Auteur: martin&miriam

2 + 3 September 2019: Cote d Amors & Cap Frehel (Bretagne, France)

/ martin&miriam

Maandagochtend worden we bij het ontwaken voor onze camper onaangenaam verrast door een paar megadrollen van een hond die duidelijk 2 a 3 maal groter is dan Joep. En Joep kan er ook wat van hoor! Maar goed, naast ons staat een belgisch echtpaar met 2 grote hazewind-honden. Gisteren waren de belgen erg toegankelijk en vriendelijk lachend naar ons, maar vanmorgen doen ze hun uiterste best om ons niet te zien of te groeten. Aangezien het de enige 2 grote honden op deze kleine camping zijn, moeten zij het geweest zijn. Toen ik de drollen zag, dacht ik ook; ha! Ze winden er geen doekjes om! Asociaal om zo’n baal stront voor de camper van een ander te laten liggen. We kunnen het niet bewijzen maar toch..Je ruimt toch de poep van je hond op, op een camping.

Een onsmakelijk begin van onze dag en dit blog, maar je maakt wat mee tegenwoordig…

Na even de boel opgeruimd te hebben, gaan we op pad. Vandaag staat niet een lange rit gepland, dus we hebben alle tijd van de wereld. We overwogen eerst nog om de Normandische kust meer te bekijken, mede door de enthousiaste tips van mijn ex-collega Serena. Dat ziet er ook goed uit, maar aangezien vooral Bretagne en Vannes op de planning staan, blijven we bij ons plan. Maar 1 ding is zeker; Normandie gaan we ook nog eens doen, want het was prachtig daar!

Wel besluiten we nog om Mont Saint Michel te bezoeken. Dat is een dorpje op een eilandje wat ook het hele eilandje bestrijkt. Wereldwijd bekend en daarom ook wereldwijd bezocht. We rijden daar de parkeerplaats op en staan in een file om naar een eilandje te mogen kijken. Hier komen de cultuurbarbaren binnen ons weer op en besluiten om weg te gaan van deze mega-drukke plek en het allemaal wat meer op een afstandje te bekijken. We zetten de camper bij een koffiestop, met uitkijk op het eilandje. Miriam wil nog wat foto’s maken en loopt een stukje die richting op. We hebben het gezien, maar ook direct daarna weer door met de rit.

We rijden nog even langs de kust voordat we hem uit het oog zien verdwijnen. Al snel rijden we Bretagne binnen. Door de binnenlanden van Bretagne, vlak langs de kust doet het landschap ons denken een Engeland en Schotland. Soms meer Schotland door de ruige rotsen, soms Engeland door het glooiende landschap met allemaal grove bouwstenen die doen denken aan de Cotswolds in Engeland. We hebben het hier prima naar onze zin en zitten goed in ons vel. 

Na verloop krijgen we weer contact met de kust en passeren we een aantal plaatsjes langs de Cote d Amors. We gaan de dorpjes niet in omdat we niet weten of onze camper wel makkelijk door de straatjes kan. We hopen op elke keer kleine campings net buiten die charmante dorpjes, zodat we makkelijk ook die dorpjes kunnen bezoeken per voet of fiets.

In het noorden van Bretagne ligt het departement Côtes d’Armor. 

De kust van Côtes-“Armor is werkelijk van een ongekende schoonheid. Vooral de emerald-kleurige wateren maken enorm indruk bij ons als we langs de kust rijden. Ook de hoge rotsen die we soms zien, maken het plaatje compleet.

We denken erover om in Dinard een camping te bezoeken. Dinard staat bekend om het statige en flamboyente leven van de vroegere rijkere fransen, waardoor dit plaatsje ook wel het Nice van het noorden wordt genoemd. Wij vonden het vergane glorie voor wat we gezien hebben. Bij aankomst bij de camping mogen we eerst de beschikbare plaatsen zien, maar we vonden het beiden niks. Hutjemutje op elkaar en megagroot. Met gierende banden weg van hier. Dinard slaan we dus over.

Uiteindelijk rijden we nog een eindje door en komen we terecht in Pleboulle, 500 meter van de kust waar we midden in het dorp een camping vinden; Le Freche a l’ane. Een fijne camping met vriendelijke eigenaren. Foodtruck voor de deur, restaurantje om de hoek en verse broodjes bij het wakker worden. We besluiten om hier 2 nachten te blijven staan om zodoende ook een beetje rust in onze donder te krijgen. We rijden nu al meer dan 1000 kilometer immers… We slaan ons kamp op en maken het ons gemakkelijk en gezellig. TV kijken is er niet bij aangezien we rondom tussen bomen staan. Op de grill maken we heerlijke kipreepjes en Miriam maakt verse pesto en pasta en ratatouille. In de avond koelt het wel af, maar overdag is het een zonnige 20 graden. Voor ons prima.

Vanmorgen werden we gewekt door de kerkklokken en voor het zingen moesten we eruit. Lekker wakker worden in ons bedje en klaarmaken voor de dag. De eigenaresse geeft ons een mooie fietsroute. Af en toe best steil blijkt later, maar wel een mooie rit. Wel gaf ze aan dat er een klein stukje route zat die met fiets erg steil  (dat is meer dan best steil..) te noemen was, maar met e-bikes moest het zeker lukken.

We gaan vol goede moed en bepakking voor Joep op pad. Ongelofelijk wat er allemaal meegaat op een fietsrit met de vandaag zeer dwarse teckel. We zouden hem zo van een klif af willen gooien soms. Nog niet eerder meegemaakt zo dwars. Maar we gaan op pad en het wordt onze eerste rit sinds lange tijden, dus we zijn benieuwd hoe we het ervan af brengen.

We gaan ons dorp uit en rijden direct de landerijen op richting Camp Frehel, onze bestemming van vandaag. 

De rit begint lieflijk langs een paar mooie hoeves en natuurgebieden, totdat we in het gebied komen waar de steile weggetjes zouden zijn. Nou…die helse klim kwam er direct aan en het viel niet mee kan ik zeggen. Op een bepaald moment hoorde ik opeens iets tussen mijn spaken rammelen. Ik kijk naar beneden en zie ik dat het mijn tong was…Tjesus wat ging ik stuk op die weg. Mirreke reed fluitend door, maar die heeft astma! Jut en Jul on tour!

We vermaken ons echt prima op de fiets en rijden door zandweggetjes naar de kust en langs de kust naar Cap Frehel.

De kaap, die bijna 8,5 km van de dorpskern van Fréhel afligt en 4 km van Plévenon, is tot beschermd natuurgebied verklaard en staat bekend om zijn steile rotswanden en als broedplaatsgebied van talrijke vogelsoorten. De rotswanden, met een hoogte van 70 meter, bestaan uit rode zandsteen, zwarte leisteen en roodachtige granietstenen. De grasvelden die tussen en langs de rotswanden lopen, maken deel uit van een 300 ha groot heidelandschap, welke in bloei staan. Prachtig! Sommige grillige gevormde rotsblokken hebben, vanuit een bepaalde punt gezien, eigenaardige vormen, wat namen opleverde zoals o.a. “De hoed van keizer Napoleon” en de “Varkenskop”.

Aan de kaap zijn twee vuurtorens gebouwd. De ene dateert uit de 1650 en is gebouwd onder koning Lodewijk XIV door de beroemde generaal, vestingbouwer en architect Vauban. De tweede en nieuwere vuurtoren die in 1950 nog werd verhoogd, kan op gezette tijden beklommen worden. In geval van gunstige weersomstandigheden kan men vanaf de toren de Kanaaleilanden zien liggen.

Door de bewolkte, maar zonnige dag zien we de eilanden Guernsey en Britannie niet, maar wel een hoop mensen op de kaap. We lopen met Joep helemaal tot het einde van de kaap en maken daar wat foto’s voordat we terug gaan naar de fietsen.

Miriam besluit via andere weg terug naar fietsen te lopen en laat ons alleen. Mijn terugtocht naar de fietsen met Joep was vreselijk. De kleine langharige dwarsteckel was in paniek en wilde met mij niet meelopen. Slepend dus mee en mensen moesten lachen en riepen; jullie zijn niet echt een goede combinatie he? Gelijk hebben ze, want Joep is gewoon een externe chromosoom van Miriam en ik ben bijzaak. Uiteindelijk vielen ze beiden elkaar weer in de poten en iedereen weer gelukkig!

Op de terugweg richting camping komen we in de middag nog langs een bretons restaurant met een gezellig veranda-terras. Miriam heeft daar heerlijke mosselen gegeten, gekookt in room en wijn, met gebakken spekjes erdoor heen. Ik had een soort crepe, gevuld met zalm, creme fraiche en bieslook. Was erg lekker, maar er was er weer 1 die deze lunch weer verstoorde; Joep. Zijn hormonen waren aan het opspelen in aanwezigheid van een tweetal viervoetige dames om hem heen. Zijn bronstige burlen was niet om aan te horen en wij direct na het eten meteen weg. Geen koffie…niks…met schaamrood op de kaken. Nog wel allebei excuses gemaakt aan andere gasten. Die konden er gelukkig om lachen.

De terugweg verliep voorspoedig en nu weer in chillmodus voor de camper. Lekker vlees op de grill straks en rustig avondje, voordat we morgen weer op pad gaan. We blijven de kust voorlopig volgen en zien wel waar we terecht komen.

1 September 2019: Camping Le Baie des Veys in Sainte-Marie du Mont, Normandië

/ martin&miriam

Vanmorgen heerlijk rustig aan de dag begonnen met rustig wakker worden, koffie drinken en douchen in de camper. De douches zijn hier niet zo proper en we douchen heerlijk onder onze eigen Burstner Nexxo douche. Even afwasje doen, het stokbrood ophalen bij receptie en op pad richting Normandie. We zijn vandaag van plan om richting de kust van Normandie te rijden. De camping die we op het oog hebben ligt vlakbij Utah Beach.

Utah Beach was de codenaam van het meest westelijke van de stranden die waren uitgekozen om te gebruiken tijdens de landing in Normandië, tijdens de 2eWereld Oorlog. Ondanks dat we cultuurbarbaren zijn, heb ik altijd wel graag wat meer van de Normandische kust willen zien in relatie tot die oorlog die zoveel levens heeft gekost. Utah Beach is gelegen tussen Pouppeville en La Madeleine, aan de oostkust van het schiereiland Cotentin. Het strand was destijds toegewezen aan de Amerikaanse 4e Infanteriedivisie onder leiding van brigadegeneraal Theodore Roosevelt jr., zoon van oud-president Theodore Roosevelt.

In de nacht van 5 op 6 juni 1944 stoomde de Amerikaanse invasievloot naar de Franse kust voor Utah Beach. Mijnvegers gingen de schepen voor en maakten Duitse zeemijnen onklaar. Om 02:30 uur kwamen de schepen op de plaats van bestemming aan en stapten de militairen van boord in de landingsvaartuigen. Boven de wachtende vloot cirkelden jachtvliegtuigen om een mogelijke aanval van de Luftwaffe af te slaan.

De landingen op Utah Beach, Omaha Beach, Gold Beach, Juno Beach en Sword Beach waren een groot succes, waaraan echter ook de 13.100 parachutisten van de 82e en 101e Luchtlandingsdivisie hadden bijgedragen; die waren in de nacht van 5 op 6 juni erg verspreid landinwaarts terechtgekomen, waarbij zij aanzienlijke verliezen leden. We zien hier dan ook overal begraafplaatsen van duitse en amerikaanse/engelse soldaten die het leven lieten om onze vrijheid te realiseren, die we nu ieder dag mogen beleven.

De reis naar deze bestemming verloopt voorspoedig en ook deze 400 kilometers gaan vooral via tolwegen en de laatste 40 kilometer over secondaire wegen. Het landschap doet ons denken aan Flevoland, zo vlak en zoveel windmolens. Omdat we Flevoland ook zo mooi vinden, bevalt dit ons ook wel. We rijden door het minder drukke gebied aan de oostkant van Frankrijk als er opeens bij Caen een gedrocht van een brug opdoemt voor ons. Het lijkt wel een halve hoepel waar we overheen moeten rijden. Ziet er niet uit! 

Maar enfin…ook deze horde nemen we zonder problemen en halverwege de middag komen we aan op onze geplande camping. Blijkt hier ook siesta te zijn en dus niemand aanwezig die ons in kan checken. Wij zoeken dan vervolgens zelf maar een plekje op en en installeren ons. Na 16.00 uur kunnen we pas bij receptie terecht. Dit doen we dan ook meteen en gaan daarna een wandeling over de stranden van Normandie lopen.

Als we vervolgens met Joep achter onze camping de weg over steken en richting zee lopen zien we alleen maar weilanden en in de verte de zee. We besluiten eerst onze wandelschoenen aan te doen, want met gympen lijkt het ons niet verstandig. Goede keuze blijkt. We lopen richting de zee, langs de sompige weilanden totdat Mir opeens zegt; heey, dit is zeekraal!! Uhhh….maar dat leeft toch alleen IN de zee? We kijken elkaar aan en opeens komt het beses dat het eb is en dat we nu dus over de bodem van de zee lopen. Nou….het was meer klunen want we konden bijna niet normaal lopen omdat het zo vreselijk glad was.

Bij ons komt dan ook het besef hoe destijds de soldaten hebben moeten lopen over de stranden om het land te bereiken. Wat een beelden roept dat bij ons op. Ook de foto’s uit die oorlog staan op ons netvlies en we zijn er een beetje stil van.

We lopen helemaal tot aan de waterlijn, waar ’s avonds ook nog zeehondjes blijken te liggen. Joep gaat helemaal uit zijn plaat en is niet te houden. We ligen helemaal in een deuk als er opeens kleine krabbetjes voor hem oversteken en hij niet weet wat ie wil; toehappen of toch maar negeren, want ze ziet er wel raar uit. Hij blijft eromheen draaien en kwispelt er lustig op los. Joep lijkt bijna zelf een zeehondje, want hij ziet eruit! Kletsnat, glimmend en modderig bij de poten. Na terugkomt op de camping moest hij verplicht in bad en dat vindt ie niks.

We komen terug bij de camper vervolgens en lopen ook nog tegen een invasie van Vikings aan. Mooie kerels die terugkomen van een historisch evenement. Wij gaan lekker buiten BBQ aanzetten en blijven vanavond binnen in de camper. Overdag was het lekker weer en boffen we met een 20 graden, maar in namiddag koelt het behoorlijk af. Morgen gaan we verder langs de kust en weten we nog niet wat we allemaal gaan tegenkomen. Over een paar dagen laten we het weten…

31 Augustus 2019: Camping du Chateau et de l’Oseraie in Feuilleres

/ martin&miriam / 1 reactie

Zaterdagmorgen om 8.45 uur vertrokken uit Lelystad om uiteindelijk richting Frankrijk te vertrekken. De weersverwachtingen wijzigen nog per minuut, maar we willen richting Bretagne en de eerste stop die we willen maken is tussen Arras en Amiens. Dit betekent ongeveer 400 kilometer rijden voor de eerste dag. Mir en ik hebben afgesproken dat we niet oeverloos doorrijden om maar op “ plek van bestemming “ te komen. Per dag willen we deze vakantie niet teveel rijden en uiterlijk halverwege de middag op een camping arriveren. Dan lekker even wandelen met Joep en einde van de middag lekker in relaxstand met hapje en borreltje. Onderweg gaat het allemaal voorspoedig en is het niet te druk op de weg. Alleen half uurtje file bij Antwerpen gehad en daarna lekker op cruisecontrol doorrijden tot aan iets voorbij Lille. Dan de eerste stop om Joep even uit te laten, broodje te eten en dan nog maar eens kijken waar we denken te stoppen. 

Miriam zag mooie camping in de buurt van Peronne. Wij dus klaar voor de laatste fase van de eerste rit en onderweg zien we nog een paar mooie kastelen. Nu weten jullie dat wij echte cultuurbarbaren zijn en dat na het ooit gezien hebben van het Muiderslot in onze kinderjaren kastelen ons niet kunnen boeien. Ook Miriam niet. Cultuursnuivers zijn we dus niet, maar wel natuursnuivers. Daar voelen wij ons het beste bij. Natuurlijk hebben we respect voor het verleden en staan we wel eens stil met wat er in de geschiedenis allemaal gebeurd is. Maar we leven nu en tja..dan is de natuur en culinaire ontdekkingsreis voor ons het optimum. Uiteindelijk komen we na een mooie rit aan in het plaatsje Peronne en zoeken we onze camping op in het gehucht Feuilleres, gelegen aan een paar mooie visvijvers en een kanaal. 

De camping ziet er erg mooi en vooral gezellig uit. Allemaal kleine veldjes met beukenhagen als scheiding tussen de plaatsen. Wij krijgen een plek vlakbij kantine (hoe schatten ze het zo goed in…) en sanitairgebouw. Prachtplek en direct na het installeren van de camper gaan we aan de borrel. We hebben allebei zware oogjes na een tijdje en gaan in coma op onze ligstoelen. Miriam had einde van de middag de behoefte om een langere wandeling met Joep te maken en dus wij samen op pad met de kleine kerel. Het dorp was niet echt fotowaardig, maar de visvijvers en de natuurgebieden erom heen waren wel de moeite. Na een behoorlijke wandeling liepen we langs het water en passeerden we achterzijde camping. Mir en ik wilden nog doorlopen maar Joep ging in zijn ankers en had er geen puf meer voor. Ik blij! Wij terug.

Lekker voor de camper gezeten zonder de luifel uit, want deze is dus total-loss zoals eerder deze week gebleken. We kunnen hem deze vakantie niet gebruiken en de nieuwe is in bestelling. Met een gemiddeld temperatuur van ongeveer 21 graden de komende weken moet het te doen zijn. We hebben erg gezellig zitten kletsen met elkaar en voordat we het wisten was het al over zessen. Geen inspiratie en puf om te gaan koken en dus maar even naar de camping-hampburgershop. Op zaterdag bakken ze daar de heerlijkste hampburgers en vlaamse frieten. Klonk goe…en smaakte goe..Lekker makkelijk!

Domper was alleen de dame die ons moest helpen in de hamburger-shop. Deze had nou niet echt de arbeidsvreugde op het gezicht staan en haar gedrag was nog erger dan de lage wenkbrauwen onder haar ogen. Tjonge….als je toch zo naar je werk moet. Vervolgens begint iedereen over te lullen hoe ontevreden ze eruit ziet. Moet ongemakkelijk voelen, want vanaf dat moment gaat alles mis bij haar. Hilarisch hoe 15 volwassenen naar 1 madame kunnen kijken en er 20 minuten over haar praten. Wat wel weer leuk was, dat ik aan de praat kom met 2 dames uit Holland. Praatje pot over waar kom je vandaan, waar ga je naar toe….dat werk! Maar goed; de vorige vakantie kom ik in Zuid Frankrijk aan de praat met een echtpaar die mijn project in Hoogeveen goed kennen en ook de mensen waarmee ik daar werkte. Nu kwamen deze beide dames uit Schagen….laat ik nu daar als interim manager werken bij het bedrijf dat hun leverancier is op hun werk. Kennen ze mijn huidige collega’s daar en ben ik dus “die interimmer” waarover ze gehoord hadden. Hoe klein kan de wereld zijn! Wel leuk!

De hele avond blijven we gezellig buiten zitten en keuvelen we nog lekker door over alles en nog wat. Dan wordt het killer en besluiten we om naar binnen te gaan en nog even lekker tv kijken in de camper. De eerste dag was goed verlopen, erg gezellig en super geslapen  deze eerste nacht.

23-25 Augustus 2019: NCC Het Abbertbos – Dronten

/ martin&miriam / 4 reacties

Afgelopen vrijdag na ons werk meteen de spullen ingepakt in de camper om het weekend er nog even uit te gaan om voor onze vakantie nog even alles goed te checken of het allemaal nog werkt. De afgelopen weken waren druk en geen gelegenheid gehad om weg te kunnen. Ook nu kiezen we weer voor dichtbij en aangezien Het Abbertbos zo vreselijk goed is bevallen, is dat de bestemming wederom. Het weer gaat er fantastisch goed uitzien en dus we hebben er zin in. 

Bij aankomst op de NCC (Nederlandse Caravan Club) camping konden we meteen een plek uitzoeken en Miriam had bedacht dat we nog dieper achterin zouden staan op het verste veldje. Nou…meer een nisje, want de camping is op sommige plekken zo mooi ingericht dat we helemaal op ons zelf staan, half in de zon en half in de schaduw. Perfect.

Joep was ook direct weer op zijn plek en kwispelde er lustig op los en wilde alleen maar spelen. Geweldig om mee te maken dat dat beestje in een paar minuten alle stress uit je lichaam laat wegvloeien. Na aankomst en installatie van alle spullen, ook meteen een rondje door het bos met Joep en het zonnetje nog lekker schijnend door de bomen, realiseren we hoe mooi Flevoland is, zo dichtbij. We waarderen tekort hoe onze jongste provincie toch steeds meer ook in toeristisch gebied te bieden heeft. We zijn trots/fier om Flevolander te zijn.

Na een heerlijk rustig avondje voor de camper onder de luifel, lekker manden en zaterdagochtend samen na het wakker worden direct een lange wandeling maken. De geuren, kleuren en geluiden zijn aangenaam. Het barst hier van alle soorten vogels en die kakkelfonie in de ochtend is overweldigend. Door de hoeveelheid vogels in dit bos valt het ons op hoe weinig muggen en vliegen we ervaren. Voor de nachtrust is dat ook wel lekker. Meestal zoemen in de nacht die beestjes rondom je oren en irriteert dat mateloos. Dit weekend geen last van gehad!

Na terugkomst van de wandeling raak ik aan de praat met de beheerders van de camping. Deze camping is van de NCC en dat is een vereniging die in het verleden ruim 34.000 leden had en nu nog maar 1.600. Je kunt dus stellen dat het een sterfhuis is. Dat klopt ook wel gezien de gemiddelde leeftijd van de leden en het feit dat sowieso het verenigingsleven het moeilijk heeft om vrijwillige werkzaamheden te organiseren en binding te houden. Ook bij de oudere mensen dus. Het inmiddels stoffige imago werkt ook niet in het voordeel om jongere leden te werven en het na 50 jaar opeens heel anders te doen roept weer weerstand op bij de huidige leden die een gemiddelde leeftijd hebben van midden 70. Die willen geen verjonging, gezinnen, glamping en entertainment. Die willen gewoon nog steeds bingo, klootschieten, klaverjassen en in een kring met elkaar koffie drinken. De uiteindelijke conclusie is dus dat zij als vereniging de komende jaren deze camping gaan opgeven en dat ze hopen dat de bestemming als camping blijft bestaan. Miriam en ik werden meteen enthousiast om plannen te maken om de camping over te nemen. Beiden zouden dit wel willen doen als we besluiten om ons leven om te gooien. Jaaaa….impulsief zijn we zeker! De hele tijd samen over gehad wat we zouden doen en wat we anders zouden doen. DE camping heeft echt potentie om er wat van te maken. De bezetting is nu minimaal en marketing-technisch is er jaren niets aan gedaan om deze camping “op de kaart te zetten”. Wij meteen aan het rekenen en begroten gegaan om te kijken of het de moeite waard was om eraan te beginnen. Ik had nog oude begroting van camperpark van enige jaren geleden, dus daarmee aan de gang gegaan. Conclusie was dat we er niet van kunnen leven, dus er iets bij moeten blijven doen. Nou…gaat hem niet worden dus! We ploeteren maar weer verder in ons leven…was in ieder geval weer een ochtendvullend energieboost en gespreksstof.

Maar dan gebeurt er iets waar we enorm van balen. De bevestiging van de knikarm van de luifel breekt los en beschadigt onze nieuwe doek van de luifel. Best raar als je ogenschouw neemt dat het de hele tijd windstil is geweest. We schrikken enorm en proberen zonder al teveel schade de boel weer te bevestigen. Dat lukt dus niet en lichtelijk paniek hoe we dit dan gaan oplossen deze week, aangezien we volgende week op vakantie gaan.

De week is beredruk met de kapsalon en ik hele week in Schagen aan het werk. Op vakantie zonder luifel lijkt ons niks, dus we moeten wat regelen. Uiteindelijk lukt het ons om woensdagmiddag terecht te kunnen bij de Burstner dealer in Emmeloord. Pfffff…dat maakt ons alweer wat rustiger, ook omdat ik het kan regelen dat de camper kan brengen. Als het goed is, moet het door professionals snel op te lossen zijn, maar wij denken dat de luifelcassette bij vorige eigenaar een enorme klap heeft gehad, aangezien toen wij de camper gekocht hadden er een nieuw luifeldoek in moest. Hopelijk valt het inderdaad mee en hoeft er geen hele nieuwe luifel aangeschaft worden. Ook wel weer zonde van het nieuwe doek dat nu weer beschadigd is.

Dan aan het einde van de ochtend krijgen we ook nog een appje van onze buren dat ze in de middag langs willen komen om een bakkie te doen. Nu kan ik stellen dat dat bakkie doen in ons beiden geval nooit koffie is, maar een bakkie bier/wijn of ander soort sfeerverhogende drankjes. Gezellig! Ze blijven lekker eten om te BBQ-en dus het zal een middag- en avondvullend programma worden is de verwachting. Persoonlijk baalde ik wel dat ze kwamen want we hadden ook onze e-bikes meegenomen en zouden een route gaan rijden en door de komst van de buren kon dat dus niet doorgaan. Was wel een domper…..NOT!!

Zoals gewoonlijk bleek het weer een beregezellige middag en avond te worden met een hoop gelach en zelfspot. Joep en Kobus (broertje van Joep en dus ook buurjongen) vermaakten hun prima en wij dus ook.

Totdat we een telefoontje krijgen dat onze buren een aanrijding hebben gehad met een duitse toerist die opeens zonder te kijken met richtingaanwijzer naar rechts, opeens links afsloeg en buren geen kant op konden en dus geraakt werden. Gelukkig geen persoonlijk letsel, maar uitsluitend blikschade. Domper op een gezellige avond. (en nee….de BOB had niet gedronken!)

Nadat we zondagochtend wakker worden, ga ik meteen de afwas doen die er gisteren is blijven liggen en is Miriam de ochtendwandeling met Joep aan het doen. Na de afwas even heerlijk rustig lezen in onze nieuwe stoelen en in de middag nog een lange wandeling gemaakt met zijn drieen. Overige gedeelte van de dag luierend doorgebracht en na het avondeten rustig onze spullen ingepakt en weer richting huis gegaan. Dat ritje duurt dan 25 minuten…heerlijk toch? Zo dichtbij en toch heerlijk er helemaal uit in prachtige omgeving. Top weekend weer gehad en nu nog weekje werken en dan op vakantie. Waarheen weten we nog niet met het onbestendige weer. Tips zijn welkom!

19-21 juli 2019: Het Abbertbos in Dronten

/ martin&miriam / 2 reacties

De afgelopen weken waren onze weekenden gevuld met afspraken waardoor we niet met de camper weg konden. Dit weekend was het eerste weekend dat we weer op pad konden gaan, dus ondanks het feit het weer er niet al te veelbelovend uitzag, besloten we maar gewoon om te gaan.

Vrijdagmiddag kon ik iets eerder weg van mijn opdracht in Schagen in Noord Holland om redelijk op tijd in Lelystad te zijn om de camper nog te kunnen inpakken en klaar te maken. Aangezien Miriam ook wat eerder klaar was met haar kapsalon, had de lieverd al de boodschappen gedaan en mijn kleding in de camper gelegd. Om 16.30 uur reed ik op mijn motor vanuit Schagen naar huis en bij thuiskomst zag ik ons buurmeisje Roos en haar Timo met enorme picknicktafels bij de camper staan om deze erin te schuiven. Het plan was om deze picknicktafels mee te nemen zodat zaterdagmiddag de buren van de overkant ook redelijk konden zitten bij de camper. We hadden namelijk afgesproken dat we lekker op de camping gingen BBQ-en. We doen dit wel vaker en is altijd gezellig met elkaar! De picknicktafels pasten niet in de camper en dus de picknicktafels weer terugzetten in de tuin bij de buren.

Omdat we vrijdag pas laat vertrekken, willen we niet ver rijden en we besluiten dus om naar Dronten te gaan naar het kampeerterrein van de NCC (Nederlandse Caravan Club) in het Abbertbos. Nadat we deze camping besproken hadden, wees mijn buurman er nog op dat dit een nudistencamping was. Hij stuurde mij een appje met een afbeelding van de camping Abbertbos van de Nudisten Camping Club. Mir en ik gingen nog even goed checken, maar godzijdank was het dus een gewone camping. Sommige dingen moet je elkaar gewoon niet aandoen en mij op een nudistencamping neerzetten is zoiets…vooral voor de andere mensen is dat afzien. Maar goed; gewone camping dus in het Abbertbos. We waren er nog nooit geweest, maar ik was er in het verleden diverse malen met de motor langs gereden.

Het bos heeft (met Roggebotzand) een oppervlakte van 1515 ha. Vrij goed toegankelijk, met overwegend naaldhout. Veel reeën en fazanten. Ruiter-, fiets- en wandelpaden rondom en dwars door het bos, dus volgende keer nemen wij onze fietsen mee. Boswachterij Reve-Abbertbos strekt zich uit langs het Drontermeer, één van de Randmeren van Flevoland. Het vogelrijke loof- en naaldbos groeit op de drooggevallen bodem van de voormalige Zuiderzee. Hoe jong het bos ook is, het is rijk aan historie. In de polderbodem liggen stobben: restanten van afgestorven bomen. Ze zijn duizenden jaren oud. Zo’n 5000 jaar geleden was een groot deel van Nederland bedekt door een groot moerasbos. Het Reve-Abbertis een multifunctioneel bos. Er wordt hout geoogst, maar ook mens en dier krijgen volop ruimte. Reeën houden zich vaak diep in het bos schuil. We hebben ze wel gehoord maar niet gezien dit weekend.

Bij aankomst op de camping vonden we meteen een mooie plek om te gaan staan. Redelijk achterin en niemand om ons heen. Heerlijk rustig. De camping is gevuld met een aantal caravans met eigenaren die allemaal ouder dan ons zijn. Nu is deze Nederlandse Caravan Club over zijn hoogtepunt heen qua omvang en betrokkenheid van zijn leden, maar de beheerders van deze camping zijn allerhartelijkst en vriendelijk en doen vooral niet moeilijk. De camping is gezien de gemiddelde leeftijd van zijn gebruikers nou niet bepaald dynamisch en speels. Je hoort er werkelijk helemaal niets. Alleen het geluid van de wind, de bomen en het regelmatig overvliegen van zwermen vogels zijn de hoogtepunten van de dag! Wij houden ervan. Midden in de natuur en ook nog eens zo dichtbij; prima locatie om in de weekenden te verblijven met Joep. We lopen zo vanuit de camping de bossen in en mooie wandelingen te maken.

Na aankomst luifel uitdraaien, stoelen eruit, BBQ eruit en in relax stand een biertje, wijntje en pruttelend verse tomatensaus maken voor de spagetti die we deze avond eten. Miriam zit lekker te kokkerellen en we praten gezellig over de afgelopen week en de plannen voor dit weekend.

We zitten buiten tot een uurtje of 11 en gaan dan naar binnen om ons mandje op te zoeken. Joep is er ook klaar voor en slaapt als eerste. De nacht valt op door de stilte op deze camping. Je hoort echt niets!

Zaterdagochtend ziet het weer er niet al te best uit en komen er verschillende buien langs onze camper. De storm- en regenwaarschuwingen van KNMI maakt dat we even contact hebben met onze buren of het nog wel wenselijk is om te komen BBQ-en bij ons. Nou, dat was zeker het geval en buienradar maakt duidelijk dat aan het einde van de middag de buien voorbij zijn. We gokken het er maar op. Eerst heerlijk buiten ontbeten, douchen in eigen camper, aankleden en dan klaarmaken voor wandeling door de bossen met onze Joep. Hij heeft er zin in en is superactief aan het trekken aan de riem en ruikt van alles. We lopen een behoorlijk rondje, totdat we merken dat er weer een bui aan zit te komen.

We komen net op tijd terug bij camper en besluiten om met zijn drieen even een siesta te houden. Zware ogen hebben we en omdat het kan even de oogjes sluiten voordat we voorbereidingen doen voor de BBQ met de Heldingen familie. Miriam maakt een heerlijke bonensalade en wat andere groente, terwijl ik bij de beheerders van de camping wat stoelen kan kan pakken voor het bezoek en doe de afwas om zo schoon mogelijk de bonte middag te kunnen beginnen. Het bonte viel wat tegen, aangezien de buren de avond daarvoor een nogal heftig feest hadden meegemaakt. Ik maakte mij pas echt zorgen toen ik aan hun geen alcoholische versnapering kon slijten. Wat een domper. De uitdaging was om later deze middag toch nog een biertje aan ze te kunnen slijten, maar ze bleven volharden en maakten een wat uitgebluste indruk. Wel samen een gezellige middag gehad met als hoogtepunt een kaarttruc van Timo, welke hij op Miriam ging uitproberen. De truc was geweldig, maar de ontlading van Miriam toen de truc uitkwam was hilarisch te noemen. De verbazing, het enthousiasme en onbegrip in 1 expressie op het gezicht te zien was onbetaalbaar.

Na het gezellige etentje met de Helsdingen’s ging de familie weer naar huis (en linea recta naar bed is mijn vermoeden), en ben ik de afwas gaan doen bij het toiletgebouw van de camping. Miriam ruimde de camper een beetje op en hebben we gezamenlijk tot laat in de avond buiten gezeten, koffietje en likeurtje erbij en lekker kletsend over de komende vakantie in september. Was erg relaxte en fijne dag.

Na een super nachtrust, zagen we vanmorgen een prikkend zonnetje aan de hemel staan en hebben we in de zon gelezen en ontbeten. Weer een langere wandeling met Joep door de bossen en nu vanmiddag niks doen. Vanavond na het eten pakken we alles weer in en gaan huiswaarts. Ik denk dat we volgend weekend weer hier gaan staan en dus reserveren we even. Het is hier erg goed bevallen en vooral de rust en locatie zo dichtbij vinden we super. Alleen nemen we volgende week wel onze fietsen mee om een mooie rit te maken en te gaan lunchen bij At Sea in Dronten. Dit is maar 2 kilometer van de camping af, dus mooi eindpunt voor deze fietstocht. Eerst maar weekje werken weer. We klagen niet…

22 + 23 juni 2019: Festival Wedding op Evenementen-camping Eigen Wijze in Bant

/ martin&miriam / 2 reacties

De afgelopen weken niet aan toe gekomen om ons reisblog Camperjoy bij te werken, dus nu maar even in de pen gekropen om een prachtig weekend te beschrijven in het kader van het huwelijk van ons bruidsmeisje van weleer en lieve nichtje Elles met haar prins op het gele ambulance-paard Lodewijk. Dit bijzondere span had ons allen uitgenodigd om hun inmiddels op maandag 17 juni afgesloten huwelijk feestelijk bij te wonen op een mooie locatie in ons geliefde Flevoland; Evenementen-camping Eigen Wijze, midden in de natuur en in de nabijheid van Bant.

Dit terrein en camping kenmerkt zich vooral op festiviteiten en in dit geval dus ook bruiloften. Inderdaad bruiloften; 2 stuks namelijk deze dag. Elles en Lodewijk vieren het huwelijk samen met 2 vrienden, welke vanaf hun prille jeugd al maatjes zijn. Bijzonder om een dubbel huwelijksfeest te vieren waarbij je totaal vreemde mensen tegenkomt die dus niet voor het feest van jouw nichtje komen.

Miriam en ik zijn op zaterdagochtend 22 juni in de vroege ochtend naar Bant gereden met de camper, aangezien we het liefst in ons eigen mandje willen slapen en naar bed willen gaan wanneer wij dat willen. Anderen kozen ervoor om een huisje op het terrein te huren en daar met vrienden, familie gezamenlijk voor een nacht de kosten te delen om te kunnen blijven slapen. Het feest zou namelijk een festival-achtige sfeer krijgen en tot in late uurtjes gaan duren. Wel; dat was een understatement, want het werden uiteindelijk de vroege uurtjes van de volgende dag.

In ieder geval had iedereen er zin in om naar dit feest te gaan, want dit stel is een bijzonder stel en met een hoge gunfactor. Dat de weergoden ook nog eens volledig meewerkten op deze beide dagen was alleen maar de kers op de taart.

Nadat Mir en ik het terrein opreden zagen we direct grote broeder Harry en zijn Joanne staan met hun fraaie camper. Ons plekje was direct naast die van hun, dus toen we klaar waren met de camper goed neer te zetten en de stoelen buiten, was het tijd om even samen een bakkie te doen.

Om 13.00 uur moesten we klaar zijn om naar het feestgedeelte te gaan,  dus na het bakkie koffie even omkleden in een soort festival cq Ibiza-style cq feel your self good-kleding, konden we in een prachtige buitenomgeving met lampionnen, picknicktafels, life muziek, eten en drinken, vrolijke mensen eerst met elkaar acclimatiseren voordat we werden meegenomen naar een idyllische plek tussen de heide bloemen, zandstrandje, prieeltje met bloemen omwikkelt en een honderdtal klapstoeltjes in het zand, vergezichten van weilanden, vee, bomen en water.

Zag er echt waanzinnig uit! Aangezien ik mijn drone bij mij had, even afgestemd met de foto- en videograaf of ze bezwaar hadden dat ik met de drone ging vliegen om vooral het aanlopen naar het prieel van de beide bruiden van bovenaf te filmen. Was prima en de beelden zijn achteraf prima gelukt.

Mijn zwager Kees gaf onze Elles weg aan haar Lodewijk na een emotionele wandeling naar het “altaar”. Kees is jaren na het overlijden van mijn zwager Victor met mijn zus Annette getrouwd en Elles was vanaf dag 1 al meteen stapel op Kees. Nu is overigens iedereen stapel op Kees, maar dat terzijde… Dus dat Keessie zijn dochter weggaf en later dan in de ceremonie dan ook zo’n prachtige liefdesverklaring van Elles kreeg, hield de wangen niet droog. En nu kennen jullie mijn wangen….dat is heul nat dus!!

Sowieso was deze huwelijksceremonie van  beide bruidsparen werkelijk de meest mooie, indrukwekkende, emotionele maar ook hilarische ceremonie die ik ooit heb mogen bijwonen. Het was zo verschrikkelijk persoonlijk, met tranen van plezier en van verdriet, maar vooral ook zo humoristisch en dikwijls grof, dat je van de ene emotie naar de andere geschopt werd. Ondanks dat wij de vrienden van Elles en Lodewijk niet zo goed kennen, hadden we na de ceremonie het gevoel dat we ze door en door kenden…was echt prachtig.

Na de ceremonie gingen we naadloos over in een zeer geslaagd feest, waarbij het aan niets ontbrak. Wat een ieder vooral opviel was het zeer vriendelijke personeel en het fantastische eten en  drinken. Met veel liefde runden beide broers deze camping Eigen Wijze en hadden er overduidelijk schik in om het mensen naar de zin te maken. Was echt top! Iedereen liep door elkaar heen, praatte met elkaar, laafden zich aan de bar en toen het later overging naar een BBQ en tevens een foodtruck op het terrein, was het festival-plaatje compleet. De muziek liep door tot diep in de nacht in een, voor ons, een eentonige dreunsoort waar Armin van Buuren zijn neus nog niet voor ophaalt. Aangezien onze camper vlakbij het festival terrein stond, hebben Mir en ik tot 6 uur in ochtend niet kunnen slapen. Beetje brak wakker worden, maar memorabale dag geweest.

In het bruilofsarrangement zat ook het gezamenlijk ontbijten met elkaar om 09.30 uur. Dat we niet de enige waren die brak waren, werd al heel snel duidelijk. Gerimpelde fossielen met Einstein haren en vliegen zwermend rondom hun hoofden zaten half slapend aan de picknicktafels en de gebakken eieren met spek namen gretig aftrek. Nu ook alle Lammertink-clan familieleden er waren, bleef er weinig eten over en toen die conclusie getrokken was, ook direct het moment om op te stappen. Na het ontbijt afscheid nemen van familie en vrienden en iedereen met mooie herinneringen naar huis, terwijl de bruidsparen allebei naar verre oorden hun huwelijksreis gingen beleven. Het was werkelijk een weekend om nooit te vergeten! Bedankt Elles, Lodewijk, Daan en Sjoerd!

10 t/m 13 juni 2019: Camping Hartje Groen in Schaik (N-Brabant)

/ martin&miriam

We besluiten om na het uitchecken in de camping in Linden, iets om te rijden naar Beneden Leeuwen, het dorp waar onze geliefde Tante Ria woont. Ze is net voor onze vakantie onverwachts haar man verloren door een hartstilstand, zoals eerder in blog is beschreven. Ook was ze deze dag 80 jaar geworden en omdat we niet bij de uitvaart van Ome Henk konden zijn, wilden we toch haar persoonlijk condoleren en een hart onder de riem steken. Bij aankomst was ze zeer aangenaam verrast dat we er even waren en het huis zat vol met visite en was zowaar nog gezellig ook. Alleen wist Tante Ria niet of de openstaande fles wijn nog wel goed was, die ze aan een gast wilde schenken. Nou, zeiden wij; “er is de familie van Eldijk nog nooit een fles drank geweest wat over datum was. Daar krijgt ie geen tijd voor!”. Tja…uit zo’n familie  komt Miriam nou eenmaal. Bij ons is het niet anders eerlijk gezegd, dus een perfect match zal ik maar zeggen….

De laatste dagen van onze vakantie blijven we gewoon in Nederland. Voor het weer hoef je geen betere locatie te zoeken, want overal om ons heen is het weer beroerd en te wisselvallig. Aangezien we in het begin van de vakantie eerste nacht bij Hartje Groen in Schaik waren terecht gekomen, leek het ons nog wel leuk om er nog een paar nachten te gaan staan. We hadden de vorige keer voor 2 nachten betaald en waren zelf na 1 nacht weggegaan, dus hoopten we stiekem nog op enige vorm van coulance m.b.t. de teveel betaalde nacht. Het hoefde niet, want we hadden zelf besloten om na 1 nacht weg te gaan ivm slechte weer, maar was toch leuk geweest als we daar nog weer voor 4 nachten gingen verblijven en er maar 3 hoefden te betalen. We besloten om er zelf niet over te beginnen, maar keken het wel aan of de camping er zelf over begon. Dit gebeurde dus niet. Sterker nog; we konden geen 4 nachten boeken omdat dit betekende dat we dan zaterdagochtend weg zouden gaan. De camping vond dit niet kon. We konden tot vrijdag blijven en als ze niet vol zaten in het weekend dan mochten we een nacht bijboeken. Was onze plaats dan al geboekt voor het weekend dan, vroegen we. Nee, dat niet, zei de eigenaresse van de camping, maar ik wil niet het risico lopen dat ik niet een volledig weekend op jullie plaats kan boeken omdat jullie maar 1 dag van het weekend willen blijven. Nee, wij willen 4 dagen blijven in dat geval. De beste mevrouw was onvermurwbaar en bleef bij standpunt. Wel konden we donderdagmiddag nog eens vragen of onze plek voor weekend geboekt was. Was dat niet zo, dan konden we tot zaterdag blijven. Was het wel zo, dan moesten we weg of voor 1 nacht nog naar andere plek die wel beschikbaar was verkassen. We hopen tot zaterdag te kunnen blijven, maar we gaan niet verkassen is ons besluit.

Maar eerst nog even genieten van deze camping en mooie plek aan het water die we hebben.

Deze plek aan het water hebben we gekregen naar aanleiding van mijn verzoek om op een plek te staan waar ik satelliet-ontvangst heb, zodat ik WK voetbal van onze Leeuwinnen zou kunnen kijken en nog wat andere programma’s die we volgen. Vooral bij slecht weer of in de avond dat het erg afkoelt vinden wij TV kijken leuke afleiding. Deze plek was open en de dame van de camping wees op de kaart aan waar het zuiden was en dus de goed plek voor satelliet-ontvangst.

Wij vol overtuiging de fraaie plek inrichten met onze camper, luifel uit, stoelen en tafel buiten, het schapennet voor Joep gespannen en de satelliet in gebruik stellen. Wat denk je; Compleet de verkeerde kant staan we en door de bomen om ons heen is er totaal geen ontvangst van welke satelliet dan ook. Weer een klein dompertje. Geen probleem; we hebben 5 jaar zonder TV in camper prima vertoeft, dus geen punt van maken. Maar het klopt niet. Het gevoel bij deze camping begint toch wat te veranderen, ook door de verhalen die we om ons horen over gedoe bij boekingen en andere plaatsen geven dan waren geboekt.

Maar wij zijn zeer tevreden over onze plek die we gekregen hebben. Inderdaad wel 1 van de mooiste plekken op de camping.

We vermaken ons weer prima de eerste dag en door het slechte weer besluiten we niet om te gaan fietsen, maar een wandeling te maken met Joep door de mooie bossen om ons heen. In het bos is een kinderbos gemaakt samen met een aantal instanties. Een soort sprookjesbos. Hartstikke mooi gemaakt en leuke wandeling om te doen. Einde van de middag lekker zitten borrelen met elkaar en overlegd wat we de volgende vakantie gaan doen en de weekenden die in de zomer er ook nog eens zijn, als we gewoon aan het werk zijn. De komende weekenden is het druk met allerlei sociale events. Mijn lieve nichtje Elles gaat trouwen volgende week en viert een soort Bohemian Festival in de natuur. Wij gaan met de camper, dus dat is al een leuk vooruitzicht. Het weekend daarop ga ik met broer Jos en vriend Robert met de motor naar de Eifel. Ook leuk! Kortom; mooi leven hebben we zo samen!

In de avond begint het van een beetje regenen naar enorme hoosbuien te gaan en sluiten we ons op in ons rijdend woonverblijf. Het klettert op het dak en we vinden het knus! Het komt met bakken uit de hemel en ook in de nacht blijft het maar tekeer gaan!

De hele woensdag is het blijven regenen en zijn we in luierende stand in de camper gebleven. Lezen, maar vooral Yahtzee gespeeld. Met het mes tussen de tanden tegen elkaar spelen en bakkeleien over de kleinste dingen die ogenschijnlijk op fraude lijken tijdens het spel. Doe er nog wat alcohol bij en er ontstaat een geladen sfeer. Was supergezellig!

Donderdagochtend zag de lucht er eindelijk weer eens vriendelijk uit. Tenminste; weerkundig dan!

Voor de rest komen hier een aantal keren per dag een 6-tal gevechtsvliegtuigen vanuit Volkel overjetzen! Wat een geluid! Joep is er niet blij mee  en kruipt iedere keer maar weer in zijn veilig hoekje in de camper en rilt een beetje. We zitten lekker buiten en besluiten om na het ontbijt en douchen lekker te gaan fietsen. Het waait wel enorm, maar het weer ziet er redelijk uit. Met de Mio fietsnavigatie een “verras me” rondje van 25 kilometer geladen en wij op pad. Het nieuwe mandje van Joep gaat goed, het rijden door het vlakke land is weer prettig, dus we vermaken ons prima in het landelijke brabantse land. Het is prachtig hier en vooral de boerderijen en buitenhuizen zijn hier mooi gelegen en riant zal ik maar zeggen. We kuieren door het landschap en komen uiteindelijk weer in Schaik terug. Miriam besluit nog maar even naar de Gall & Gall te gaan om nog een wijntje voor vanavond te kopen. Bij terugkomst op camping lunchen we nog in de Boshut, het restaurantje van de camping, waar je gezellig kunt zitten en waar ze lekkere broodjes serveren. Ook de bediening is erg vriendelijk. Na de lunch kunnen we vragen of ons kampeerplekje nog vrij is in het weekend. “Nee” is het antwoord en dit betekent dus dat dit de laatste dag is van onze vakantie. Morgen rijden we terug naar Lelystad. Ene kant wel jammer, maar aan de andere kant is het ook wel goed zo. Er moet na 3 weken weer zoveel doen voordat we maandag aan het werk gaan.

Vanmiddag willen we met Joep nog wandeling maken naar een natuurbegraafplaats Maashorst. Daar mogen mensen kiezen om ergens in de natuur gewoon begraven te worden naast een boom of zo. Ooit wil Miriam ook zo begraven worden en is daarom geinteresseerd om er eens te kijken. Ik loop in het begin mee met de wandeling, maar mijn hielspoor is na de fietstocht en het beetje wandelen weer aan het opspelen en besluit om weer terug naar de camper te gaan. Gek word ik van de hielspoor. Het heeft mij, maar ook ons, beperkt in wat we willen doen. De Fysio met zijn Shockwave moet weer aan de bak met me!

Einde van de middag komt de regen weer met bakken uit de lucht, terwijl ze niets hadden verwacht. Wij weer naar binnen en potje Yahtzee spelen. Vanavond het laatste avondmaal in de camper deze vakantie. De afgelopen 17 dagen ruim 2300 kilometer gereden, 8 campings bezocht en 230 liter brandstof verbruikt, veel mooie landschappen en dorpjes gezien, mooie bergpassen gereden,  maar voor de rest vooral heel erg veel gerust en zitten vegeteren. Volgende keer gaan we hopelijk weer wat actiever zijn en valt er meer te beleven. Morgen nog 120 kilometer te gaan en dan weer in ons fijne huis, waar ook nog een gezellig BBQ staat te wachten met onze buurtjes en kids! Back to normal!

7 t/m 10 juni 2019: Camping Municipal Selongey (Cote ‘d Or – F) en Camping Op den Drul in Linden (Land van Cuijk – NL)

/ martin&miriam / 4 reacties

Dit blog is niet het blog dat jullie in de regel van ons gewend zijn, maar dit wordt meer een reflecterende beschouwing op onze vakantie.

“Is dit onze leukste vakantie?” vraagt Miriam aan mij afgelopen vrijdagavond in de Provence tijdens onze etentje in het restaurant op de camping. “Nee” is mijn antwoord en ook Mirreke beaamt dit. Jammer, maar het is niet anders. We komen goed met elkaar in gesprek om de ware reden te benoemen waarom we dit beiden zo voelen. Natuurlijk hebben we het enorm naar onze zin, maar zoals jullie wellicht ook is opgevallen; we doen zo goed als niets deze vakantie!

We komen er samen met een hele kernachtige analyse wel uit waar de schoen wringt….bij mijn hielspoor in ieder geval! De laatste maanden heb ik enorm last van mijn hielspoor en deze pijn is erg vervelend bij datgene dat we het liefst doen tijdens onze vakanties. Wandelen en fietsen met Joep en lekker dat dan combineren met een gezellige lunch of diner in een mooi dorpje (steden houden we beiden niet zo van). Het wandelen gaat dus bij mij niet zo en het fietsen in de bergen is niet te doen. Ook voor Miriam niet. En als je dan meestal midden in de natuur zit en dus op afstand van vertier, kun je er dus ook niet echt makkelijk komen.

Daarnaast zijn de weersverwachtingen om ons heen altijd iets wat ons beiden onrustig maakt. Bijna op de vlucht voor een regenbui of een paar mindere dagen. Allebei vinden we droog weer en een temperatuur van 22 graden, liefst met een zonnetje, de optimale mix. Maar aangezien het zo onrustig om ons heen is met het weer, zijn we gewoon constant op zoek naar een betere plek. Dit maakte de afgelopen weken dat we eigenlijk in Nederland het liefst onze vakantie zouden willen vieren, maar dat het weer zo slecht was, zodat we toch maar besluiten om naar het zuiden van Frankrijk te rijden. Deze ruim anderhalve week onderweg door verschillende gebieden en departementen in dit prachtige franse land waren erg lekker, maar voor ons te passief.

Vlak fietsen door de bossen en wandelingen direct vanaf onze campings vinden we het leukst en daarom besluiten we dan ook om de Provence te gaan verlaten en weer richting Nederland te gaan. Of het regent of niet; we gaan richting Nederland! Punt! Niet meer vluchten voor regen, maar gewoon lekker nog een week vakantie vieren in eigen land.

En als we dan nog even mogen evalueren; de Provence is echt niet ons gebied om te verblijven. De campings zijn daar veelal te groot, en de plekjes te klein. Hutje, mutje naast elkaar staan, vinden wij niks. Natuurlijk zijn we verwend omdat we in Nederland bijna altijd op grote plekken, midden in de natuur staan. De andere gebieden vonden we echt geweldig waar we waren, maar te bergachtig om te fietsen. En dan ben je dus beperkt in je actieradius om dingen te gaan zien.

Mont Ventoux
Malemort du Comtat

We gaan dus vrijdagochtend weer op pad en kijken wel waar we vandaag terecht kunnen komen. Wel willen we nu de snelweg pakken om op te kunnen schieten richting Nederland. De rit ging erg voorspoedig en aan einde van de dag kwamen we dan ook terecht op een Municipal Camping in Selongey. Een klein dorpje tussen Dijon en Nancy, een paar kilometer van de snelweg. Het dorpje was niet het bekijken waard, maar de camping was prima. Mooi langwerpig veldje met mooie plaatsen, klein sanitairgebouwtje en voor de rest niets. Vlak naast de camping lag een enorm sportcomplex met een stadionnetje. Na aankomst en installeren lekker een borrel gedronken en plankje met hapjes door Mir gemaakt. Daarna een wandeling met Joep door het dorp en langs het sportcomplex. De plaatselijke voetbalclub speelde voor het kampioenschap en behaalde dit ook deze middag. Dit zou een rumoerige avond worden, toen we bij het borreltje naast de camper al auto’s toeterend voorbij kwamen. Dat dit gelijktijdig ook in ons eigen Lelystad gebeurde nu mijn club SV Lelystad ’67 de halve finale van nacompetitie had gewonnen van onze stadsgenoot Unicum, was een heerlijke gedachte! Na een zeer problematisch seizoen toch nog kunnen promoveren naar de 1e klasse is een mooie opsteker! Nu nog de finale winnen en dan een 1e klasser! Lekker hoor! Maar eerlijk gezegd wordt dan ook het volgende seizoen weer een moeilijk seizoen.

Na een heerlijke nachtrust en in alle rust wakker wordend, pakken we de spullen weer op voor een lange dag reizen met de Lambortinki. Om vandaag in Nederland te kunnen staan, moeten we wel even ruim 600 kilometer asfalt passeren. Ook deze rit verloopt voorspoedig, maar we merken wel hoe druk het is als we willen tanken en een broodje eten. Alle parkeerplaatsen zijn bomvol en de wegrestaurants daarmee ook. Tanken en door dus!

Joep als toerist genietend van de rit!

Nadat we Nederland binnen zijn gereden, bekijken we even waar we voor de komende dagen ons kamp gaan opslaan. Het wordt Camping Op den Drul in Linden, vlakbij Cuijk en Nijmegen. Deze camping ligt aan het water en godzijdank was er nog een mooie plek beschikbaar doordat mensen eerder naar huis waren gegaan. Kamperen is populair want vele campings staan bommetje vol deze pinksterdagen, dus we zijn blij dat we ergens kunnen staan. Het is een prachtige plek en met uitkijk over de Kraaijenbergse Plassen. Veel bootjes en SUB-boards op het water. Veel gezelligheid, maar heel veel vaste staplekken met families. We blijven hier maar een paar dagen staan en zien wel weer. Ook hier maken we een mooie wandeling langs het water en maakt Mirreke een heerlijke pasta carbonara met een twist.

Door de reacties van lezers van dit blog, besluiten we ook om op onze website camperjoy.com een receptenpagina te gaan maken van de gerechten die we onderweg in de camper prepareren. Inspiratie is voor vele kampeerders een grote wens blijkt. Niet dat onze gerechten Michelin-waardig zullen zijn, maar juist makkelijk te maken en niet teveel tijd kostend. Dat is wel fijn als je op de camping staat. Hopelijk vinden de lezers het leuk en lekker. Mir gaat zich hiermee bezig houden en ik zal het binnenkort op de site plaatsen.

Vanmorgen hebben we eerst rustig ons bakkie koffie gedronken voor de camper en gaan we met alle goede moed met onze elektrische fietsen een mooie rit maken. We hebben er echt zin in en verheugen ons nu al op de dag. Mooie rit uitgezocht en veel horeca onderweg, dus de lunch zullen we wel ergens in het Land van Cuijk nuttigen.

Het mocht niet zo zijn! Na een paar kilometers kreeg Miriam opeens pech met haar e-bike. De versnellingen lagen eruit en alleen de lichtste versnelling werkte nog. Wij dus weer terug naar de camping. Hielarisch was het om Miriam met haar lange benen 350 omwentelingen per minuut te zien trappen terwijl ze maar 15 kilometer per uur reed. Ik erachter aan en moest vreselijk lachen hoe het eruit ziet. Bij aankomst camping de ANWB gebeld om het probleem op te laten lossen en zo geschiedde! Topclub die ANWB! Ik ben, toen Miriam bij camper bleef om op de wegenwacht te wachten, boodschappen gaan doen in Cuijk op de fiets. Een ritje van zo’n 12 kilometer vica versa en de koelkast was weer gevuld voor de komende dagen.

ANWB Wegenwacht Fiets-service

Het weer slaat weer om en we gaan aan het einde van de middag weer naar binnen in de camper met gezellig TV-tje aan, etentje aan de tafel in onze hele fijne camper. Want daar zijn we wel zo blij mee! Het is een erg fijne camper om mee te rijden, maar zeker ook om in te leven. Morgen gaan we waarschijnlijk weer een deurtje verder kijken

4-6 Juni 2019: Camping Murier te Die en Camping Font Neuve in Malemort du Comtat (Provence)

/ martin&miriam / 3 reacties

Wat een geweldige plek is Camping Murier! Onze camper staat op plek 17 en kijkt uit over de omliggende bergen. Bij helder weer zien we zelf nog bergen met besneeuwde toppen. Ongelofelijk! Ook het formaat van de plek is ongelofelijk; namelijk 350 m2 per kampeerplek. We zouden gewoon hier onze groenten kunnen verbouwen voor de deur en ook nog een Toro grasmaaier nodig hebben om alles strak te houden. Ook de sfeer op de camping is zeer gemoedelijk en rustig. Dat rustige komt denk ik door de gemiddeld leeftijd van een ieder hier. We zitten echt midden in de doelgroep 50+ en zelfs 70+ op deze camping.

We vinden vooral de rust door veel te lezen en te dommelen. We zijn druk met niks doen eigenlijk. De vorige dagen trouwens ook niet. Ook Miriam kan de rust heel goed vinden en wil haar lichaam ook even een paar weken goed rust geven. Ze is altijd erg druk in de kapsalon en dit resulteert in last van haar armen en nekspieren. Wat we wel gedaan hebben is een poging gewaagd om weer een fietsritje te maken. Echter; door de bergen en de hellingen vinden we het allebei helemaal niks om tegen die bergen op te fietsen. Ook het feit dat het drukke verkeer gewoon op 20 cm langs je heen dendert, omdat je op de gewone weg moet rijden is niet prettig. Vooral voor onze viervoetige opperkoning niet! Die kijkt elke keer weer schichtig als er een vrachtauto langs ons heen raast.

We rijden nog wel met de fiets naar Die en lopen daar door het dorp om het een en ander te bekijken. Ook zijn we allebei niet zo happig om hele middagen in dorpen rond te struinen. Maar nu was er een goede reden voor om Die in te gaan. De lokale specialiteit van Die is de Clairette du Die. Een soort van champagne-achtige wijnsoort, maar in tegenstelling tot champagne, is de bubbel die in de Clairette du Die zit een natuurlijke reactie op de specifieke druif die gebruikt is. In de champagne wordt koolzuur toegevoegd. Ze zijn er trots op hier en we hebben hem dan ook met alle plezier gedronken. Was erg lekker, maar wel iets zoeter dan de reguliere champagne.

Nadat we door Die waren gelopen, reden we met de fiets weer terug naar de camping om onze flessen Clairette veilig op te bergen. Deze moeten genuttigd worden met onze overburen Raymond en Miranda, aangezien we het regelmatig hebben over wijnsoorten en zelfs ook gezamenlijk nu wijn inkopen. Menig wekelijkse palletactie van wijnleveranciers doen we aan mee…

De dagen lopen hier gewoon lekker door zonder al te veel activiteiten. Ook samen lekker aan de Drome gezeten, die direct achter onze camper loopt, met onze voeten in het water en biertje/wijntje erbij. Was topmiddag.

De laatste avond hier op de camping Murier besluiten we om gebruik te maken van de Chambre d’hote mogelijkheden. We geven ons op om gezamenlijk met het campingeigenaars-gezin te gaan dineren. Thierry en zijn gezin hebben echt een topcamping hier en koken zelf de maaltijden voor de gasten. We blijken hier deze avond met zo’n 14 andere gasten aan 1 lange tafel te zitten om Kip Normandie te nuttigen en als dessert een lekkere aardbeienvlaai. Tot slot afgeblust met een digistive. Het was gewoon een heel gezellige avond met een aantal stelletjes die we alleen groetten als we in de ochtend of avond elkaar tegenkwamen bij het voorbij gaan van de camper of zo, maar nooit een conversatie mee hadden gehad. Maar zet ze gezamenlijk aan 1 lange tafel en er ontstaat een geweldige avond met fijne mensen, met allemaal hun eigen verhaal!

Veel gelachen met elkaar en ook prachtig om te zien hoe het eigenaarsgezin voltallig meehelpt met de verzorging van de gasten. Waar kom je een ober tegen van 1,20 mtr lang en nog geen 7 jaar oud? Of 2 dochters van 12 en 18 die lachend en enthousiast en warm papa en mama helpen met het runnen van het diner. Was echt weer een hele fijne avond en heerlijk gegeten! We besluiten wel om de volgende ochtend hier de boel op te breken en weer verder te reizen.

De volgende ochtend van iedereen afscheid genomen in het centrum van Die de camper gevuld met water, de vuilwatertank geleegd en het chemisch toilet afgestort en toen op pad.

Gezien het feit dat het om ons heen niet echt mooi weer blijft, besluiten we om maar meer zuidelijk te gaan rijden. Waarnaartoe weten we nog niet, maar dat zien we de volgende dag wel. Eerst maar even naar Claps de Die voordat we echt zuidelijker gaan.

Vlak bij Luc-en-Diois kom je een natuurwonder tegen ‘Les Claps’. Les Claps is ontstaan doordat een rotsgedeelte, genaamd le rocher du grand papa, dat van de berg Pic-de-Luc in 1442 losliet en naar beneden stortte. Het water van de rivier de Drôme wordt door de brokstukken volledig geblokkeerd en er vormden zich twee meren, het grote met een diepte van wel 70m en het kleine meer.

In 1804 werd de blokkade uiteindelijk opgegeven zodat de rivier zijn koers weer kon vervolgen en er een weg kon worden aangelegd naar het verder op gelegen La-Bâtie-des-Fonds.

Het grote meer is veranderd in een grote vlakte met landbouw en het kleine meer bestaat nog steeds. Het is inmiddels een officieel beschermd gebied. In de zomer kan je hier heerlijk zwemmen en dompelen in het water. Verder is er para-gliding vanaf de omliggende bergen en vind je hier veel rotsklimmers. We parkeren de camper daar en lopen samen met Joep daar een rondje. Prachtig om te zien, maar meer kunnen we er ook niet van maken.

We gaan weer op pad en besluiten om richting Carpentras en Mazon te gaan rijden. Daar is het weer prachtig en ook de rit ernaar toe is weer eentje om in te lijsten. We gaan verschillende cols over en ons valt het op dat de route die wij rijden zo rustig is dat we bijna niemand tegen komen. Dat maakt ons wel relaxter om met de camper tussendoor te stoppen en even rustig wat foto’s te maken. Dat doe je niet als er een sliert auto’s achter je zitten te drukken.

De rit verloopt voorspoedig en onderweg doen we nog wat boodschappen voor de komende dagen. Dan komen we aan op de door ons uitgezochte camping en melden we ons aan voor een plekje. Het is gewoon knap hoe men op een website een zo vertekende indruk kunnen geven van de werkelijkheid. Tjonge, tjonge, wat een rommelige bende hier en wat zijn de plekken klein hier. Elke caravan / camper staat lijnrecht tegenover elkaar op 5-7 meter afstand. Je zit dus letterlijk met de overburen gezamenlijk onder de beide luifels elkaar aan te kijken. We vinden het niks en gaan verder.

Door de hitte en de toch wel intensieve rit worden we wat geirriteerd op elkaar en prikken we gewoon maar een camping die dichtstbij zit. Ook dit is een erbarmelijke camping met oude autowrakken voor de deur en het ziet er dus niet zo uitnodigend uit allemaal. De sfeer wordt er daardoor weer niet beter op en zelfs Joep begint zicht te bemoeien met het feit dat ie het zat is. Hij piept nooit in de auto, maar nu was zelfs hij het zat. Toen de volgende camping bezocht en dit leek ons wel wat. Wat grotere plekken, veel schaduw en ook restaurantje en zwembad aanwezig. Het zag er allemaal niet erg bedrijfsklaar uit, maar het had potentie. Toen we dan ook een plek hadden gevonden en ons geinstalleerd hadden, wisten we nog niet of dit wel een goede keus was geweest om deze camping te pikken. Een paar uur later zaten we te laven op het terras aan het zwembad en liep de camping een beetje vol met mensen die elkaar elk jaar op deze camping zagen.

De sfeer zat er meteen in en we raakten aan de praat met een heel leuk stel van 80 en 82 jaar die nog gewoon met caravannetje op pad waren. Ook hielden ze het inneem-tempo van geestverruimende drankjes vol deze feestbeesten! We hebben erg lekker gegeten en veel gelachen met elkaar. Ook het personeel van de camping is erg vriendelijk en na het avondeten hebben we met elkaar naar het Nederlands Elftal gekeken tegen Engeland voor de Nations Cup. We zijn ingeburgerd in dit gezelschap en het voelt ook beter. Het enige nadeel was dat Joep op onze plek helemaal onder komt te zitten met tientallen klitteballetjes die van de bomen rondom ons staan. De kleine generaal heeft er erg veel last van en we moeten steeds alles uit zijn vacht halen. Het ziet er niet uit en hij kijkt erg ongelukkig.

Wat nog wel even leuk en toevallig was, dat we in gesprek kwamen met een echtpaar die vertelde dat ze met hun 100-jarige moeder bezig waren om haar te laten verhuizen naar een heel mooi nieuw en innovatief woonzorgcentrum in Hoogeveen, namelijk de Kloosterstaete aldaar. Ik schiet in de lach en vertel haar dat ik betrokken ben geweest met de ontwikkeling van dat zorgcentrum en vooral dan de innovatieve componenten van het woonconcept. Wat kan de wereld toch klein zijn….

Nu is het vrijdagmiddag en zitten we lekker onder luifel te lezen en dit blog te schrijven. We overwegen om morgen weer andere bestemming te zoeken omdat Joep echt doodongelukkig is met al die bolletjes in zijn vacht. Waarheen is nog wel een groot vraagteken, aangezien overal in Europa richting huis het slecht weer is. We zien wel weer….

3 juni 2019: Van Meaudre (Parc Vercors) naar Camping Murier te Die (Drome)

/ martin&miriam / 6 reacties

Vanmorgen toen we wakker werden stond de zon weer stralend boven aan de hemel en ben ik de eerste wandeling met Joep gaan doen. Geen medicijnen meer en een wereld van verschil! Kwispelend, rennend, spelend liep hij gewillig mee en zelfs voor mij uit. Onderweg in de weilanden kwamen we nog de oudere buurman uit Brabant tegen die gisteravond zeer uitvoerig, maar zeer aangenaam al zijn camper-avonturen heeft toegelicht. Hij is met zijn vrouw al in de jaren zeventig van de vorige eeuw met eigen gebouwde camper naar Turkije, Iran, Irak, Marokko gegaan en wist prachtige verhalen te vertellen. Toen ik hem tijdens de wandeling tegen kwam, begon hij weer te praten en gaf als tip om als we naar Die wilden gaan rijden er verschillende wegen waren die erg fraai waren. Wel moesten we er tegen kunnen om langs ravijnen te rijden en terwijl er geen 2 rijbanen beschikbaar waren. Bij thuiskomst Miriam verteld over de mogelijkheden, maar toch kiezen we voor onze eigen gemaakte route die ook erg mooi zou zijn en ook nog eens goed begaanbaar.

Maar eerst even alles weer opruimen, inruimen en de tanks vullen en legen, afrekenen en omstreeks 10 uur op pad voor maar een korte rit van ongeveer 75 kilometer. De eerste uitdaging was om een kleine gasfles te kunnen kopen waarop we kunnen BBQ-en. Beiden waren er stellig van overtuigd dat op onze nieuwe camper naast een buitenstekker, CAI aansluiting en 12Volt aansluiting ook een buiten gasaansluiting zou hebben. Deze bleek hij dus niet te hebben toen we gisteren wilden gaan BBQ-en. Daarom dan maar op pad om klein butaantankje te kopen, zodat we wel nog in deze vakantie konden gaan grillen buiten. Het is te warm voor Mir om binnen in dat kleine keukentje te koken.

Kever voor onze camper

Aangekomen bij het tankstation, waar ook gastankjes te koop stonden, wij naar binnen om uit te leggen wat de bedoeling was. Geen persoon die ook maar engels sprak, dus dit was nogal een spelletje hints op behoorlijk niveau. Maar niets was te gek voor deze mensen om ons te helpen, want we moesten een andere aansluiting en drukregelaar hebben voor de franse tankjes. De beste man maakte een goed inschatting van mijn technische skills en besloot zelf dan maar de nieuw drukregelaar te monteren op onze BBQ-set….binnen 30 seconden! Ik had er youtube-kanalen eerst bijgehaald, vervolgens aan 3 mensen uit mijn omgeving nagevraagd of het echt zo moest en dan vervolgens de EHBO trommel nodig hebben omdat ik met de tang uitgleed over mijn eigen knokkels en begon te bloeden. Ik was de man dus dankbaar!

Wat denk je; ik hoefde alleen maar de borg van tankje en het gas af te rekenen. De drukregelaar wilde hij gratis geven! Geweldig wat een service. Dus ik denk; ik geef een leuke fooi voor een biertje voor hem en een wijntje voor haar van de receptie om op vrijdag de week af te sluiten. Komt de man even later binnen en zegt zijn vrouw tegen hem in het frans: “meneer heeft 10 euro fooi gegeven voor een croissantje en een broodje”! Dus ik zeg: no, no, no…no croissants en pain, maar bierre en Vino!! We hebben samen schaterend gelachen met elkaar en dat terwijl je de taal niet spreekt. Was top begin van de ochtend.

Maar toen eindelijk op pad met de camper en de eerste kilometers waren al mooi door de boerenlandschappen met altijd daar omheen de bergen. Na een tijdje beginnen we te klimmen en worden de wegen steiler en smaller en de maximale doorgang voor de komende bergpassen was 3,5 mtr hoog. Nou…dat ziet er best laag uit als je eigen camper, met satelliet opbouw al 3,20 mtr hoog is.

Maar al slingerend door de eerste bergen en met aangespannen bilspieren rijden we onder de overstekende rotspartijen door. Miriam bukt steeds met haar hoofd in een impuls. Ziet er schattig uit!

Uiteindelijk komen we achter een lijndienst autobus te rijden, dus toen werden we al rustiger en rustiger. Achter die bus blijven rijden dat was de boodschap!

Maar mensen, wat een waanzinnig mooie rit hebben wij gemaakt! Haarspeldbochten niet op 100 handen te tellen, vergezichten, rotspartijen, canyons, tunnels en achter elke bocht weer een nieuw schilderij te zien.

Eerst begonnen we aan de Gorges de Bourne. Dit is een kloof in het zuidoosten van Frankrijk, in de regio Rhône-Alpes, departementen Isère en Drôme. De kloof is gevormd door de rivier de Bourne, die zich in het hoogplateau van de Vercors heeft ingegraven. Tussen het hoogste punt, nabij Villard-de-Lans, en de uitgang van de kloof bij Pont-en-Royans is het hoogteverschil ongeveer 800 m, op een afstand van ongeveer 22 km.

De D531 volgt de Gorges over de hele lengte. Deze weg werd in de 19e eeuw aangelegd, een werk van tientallen jaren. De weg is op vele plaatsen in de rotsen uitgehouwen en maar net breed genoeg voor één wagen. Daar kwamen wij pas achter toen we een vrachtauto tegemoet reden. Was even spannend, maar kwam goed!

Het grootste hoogteverschil tussen de bodem van de kloof en de top van het plateau is ongeveer 600 meter, de kloof is op sommige plaatsen maar enkele tientallen meters breed. Dat maakte wel dat je het gevoel had om door een grot te rijden in plaats van een weg. Maar wat een mooie ervaring was dit.

Vervolgens kwam er weer een stuk door het dal rijden en ook hier weer kleine gehuchtjes waar het lijkt of we 50 jaar in de tijd terug gaan.

De laatste 35 kilometer naar Die vonden wij het spectaculairst van deze dag. We kiezen ervoor om over de Col de Rousset te gaan rijden.

De Col de Rousset is een bergpas in het regionale natuurpark Vercors in de Drôme, maakt deel uit van het Vercors-massief en heeft een hoogte van 1,254 meter. De bergpas is populair onder fietsers en het gebied eromheen voor wintersport. Vooral fietsers hebben we veel gezien. En zij afzien! Tjonge wel respect voor die gasten hoor! Fietsen okay! Maar voor je lol tegen een berg op, dat trekt ons minder, maar dat was al bekend!

De weg over de Col de Rousset is echt een aanrader voor een ieder die van bergen en mooie vergezichten houdt. Wij voelen ons altijd erg fijn in de bergen en genieten dan ook volop van al dat moois dat we zien.

Na verloop van tijd komen we aan in Die en zoeken naar onze camping Murier. Een kleine camping met mooi uitzicht op de bergen, vlak tegen het mooie stadje Die aan en tevens is de camping een Chambre d’hote. Dat is ook makkelijk om even aan te schuiven voor een gezamenlijke maaltijd met andere gasten van de camping. Bij aankomst werden we allerhartelijkst ontvangen en konden we een plek uitzoeken. Enorme plekken hier van 300-350 m2, dus ook voor Joep veel meer rust om hem heen. Bij de kleinere plekken blaft hij vaak tegen iedereen die maar in de buurt komt en dat vinden we niet fijn, maar is nog niet gelukt om dat gedrag eruit te krijgen. Maar goed; nu gaat die goed!

Vanmiddag heerlijk zitten lezen en een lekkere middagsdut gedaan samen buiten in de schaduw onder een boom die op onze plak staat. De rivier de Drome loopt op 25 meter achter onze camper langs en het geluid vinden we heel rustgevend.

Onze camper op de plek
De Drome
Mijn moeder laat weten dat ze er is..
Mir in de Drome
Drome

Mir had niet zoveel zin om te koken vanavond en dus hoorden we dat er pizza’s gemaakt werden op de camping. Hier maar voor gekozen en lekker makkelijk onder de luifel gezellig met elkaar gezeten.

Ook nog even gewerkt om de laatste plooien van een nieuw contract glad te strijken, zodat ik direct na de vakantie weer kan beginnen aan een nieuwe interim-klus in Noord Holland.

Maar dat is nog even een paar weken verder, nu verder met onze vakantie, die tot nu toe erg goed bevalt. Frankrijk was nooit zo onze voorkeur voor vakantie’s, maar we vinden het waanzinnig mooi hier en zeggen net tegen elkaar dat Frankrijk de komende tijd maar eens vaker bezocht moet gaan worden.

Morgen gaan we de omgeving maar eens verkennen met de fiets en dan zien we wel weer wat de komende dagen op de planning staat.