De afgelopen weken is met name Miriam bezig geweest om van alle beelden die we gemaakt hebben een videoverslag te maken.
Door de slechte weersomstandigheden zijn er wat minder beelden als normaal en ook de activiteiten waren minder dan dat we gewenst hadden. Desondanks blijft Schotland fantastisch en hebben we toch enorm genoten van deze 2 weken in onze camper in het noorden van Schotland.
De afgelopen dagen hebben wij geen blogs geplaatst omdat gewoonweg we niet op pad waren met de camper. Nadat we de laatste dagen van onze vakantie in Crossmichael zijn gebleven, bij Neil en Yvonne, zijn we zaterdag 4 juli omstreeks half 12 vertrokken richting NewCastle. De wegen waren lekker rustig, dus we zijn uiteindelijk in alle rust om 14.15 uur in de Ferry-terminal van DFDS aangekomen. We waren 1 van de eerste campers die in de rij stonden van de incheck-desks, dus wij dachten dat we snel aan boord zouden kunnen zijn en lekker in the Sky Bar even een drankje te kunnen nuttigen en ons goed installeren om op het dek een mooie plek te bemachtigen. Al wat gebeurde; wij waren dus zo ongeveer de laatsten die aan boord gingen die middag. Jammer dat we ruim anderhalf uur op een asfaltplek hebben gestaan om te wachten, terwijl andere auto’s die veel later waren direct aan boord mochten. We denken wel, vanuit de supermarkt-vulploegen ervaringen van weleer, dat we dan morgen in Nederland als eersten van boord mogen. We zullen zien.
In ieder geval zijn we na het inchecken en onze hut (lees: bezemkast) te hebben gezocht, eerst naar boven gegaan om daar lekker nog een paar uurtjes van het mooie weer in Newcastle te genieten. Het was erg druk aan boord en de bar op het bovenste dek was al goed gevuld toen we ons eerste biertje en wijntje aan het drinken waren. Daar kwamen we aan de praat met een belgisch stel, welke op de motor (KTM Supermoto) door Schotland waren geweest. Ook zij hebben prachtige dingen gezien en was Schotland goed bevallen. Een erg leuk stel en al pratende en lachend met elkaar vloog de tijd om.
Toen toch maar 1 van de dure restaurants aan boord bezocht om een hapje te eten. Dit keer de pizzaria. Erg weinig keuze op de menukaart, maar dat wat we kregen was echt prima in orde. Dat mag dan ook wel voor die prijzen, maar daar zullen we het maar niet meer over hebben. Toch denk ik dat de rederij meer omzet zou kunnen maken, en toch dezelfde verdiensten kan realiseren, als ze de prijzen wat schappelijker maken. Nu zie je nog best veel mensen aan boord ” picknicken” met meegebracht voedsel en drinken. Terwijl de restaurants best relatief leeg zitten.
Na het lekkere eten zijn we nog naar de zonsondergang gaan kijken op het bovenste dek en hebben nog wat foto’s gemaakt van dit schouwspel. Daarna in onze hut naar bed gegaan en toch wel redelijk goed geslapen.
De volgende morgen lekker een bakkie koffie buiten op het dek gedronken toen we IJmuiden binnen liepen. We konden snel naar onze camper toe en inderdaad; we waren de eerste camper die van boord reed, dus nog voor 10 uur ’s morgens reden we IJmuiden uit op weg naar ons geliefde Lelystad.
Thuis de camper geïnstalleerd en de laatste zaken opgeruimd in de camper, om heb dinsdag weer naar de stalling te brengen. De komende zomermaanden blijven we thuis en willen ook genieten van onze tuin en ik wil lekker een paar zondagen ook nog motor rijden. Het is toch te druk overal in de vakantieperiode. Als stel zonder kinderen is het daarom altijd lekker om net voor en na de drukste zomerperiode op vakantie te gaan.
Nadat we geinstalleerd waren hebben we samen de vakantie afgesloten in onze chilla (de tuinoverkapping) en hebben eten laten brengen. Super relaxt allemaal!
Was een heerlijke vakantie en we kijken al weer uit naar de volgende!! We zeggen altijd; weggaan is mooi, maar thuiskomen is ook superfijn! Beiden vinden ons werk erg leuk, dus ook dat doen we met plezier!
Wat een hel vannacht!! Het lijkt of er de hele vakantie een aantal wolken ons volgen. Het is ongelofelijk; waar wij staan regent het de hele tijd. Eigenlijk heb ik toch een beetje gelijk gekregen naar aanleiding van het verplaatsen van de camper gisteren. Miriam bleef maar hameren dat onze camper dwars moest staan in plaats van zoals hij bij aanvang stond. Nou…..ze heeft het geweten! De hele nacht huilde de wind tegen onze camper aan en gierde de wind door de ventilatieroosters naar binnen. Hij schudde op zijn grondvesten en de regen sloeg als een mitrailleurvuur op ons dak en ruiten. Ik kon echt niet slapen en was wakker tot een uur of vier deze nacht. Miriam sliep nog een beetje tot de volgende morgen. We keken naar buiten en we konden niets zien van de bergen door de mist en de vele regen. We waren inmiddels echt chagrijnig geworden over het weer. Na 14 jaar intensief bezoek aan Schotland, hebben wij dit nog nooit meegemaakt, zoveel regen en wel iedere dag.
Om nu nog een dag hier binnen te zitten en weer in de boeken te duiken zien we niet zitten, dus we besluiten na het ontbijt het kamp te ruimen en op pad te gaan. Mir stelt voor om naar Matalan, een grote kledingwinkel, te gaan in Dumfries en vandaar uit naar Kippford te rijden om daar nog een nacht te gaan kamperen. We kennen dit gebied erg goed doordat Neil en Yvonne er wonen. Tevens voelt het erg raar om daar te gaan kamperen terwijl Neil en Yvonne op nog geen 15 kilometer wonen. We besluiten dan maar om ze een appje te sturen om af te spreken in The Anchor, onze favoriete pub in Kippford, zodat we samen een biertje en avondeten doen. Als dan blijkt dat we met de camper niet in Kippford kunnen kamperen en ook niet mogen parkeren met de camper, besluit Neil om dan maar voor te stellen om gewoon bij hun huis af te spreken. Hierdoor zijn we dus 2 dagen minder in de camper dan gepland, maar hebben we een paar extra dagen met onze vrienden in Crossmichael.
We rijden naar hun huis en een kwartier later zien we ze al op de oprit van hun huis staan. Ze hebben plek gemaakt voor onze camper en nadat we alles uit de camper hebben gepakt wat we de komende dagen nodige hebben, kunnen we gezellig gaan zitten en onze verhalen met elkaar delen. Heerlijke bbq gehad en een paar biertjes. Eigenlijk is dit als thuis komen. We komen binnen, kleden ons om in makkelijke kleding en gaan verder waar we de laatste keer geeindigd zijn. Niks aan elkaar wennen en kat uit de boom kijken, maar gewoon de draad weer oppakken.
Heel uniek zo’n vriendschap met buitenlandse vrienden, maar het gaat al 14 jaar goed en hopelijk nog jaren hierna. We maken alweer plannen voor de toekomst, dus dat zit wel goed! Morgen gaan we in de regio leuke dingen doen, maar daarover morgen meer….
Vannacht hebben we de meest heftige nacht doorgemaakt qua weer. We stonden in Glen Etive, een smal dal tussen een lange kam met bergen. De wind kon er dus centrifugaalkrachten ontwikkelen die nogal tekeer konden gaan, hebben we ondervonden. Inclusief slagregens die tegen de camper beukten en de harde huilende wind was het dus best een heftig nachtje.
Maar we genoten intens; zo helemaal alleen tussen de bergen, geen mensen, geen verkeer, alleen wij in onze camper. Zo behaaglijk, zo warm, maar schuddend op zijn banden. We dachten dat we niet zouden kunnen slapen, maar eenmaal in bed zijn we als een blok in slaap gevallen. Tot de volgende ochtend om 8 uur aan 1 stuk door. Het feit dat we los staan in de natuur dus ook geen tijdslimiet om op te schieten of om voor een bepaalde tijd van de camping af te moeten. Lekker rustig aan gedaan, lekker gedoucht en ook geconstateerd dat de huishoud-accu’s het makkelijk volhouden en nog ruim op 13 Volt staan na een dag. Gaat prima dus allemaal! Heerlijk gevoel!
We besluiten om onze plannen te wijzigen voor de laatste paar dagen met de camper. De regen zijn we nu inmiddels wel zat en ook de uitzichten op zee of een meer houden in dat we ook meer kans op regen hebben. We kijken samen naar de kaart en besluiten om vandaag al richting het zuiden van Schotland te rijden en de ferry te nemen van Dunoon naar Gourock. Dit was ook het plan, maar we zouden dan nog afbuigen naar een nieuw gebied, maar nu dus besloten om richting Wanlockhead te rijden. Dit noemen ze in het zuiden de Mini Glencoe Valley, dus ook bergachtig, dus prachtig om te staan. Ook hadden wij vernomen van Yvonne dat het weer in het zuiden zonnig was en de komende dagen een heatwave zou komen. In plaats van regen nu een paar dagen in de zon, lekker buiten zitten, bbq aan en korte broek; dat zagen wij wel zitten. De weg ernaar toe viel erg tegen en dus ook niet zoveel foto’s en video-opnamen gemaakt. Maar de plek die we gaan bezoeken in Wanlockhead, zal wel weer leiden tot prachtige uitzichten en foto’s.
Onderweg stoppen we nog even in Inveraray, een mooi stadje met een mooi kasteel en middeleeuws stadscentrum. Heel toeristisch dat wel, maar uiteindelijk vinden we een parkeerplek waar we onze camper kunnen stallen. Ook zien we bij de publieke toiletten een waterkraan. Zodoende kunnen we de camper vullen met water, voordat we 2 dagen in the middle of nowhere staan. Naast de toiletten zit een kantoortje waar de dame van de toiletten huisvest. Wij, wel opgevoed zoals we zijn, willen aan de dame vragen of wij de tank met water mogen vullen en eventueel het chemisch toilet mogen ledigen. De dame zit volledig geconcentreerd in haar puzzelboekje en ziet ons niet. Wij vragen op afstand; “mevrouw, mogen we u iets vragen?”. De dam reageert niet, zodoende gaat ons volume nog een tandje hoger (en jullie weten; met ons volume is niets mis!) en vragen het nog eens. Ze negeert ons volledig en reageert nergens op, ook niet na nog een paar pogingen en met handen wuiven richting haar.
Nu vervalt onze vriendelijkheid in wat irritatie en lopen weg en zeggen tegen elkaar; wat een takketrol, onvriendelijke doos tegen de toeristen! k.twijf!
We verzinnen wel wat anders, maar gaan eerst gezellig het dorpje verkennen en komen natuurlijk weer uit in een bakkerij/cafe waar we even internet hebben om onze werkmail te lezen en wat foto’s te plaatsen. Nadat we nog een rondje door dorpje en wat boodschapjes te hebben gedaan, lopen we terug naar onze camper. Toch nog maar een poging wagen om water te tappen? Gewoon slang aansluiten en pakken zonder te vragen aan die muts? Doen we toch maar niet en lopen nog 1x naar haar kantoortje. Ze ziet ons staan en heel vriendelijk loopt ze op ons af en stamelt ze iets als een persoon met een beroerte of zo…..blijkt ze stokdoof te zijn en ons dus niet gehoord te hebben. Was een schat van een mens en vriendelijk om ons zoveel water te laten pakken als we nodig hadden. Na afloop kreeg ik nog een schalkse “goodbye, love” toegeworpen van deze lieverd.
Wat is nu weer de levensles van vandaag?? Nooit vooraf oordelen en verketteren….eerst weten waarom ze niet antwoordt. Doof dus!
Mooi, tank gevuld, nu nog de chemisch toilet nog zien te ledigen. Want als Miriam 2 dagen los in de natuur staat, overschrijdt ze al de mestquotum (vlak mij ook niet uit…), dus die bak moet leeg.
Ook dat lukt na een paar kilometer bij een publiek toiletgebouw, dus wij zijn er nu echt klaar voor!
Na 2 uurtjes nog rijden komen we in het dal van Wanlockhead aan en vinden we snel een mooie plek om te staan. Was nog wel een dingetje….ons huwelijk liep daar bijna onherstelbare schade op, maar uiteindelijk stonden we goed. Wat was het geval?
Na een lange rit staan we op de gewenste plek en zijn we inmiddels geinstalleerd om onze eerste consumptie te gaan nuttigen. Zegt mijn lieftallige; we hebben last van de wind, dus als je de camper een kwart slag draait, dan zitten we uit de wind en meer op ons zelf. Nou, Balou de
Beer kon weer al les inpakken en indraaien en weer starten en manouvreren om de camper op de juiste plek van Hyacinth Bouquet (Bucket) te zetten. Zoals jullie mij kennen; met alle liefde (en gevloek) gedaan!
En eerlijk gezegd, ze had weer eens een keertje gelijk na lange tijd….;-)
Nu lekker avondeten en daarna verder in onze boeken, met CD van Norah Jones op de achtergrond. Wat wil een mens nog meer? Wereldplek staan we, dus wij vermaken ons hier wel de komende 2 dagen!
Zoals gisteren de regen hard op ons dak viel, zoveel erger was het vannacht. Tjonge, tjonge wat een regen en wat een wind hier tussen de bergen. Ondanks dat we veel wakker zijn geweest hierdoor, hebben we toch lekker geslapen. Zoals iedere ochtend worden we om 7 uur wakker en dommelen dan nog lekker een beetje en openen we ons slaapkamerraam en kijken naar buiten en de frisse wind naar binnen. Door het eten van gisteren kwam er ook geen frisse wind naar buiten bij sommige lieden in onze camper, waarvan ik het niet ben geweest….
We kleden ons aan en eten ons ontbijtje en zien de wereld om ons heen aftaaien. Alle tentbezitters houden het voor gezien en breken de tent af en gaan naar huis. Doorweekt en tot op het bot koud, zo moeten zij zich voelen. Onze camper staat rondom in de enorme plassen, maar hoog en droog op zijn poten. Nadat we de afwas nog even hebben gedaan en het chemische toilet nog even hebben geleegd, gaan we op pad naar Glen Etive.
Deze weg loopt zo’n 20 kilometer buiten Glencoe vanaf de A82 zo een doodlopende weg in tussen de lange kam van bergen met verschillende vormen. Onwaarschijnlijk groene weilanden en bergheuvels en door de vele regen een woeste rivier parallel lopend aan de weg. Zoals gisteren al gemeld is dit ook het decor geweest van een aantal James Bond scenes in de film Skyfall. Er staat vandaag niets op het programma dan een mooie plek zoeken en daar ons kamp op te slaan voor de rest van de dag en nacht.
Eerlijk gezegd ben ik wel blij zo’n dag met weinig kilometers af te leggen in de camper. Ik kan er goed mee overweg en voel mij zeker met het manouvreren met dit huis op wielen, maar door de smalle wegen en de wind is het wel veel sturen en vooral ook veel schakelen. Onze camper is nu niet echt een kudde met paarden, maar meer een dorpsmanege op wielen qua pk’s. Niets mis mee, maar soms heeft ie het er moeilijk mee.
Nadat we de A82 hadden gereden, wat ook geen straf was, kwamen we bij de afrit van Glen Etive. Deze weg loopt zo’n 15 kilometer lang en is doodlopend bij een meertje. Wij rijden het eerste gedeelte door en zien soms mooie plekken waar we kunnen staan. Maar wel plekken waar je beschut staat en niet van je af kan kijken. Jammer…doorrijden dan maar.
Na een 8 kilometers kwamen we bij een enorm groot dal met daar dus die woeste rivier naast de weg kronkelend door het landschap. Vlak voor een bruggetje zien we een plateau waar onze Lambortinki mooi kan staan. Hier installeren wij ons en zetten een pot thee om even rustig van ons af te kijken naar al dat moois. Ik zal er niet veel meer woorden aan vuil maken in dit blog, de foto’s spreken voor zich.
Onze dag is dus niet zo spannend voor de rest. Lekker zitten lezen en blog schrijven, dutje doen, wandelingetje naar de rivier en klimmen op een paar rotsen om mooie foto’s te maken, eten, drinken en weer lekker in ons mandje.
We geven volledig toe aan onze vermoeidheid voor de vakantie en slapen ons een gat in de rondte. We gaan liggen en weg zijn we…nou bijna altijd dan…;-)
Morgen staat er een langere rit voor de boeg naar een voor ons weer onbekend gebied. Tenminste; zo denken we er nu over!
De afgelopen nacht heeft het verschrikkelijk hard geregend en kwam het dus met bakken tegelijk op onze behaaglijke campertje neer. Wat een veilig en warm gevoel geeft het om met dit weer binnen te zijn en ook uit te kunnen kijken over het meer naar het befaamde kasteel Eilean Donan, dat statig boven het meer uitsteekt op een soort van verhoogd eilandje.
Het is mijn verjaardag, de 50ste en Mir heeft de camper gezellig versierd met de door mij zo verguisde slingers en hoedjes, sjerpen ook nog; het kan niet erger! Ik moet meedoen met deze gekte zegt mijn Mirreke. Je wordt maar 1x 50 en daarom mag het best gevierd worden. Ze heeft zelfs een taartje gekocht en stalt deze uit op de ontbijttafel. We doen rustig aan deze ochtend, dus we hebben alle tijd om mijn taartje met koffie te nuttigen. Gezien het takkeweer zijn bijna alle campinggasten al vertrokken. Het veldje met de tenten erop was doordrenkt en wat een verschrikking om je vakantie zo in de regen te moeten vertoeven. Alle kleding nat, de tent nat, alles stinkt klammig, je kunt niet buiten zitten en een boulevard met kroegjes, restaurantjes is ver te zoeken. Het enige vertier dat je hier kunt hebben is de koeien melken…
Wij nemen het er nog even van, voordat we vertrekken. Aangezien we een goed bereik met internet hebben, kunnen we even alle felicitaties op Facebook even doorlopen. Ook al zeggen de tegenstanders van Social Media dat het allemaal zo oppervlakkig en nep is op Facebook (terwijl de meesten wel stiekem gluren maar zelf niets delen), wij vinden het erg leuk om er ons leventje op te delen en zien de vele felicitaties dan ook als een zeer gewaardeerd gebaar van iedereen. Een mooie ochtend tot zover. Jarig zijn vind ik een verschrikkelijk iets. Verjaardagsfeestjes des te meer! Liever nodig ik mijn vrienden uit voor een lekker gezellig etentje met een kleiner koppel. Dan kun je tenminste echt met elkaar praten en heb je meer aandacht voor elkaar. De grote feesten sla ik liever over; je loopt voor een ieder te zorgen, je spreekt niet echt iemand en een hoop bende in huis.
Ben dus blij dat ik in Schotland zit en niet thuis. Sorry mensen!
Tot zover nu even deze persoonlijke noot…..
Nadat we echt de laatsten waren die de camping verlieten gingen we op pad met de Lambortinki richting Glencoe. We wisten dat de weg die ging komen ook erg mooi was, aangezien we deze eerder met Neil en Yvonne hebben gereden en later ook nog eens met Peter en Lucienne, mijn schoonzusje en zwager. De regen trok weg en het leek erop dat het zonniger zou worden, dus konden we meer en verder zien in de vergezichten. Het leek…zei ik! Door de bergachtige wegen en de zeer zware bewolking die tussen de bergen bleef hangen, zagen we niet zoveel als we zouden willen. Maar desondanks was het weer een mooie tocht. Onderweg merken we dat we meer en meer in de bewoonde wereld beginnen te komen of is het doordat de vakantieperiode is aangevangen, maar er is steeds meer verkeer op de weg. Slingerend rijden we door de bergen, waarbij ik soms mij wel ongemakkelijk voel dat onze camper bergopwaarts er wat langer over doet als de 25 auto’s achter mij dat zouden willen. De reis verloopt soepel voor de rest en na ruim 2 uur arriveren wij in Fort William. Daar willen we weer wat boodschappen inslaan en even tanken.
In de Morrison Supermarkt wordt Miriam aangesproken door een oudere dame. Ze is zo blij dat ze nog een jeugdig iemand, Mir is pas 45, hoort fluiten en blij ziet zijn. Mir die krijgt een hele preek over dat niemand meer fluit tegenwoordig en ook lijkt dat niemand meer blij lijkt te zijn. Nou….wij wel!! Wat genieten we van elkaar en van deze vakantie. Heerlijk relaxt en altijd je huis bij je!
Na de boodschappen nog het laatste stukje naar Glencoe, ook voor ons een bekend en geliefd stukje Schotland met een prachtige natuur. Een aantal jaren geleden hebben wij met kerst een chalet daar gehuurd met Neil en Yvonne bij de Clachaig Inn. Daar willen we in de buurt op de camping staan en ’s avonds met mijn verjaardag uit eten in de kroeg aldaar. Rijdende op de A82, de hoofdweg door de Hooglanden, zien we de afslag al aankomen als we ook zien dat er bij de Inn ook nog een camping zit, The Red Squirrel. Op loopafstand van de Clachaig Inn nog wel! Eerst maar even de camping oprijden om de camper een mooie plek te geven. Op de camping is geen elektra aanwezig en er zijn heel veel kleine tentjes met jonge mensen aan de rivier staand. Ook op de veldjes overal tenten. We vallen een beetje uit de toon met onze camper. Bij inchecken moesten we lachen, want de medewerker van camping legde uit waar alle was-, douche en afwasfaciliteiten waren en ook de wasmachines etc. Maar zei hij: “jullie zullen wel achterin een eigen wasmachine en droger hebben en ook eigen badkamer”. Het kwam er heel cynisch uit. Dit was geen camping bedoeld voor ons. Maar in ieder geval vonden we een prachtige plek met een superuitzicht voor ons op de rivier en de bergen erachter.
Nadat we geinstalleerd waren, brak zowaar de zon door en konden we een borrel nemen, buiten op onze stoelen naast de camper. We hadden een mooie plek waar veel mensen voorbij liepen en met scheve ogen naar onze snackbar op wielen keek. We voelen ons zooooo niet op onze plek hier!
Iedereen loopt waslijnen te maken van takken, sprokkelhout te zoeken om te koken, beddengoed en sokken te drogen aan het kampvuur en met dekens om hun heen buiten te zitten. Wij drukken op een knop en het is warm binnen, we drukken nog op een knop en de lampen doen het, we staan michelin-ster waardig te koken aan een fornuis en stappen een warm, droog bedje in, nadat we heerlijk warm hebben gedoucht in onze eigen badkamer. Lekker toch? Bedoel ik absoluut niet snobistisch, maar ik wil alleen maar aangeven dat de DNA van de kampeerder op deze camping wat anders is als de onze. We zijn meer Geer & Goor…….tis toch om te gieeeren!!! 😉
Aan het einde van de middag liepen we richting de Clachaig Inn om eerst hopelijk buiten nog een biertje te drinken om vervolgens lekker te gaan eten. Reserveren van tafels doen ze daar niet aan, dus op basis van binnenkomst krijg je een tafel wanneer die beschikbaar is. Nu kun je bij de Inn kiezen voor het restaurantgedeelte wat wat chiquer is of de andere kant…..de grot!!
Wij kiezen voor de grot! Hier komen de backpackers, de rafters, de bikers en ziet de ruimte er ook uit als een donkere grot. Je kunt er niets kapot maken; alles is er van hout. De ruimte is gezellig, rumoerig en het leuk is als je je eten aan de bar besteld, roepen ze jouw maaltje door luid geschreeuw om! Kun je je voorstellen? Zit je lekker in de olijfgroene ogen van je lief te kijken en vertellen hoeveel je van haar houdt, hoor je: NUMBER 1020!!! I SAY NUMMER 1020!!!!!!
Heel apart…
De ambiance is deze keer beter dan het eten, jammer genoeg. Maar we hebben weer een leuke avond achter de rug als we weer terug naar de camper lopen. Daar nog even een afzakkertje en toen het weer wederom omsloeg naar harde regen en wind, zijn we lekker in ons warme mandje gekropen. Morgen gaan we naar Glen Etive, een doodlopende weg richting de bergen, waar ook Skyfall van James Bond is opgenomen. Deze weg is adembenemend en dit is dan ook de laatste voorgenomen droom om in deze vakantie uit te laten komen. Hier helemaal los in het wild een nachtje bivakkeren. Alleen wij met de natuur om ons heen. We hebben er zin in!
Vanmorgen heerlijk relaxt wakker worden en dus voor het eerst “los” gestaan voor een nacht in de middle of nowhere. Ging supergoed. Accu’s voldoende capaciteit, koelkast op gas prima, watertank gevuld en de toiletten…..inmiddels weer vol!! Maar deze kunnen we hier niet kwijt, dus moeten we op zoek naar een stortpunt om ze te legen. Maar ja…waar kom je die tegen als je niet op een camping wilt staan?
We besluiten om te proberen om vanavond ergens in Shieldaig te gaan staan. Dit is ook een camperplek zonder faciliteiten, maar daar kun je wel afstorten in het openbare toiletgebouw. Moet een prachtige plek op berg zijn, met uitzicht op een baai en haventje met schepen. Deze plek krijgt ook hoge waardering van zijn bezoekers, dus we verwachten er veel van. Maar eerst gaan we beginnen met de rit door het Wester Ross Coastal Route. Deze weg moet erg mooi en spectaculair zijn, dus kom maar op!
Het is een prachtige weg, met enorme vergezichten en mooie dalen en rivieren. Eerst moeten we nog op aandringen van Neil Johnson, onze engelse/schotse vriend langs Red Point. Dat is ook een uiterste puntje op een schiereiland aan einde van eveneens een doodlopende weg. Dit strand moet rood van kleur zijn en in de verte zie je allemaal bergkammen en dorpjes. Moet een waanzinnig uitzicht zijn. Wij komen bij de afslag naar deze weg en blijkt het nog 16 kilometer te zijn voordat je er bent. Maar deze weg ziet er zo slecht en hobbelig uit, dat dit een enorme lijdensweg gaat worden voor ons en onze camper. Maar…..we willen het graag zien, dus blik op oneindig en gaan met die banaan! Na een half uur komen we aan bij Red Point en bleek dit de grootste deceptie aller tijden te zijn; we zien helemaal niets door de mist en regen. Uitzicht tot aan mijn navel en verder niet! Het weer werd er ook niet beter op, dus even wachten was ook geen optie. Wel zagen we een enorm strand met een wat rode zandsoort, dat dan weer wel….bedankt, Neil!!
Al met al een ruim uur verloren qua tijd, maar toen we uiteindelijk weer op de oorspronkelijke afslag kwamen, kon onze mooie rit beginnen. Tjonge…ik zal e.e.a. niet meer uitdrukken in superlatieven, want die hebben jullie al de hele week gehoord over het landschap in Schotland, maar wat is dit een mooi ruig gebied. We rijden langs Loch Maree door naar Kinlochewe om vervolgens af te buigen naar Torridon, door de Glen Torridon (Glen = dal). Dit berggebied staat bekend als oudste berggebied van de hele wereld. Deze bergkammen bestaan al 6000 miljoen jaren geleden. Je kunt het ook wel zien aan de bergen dat ze ouder zijn dan de omliggende. Ook de bomen op de berg zien er ouder en dramatischer uit dan de jonkies lager in het dal. Je kunt het niet uitleggen, maar het is werkelijk een prachtig groen dal, met altijd weer die vergezichten. Bergen die over de schouders van de voorliggende bergen meekijken en dus zie je diepte van het landschap. Het is druk met verkeer, maar nu echt! Er is een sportevenement gaande met lopers en fietsers. Veel schakelen en remmen met de camper dus..lijkt wel werken!!
Nadat we kilometers lang heel stil in de camper waren door alle indrukken zagen we ineens dat we bijna al bij onze nachtplek aangekomen waren, namelijk Shieldaig. De mooie camperplek stond aangegeven en terwijl we het terrein oprijden, zien we dat we door onze zware dubbelassige camper niet verder het terrein opkomen, zonder weg te zakken in de modder en dus ook niet meer weg kunnen komen. We durven het niet aan, want om ons heen zien we een aantal camperplekken helemaal omgeploegd door wielspin. Wij nemen het risico niet, ondanks het feit dat dit een supergave plek is om te staan. Hier wel even het water aangevuld en weer op pad naar een volgende bestemming waar we kunnen gaan staan voor de komende nacht.
We rijden via Shieldaig door naar Kishorn, een klein vissersdorpje waar we stoppen bij een SeaFood Bar om te gaan lunchen. Bar ziet er gezellig en vol uit en met een beetje mikken, kan ik onze camper nog net kwijt op de parkeerplaats. Binnengekomen worden we hartelijk ontvangen en bestellen we een witte wijn en om te beginnen een bord met Kullen Skink, een kabeljauwsoep met een beetje kerriesmaak. Lekker! Daarna een broodje met eigen gerookte schotse zalm. Dit was de lekkerste die we samen ooit gehad hadden. Zo zacht en mals!
Daarna nog samen een bordje met Jabobsschelpen in knoflook gebakken en geeindigd met een Chocolate Toffee Pudding met ijs, ook gedeeld! (ik haat delen….)
Hele vriendelijke mensen in de bediening en direct nadat we Neil en Yvonne hadden getipt over deze bar, kregen we al het berichtje terug dat ze hier ook geweest waren, die bourgondische visgenieters. Schept weer een band, zo’n zelfde plek!
Nu de laatste etappe langs Loch Carran, waar volgens het reisboekje van Miriam een aantal campings lagen. Al dat we zagen, maar geen campings. Toen maar weer doorgereden naar Stromeferry en door naar Ardelve, waar volgens onze navigatie een camping moet zijn, met uitzicht op Ailean Donan, het meest beroemde en gefotografeerde kasteel van Schotland. Hier waren we al een paar keer geweest, maar Miriam wilde weer naar het kasteel toe. Ik niet, dus Mir gaat alleen en ik werk aan mijn achterstallige blogs van de afgelopen dagen.
We staan nu de laatste avond aan de kust en buigen morgen af richting Fort William en Glencoe. Daar willen we echt een paar dagen staan om in ieder geval morgen mijn 50ste verjaardag te vieren, maar mogelijk ook nog een paar extra dagen bij de Claigach Inn. Daar hebben we ook eerder een sta-caravan gehuurd en die regio bevalt ons goed! Vanavond eerst maar even plannen maken voor deze dagen.
Vanmorgen wilden we weer een poging doen om de camping af te rekenen. Maar na 3 pogingen gistermiddag en gisteravond, liep ik toch maar weer naar de receptie van de camping. Weer alles donker. Het doosje met 6 eieren die er sinds gistermiddag al voor de deur stonden, waren er nog. Viel mee dat de eieren inmiddels niet waren uitgekomen…
Nu hing er een briefje dat de campinggasten maar naar zijn huis moesten komen en aanbellen, dus ik naar zijn huis. 3x aangebeld en om het hoekje gekeken, maar er was niemand. Miriam en ik vonden dat we inmiddels ons maximaal hadden ingespannen om de 21 pond achter te laten bij de beste man. Trouwens; die 21 pond was het echt niet waard, want wat was de camping een afgetrapte zielloze bedoening zeg. Er stonden nog 18 oude aluminium sta-caravans, met de beste tijd gehad, en een kaal veldje waar wat campers op konden staan. Het uitzicht vergoedde een hoop, maar het sanitairgebouw en de ruimte waar je je chemische toilet kunt storten en schoonmaken, daar zou je je schapen nog niet in onderbrengen. Nadat we nog met een paar mensen op de camping hadden gesproken, die ook zeiden dat deze man er al jaren niets meer aan deed en dat het jammer is van zo’n mooie camping. Want de ligging en uitzicht was fantastisch.
Zonder te betalen dus uiteindelijk weggereden. Voelde niet goed, maar nogmaals; we hebben er alles aan gedaan. Zelfs nog op zoek geweest naar een brievenbus. Was er ook niet….
De rit van vandaag gaat naar Cove. Een klein dorpje aan een doodlopende weg op een schiereilandje. De man van de camper naast ons, raadde ons deze plek aan om wild te gaan kamperen. Je staat daar op een stuk gras, tussen de duinen en met uitkijk direct op 25 meter naar een parelwit strand met rotsen en een superblauwe zee. Je hebt er geen faciliteiten, maar je staat er fantastisch. Wel; de man had gelijk! Wat een plek!
De rit ernaar toe was maar een korte, dus na een paar lange reisdagen, nu een makkie. Ongeveer 30 kilometer door mooi landschap en glooiende wegen, door gehuchtjes, boerderijen en zeegezichten. We besloten om vandaag sowieso een rustdag ervan te maken. Lekker lezen en gezellig drankje erbij; helemaal niets doen, geen plannen, geen activiteiten, niets!
Toen we aankwamen op Cove stonden er inmiddels al een paar campers op het terrein. Ongelofelijk hoe sommigen dan zijn. Ze gaan pal naast een andere camper staan en terwijl er nog heel veel lege plekken zijn. Mir en ik hebben geen zin in aanspraak vandaag en besluiten om onze camper helemaal aan het einde van het terrein te zetten, pal voor het strand. Afstand tot de volgende camper is ongeveer 50 meter. We staan nog maar net en binnen no-time staan er direct naast ons weer een paar campers. Geen probleem overigens….waren rustige mensen.
Nadat we ons geinstalleerd hadden, zijn we even thee gaan drinken en boekje gepakt. Na verloop van tijd keken we elkaar aan en zaten we er helemaal doorheen. Onze ogen vielen dicht van vermoeidheid en rozig zoals we waren, besloten we om lekker even een tukkie te doen in ons knusse bedje. Ongeveer een uurtje in coma gelegen en toen ook de regen was gestopt, zijn we het strand op gelopen en hebben daar een wandelingetje gemaakt om vervolgens na terugkomst in de camper gezellig een biertje, wijntje, toastje, kaasjes etc te hebben gepakt.
Werkelijk heerlijk was deze luie dag. Aan het einde van de middag hebben we buiten voor de camper in de zon gezeten en zelfs buiten ge-bbq’t. Bijna op het strand! Was super! Ook relatief vroeg naar bed gegaan en zodoende is deze dag grotendeels slapend aan ons voorbij gegaan. We spreken met elkaar af, dat we dit vast even nodig hadden. Morgen gaan we weer een wat langere rit maken en zullen we weer heel veel moois zien!
Vanmorgen op tijd opgestaan en ons klaargemaakt om te vertrekken. Eerst nog even alles bijvullen en afstorten en op weg naar onze volgende stop; Ullapool!
Daar willen we de boodschappen doen voor de komende 2 a 3 dagen als we in het wild gaan kamperen. Vorig jaar waren we daar ook en wisten wij nog een redelijk grote Tesco Supermarkt te zitten. Onderweg weer dezelfde weg als gisteren gereden, maar nu vanaf de andere kant. Ongelofelijk hoe dan toch anders de uitzichten zijn, maar niet minder mooi. Het valt ons op dat het druk is op de weg. Er zal vast wel wat te doen zijn ergens, want het is echt opvallend. We kwamen nu 15 auto’s tegen op 45 kilometer, in plaats van gisteren 9 stuks. Toch een stijging van 75-80%!
Aangekomen in Ullapool hebben we eerst even getankt en bij medewerker van tankstation gevraagd of er ergens een brommerwinkel is of soort van garage. Die was er wel, maar bestaat niet meer. Dat verrast ons niet zo, aangezien we deze vakantie maar 2 brommers/scooters zijn tegengekomen. Tegenover de Tesco blijkt echter wel een fietsenreparatieshop te zitten. Daar konden ze mij echter ook niet helpen aan een nieuwe achterband voor onze scooter. Wel ging de beste man om zich heen bellen of iemand wist waar er eentje zat. Inverness of Fort William moeten er eentje zitten. De laatste plaats doen we nog wel aan, maar Inverness komen we niet meer.
We besluiten ons scooteravontuur maar los te laten en verder te genieten van tot nu een fantastische vakantie. Wat een land, wat een natuur en wat een rust!
Na Ullapool gaan we richting Wester Ross, het gebied zuid westen van deze stad. Dit gebied zijn we nog nooit geweest, dus we zien ernaar uit om er doorheen te rijden. Wat opvalt is dat dit gebied groener en meer Rocky Mountains cq Montana achtig aandoet. Totaal anders dan de andere gebieden. Wel een super mooie omgeving, met ook weer altijd die bergen, die er dramatisch uitzien in de donkere wolken en regenachtige mist die we de hele vakantie al om ons heen hebben. We hoeven de bikinilijn niet te harsen en factor 30 zonnebrandolie is ook niet nodig deze vakantie. Een zuidwester, met kaplaarzen is een betere optie! Al met al zijn er genoeg droge momenten om te gaan wandelen of buiten te zijn.
Na ongeveer 40 kilometer komen we langs de grootste watervallen van het Verenigd Koninkrijk, The Falls of Measach. Deze watervallen zijn gesitueerd in de Carrieshalloch Gorge, een enorme kloof tussen de bergen, die steeds smaller wordt en uiteindelijk dus uitmonden in de watervallen. De wandeling ernaar toe was goed te doen, alleen terug was even een klim. Maar zonder te stoppen en stevig wandelend kwamen we weer boven terug bij de camper.
Na dit bezoek zijn we nog even doorgereden totdat we weer bij een prachtige vallei uitkwamen, met op de achtergrond Loch Broom. Daar besloten om te stoppen en lekker te lunchen in onze camper. Na de lunch de laatste etappe om ergens een leuke plek te vinden om los te gaan staan, dwz niet op een camping, maar in de natuur op ons zelf.
Langs de weg staan zien we niet zitten, dus zoeken we een zijweg die doodloopt richting uitzicht op een baai. Voordat we aan het einde van deze weg kwamen, moesten we op een smal weggetje toch nog zo’n 5 kilometer doorrijden tot het eind….waar al iemand stond! Deze was niet van plan te vertrekken, gezien het mooie uitzicht, dus wij maar weer door naar een volgende zijweg ergens. Ook daar konden we geen plek vinden om te staan. Nadat we hier weer een uur aan besteedt hadden, besloten we maar weer op een camping te staan, onderaan een strand met ook uitzicht op een baai. Daar staan we dus nu. Vlak naast een kerkhof…zijn we in ieder geval niet alleen.
Vanmiddag gezellig buiten een biertje en wijntje gedronken en super gezellig zitten kletsen over al onze nieuwe plannen voor de toekomst.
Het weer betrok inmiddels weer zodanig, dat we in de camper verder zijn gegaan met de gezelligheid. We hebben gedanst in de camper met veel lol. Ik had namelijk weer eens de Ben Liebrand Jaarmixen vanaf 1982 tot en met 2005 meegenomen. Het geluid in onze boxen in de camper zijn hartstikke goed, zo ook onze stereo, dus we waanden ons in een dancing!!
Met het eten hebben we ons echt bescheurd, ook door de hoeveelheid drank die we genuttigd hadden. Mir was verse pasta aan het koken, met eigengemaakte groentesaus en gehakt.
We waren aan het eten en aan de pasta zat zo’n rare smaak; niet thuis te brengen, maar wel bekende smaak…
Wat bleek nu? Normaal kookt Miriam in flessen water vanuit de supermarkt en niet vanuit de watertank van de camper. Nu had ze door de totale delirium wel water uit de kraan gepakt en zodoende smaakte de pasta naar Steradent!!
Nu zie ik jullie denken; Steradent??? Ze hebben toch wel nog hun eigen tanden????
Ik leg het even uit aan jullie. Steradent voeg je in je watertank toe als je de leidingen en tank wilt schoonspoelen. Na dit ritueel spoel je een paar keer met schoon water alles nog een keer na en klaar is Kees. Dat naspoelen waren we voor de vakantie dus vergeten en zodoende smaakte het water naar Steradent.
Wij zagen het al helemaal voor ons; mensen denken dat we een epileptische aanval hebben door de hoeveelheid schuim op onze bekken. In ziekenhuis komen ze er pas achter dat het Steradent is.
Of….iedereen na de vakantie zegt: hebben jullie je tanden laten bleken in de vakantie? Nee, we hebben pasta van Miriam gegeten, namelijk Pasta Steradenti!
Nou…dit waren dan weer de beslommeringen van vandaag. We gaan manden en morgen rijden we verder naar Gairloch. Moet ook een mooi plekkie zijn!
De ochtend begon met vreselijk balen! Na het ontbijt gingen we naar buiten om de scooter op het scooterrek te plaatsen en toen hij op het rek stond, zag ik dat de achterband over de gehele zijkant was beschadigd en zelfs bijna tot aan karkas doorgesleten. Wat bleek; de nieuwe verzwaarde vering die ik erop heb laten zetten, heeft tegen de zijkant van de band aangezeten en heeft deze helemaal weggesleten tijdens het eerste ritje samen van een uur rijden. He-le-maal aan gort gereden. Einde scooter avontuur deze vakantie. We zijn er ziek van! Eerst moet je 7 maanden wachten totdat je eindelijk je gekochte scooterrek geplaatst krijgt op je camper, zodat je al een vakantie zonder scooter hebt moeten doen. Dan nu dit; koop je bij erkend scooterbedrijf een verzwaarde verenset, laat je vervolgens er door hun eigen monteur opzetten. Die zegt nog; “is wel krap allemaal, maar het past.” Dus niet!! We hadden zo’n schik met het scootertje hier, dat we overwegen om morgen in Ullapool naar een scooterdealer te zoeken om de band en veer weer te laten wisselen.
Toen begon vervolgens de omvormer weer op alarm te piepen. Deze was tijdelijk geplaatst door onze camperdealer, omdat onze nieuwe omvormer voor garantie terug naar importeur moest. Ook deze liet ons in de steek, leek het. Ik met al mijn technische vernuft (vergelijkbaar met een prehistorisch fossiel) op zoek naar de storing. Bleek er een kabeltje ergens niet goed te zitten. Nu werkt het weer, dus als we in het wild kamperen, hebben we in ieder geval stroom om de tandenborstel, de laptop, baardhakkelaar en mobiele telefoons op te laden. Tja….ik weet het; allemaal geen levensbedreigende beperkingen als het niet werkt, maar toch…we zijn er zo aan gewend.
Nadat we op onze camping voor vertrek alle tanks hebben geleegd of gevuld, gaan we op pad richting Altandhu via een prachtige weg. Deze weg hebben we grotendeels vorig jaar al gereden, maar er zitten nog steeds stukken tussen die we nog niet gehad hebben. Verkeer is er op deze normale werkdag ook niet te bespeuren op een enkele auto na. Kortom; we hebben alle rust om ons heen om te stoppen wanneer we willen en niemand tot last te zijn met de redelijke grote camper op een enkelbaans weggetje. Deze weg moesten we zo’n 50 kilometer volgen, voordat we echt in de verlaten wereld verdwenen.
Onderweg zoals gewoonlijk mooie meren gezien, met op de achtergrond de bergen, die met hun schaduw in de meren weerspiegelden. Geen rimpeltje op het water en echt spiegels. De bergen zien er qua vorm zo uiteenlopend uit, zodat je na iedere bocht weer een ander schilderij in rijdt. Miriam is veel aan het fotograferen en video opnamen aan het maken. Ze is helemaal in haar nopjes. Dit landschap vinden we beiden zo vreselijk lekker voelen om ons heen.
Onderweg stoppen we om langs een meer te gaan lunchen. Met de bergen op de achtergrond en het meer pal naast onze camper genieten we van een heerlijk broodje met schotse gerookte zalm, met pesto en wit wijntje.
Vervolgens gaan we verder en rijden weer een stukje. Dat is het mooie van de camper; je hebt altijd alles bij je en kunt gaan staan waar je wilt, wanneer je wilt. Veel vrijheid dus. Na verloop van een aantal kilometers zien we een hele mooie kasteelruine staan, Ardvreck Castle. Dit kasteel stond statig op een soort schiereiland, op de punt dichtst bij het water. De camper daar op parkeerplaats gezet en wandelend naar het kasteel gegaan om daar e.e.a. te bekijken. Ongelooflijk hoeveel mensen troep achterlaten bij zo’n toeristische plek. Walgelijk! Zakjes met hondepoep, etensresten, papiertjes en lege flessen. Je kunt er toch niet bij dat men naar zo’n mooie plek gaat, meestal als toerist, maar dan troep achterlaat. De gevangenissen die we in het kasteel zagen, mogen wat ons betreft gebruikt worden voor dit soort lieden en laten composteren. Goede gevangenissen trouwens…ietwat primatief, zeg maar gerust middeleeuws. Niets mis mee!
Het laatste stuk na het kasteel naar onze volgende overnachtingsplek was ook werkelijk prachtig. Ook hier eigenlijk hetzelfde als overal, zoals we beschreven. We kunnen er eigenlijk niets meer aan toevoegen. Slingerend door de natuur en langs de meren komen we uiteindelijk aan bij de Am Fuaran Bar & Camping. Vorig jaar hebben we hier een paar keer biertje gedronken en heerlijk gegeten met onze vrienden Neil en Yvonne en ook toen zeiden we dat we hier terug zouden komen als we een camper zouden hebben. Wel; hier zijn we weer!! Prachtige plek met de zee direct voor onze camper. Niet zo spectaculair als gisteren, maar ook zeker wel de moeite waard.
Nadat we kamp hadden opgemaakt, heeft Miriam de was gedaan en heb ik heerlijk gelezen in een tweetal leuke boeken; Altijd Viareggio van Rick Nieman en Topshow van De mannen van Voetbal International. Altijd Viareggio was leuk omdat er hele herkenbare humor en situaties van motorrijders beschreven staan. Ik moest aan mijn eigen Mild Hogs denken (we zijn inmiddels allemaal 50+). Topshow is gewoon een lekker “leestvoordevuistweg”-boek.
Tot slot hebben we vanavond heerlijk gegeten in de Am Fuaran Bar tussen een werkelijk terminaal uitstralende familie, waar niemand met iemand sprak en doodstil het eten naar binnen werkte met een chagrijnige kop. Wij worden daardoor juist drukker en drukker en hebben dus een gezellige avondmaal genoten.
Nu weer warm in de camper, blog schrijven en Mir aan het lezen. Morgen eerst naar Ullapool om voor een paar dagen boodschappen te halen omdat we de komende dagen in het wild gaan kamperen, dus geen WiFi in de buurt om te kunnen bloggen. Jullie zullen dus even moeten afkicken met alle 1428 volgers (tis wat he??), maar we zijn er weer over een paar dagen.
Wij vinden het een beetje spannend om de komende dagen “los” te staan ergens midden in de natuur, zonder iemand in de buurt… Jullie horen het nog hoe dat is bevallen! Tot dan!
