Thuis!

De afgelopen dagen hebben wij geen blogs geplaatst omdat gewoonweg we niet op pad waren met de camper. Nadat we de laatste dagen van onze vakantie in Crossmichael zijn gebleven, bij Neil en Yvonne, zijn we zaterdag 4 juli omstreeks half 12 vertrokken richting NewCastle. De wegen waren lekker rustig, dus we zijn uiteindelijk in alle rust om 14.15 uur in de Ferry-terminal van DFDS aangekomen. We waren 1 van de eerste campers die in de rij stonden van de incheck-desks, dus wij dachten dat we snel aan boord zouden kunnen zijn en lekker in the Sky Bar even een drankje te kunnen nuttigen en ons goed installeren om op het dek een mooie plek te bemachtigen. Al wat gebeurde; wij waren dus zo ongeveer de laatsten die aan boord gingen die middag. Jammer dat we ruim anderhalf uur op een asfaltplek hebben gestaan om te wachten, terwijl andere auto’s die veel later waren direct aan boord mochten. We denken wel, vanuit de supermarkt-vulploegen ervaringen van weleer, dat we dan morgen in Nederland als eersten van boord mogen. We zullen zien.

In ieder geval zijn we na het inchecken en onze hut (lees: bezemkast) te hebben gezocht, eerst naar boven gegaan om daar lekker nog een paar uurtjes van het mooie weer in Newcastle te genieten. Het was erg druk aan boord en de bar op het bovenste dek was al goed gevuld toen we ons eerste biertje en wijntje aan het drinken waren. Daar kwamen we aan de praat met een belgisch stel, welke op de motor (KTM Supermoto) door Schotland waren geweest. Ook zij hebben prachtige dingen gezien en was Schotland goed bevallen. Een erg leuk stel en al pratende en lachend met elkaar vloog de tijd om.

Toen toch maar 1 van de dure restaurants aan boord bezocht om een hapje te eten. Dit keer de pizzaria. Erg weinig keuze op de menukaart, maar dat wat we kregen was echt prima in orde. Dat mag dan ook wel voor die prijzen, maar daar zullen we het maar niet meer over hebben. Toch denk ik dat de rederij meer omzet zou kunnen maken, en toch dezelfde verdiensten kan realiseren, als ze de prijzen wat schappelijker maken. Nu zie je nog best veel mensen aan boord ” picknicken” met meegebracht voedsel en drinken. Terwijl de restaurants best relatief leeg zitten.

Na het lekkere eten zijn we nog naar de zonsondergang gaan kijken op het bovenste dek en hebben nog wat foto’s gemaakt van dit schouwspel. Daarna in onze hut naar bed gegaan en toch wel redelijk goed geslapen.

De volgende morgen lekker een bakkie koffie buiten op het dek gedronken toen we IJmuiden binnen liepen. We konden snel naar onze camper toe en inderdaad; we waren de eerste camper die van boord reed, dus nog voor 10 uur ’s morgens reden we IJmuiden uit op weg naar ons geliefde Lelystad.

Thuis de camper geïnstalleerd en de laatste zaken opgeruimd in de camper, om heb dinsdag weer naar de stalling te brengen. De komende zomermaanden blijven we thuis en willen ook genieten van onze tuin en ik wil lekker een paar zondagen ook nog motor rijden. Het is toch te druk overal in de vakantieperiode. Als stel zonder kinderen is het daarom altijd lekker om net voor en na de drukste zomerperiode op vakantie te gaan.

Nadat we geinstalleerd waren hebben we samen de vakantie afgesloten in onze chilla (de tuinoverkapping) en hebben eten laten brengen. Super relaxt allemaal!

Was een heerlijke vakantie en we kijken al weer uit naar de volgende!! We zeggen altijd; weggaan is mooi, maar thuiskomen is ook superfijn! Beiden vinden ons werk erg leuk, dus ook dat doen we met plezier!

30 juni Wanlockhead naar Crossmichael

Wat een  hel vannacht!! Het lijkt of er de hele vakantie een aantal wolken ons volgen. Het is ongelofelijk; waar wij staan regent het de hele tijd. Eigenlijk heb ik toch een beetje gelijk gekregen naar aanleiding van het verplaatsen van de camper gisteren. Miriam bleef maar hameren dat onze camper dwars moest staan in plaats van zoals hij bij aanvang stond. Nou…..ze heeft het geweten! De hele nacht huilde de wind tegen onze camper aan en gierde de wind door de ventilatieroosters naar binnen. Hij schudde op zijn grondvesten en de regen sloeg als een mitrailleurvuur op ons dak en ruiten. Ik kon echt niet slapen en was wakker tot een uur of vier deze nacht. Miriam sliep nog een beetje tot de volgende morgen. We keken naar buiten en we konden niets zien van de bergen door de mist en de vele regen. We waren inmiddels echt chagrijnig geworden over het weer. Na 14 jaar intensief bezoek aan Schotland, hebben wij dit nog nooit meegemaakt, zoveel regen en wel iedere dag.

1422508_10205815545961403_8869172494792507684_n 11207376_10205815546081406_3356787615483205848_n

Om nu nog een dag hier binnen te zitten en weer in de boeken te duiken zien we niet zitten, dus we besluiten na het ontbijt het kamp te ruimen en op pad te gaan. Mir stelt voor om naar Matalan, een grote kledingwinkel, te gaan in Dumfries en vandaar uit naar Kippford te rijden om daar nog een nacht te gaan kamperen. We kennen dit gebied erg goed doordat Neil en Yvonne er wonen. Tevens voelt het erg raar om daar te gaan kamperen terwijl Neil en Yvonne op nog geen 15 kilometer wonen. We besluiten dan maar om ze een appje te sturen om af te spreken in The Anchor, onze favoriete pub in Kippford, zodat we samen een biertje en avondeten doen. Als dan blijkt dat we met de camper niet in Kippford kunnen kamperen en ook niet mogen parkeren met de camper, besluit Neil om dan maar voor te stellen om gewoon bij hun huis af te spreken. Hierdoor zijn we dus 2 dagen minder in de camper dan gepland, maar hebben we een paar extra dagen met onze vrienden in Crossmichael.

We rijden naar hun huis en een kwartier later zien we ze al op de oprit van hun huis staan. Ze hebben plek gemaakt voor onze camper en nadat we alles uit de camper hebben gepakt wat we de komende dagen nodige hebben, kunnen we gezellig gaan zitten en onze verhalen met elkaar delen. Heerlijke bbq gehad en een paar biertjes. Eigenlijk is dit als thuis komen. We komen binnen, kleden ons om in makkelijke kleding en gaan verder waar we de laatste keer geeindigd zijn. Niks aan elkaar wennen en kat uit de boom kijken, maar gewoon de draad weer oppakken.

11707717_10153223017519230_740792245624641199_n

Heel uniek zo’n vriendschap met buitenlandse vrienden, maar het gaat al 14 jaar goed en hopelijk nog jaren hierna. We maken alweer plannen voor de toekomst, dus dat zit wel goed! Morgen gaan we in de regio leuke dingen doen, maar daarover morgen meer….

29 juni 2015 Glen Etive naar Wanlockhead

Vannacht hebben we de meest heftige nacht doorgemaakt qua weer. We stonden in Glen Etive, een smal dal tussen een lange kam met bergen. De wind kon er dus centrifugaalkrachten ontwikkelen die nogal tekeer konden gaan, hebben we ondervonden. Inclusief slagregens die tegen de camper beukten en de harde huilende wind was het dus best een heftig nachtje.

Maar we genoten intens; zo helemaal alleen tussen de bergen, geen mensen, geen verkeer, alleen wij in onze camper. Zo behaaglijk, zo warm, maar schuddend op zijn banden. We dachten dat we niet zouden kunnen slapen, maar eenmaal in bed zijn we als een blok in slaap gevallen. Tot de volgende ochtend om 8 uur aan 1 stuk door. Het feit dat we los staan in de natuur dus ook geen tijdslimiet om op te schieten of om voor een bepaalde tijd van de camping af te moeten. Lekker rustig aan gedaan, lekker gedoucht en ook geconstateerd dat de huishoud-accu’s het makkelijk volhouden en nog ruim op 13 Volt staan na een dag. Gaat prima dus allemaal! Heerlijk gevoel!

We besluiten om onze plannen te wijzigen voor de laatste paar dagen met de camper. De regen zijn we nu inmiddels wel zat en ook de uitzichten op zee of een meer houden in dat we ook meer kans op regen hebben. We kijken samen naar de kaart en besluiten om vandaag al richting het zuiden van Schotland te rijden en de ferry te nemen van Dunoon naar Gourock. Dit was ook het plan, maar we zouden dan nog afbuigen naar een nieuw gebied, maar nu dus besloten om richting Wanlockhead te rijden. Dit noemen ze in het zuiden de Mini Glencoe Valley, dus ook bergachtig, dus prachtig om te staan. Ook hadden wij  vernomen van Yvonne dat het weer in het zuiden zonnig was en de komende dagen een heatwave zou komen. In plaats van regen nu een paar dagen in de zon, lekker buiten zitten, bbq aan en korte broek; dat zagen wij wel zitten. De weg ernaar toe viel erg tegen en dus ook niet zoveel foto’s en video-opnamen gemaakt. Maar de plek die we gaan bezoeken in Wanlockhead, zal wel weer leiden tot prachtige uitzichten en foto’s.

Onderweg stoppen we nog even in Inveraray, een mooi stadje met een mooi kasteel en middeleeuws stadscentrum. Heel toeristisch dat wel, maar uiteindelijk vinden we een parkeerplek waar we onze camper kunnen stallen. Ook zien we bij de publieke toiletten een waterkraan. Zodoende kunnen we de camper vullen met water, voordat we 2 dagen in the middle of nowhere staan. Naast de toiletten zit een kantoortje waar de dame van de toiletten huisvest. Wij, wel opgevoed zoals we zijn, willen aan de dame vragen of wij de tank met water mogen vullen en eventueel het chemisch toilet mogen ledigen. De dame zit volledig geconcentreerd in haar puzzelboekje en ziet ons niet. Wij vragen op afstand; “mevrouw, mogen we u iets vragen?”. De dam reageert niet, zodoende gaat ons volume nog een tandje hoger (en jullie weten; met ons volume is niets mis!) en vragen het nog eens. Ze negeert ons volledig en reageert nergens op, ook niet na nog een paar pogingen en met handen wuiven richting haar.

Nu vervalt onze vriendelijkheid in wat irritatie en lopen weg en zeggen tegen elkaar; wat een takketrol, onvriendelijke doos tegen de toeristen! k.twijf!

We verzinnen wel wat anders, maar gaan eerst gezellig het dorpje verkennen en komen natuurlijk weer uit in een bakkerij/cafe waar we even internet hebben om onze werkmail te lezen en wat foto’s te plaatsen. Nadat we nog een rondje door dorpje en wat boodschapjes te hebben gedaan, lopen we terug naar onze camper. Toch nog maar een poging wagen om water te tappen? Gewoon slang aansluiten en pakken zonder te vragen aan die muts? Doen we toch maar niet en lopen nog 1x naar haar kantoortje. Ze ziet ons staan en heel vriendelijk loopt ze op ons af en stamelt ze iets als een persoon met een beroerte of zo…..blijkt ze stokdoof te zijn en ons dus niet gehoord te hebben. Was een schat van een mens en vriendelijk om ons zoveel water te laten pakken als we nodig hadden. Na afloop kreeg ik nog een schalkse “goodbye, love” toegeworpen van deze lieverd.

Wat is nu weer de levensles van vandaag?? Nooit vooraf oordelen en verketteren….eerst weten waarom ze niet antwoordt. Doof dus!

2015-06-30 12.35.04

Mooi, tank gevuld, nu nog de chemisch toilet nog zien te ledigen. Want als Miriam 2 dagen los in de natuur staat, overschrijdt ze al de mestquotum (vlak mij ook niet uit…), dus die bak moet leeg.

Ook dat lukt na een paar kilometer bij een publiek toiletgebouw, dus wij zijn er nu echt klaar voor!

Na 2 uurtjes nog rijden komen we in het dal van Wanlockhead aan en vinden we snel een mooie plek om te staan. Was nog wel een dingetje….ons huwelijk liep daar bijna onherstelbare schade op, maar uiteindelijk stonden we goed. Wat was het geval?

Na een lange rit staan we op de gewenste plek en zijn we inmiddels geinstalleerd om onze eerste consumptie te gaan nuttigen. Zegt mijn lieftallige; we hebben last van de wind, dus als je de camper een kwart slag draait, dan zitten we uit de wind en meer op ons zelf. Nou, Balou de

Beer kon weer al les inpakken en indraaien en weer starten en manouvreren om de camper op de juiste plek van Hyacinth Bouquet (Bucket) te zetten. Zoals jullie mij kennen; met alle liefde (en gevloek) gedaan!

En eerlijk gezegd, ze had weer eens een keertje gelijk na lange tijd….;-)

C360_2015-06-29-17-36-45-874 C360_2015-06-29-19-00-06-325

Nu lekker avondeten en daarna verder in onze boeken, met CD van Norah Jones op de achtergrond. Wat wil een mens nog meer? Wereldplek staan we, dus wij vermaken ons hier wel de komende 2 dagen!

27 juni Ardelve naar Glencoe, Clachaig Inn

De afgelopen nacht heeft het verschrikkelijk hard geregend en kwam het dus met bakken tegelijk op onze behaaglijke campertje neer. Wat een veilig en warm gevoel geeft het om met dit weer binnen te zijn en ook uit te kunnen kijken over het meer naar het befaamde kasteel Eilean Donan, dat statig boven het meer uitsteekt op een soort van verhoogd eilandje.

Het is mijn verjaardag, de 50ste en Mir heeft de camper gezellig versierd met de door mij zo verguisde slingers en hoedjes, sjerpen ook nog; het kan niet erger! Ik moet meedoen met deze gekte zegt mijn Mirreke. Je wordt maar 1x 50 en daarom mag het best gevierd worden. Ze heeft zelfs een taartje gekocht en stalt deze uit op de ontbijttafel. We doen rustig aan deze ochtend, dus we hebben alle tijd om mijn taartje met koffie te nuttigen. Gezien het takkeweer zijn bijna alle campinggasten al vertrokken. Het veldje met de tenten erop was doordrenkt en wat een verschrikking om je vakantie zo in de regen te moeten vertoeven. Alle kleding nat, de tent nat, alles stinkt klammig, je kunt niet buiten zitten en een boulevard met kroegjes, restaurantjes is ver te zoeken. Het enige vertier dat je hier kunt hebben is de koeien melken…

Wij nemen het er nog even van, voordat we vertrekken. Aangezien we een goed bereik met internet hebben, kunnen we even alle felicitaties op Facebook even doorlopen. Ook al zeggen de tegenstanders van Social Media dat het allemaal zo oppervlakkig en nep is op Facebook (terwijl de meesten wel stiekem gluren maar zelf niets delen), wij vinden het erg leuk om er ons leventje op te delen en zien de vele felicitaties dan ook als een zeer gewaardeerd gebaar van iedereen. Een mooie ochtend tot zover. Jarig zijn vind ik een verschrikkelijk iets. Verjaardagsfeestjes des te meer! Liever nodig ik mijn vrienden uit voor een lekker gezellig etentje met een kleiner koppel. Dan kun je tenminste echt met elkaar praten en heb je meer aandacht voor elkaar. De grote feesten sla ik liever over; je loopt voor een ieder te zorgen, je spreekt niet echt iemand en een hoop bende in huis.

Ben dus blij dat ik in Schotland zit en niet thuis. Sorry mensen!

Tot zover nu even deze persoonlijke noot…..

Nadat we echt de laatsten waren die de camping verlieten gingen we op pad met de Lambortinki richting Glencoe. We wisten dat de weg die ging komen ook erg mooi was, aangezien we deze eerder met Neil en Yvonne hebben gereden en later ook nog eens met Peter en Lucienne, mijn schoonzusje en zwager. De regen trok weg en het leek erop dat het zonniger zou worden, dus konden we meer en verder zien in de vergezichten. Het leek…zei ik! Door de bergachtige wegen en de zeer zware bewolking die tussen de bergen bleef hangen, zagen we niet zoveel als we zouden willen. Maar desondanks was het weer een mooie tocht. Onderweg merken we dat we meer en meer in de bewoonde wereld beginnen te komen of is het doordat de vakantieperiode is aangevangen, maar er is steeds meer verkeer op de weg. Slingerend rijden we door de bergen, waarbij ik soms mij wel ongemakkelijk voel dat onze camper bergopwaarts er wat langer over doet als de 25 auto’s achter mij dat zouden willen. De reis verloopt soepel voor de rest en na ruim 2 uur arriveren wij in Fort William. Daar willen we weer wat boodschappen inslaan en even tanken.

C360_2015-06-27-14-22-17-123 C360_2015-06-27-11-11-56-368 C360_2015-06-27-11-16-20-157

In de Morrison Supermarkt wordt Miriam aangesproken door een oudere dame. Ze is zo blij dat ze nog een jeugdig iemand, Mir is pas 45, hoort fluiten en blij ziet zijn. Mir die krijgt een hele preek over dat niemand meer fluit tegenwoordig en ook lijkt dat niemand meer blij lijkt te zijn. Nou….wij wel!! Wat genieten we van elkaar en van deze vakantie. Heerlijk relaxt en altijd je huis bij je!

Na de boodschappen nog het laatste stukje naar Glencoe, ook voor ons een bekend en geliefd stukje Schotland met een prachtige natuur. Een aantal jaren geleden hebben wij met kerst een chalet daar gehuurd met Neil en Yvonne bij de Clachaig Inn. Daar willen we in de buurt op de camping staan en ’s avonds met mijn verjaardag uit eten in de kroeg aldaar. Rijdende op de A82, de hoofdweg door de Hooglanden, zien we de afslag al aankomen als we ook zien dat er bij de Inn ook nog een camping zit, The Red Squirrel. Op loopafstand van de Clachaig Inn nog wel! Eerst maar even de camping oprijden om de camper een mooie plek te geven. Op de camping is geen elektra aanwezig en er zijn heel veel kleine tentjes met jonge mensen aan de rivier staand. Ook op de veldjes overal tenten. We vallen een beetje uit de toon met onze camper. Bij inchecken moesten we lachen, want de medewerker van camping legde uit waar alle was-, douche en afwasfaciliteiten waren en ook de wasmachines etc. Maar zei hij: “jullie zullen wel achterin een eigen wasmachine en droger hebben en ook eigen badkamer”. Het kwam er heel cynisch uit. Dit was geen camping bedoeld voor ons. Maar in ieder geval vonden we een prachtige plek met een superuitzicht voor ons op de rivier en de bergen erachter.

Nadat we geinstalleerd waren, brak zowaar de zon door en konden we een borrel nemen, buiten op onze stoelen naast de camper. We hadden een mooie plek waar veel mensen voorbij liepen en met scheve ogen naar onze snackbar op wielen keek. We voelen ons zooooo niet op onze plek hier!

C360_2015-06-27-14-47-20-544 C360_2015-06-27-15-28-30-895

C360_2015-06-27-15-32-59-614 C360_2015-06-27-15-34-13-050 C360_2015-06-27-17-09-15-625

Iedereen loopt waslijnen te maken van takken, sprokkelhout te zoeken om te koken, beddengoed en sokken te drogen aan het kampvuur en met dekens om hun heen buiten te zitten. Wij drukken op een knop en het is warm binnen, we drukken nog op een knop en de lampen doen het, we staan michelin-ster waardig te koken aan een fornuis en stappen een warm, droog bedje in, nadat we heerlijk warm hebben gedoucht in onze eigen badkamer. Lekker toch? Bedoel ik absoluut niet snobistisch, maar ik wil alleen maar aangeven dat de DNA van de kampeerder op deze camping wat anders is als de onze. We zijn meer Geer & Goor…….tis toch om te gieeeren!!! 😉

Aan het einde van de middag liepen we richting de Clachaig Inn om eerst hopelijk buiten nog een biertje te drinken om vervolgens lekker te gaan eten. Reserveren van tafels doen ze daar niet aan, dus op basis van binnenkomst krijg je een tafel wanneer die beschikbaar is. Nu kun je bij de Inn kiezen voor het restaurantgedeelte wat wat chiquer is of de andere kant…..de grot!!

C360_2015-06-27-14-25-33-362

Wij kiezen voor de grot! Hier komen de backpackers, de rafters, de bikers en ziet de ruimte er ook uit als een donkere grot. Je kunt er niets kapot maken; alles is er van hout. De ruimte is gezellig, rumoerig en het leuk is als je je eten aan de bar besteld, roepen ze jouw maaltje door luid geschreeuw om! Kun je je voorstellen? Zit je lekker in de olijfgroene ogen van je lief te kijken en vertellen hoeveel je van haar houdt, hoor je: NUMBER 1020!!! I SAY NUMMER 1020!!!!!!

Heel apart…

De ambiance is deze keer beter dan het eten, jammer genoeg. Maar we hebben weer een leuke avond achter de rug als we weer terug naar de camper lopen. Daar nog even een afzakkertje en toen het weer wederom omsloeg naar harde regen en wind, zijn we lekker in ons warme mandje gekropen. Morgen gaan we naar Glen Etive, een doodlopende weg richting de bergen, waar ook Skyfall van James Bond is opgenomen. Deze weg is adembenemend en dit is dan ook de laatste voorgenomen droom om in deze vakantie uit te laten komen. Hier helemaal los in het wild een nachtje bivakkeren. Alleen wij met de natuur om ons heen. We hebben er zin in!

25 juni 2015, Laide naar Cove

Vanmorgen wilden we weer een poging doen om de camping af te rekenen. Maar na 3 pogingen gistermiddag en gisteravond, liep ik toch maar weer naar de receptie van de camping. Weer alles donker. Het doosje met 6 eieren die er sinds gistermiddag al voor de deur stonden, waren er nog. Viel mee dat de eieren inmiddels niet waren uitgekomen…

Nu hing er een briefje dat de campinggasten maar naar zijn huis moesten komen en aanbellen, dus ik naar zijn huis. 3x aangebeld en om het hoekje gekeken, maar er was niemand. Miriam en ik vonden dat we inmiddels ons maximaal hadden ingespannen om de 21 pond achter te laten bij de beste man. Trouwens; die 21 pond was het echt niet waard, want wat was de camping een afgetrapte zielloze bedoening zeg. Er stonden nog 18 oude aluminium sta-caravans, met de beste tijd gehad, en een kaal veldje waar wat campers op konden staan. Het uitzicht vergoedde een hoop, maar het sanitairgebouw en de ruimte waar je je chemische toilet kunt storten en schoonmaken, daar zou je je schapen nog niet in onderbrengen. Nadat we nog met een paar mensen op de camping hadden gesproken, die ook zeiden dat deze man er al jaren niets meer aan deed en dat het jammer is van zo’n mooie camping. Want de ligging en uitzicht was fantastisch.

Zonder te betalen dus uiteindelijk weggereden. Voelde niet goed, maar nogmaals; we hebben er alles aan gedaan. Zelfs nog op zoek geweest naar een brievenbus. Was er ook niet….

De rit van vandaag gaat naar Cove. Een klein dorpje aan een doodlopende weg op een schiereilandje. De man van de camper naast ons, raadde ons deze plek aan om wild te gaan kamperen. Je staat daar op een stuk gras, tussen de duinen en met uitkijk direct op 25 meter naar een parelwit strand met rotsen en een superblauwe zee. Je hebt er geen faciliteiten, maar je staat er fantastisch. Wel; de man had gelijk! Wat een plek!

De rit ernaar toe was maar een korte, dus na een paar lange reisdagen, nu een makkie. Ongeveer 30 kilometer door mooi landschap en glooiende wegen, door gehuchtjes, boerderijen en zeegezichten. We besloten om vandaag sowieso een rustdag ervan te maken. Lekker lezen en gezellig drankje erbij; helemaal niets doen, geen plannen, geen activiteiten, niets!

Toen we aankwamen op Cove stonden er inmiddels al een paar campers op het terrein. Ongelofelijk hoe sommigen dan zijn. Ze gaan pal naast een andere camper staan en terwijl er nog heel veel lege plekken zijn. Mir en ik hebben geen zin in aanspraak vandaag en besluiten om onze camper helemaal aan het einde van het terrein te zetten, pal voor het strand. Afstand tot de volgende camper is ongeveer 50 meter. We staan nog maar net en binnen no-time staan er direct naast ons weer een paar campers. Geen probleem overigens….waren rustige mensen.

C360_2015-06-25-11-36-11-152C360_2015-06-25-15-44-35-690

Nadat we ons geinstalleerd hadden, zijn we even thee gaan drinken en boekje gepakt. Na verloop van tijd keken we elkaar aan en zaten we er helemaal doorheen. Onze ogen vielen dicht van vermoeidheid en rozig zoals we waren, besloten we om lekker even een tukkie te doen in ons knusse bedje. Ongeveer een uurtje in coma gelegen en toen ook de regen was gestopt, zijn we het strand op gelopen en hebben daar een wandelingetje gemaakt om vervolgens na terugkomst in de camper gezellig een biertje, wijntje, toastje, kaasjes etc te hebben gepakt.

C360_2015-06-25-12-07-18-033 C360_2015-06-25-11-49-36-096

Werkelijk heerlijk was deze luie dag. Aan het einde van de middag hebben we buiten voor de camper in de zon gezeten en zelfs buiten ge-bbq’t. Bijna op het strand! Was super! Ook relatief vroeg naar bed gegaan en zodoende is deze dag grotendeels slapend aan ons voorbij gegaan. We spreken met elkaar af, dat we dit vast even nodig hadden. Morgen gaan we weer een wat langere rit maken en zullen we weer heel veel moois zien!

24 juni 2015: Althandhu – Laide, Wester Ross

Vanmorgen op tijd opgestaan en ons klaargemaakt om te vertrekken. Eerst nog even alles bijvullen en afstorten en op weg naar onze volgende stop; Ullapool!

Daar willen we de boodschappen doen voor de komende 2 a 3 dagen als we in het wild gaan kamperen. Vorig jaar waren we daar ook en wisten wij nog een redelijk grote Tesco Supermarkt te zitten. Onderweg weer dezelfde weg als gisteren gereden, maar nu vanaf de andere kant. Ongelofelijk hoe dan toch anders de uitzichten zijn, maar niet minder mooi. Het valt ons op dat het druk is op de weg. Er zal vast wel wat te doen zijn ergens, want het is echt opvallend. We kwamen nu 15 auto’s tegen op 45 kilometer, in plaats van gisteren 9 stuks. Toch een stijging van 75-80%!

Aangekomen in Ullapool hebben we eerst even getankt en bij medewerker van tankstation gevraagd of er ergens een brommerwinkel is of soort van garage. Die was er wel, maar bestaat niet meer. Dat verrast ons niet zo, aangezien we deze vakantie maar 2 brommers/scooters zijn tegengekomen. Tegenover de Tesco blijkt echter wel een fietsenreparatieshop te zitten. Daar konden ze mij echter ook niet helpen aan een nieuwe achterband voor onze scooter. Wel ging  de beste man om zich heen bellen of iemand wist waar er eentje zat. Inverness of Fort William moeten er eentje zitten. De laatste plaats doen we nog wel aan, maar Inverness komen we niet meer.

We besluiten ons scooteravontuur maar los te laten en verder te genieten van tot nu een fantastische vakantie. Wat een land, wat een natuur en wat een rust!

C360_2015-06-24-10-56-39-955

Na Ullapool gaan we richting Wester Ross, het gebied zuid westen van deze stad. Dit gebied zijn we nog nooit geweest, dus we zien ernaar uit om er doorheen te rijden. Wat opvalt is dat dit gebied groener en meer Rocky Mountains cq Montana achtig aandoet. Totaal anders dan de andere gebieden. Wel een super mooie omgeving, met ook weer altijd die bergen, die er dramatisch uitzien in de donkere wolken en regenachtige mist die we de hele vakantie al om ons heen hebben. We hoeven de bikinilijn niet te harsen en factor 30 zonnebrandolie is ook niet nodig deze vakantie. Een zuidwester, met kaplaarzen is een betere optie! Al met al zijn er genoeg droge momenten om te gaan wandelen of buiten te zijn.

C360_2015-06-24-12-52-30-544

Na ongeveer 40 kilometer komen we langs de grootste watervallen van het Verenigd Koninkrijk, The Falls of Measach. Deze watervallen zijn gesitueerd in de Carrieshalloch Gorge, een enorme kloof tussen de bergen, die steeds smaller wordt en uiteindelijk dus uitmonden in de watervallen. De wandeling ernaar toe was goed te doen, alleen terug was even een klim. Maar zonder te stoppen en stevig wandelend kwamen we weer boven terug bij de camper.

C360_2015-06-24-12-27-26-004 C360_2015-06-24-12-36-28-202

Na dit bezoek zijn we nog even doorgereden totdat we weer bij een prachtige vallei uitkwamen, met op de achtergrond Loch Broom. Daar besloten om te stoppen en lekker te lunchen in onze camper. Na de lunch de laatste etappe om ergens een leuke plek te vinden om los te gaan staan, dwz niet op een camping, maar in de natuur op ons zelf.

Langs de weg staan zien we niet zitten, dus zoeken we een zijweg die doodloopt richting uitzicht op een baai. Voordat we aan het einde van deze weg kwamen, moesten we op een smal weggetje toch nog zo’n 5 kilometer doorrijden tot het eind….waar al iemand stond! Deze was niet van plan te vertrekken, gezien het mooie uitzicht, dus wij maar weer door naar een volgende zijweg ergens. Ook daar konden we geen plek vinden om te staan. Nadat we hier weer een uur aan besteedt hadden, besloten we maar weer op een camping te staan, onderaan een strand met ook uitzicht op een baai. Daar staan we dus nu. Vlak naast een kerkhof…zijn we in ieder geval niet alleen.

C360_2015-06-24-22-57-38-026

C360_2015-06-24-17-22-16-727 C360_2015-06-24-17-23-57-477

Vanmiddag gezellig buiten een biertje en wijntje gedronken en super gezellig zitten kletsen over al onze nieuwe plannen voor de toekomst.

Het weer betrok inmiddels weer zodanig, dat we in de camper verder zijn gegaan met de gezelligheid. We hebben gedanst in de camper met veel lol. Ik had namelijk weer eens de Ben Liebrand Jaarmixen vanaf 1982 tot en met 2005 meegenomen. Het geluid in onze boxen in de camper zijn hartstikke goed, zo ook onze stereo, dus we waanden ons in een dancing!!

Met het eten hebben we ons echt bescheurd, ook door de hoeveelheid drank die we genuttigd hadden. Mir was verse pasta aan het koken, met eigengemaakte groentesaus en gehakt.

We waren aan het eten en aan de pasta zat zo’n rare smaak; niet thuis te brengen, maar wel bekende smaak…

Wat bleek nu? Normaal kookt Miriam in flessen water vanuit de supermarkt en niet vanuit de watertank van de camper. Nu had ze door de totale delirium wel water uit de kraan gepakt en zodoende smaakte de pasta naar Steradent!!

Nu zie ik jullie denken; Steradent??? Ze hebben toch wel nog hun eigen tanden????

Ik leg het even uit aan jullie. Steradent voeg je in je watertank toe als je de leidingen en tank wilt schoonspoelen. Na dit ritueel spoel je een paar keer met schoon water alles nog een keer na en klaar is Kees. Dat naspoelen waren we voor de vakantie dus vergeten en zodoende smaakte het water naar Steradent.

Wij zagen het al helemaal voor ons; mensen denken dat we een epileptische aanval hebben door de hoeveelheid schuim op onze bekken. In ziekenhuis komen ze er pas achter dat het Steradent is.

Of….iedereen na de vakantie zegt: hebben jullie je tanden laten bleken in de vakantie? Nee, we hebben pasta van Miriam gegeten, namelijk Pasta Steradenti!

Nou…dit waren dan weer de beslommeringen van vandaag. We gaan manden en morgen rijden we verder naar Gairloch. Moet ook een mooi plekkie zijn!

Dinsdag 23 juni, Durness naar Altandhu

De ochtend begon met vreselijk balen! Na het ontbijt gingen we naar buiten om de scooter op het scooterrek te plaatsen en toen hij op het rek stond, zag ik dat de achterband over de gehele zijkant was beschadigd en zelfs bijna tot aan karkas doorgesleten. Wat bleek; de nieuwe verzwaarde vering die ik erop heb laten zetten, heeft tegen de zijkant van de band aangezeten en heeft deze helemaal weggesleten tijdens het eerste ritje samen van een uur rijden. He-le-maal aan gort gereden. Einde scooter avontuur deze vakantie. We zijn er ziek van! Eerst moet je 7 maanden wachten totdat je eindelijk je gekochte scooterrek geplaatst krijgt op je camper, zodat je al een vakantie zonder scooter hebt moeten doen. Dan nu dit; koop je bij erkend scooterbedrijf een verzwaarde verenset, laat je vervolgens er door hun eigen monteur opzetten. Die zegt nog; “is wel krap allemaal, maar het past.” Dus niet!! We hadden zo’n schik met het scootertje hier, dat we overwegen om morgen in Ullapool naar een scooterdealer te zoeken om de band en veer weer te laten wisselen.

20150623_090541

Toen begon vervolgens de omvormer weer op alarm te piepen. Deze was tijdelijk geplaatst door onze camperdealer, omdat onze nieuwe omvormer voor garantie terug naar importeur moest. Ook deze liet ons in de steek, leek het. Ik met al mijn technische vernuft (vergelijkbaar met een prehistorisch fossiel) op zoek naar de storing. Bleek er een kabeltje ergens niet goed te zitten. Nu werkt het weer, dus als we in het wild kamperen, hebben we in ieder geval stroom om de tandenborstel, de laptop, baardhakkelaar en mobiele telefoons op te laden. Tja….ik weet het; allemaal geen levensbedreigende beperkingen als het niet werkt, maar toch…we zijn er zo aan gewend.

Nadat we op onze camping voor vertrek alle tanks hebben geleegd of gevuld, gaan we op pad richting Altandhu via een prachtige weg. Deze weg hebben we grotendeels vorig jaar al gereden, maar er zitten nog steeds stukken tussen die we nog niet gehad hebben. Verkeer is er op deze normale werkdag ook niet te bespeuren op een enkele auto na. Kortom; we hebben alle rust om ons heen om te stoppen wanneer we willen en niemand tot last te zijn met de redelijke grote camper op een enkelbaans weggetje. Deze weg moesten we zo’n 50 kilometer volgen, voordat we echt in de verlaten wereld verdwenen.

Onderweg zoals gewoonlijk mooie meren gezien, met op de achtergrond de bergen, die met hun schaduw in de meren weerspiegelden. Geen rimpeltje op het water en echt spiegels. De bergen zien er qua vorm zo uiteenlopend uit, zodat je na iedere bocht weer een ander schilderij in rijdt. Miriam is veel aan het fotograferen en video opnamen aan het maken. Ze is helemaal in haar nopjes. Dit landschap vinden we beiden zo vreselijk lekker voelen om ons heen.

C360_2015-06-23-13-53-14-192C360_2015-06-23-10-45-03-572

Onderweg stoppen we om langs een meer te gaan lunchen. Met de bergen op de achtergrond en het meer pal naast onze camper genieten we van een heerlijk broodje met schotse gerookte zalm, met pesto en wit wijntje.

C360_2015-06-23-12-27-07-671

Vervolgens gaan we verder en rijden weer een stukje. Dat is het mooie van de camper; je hebt altijd alles bij je en kunt gaan staan waar je wilt, wanneer je wilt. Veel vrijheid dus. Na verloop van een aantal kilometers zien we een hele mooie kasteelruine staan, Ardvreck Castle. Dit kasteel stond statig op een soort schiereiland,  op de punt dichtst bij het water. De camper daar op parkeerplaats gezet en wandelend naar het kasteel gegaan om daar e.e.a. te bekijken. Ongelooflijk hoeveel mensen troep achterlaten bij zo’n toeristische plek. Walgelijk! Zakjes met hondepoep, etensresten, papiertjes en lege flessen. Je kunt er toch niet bij dat men naar zo’n mooie plek gaat, meestal als toerist, maar dan troep achterlaat. De gevangenissen die we in het kasteel zagen, mogen wat ons betreft gebruikt worden voor dit soort lieden en laten composteren. Goede gevangenissen trouwens…ietwat primatief, zeg maar gerust middeleeuws. Niets mis mee!

C360_2015-06-23-13-13-28-667 C360_2015-06-23-13-15-45-707 C360_2015-06-23-13-21-19-726

Het laatste stuk na het kasteel naar onze volgende overnachtingsplek was ook werkelijk prachtig. Ook hier eigenlijk hetzelfde als overal, zoals we beschreven. We kunnen er eigenlijk niets meer aan toevoegen. Slingerend door de natuur en langs de meren komen we uiteindelijk aan bij de Am Fuaran Bar & Camping. Vorig jaar hebben we hier een paar keer biertje gedronken en heerlijk gegeten met onze vrienden Neil en Yvonne en ook toen zeiden we dat we hier terug zouden komen als we een camper zouden hebben. Wel; hier zijn we weer!! Prachtige plek met de zee direct voor onze camper. Niet zo spectaculair als gisteren, maar ook zeker wel de moeite waard.

C360_2015-06-23-14-52-28-753

Nadat we kamp hadden opgemaakt, heeft Miriam de was gedaan en heb ik heerlijk gelezen in een tweetal leuke boeken; Altijd Viareggio van Rick Nieman en Topshow van De mannen van Voetbal International. Altijd Viareggio was leuk omdat er hele herkenbare humor en situaties van motorrijders beschreven staan. Ik moest aan mijn eigen Mild Hogs denken (we zijn inmiddels allemaal 50+). Topshow is gewoon een lekker “leestvoordevuistweg”-boek.

Tot slot hebben we vanavond heerlijk gegeten in de Am Fuaran Bar tussen een werkelijk terminaal uitstralende familie, waar niemand met iemand sprak en doodstil het eten naar binnen werkte met een chagrijnige kop. Wij worden daardoor juist drukker en drukker en hebben dus een gezellige avondmaal genoten.

Nu weer warm in de camper, blog schrijven en Mir aan het lezen. Morgen eerst naar Ullapool om voor een paar dagen boodschappen te halen omdat we de komende dagen in het wild gaan kamperen, dus geen WiFi in de buurt om te kunnen bloggen. Jullie zullen dus even moeten afkicken met alle 1428 volgers (tis wat he??), maar we zijn er weer over een paar dagen.

Wij vinden het een beetje spannend om de komende dagen “los” te staan ergens midden in de natuur, zonder iemand in de buurt… Jullie horen het nog hoe dat is bevallen! Tot dan!

22 juni 2015, Durness Regio

Vanmorgen is het gestopt met regenen en ziet de dag er veelbelovend uit. De verwachtingen zijn dat het weer wat stabieler en beter wordt, maar als we naar de luchten kijken, moeten we het nog maar eerst zien, dan pas geloven. Na het wakker worden, hebben we lekker rustig ontbeten en heerlijk lang in onze joggingbroek en fleecevest gezeten. We hebben alle tijd van de wereld, want vandaag blijven we staan op de camping in Durness, The Sango Beach Campsite. Als het weer een beetje meewerkt, willen we onze scooter vandaag gaan gebruiken om de omgeving wat meer te verkennen.

Tijdens het ontbijt zien we dat vooraan, op de klif, een camper vertrekt. Deze plek is waanzinnig mooi door het uitzicht over de baai en de parelwitte stranden voor de camping. Miriam besloot daarom maar de eigenaar van de camping aan te schieten met het verzoek of wij onze plek mochten verlaten om op deze fraaie plek te gaan staan. “Natuurlijk” was het antwoord, maar we moesten dan wel meteen verkassen, aangezien er in de loop van de ochtend al weer nieuwe campers werden verwacht. Wij dus meteen even alle losliggende spullen even opgruimd, de pootjes van de camper ingedraaid, elektra afgekoppeld en direct naar de bewuste plek gereden om daar ons te vergapen aan het uitzicht.

C360_2015-06-22-12-05-43-498 C360_2015-06-22-11-18-36-623

IMG_0027

Nadat we helemaal weer up and running waren, nog even relaxt gelezen en lekker andere mensen zitten aanschouwen hoe zij over het strand liepen en voor onze camper langs. Na verloop van tijd werd de regen minder en leek er een beetje zon door te komen. Wij dus lekker warm gedoucht in onze camper en aangekleed om op pad te gaan. Maar eerst moesten wij onze scooter nog afladen van ons scooterrek. Ook dit klusje liep van een lijen dakje, dus spullen gepakt en onze helm opgezet om op pad te gaan met onze Grand Retro scooter. We hebben vorige week ’s avonds voor het eerst samen op de scooter gereden. Toen het donker was natuurlijk, want het ziet er natuurlijk niet uit zo’n walvis voorop en mijn schone jonkvrouwe achterop, dus incognito even proberen dus vorige week. Met vertrouwen reden we vanmorgen van onze camping af en we hadden bijkijks. Meerdere mensen lachten toen ze ons voorbij zagen komen. Of het nu kwam omdat ze de scooter leuk vonden of dat het totale plaatje koddig was om te zien, laten we maar in het midden. Met onze helmen op (moet in het buitenland, zelfs met snorscooter) leken we wel Bob en Annie de Rooij….

C360_2015-06-22-12-38-02-011

Eerst reden we naar Balnakeil Bay een paar kilometer verder op. We hadden de snelheid er goed in en het zag er flitsend uit toen we door het dorp reden en de weg opeens steil omhoog ging…met nadruk zag, want de snelheid viel ineens terug van 40 kilometer naar nog geen 17 kilometer per uur. Tjonge wat moest die chinese scootel stevig zijn Pk’s laten gelden. Kijk…het probleem is Miriam. Toen ik in mijn eentje reed, was er geen vuiltje aan de lucht en kon de scooter het makkelijk aan allemaal. Nu met Miriam erbij loopt het voor geen meter….

Maar goed; we vonden het geweldig om voor het eerst met de scooter de omgeving af te crossen om zodoende meer te zien dan dat je normaal ergens een wandeling doet. Nu hebben we diverse uithoeken gezien rondom Durness. Nadat we de prachtige stranden van Balnakeil hebben gezien, het kerkhof en de omgeving, reden we helemaal door voorbij de Smoo Caves, die wij vorig jaar al hadden gezien, richting een oud historisch ruine-dorpje Ceannabeinne Township, een verlaten boeren gehucht welke door de Clan Mackay was gesticht en waar tot 1841 nog zo’n 50 mensen woonden. De ruines waren nog te zien om een indruk te geven hoe het eruit zag, maar wat ons vooral bij zal blijven zijn de waanzinnige uitzichten die ze daar hadden. We liepen door de weilanden, staken kabbelende kreekjes over en op de berg aangekomen werden we beloond met de mooiste vergezichten die je maar kan wensen.

Zelfs met een bewolkte dag als vandaag zag het er nog mooi uit! De schapen om ons heen lopend en niemand te zien, alleen met ons tweetjes in alle stilte en rust. Geweldig genoten.

C360_2015-06-22-12-29-48-035C360_2015-06-22-13-07-18-572

C360_2015-06-22-13-18-18-109

Toen we weer de regen zagen aankomen, besloten we weer terug te gaan naar de scooter om zodoende hopelijk nog droog terug te komen in Durness. Daar moesten we nog even langs de Spar om boodschapjes te doen. Ons voornemen om naast de camper onze biefstukjes te grillen gaat niet lukken is onze verwachting…..

We liggen echt in een deuk als we de motor van de scooter lekker horen brommen als we berg af gaan, maar volledig smoort als we tegen de berg op moeten. Ook automobilisten lachen ons vriendelijk tegemoet. Vriendelijk zijn ze sowieso hier allemaal. Ik stond buiten bij de scooter op Mir te wachten toen ze de boodschappen ging halen, toen werkelijk iedereen mij groette en vriendelijk toelachtte. Uiteindelijk kwamen we voor de buien binnen in de camper en konden we lekker ons gaan nestelen voor een chille namiddag. Totdat Mir mij verwittigde dat het chemisch toilet nog even geleegd moest worden…..geen favoriet klusje, maar dat zijn de taken van mij; alles rondom de buitenkant van de camper en het rijden met de camper. Mir zorgt voor alles binnen in de camper. En dat doet ze goed! Heerlijk kokkerellen en ook het binnen erg gezellig gemaakt. Zelfs de plantjes op tafel en een romantische lantaarn op het dashboard maken het knus, met een wonderschoon schilderij op de achtergrond. Laat de avond maar komen!!

Morgen gaan we de camping verlaten en vertrekken we naar Altandhu, waar we ook een mooie camping gaan bezoeken. Vorig jaar met Neil en Yvonne daar gegeten in de pub die bij de camping hoort. Ook een waanzinnige plek! We genieten!

IMG_0042 IMG_0046

Zondag 21 juni 2015: Aviemore – Durness

Vanmorgen stonden wij weer tintelfris naast ons bed, na een zeer goede nachtrust. Ondanks dat het 6 jarig buurjongetje tot ongeveer 23.00 uur buiten aan het voetballen was en het hele stadion van Manchester United nadeed, konden we toch in slaap komen. Lekker in ons eigen bedje en klaar voor een heerlijke nacht, na de boothut van gisteren.

Gisteravond begon het te regenen, druppels op ons dak…wij vinden het ultiem genot! Maar dan moet het de volgende ochtend wel klaar zijn. Dit was dus duidelijk niet het geval en het zou de godganse dag blijven regenen. Jammer maar niets aan te doen. De zon schijnt altijd in ons hart, dus klaarmaken voor vertrek. Vaste patroon na het ontbijt is het legen van het chemisch toilet en het aanvullen van de watertank. Elektra loskoppelen, de steunpoten indraaien en weer op pad. Nu is Schotland een prachtig land in het droge en zonnige gedeelte van de dag, maar nu was het mist, dauw en regen de hele rit.

Maar; ondanks de regen is en blijft Schotland zelfs een prachtig land. Door de laaghangende bewolking, de mistige vergezichten heeft het land in het noorden een wat mystieke uitstraling. Je krijgt een beetje het gevoel van de middeleeuwen, hoe de wereld er toen uitzag. We reden langs glooiende landschappen, met kronkelende riviertjes, met rotspartijen langs de zijkanten, mannen aan het vliegvissen en tentjes af en toe direct langs de rivieren wild kamperen. Door de vele regen zien de bergen en dalen van dit gedeelte er zo vreselijk groen uit, dat je denkt dat het een modeltrein-omgeving is. Nadat we Aviemore hebben verlaten, rijden we via de A9 naar Inverness om daar te brug over te rijden om vervolgens onze weg te vervolgen naar Alness, Tain, Dornoch en Golspie.

C360_2015-06-21-10-39-52-478

In Dornoch even bijgetankt omdat we nu echt het verlaten noorden in gaan rijden. Je weet nooit wanneer je weer wat tegenkomt. Na Golspie de A9 tot Helmsdale gevolgd om vervolgens te gaan beginnen aan een heel lang stuk smalle weg. Miriam en ik hadden de discussie welke weg te volgen; een hele mooie scenic route die we al vorig jaar gereden hebben of een zelfde soort weg, maar dan minder “scenic”, welke wij nog nooit gereden hebben. We kiezen beiden voor de onbekende weg, waarschijnlijk minder mooi volgens de wegenkaart, maar we gaan het zien.

Deze weg loopt van Helmsdale naar Melvich aan de noordelijke kust van Schotland. Een single track road, dat wil zeggen een boerenweggetje, maar dan wel om de 250 meter een passeerhaven, mocht je andere auto’s tegen komen. Met onze camper is het goed te doen en je kunt, in tegenstelling van Zuid West Engeland, ver van je af kijken. Zodoende wordt je niet verrast door plotseling opdoemende auto’s. In alle eerlijkheid; over een afstand van ruim 55 kilometer zijn we letterlijk 9 auto’s tegengekomen. Is dat n rustige omgeving of een rustige omgeving?

C360_2015-06-21-15-49-48-966 C360_2015-06-21-16-03-43-517

Al rijdende kwamen we erachter dat deze route ook gewoon fantastisch was om te rijden. Het was inderdaad minder dramatich als de andere route, maar deze route was gewoon lieflijker, glooiender en groener. Kleine buurtschappen, boerderijen, liggend in groene dalen, met altijd water of in een rivier of in een Loch (meer). We hebben echt genoten van deze rit, ondanks het slechte weer.

C360_2015-06-21-14-51-50-806 2015-06-21 16.56.04

Tussen de middag hebben we onze camper ergens langs de route geparkeerd, met een prachtig uitzicht. Mir ging op basis van sentimenten uit onze camperreis in USA gebakken bacon  maken met een gebakken eitje op brood. De engelsen snijden de plakken bacon zo dik, dat het gewoon vies om deze te eten. Geen succes dus. Wel gezellig samen genoten van het uitzicht, en lekker nog even buiten gelopen om foto’s te maken. De temperatuur was prima en de regen was even opgehouden.

Durness

Nadat we in Melvich waren aangekomen, moesten we nog zo’n 60 kilometer langs de noordelijke kust. Eerst nog een stukje zonder uitzicht op de oceaan, maar daarna slingerden we langs de smalle weggetjes door kleine dorpjes. Wat een heerlijk land is dit. De typische ouderwetse boerderijtjes met die middeleeuwse stenen en muurtjes erom heen. We genieten!

IMG_20150621_175347

Na verloop van tijd reden we achter een tweetal duitse campers. Kilometers lang konden we er niet langs, maar deze 2 reden werkelijk zo irritant langzaam. Het schoot niet op. Ook al stopten we tussentijds om foto’s te maken of even te filmen, binnen no time zaten we weer achter ze. Om gek van te worden. Uiteindelijk aan het einde van de middag kwamen we aan in Durness, op de door ons gewenste camping met uitzicht op rotsen en de oceaan. Vorig jaar zeiden we nog; hier willen we staan als we met de camper gaan.  Inchecken en klaar voor 2 dagen verblijven op deze camping. Het uitzicht op de oceaan is ons niet gegeven, want het is erg druk op de camping. We ontmoeten in de pub, tijdens ons biertje een club met vrijgezellen die met zijn dertigen op deze camping staan met hun campers. Zij staan oceanview en wij de rij erachter. Wel een erg leuk gezelschap! Zeer gemeleerde groep met vrijgezellen, weduwnaars en weduwen, gescheiden mannen en vrouwen en gewoon geheelonthouders zal ik maar zeggen. Heerlijk geouwehoerd over Nederland en Engeland en onze landen, Europa en slap lullen met elkaar. Zij blijven 4 dagen, wij 2 dagen, dus morgen zien we ze weer in ons clubhuis. We kunnen rollend naar onze camper; ik noem het zelfs makkelijk loopafstand….

Miriam staat nu lekker een vegetarische maaltijd te koken (fritatta met salade) en ik werk aan ons blog. Vanavond lekker lezen of misschien wel een filmpje kijken, maar ik ken ons….zal wel na het eten volledig inkakken en om 22.00 in bed! Welterusten allemaal en tot morgen!

19 en 20 juni 2015: Lelystad – IJmuiden-Newcastle-Aviemore (Scotland)

Vrijdagmorgen moest ik nog naar een zakelijke afspraak in Lelystad en kon Miriam helemaal in haar eigen tempo en wereldje haar laatste zaakjes in de kapsalon regelen en ook de laatste voorbereidingen treffen in de camper. Na mijn afspraak moesten we alleen nog mijn kleding in de camper leggen en niet geheel onbelangrijk; samen onze scooter voor het eerst op ons scooterrek laden. Onze steun en toeverlaat op campergebied Kees Moleman had deze week aan mij laten zien hoe je het best de scooter kon bevestigen en dus stond hij al op het rek. Maar wij dachten dat wij dit zelf samen moesten doen, omdat wij dit ook de komende weken in Schotland zelf moeten doen. Dus de scooter er weer vanaf.

Echter; zoals gewoonlijk was ik weer zo klunzig bezig dat de spanbanden weer helemaal vast sloegen in de ratels en ik dus weer in de stress. Dit soort momenten op campergebied noemen Miriam en ik al “Worst Kees scenario’s”, dus effe Kees bellen en door duidelijke uitleg uiteindelijk zelf de scooter als een rots op het rek bevestigd. Zodanig dat nu inmiddels het eindstuk van het handvat van de scooter is afgebroken, maar dit terzijde…..heerlijk zo’n handige man als ik!

Omstreeks half 2 afgereisd richting IJmuiden om daar met de Ferry van DFDS in te checken met onze camper. Onze droom was ooit met eigen camper in de camperrij bij Ferry te staan. Samen als eerste met alle campers het ruim inrijden en dan vervolgens je spullen pakken en naar je hut te gaan aan boord.

Camper Ferry

Het regende, dus we dachten we gaan boven op het sky-deck wel naar de bar om overdekt te zitten. De temperatuur was prima! Heerlijk een paar biertjes gedronken en vervolgens toch maar uit eten geweest aan boord. Het is niet te geloven wat voor prijzen ze vragen voor het eten en drinken. Gaat helemaal nergens over… € 13,95 voor een rode wijn en € 6,00 voor een biertje. Biefstuk van een redelijke kwaliteit, maar niet bijzonder a € 30,00. Elke keer zeggen we dat we dit niet meer gaan doen, maar met een boterham op het dek zitten vinden we ook niet een goed begin van de vakantie.

We waren allebei bekaf na het eten en dus naar de hut gegaan om te lezen en nog samen wat te drinken. Mijn ogen vielen na 3,25 minuten al dicht en ben volledig in coma geraakt. Ook Mir was een uurtje later er klaar mee  en viel in slaap. Kortom; om 20.30 uur lagen we al te bedde…we worden oud!

Wel lekker geslapen totdat Miriam in haar slaap midden in de nacht begon te schreeuwen. Dek 4, 5 en 6 waren allemaal wakker, maar het was maar een nare droom….tis een bijzonder kind en dat is het!!

De volgende morgen redelijk voorspoedig met camper van boord af en snel door douane. Vervolgens eerst Newcastle voorbij rijden en dan kom je in de rust van het noorden van Engeland, op weg naar het hoge noorden van Schotland. Vandaag is het doel om bij Aviemore te komen, zo’n 450 kilometer reisafstand. Soms over snelwegen, maar meestal over tweebaanswegen. Schiet niet echt op, maar wel prachtige uitzichten.

Kasteel 2 Kasteel Schotland

De dag moest alleen nog even onderbroken worden om de eerste boodschappen te halen. Deze stop hadden we gepland in Perth. Mooie grote supermarkt naast een tankstation, dus ook maar meteen afgetankt. In het noorden zeggen ze dat wanneer je een tankstation of supermarkt tegenkomt, je beter maar meteen weer kunt bijladen. Je weet nooit wanneer je aan de noordelijke kust wat tegenkomt.

Na een lange tocht kwamen we in de buurt van Aviemore en had Miriam het luminieuze idee om wild te gaan kamperen en wel direct aan een klein meertje Loch Insh bij Kingussie. We moesten dan wel de grote weg af en over een klein weggetje. Dit weggetje was begaanbaar tot een oude brug, met een maximaal toelaatbaar gewicht tot 3 Ton. Onze camper was nu geladen tot ongeveer 4 Ton. We konden er niet over, maar terug gaan zagen we ook niet zitten. De brug zag er best wel sterk uit en wij dachten; dat komt niet op een kilo meer of minder…beetje zoals the story of my life….

We scheten in onze broek, maar gingen ervoor. We reden met klamme handjes erop en alles begon te kraken en piepen en scheuren…stoppen was geen optie, dus vol doorrijden en net nadat we over de brug reden, stortte de monumentale brug in…

Nou?? Klonk dit goed of niet? We overdrijven ietwat….de brug kon ons zonder problemen houden en verder gingen we richting het Loch via smalle weggetjes. Tegenliggers kom je hier bijna niet meer tegen, dus redelijk ontspannen reden we via een bescheiden berg naar het meer. Totdat…we niet verder konden. Er stond een landbouwmachine met pech en een bak met zand dat nog leeg geschept moest worden. Kon wel een uur duren of meer….keren ging niet, doorgaan ook niet, dus maar op de beide spiegels een paar kilometer achteruit gereden totdat we eindelijk een inrit tegen kwamen waar ik wel kon keren. We moesten helemaal weer terug naar de oude gammele brug en er nog een keer overheen. Omrijden via Feshie Bridge en via andere weg naar meertje rijden was onze opzet, maar ook dit is uiteindelijk niet gelukt. Al met al een ruim uur verloren met het zoeken naar het meer dat Miriam wilde zien om wild te kamperen. Dit gaan we vast nog wel doen deze vakantie, maar vanavond staan we toch maar weer op camping High Range in Aviemore , tussen de bomen en heerlijke temperatuur. Miriam heeft heerlijk gekookt en een superverse italiaanse groentesaus met verse pasta en kip.

Eten Schotland

Morgen gaan we verder richting het noorden, naar Durness aan de kust. We zien wel hoe laat we wakker zijn, want we zijn beiden erg moe. We hebben een paar uur te lang doorgereden, dus dat gaan we niet meer doen! Het is vakantie immers! Straks heerlijk in ons eigen bedje, dus wij gaan heerlijk slapen.

We zijn met onze gedachten ook nog bij een ander iemand die is gaan slapen; Lieve Rob, bedankt voor alles, bedankt voor jouw vriendschap en de diensten die je ons verricht hebt! En natuurlijk onze mooie, maar soms ook diepgaande gesprekken. Respect voor jouw keuze om te gaan! Jouw lijden is verlost en je bent zojuist voor altijd gaan slapen. R.I.P. en We will meet again!!