hun hierover te praten, want we leren elke keer weer een hoop handigheidjes erbij. Nu over het chemisch toilet en de schoonmaak daarvan. De details laat ik achterwege.

De volgende ochtend stond in het teken van alles weer opruimen en inladen, maar dit alles wel in een zeer relaxt tempootje. Even de laatste afwas doen, de BBQ schoonmaken, even laatste bakkie koffie samen doen en weer ieder zijn eigen weg verder. Kees en Jose plakken er nog een nachtje in Scherpenzeel aan vast en wij willen nu we zo dichtbij Westerbork zijn, het Kamp Weterbork bezoeken. Beiden zijn er nog nooit geweest en willen het “graag” eens zien. Mooi om te zien dat zoveel ouders met hun kinderen ook het Kamp bezoeken om deze zwarte bladzijde in onze moderne geschiedenis te laten zien aan hun kroost. In de hoop dat zoiets nooit meer gebeurd. Nou….we weten inmiddels beter…maar toch!

Kamp Westerbork (Duits: Judendurchgangslager Westerbork) was tijdens de Tweede Wereldoorlog een doorgangskamp in de voormalige gemeente Westerbork in Drenthe. Het kamp was een voorportaal waarvandaan ruim 100.000 in Nederland wonende Joden en 245 Roma per trein werden gedeporteerd naar concentratie- en vernietigingskampen in Duitsland, Polen en Tsjechië.

Het kamp werd door de Nederlandse regering in 1939 gebouwd als Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork om Joodse vluchtelingen uit Duitsland op te vangen. Ruim twee jaar na het begin van de Duitse bezetting, op 1 juli 1942, namen de nazi’s het kamp over, waarna Westerbork functioneerde als doorgangskamp. Bij de overname maakten de nazi’s gebruik van de reeds bestaande kampstructuur van het vluchtelingenkamp.

De overgrote meerderheid van de gevangenen verbleef slechts enkele dagen tot weken in het kamp, een relatief klein aantal verbleef maanden tot soms zelfs jaren in het kamp. Zij die langere tijd in kamp Westerbork verbleven leerden, na de eerste schok van arrestatie en deportatie naar Drenthe te boven te zijn gekomen, kamp Westerbork kennen als een kamp waar de leefomstandigheden relatief goed waren.

Maar toch kunnen we ons niet voorstellen dat dit ooit heeft plaatsgevonden in ons land. Als we er rond lopen daalt er een somberheid over je heen en zie je toch redelijk goed door middel van animaties, borden en audiofragmenten wat er heeft afgespeeld. Vooral het veld met alle 107.000 gekleurde paaltjes met verschillende hoogten om de volwassenen en kinderen aan te tonen maakt bij ons een enorme indruk. Het doet ons ook denken aan het jodenmonument in Berlijn.

Na dit bezoek aan Kamp Westerbork komen we weer terug bij onze camper. Door de wandeling door het Kamp en de 3 kilometer wandeling die we vooraf hadden gemaakt, had Joep ook zijn uitje gehad en gingen we huiswaarts. Onderweg waren we stil tegen elkaar, door onze gedachten aan het Kamp. Miriam en ik staan altijd zeer vrolijk en positief in het leven, maar zijn toch een beetje van slag.

Al met al kunnen we terugkijken op een zeer gezellig weekend met fijne vrienden in een mooie omgeving. Ondanks het bezoek aan Westerbork, wat natuurlijk een totaal andere lading heeft.

De komende weekenden blijven we thuis aangezien we allemaal sociale activiteiten hebben en kunnen we de camper weer goed schoonmaken voor onze volgende vakantie over een paar weken. Ook thuis is het leven mooi, dus ons hoor je niet klagen!

10 t/m 13 augustus 2018: Natuurkampeerterrein Borger, Drenthe

15 augustus 20182 mei 2025 / martin&miriam / 2 reacties

Afgelopen vrijdag hadden we ons tweede opeenvolgende weekend weg met de camper geprogrammeerd. Normaliter gaan we nooit in het hoogseizoen de weekenden weg, maar aangezien het mooie weer ons zo lekker is bevallen, besluiten we dus om een paar weekenden erop uit te plannen. Ik weet niet of jullie ons vorige blog gevolgd hebben, maar doordat het afgelopen weekend in Nunspeet nogal enerverend is verlopen, zijn we persona non grata op onze geliefde Veluwse campings, door Boswachter Nadine. Daardoor moesten we uitwijken naar een ander natuurkampeerterrein van Staatsbosbeheer, aangezien dat uiteindelijk wel onze favoriete kampeerplekken zijn.

Maar voordat we inhoudelijk op ons laatste weekend ingaan, willen we toch jullie het formele statement van Boswachter Nadine en Staatsbosbeheer niet onthouden. Voor de sensatiebakken onder jullie, weet ik zeker dat jullie het willen lezen. Boswachter Nadine is nogal viral gegaan afgelopen week. Veel reacties op ons blog gehad en ook via twitter reageerde Staatsbosbeheer dat ze onze oplossing voor Joep met het schapennet eerder een goede prettige oplossing vonden, dan de stelling van Nadine. Maar goed, hierbij de officiele reactie op het schapennet-conflict:

Goedemorgen mevrouw Lammertink,

Wij hebben uw reactie doorgestuurd naar de beheerster. Zij heeft nogmaals een uitgebreide uitleg gegeven waarom een afgezette plek niet wenselijk is op de natuurkampeerterreinen op de Veluwe. Hierbij ontvangt u van ons deze uiteenzetting zoals zij deze aan ons gestuurd heeft:

Het hekwerk dat om de camping heen staat is ongeveer een meter hoog en stopt enkel zwijnen maar geen ander wild. De hekken hebben een machete van kippengaas zodat voornamelijk de achterpoten van herten en reeën niet door het hek kunnen steken en dan een rot smak maken als ze verkeerd aanspringen. Dit machete is vorige week nog gecontroleerd door de vereniging van het Edelhert. Herten en reeën kunnen dus de camping op (evenals dassen, vossen, konijnen, vogels etc.) Dit is ook de realiteit op de campings van de Veluwe. Rasters, en zeker niet strak gezette rasters, dubbelgevouwen of waarvan het extra los op de grond ligt, vormen een risico voor het wild en ik wil dit risico tot een minimum beperken. Ik zou er niet aan moeten denken dat we een dier op de camping moeten bevrijden en mogelijk afmaken in bijzijn van gasten en kinderen.

Honden binnen een raster reageren anders dan aangelijnd. Ze worden waaks op het afgezette deel en volgen alle mensen die langslopen. Dit vinden veel medekampeerders niet fijn en veroorzaakt dus overlast. De spelregels van het toestaan van een hond op de camping zijn duidelijk, geen overlast voor andere campinggebruikers. Een hond aan de lijn is meer werk voor de eigenaar maar de eigenaar is ook degene die ervoor kiest om met de hond op vakantie te gaan en degene die ervoor moet zorgen dat de hond geen overlast veroorzaakt.

Ik kan geen onderscheid maken in de reden waarvoor mensen een raster of andere afscheiding plaatsen. Ik kan enkel bepalen of het afscheiden van de plaats wel of niet is toegestaan. Juist omdat dit een natuurkampeerterrein betreft wil ik voorkomen dat iedereen zijn kampeerplaats als een eigendom gaat afzetten. Dit zou het grootste deel van onze gasten tegenstaan en afschrikken.

Wij vertrouwen erop u hiermee voldoende geïnformeerd te hebben. Indien u nog vragen heeft horen wij dit graag.

Wel…voor ons dus geen Veluwse natuurkampeerterreinen van Staatsbosbeheer meer. We snappen eigenlijk niet wat nu echt het probleem is, aangezien rondom de camping dus een hek staat en het terrein volledig afsluit. Het kleine wild komt er niet in, en uitsluitend bij herten en reeen zou het een groot risico zijn. Dat ons schapennet dan tot een probleem leidt zou kunnen, maar gezien het feit dat we het nog nooit gehoord hebben bij een andere camping, maakt het dat deze uiteenzetting geen beleid is, maar een persoonlijke invulling van een specifieke boswachter.

Dat een aangelijnde hond minder overlast bezorgd dan een hond die omlijnd los mag lopen in een beperkte ruimte, gaat er bij ons helemaal niet in. Wij herkennen het niet in ieder geval. En ja…als kinderen vlak langs het net rennen, dan blaft ie even, maar na 3x ook niet meer. Het waakse gedrag zit er bij een teckel wel in, daar heeft het net geen invloed op.

Nadat we dus besluiten om niet meer naar de Veluwe te gaan, is onze bestemming voor dit weekend de Natuurkampeerterrein van SBB in Borger. Nadat we de boodschappen na het werk hadden gedaan, konden we lekker vroeg op pad. Beiden waren direct na de middag klaar met werk en dus weer gezellig op pad, met onze fietsen achterop.

Drenthe vinden we een erg prachtige provincie als we langs de route mooie landschappen zien. Nu heb ik het genoegen om een paar dagen per week in Hoogeveen en omgeving te mogen werken, dus ik was al een tijdje overtuigd van al het moois dat deze regio te bieden heeft. Aangekomen in Borger direct onze spullen in de juiste positie buiten gezet om heerlijk koud biertje en wijntje te drinken. De plek is wederom heerlijk ruim en het uitzicht riant van je af kijkend de bossen in.

Miriam en ik hebben onlangs een nieuwe BBQ gekocht voor bij de camper; een Cadac Safari Chef de Luxe. Een gas-bbq met grill, wok en paella pan als uitrusting. De eerste avond hebben we broodje gegrilde kipfiletstrips gegeten met rode ui, rucola, tomaat en truffelmayonaise. Erg lekker. Nespresso en sambuccaatje als dessert en heerlijk de hele avond buiten kunnen zitten totdat de regen losbarstte.

Deze ging de hele nacht door en toen we de volgende morgen, na weer een super lekkere nacht geslapen, wakker werden, was het weer nog steeds erg onstabiel. Om dan te gaan fietsen zagen we niet zo zitten.

Maar eerst even verse broodjes door de plaatselijke bakker op camping aangeleverd gekregen en heerlijk ontbeten. We staan versteld hoeveel handel er voor de bakker vanaf de camping nog gedaan wordt. Ik moet lang in de rij staan om mijn 4 cadetten en wat lekkers bij de koffie uiteindelijk mee te krijgen. Hilarische gesprekken tijdens deze rij. Ook de laatste 2 aardbeiengebakjes werden door 6 mensen in de rij begeerd en per opbod verkocht…geweldige sfeer onderling en veel gelachen. Dat belooft weer een mooie dag te worden.

De hele ochtend lekker gelezen, gebabbeld en een beetje rondom de camper aanklooien met de gewone dingetjes. Maar omstreeks 13.00 uur klaarde het weer zo op, dat we besloten om onze e-bikes aan te zetten en een mooie route te gaan rijden die we vanuit Route.nl hadden gedownload. Een route van 25 kilometer vinden we in deze fase van conditie-opbouw om te gaan fietsen helemaal voldoende. Ook omdat die kleine veldheer Joep ook deze tijd in zijn rieten mand achterop de fiets moet vertoeven, vinden we dat ver genoeg. Het werden er uiteindelijk 45 kilometers en een rode bavianenkont! Tjesus wat zitten die zadels beroerd en ik was er klaar mee. Terwijl de route die we reden echt een mooie was. Vele landschappen, brinkdorpjes met knusse pleintjes en vooral erg vriendelijke mensen. Gemoedelijk wel te verstaan.

De route loopt niet zoals gepland en daar kwamen we al achter nadat we 3 keer Borger tegenkwamen in de route en evenveel aantal mammoeten. Nu komen we mammoeten niet meer dagelijks tegen, dus de bevestiging dat we in een verkeerd rondje zaten was duidelijk……20 kilometer voor jan met de korte achternaam gefietst en decubitus op mijn derriere. Wel een prachtige route, dat wel!

Langs de route komen we ook nog het Drentse Hunebedden Centrum tegen. Een toeristische attractie waarin de hunebed en zijn geschiedenis centraal staat. Het was er best druk en lopend langs de verschillende stenen, moesten we denken aan Jim, onze amerikaanse vriend uit Atlanta die ooit eens op een emotioneel geschiedkundig schots slagveld liep waar veel rotsblokken lagen en antwoordde op de vraag wat ie ervan vond; aah, just a bunch of rocks…nothing else to see! Nou…dat was dit ook wel een beetje.

M7JrzCsUTWGJWheIZ7b7Qg

Maar zoals al eens eerder gezegd; Miriam en ik zijn cultuurbarbaren en niet echt museumgangers.

Na terugkomst bij de camper, gewoon onze normale routine. Even de camping scannen wie weg is en wie nieuw. Veel mutaties en na deze vaststelling weer begonnen aan de avondmaaltijd tijdens een natje en droogje. Lekker zitten bomen over onze toekomstige plannen met de camper. Een nieuwere camper of nog lekker met deze doorgaan. We vinden hem nog steeds geweldig, maar hij is uiteindelijk wel al 18 jaar oud. Voorlopig gaan we er nog mee door en als we in 2020 een paar maanden achtereen weg willen, zien we wel hoe we ervoor staan qua werk, inkomen, tijd, middelen, etc. De Lambortinki is echt ons 2^ehuis en we zijn er nog steeds superblij mee. Zo erg dat we toch nog besluiten om een kleine cosmetische ingreep aan het voertuig te laten uitvoeren. Ik bedoel; botox, borstvergroting, bil liften, wenkbrauwen tatoeeren is allemaal maatschappelijk geaccepteerd, dus een kleine ingreep aan onze op leeftijd zijnde koets moet ook kunnen. We laten jullie nog wel weten wat het gaat worden…

Zondagochtend lekker wakker worden, aangezien het zonnetje schijnt en dus lekker buiten ontbijten op de Cadac. Lekker uitsmijtertje, nespresso, broodjes en in een slow tempo gedoucht en aangekleedt. Ook deze dag hebben wij de hele dag op deze camping, aangezien we geboekt hebben tot maandag. Niet dat we tot maandag blijven, maar het kan wel! Dan opeens contact met onze vrienden Harry en Els van onze plaatselijke Lelystadse hotspot lunchroom Harrels (Har en Els…..Harrels….daar is over nagedacht en toch word het vaak in het engels uitgesproken….). Of we zin hadden om samen te lunchen. Nou, dat is altijd gezellig samen dus volmondig ja gezegd op dit voorstel. We vonden wel dat ze moesten weten waar we stonden, namelijk 140 kilometer van Lelystad vandaan, namelijk in Borger. Miriam en ik dachten dat ze zich een hoedje zouden schrikken, maar nee hoor, de horeca-iconen zaten al in de auto en waren al onderweg. Geweldig leuk en spontaan toch.

Wij zouden in de tussentijd nog even een kleine route rijden langs allemaal mooie hunebedden, zodat we ongeveer gelijktijdig zouden aankomen in Grolloo. Want daar zouden we afspreken om te gaan lunchen. Nou….dat kleine rondje fietsen werd weer een ronde van ruim 40 kilometer omdat we ons verreden hadden. Toen we uiteindelijk aankwamen in Grolloo op het terras van het restaurant, zat ik eerder met mijn geirriteerde kont / cloaca in de honden-waterbak dan Joep…. Ik mis mijn scootertje soms… Maar eerlijk is eerlijk; het was wel weer een mooie fietstocht.

Samen gezellig geluncht en daarna de laatste 7 kilometer gereden terug naar onze camping. We waren beiden bekaf en toen we een uurtje zaten na te puffen, zeiden we dat we beter nu al naar huis terug konden gaan in plaats van zondagavond laat. Zo gezegd zo gedaan en om 20.30 uur waren we weer thuis na een heerlijk weekend Drenthe.

PHOTO-2018-08-13-10-54-49[3]

Ook volgend weekend gaan we weer naar Drenthe, maar dan met onze vrienden Kees en Jose. Ook camperaars en ons jaarlijks weekendje vorig jaar was erbij in geschoten, dus nu dit jaar gelukt om samen te plannen. Natuurkampeerterrein De Kijl in Schoonoord is nu de geselecteerde camping. Wederom Staatsbosbeheer! We hebben er weer zin in!

3 t/m 5 augustus 2018: Camping Nieuw Soerel te Nunspeet en Boswachter Nadine

6 augustus 20182 mei 2025 / martin&miriam / 8 reacties

Vrijdagmiddag direct na het werk konden we weer op pad met onze Lambortinki. Gezien het feit dat we een paar weken geen activiteiten in het weekend hebben, willen we de komende weekenden proberen om weg te gaan met onze camper. Ook onze e-bikes staan achterop om lekker te gaan fietsen in de natuur op de Veluwe. We hadden geluk want we konden al om 4 uur in de middag weg, dus we zagen ons al lekker zitten met ons natje en droogje in de schaduw naast voor de camper. Aangezien onze favoriete weekend-campings van Staatsbosbeheer en Natuurkampeerterreinen niet meer mooie plekjes vrij hadden, zijn we dus terecht gekomen bij Staatsbosbeheer camping Nieuw Soerel te Nunspeet. Hier zijn we ook al een paar keer geweest en ook erg goed bevallen. Met goede zin dus vrijdagmiddag onderweg naar Nunspeet.

Aangezien ik persoonlijk de camper had ingepakt en geladen met alles wat we nodig denken te hebben (dus altijd teveel bij ons…), kon ik bij de vraag van Miriam waar de accu’s van de e-bikes lagen, alleen maar even met mijn adamsappel slikken…oeps…..vergeten! Ik had ze in mijn handen gehad op het laatste moment, maar zag toen dat de schuifpui naar de tuin nog open stond en de pomp van het zwembadje nog aan stond. Tja…accu’s weer even weggelegd en toen dus daarna vergeten. Aangezien we al bijna bij Nunspeet waren, waren de beide opties; of niet fietsen het weekend of toch maar even terug gaan om ze op te halen. Weg voordeel van vroeg onder de luifel zitten.

Het was bloedheet vrijdag en Miriam en zeker Joep had geen zin om terug te gaan. Miriam en onze directeur Joep eerst afgezet bij camping om in te checken en konden dan samen alvast een mooie wandeling door het bos maken om de tijd te doden dat ik heen en weer naar Lelystad moest rijden. Klein voordeel, door deze situatie, was dat we onze nieuwe techniek in ons huis konden testen. We konden op afstand toegang tot ons huis verschaffen aan ons buurmeisje om te checken of de accu’s nog op tafel lagen. Werkte perfect!

Toen ik uiteindelijk weer terug op de camping was, onze camper een soort van “ asociaal “ neergezet op het veldje; met de ingang naar de bosrand ipv sociaal met ingang naar het veldje. Hierdoor hadden we veel schaduw in deze hitte en meer privacy, voor zover we dat nodig hebben. Na installatie van al het meubilair en luifel en fietsen van het rek, zijn we gaan wandelen met Joep door de bossen en heide rondom de camping. Normaal een erg mooie omgeving met vele kleuren en geuren, maar nu zijn we enorm geschrokken van de waanzinnige droogte overal. Een enorm bladendek onder de bomen met gedroogde bladeren, veel verstuiven van het zand, dorre heide en hooivelden in plaats van grasvelden. Tjonge, tjonge….nu zie je pas echt de impact van deze belachelijk warme zomer, die al zo lang duurt. We hebben te doen met de agrarische sector en hopen dat we deze kunnen ondersteunen de komende tijd. Want dat zij grote schade leiden dat is wel duidelijk!

Na terugkomst op de camperplek, konden we ons opmaken voor een gezellige avond. Traditioneel voor de vrijdag aten we spare-ribs, oven-aardappeltjes en groenteschotel van onze geliefde traiteur ‘l Appetit en eindigden we gezellig met een koffie en likeurtje. Heerlijk gelezen en plannen gemaakt voor de komende jaren op het gebied van de vakanties. Was topavond!

Zaterdagochtend lekker wakker worden in ons eigen tempo en buiten ontbijten en lezen. Via de handige fietsknooppunten-app een mooie route gemaakt om straks te gaan fietsen met onze nieuwe Amslod Highland en Newton. We zijn er superblij mee, ondanks dat er meteen na aanvang van de rit een slepend geluid onder het spatbord van Miriam haar fiets naar voren kwam. Het blijkt om de kabelboom te gaan die aanloopt tegen de bovenkant van de band. Hinderlijk geluid, maar we besloten om direct na weekend monteur van Amslod ernaar te laten kijken. Even later bij een soort van noodstop bleek ook mijn stuur niet bestand tegen de druk en zakte naar beneden in een andere stand. Ook niet handig, maar goed op te lossen. Komt goed.

We hebben een prachtige rit door de natuur gemaakt, hoofdzakelijk bospaden en langs mooie glooiende heide-heuvels.

Maar wat een volk op de fiets tegenwoordig! Het was drukker op de fietspaden dan op de provinciale wegen aldaar. Dat gaat volgens ons tot problemen leiden als dat zo doorgaat met de groei van het aantal fietsers. Wat ook nog opviel was dat mensen niet meer gewend zijn om elkaar te groeten. Miriam en ik groeten standaard iedereen die ons tegemoet rijdend passeren. Geweldig om te zien hoe mensen schrikken daarvan en dan 20 meter later terug groeten of niet. We zeggen dat de wereld zo verhard en als we dan vriendelijk gegroet worden, dan schrikken we ervan! Wij gaan gewoon door met groeten in ieder geval, want als je dwars door iemand zijn aura rijdt, mag je toch wel even gedag zeggen is ons motto!

Zaterdagavond na het fietsen had Miriam zich verheugd om buiten te gaan koken op onze nieuwe Cadac Chef gas-bbq. Deze BBQ heeft een grilplaat, paella-pan, wok en groot deksel met temperatuurmeter. Een aantal heerlijke recepten zijn er al op bedacht, dus we gaan het meemaken binnenkort. (Overigens onderstaande foto is van ontbijt)

PHOTO-2018-08-06-11-04-20

We zaten lekker buiten bij de camper en de Cadac Chef stond al paraat om onze avondmaaltijd te verhitten, totdat er opeens een mevrouw naast ons stond en zonder zichzelf voor te stellen aan ons, meteen duidelijk maakte dat het net rondom de camper moest verdwijnen. Dit (schapen)net is bedoeld om onze teckel Joep meer bewegingsvrijheid te geven op “ons” perceel en ons meer rust te geven doordat we niet steeds zijn lijn tussen stoelpoten, tafelpoten, wielkassen en andere obstakels hoeven te verwijderen. Niemand heeft er last van en dit doen we al sinds we Joep hebben en veelvuldig op Staatsbosbeheer campings staan. Geen enkele boswachter heeft er ooit een punt van gemaakt en ze geven juist aan dat ze dit juist een prima oplossing vinden.

Boswachter Nadine dus niet! Er is beleid en dit beleid geeft aan dat er geen netten oid mogen worden gebruikt om een rustig campingbeeld te geven. Honden dienen te worden aangelijnd. Punt uit!! Vooral het feit dat ze zich niet voorstelt, geen welkom heet, niet vraagt of we het naar onze zin hebben, geen informatie over de omgeving, geen Staatsbosbeheer kleding draagt en qua gastvrijheid niet herkenbaar is ten opzichte van alle andere ervaringen bij de SBB campings, maakte dat ik vroeg wie zij nu eigenlijk was.

Nou…..dit was geen handige vraag voor deze net in dienst getreden, wat op macht beluste jongedame. “IK ben de boswachter hier!!!”

Zo zie je er niet uit, zeg ik nog……oeps…foute opmerking…het mondje kwam nog strakker te staan, het ooglid begon te trillen en haar stem werd nog wat hoger in de discussie die toen ontstond.

“Wij begrijpen het niet; aangelijnd is aangelijnd, maar omlijnd is ook aangelijnd. Joep kan nergens heen, valt niemand lastig, voelt zicht prettiger en wij voelen ons prettiger. Wat is het probleem? We hebben met vele collega boswachters van jou gesproken in die 16 bezoeken aan jullie campings verspreidt over Nederland met dit schapennet. Niemand heeft er iets van gezegd, behalve dat ze het vindingrijk vinden en begrijpen. Niets over beleid!

Wij gaan dan ook nu het net niet weghalen of overtuig ons hoe jullie beleid is omschreven.”

Boswachter Nadine dacht er anders over: IK maak met u de afspraak dat morgenochtend het net weg is! En toen ging ze…..Maar ze kwam terug. Meestal zie je op zondag nooit de boswachter, maar deze dame wilde haar gezag laten gelden en moest even herladen, maar wij wisten: She will be back!!

We hebben ietwat opgefokt de avond doorgebracht en ons voorbereidt op de dag die komen gaat: Nadine’s Revenche II”

Miriam heeft haar huiswerk gedaan en rechtstreeks contact gezocht met het hoofdkantoor van alle SBB campings en gevraagd naar het beleid en uitgelegd wat de situatie was. Dezelfde avond kregen wij nog antwoord van SBB en wel het volgende: ze konden niets vinden over dergelijk beleid tegen het schapennet en vonden het wederom juist inventief gevonden. Een officieel antwoord zou nog volgen.

De volgende ochtend bij het ontbijt kwam Akela Nadine er weer aanlopen. In vol ornaat uniform dat alleen maar gebruikt mag worden bij inauguraties van het koninklijk huis of overlijden van prominente boom of zo…. In ieder geval zag ze er top uit, onze Nadine!

“WAT hadden wij afgesproken met u?” sprak ze in meervoud als persoon en Uniform….

Nou….wij hadden niets afgesproken en u droeg gewoon iets op. Wat we overigens niet gaan uitvoeren. Totdat duidelijk is wat uw beleid is, vanuit SBB oogpunt en niet uw dictoriale oogpunt.

Oeps…hier worstelde onze Nadine toch even met haar repliek….opeens was er sprake van Boswachter Frits, die zij opvolgt als boswachter. Wij kennen namelijk boswachter Frits en die heeft namelijk zelf gezegd dat ie het net een NETTE oplossing vond destijds dat wij stonden op camping te Drie bij Ermelo.

Nogmaals onze standpunten uiteengezet en dat wij contact hadden met het hoofdkantoor van SBB om met een officieel beleid naar buiten te komen. Dan hebben wij er vrede mee. We halen dus vandaag geen net weg en gaan zo lekker fietsen.

Nadine worstelde nog steeds en zei tot slot; “nou, ik zal dit meenemen!”

Ik denk naar het werkoverleg of zo, want het net meenemen dat zou toch niet gebeuren als we aan het fietsen zijn. We sloten niets uit bij Nadine en haar domeins- en machtsgeilheid!

Nadat we wederom een heerlijke tocht gefietst hadden, kwamen we terug op de camping (het net stond er nog!) en hebben daar nog even in de zon gezeten tot einde van de middag. Toch samen ruim 80 kilometer gefietst in dit weekend. Toen nog een wandeling met onze Joep door de bossen gelopen en ons laatste avondmaal daar op de camping genutigd.

Vervolgens de afwas even doen, alles opruimen en om 20.30 uur reisden we weer af richting huis. Het was weer een heerlijk weekend samen en de komende weekenden staan ook weekendjes gepland, dus laat de zomer nog maar even blijven. Maar regen, veel regen hebben we nodig om de enorme droogte tegen te gaan. Liefst even niet in de weekenden…..

5 t/m 8 juli 2018: De Vlagberg te Sint Anthonis, Noord Brabant

7 juli 20185 november 2025 / martin&miriam / 3 reacties

Vandaag de laatste dag van onze heerlijke vakantie. Voor het eerst sinds jaren willen we allebei niet naar huis. Meestal in de laatste week van de vakantie kijken we al weer in onze agenda en lezen we vaker weer onze werkmail en begin ik alweer te bemoeien met de werkmail die voorbij komt. Deze week en deze hele vakantie niet. Waarom vragen we ons af? Nou….het was gewoon geweldig! Vooral het weer hielp enorm mee natuurlijk. Wat hebben wij geboft; vanaf het moment dat we van huis vertrokken tot de dag van vandaag uitsluitend zonnig weer met zomerse temperaturen tussen de 25 en 30 graden. Wat wil je nog meer in eigen land?

Afgelopen donderdag zijn we vertrokken vanuit Afferden naar deze plek in Sint Anthonis. De oplettende lezers hebben inmiddels al gemerkt dat we hier eerder en vaker zijn geweest. Maar wij kunnen echt iedereen de Staatsbosbeheer campings aanraden. Tenminste; als je van rust en natuur houdt!

We hebben bij aankomst op de Vlagberg eerst onze vuilwater tank geloosd in de daarvoor bedoelde put en meteen een volle tank schoon water tot ons genomen, om zodoende lekker de komende dagen in onze eigen douche te kunnen douchen. Een goede keuze geweest want ondanks dat de sanitaire ruimten hier elke dag een paar keer worden schoongemaakt, is het echt ongelofelijk hoe mensen op deze camping de toiletten achter laten. Let wel, dit is geen gezinscamping met losgeslagen jeugd, maar meer een 60+ camping in dit gedeelte van het seizoen. Het is niet druk en de mensen die er zijn, zijn ouder als ons. We drukken de gemiddelde leeftijd zal ik maar zeggen…

Maar hoe is het dan mogelijk dat mensen die dus volwassen zijn, kiezen voor een natuurlijke camping, de natuur dus weten te waarderen, met vlindernetten door de bossen lopen, het afval scheiden tot op het extreme af, dan zo’n gedrag vertonen met betrekking tot het schijten van afval in het toilet? Je kijkt toch achterom als je klaar bent met je boodschap? Je maakt de gootsteen en aanrecht toch schoon als je hebt afgewassen en laat deze toch netjes achter voor de ander die er ook gebruik van maakt? Ik kan er met mijn pet niet bij dat dit soort varkens bestaan op een natuurcamping. Maar goed…genoeg negatieve energie weer verbruikt vandaag.

Miriam had een fraaie plek uitgezocht vanaf de plattegrond, die werkelijk heerlijk was. We waren de laatste plek aan de buitenzijde van de camping, plek 33. Deze plek, zoals bijna alle plekken hier, ligt tussen de bomen in een soort nis, waar je voor de rest geen andere campingbewoner kunt zien. Als we later over deze camping lopen zien we achterin nog veel meer mooiere plekken, dus we kunnen wel stellen dat deze camping echt tot onze favorieten behoort. Op de onderstaande foto zie je de Lambortinki staan linksboven in de foto.

Nadat we alles weer hebben opgesteld en ingericht zijn we klaar voor de dag. Het middaguur op donderdagmiddag is net voorbij en we besluiten meteen de e-bikes te pakken en een route te gaan rijden die Miriam heeft gemaakt op de zeer gebruiksvriendelijke fietsknooppunten-app, genaamd “Fietsknoop”. Echt super eenvoudig om daar of een kant en klare route te gebruiken of er zelf eentje maken. Alle knooppunten in Nederland en Belgie staan erop. Wij op pad en we vinden het allebei geweldig dat e-biken. Je trapt toch aardig mee, maar voelt een fijne ondersteuning van de motor van de fiets. We rijden door de meest prachtige landschappen van deze omgeving. Veel bossen, maar ook de landweggetjes brengen je langs de mooiste plekjes van het brabantse land, waar het leven zo goed is.

Ook Joep heeft het steeds beter naar zijn zin op de fiets. Als een romeinse vorst laat deze stoere kerel zich rijden door Miriam, in zijn met koelmat voorziene riante mand. Het ontbreekt er alleen nog maar aan dat ie met een pootje naar iedereen wuift als we door de dorpjes rijden en hij echt de passanten aankijkt. Het is geweldig om te zien hoe hij in dat mandje zit en om zich heen kijkt. Af en toe draait ie zich om en bijt heel zachtjes in Mir haar rug of trekt aan haar topje. Hij heeft het echt fijn is onze mening.

Om niet meteen weer de fout te maken om de ritten te lang te maken, maken we deze dagen onze ritten tussen de 30 en 35 kilometer per dag. Prima te doen, maar toch aan het einde is het fijn om te weten dat het een voldaan gevoel geeft. Vooral als je dan aan het einde van de route een gezellig terras weet te vinden. Vlak bij onze camping zit Restaurant de Heksenboom met een groot en op het oog gezellig terras. We vonden dat we wel een biertje verdiend hadden en namen er ook nog een borrelgarnituurtje bij. Allereerst duurde het al ellenlang voordat er een bestelling werd opgenomen, terwijl op onze tafel nog steeds de borden van onze voorgangers stonden. Toen eindelijk de bestelling was opgenomen verdween het tweekoppig horecapersoneel met tafels en stoelen naar het grasveld waar ze in alle rust (het was warm, dus begrip!) nieuwe terrassen gingen opbouwen voor een concert op die avond. Iedereen klaagde om ons heen dat er niemand op het terras aanwezig was. Toen wij ons tweede drankje wilden bestellen en er geen contact was met de obers, ben ik naar binnen gelopen om daar de bestelling op te geven en te melden dat er veel mensen waren die klaagden. Ook daar niemand aanwezig, totdat de kok eraan kwam lopen, keek mij aan en zijn kop naar beneden en hup zo de keuken in zonder een woord met mij te wisselen. Uiteindelijk toch een ober even aangeschoten (het liefst met dubbelloops..) en kwam ons drankje brengen. Was geen topbeleving!

Toen we de volgende dag weer een prachtige rit hadden gemaakt (wat kun je hier mooi fietsen zeg!!) met de fietsen, kwamen we op het eind weer langs de Heksenboom. We wilden graag lunchen en doorrijden naar het dorp hadden we geen puf meer voor, dus iedereen verdient een tweede kans, dus ook de Heksenboom. Vrijdagmiddag, lunchtijd, het hele terras vol en allemaal chagrijnige gezichten. De beide top-obers waren er ook weer, maar we zagen op het terras met minstens 80-100 gasten alleen maar de oudste, chagrijnigste van de twee. Ik zal jullie het verhaal besparen, maar na 20 minuten was onze tafel van de vorige gasten nog niet leeg geruimd en onze bestelling (al is maar eerst een drankje) niet opgenomen. We zijn opgestapt en doorgereden naar het dorp Sint Anthonis om daar bij de Eetcafe De 3 Burgemeesters te gaan eten. Hartelijk ontvangen, Joep er weer wat fans en volgers op zijn Instagram-account erbij, lekker gegeten en afgesloten met een heerlijk softijsje op verzoek van Mireke weer op pad gegaan naar de camper. Daar gisteren in de namiddag heerlijk weer gelezen, gedut, gelachen weer nieuwe plannen besproken voor de toekomst. Was wederom een superdag.

Vanmorgen, zaterdag, hadden we een vroeg begin met een lekkere wandeling door de bossen en duinen van dit gebied waarin we zitten. Joep had er duidelijk zin in en daardoor wij dus ook. Miriam wilde echter al snel van de gebaande paden af en dwars door de bossen en duinen struinen om mooie dingen te vinden.

Op zich een prima idee, maar het pakte helaas anders uit. Of het heeft gelegen aan het feit dat ik nog niet gedoucht had, weet ik niet, maar het moment dat we dwars door de bossen gingen lopen, werd ik aangevallen door horden vliegen, muggen, horzels, wespen, bijen en ander gespuis. Ik werd er gek, maar vooral chagrijnig van! Voelde me bijna een ober van de Heksenboom…wat een ellende. Dat Miriam helemaal in een deuk lag van al mijn zumba bewegingen om deze onderkruipsels van mij af te slaan, maakte dat ik nog kwader werd en er klaar mee was. We hebben de wandeling afgemaakt op de gebaande paden en het was over de overlast van dit ongedierte. Ben me wel meteen gaan douchen toen we bij de camper kwamen. Alleen het douchen in onze eigen camper gaat niet meer. De douchebak is gebarsten. Neeeeeeej, niet toen ik er in stond, maar toen Miriam aan het douchen was. De douchebak is natuurlijk ook al 18 jaar oud, net zo oud als de camper en de bak is gewoon uitgedroogd en daardoor gebarsten. Balen, want we douchen eigenlijk altijd superfijn in onze camper. Contact gehad met de importeur van Eura Mobil om prijsopgave te doen voor nieuwe douchebak. Zal weer een paar honderd euro kosten, maar het moet opgelost zijn voor onze volgende trip. Ook vriend Kees, de campertechneut zal maandag even komen kijken hoe e.e.a. opgelost kan worden. Komt goed!

Dat we vandaag zijn gaan wandelen in plaats van gaan fietsen, zal te maken hebben met het feit dat na ruim 20 jaar niet fietsen, je niet opeens ongestraft in 1,5 week ruim 200 kilometer kunt gaan fietsen. Onderstaande foto geeft een goed beeld hoe we ons voelen…..

9da1f186-b0b8-4945-861c-92af116ddbc2

De rest van de dag doen we niks meer deze laatste dag. We besluiten om de restjes etenswaar uit de koelkast gezellig op te eten en voor de camper te blijven. Ook nog even met de drone gevlogen mooie beelden gemaakt. Vanavond maakt Mirreke nog even lekker risotto, rattatouille en gebraden kip op de buitenkeuken en dan beginnen we vanavond maar alvast met opruimen. Morgenochtend weer richting huis om zwager Kees zijn verjaardag te vieren. Eerst nog een zwoele avond onder de luifel, tussen de bomen, met kaarsjes aan, koffietje, sambucca en dan onder de wol.

PHOTO-2018-07-07-16-35-46

Onze conclusie is nu wel dat we het fijn vinden om in Nederland op vakantie te zijn als het weer acceptabel is. Ook verdere bestemmingen hoeft nu even niet. Noord Frankrijk, Duitsland, Belgie is prima om te vertoeven en veel te zien. Wat we niet fijn vinden is de dagelijkse verplaatsing naar een andere camping. Het liefst staan we 3 a 4 dagen op een plek, om zodoende ook ergens te zijn en te kunnen ontdekken. Op doorreis zijn, geeft een rusteloos gevoel. In 14 dagen 8 campings bezoeken is teveel en gaan we dus niet meer doen. In ieder geval hebben wij een heerlijke relaxte vakantie gehad met ook de wetenschap dat het weer enorm heeft meegespeeld in deze beleving. Het was waanzinnig lekker om weer met mijn maatjes Miriam en Joep op pad te zijn geweest! Vanaf maandag weer aan de bak en drukke week voor de boeg! Of we tussendoor nog weekendjes met camper weg kunnen weten we nog niet, dus misschien brengen we de camper ook wel een paar maanden naar de stalling. Jullie lezen het vanzelf wel bij het volgende blog van Camperjoy.

Omdat de foto’s die door Miriam gemaakt worden, altijd zoveel reactie’s oproepen, plaatsen we tot slot hieronder nog een aantal prachtige foto’s van de afgelopen dagen. Deze foto’s doen recht aan de prachtige natuur en omgeving hier en hopelijk brengt ze dat goed over op beeld.