Frankrijk

31 januari 2025: Van Roggele naar La Rochelle..

/ martin&miriam / 8 reacties

Donderdagochtend werden wij wakker in Herbeumont en stond de gehele camperplaats vol met water. Tjonge wat was het nat op alle grasgedeelten van de camperplaats. De ochtendrituelen zijn zoals ze vroeger waren bij onze vorige campers. Ik doe alles aan de buitenkant van de camper en Miriam maakt alles in de camper aan kant om te kunnen vertrekken. De camperplaats heeft prima faciliteiten om de camper te vullen met water en alles te legen wat leeg moet. We hebben redelijk goed geslapen, maar zijn beiden nog steeds verkouden met niezen en r…gelen aan toe. Dat is dus het begin van dit blog.

Na vertrek zijn we eerst onderweg naar een tankstation om te tanken voor de deze dag. We willen ongeveer 400 km rijden en het liefst tussendoor en niet over snelwegen. We schieten goed op en zien een hoop rotondes aan ons voorbij gaan. Rotonde zal vast een frans woord zijn, denk ik zo. Onderweg maken we niet veel mee, totdat we opeens geconfronteerd worden op een rotonde met een luid gebarende en toeterende truckchauffeur. Hij wijst naar onze camper op een manier dat wij denken dat er brand is of zo. Wij direct stoppen bij eerste gelegenheid en wat zien we? Onze serviceluik van de camper, waarachter de water aan- en afvoer afsluiters zitten als ook de elektra-aansluiting, staat wagenwijd open en men kijkt dus tegen een open luik aan. We vragen ons af hoe dit toch kon gebeuren, aangezien ik zeker weten de luiken had afgesloten voordat we gingen rijden vanmorgen. Miriam wist het opeens en ze had gelijk. Vanmorgen stonden we even langs een autoweg op een kleine parkeerplaats waar de auto’s gewoon vlak achter je voorbij razen. Joep, onze leisure-directeur moest dringend zijn behoefte doen en dat maakte hij op zijn Joeps aan ons duidelijk. Veel lawaai, veel beweging, maar vooral heel veel drama. We worden er onrustig van en zijn daarom maar meteen op deze parkeerplaats gestopt om zodoende onze campervloer niet krom te zien trekken van Joep zijn urinezuren. Miriam liep achter de parkeerplaats met Joep, toen er een vrachtauto vlak naast ons voorbij kwam. Door de luchtzuiging tussen beide voertuigen, kwam er dusdanig druk op het luik waardoor hij openklapte. Achteraf hebben we wel dat geluid gehoord. Het slot en sluiting was ontzet en we konden het luik niet meer dicht krijgen. Hoe nu verder? Met onze laatste nano-tape stukjes hebben het luik dichtgeplakt en zijn we weer doorgegaan.

Bij aankomst van onze volgende overnachtingsplaats, zou ik wel op zoek gaan naar of nog meer tape, of het juiste gereedschap om het slotje open te kunnen maken. Hiervoor hebben we tork-schroevendraaiers nodig enne…..die had ik net niet meegenomen. Nu is gereedschap meenemen voor mij net zoals sportkleding meenemen; ik gebruik ze niet! Maar goed; ik had een missie om na aankomst in Beaune La Rolande (iets voor Orleans) op de camperplaats van wederom Camping Car Park organisatie, op zoek te gaan naar deze attributen. Tape of tork schroevendraaiers. Ik aan de wandel richting het dorp. Leuk dorpje met mooi centraal pleintje. Bij een soort schildersbedrijf met winkel naar binnen gelopen met mijn maatje Google Translate. Ze begrepen mij volledig, maar konden mij niet helpen. Ik moest naar een grote supermarkt op zo’n 10 minuten rijden buiten het dorp. Dat doen we dan maar de volgende ochtend als we vertrekken naar onze volgende bestemming.

Miriam had weer lekker gekookt in de camper en na een rustig avondje lekker vroeg naar bed gegaan en zowaar werden we vanmorgen beter en fitter wakker dan de dagen daarvoor. Alles weer ingepakt en geladen wat nodig was om hopelijk het luik te kunnen repareren. We besluiten om vandaag maar kilometers te maken op de tolwegen. Dat scheelt op een dag toch zeker 1500 rotondes, die Joep nogal onrustig maken tijdens het rijden. Elke keer als ik afrem denkt de veldheer; waar zijn we, wat gaan we doen en mag ik er al uit? Nou, het was een gouden besluit om via de tolwegen te gaan. Enorm opgeschoten op nagenoeg lege tolwegen en een hond die 6 uur in coma heeft gelegen op een schapenvachtje op de grond.

Omstreeks 14.14 uur reden we bij afslag La Rochelle. Allebei dachten we hetzelfde. Het weer is lekker, en deze plek wilden wij al tijden eens bezoeken. Zullen we 2 dagen hier blijven en even een rustdagje inplannen? Prima, nu we weten dat de komende dagen het heel zonnig wordt daar. Wederom een camperplaats van Camping Car Park. Wat zijn we supertevreden over deze europese organisatie. Alles is top geregeld. We komen aan in Fouras, net naast La Rochelle en staan letterlijk 25 meter van het strand en op loopafstand van het dorpje. We kennen het dorpje misschien van jaren geleden op TV. Fort Boyard is hier vlakbij opgenomen. In het dorp staat ook een fort. Dit fort heet Fort Vauban. Na het neerzetten en aansluiten van de camper, besluiten we om meteen met Joep een strandwandeling te doen richting het dorpje.

Joep is niet te houden en het is aandoenlijk om iedereen te zien lachen als deze teckel bijna opstijgt van het kwispelen en guitig loopt rond te springen door en langs het water. Hij blij, wij blij.

We maken een wandeling over het strand en promenade om na ook het Fort te hebben bekeken, te belanden in een cafe met buitenterras. Je verwacht het niet… Aangezien we onderweg nog niet veel hadden gegeten, hadden we na de wandeling ook een beetje trek en bestelden ook wat kleine hapje erbij. Was top en super gezellig. Bij elkaar afgestemd hoe het nu voelt om nu echt onderweg te zijn en ook te beseffen dat er voorlopig geen werk op ons staat te wachten als we niet willen. Het voelt goed zeggen we tegen elkaar.

Na terugkomst in de camper viel het doek voor onze terrorteckel. Met enige bravour wilde hij nog met een bot spelen, maar nadat hij op een stoel belandde, was er weer die comateuze toestand van onze Joep. Hij was doodop! Lekker rustig.

Mir is nu aan het koken en ik schrijf het blog van de afgelopen dagen. Beter kunnen we het niet hebben met elkaar. Vredig, rustig en super goede vibes. We blijven hier tenminste nog een volle dag staan en misschien nog een dagje extra. Fijne plek dit!

8 + 9 September 2019: Camping La Ferme des Hauts Frenes, Eaux Puiseaux, Frankrijk

/ martin&miriam

We gaan dus op weg naar de zuidelijke champagne-streek als we al vroeg vertrekken uit het Loiredal. Eerlijk gezegd moeten we bekennen dat het Loiredal ons erg tegenviel in wat wij in deze paar dagen gezien hebben. Mogelijk hebben we de verkeerde keuze gemaakt, maar uiteindelijk besluiten we om weer richting het noorden te vertrekken en wel naar de champagne-streek. Een rit van ongeveer 360 kilometer voor de boeg. Hier zijn we vorig jaar ook geweest en dat beviel toen goed. De sfeer zit er wel weer goed in en we besluiten om maar gewoon via de snelwegen te gaan rijden, zodat we in midden van de middag op plek van bestemming komen. Tijdens het rijden begint Miriam zoals gewoonlijk al te zoeken naar verschillende campings en regio’s. Wij houden van kleine campings, midden in de natuur en grote plekken om te staan.

We komen aan op camping La Ferme des Hauts Frenes in Eaux Puiseaux en zien dat de receptie gesloten is. Er hangt wel een briefje wat aangeeft dat je eerst zelf een plek mag uitzoeken en later aanmelden. We lopen het terrein op en zien dat de camping er leuk en gezellig uitziet. De plekken zijn enorm en er is veel privacy op de plek. Dat maakt dat we al snel een plek vinden waar we ook nog satelliet-ontvangst hebben zodat we in avond nog wel TV kunnen kijken als we dat willen. Het koelt namelijk behoorlijk af in de avonden, dus buiten zitten is dan niet echt aangenaam meer. We zitten ook nog eens op een bescheiden hoogte van ongeveer 500 meter op een berg, dus iets koeler dan “beneden”. Het is erg rustig op de camping, maar in het einde van de middag loopt het wat voller met passanten die onderweg zijn naar het zuiden of naar huis. Ondanks dat blijft het gevoel op de camping dat we bijna alleen zijn. We vermaken ons prima de middag en avond. 

De volgende ochtend lopen we een wandeling richting de landbouwgebieden rondom de camping. Het uitzicht en vergezichten zijn prachtig, maar tegen de berg op lopen hebben we vandaag niet echt de energie voor. Joep wel en die ruikt van alles in de natuur. Maar als ook hij wat rustiger wordt, lopen we weer terug naar de camping. We zijn moe van het reizen de laatste dagen.

Elke keer verzanden we in een discussie, die mogelijk andere camperaars ook herkennen, wat de balans is tussen ergens echt zijn of steeds de drang te hebben om weer verder te gaan en dus geen rust in je kont te hebben. We plannen misschien teveel en willen teveel zien in een beperkte tijd. Aan de ene kant is dat juist het voordeel van de camper hebben, maar soms voelt het wel eens dat we alleen maar onderweg zijn en niet de tijd nemen om een gebied te leren kennen. Als we nu kijken wat we in ruim een week gereden hebben is dat nu ruim 2000 kilometer en we hebben de volgende gebieden aangedaan; Picardië, Normandie, Bretagne, Loiredal en nu Champagne-streek. Daarnaast is het zo dat we ook nog steeds veel laten afhangen van het weer. Als we merken dat het weer omslaat volgens de meteologen, dan zijn wij al bezig om een volgende bestemming te kiezen. Bretagne vonden we allebei erg mooi en fijn om te zijn, maar toen we zagen dat het Loiredal beter weer met meer zon had, was dat al snel de volgende bestemming. Twee weken in Bretagne blijven had ook gekund, maar dan mogelijk een paar slechte dagen tussendoor. Kortom; dit zijn tussen ons soms wel de dilemma’s waarover we het hebben en misschien herkennen jullie dit ook wel. In de 6 jaar dat we nu eigen camper hebben, blijft dit voor ons wel zoeken naar de juiste balans.

We komen er nu achter dat dit dorp en de camping weinig afleiding biedt. Het is een slaapdorp en ver van andere dorpen. Fietsen is de enige optie, maar dan moet je door bergen / heuvels fietsen. We hebben het nu al over volgend jaar als we een langere aaneengesloten periode weg willen met de camper naar Zuid Spanje / Portugal. Een eigen kleine auto meenemen achter de camper aan een triangel (dit is een beugel die je onder de auto bevestigt en op trekhaak van camper koppelt) is mogelijk een optie als we echt nog grotere gebieden willen bekijken. Met een auto bij je maakt dit makkelijk. Je kiest een centrale plek voor camper waar je dus wat langer staat op een camping, om vandaar uit een groter gebied te kunnen bekijken etc. Waarom neem je dan geen caravan in plaats van een camper, zullen jullie zeggen. Nou…godzijdank vinden we beide de camper nog steeds een fijnere oplossing, ook qua rijden. Misschien gaan we wel ergens een week staan en huren we daar ter plekke dan voor een week een autootje. Kortom; in de winter moeten we nog maar eens goed kijken wat we gaan doen de komende zomer.

Het feit dat ik dit nu allemaal met jullie deel, maakt duidelijk dat deze beide dagen op deze camping weinig anders gebracht heeft dan enkele wandelingen en voor de rest voor de camper lekker lezen en babbelen over bovenstaande onderwerpen. Ook hier hebben we het dus weer snel gezien. Lekker gehad maar niet meer dan dat. 

Wederom naar de weerberichten te kijken maken we nu weer de keuze om of in de Champagne-streek te blijven of weer een andere regio. We kijken elkaar lachend aan als we tegelijk zeggen om de laatste dagen in Nederland te vertoeven, nu blijkt dat het weer in Nederland hetzelfde blijkt te zijn/worden als in Frankrijk. Nou…dan weten we het wel. Nog even een paar laatste dagen lekker fietsen, wandelen in de bossen en op terras een paar pintjes en lunches nuttigen is een verleidelijk perspectief. Het wordt weer een Staatsbosbeheer camping denken we; Cokse Heide of De Vlagberg! Voelt direct goed en we maken ons weer klaar om de volgende ochtend op pad te gaan richting Nederland.

Hoe we de komende dagen gaan doorbrengen op 1 van deze campings lezen jullie wel nog later in deze week. We zullen heus nog wel wat dingen meemaken deze dagen.

6 + 7 September 2019: Camping de la Blardiere, Rigny-Ussé, Loiredal

/ martin&miriam / 5 reacties

Vrijdagmorgen vroeg wakker worden en alles weer inpakken en wegwezen. We hebben vandaag een kleine 400 kilometer gepland staan om eens het Loiredal te gaan verkennen. We horen dat het er vooral voor fietsers een walhalla moet zijn, met mooie dorpen en de Loire rivier er doorheen lopend. Het is onze 28etrouwdag en we zijn van plan er weer een gezellige dag van te maken. Als we van de camping afrijden, moeten we eerst even tanken bij de InterMarche en overwegen we om direct boodschappen te gaan doen. Doen we niet, want we komen nog genoeg onderweg tegen. Eerst maar eens wat kilometers gaan maken en dan zien we wel. Ook besluiten we de snelwegen te pakken, want ondanks dat binnendoor wel mooier zal zijn, is de beleidsambtenaar die in Nederland verantwoordelijk was voor de aanleg van alle duizenden rotondes inmiddels geëmigreerd naar Frankrijk. Tjonge…die fransen kunnen er ook wat van hoor! Het schiet niet op zo. Dan maar de snelweg dus!

Onderweg verloopt alles voorspoedig en komen we uiteindelijk na de middag aan in het Loiredal. Eerlijk gezegd zeggen we allebei, na een tijdje daar te hebben gereden, dat het ons niet kan bekoren wat we zien. Links en rechts passeren we nog wat kastelen of afgeleiden daarvan. Miriam had een camping uitgezocht en voorgelezen wat de website over deze camping zei; paradijs, groen, natuur, kleinschalig, comfort, en….wijnproeverijen. Bingo!! Wij vol goede moed naar dit dorpje Montsoreau rijden en bij binnenkomst in het dorp, welke een eigen chateau had, zagen we hoe enorm toeristisch het was. We kwamen uiteindelijk bij de Camping Il Verte in Montsoreau aan, toen we zagen dat bij de receptie een rij met wachtenden stond voor een plekje. Miriam en Joep liepen even over de camping heen om de plekken te bekijken, maar die kwamen ook na een paar minuten hoofdschuddend binnen (zelfs Joep) om aan te geven dat dit het niet ging worden.

Wij de camper weer pakken en onderweg naar een volgend dorp, wat hopelijk wat stiller was. Na een klein half uurtje kwamen we in een wat rustiger omgeving, langs een zijtak van de Loire rivier bij een rustig dorpje met net daarbuiten een municipal camping. De La Blardiere Camping in Rigny-Ussé. We besluiten om hier te blijven omdat direct aan de camping mooie fiets- en wandelroutes lopen. Ook de plekken zien er prima uit en gezien het publiek dat er staat, ziet het ernaar uit dat het om 22.00 uur stil is op de camping. Daar houden we van! De rest van de dag blijven we bij de camper, maar doen nog wel even een wandeling naar het dorp om bij de plaatselijke kleine supermarkt de noodzakelijke boodschappen te doen voor de komende dagen.

Vanuit de camping lopen we over een dijkje langs het water richting het dorpje en zien zelfs een bordje met “Commerces” aangegeven. Daar zullen de winkels wel zijn, dachten we. Wij die kant op lopen en komen midden in het dorp uit op de doorgaande weg. Daar zien we het supermarktje en Miriam besloot om de boodschappen te doen en ik blijf bij Joep buiten wachten. Na 15 seconden komt Miriam in shock buiten en deelt mede dat deze winkel geen groenten meer heeft, geen vlees en voor de rest alleen veel noodrantsoen in blik. De sfeer sloeg acuut om….geen boodschappen, geen heerlijke maaltijd en een tirrade over dat we boodschappen hadden moet doen bij 1 van die 18 grote supermarkten langs de weg. Goede tip voor de camperaars onder ons; doe meteen boodschappen als je kunt en gok niet op een representatieve supermarkt in een dorp met 50 inwoners.

Aangezien het om eten ging, werd ik acuut pro-actief en vooral creatief. Ik loop weer de supermarkt in en zie een vitrine met traiteur-maaltijden die er niet uit zien. Weer teleurstelling! Vervolgens vraag ik vol lichtelijke mentale inzinking waar dan in hemelsnaam de volgende grotere supermarkt zit. DAN FIETS IK ER WEL HEEN!! (nou, dat klinkt toch paniekerig toch…!!). De dame bleef stoicijns rustig en zei dat ik dan 15 kilometer heen en terug moest fietsen. Mijn wereld stortte in. Miriam ontfermde zich over mij en zei liefdevol; dan improviseer ik wel wat! De lieverd!

Maar dan denk ik direct weer; Nutella, eieren met tomaten en yoghurt…is dat wat?? Dat was namelijk alles wat ik kon opnoemen wat er nog zoal was.

Een arm om mij heen en kalmerende woorden van dat het allemaal wel goed komt, gaf vertrouwen richting Miriam. Wij gezellig rustig terug wandelen naar de camper, alwaar we en biertje en wijntje dronken en Miriam in de kombuis zich terugtrok om haar belofte waar te maken. Ongelofelijk hoe die van niets toch nog weer een supermaaltijd tevoren kan toveren. Ze had een lekkere salade gemaakt en vervolgens op heerlijk frans brood een soort bruschetta gemaakt. Het brood insmeren met knoflook, dan roomboter erop, vervolgens een mix van kleine snoeptomaatjes, uitje, mozzarella, peper en zout en knoflook. Vervolgens dit in de oven zetten en voila! Was heerlijk en gezellige avond met zijn drieën. Joep is ook in zijn element en is gewoon grappig met alle capriolen die hij uithaalt. 

In de avond naar voetbal gekeken van het nederlands elftal tegen Duitsland. Ook dat was een mooi resultaat. Heerlijk geslapen tot de volgende ochtend.

Vanmorgen weer heel rustig op gang komen en na het ontbijt de wandelschoenen aan om een lekkere wandeling te gaan maken. Het weer is winderig, maar wel redelijk lekker. Ongeveer 20 graden en met het windje erbij is dat prima te doen. We lopen langs de waterkant over een dijkje kilometers weg en zien helemaal niemand onderweg. Het landschap boeit ons niet zo en ook de vergezichten maken niet het verschil. De rust overvalt ons wel. We lopen lekker door en praten over allerlei zaken die ons bezig houden over het verleden en heden. Samen vermaken we ons prima en genieten van dezelfde interesses en plannen die we hebben. 

Na de wandeling zijn we lekker voor de camper in de zon in slaap gevallen en ook toen heeft Miriam weer een lekkere lunch gemaakt. De koelkast is nu echt nagenoeg leeg, dus we besluiten om morgen weer verder te gaan naar een andere regio. Het fietsen is hier nog niet van gekomen, maar dat komt vast nog wel de komende week. Ook overwegen we nog de laatste paar dagen in Nederland te vertoeven, nu we ook zien dat daar het weer beter wordt. We houden alle opties open en zien morgen wel waar we terecht komen. Champagne-Ardennen, Orleans, Luxemburg….we weten het nog niet!

Eerst nog even een heerlijke nazomermiddag in de zon…

4 en 5 September 2019: Camping Armor Loisirs in Trebeurden, Bretagne

/ martin&miriam

Zoals gisteren al gezegd blijven we de kust volgen de komende dagen. Na vertrek van de camping, verliep de reis prima en hebben we eerst onderweg nog gestopt om boodschappen te halen bij een grote supermarkt die we tegen komen. Mir doet de boodschappen en ik blijf bij de camper. Nadat we genoeg eten hebben ingeslagen, gaan we weer op pad. We vertrokken vanmorgen met grijs, grauw en nat weer, met een temperatuur van 14 graden. Niet om echt vrolijk van te worden, maar gaandeweg de rit schiet de temperatuur omhoog en laat de zon zich weer van zijn zonnigste kant zien. De landschappen waar we doorheen rijden lijken niet echt spectaculair, maar zien er gewoon plattelands uit. Weilanden, glooiende landschappen, soms een leuk dorpje, soms een rommelig industrieterrein en heel soms verkeer.

Het is hier zo rustig qua verkeer. We komen onderweg niet veel auto’s tegen op de secondaire wegen. Dan zien we uiteindelijk weer de kust in het vizier komen. De wegen die we kiezen zijn echt de kustweggetjes en zodoende zien we de opaal-kust van Bretagne weer regelmatig verschijnen. Miriam wil vandaag doorrijden naar de Granite-Rose kust. De graniete rotswanden daar zijn rose-achtig van kleur en in de zee liggen enorme rotsen verspreidt in het water. Slingerend door de dorpjes komen we via Binic, Plouha, Paimpol, in Treguier aan. Een prachtig dorpje met een waanzinnig mooi strand aan de Granite-Rose kust.

We besluiten om onze camper in de haven te parkeren en met Joep een wandeling te maken langs het strand en door een parkje op een eilandje vlak voor de kust. We zien een oudere man lekker zwemmen in de zee, slenterende stelletjes die flaneren over het strandje en de zonnestralen op hun neer voelen dalen.

Vervolgens rijden we door en komen aan in Tresgastel, net voorbij Perros-Guirec. Ook hier besluiten we om de camper ergens neer te zetten en weer te gaan wandelen met Joep. Het was een erg fraaie wandeling langs en tussendoor enorme rotsblokken in de zee in een baai. We lopen helemaal door tot het einde van het strand en passeren dan fantastische kapitale villa’s met uitzicht op de opaalkleurige zee en haven. Wat een plek om te wonen! We komen erachter dat wanneer je om de villa’s heen loopt er een ander strand en kustlijn tevoren komt. We lopen door en zien dan vervolgens echt mooie stranden en kustlijn. 

Beiden zeggen tegen elkaar dat Bretagne ons enorm verrast heeft qua natuur en infrastructuur. Het lijkt echt op Engeland en Schotland in vele opzichten, daarom wordt Bretagne dan ook wel Klein-Brittanië genoemd. Voor ons heeft het deze dagen het beste van beide werelden; het lijkt op Schotland, maar dan in de zon en in korte broek. Een duidelijke win-win situatie. We gaan hier in de toekomst dan ook nog zeker terug komen.

Mir en ik genieten enorm van deze dag en ook de blijheid van Joep voor het eerst bij en in de zee is ontwapenend om te zien. Met een bravour en enthousiasme loopt hij het water in en rent en vliegt over het strand.   Na een tijdje verlaten we het strand en pikken de camper weer op om verder te gaan. Het is midden van de middag en we willen het komende uur langs de kust een fijne camping vinden om de komende dagen te verblijven. De kust volgend komen we na een half uurt in Trebeurden aan, een dorpje helemaal in het noorden van Bretagne ten westen van Brest.

We ontdekken op Campercontact de camping Armor Loisirs die goede recenties krijgt en ook de foto’s zien er uitnodigend uit. Ook nog een paar honderd meter van het strand, dus we besluiten om deze camping maar eens op te zoeken. Bij aankomst was er plek genoeg om te staan, dus na installatie even gemoedelijk met wijntje en biertje in de zon zitten. Mir begint einde van de middag lekkere maaltijd te bereiden en ik lees lekker wat luchtige kost in magazines. Heerlijke avond gehad met ook nog TV tot beschikking, doken we vroeg in bed aangezien de avonden hier wel enorm afkoelen.

Vanmorgen erg rustig aan wakker geworden. Het regent een beetje buiten en zolang Joep nog slaapt, blijven wij ook lekker in bed dommelen. Het is de eerste ochtend dat we zo in luierstand de dag beginnen. Einde van de ochtend lekker douchen en kreeg Miriam weer een schoonmaakstuip. De hele camper moest eraan geloven en onze Mien Dobbelsteen was weer niet te houden. Daarom ik maar even met Joep gewandeld en buiten schot gebleven. De camper is weer verkoopklaar! Menig showroom zou willen dat hun campers er zo uitzien…

Na de middag besluiten we om via een wandelpad achter de camping naar het lagere gelegen strand te lopen. Een wandeling van ongeveer 1,5 kilometer, maar wel via steile wandelpaden. Nu is het in mijn geval door de zwaartekracht makkelijk om naar beneden te lopen, want de massa doet zijn werk. De wandeling terug zie ik als een berg tegenop. Ook Miriam blijkt. Maar goed; de beloning van deze wandeling is wel dat we op een strand terecht komen wat supermooi is. We lopen naar de waterlijn met Joep en willen kijken of hij er wat aan vindt zo in die zee. Nou; hij vond het geweldig! De beelden zeggen genoeg, maar het was aandoenlijk om hem zo blij en druistig door het water te zien banjeren.

Na een uurtje op het strand te hebben vertoeft, lopen we terug naar de camping en komen hijgend en puffend aan bij onze camper. Daar de rest van de middag lekker geborreld, gelezen en gebabbeld. Er moeten vandaag wat zakelijke knopen doorgehakt worden en dan is het altijd wel weer fijn om te vernemen dat we op 1 lijn zitten en ik volledige support van mijn Mirreke mag ontvangen.

De temperatuur begint einde van de middag af te koelen en we gaan zo naar binnen. Het heerlijk avondje is gekomen en vinden het kneuterige in de camper ook zo leuk. Deur dicht, kacheltje een beetje aan, lekker kokkerellen met TV-tje aan en knus onder de wol vanavond.

Morgen besluiten we deze regio te verlaten en gaan richting het Loire-dal. Het weer hier gaat de komende dag veranderen en aan de Loire schijnt het nog lekker 23-25 graden te zijn. Morgen dus weer een reisdag!

2 + 3 September 2019: Cote d Amors & Cap Frehel (Bretagne, France)

/ martin&miriam

Maandagochtend worden we bij het ontwaken voor onze camper onaangenaam verrast door een paar megadrollen van een hond die duidelijk 2 a 3 maal groter is dan Joep. En Joep kan er ook wat van hoor! Maar goed, naast ons staat een belgisch echtpaar met 2 grote hazewind-honden. Gisteren waren de belgen erg toegankelijk en vriendelijk lachend naar ons, maar vanmorgen doen ze hun uiterste best om ons niet te zien of te groeten. Aangezien het de enige 2 grote honden op deze kleine camping zijn, moeten zij het geweest zijn. Toen ik de drollen zag, dacht ik ook; ha! Ze winden er geen doekjes om! Asociaal om zo’n baal stront voor de camper van een ander te laten liggen. We kunnen het niet bewijzen maar toch..Je ruimt toch de poep van je hond op, op een camping.

Een onsmakelijk begin van onze dag en dit blog, maar je maakt wat mee tegenwoordig…

Na even de boel opgeruimd te hebben, gaan we op pad. Vandaag staat niet een lange rit gepland, dus we hebben alle tijd van de wereld. We overwogen eerst nog om de Normandische kust meer te bekijken, mede door de enthousiaste tips van mijn ex-collega Serena. Dat ziet er ook goed uit, maar aangezien vooral Bretagne en Vannes op de planning staan, blijven we bij ons plan. Maar 1 ding is zeker; Normandie gaan we ook nog eens doen, want het was prachtig daar!

Wel besluiten we nog om Mont Saint Michel te bezoeken. Dat is een dorpje op een eilandje wat ook het hele eilandje bestrijkt. Wereldwijd bekend en daarom ook wereldwijd bezocht. We rijden daar de parkeerplaats op en staan in een file om naar een eilandje te mogen kijken. Hier komen de cultuurbarbaren binnen ons weer op en besluiten om weg te gaan van deze mega-drukke plek en het allemaal wat meer op een afstandje te bekijken. We zetten de camper bij een koffiestop, met uitkijk op het eilandje. Miriam wil nog wat foto’s maken en loopt een stukje die richting op. We hebben het gezien, maar ook direct daarna weer door met de rit.

We rijden nog even langs de kust voordat we hem uit het oog zien verdwijnen. Al snel rijden we Bretagne binnen. Door de binnenlanden van Bretagne, vlak langs de kust doet het landschap ons denken een Engeland en Schotland. Soms meer Schotland door de ruige rotsen, soms Engeland door het glooiende landschap met allemaal grove bouwstenen die doen denken aan de Cotswolds in Engeland. We hebben het hier prima naar onze zin en zitten goed in ons vel. 

Na verloop krijgen we weer contact met de kust en passeren we een aantal plaatsjes langs de Cote d Amors. We gaan de dorpjes niet in omdat we niet weten of onze camper wel makkelijk door de straatjes kan. We hopen op elke keer kleine campings net buiten die charmante dorpjes, zodat we makkelijk ook die dorpjes kunnen bezoeken per voet of fiets.

In het noorden van Bretagne ligt het departement Côtes d’Armor. 

De kust van Côtes-“Armor is werkelijk van een ongekende schoonheid. Vooral de emerald-kleurige wateren maken enorm indruk bij ons als we langs de kust rijden. Ook de hoge rotsen die we soms zien, maken het plaatje compleet.

We denken erover om in Dinard een camping te bezoeken. Dinard staat bekend om het statige en flamboyente leven van de vroegere rijkere fransen, waardoor dit plaatsje ook wel het Nice van het noorden wordt genoemd. Wij vonden het vergane glorie voor wat we gezien hebben. Bij aankomst bij de camping mogen we eerst de beschikbare plaatsen zien, maar we vonden het beiden niks. Hutjemutje op elkaar en megagroot. Met gierende banden weg van hier. Dinard slaan we dus over.

Uiteindelijk rijden we nog een eindje door en komen we terecht in Pleboulle, 500 meter van de kust waar we midden in het dorp een camping vinden; Le Freche a l’ane. Een fijne camping met vriendelijke eigenaren. Foodtruck voor de deur, restaurantje om de hoek en verse broodjes bij het wakker worden. We besluiten om hier 2 nachten te blijven staan om zodoende ook een beetje rust in onze donder te krijgen. We rijden nu al meer dan 1000 kilometer immers… We slaan ons kamp op en maken het ons gemakkelijk en gezellig. TV kijken is er niet bij aangezien we rondom tussen bomen staan. Op de grill maken we heerlijke kipreepjes en Miriam maakt verse pesto en pasta en ratatouille. In de avond koelt het wel af, maar overdag is het een zonnige 20 graden. Voor ons prima.

Vanmorgen werden we gewekt door de kerkklokken en voor het zingen moesten we eruit. Lekker wakker worden in ons bedje en klaarmaken voor de dag. De eigenaresse geeft ons een mooie fietsroute. Af en toe best steil blijkt later, maar wel een mooie rit. Wel gaf ze aan dat er een klein stukje route zat die met fiets erg steil  (dat is meer dan best steil..) te noemen was, maar met e-bikes moest het zeker lukken.

We gaan vol goede moed en bepakking voor Joep op pad. Ongelofelijk wat er allemaal meegaat op een fietsrit met de vandaag zeer dwarse teckel. We zouden hem zo van een klif af willen gooien soms. Nog niet eerder meegemaakt zo dwars. Maar we gaan op pad en het wordt onze eerste rit sinds lange tijden, dus we zijn benieuwd hoe we het ervan af brengen.

We gaan ons dorp uit en rijden direct de landerijen op richting Camp Frehel, onze bestemming van vandaag. 

De rit begint lieflijk langs een paar mooie hoeves en natuurgebieden, totdat we in het gebied komen waar de steile weggetjes zouden zijn. Nou…die helse klim kwam er direct aan en het viel niet mee kan ik zeggen. Op een bepaald moment hoorde ik opeens iets tussen mijn spaken rammelen. Ik kijk naar beneden en zie ik dat het mijn tong was…Tjesus wat ging ik stuk op die weg. Mirreke reed fluitend door, maar die heeft astma! Jut en Jul on tour!

We vermaken ons echt prima op de fiets en rijden door zandweggetjes naar de kust en langs de kust naar Cap Frehel.

De kaap, die bijna 8,5 km van de dorpskern van Fréhel afligt en 4 km van Plévenon, is tot beschermd natuurgebied verklaard en staat bekend om zijn steile rotswanden en als broedplaatsgebied van talrijke vogelsoorten. De rotswanden, met een hoogte van 70 meter, bestaan uit rode zandsteen, zwarte leisteen en roodachtige granietstenen. De grasvelden die tussen en langs de rotswanden lopen, maken deel uit van een 300 ha groot heidelandschap, welke in bloei staan. Prachtig! Sommige grillige gevormde rotsblokken hebben, vanuit een bepaalde punt gezien, eigenaardige vormen, wat namen opleverde zoals o.a. “De hoed van keizer Napoleon” en de “Varkenskop”.

Aan de kaap zijn twee vuurtorens gebouwd. De ene dateert uit de 1650 en is gebouwd onder koning Lodewijk XIV door de beroemde generaal, vestingbouwer en architect Vauban. De tweede en nieuwere vuurtoren die in 1950 nog werd verhoogd, kan op gezette tijden beklommen worden. In geval van gunstige weersomstandigheden kan men vanaf de toren de Kanaaleilanden zien liggen.

Door de bewolkte, maar zonnige dag zien we de eilanden Guernsey en Britannie niet, maar wel een hoop mensen op de kaap. We lopen met Joep helemaal tot het einde van de kaap en maken daar wat foto’s voordat we terug gaan naar de fietsen.

Miriam besluit via andere weg terug naar fietsen te lopen en laat ons alleen. Mijn terugtocht naar de fietsen met Joep was vreselijk. De kleine langharige dwarsteckel was in paniek en wilde met mij niet meelopen. Slepend dus mee en mensen moesten lachen en riepen; jullie zijn niet echt een goede combinatie he? Gelijk hebben ze, want Joep is gewoon een externe chromosoom van Miriam en ik ben bijzaak. Uiteindelijk vielen ze beiden elkaar weer in de poten en iedereen weer gelukkig!

Op de terugweg richting camping komen we in de middag nog langs een bretons restaurant met een gezellig veranda-terras. Miriam heeft daar heerlijke mosselen gegeten, gekookt in room en wijn, met gebakken spekjes erdoor heen. Ik had een soort crepe, gevuld met zalm, creme fraiche en bieslook. Was erg lekker, maar er was er weer 1 die deze lunch weer verstoorde; Joep. Zijn hormonen waren aan het opspelen in aanwezigheid van een tweetal viervoetige dames om hem heen. Zijn bronstige burlen was niet om aan te horen en wij direct na het eten meteen weg. Geen koffie…niks…met schaamrood op de kaken. Nog wel allebei excuses gemaakt aan andere gasten. Die konden er gelukkig om lachen.

De terugweg verliep voorspoedig en nu weer in chillmodus voor de camper. Lekker vlees op de grill straks en rustig avondje, voordat we morgen weer op pad gaan. We blijven de kust voorlopig volgen en zien wel waar we terecht komen.

1 September 2019: Camping Le Baie des Veys in Sainte-Marie du Mont, Normandië

/ martin&miriam

Vanmorgen heerlijk rustig aan de dag begonnen met rustig wakker worden, koffie drinken en douchen in de camper. De douches zijn hier niet zo proper en we douchen heerlijk onder onze eigen Burstner Nexxo douche. Even afwasje doen, het stokbrood ophalen bij receptie en op pad richting Normandie. We zijn vandaag van plan om richting de kust van Normandie te rijden. De camping die we op het oog hebben ligt vlakbij Utah Beach.

Utah Beach was de codenaam van het meest westelijke van de stranden die waren uitgekozen om te gebruiken tijdens de landing in Normandië, tijdens de 2eWereld Oorlog. Ondanks dat we cultuurbarbaren zijn, heb ik altijd wel graag wat meer van de Normandische kust willen zien in relatie tot die oorlog die zoveel levens heeft gekost. Utah Beach is gelegen tussen Pouppeville en La Madeleine, aan de oostkust van het schiereiland Cotentin. Het strand was destijds toegewezen aan de Amerikaanse 4e Infanteriedivisie onder leiding van brigadegeneraal Theodore Roosevelt jr., zoon van oud-president Theodore Roosevelt.

In de nacht van 5 op 6 juni 1944 stoomde de Amerikaanse invasievloot naar de Franse kust voor Utah Beach. Mijnvegers gingen de schepen voor en maakten Duitse zeemijnen onklaar. Om 02:30 uur kwamen de schepen op de plaats van bestemming aan en stapten de militairen van boord in de landingsvaartuigen. Boven de wachtende vloot cirkelden jachtvliegtuigen om een mogelijke aanval van de Luftwaffe af te slaan.

De landingen op Utah Beach, Omaha Beach, Gold Beach, Juno Beach en Sword Beach waren een groot succes, waaraan echter ook de 13.100 parachutisten van de 82e en 101e Luchtlandingsdivisie hadden bijgedragen; die waren in de nacht van 5 op 6 juni erg verspreid landinwaarts terechtgekomen, waarbij zij aanzienlijke verliezen leden. We zien hier dan ook overal begraafplaatsen van duitse en amerikaanse/engelse soldaten die het leven lieten om onze vrijheid te realiseren, die we nu ieder dag mogen beleven.

De reis naar deze bestemming verloopt voorspoedig en ook deze 400 kilometers gaan vooral via tolwegen en de laatste 40 kilometer over secondaire wegen. Het landschap doet ons denken aan Flevoland, zo vlak en zoveel windmolens. Omdat we Flevoland ook zo mooi vinden, bevalt dit ons ook wel. We rijden door het minder drukke gebied aan de oostkant van Frankrijk als er opeens bij Caen een gedrocht van een brug opdoemt voor ons. Het lijkt wel een halve hoepel waar we overheen moeten rijden. Ziet er niet uit! 

Maar enfin…ook deze horde nemen we zonder problemen en halverwege de middag komen we aan op onze geplande camping. Blijkt hier ook siesta te zijn en dus niemand aanwezig die ons in kan checken. Wij zoeken dan vervolgens zelf maar een plekje op en en installeren ons. Na 16.00 uur kunnen we pas bij receptie terecht. Dit doen we dan ook meteen en gaan daarna een wandeling over de stranden van Normandie lopen.

Als we vervolgens met Joep achter onze camping de weg over steken en richting zee lopen zien we alleen maar weilanden en in de verte de zee. We besluiten eerst onze wandelschoenen aan te doen, want met gympen lijkt het ons niet verstandig. Goede keuze blijkt. We lopen richting de zee, langs de sompige weilanden totdat Mir opeens zegt; heey, dit is zeekraal!! Uhhh….maar dat leeft toch alleen IN de zee? We kijken elkaar aan en opeens komt het beses dat het eb is en dat we nu dus over de bodem van de zee lopen. Nou….het was meer klunen want we konden bijna niet normaal lopen omdat het zo vreselijk glad was.

Bij ons komt dan ook het besef hoe destijds de soldaten hebben moeten lopen over de stranden om het land te bereiken. Wat een beelden roept dat bij ons op. Ook de foto’s uit die oorlog staan op ons netvlies en we zijn er een beetje stil van.

We lopen helemaal tot aan de waterlijn, waar ’s avonds ook nog zeehondjes blijken te liggen. Joep gaat helemaal uit zijn plaat en is niet te houden. We ligen helemaal in een deuk als er opeens kleine krabbetjes voor hem oversteken en hij niet weet wat ie wil; toehappen of toch maar negeren, want ze ziet er wel raar uit. Hij blijft eromheen draaien en kwispelt er lustig op los. Joep lijkt bijna zelf een zeehondje, want hij ziet eruit! Kletsnat, glimmend en modderig bij de poten. Na terugkomt op de camping moest hij verplicht in bad en dat vindt ie niks.

We komen terug bij de camper vervolgens en lopen ook nog tegen een invasie van Vikings aan. Mooie kerels die terugkomen van een historisch evenement. Wij gaan lekker buiten BBQ aanzetten en blijven vanavond binnen in de camper. Overdag was het lekker weer en boffen we met een 20 graden, maar in namiddag koelt het behoorlijk af. Morgen gaan we verder langs de kust en weten we nog niet wat we allemaal gaan tegenkomen. Over een paar dagen laten we het weten…

31 Augustus 2019: Camping du Chateau et de l’Oseraie in Feuilleres

/ martin&miriam / 1 reactie

Zaterdagmorgen om 8.45 uur vertrokken uit Lelystad om uiteindelijk richting Frankrijk te vertrekken. De weersverwachtingen wijzigen nog per minuut, maar we willen richting Bretagne en de eerste stop die we willen maken is tussen Arras en Amiens. Dit betekent ongeveer 400 kilometer rijden voor de eerste dag. Mir en ik hebben afgesproken dat we niet oeverloos doorrijden om maar op “ plek van bestemming “ te komen. Per dag willen we deze vakantie niet teveel rijden en uiterlijk halverwege de middag op een camping arriveren. Dan lekker even wandelen met Joep en einde van de middag lekker in relaxstand met hapje en borreltje. Onderweg gaat het allemaal voorspoedig en is het niet te druk op de weg. Alleen half uurtje file bij Antwerpen gehad en daarna lekker op cruisecontrol doorrijden tot aan iets voorbij Lille. Dan de eerste stop om Joep even uit te laten, broodje te eten en dan nog maar eens kijken waar we denken te stoppen. 

Miriam zag mooie camping in de buurt van Peronne. Wij dus klaar voor de laatste fase van de eerste rit en onderweg zien we nog een paar mooie kastelen. Nu weten jullie dat wij echte cultuurbarbaren zijn en dat na het ooit gezien hebben van het Muiderslot in onze kinderjaren kastelen ons niet kunnen boeien. Ook Miriam niet. Cultuursnuivers zijn we dus niet, maar wel natuursnuivers. Daar voelen wij ons het beste bij. Natuurlijk hebben we respect voor het verleden en staan we wel eens stil met wat er in de geschiedenis allemaal gebeurd is. Maar we leven nu en tja..dan is de natuur en culinaire ontdekkingsreis voor ons het optimum. Uiteindelijk komen we na een mooie rit aan in het plaatsje Peronne en zoeken we onze camping op in het gehucht Feuilleres, gelegen aan een paar mooie visvijvers en een kanaal. 

De camping ziet er erg mooi en vooral gezellig uit. Allemaal kleine veldjes met beukenhagen als scheiding tussen de plaatsen. Wij krijgen een plek vlakbij kantine (hoe schatten ze het zo goed in…) en sanitairgebouw. Prachtplek en direct na het installeren van de camper gaan we aan de borrel. We hebben allebei zware oogjes na een tijdje en gaan in coma op onze ligstoelen. Miriam had einde van de middag de behoefte om een langere wandeling met Joep te maken en dus wij samen op pad met de kleine kerel. Het dorp was niet echt fotowaardig, maar de visvijvers en de natuurgebieden erom heen waren wel de moeite. Na een behoorlijke wandeling liepen we langs het water en passeerden we achterzijde camping. Mir en ik wilden nog doorlopen maar Joep ging in zijn ankers en had er geen puf meer voor. Ik blij! Wij terug.

Lekker voor de camper gezeten zonder de luifel uit, want deze is dus total-loss zoals eerder deze week gebleken. We kunnen hem deze vakantie niet gebruiken en de nieuwe is in bestelling. Met een gemiddeld temperatuur van ongeveer 21 graden de komende weken moet het te doen zijn. We hebben erg gezellig zitten kletsen met elkaar en voordat we het wisten was het al over zessen. Geen inspiratie en puf om te gaan koken en dus maar even naar de camping-hampburgershop. Op zaterdag bakken ze daar de heerlijkste hampburgers en vlaamse frieten. Klonk goe…en smaakte goe..Lekker makkelijk!

Domper was alleen de dame die ons moest helpen in de hamburger-shop. Deze had nou niet echt de arbeidsvreugde op het gezicht staan en haar gedrag was nog erger dan de lage wenkbrauwen onder haar ogen. Tjonge….als je toch zo naar je werk moet. Vervolgens begint iedereen over te lullen hoe ontevreden ze eruit ziet. Moet ongemakkelijk voelen, want vanaf dat moment gaat alles mis bij haar. Hilarisch hoe 15 volwassenen naar 1 madame kunnen kijken en er 20 minuten over haar praten. Wat wel weer leuk was, dat ik aan de praat kom met 2 dames uit Holland. Praatje pot over waar kom je vandaan, waar ga je naar toe….dat werk! Maar goed; de vorige vakantie kom ik in Zuid Frankrijk aan de praat met een echtpaar die mijn project in Hoogeveen goed kennen en ook de mensen waarmee ik daar werkte. Nu kwamen deze beide dames uit Schagen….laat ik nu daar als interim manager werken bij het bedrijf dat hun leverancier is op hun werk. Kennen ze mijn huidige collega’s daar en ben ik dus “die interimmer” waarover ze gehoord hadden. Hoe klein kan de wereld zijn! Wel leuk!

De hele avond blijven we gezellig buiten zitten en keuvelen we nog lekker door over alles en nog wat. Dan wordt het killer en besluiten we om naar binnen te gaan en nog even lekker tv kijken in de camper. De eerste dag was goed verlopen, erg gezellig en super geslapen  deze eerste nacht.

7 t/m 10 juni 2019: Camping Municipal Selongey (Cote ‘d Or – F) en Camping Op den Drul in Linden (Land van Cuijk – NL)

/ martin&miriam / 4 reacties

Dit blog is niet het blog dat jullie in de regel van ons gewend zijn, maar dit wordt meer een reflecterende beschouwing op onze vakantie.

“Is dit onze leukste vakantie?” vraagt Miriam aan mij afgelopen vrijdagavond in de Provence tijdens onze etentje in het restaurant op de camping. “Nee” is mijn antwoord en ook Mirreke beaamt dit. Jammer, maar het is niet anders. We komen goed met elkaar in gesprek om de ware reden te benoemen waarom we dit beiden zo voelen. Natuurlijk hebben we het enorm naar onze zin, maar zoals jullie wellicht ook is opgevallen; we doen zo goed als niets deze vakantie!

We komen er samen met een hele kernachtige analyse wel uit waar de schoen wringt….bij mijn hielspoor in ieder geval! De laatste maanden heb ik enorm last van mijn hielspoor en deze pijn is erg vervelend bij datgene dat we het liefst doen tijdens onze vakanties. Wandelen en fietsen met Joep en lekker dat dan combineren met een gezellige lunch of diner in een mooi dorpje (steden houden we beiden niet zo van). Het wandelen gaat dus bij mij niet zo en het fietsen in de bergen is niet te doen. Ook voor Miriam niet. En als je dan meestal midden in de natuur zit en dus op afstand van vertier, kun je er dus ook niet echt makkelijk komen.

Daarnaast zijn de weersverwachtingen om ons heen altijd iets wat ons beiden onrustig maakt. Bijna op de vlucht voor een regenbui of een paar mindere dagen. Allebei vinden we droog weer en een temperatuur van 22 graden, liefst met een zonnetje, de optimale mix. Maar aangezien het zo onrustig om ons heen is met het weer, zijn we gewoon constant op zoek naar een betere plek. Dit maakte de afgelopen weken dat we eigenlijk in Nederland het liefst onze vakantie zouden willen vieren, maar dat het weer zo slecht was, zodat we toch maar besluiten om naar het zuiden van Frankrijk te rijden. Deze ruim anderhalve week onderweg door verschillende gebieden en departementen in dit prachtige franse land waren erg lekker, maar voor ons te passief.

Vlak fietsen door de bossen en wandelingen direct vanaf onze campings vinden we het leukst en daarom besluiten we dan ook om de Provence te gaan verlaten en weer richting Nederland te gaan. Of het regent of niet; we gaan richting Nederland! Punt! Niet meer vluchten voor regen, maar gewoon lekker nog een week vakantie vieren in eigen land.

En als we dan nog even mogen evalueren; de Provence is echt niet ons gebied om te verblijven. De campings zijn daar veelal te groot, en de plekjes te klein. Hutje, mutje naast elkaar staan, vinden wij niks. Natuurlijk zijn we verwend omdat we in Nederland bijna altijd op grote plekken, midden in de natuur staan. De andere gebieden vonden we echt geweldig waar we waren, maar te bergachtig om te fietsen. En dan ben je dus beperkt in je actieradius om dingen te gaan zien.

Mont Ventoux
Malemort du Comtat

We gaan dus vrijdagochtend weer op pad en kijken wel waar we vandaag terecht kunnen komen. Wel willen we nu de snelweg pakken om op te kunnen schieten richting Nederland. De rit ging erg voorspoedig en aan einde van de dag kwamen we dan ook terecht op een Municipal Camping in Selongey. Een klein dorpje tussen Dijon en Nancy, een paar kilometer van de snelweg. Het dorpje was niet het bekijken waard, maar de camping was prima. Mooi langwerpig veldje met mooie plaatsen, klein sanitairgebouwtje en voor de rest niets. Vlak naast de camping lag een enorm sportcomplex met een stadionnetje. Na aankomst en installeren lekker een borrel gedronken en plankje met hapjes door Mir gemaakt. Daarna een wandeling met Joep door het dorp en langs het sportcomplex. De plaatselijke voetbalclub speelde voor het kampioenschap en behaalde dit ook deze middag. Dit zou een rumoerige avond worden, toen we bij het borreltje naast de camper al auto’s toeterend voorbij kwamen. Dat dit gelijktijdig ook in ons eigen Lelystad gebeurde nu mijn club SV Lelystad ’67 de halve finale van nacompetitie had gewonnen van onze stadsgenoot Unicum, was een heerlijke gedachte! Na een zeer problematisch seizoen toch nog kunnen promoveren naar de 1e klasse is een mooie opsteker! Nu nog de finale winnen en dan een 1e klasser! Lekker hoor! Maar eerlijk gezegd wordt dan ook het volgende seizoen weer een moeilijk seizoen.

Na een heerlijke nachtrust en in alle rust wakker wordend, pakken we de spullen weer op voor een lange dag reizen met de Lambortinki. Om vandaag in Nederland te kunnen staan, moeten we wel even ruim 600 kilometer asfalt passeren. Ook deze rit verloopt voorspoedig, maar we merken wel hoe druk het is als we willen tanken en een broodje eten. Alle parkeerplaatsen zijn bomvol en de wegrestaurants daarmee ook. Tanken en door dus!

Joep als toerist genietend van de rit!

Nadat we Nederland binnen zijn gereden, bekijken we even waar we voor de komende dagen ons kamp gaan opslaan. Het wordt Camping Op den Drul in Linden, vlakbij Cuijk en Nijmegen. Deze camping ligt aan het water en godzijdank was er nog een mooie plek beschikbaar doordat mensen eerder naar huis waren gegaan. Kamperen is populair want vele campings staan bommetje vol deze pinksterdagen, dus we zijn blij dat we ergens kunnen staan. Het is een prachtige plek en met uitkijk over de Kraaijenbergse Plassen. Veel bootjes en SUB-boards op het water. Veel gezelligheid, maar heel veel vaste staplekken met families. We blijven hier maar een paar dagen staan en zien wel weer. Ook hier maken we een mooie wandeling langs het water en maakt Mirreke een heerlijke pasta carbonara met een twist.

Door de reacties van lezers van dit blog, besluiten we ook om op onze website camperjoy.com een receptenpagina te gaan maken van de gerechten die we onderweg in de camper prepareren. Inspiratie is voor vele kampeerders een grote wens blijkt. Niet dat onze gerechten Michelin-waardig zullen zijn, maar juist makkelijk te maken en niet teveel tijd kostend. Dat is wel fijn als je op de camping staat. Hopelijk vinden de lezers het leuk en lekker. Mir gaat zich hiermee bezig houden en ik zal het binnenkort op de site plaatsen.

Vanmorgen hebben we eerst rustig ons bakkie koffie gedronken voor de camper en gaan we met alle goede moed met onze elektrische fietsen een mooie rit maken. We hebben er echt zin in en verheugen ons nu al op de dag. Mooie rit uitgezocht en veel horeca onderweg, dus de lunch zullen we wel ergens in het Land van Cuijk nuttigen.

Het mocht niet zo zijn! Na een paar kilometers kreeg Miriam opeens pech met haar e-bike. De versnellingen lagen eruit en alleen de lichtste versnelling werkte nog. Wij dus weer terug naar de camping. Hielarisch was het om Miriam met haar lange benen 350 omwentelingen per minuut te zien trappen terwijl ze maar 15 kilometer per uur reed. Ik erachter aan en moest vreselijk lachen hoe het eruit ziet. Bij aankomst camping de ANWB gebeld om het probleem op te laten lossen en zo geschiedde! Topclub die ANWB! Ik ben, toen Miriam bij camper bleef om op de wegenwacht te wachten, boodschappen gaan doen in Cuijk op de fiets. Een ritje van zo’n 12 kilometer vica versa en de koelkast was weer gevuld voor de komende dagen.

ANWB Wegenwacht Fiets-service

Het weer slaat weer om en we gaan aan het einde van de middag weer naar binnen in de camper met gezellig TV-tje aan, etentje aan de tafel in onze hele fijne camper. Want daar zijn we wel zo blij mee! Het is een erg fijne camper om mee te rijden, maar zeker ook om in te leven. Morgen gaan we waarschijnlijk weer een deurtje verder kijken

4-6 Juni 2019: Camping Murier te Die en Camping Font Neuve in Malemort du Comtat (Provence)

/ martin&miriam / 3 reacties

Wat een geweldige plek is Camping Murier! Onze camper staat op plek 17 en kijkt uit over de omliggende bergen. Bij helder weer zien we zelf nog bergen met besneeuwde toppen. Ongelofelijk! Ook het formaat van de plek is ongelofelijk; namelijk 350 m2 per kampeerplek. We zouden gewoon hier onze groenten kunnen verbouwen voor de deur en ook nog een Toro grasmaaier nodig hebben om alles strak te houden. Ook de sfeer op de camping is zeer gemoedelijk en rustig. Dat rustige komt denk ik door de gemiddeld leeftijd van een ieder hier. We zitten echt midden in de doelgroep 50+ en zelfs 70+ op deze camping.

We vinden vooral de rust door veel te lezen en te dommelen. We zijn druk met niks doen eigenlijk. De vorige dagen trouwens ook niet. Ook Miriam kan de rust heel goed vinden en wil haar lichaam ook even een paar weken goed rust geven. Ze is altijd erg druk in de kapsalon en dit resulteert in last van haar armen en nekspieren. Wat we wel gedaan hebben is een poging gewaagd om weer een fietsritje te maken. Echter; door de bergen en de hellingen vinden we het allebei helemaal niks om tegen die bergen op te fietsen. Ook het feit dat het drukke verkeer gewoon op 20 cm langs je heen dendert, omdat je op de gewone weg moet rijden is niet prettig. Vooral voor onze viervoetige opperkoning niet! Die kijkt elke keer weer schichtig als er een vrachtauto langs ons heen raast.

We rijden nog wel met de fiets naar Die en lopen daar door het dorp om het een en ander te bekijken. Ook zijn we allebei niet zo happig om hele middagen in dorpen rond te struinen. Maar nu was er een goede reden voor om Die in te gaan. De lokale specialiteit van Die is de Clairette du Die. Een soort van champagne-achtige wijnsoort, maar in tegenstelling tot champagne, is de bubbel die in de Clairette du Die zit een natuurlijke reactie op de specifieke druif die gebruikt is. In de champagne wordt koolzuur toegevoegd. Ze zijn er trots op hier en we hebben hem dan ook met alle plezier gedronken. Was erg lekker, maar wel iets zoeter dan de reguliere champagne.

Nadat we door Die waren gelopen, reden we met de fiets weer terug naar de camping om onze flessen Clairette veilig op te bergen. Deze moeten genuttigd worden met onze overburen Raymond en Miranda, aangezien we het regelmatig hebben over wijnsoorten en zelfs ook gezamenlijk nu wijn inkopen. Menig wekelijkse palletactie van wijnleveranciers doen we aan mee…

De dagen lopen hier gewoon lekker door zonder al te veel activiteiten. Ook samen lekker aan de Drome gezeten, die direct achter onze camper loopt, met onze voeten in het water en biertje/wijntje erbij. Was topmiddag.

De laatste avond hier op de camping Murier besluiten we om gebruik te maken van de Chambre d’hote mogelijkheden. We geven ons op om gezamenlijk met het campingeigenaars-gezin te gaan dineren. Thierry en zijn gezin hebben echt een topcamping hier en koken zelf de maaltijden voor de gasten. We blijken hier deze avond met zo’n 14 andere gasten aan 1 lange tafel te zitten om Kip Normandie te nuttigen en als dessert een lekkere aardbeienvlaai. Tot slot afgeblust met een digistive. Het was gewoon een heel gezellige avond met een aantal stelletjes die we alleen groetten als we in de ochtend of avond elkaar tegenkwamen bij het voorbij gaan van de camper of zo, maar nooit een conversatie mee hadden gehad. Maar zet ze gezamenlijk aan 1 lange tafel en er ontstaat een geweldige avond met fijne mensen, met allemaal hun eigen verhaal!

Veel gelachen met elkaar en ook prachtig om te zien hoe het eigenaarsgezin voltallig meehelpt met de verzorging van de gasten. Waar kom je een ober tegen van 1,20 mtr lang en nog geen 7 jaar oud? Of 2 dochters van 12 en 18 die lachend en enthousiast en warm papa en mama helpen met het runnen van het diner. Was echt weer een hele fijne avond en heerlijk gegeten! We besluiten wel om de volgende ochtend hier de boel op te breken en weer verder te reizen.

De volgende ochtend van iedereen afscheid genomen in het centrum van Die de camper gevuld met water, de vuilwatertank geleegd en het chemisch toilet afgestort en toen op pad.

Gezien het feit dat het om ons heen niet echt mooi weer blijft, besluiten we om maar meer zuidelijk te gaan rijden. Waarnaartoe weten we nog niet, maar dat zien we de volgende dag wel. Eerst maar even naar Claps de Die voordat we echt zuidelijker gaan.

Vlak bij Luc-en-Diois kom je een natuurwonder tegen ‘Les Claps’. Les Claps is ontstaan doordat een rotsgedeelte, genaamd le rocher du grand papa, dat van de berg Pic-de-Luc in 1442 losliet en naar beneden stortte. Het water van de rivier de Drôme wordt door de brokstukken volledig geblokkeerd en er vormden zich twee meren, het grote met een diepte van wel 70m en het kleine meer.

In 1804 werd de blokkade uiteindelijk opgegeven zodat de rivier zijn koers weer kon vervolgen en er een weg kon worden aangelegd naar het verder op gelegen La-Bâtie-des-Fonds.

Het grote meer is veranderd in een grote vlakte met landbouw en het kleine meer bestaat nog steeds. Het is inmiddels een officieel beschermd gebied. In de zomer kan je hier heerlijk zwemmen en dompelen in het water. Verder is er para-gliding vanaf de omliggende bergen en vind je hier veel rotsklimmers. We parkeren de camper daar en lopen samen met Joep daar een rondje. Prachtig om te zien, maar meer kunnen we er ook niet van maken.

We gaan weer op pad en besluiten om richting Carpentras en Mazon te gaan rijden. Daar is het weer prachtig en ook de rit ernaar toe is weer eentje om in te lijsten. We gaan verschillende cols over en ons valt het op dat de route die wij rijden zo rustig is dat we bijna niemand tegen komen. Dat maakt ons wel relaxter om met de camper tussendoor te stoppen en even rustig wat foto’s te maken. Dat doe je niet als er een sliert auto’s achter je zitten te drukken.

De rit verloopt voorspoedig en onderweg doen we nog wat boodschappen voor de komende dagen. Dan komen we aan op de door ons uitgezochte camping en melden we ons aan voor een plekje. Het is gewoon knap hoe men op een website een zo vertekende indruk kunnen geven van de werkelijkheid. Tjonge, tjonge, wat een rommelige bende hier en wat zijn de plekken klein hier. Elke caravan / camper staat lijnrecht tegenover elkaar op 5-7 meter afstand. Je zit dus letterlijk met de overburen gezamenlijk onder de beide luifels elkaar aan te kijken. We vinden het niks en gaan verder.

Door de hitte en de toch wel intensieve rit worden we wat geirriteerd op elkaar en prikken we gewoon maar een camping die dichtstbij zit. Ook dit is een erbarmelijke camping met oude autowrakken voor de deur en het ziet er dus niet zo uitnodigend uit allemaal. De sfeer wordt er daardoor weer niet beter op en zelfs Joep begint zicht te bemoeien met het feit dat ie het zat is. Hij piept nooit in de auto, maar nu was zelfs hij het zat. Toen de volgende camping bezocht en dit leek ons wel wat. Wat grotere plekken, veel schaduw en ook restaurantje en zwembad aanwezig. Het zag er allemaal niet erg bedrijfsklaar uit, maar het had potentie. Toen we dan ook een plek hadden gevonden en ons geinstalleerd hadden, wisten we nog niet of dit wel een goede keus was geweest om deze camping te pikken. Een paar uur later zaten we te laven op het terras aan het zwembad en liep de camping een beetje vol met mensen die elkaar elk jaar op deze camping zagen.

De sfeer zat er meteen in en we raakten aan de praat met een heel leuk stel van 80 en 82 jaar die nog gewoon met caravannetje op pad waren. Ook hielden ze het inneem-tempo van geestverruimende drankjes vol deze feestbeesten! We hebben erg lekker gegeten en veel gelachen met elkaar. Ook het personeel van de camping is erg vriendelijk en na het avondeten hebben we met elkaar naar het Nederlands Elftal gekeken tegen Engeland voor de Nations Cup. We zijn ingeburgerd in dit gezelschap en het voelt ook beter. Het enige nadeel was dat Joep op onze plek helemaal onder komt te zitten met tientallen klitteballetjes die van de bomen rondom ons staan. De kleine generaal heeft er erg veel last van en we moeten steeds alles uit zijn vacht halen. Het ziet er niet uit en hij kijkt erg ongelukkig.

Wat nog wel even leuk en toevallig was, dat we in gesprek kwamen met een echtpaar die vertelde dat ze met hun 100-jarige moeder bezig waren om haar te laten verhuizen naar een heel mooi nieuw en innovatief woonzorgcentrum in Hoogeveen, namelijk de Kloosterstaete aldaar. Ik schiet in de lach en vertel haar dat ik betrokken ben geweest met de ontwikkeling van dat zorgcentrum en vooral dan de innovatieve componenten van het woonconcept. Wat kan de wereld toch klein zijn….

Nu is het vrijdagmiddag en zitten we lekker onder luifel te lezen en dit blog te schrijven. We overwegen om morgen weer andere bestemming te zoeken omdat Joep echt doodongelukkig is met al die bolletjes in zijn vacht. Waarheen is nog wel een groot vraagteken, aangezien overal in Europa richting huis het slecht weer is. We zien wel weer….

3 juni 2019: Van Meaudre (Parc Vercors) naar Camping Murier te Die (Drome)

/ martin&miriam / 6 reacties

Vanmorgen toen we wakker werden stond de zon weer stralend boven aan de hemel en ben ik de eerste wandeling met Joep gaan doen. Geen medicijnen meer en een wereld van verschil! Kwispelend, rennend, spelend liep hij gewillig mee en zelfs voor mij uit. Onderweg in de weilanden kwamen we nog de oudere buurman uit Brabant tegen die gisteravond zeer uitvoerig, maar zeer aangenaam al zijn camper-avonturen heeft toegelicht. Hij is met zijn vrouw al in de jaren zeventig van de vorige eeuw met eigen gebouwde camper naar Turkije, Iran, Irak, Marokko gegaan en wist prachtige verhalen te vertellen. Toen ik hem tijdens de wandeling tegen kwam, begon hij weer te praten en gaf als tip om als we naar Die wilden gaan rijden er verschillende wegen waren die erg fraai waren. Wel moesten we er tegen kunnen om langs ravijnen te rijden en terwijl er geen 2 rijbanen beschikbaar waren. Bij thuiskomst Miriam verteld over de mogelijkheden, maar toch kiezen we voor onze eigen gemaakte route die ook erg mooi zou zijn en ook nog eens goed begaanbaar.

Maar eerst even alles weer opruimen, inruimen en de tanks vullen en legen, afrekenen en omstreeks 10 uur op pad voor maar een korte rit van ongeveer 75 kilometer. De eerste uitdaging was om een kleine gasfles te kunnen kopen waarop we kunnen BBQ-en. Beiden waren er stellig van overtuigd dat op onze nieuwe camper naast een buitenstekker, CAI aansluiting en 12Volt aansluiting ook een buiten gasaansluiting zou hebben. Deze bleek hij dus niet te hebben toen we gisteren wilden gaan BBQ-en. Daarom dan maar op pad om klein butaantankje te kopen, zodat we wel nog in deze vakantie konden gaan grillen buiten. Het is te warm voor Mir om binnen in dat kleine keukentje te koken.

Kever voor onze camper

Aangekomen bij het tankstation, waar ook gastankjes te koop stonden, wij naar binnen om uit te leggen wat de bedoeling was. Geen persoon die ook maar engels sprak, dus dit was nogal een spelletje hints op behoorlijk niveau. Maar niets was te gek voor deze mensen om ons te helpen, want we moesten een andere aansluiting en drukregelaar hebben voor de franse tankjes. De beste man maakte een goed inschatting van mijn technische skills en besloot zelf dan maar de nieuw drukregelaar te monteren op onze BBQ-set….binnen 30 seconden! Ik had er youtube-kanalen eerst bijgehaald, vervolgens aan 3 mensen uit mijn omgeving nagevraagd of het echt zo moest en dan vervolgens de EHBO trommel nodig hebben omdat ik met de tang uitgleed over mijn eigen knokkels en begon te bloeden. Ik was de man dus dankbaar!

Wat denk je; ik hoefde alleen maar de borg van tankje en het gas af te rekenen. De drukregelaar wilde hij gratis geven! Geweldig wat een service. Dus ik denk; ik geef een leuke fooi voor een biertje voor hem en een wijntje voor haar van de receptie om op vrijdag de week af te sluiten. Komt de man even later binnen en zegt zijn vrouw tegen hem in het frans: “meneer heeft 10 euro fooi gegeven voor een croissantje en een broodje”! Dus ik zeg: no, no, no…no croissants en pain, maar bierre en Vino!! We hebben samen schaterend gelachen met elkaar en dat terwijl je de taal niet spreekt. Was top begin van de ochtend.

Maar toen eindelijk op pad met de camper en de eerste kilometers waren al mooi door de boerenlandschappen met altijd daar omheen de bergen. Na een tijdje beginnen we te klimmen en worden de wegen steiler en smaller en de maximale doorgang voor de komende bergpassen was 3,5 mtr hoog. Nou…dat ziet er best laag uit als je eigen camper, met satelliet opbouw al 3,20 mtr hoog is.

Maar al slingerend door de eerste bergen en met aangespannen bilspieren rijden we onder de overstekende rotspartijen door. Miriam bukt steeds met haar hoofd in een impuls. Ziet er schattig uit!

Uiteindelijk komen we achter een lijndienst autobus te rijden, dus toen werden we al rustiger en rustiger. Achter die bus blijven rijden dat was de boodschap!

Maar mensen, wat een waanzinnig mooie rit hebben wij gemaakt! Haarspeldbochten niet op 100 handen te tellen, vergezichten, rotspartijen, canyons, tunnels en achter elke bocht weer een nieuw schilderij te zien.

Eerst begonnen we aan de Gorges de Bourne. Dit is een kloof in het zuidoosten van Frankrijk, in de regio Rhône-Alpes, departementen Isère en Drôme. De kloof is gevormd door de rivier de Bourne, die zich in het hoogplateau van de Vercors heeft ingegraven. Tussen het hoogste punt, nabij Villard-de-Lans, en de uitgang van de kloof bij Pont-en-Royans is het hoogteverschil ongeveer 800 m, op een afstand van ongeveer 22 km.

De D531 volgt de Gorges over de hele lengte. Deze weg werd in de 19e eeuw aangelegd, een werk van tientallen jaren. De weg is op vele plaatsen in de rotsen uitgehouwen en maar net breed genoeg voor één wagen. Daar kwamen wij pas achter toen we een vrachtauto tegemoet reden. Was even spannend, maar kwam goed!

Het grootste hoogteverschil tussen de bodem van de kloof en de top van het plateau is ongeveer 600 meter, de kloof is op sommige plaatsen maar enkele tientallen meters breed. Dat maakte wel dat je het gevoel had om door een grot te rijden in plaats van een weg. Maar wat een mooie ervaring was dit.

Vervolgens kwam er weer een stuk door het dal rijden en ook hier weer kleine gehuchtjes waar het lijkt of we 50 jaar in de tijd terug gaan.

De laatste 35 kilometer naar Die vonden wij het spectaculairst van deze dag. We kiezen ervoor om over de Col de Rousset te gaan rijden.

De Col de Rousset is een bergpas in het regionale natuurpark Vercors in de Drôme, maakt deel uit van het Vercors-massief en heeft een hoogte van 1,254 meter. De bergpas is populair onder fietsers en het gebied eromheen voor wintersport. Vooral fietsers hebben we veel gezien. En zij afzien! Tjonge wel respect voor die gasten hoor! Fietsen okay! Maar voor je lol tegen een berg op, dat trekt ons minder, maar dat was al bekend!

De weg over de Col de Rousset is echt een aanrader voor een ieder die van bergen en mooie vergezichten houdt. Wij voelen ons altijd erg fijn in de bergen en genieten dan ook volop van al dat moois dat we zien.

Na verloop van tijd komen we aan in Die en zoeken naar onze camping Murier. Een kleine camping met mooi uitzicht op de bergen, vlak tegen het mooie stadje Die aan en tevens is de camping een Chambre d’hote. Dat is ook makkelijk om even aan te schuiven voor een gezamenlijke maaltijd met andere gasten van de camping. Bij aankomst werden we allerhartelijkst ontvangen en konden we een plek uitzoeken. Enorme plekken hier van 300-350 m2, dus ook voor Joep veel meer rust om hem heen. Bij de kleinere plekken blaft hij vaak tegen iedereen die maar in de buurt komt en dat vinden we niet fijn, maar is nog niet gelukt om dat gedrag eruit te krijgen. Maar goed; nu gaat die goed!

Vanmiddag heerlijk zitten lezen en een lekkere middagsdut gedaan samen buiten in de schaduw onder een boom die op onze plak staat. De rivier de Drome loopt op 25 meter achter onze camper langs en het geluid vinden we heel rustgevend.

Onze camper op de plek
De Drome
Mijn moeder laat weten dat ze er is..
Mir in de Drome
Drome

Mir had niet zoveel zin om te koken vanavond en dus hoorden we dat er pizza’s gemaakt werden op de camping. Hier maar voor gekozen en lekker makkelijk onder de luifel gezellig met elkaar gezeten.

Ook nog even gewerkt om de laatste plooien van een nieuw contract glad te strijken, zodat ik direct na de vakantie weer kan beginnen aan een nieuwe interim-klus in Noord Holland.

Maar dat is nog even een paar weken verder, nu verder met onze vakantie, die tot nu toe erg goed bevalt. Frankrijk was nooit zo onze voorkeur voor vakantie’s, maar we vinden het waanzinnig mooi hier en zeggen net tegen elkaar dat Frankrijk de komende tijd maar eens vaker bezocht moet gaan worden.

Morgen gaan we de omgeving maar eens verkennen met de fiets en dan zien we wel weer wat de komende dagen op de planning staat.